@ddrreamm

بر ریشه‌ام تیشه مزن!
حیف است افتادن من
در خشکساران شما، سبزم، بلوطم، کهنم

ای جملگی دشمن من!‌
جز حق چه گفتم به سخن؟
پاداش دشنام شما آهی به نفرین نزنم

انگار من زادمتان،
کژتاب و بدخوی و رمان
دست از شما گر بکشم، مهر از شما بَرنکَنم

انگار من زادمتان،
ماری که نیشـم بزند
من جز مدارا چه کنم با پارهٔ جان و تنم؟

هفتادسال این گُله‌جا،
ماندم که از کف نرود
یک‌متر و هفتاد صدم، گورم به خاک وطنم

#سیمین_بهبهانی

@ddrreamm

در دنیایی که مهربانی اغلب به فراموشی سپرده می‌شود، این لحظه‌ی دلگرم‌کننده یادآور می‌شود که شفقت، مرز گونه‌ها را نمی‌شناسد. اسبی زحمت‌کش، که احتمالاً از یک روز طولانی در کشیدن درشکه‌ها خسته است، برای غذا خوردن مکث می‌کند؛ اما بی‌آنکه بداند، غذایش را با دسته‌ای کبوتر گرسنه شریک می‌شود. به‌جای آن‌که آن‌ها را براند یا آزرده شود، آرام ادامه می‌دهد به خوردن، و پرندگان را کنار خود به نوک‌زدن وا‌می‌گذارد. این رفتار ساده و در عین‌حال پرمعنا، سطحی از صبر و همدلی را بازتاب می‌دهد که بسیاری از انسان‌ها می‌توانند از آن بیاموزند. حیوانات زبان ما را نمی‌فهمند، اما اعمال‌شان هزاران سخن در خود دارد، از احترام و همزیستی گرفته تا عشقی خاموش. وقتی به این صحنه‌ی فروتنانه نگاه می‌کنی، درمی‌یابی که گاهی مهربان‌ترین روح‌ها، با سُم و پر پرورش می‌یابند. موضوع نه هوش است و نه برتری؛ بلکه دل است، و این اسب به‌راستی سرشار از آن است. بی‌اغراق، بسیار برتر از برخی انسان‌ها.