🔹

❁ معارف بایستی از ذات باریتعالی بررسی شود.
همۀ دین، وَ بایدها و نبایدهای احکام که امر به معروف و نهی از منکر است، جلواتی از ذاتِ باریتعالی است.
که هر بایدی و نبایدی در شریعت؛ از شدّت نفی و اثباتِ ذاتِ واجب الوجود است که او،🔻『 لا هــــو الا هــــو』🔺 است.

👁‍🗨 دیدگاه ما نسبت به هر مطلب معرفتی باید از شخص حقیقی عالم، تا آن مطلب باشد.

چرا که " 🔸《الْمَعْرِفَةُ صُنْعُ اللَّهِ》🔸(📚دعائم الإسلام، ج‏1، ص: 13) . و «صنع» الهی؛ یک فعل مانند افعالِ سایرین نیست. بلکه ظهورِ فعلیّتِ محضۀ حقّ تعالی است.
و از اینکه نقطۀ اتقان و استواریِ حقّ است؛ اتقانِ هر شیئی است که فرمود ِ🔅【صُنْعَ اللَّهِ الَّذي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْ‏ء】🔅(سورۀ نمل آیۀ 88).


⇐ ✳️ پس معرفت به هر امری و نیز هر حکمِ شریعت، از معرفت به خودِ حقّ باید باشد که؛

◣〖بِكَ عَرَفْتُكَ وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِي عَلَيْكَ وَ دَعَوْتَنِي إِلَيْك‏〗◢
تو را به خودت شناختم و تو مرا بر خودت دلالت کردی و بسویِ خودت دعوت نمودی.

(📚 فرازی از دعای پر فیض عرفه)


♦️آنانکه که صرفاً در #مقام_فرق (یعنی #مقام_جلوت ، #مقام_اشاره) معارف را نظر می‌کنند، در تفاوتهای و فرقها گرفتار می‌شوند. و جمع بندی حقائق برایشان مشکل و مغلق خواهد بود.

👁‍🗨 امّا چنانچه به عنایات حقّ، چشم بر جمالِ #شخص_حقیقی عالم باز شد، و توحید را از مبدأ تا انزال و تنزیل و [در کلّ] تجلّیات حقّ تعالی نظر کردیم؛

نظامِ جُمَلیِ عالم را جلوۀ حضرت احد (عزّ و جلّ) خواهیم دید و می‌یابیم که همۀ امور، ظلِّ ممدودِ این شاخص است. و مسائل، به او ، و در او معنا می‌شود.

◎ چون بینش توحیدی تصحیح شد، و مشاهده شد که شخصِ حقیقی عالم، حضرتِ حقّ تعالی، عالَم و امور و شئون را فراگرفته؛
آنگاه معرفت به احکام از حضرتِ حقّ که 🔸【لا هو الا هو】🔸 است ("اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُو" / سورۀ بقره آیۀ 255) حاصل میشود. ➷

⭕️پس چون این مطلب و حقیقت را یافتیم، دقّت کنیم:

🔺◉ هر #نهی ، در شریعت؛ از شدّت نفیِ 《لا هـــو》یِ حضرت حقّ است. یعنی #جلال حقّ است که منشأ نهی از منکر می‌باشد.
و نواهی الهی (اموری که نهی از انجامش شده)، ظهورِ شدّتِ جلال حقّ تعالی است.

🔺◉ و هر #امر ، در شریعت؛ از شدّتِ 《الّا هـــو》یِ حضرت حقّ است. یعنی #جمال حقّ است که منشأ امر به معروف می‌باشد.
و اوامر الهی (اموری که امر به انجامش شده)، ظهورِ شدّتِ جمالِ حقّ تعالی است.


✅ نکته :
همانطور که خداوند، مرکّب از اجزاء نبوده بلکه بسیط است؛ امرها و نهی‌های در شرع و احکام که ظهورِ 🔸【لا هو الا هو】🔸 است، یک حقیقتِ مطلقه است. و انفکاک و تباینِ «حدّی»، و جدایی بین اوامر و نواهی الهی وجود ندارد.

(مقاله‌ای با عنوان #حق_تعالی_احدی_المعنا_است در #کانال_معرفة_الحق نگاشته شد که ان شاء الله خوانندگان این مقالات، پیشنیازهایِ این مباحث را خوانده باشند.
رجوع شود به 👈 https://telegram.me/ehsannil1/310)


🔹

🔹

🔰 قرآن کریم می‌فرماید:

💎 【 يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا
«كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ»
كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ】💎

🔹اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، روزه بر شما مقرّر شده همانطور كه بر اقوام قبل از شما واجب شده بود. شايد با تقوا شويد.

(سورۀ بقره، آیۀ ۱۸۳)


حقّ تعالی شخصِ شخیصِ "المؤمن" است (【السَّلامُ «الْمُؤْمِنُ»】 / سورۀ حشر آیۀ 23).

