@ddrreamm
#مولوی شاعر معروف ایرانی در قرن ششم و هفتم هجری شمسی
جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی، مولانا و رومی زاده: 586 و درگذشته: 652 هجری شمسی شاعر ایرانی در بلخ به دنیا آمد.
مولانا در قرن سیزدهم میلادی می زیسته و هم دوره ابن فارض شاعر برجسته مصری و امیرخسرو دهلوی شاعر پارسی گوی هندی بوده است.
ایرانیان، افغان‌ها، تاجیک‌ها، ترکیه‌ای‌ها، یونانیان، دیگر مسلمانان آسیای میانه و مسلمانان جنوب شرق آسیا در مدت هفت قرن گذشته به شدت از میراث معنوی رومی تأثیر گرفته‌اند.
اشعار او به‌طور گسترده‌ای به بسیاری از زبان‌های جهان ترجمه شده‌است. ترجمهٔ سروده‌های مولوی که با نام رومی Rumi در غرب شناسایی شده به‌عنوانمحبوب‌ترین و پرفروش‌ترین شاعر در ایالات متحدهٔ آمریکا شناخته می‌شود.
مشهورترین آثار او عبارتند از:
مثنوی معنوی،
دیوان شمس
و فی مافیه
#مولوی شاعر معروف ایرانی در قرن ششم و هفتم هجری شمسی
جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی، مولانا و رومی زاده: 586 و درگذشته: 652 هجری شمسی شاعر ایرانی در بلخ به دنیا آمد.
مولانا در قرن سیزدهم میلادی می زیسته و هم دوره ابن فارض شاعر برجسته مصری و امیرخسرو دهلوی شاعر پارسی گوی هندی بوده است.
ایرانیان، افغان‌ها، تاجیک‌ها، ترکیه‌ای‌ها، یونانیان، دیگر مسلمانان آسیای میانه و مسلمانان جنوب شرق آسیا در مدت هفت قرن گذشته به شدت از میراث معنوی رومی تأثیر گرفته‌اند.
اشعار او به‌طور گسترده‌ای به بسیاری از زبان‌های جهان ترجمه شده‌است. ترجمهٔ سروده‌های مولوی که با نام رومی Rumi در غرب شناسایی شده به‌عنوانمحبوب‌ترین و پرفروش‌ترین شاعر در ایالات متحدهٔ آمریکا شناخته می‌شود.
مشهورترین آثار او عبارتند از:
مثنوی معنوی،
دیوان شمس
و فی مافیه
👍3
@ddrreamm
#سعدی از شاعران مشهور ایرانی در قرن هفتم هجری شمسی
ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف متخلص به سعدی زاده: 589 و درگذشته: 670 هجری شمسی از مشهورترین شاعران ایرانی که در شیراز به دنیا آمد.
اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند
بیشتر عمر او مصادف با حکومت اتابکان فارس در شیراز و هم‌زمان با حمله مغول به ایران و سقوط بسیاری از حکومت‌های وقت نظیر خوارزمشاهیان و عباسیان بود.
با نگاهی به دوران زندگی سعدی بر اساس تاریخ میلادی(1210 میلادی–1291 میلادی) ، مشخص می شود که او همدوره شاعر برجسته ایتالیایی دانته آلیگیری (۱۲۶۵ میلادی–۱۳۲۱ میلادی) بوده است
آثار مشهور سعدی عبارتند از: بوستان، گلستان ، غزلیات
#مولوی و #سعدی در یک عصر می زیسته اند
#سعدی از شاعران مشهور ایرانی در قرن هفتم هجری شمسی
ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف متخلص به سعدی زاده: 589 و درگذشته: 670 هجری شمسی از مشهورترین شاعران ایرانی که در شیراز به دنیا آمد.
اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند
بیشتر عمر او مصادف با حکومت اتابکان فارس در شیراز و هم‌زمان با حمله مغول به ایران و سقوط بسیاری از حکومت‌های وقت نظیر خوارزمشاهیان و عباسیان بود.
