✅ فریاد خانواده‌های ناپدیدشدگان قهری: عزیزان ما کجا هستند؟
✋ هم‌زمان با «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری» کاربران #توئیتر هم‌صدا با خانواده‌های دادخواه از قربانیان ناپدیدسازی طی ۴ دهه حکومت جمهوری اسلامی گفتند. کاربری در این‌باره می‌نویسد: «هریک به گونه‌ای: یکی در خانه‌اش ناپدید می‌شود، آن‌یکی هنگامی که برای ورزش بیرون می‌رود دیگر باز نمی‌گردد، یکی دیگر در بحبوحه تظاهرات اعتراضی ناپدید می‌شود و دیگری اگرچه خیلی رسمی بازداشت می‌شود، اما ناگهان خبر ناپدیدشدنش منتشر می‌شود.»
✋ «نفیسه روحانی» یکی از این قربانیان بود. او اولین‌بار در ۱۴ سالگی به‌دلیل هواداری از مجاهدین خلق، در مشهد بازداشت و پس از مدتی آزاد شد اما همچنان تحت‌نظر بود. در جریان کشتارهای سال ۶۷ خانواده نفیسه پس از ماه‌ها بی‌خبری، به تهران احضار می‌شوند و خبر کشته‌شدن نفیسه در جریان یک تیراندازی به آنان ابلاغ می‌شود. خانواده نفیسه برای یافتن حقیقت درباره سرنوشت او مکان‌های زیادی را جست‌وجو کردند، اما به‌جز چند وسیله چیزی دستگیرشان نشد. نفیسه یکی از هزاران کسی است که با گذشت ۳۳ سال از ناپدیدسازی هنوز محل دفنش مشخص نیست.
✋ «حسین راحمی‌پور» هم یکی از فعالان سیاسی بود که به همراه همسر باردارش در سال ۶۲ بازداشت شد. فرزند آن‌ها «گلرو» در زندان #اوین متولد شد. پس از مدتی مسئولان زندان کودک را از مادرش جدا کردند و بعد از آن اعلام کردند گلرو به‌دلیل بیماری فوت کرده است. با این حال هرگز برگه فوت یا اطلاعی از محل دفن نوزاد به خانواده‌اش داده نشد. #راحله_راحمی‌پور خواهر حسین، به دلیل پی‌گیری و اصرار برای اطلاع از سرنوشت برادرزاده‌اش، بازداشت و زمستان پارسال به یک سال زندان محکوم شد.
✋ پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی هزاران مخالف سیاسی و عقیدتی به‌صورت قهری توسط حکومت ناپدید و در #گورهای_دسته‌جمعی به خاک سپرده شدند. فعالان حقوق بشر مدعی‌اند که تاکنون حدود ۱۲۰ گور دسته‌جمعی در ایران شناسایی شده. گفتنی است #ناپدیدسازی_قهری تا زمانی که سرنوشت قربانی مشخص نشود یک جرم ادامه‌دار است.
#علیه_فراموشی
#دادخواهی
@DhrcIran
https://tinyurl.com/5evfp4ma
✋ هم‌زمان با «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری» کاربران #توئیتر هم‌صدا با خانواده‌های دادخواه از قربانیان ناپدیدسازی طی ۴ دهه حکومت جمهوری اسلامی گفتند. کاربری در این‌باره می‌نویسد: «هریک به گونه‌ای: یکی در خانه‌اش ناپدید می‌شود، آن‌یکی هنگامی که برای ورزش بیرون می‌رود دیگر باز نمی‌گردد، یکی دیگر در بحبوحه تظاهرات اعتراضی ناپدید می‌شود و دیگری اگرچه خیلی رسمی بازداشت می‌شود، اما ناگهان خبر ناپدیدشدنش منتشر می‌شود.»
✋ «نفیسه روحانی» یکی از این قربانیان بود. او اولین‌بار در ۱۴ سالگی به‌دلیل هواداری از مجاهدین خلق، در مشهد بازداشت و پس از مدتی آزاد شد اما همچنان تحت‌نظر بود. در جریان کشتارهای سال ۶۷ خانواده نفیسه پس از ماه‌ها بی‌خبری، به تهران احضار می‌شوند و خبر کشته‌شدن نفیسه در جریان یک تیراندازی به آنان ابلاغ می‌شود. خانواده نفیسه برای یافتن حقیقت درباره سرنوشت او مکان‌های زیادی را جست‌وجو کردند، اما به‌جز چند وسیله چیزی دستگیرشان نشد. نفیسه یکی از هزاران کسی است که با گذشت ۳۳ سال از ناپدیدسازی هنوز محل دفنش مشخص نیست.
✋ «حسین راحمی‌پور» هم یکی از فعالان سیاسی بود که به همراه همسر باردارش در سال ۶۲ بازداشت شد. فرزند آن‌ها «گلرو» در زندان #اوین متولد شد. پس از مدتی مسئولان زندان کودک را از مادرش جدا کردند و بعد از آن اعلام کردند گلرو به‌دلیل بیماری فوت کرده است. با این حال هرگز برگه فوت یا اطلاعی از محل دفن نوزاد به خانواده‌اش داده نشد. #راحله_راحمی‌پور خواهر حسین، به دلیل پی‌گیری و اصرار برای اطلاع از سرنوشت برادرزاده‌اش، بازداشت و زمستان پارسال به یک سال زندان محکوم شد.
✋ پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی هزاران مخالف سیاسی و عقیدتی به‌صورت قهری توسط حکومت ناپدید و در #گورهای_دسته‌جمعی به خاک سپرده شدند. فعالان حقوق بشر مدعی‌اند که تاکنون حدود ۱۲۰ گور دسته‌جمعی در ایران شناسایی شده. گفتنی است #ناپدیدسازی_قهری تا زمانی که سرنوشت قربانی مشخص نشود یک جرم ادامه‌دار است.
#علیه_فراموشی
#دادخواهی
@DhrcIran
https://tinyurl.com/5evfp4ma
Telegraph
✅ فریاد خانواده‌های ناپدیدشدگان قهری: عزیزان ما کجا هستند؟
✋ هم‌زمان با «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری» کاربران توئیتر هم‌صدا با خانواده‌های دادخواه از قربانیان ناپدیدسازی طی ۴ دهه حکومت جمهوری اسلامی گفتند. کاربری در این‌باره می‌نویسد: «هریک به گونه‌ای: یکی در خانه‌اش ناپدید می‌شود، آن‌یکی هنگامی که برای ورزش…