🔆 "مؤمنین"؛ ظهورِ "المؤمن" بودنِ حقّ تعالی هستند که🔻《الْمُؤْمِنُ مِرْآةُ الْمُؤْمِن‏》🔺 (مؤمن، آئینۀ مؤمن است./ 📚تحف العقول، ص: 173).

«وجوب و مکتوب بودنِ رحمت بر ذات باریتعالی»؛ در «وجوب و مکتوب بودنِ صیام بر مؤمن»، ظاهر می‌شود.
یعنی 💎【كَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَة】💎 در 🔻【كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ】 🔺 ظاهر است.


✯ مجهول بودنِ فعلِ "كُتِبَ" (در 【كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ】)، نه از مجهولِ بودنِ حدّیِ فاعل آن است. معلوم است که فاعلِ این کتابت و واجب کردن، خداست.
بلکه مجهول بودنِ "كُتِبَ"؛ نشان دهندۀ این است که واجب بودنِ صیام، در تعیّنِ افعالِ ظاهری نیست.

یعنی اینطور نیست که واجب نبود، و بعد واجب شد. و اینطور نیست که واجب بودنش از این عالم دون است.
بلکه وجوبش از نقطۀ رفعت و علوّ ذاتیِ خداست. که لا اشاره و «مجهولة القدر» است و در غیبوبت است.

✅ "کُتِبَ"یِ مجهول در 🔻【كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ】🔺؛ ظاهر کنندۀ "كَتَبَ"یِ معلوم در 💎【كَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَة】💎 می‌باشد.
(و سخنهایِ دیگر که مجالِ بیانش نبود!)


♻️ مطلب را با فرمایشی از مولایم حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام جمع بندی می‌کنم:


♦️『 مَنْ صَامَ‏ شَهْرَ رَمَضَانَ وَجَبَتْ لَهُ الرَّحْمَةُ 』♦️
کسی که در ماه رمضان روزه می‌گیرد، رحمت برای او واجب می‌شود.

(📚بحار الأنوار، ط - بيروت، ج‏94، ص: 80)


صومِ مؤمن، رحمت را از نقطۀ ذاتیۀ حقّ، بر حقّ واجب می‌کند و
👈☀️ وجوبِ صیام؛ جلوۀ وجوبِ رحمتِ ذاتیِ حقّ است.








"اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ كَمَا حَمِدْتَ نَفْسَكَ
وَ أَوْجَبَ الْحَمْدِ جَزَاءً عَلَيْكَ حَمْداً"

(📚 از ادعیه ماه مبارک رمضان -
إقبال الأعمال (ط - القديمة)، ج‏1، ص: 163)




#لطیفه_صیام_و_وجوب_رحمت_حق
#احسان_الله_نیلفروش_زاده


↪️🆔 @ehsannil

💎🔹💎🔹💎🔹💎🔹 💎

🎤
#علـــی_غفـــــــوری_کربلایـــی ⬆️

#روضـــــــــه

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

🎤
#محمدقربانخوانـــــــی_کربلایـی⬆️

#شـــور

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

عزاداری حضرت خدیجه علیها سلام
به کلام:حجه الاسلام مسقطیان
و نفس آقایان:غفوری-قربانخانی-کرباسی
یکشنبه ۹ رمضان از اذان مغرب
اصفهان-خیابان كاشانی- مقابل خیابان ميرداماد- كوی ١٦ محله جوزدان-نبش كوچه صفا

‍ ناصرالدین شاه قاجار در ماه مبارک رمضان نامه ای به مرجع تقلید آن زمان میرزای شیرازی به اين مضمون نوشت :
كه من وقتی روزه میگیرم از شدت گرسنگی و تشنگی عصبانی میشوم و ناخودآگاه دستور به قتل افراد بیگناه میدم لذا جواز روزه نگرفتن مرا صادر بفرماييد !

آیت الله العظمی میرزای شیرازی درجواب ناصرالدین شاه نوشت:

بسمه تعالی
حکم خدا قابل تغییر نیست لکن حاکم قابل تغییر است اگر نمیتوانی به اعصابت مسلط شوی از مسند حکومت پایین بیا تا شخص با ایمانی در جایگاه تو قرار گیرد و خون مومنین بیهوده ریخته نشود!

🎤
#علـــی_غفـــــــوری_کربلایـــی ⬆️

#روضـــــــــه

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

🎤
#محمدقربانخوانـــــــی_کربلایـی⬆️

#شـــور

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

.
💠 صــیام، سرّی از اسرار الهی
❖ لطیفۀ چهارم:
#صیام_حقیقت_اشیاء!

🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸
↗️ http://facebook.com/ehsan.nilforoushzadeh
┅─┅─═• 🌙 •═─┅─┅


🌙 در مقالات قبل بیان شد که "صیـــام" ظهورِ صمدیّت و جلالت حضرت باریتعالی است.