با نگاهی به دوران زندگی سعدی بر اساس تاریخ میلادی(1210 میلادی–1291 میلادی) ، مشخص می شود که او همدوره شاعر برجسته ایتالیایی دانته آلیگیری (۱۲۶۵ میلادی–۱۳۲۱ میلادی) بوده است
آثار مشهور سعدی عبارتند از: بوستان، گلستان ، غزلیات
#مولوی و #سعدی در یک عصر می زیسته اند
👍1
@ddrreamm
فخرالدین عراقی، عارف و شاعر بلندآوازه ایرانی در سده هفتم هجری بود که غزلیاتی پرشور و زیبا با شیوه‌ای متفاوت از شاعران دیگر سرود. بازتاب آموزه‌های عرفانی در آثارش، موجب پراکندن فکر وحدت وجود در کشتزار مستعد ادب فارسی شد و دیدگاهی تازه برای سخنورانان گشود.
مولف اثری ماندگار به نام لمعات است. لمعات در ادبیات عرفانی ایران جایگاه ویژه ای دارد
زندگی‌نامه و تحصیلات
شیخ فخرالّدین ابراهیم بن بزرگمهر متخلص به #عراقی در ۶۱۰ قمری در کُمجان کُمیجان از توابع اراک امروز دیده به جهان گشود.
در پنج سالگی به مکتب رفت و در مدت ۹ ماه حافظ قرآن شد. پس از آن به تحصیل علوم روی آورد. عراقی را مرید مستقیم شهاب‌الدین عمر سهروردی شمرده و آورده‌اند که شهاب‌الدین او را به هندوستان نزد شیخ بهاءالدین زکریا مولتانی فرستاد.در آنجا به سلک مریدان بهاءالدین زکریا پیوست و از وی خرقه گرفت. سپس بهاءالدین دخترش را به نکاح او درآورد و عراقی از این پیوند صاحب پسری به نام کبیرالدین شد. پس از ۲۵ سال، بهاءالدین او را خلیفه خود خواند.به خدمت شیخ صدرالدین قونیوی رسید و در آنجا لمعات خود را به نگارش درآورد.
فخرالدین عراقی، عارف و شاعر بلندآوازه ایرانی در سده هفتم هجری بود که غزلیاتی پرشور و زیبا با شیوه‌ای متفاوت از شاعران دیگر سرود. بازتاب آموزه‌های عرفانی در آثارش، موجب پراکندن فکر وحدت وجود در کشتزار مستعد ادب فارسی شد و دیدگاهی تازه برای سخنورانان گشود.
مولف اثری ماندگار به نام لمعات است. لمعات در ادبیات عرفانی ایران جایگاه ویژه ای دارد
زندگی‌نامه و تحصیلات
شیخ فخرالّدین ابراهیم بن بزرگمهر متخلص به #عراقی در ۶۱۰ قمری در کُمجان کُمیجان از توابع اراک امروز دیده به جهان گشود.
در پنج سالگی به مکتب رفت و در مدت ۹ ماه حافظ قرآن شد. پس از آن به تحصیل علوم روی آورد. عراقی را مرید مستقیم شهاب‌الدین عمر سهروردی شمرده و آورده‌اند که شهاب‌الدین او را به هندوستان نزد شیخ بهاءالدین زکریا مولتانی فرستاد.در آنجا به سلک مریدان بهاءالدین زکریا پیوست و از وی خرقه گرفت. سپس بهاءالدین دخترش را به نکاح او درآورد و عراقی از این پیوند صاحب پسری به نام کبیرالدین شد. پس از ۲۵ سال، بهاءالدین او را خلیفه خود خواند.به خدمت شیخ صدرالدین قونیوی رسید و در آنجا لمعات خود را به نگارش درآورد.
👍1
@ddrreamm
"خدمات ادبی و فرهنگی
#عراقی
یکی از مهم ترین آثار این شاعر نامدار دیوان شعری شامل حدود پنج هزار بیت در انواع شعر است. او در زمره آخرین شاعرانی به شمار می رفت که دستی چیره در غزل داشته. در غزلیات او افزایش بسامد اصطلاحات تصوف دیده می شود اما این بدین معنی برابر دانستن کلام او با سخنان نظم گونه وابستگان مکتب تعلیمی و مدرسی تصوف نیست.
