کانون مدافعان حقوق بشر
1.56K subscribers
2.88K photos
905 videos
11 files
658 links
کانال رسمی کانون مدافعان حقوق بشر

سایت: www.humanrights-ir.org

اینستاگرام: instagram.com/dhrc.ir

ایمیل: info@humanrights-ir.org
Download Telegram
بی‌حرمتی به اجساد نقض قوانین بین‌المللی است: ایجاد رعب و وحشت با نمایش کشتار مخالفان

طی درگیری‌های اخیر در سیستان و بلوچستان تصویری از جسد یکی از کشته‌شدگان بلوچ زیر پای ماموران انتظامی به چشم می‌خورد. بی‌حرمتی به جسد مخالفان، معترضان و اقلیت‌ها در جمهوری اسلامی سابقه دیرینه دارد.

از نخستین روزهای پس از #انقلاب۵۷ عکس‌های یادگاری افراد مسلح در کنار کشته‌شدگانی چون «امیرعباس هویدا» و درجه‌داران ارتش، به نمادی برای نمایش پیروزی و اقتدار حکومت بدل شد. در تمام سال‌های گذشته نیز رسانه‌های رسمی بارها با انتشار عکس و فیلم از صف اجساد کشته‌شدگان درگیری‌های #کردستان یا #سیستان_بلوچستان با عنوان «اشرار»، به ایجاد رعب و وحشت در میان مردم ادامه دادند.

پاییز سال ۹۷ نیز نبش‌قبر «شمسی اقدسی» و رها کردن جسد این شهروند بهایی در بیابان‌های دماوند خبرساز شد. این نوع بی‌حرمتی به اجساد و همچنین شکستن سنگ‌قبر، نبش‌قبر، تلاش برای نابودی #گورهای_دسته‌جمعی اعدام‌شدگان و... نوعی آزار و انتقام‌گیری از مخالفان حکومت است. هرچند بی‌حرمتی به اجساد خلاف «کنوانسیون ژنو» و از #جنایات_جنگی محسوب می‌شود. چنانکه چند سرباز آمریکایی به دلیل گرفتن عکس‌یادگاری با پیکر کشته‌شدگان در جنگ افغانستان، دادگاهی و محکوم شدند.

#شیرین_عبادی برنده جایزه صلح نوبل و رئیس کانون مدافعان حقوق بشر، درباره تصویر دردناک منتشر شده می‌نویسد: «این بخشی از امنیتی است که حکومت وضعیت بحرانی کشور را با وجود آن توجیه می‌کند؛ هیچ‌چیز نداریم، به جایش #امنیت داریم! امنیتی که نه‌تنها جان مردم، که حتی اجساد معترضان هم از گزند آن در امان نیست.»

@DhrcIran

⚠️ صفحه پیوست حاوی تصاویر ناراحت‌کننده است
https://tinyurl.com/tv6mu8n9
فریاد خانواده‌های ناپدیدشدگان قهری: عزیزان ما کجا هستند؟

هم‌زمان با «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری» کاربران #توئیتر هم‌صدا با خانواده‌های دادخواه از قربانیان ناپدیدسازی طی ۴ دهه حکومت جمهوری اسلامی گفتند. کاربری در این‌باره می‌نویسد: «هریک به گونه‌ای: یکی در خانه‌اش ناپدید می‌شود، آن‌یکی هنگامی که برای ورزش بیرون می‌رود دیگر باز نمی‌گردد، یکی دیگر در بحبوحه تظاهرات اعتراضی ناپدید می‌شود و دیگری اگرچه خیلی رسمی بازداشت می‌شود، اما ناگهان خبر ناپدیدشدنش منتشر می‌شود.»

«نفیسه روحانی» یکی از این قربانیان بود. او اولین‌بار در ۱۴ سالگی به‌دلیل هواداری از مجاهدین خلق، در مشهد بازداشت و پس از مدتی آزاد شد اما همچنان تحت‌نظر بود. در جریان کشتارهای سال ۶۷ خانواده نفیسه پس از ماه‌ها بی‌خبری، به تهران احضار می‌شوند و خبر کشته‌شدن نفیسه در جریان یک تیراندازی به آنان ابلاغ می‌شود. خانواده نفیسه برای یافتن حقیقت درباره سرنوشت او مکان‌های زیادی را جست‌وجو کردند، اما به‌جز چند وسیله چیزی دستگیرشان نشد. نفیسه یکی از هزاران کسی است که با گذشت ۳۳ سال از ناپدیدسازی هنوز محل دفنش مشخص نیست.

«حسین راحمی‌پور» هم یکی از فعالان سیاسی بود که به همراه همسر باردارش در سال ۶۲ بازداشت شد. فرزند آن‌ها «گلرو» در زندان #اوین متولد شد. پس از مدتی مسئولان زندان کودک را از مادرش جدا کردند و بعد از آن اعلام کردند گلرو به‌دلیل بیماری فوت کرده است. با این حال هرگز برگه فوت یا اطلاعی از محل دفن نوزاد به خانواده‌اش داده نشد. #راحله_راحمی‌پور خواهر حسین، به دلیل پی‌گیری و اصرار برای اطلاع از سرنوشت برادرزاده‌اش، بازداشت و زمستان پارسال به یک سال زندان محکوم شد.

پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی هزاران مخالف سیاسی و عقیدتی به‌صورت قهری توسط حکومت ناپدید و در #گورهای_دسته‌جمعی به خاک سپرده شدند. فعالان حقوق بشر مدعی‌اند که تاکنون حدود ۱۲۰ گور دستهجمعی در ایران شناسایی شده. گفتنی است #ناپدیدسازی_قهری تا زمانی که سرنوشت قربانی مشخص نشود یک جرم ادامه‌دار است.

#علیه_فراموشی
#دادخواهی
@DhrcIran

https://tinyurl.com/5evfp4ma