🔆 حضرت حقّ تعالی که خود، 【لا هو الا هو】 است، جلالیّت او ؛ 《لا هــو》 است.
و خداوند است که نمی‌خورد و نمی‌آشامد و نمی‌خوابد و زاد و ولد ندارد.

#صیام ؛ حقیقتِ الله تعالی است که حقیقتِ الله، ولیِّ اوست و حضرات آل الله (علیهم السلام) می‌فرمایند:

🔻〖نحْنُ الصِّيَامُ〗🔺
🔹ما حقیقت روزه هستیم.

(📚 بحار الأنوار، ج ۲۴، ص: ۳۰۳)


✿ هر شخصی در نقطۀ عبدیّت، ظاهر کنندۀ ربّ و معبود است. یعنی به هر اندازه که عبد باشد، فانی در معبود و ظاهر کنندۀ معبود است که حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمایند:

🔸〖 العبودية جوهرة كنهها الربوبية〗🔸
عبودیّت جوهره‌ای است که باطنش ربوبیّت است.

(📚مصباح الشریعه –
باب 100 - في حقيقة العبودية)

صیامِ عبدِ صائم (روزه‌دار)؛ ظهورِ حقیقتِ صائم بودنِ خداوند است. اینچنین است که از مُفطرات روزه نهی می‌شود.
شدّت نفیِ جلالی حقّ (یعنی "لا هو")، در نهیِ از مفطرات روزه ظاهر میگردد.

🔷 خداوند في نفسِهِ و بِذاتِهِ، واجب الإطاعه است، نه اینکه به حسب غیر خودش واجب الإطاعه باشد.

🔹غالباً برای اطاعت در ذهنمان یک مُطیع (اطاعت کننده) و یک مُطاع (اطاعت شده) در نظر می‌گیریم و بعد می‌گوییم مُطاع، برای مُطیع، واجب الإطاعه است.

امّا خداوند، مطلق است. و تمام شئوناتِ او، به اطلاقش بایستی دیده شود.
در نتیجه ؛
واجب الإطاعه بودنِ خداوندِ صمد، از بیرون او نیست.

⇦ ❁ خداوند به خودیِ خود، واجب الإطاعه است. و «مؤمنین»، واجب الإطاعه بودنِ خدا را «می‌پذیرند».

💠 اطاعت خداوند في ذاتِهِ، «فَـــرض» است. یعنی واجب است. ➷
❖ و در ترسیم عالم، این اطاعت؛ «افتـــراض» است.

✅ تذکّر: "افتراض" مصدر باب افتعال است. و باب افتعال، مطاوعه و پذیرش را می‌رساند.
↲ یعنی "افتراض" به معنی «پذیرشِ» واجب الإطاعه بودنِ خداوند است.
حضرات آل الله علیهم السلام که ظهور تامهٔ حق تعالی هستند، «مفترض الطاعه» هستند (یعنی واجب الاطاعه).


🔰حضرت امام علی بن موسی الرضا علیهما السلام در مورد حقّ تعالی می‌فرمایند:

🔻〖 عَالِمٌ إِذْ لَا مَعْلُومَ
وَ خَالِقٌ إِذْ لَا مَخْلُوقَ
وَ رَبٌّ إِذْ لَا مَرْبُوبَ
وَ إِلَهٌ إِذْ لَا مَأْلُوهَ 〗🔺

[خداوند] عالم است در حالیکه که معلومی نیست
و خالق است در حالیکه مخلوقی نیست
و ربّ است در حالیکه مربوبی نیست
و اله است در حالیکه شیدایی نیست.

(📚التوحيد، للصدوق، ص: 56)


🔹خداوند به حَسَبِ مخلوقات، خالق نیست. بلکه خالق بودن، ذات خداست و از شدّت خالق بودن، مخلوق را می‌آورد. مخلوق، خالقیّت حقّ را می‌پذیرد.

🔹و به همین صورت؛ خداوند به حسبِ گنهکاران، غفّار نیست. غفّار، ذاتِ خداست نه به حسب غیر. بلکه به خودی خود غفّار است. یعنی شدّت غفاریّت خدا در ذات، مغفور را می‌آورد. مغفور، غفاریّت حقّ را می‌پذیرد.

🔹و به همین صورت؛ خداوند به حَسَبِ مخلوقات، رزّاق نیست. بلکه رزّاق بودن، ذات خداست و از شدّت رزّاق بودن، مرزوق را می‌آورد. مرزوق، رزاقیّت حقّ را می‌پذیرد.


⚜ این خدایِ صمد است که نیاز به هیچ چیز ندارد. و تمام شئوناتش در خودش معنا می‌شود. و شدّت صفاتِ اوست که عالَمِ ظاهر را ترسیم می‌کند.

