@ddrreamm



من نوح روزگارم، از گریه غرق توفان

کو همدمی که گویم درد هزار ساله ؟


#هلالی_جغتایی

@ddrreamm

کشتیِ  عشقِ من  از ورطهِ ی امواج  رهید

ای خوش آنروز که در موجِ بلا غرق بودم


#امیر_مومنی

@ddrreamm

من قطره چرا باشم؟
چون غرق در آن بحرم

   من مرده چرا باشم
چون جان ودلم زندست

#مولانــــا

@ddrreamm

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاق‌تر شدم

#سعدی

@ddrreamm
روشن تر
از خاموشی ،
چراغی ندیدم،
و سخنی ، به از بی سخنی ، نشنیدم!
ساکن سرای سکوت شدم .

#بایزید_بسطامی

@ddrreamm

گر عشق نبودی و غَم عشق نبودی
چندین سخن نغز که گفتی، که شنودی؟

گر باد نبودی که سر زلف رُبودی
رخساره معشوق به عاشق که نمودی؟

#سهروردی

@ddrreamm

دستی به  دوشِ غیر  نهاد  از  سرِ  وفا


ما  را چو  دید ، لغزش  پا را بهانه کرد

#ندیم_خراسانی

@ddrreamm

افتاده را  دوباره  فکندن  کمال نیست

آن را که خاک راه تو شد بر زمین مزن

#صائب_تبريزی
#شعر_خوب_بخوانيم

@ddrreamm

ای زلف مسلسلت بلای دل من
وی لعل لبت گره گشای دل من

من دل ندهم به کَس برای دل تو
تو دل به کسی مده برای دل من...

#ابوسعید_ابوالخیر

@ddrreamm

تو بی وفا چه باز فراموش پیشه ای


بیچاره  آن  اسیر  که امیدوار  تست


#وحشی_بافقی

@ddrreamm

کجا رواست که از دستِ دوست هم بکشد !

«دلی» که این همه از دستِ روزگار کشید ؟

#شهریار

@ddrreamm

مقصد آن گونه به ما گفته اند معلوم نیست

دوستان   نیمه ی   راهید  اگر ؛  بر  گردید


#کاظم_بهمنی

@ddrreamm

اول اندر کوی او
جُز نقش پای ما نبود

آخر آنجا از هجوم خلق
جای ما نبود

#وصال_شیرازی

@ddrreamm


شمس گفت: « دو مسیر برای رسیدن به تقدس وجود دارد: مسیر طولانی و دراز ... » و اشاره به کتابها کرد.
« یا مسیر کوتاه »

مولانا پرسید: « نام آن مسیر کوتاه چیست؟ »
شمس گفت: «طریقت عشق»

بالا بلند عشوه گر قد دراز من
کوته نمود قصه زهد دراز من

@ddrreamm

گران گشتم به چشمش
بس که رفتم بی سبب سویش

مرا زین پایِ بی فرمان
چه ها بر سر نمی آید

#صائب_تبریزی

@ddrreamm

پای بر ديده نِه و از مژه‌ام باک مدار

زآنكه در پا نرود خار چو نمناک شود

#کاتبی_ترشیزی
#چکامه_پارسی

@ddrreamm

ز  شادی  در  همه  عالم  نگنجم

اگر یک لحظه غمخوارم تو باشی

#عراقی

@ddrreamm

امروز مستان را نگر در مست ما آویخته
افکنده عقل و عافیت و اندر بلا آویخته

گفتم که ای مستانِ جان،
مِی‌ خورده از دستانِ جان
ای صد هزاران جان و دل اندر شما آویخته

   #مولانا