دلی باقی بود یارب که زلف آن مه نخشب
نگیرد بند و زنجیرش به صد نیرنگ و طراری

مکن از می پرستی مَنعم ای زاهد که درعالم
فکنده نرگس مست نگارم طرز هشیاری


ُ#غبار_همدانی

رحمت نگر که هرگز از عاجزان مسکین
دوری نمیکند دوست با وصف کبریایی

در عین دل شکستن در کار دلنوازیست
در حال جان ستانی مشغول جان فزائی


ُ#غبار_همدانی

مرا زبادۀ عشق تو جرعه ای کافیست
چرا که خانۀ موری به شبنمی است خراب

دمی نشد که ز غم خاطرم بیاساید
مگر به بوی مِی لعل فام و بانگ رباب


#غبار_همدانی

نباشم راحت از دستت چه در خواب و چه بیداری
به هرجا رو کنم آنجا تو دست سلطنت داری

سراپای وجود خود بسی در سال و مه گشتم
به غیر از تو به ملک دل ندیدم هیچ دیّاری


#غبار_همدانی

چه خوش بی در عدم ویرانه‌ای بی
مرا چون جغد در وی لانه‌ای بی

ببینم آنکه جایی بی به عالم
که آنجا نام آب و دانه‌ای بی
 

#غبار_همدانی

نسیم صبحگاهی چون شمیم زلف یارآرد
دل مجروح مارا مرهم ازمُشک تَتار آرد

نشیند بر کنار جوی دایم مردم چشمم
به امیدیکه روزی سرو قدی در کنار آرد


#غبار_همدانی