به همین صورت؛
👈 حقیقتِ صوم در حقّ تعالی است که صائم را می‌آورد. و این افعال و صفات و ذات صائم، پذیرش و مطاوعۀ حقّ تعالی است و ظهورِ حضرت صمد است.


🔹

🔹

🔰 حقّ تعالی در حدیث قدسی می‌فرماید:

🔻〖 عبدي!
خلقت الأشياء لأجلك و خلقتك لأجلي‏〗🔺

بندۀ من!
همۀ اشیاء را برای تو خلق کردم و تو را برای خودم خلق نمودم.

(📚مشارق الانوار ، ص 283)

🌿 عالَم، به تَبَعِ عبدِ مؤمن و برای او خلق شده است.
تمام اشیاء؛ در پیِ مؤمن، مخاطب حقّ تعالی واقع می‌شوند وگرنه اصلاً مورد اعتناء نیستند.

🔆 اوّل المؤمن، حقیقتِ مؤمن و ایمان (و عبد حقیقی)، حضرات آل الله علیهم السلام می‌باشند.
🔅 هر مؤمنی، «در نقطۀ مؤمن بودن»، جلوه‌ای از جلواتِ ائمۀ اطهار (؏) است.

همۀ موجودات، در نقطۀ "موجود" بودن، تکویناً مؤمن هستند و تسلیم حقّ تعالی و مسبِّحین او. که قرآن می‌فرماید:

💎 【 وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ كَرْهاً وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ】💎
حال آن كه هر كه در آسمان‏ها و زمين است خواه ناخواه فرمانبردار اوست و همه به سوى او بازگردانده مى‏شوند.

(سورۀ آل عمران، آیۀ 83)

🌱پس موجودات، تکویناً همه تسلیم حقّ تعالی هستند. همینکه "موجود"اند، حظّی از "وجود" دارند. و "وجود"، حضرت حقّ تعالی است. پس لا جَرَم، تکوینشان، ایمان است.

💠 انسان، موجودی مختار است. و در اختیارش، تشریعاً می‌تواند ایمانِ در تکوین عالَم را بپذیرد یا نپذیرد.

این تشریعِ در ظاهر (برای انسان)؛ مدّ تکوین باطن است.

🍃 پس اگر انسان امر به ایمان و تسلیم می‌شود، این حقیقت در تکوین عالَم [و انسان] است. و اصلاً کینونَت و «بودِ» انسان، ایمان به خدا و تسلیم در برابر حقّ است.

ولی بایستی این ایمان در باطن، به اختیارِ خود انسان پذیرفته شود. پس امر می‌شود که💎【 آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ】💎( به خدا و پيامبر او ايمان آوريد/ سورۀ حدید آیۀ 7).


آن ایمان، در باطن و کینونت وجود دارد و جانِ اشیاء است. ولی انسان، تشریعاً در این مطلب باید بیاید تا به انسانیّت باقی بماند.


🔰 اشاره‌ای دیگر از قرآن کریم:

💎 【سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْض‏】💎
آنچه در آسمان‏ها و زمين است خدا را به پاكى مى‏ستايند

(سورۀ حدید آیۀ 1)

🌿 به همان منوال که در قبل بیان شد؛

تمام موجودات، تکویناً ، مُسبِّحین (تسبیح کنندگان) حضرت حقّ تعالی هستند.
و انسان؛ تشریعاً نیز بایستی مسبّح باشد و امر میشود💎【سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا】 💎(صبح و شام خدا را تسبيح گوييد./ سورۀ حضرت مریم سلام الله علیها، آیۀ 11).

نقطۀ "وجود" در هر "موجودی"، نقطۀ ایمان است. و هر موجودی، همینکه «هست»؛ [چه بداند و چه نداند، و چه ملحد باشد و چه مؤمن] در کینونت و بودش تسلیم حقّ است و مسبّح او.

🔔 متذّکر شوم که این خصیصه باعثِ نجات کافر و معاند نمی‌شود. و مطالب عِقاب و عذاب کفّار، چون از مطالب دقیقِ معرفتی است، ان شاء الله در آینده، در مقالاتی مستقل در #کانال_معرفة_الحق ارائه میشود.


حالا دقّت بفرمائید!

🔰قرآن می‌فرماید:

💎【يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا
كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ 】💎

ای کسانی که ایمان آورید!
بر شما روزه واجب شد.

(سورۀ بقره آیۀ 183)

🔲 مخاطب حقّ تعالی، مؤمنین هستند. یعنی نقطۀ "ایمان" افراد مورد اشاره است.
🔅 ایمانی که در باطن و تکوین عالَم است، حالا در تشریع مورد خطاب است.

🔸آیا مؤمن کسی بود و بعد صیام از بیرون از او، بر او نوشته و مقرّر و واجب شد؟!
🔹خیر.

همانطور که برای تسلیم و تسبیح اشاراتی گذشت، صیام نیز حقیقتِ وجودی همۀ موجودات، است.

❆ صیام؛ نفیِ جلالی حقّ است که ظاهر شده است.
❆ صیام؛ ظهورِ "لا هو" در موجودات است.
🔳 که موجودیّت همۀ اشیاء، فانی و هالک در حضرت حقّ است و به رجوع و فقرِ به سوی حقّ است که خلق شده‌اند.

🔳 هر موجودی چه بداند و چه نداند؛ آن به آن در نفیِ خود، قیّومیّت حقّ را طلب می‌کنند.


🔷 بحمد الله در #مباحث_توحید در #کانال_معرفة_الحق مقالات متعدّدی برای این مهمّ ارائه شد و خوانندگان می‌توانند آن سلسله مقالات را مطالعه نمایند.

(رجوع شود به 👈 https://telegram.me/ehsannil1/213)


⇩ ✅ جهت یادآوری؛
اشاره‌ای به بعضی از آیات مبحث توحید:

✓➊ 💎 【 كلُّ شَيْءٍ «هــالِكٌ» إِلاَّ وَجْهَه】
🔹هر چیزی في نفسِهِ هالک است الّا وجه خدا.

(سورۀ قصص، آیۀ ۸۸)


✓➋ 💎【كلُّ مَنْ عَلَيهَْا «فَـــــانٍ»
وَ يَبْقى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ】
🔹همه چیز كه روى آن [زمين] هستند، فانى هستند.
و وجه ربّت که صاحب جلال و اکرام است، باقی است.

(سورۀ الرّحمن، آیات ۲۶ و ۲۷)

✓➌ 💎 【 يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ «الْفُــقَــــراءُ» إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَميدُ】
🔹اى مردم! شما به خدا نيازمنديد، و خداست كه بى نياز و ستوده است.

(سورۀ فاطر، آیۀ ۱۵)

✓➍ 💎 【إنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ «راجِـــعُــونَ»】
🔹همانا ما برای خداییم و في نفسِهِ در برگشت به او هستیم.

(سورۀ بقره، آیۀ ۱۵۶)

(⇯ شرح و توضیح این آیات در #کانال_معرفة_الحق)


🔹

🔹

🔳 موجودات، خوردن و آشامیدن و زاد و ولد کردن و مانند آن را از آنجائی دارند که نقص دارند. مثلاً قوُت می‌خورند، چون صمدیّت و غنایِ در قوّت ندارند.
و دائماً از غنی مطلق ارتزاق دارند.

🔲 نقطۀ ارتزاق از حقّ تعالی در هر موجودی، نقطۀ فقر اوست.

🔲 موجودات، از ذات و صفت و فعل، فقیر مطلق هستند.


❂ روزه از فعل تا صفات، و سپس ذات لحاظ میشود.

روزه، در افعال یعنی نخوردن، ننوشیدن، زاد و ولد نکردن (کلاً مفطرات روزه در افعال).

🔻صائم با افعالِ روزه، ظهورات و تعیّناتش میرود. یعنی در افعالش فریاد میزند، "من نیستم و خدا هست (#توحید_افعالی).

🔻در صفات نیز، چون #صفات_رذیله را کنار می‌گذارد، نبودِ صفتیِ خویش و بودِ صفتی خدا را ظاهر میسازد (#توحید_صفاتی).

🔻و امّا در ذات؛
صائم در ذات، آن است که دائماً في نفسِهِ می‌گوید "اصلاً من نیستم که نیستم. بلکه خدا هست" (#توحید_ذاتی).

🔲 تمام اشیاء، في نفسِهِ چنین نِدائی را دارند. و في نفسِهِ و تکویناً #صائم می‌باشند.

🔹خداوند برای مؤمن، پرده از حقیقت و تکوین عالم برمی‌دارد و به روزه، او را نهی از مفطرات می‌کند که؛ "لا تأکُلْ" (نخور)، "لا تَشرِبْ" (ننوش)، "لا"، "لا و "لا" إلی آخر (سایر مفطرات).

👈 تا آنجایی که: "لا تکُنْ" یعنی نباش.
◻️ که در اصل از اوّل هم نبودی. که همۀ اشیاء فی نفسه "هالِكٌ" و "فان" هستند. امّا این نبودن را بپذیر.

خوردن و آشامیدن و زاد و ولد کردن و صفات دیگر که همه نقیصه و رذائل و ظهورِ انیّت انسان بود، در برابرِ انیّت او ، «ذنب عظیم» محسوب نمی‌شد.

◼️ #ذنب_عظیم ، انیّت انسان است.

⤵️ اگر برای انسان:
🔻◉ روزه در افعال؛ #توحید_افعالی را رقم میزند،
🔻◉ و روزه در صفات؛ #توحید_صفاتی را ترسیم می‌نماید،
🔻◉ روزه در ذات؛ #توحید_ذاتی را محقّق می‌کند.

⇦ 🔲 صیام خواصّ؛ کفّارۀ «#ذنب_عظیم» یعنی «انیّت» است.


همانطور که گناه در سه مرتبۀ کلّی فعل و صفت و ذات می‌باشد، ماه مبارک رمضان، پوشانندۀ ذنوب در افعال، صفات و ذات است. و حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه و آله بقول مطلق رمضان را پوشانندۀ ذنوب معرّفی فرمودندکه 🔅《رَمَضانُ المُكَفِّرُ》🔅 (📚مستدرك الوسائل، ج‏7، ص: 544).

چنین غوغایی در روزۀ ماه مبارک رمضان است.

☘ و اینچنین است که در هر «شبِ» ماه مبارک رمضان دو رکعت نماز وارد شده است که چکیدۀ صیام آن روز، مسجّل به سرّ الصلوة این معراج در معنا شود! (📚در کتب ادعیه و از جمله کتاب شریف مفاتیح الجنان آمده است) که خواصّ مراقب بر رعایتِ این هبه هستند.

🔰 فرموده‌اند:

در هر رکعت، بعد از حمد، 3 بار سورۀ توحید بایستی خوانده شود (به این سه مرتبه تلاوت سورۀ توحید؛ ان شاء الله توحید در مراتب سه‌گانه در وجود محقّق می‌گردد).
و چون سلام داده شد، چهار تسبیح خاصّ و هفت بار تسبیحات اربعه را بخواند (لطائف دارد!).
و در آخر بگوید:

🔻◉【سُبْحَانَكَ
🔻◉ سُبْحَانَكَ
🔻◉ سُبْحَانَكَ
💢 يا عَظِيمُ اغْفِرْ لِيَ «الذَّنْبَ الْعَظِيم»】

و نهایتاً ده مرتبه #صلوات بفرستد. که صلۀ مراتب عاشرۀ ایمانی است با باطن البواطنِ حقّ تعالی، یعنی حضرات مبدأ الوجود، ائمۀ اطهار علیهم صلوات الله.


⇪ 💢 《 الذَّنْبَ الْعَظِيم》؛

یعنی هرآنچه در صیامِ روزی که گذشت (صوم در فعل و صفت)؛ نهایتاً برای این بود که 《 الذَّنْبَ الْعَظِيم》 که انیّت من بوده به عظمتِ حقّ تعالی، پوشیده و کنار گذاشته شود و روزه‌دار ذاتی او باشم (صوم در ذات).

("طُوبَى لِمَنْ عَمِلَ بِسُنَّةِ الدِّينِ وَ اقْتَفَى آثَارَ النَّبِيِّينَ" / 📚غرر الحکم)






♻️ جمع بندی مطلب:

صیام، حقیقت تمام اشیاء است. و همۀ اشیاء، تکویناً و در نفس و کینونتِ خویش، ذاتاً صائم هستند و خدا را نشان می‌دهند و فریاد "نه مَن، بلکه تو" سر میدهند.
مؤمنین، به اختیار خویش و در نقطۀ مؤمن بودن، تکوین را به تشریع ممدود می‌سازند و جانشان میگوید:

ز هرچه غیر یــار،"استغفر الله"
ز «بود»ِ مستعــار ،"استغفر الله"
دمی کان بگذرد بی یادِ رویَـش
از آن دم بیشمـار، "استغفر الله"

(ملّا محسن فیض کاشانی -ره-)







"الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَخْلُقُ وَ لَمْ يُخْلَقْ
وَ يَرْزُقُ وَ لاَ يُرْزَقُ
وَ يُطْعِمُ وَ لاَ يُطْعَم"

(📚دعای افتتاح –
ماه مبارک رمضان )





#لطیفه_صیام_حقیقت_اشیاء
#احسان_الله_نیلفروش_زاده


↪️🆔 @ehsannil

💎🔹💎🔹💎🔹💎🔹 💎

🎤
#علـــی_غفـــــــوری_کربلایـــی ⬆️

#روضـــــــــه

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

🎤
#محمدقربانخوانـــــــی_کربلایـی⬆️

#شـــور

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

💠 بسم الله الرحمن الرحیم

💠 شما با این برنامه می توانید به صورت زنده کلیه صحن های حرم امام رضا (ع) را مشاهده کنید.

https://cafebazaar.ir/app/com.liverazavi.mehrsoft/?l=fa

دریافت رایگان برنامه👇👇👇

🎤
#علـــی_غفـــــــوری_کربلایـــی ⬆️

#روضـــــــــه

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

🎤
#محمدقربانخوانـــــــی_کربلایـی⬆️

#شـــور

🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
دیوانگان حضرت زینب سلام الله علیهــا
🆔 @divaneganezeinab

.
💠 صــیام، سرّی از اسرار الهی
❖ لطیفۀ پنجم:
#رمضان_آغاز_ترسیم_عالم!

🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸
↗️ http://facebook.com/ehsan.nilforoushzadeh
┅─┅─═• 🌙 •═─┅─┅

📖 در کتب روایی، مجموعه‌ای از احادیث مبنی بر این موضوع و مضمون آمده است که اگر حجّت خدا نباشد، هیچ چیزی نخواهد بود.
مثلاً در کتاب شریف کافی، مرحوم کلینی یک باب با عنوان «أَنَّ الْأَرْضَ لَا تَخْلُو مِنْ حُجَّة» (یعنی قطعاً زمین خالی از حجّت نیست) باز نمودند.

🔰حضرت مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام می‌فرمایند:

🔻〖لو لا نا لساخت الأرض بأهلها〗🔺
اگر ما نباشیم زمین اهلش را فرو می‌برد.

(📚 مشارق الانوار، ص: 85)


✵ علّت شیء، دائماً با شیء است و اگر آنی نباشد، آن شیء وجود نخواهد داشت.
حضرات آل الله علیهم السلام علّة العلل مطلقه بوده و تمام اشیاء، صِرف الربط به حضرات (؏) می‌باشند. یعنی نه تنها علّت، بلکه شیئیتِ اشیاء حضرات ائمۀ اطهار (؏) هستند.


🌐 ارضِ تعیّنات (یعنی عالم اشارات) از کعبه گسترده شده است. و #دحو ، و کشیدگی زمین از #کعبه می‌باشد (دحو الارض).

🕋 کعبه؛ محلّ تولّد ولیّ و حجّت حقّ تعالی، حضرت مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام است.

(در مورد #کعبه اشاراتی در این مقاله شده است 👈 https://telegram.me/ehsannil2/45)

تصوّر مکان در قیاس با زمان، بخاطر ابعاد و جرم اَمکِنه آسانتر است.
البته به اشاره بیان می‌شود که آنچه که در ذهن از مکان تصوّر می‌گردد، مکانیّت مکان نیست، بلکه محلّ ظهورِ مکان است وگرنه لُبّ مکان بیش از تصوّر معمول ، از مکان می‌باشد.

⏱تصوّر زمان از مکان مشکلتر است و همین تصوّر مشکل باعث شده است که متکلّمین، زمان را امری موهوم تصوّر کردند. یعنی واقعیّتی برای آن قائل نیستند.

این انکار واقعیّت، از لطافت زمان و به چنگِ درکْ نیامدن آن است.

عجالتاً بحثمان غور در زمان نیست و مبحثِ #زمان ان شاء الله در مقاله‌ای دیگر بیان خواهد شد.
فقط همینقدر که برای مطلب فعلی ما بکار می‌آید، به تحلیل، اشاره می‌شود که ؛

⌛️ زمان، روح مکان است.


🕋 کعبه؛ نقطۀ #دحو و کشیدگی زمین تعیّنات است. مبدئیت مکانی برای ممدود شدن تعیّنات، از مبدئیّت زمانی است.
یعنی روحِ این مکان که محلّ به اشاره آمدنِ جسمِ حجّت خداست، زمان است.

🔰حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمایند:

⌛️〖إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى خَلَقَ السَّنَةَ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ سِتِّينَ يَوْماً
وَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ «فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ»〗🌐

همانا خداوند سال را سیصد و شصت روز خلق کرد
و آسمان و زمین را «در شش روز» خلق نمود.

(📚من لا يحضره الفقيه، ج‏2، ص: 170)


✳️ در تحلیل و با توجّه به حدیث فوق عرض می‌شود:

🌐 خلقِ مکان در ظرف زمان است.
و چون خلقت به تنزیل و تدریج، جامۀ «شدن» پوشیده؛ زمان، مقدّم بر مکان خلق شده است. و مکان [به بیانی]، در ظرف زمان تکوین یافته.

🌐 خلقِ 『 السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ』 در #ظرف_حقیقی «أَيَّامٍ» است.
ظرف حقیقی اینطور است که مظروف، جدایِ از ظرف نیست. بلکه ظهورِ ظرف است.
یعنی زمان، به مکان، به اشاره می‌آید. و از این رو «مدّت زمان» را با حرکتِ افلاک که نوعی از مکان است، می‌سنجند. چرا که زمان، به خودش، در جلالت است.

(این مباحث را در مقالات #قیامت و #ظهور ان شاء الله به تفصیل خواهید خواند)


🔹

🔹

پس تا بدینجای مطلب بدانیم که باطن و جلالتِ کعبه (که مکان دَحو، و کشیدگی و ممدود شدنِ ارضِ تعیّنات است)، زمان است.
زمان؛ در خفا و سرّ مکان، می‌باشد.

⌛️ زمان «در عالم اشارات»؛ کمیّتی متصّل، امّا در بیقراری است.
«کمیّت» است، چون مشتمل بر آنات است. آنی می‌رود و متصلاً آنی دیگر آغاز می‌شود. و این حالِ بیقراری زمان در عالم اشاره است.

اما مکان؛ کمیّتی است که در قرار است.

زمان، که در بیقراری جلالی است؛ باطن مکان است.
و مکان که در قرارِ جمالی است؛ ظاهر زمان است.


🔲 در تحلیل عرض می‌شود:

⌛️ زمان؛ خلوتِ جلالیِ مکان است.
🌐 و مکان؛ جلوَت جمالیِ زمان است.


🔹 همانطور که بیان شد، حضرات آل الله علیهم السلام حقیقتِ هر شیئی می‌باشند. و زمان نیز، شیئی از اشیاء است.
⌛️ حقیقتِ زمان، حضراتند.


✿ بحمد الله، لطائف در این خصوص جاری است و سخن، بسیار. امّا برای ادامۀ مطلب و پرهیز از تطویل کلام، بایستی در رعایت آمد.


🔰 قرآن می‌فرماید:

【 إِنَّ عِدَّةَ «الشـُّـهُورِ» عِنْدَ اللَّهِ «اثْنا عَشَرَ شَهْراً» في كِتابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها «أَرْبَعَةٌ» حُرُمٌ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ ... ‏】
همانا تعداد ماه‏ها نزد خدا، آن روزى كه آسمان‏ها و زمين را بيافريد، در كتاب الهى، دوازده ماه بود، كه از آن‏ها چهار ماه حرام است. [و] آيين درست همين است‏.

(سورۀ توبه ، آیۀ 36)

⇫ 📖 در حدیث برای این آیه آمده است که منظور از 12 ماه، دوازده امام (علیهم السلام) هستند. و آن 4 ماه حرام، چهار امام هُمامی هستند که نام مبارکشان «علی» است و از این رو، این ماهها حرمت دارند (📚تفسیر روایی برهان، ج2، ص: 774).


🌙 ماههای قمری را "شهر" می‌گویند.
"#شهر" در لغت به معنایِ شناسایی و ظهور است.

عموماً امرِ #شهره و #مشهور را از آنجایی می‌دانند که در بین عموم، ظاهر و مبرهَن شده باشد.
در حالیکه چون مطلب 《عِنْدَ اللَّهِ》 مطرح است؛ مشهوریّت هم از آنجا باید معنا شود. و اصلاً شهرت، در نزد حقّ تعالی، حقیقی است و در غیر حقّ ، مسامحتاً استفاده میشود.

✳️ شهره و مشهور بودن و ظاهر بودنِ «شهر» از ظاهر بودن خودِ حقّ تعالی است.

ظهورِ هر شیئی غیر از خودِ شیء است. و ظهور، به آن عارض می‌شود. امّا حقّ تعالی خودش و ظهورش #عین_شخصی هستند.
👈 برای همین قرآن فرمود 🔻【هو الظاهر】🔺 (سورۀ حدید، آیۀ 3).


🌙 ظاهر بودنِ حقّ تعالی، به «شُهور» (ماههای سال) است [که حضرات ائمۀ اطهار علیهم السلام می‌باشند].
و این ظاهر بودن، مطلق علی الاطلاق است.
یعنی در عین اینکه ایّام هر ماهِ قمری ثابت است، ثابت بودنش حدّی نیست. یعنی در قالب و حدودِ "ثبوت" نمی‌ماند. بلکه از اطلاق خویش، در تغییر و کم و زیاد شدن آمده ولی باز به خودش باقی است.

برای نمونه از روایات، اشاره‌ای میشود که حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمایند:

🔻【شَهْرُ رَمَضَانَ ثَلَاثُونَ يَوْماً لَا يَنْقُصُ أَبَداً】🔺
ماه رمضان سی روز است و هرگز کم نمی‌شود.

(📚الكافي، ط - الإسلامية، ج‏4، ص: 78)

یکی از بیاناتی که ریشۀ بیاناتِ دیگر می‌تواند باشد این است که حقیقت را باید از شخصِ حقیقی عالم تا عالمِ ظاهر بشناسیم.
اهل حدود، اعداد را در قالبِ اعداد نظر می‌کنند(که قالبِ اعداد ، معدودات هستند). بنابراین برای اهل حدود؛ سی روز، نمی‌تواند در 29 روز بیاید. و اگر بیاید، دیگر 30 نیست و به عبارتی ناقص انگاشته شده.

امّا چون مطلب حقیقی شد؛ 30 روز، در نقطۀ 29 روز آمدن، همان 30 روز است.
(اینها صِرف اصطلاح و یا مسماحه در بیان نیست. حقیقت است)

🔔 ان شاء الله خوانندگان محترم مباحثِ #کانال_معرفة_الحق و خصوصاً بحث #اطلاق و #عینیت را به دقّت مطالعه فرموده باشند تا این مطالب برایشان غریب نباشد.

🔹