عراقی در شعر خود از استادان به نامی مانند محیی‌الدین عربی، احمد غزالی، سنایی غزنوی، عطار نیشابوری، فردوسی، ابوسعید ابوالخیر و باباطاهر همدانی تاثیر پذیرفته است.
از دیگر آثار وی می توان به منظومه ده نامه یا عشاق نامه شامل ۱۰ غزل و ۱۰ مثنوی اشاره کرد. ده نامه، منظومه‌ای است در تبیین عشق عرفانی که ضمن آن حکایاتی از شاهدبازی صوفیان پیشین نقل کرده است.
علاوه بر این موارد بالا عراقی با رسالة لمعات که از نفیس‌ترین کتاب‌های متصوفه به شمار می‌رود، پرآوازه شد، اهمیت این اثر تا بدان اندازه بود که بسیاری بر آن شروح متعددی نوشته‌اند.
در حقیقت مفاهیم عرفانی بن مایه اصلی سخن او را تشکیل می دهد، موضوعاتی همچون وحدت وجود، جمال پرستی، قلندریات، ملامتی، عشق درد آمیخته، زهدگریزی و معشوق محورهای اصلی مکتب او هستند. لمعات از جهت زبان، آمیختگی نظم با نثر، بیشتر شبیه به سوانح احمد غزالی و از جهت هایی نیز همسان با گلستان سعدی است اما از جهت فکری و تنظیم مطالب به پیروی از فصوص الحکم ابن عربی و در هر لمعه موضوعی خاص از معارف و اندیشه‌های عرفانی تبیین شده است. اما سخن خود عراقی در دیباچه لمعات صادقانه‌تر و واقع بینانه‌تر است که می گوید، لمعات «کلمه‌ای چند در بیان مراتب عشق بر سنن سوانح به زبان وقت املاء کرده می‌شود تا آیینه معشوق هر عاشق آید. با آنکه رتبت عشق برتر از آنست که به قوّت فهم و بیان پیرامن سراپرده جلال او توان گشت یا به دیده کشف و عیان به جمال حقیقت او نظر توان کرد». بنابر اذعان خود عراقی الگوی کارش در نثر و شیوه بیان سوانح العشاق احمد غزالی است و لمعات خود را بر پایه سوانح گذاشته است.
"خدمات ادبی و فرهنگی
#عراقی
یکی از مهم ترین آثار این شاعر نامدار دیوان شعری شامل حدود پنج هزار بیت در انواع شعر است. او در زمره آخرین شاعرانی به شمار می رفت که دستی چیره در غزل داشته. در غزلیات او افزایش بسامد اصطلاحات تصوف دیده می شود اما این بدین معنی برابر دانستن کلام او با سخنان نظم گونه وابستگان مکتب تعلیمی و مدرسی تصوف نیست.
عراقی در شعر خود از استادان به نامی مانند محیی‌الدین عربی، احمد غزالی، سنایی غزنوی، عطار نیشابوری، فردوسی، ابوسعید ابوالخیر و باباطاهر همدانی تاثیر پذیرفته است.
از دیگر آثار وی می توان به منظومه ده نامه یا عشاق نامه شامل ۱۰ غزل و ۱۰ مثنوی اشاره کرد. ده نامه، منظومه‌ای است در تبیین عشق عرفانی که ضمن آن حکایاتی از شاهدبازی صوفیان پیشین نقل کرده است.
علاوه بر این موارد بالا عراقی با رسالة لمعات که از نفیس‌ترین کتاب‌های متصوفه به شمار می‌رود، پرآوازه شد، اهمیت این اثر تا بدان اندازه بود که بسیاری بر آن شروح متعددی نوشته‌اند.
در حقیقت مفاهیم عرفانی بن مایه اصلی سخن او را تشکیل می دهد، موضوعاتی همچون وحدت وجود، جمال پرستی، قلندریات، ملامتی، عشق درد آمیخته، زهدگریزی و معشوق محورهای اصلی مکتب او هستند. لمعات از جهت زبان، آمیختگی نظم با نثر، بیشتر شبیه به سوانح احمد غزالی و از جهت هایی نیز همسان با گلستان سعدی است اما از جهت فکری و تنظیم مطالب به پیروی از فصوص الحکم ابن عربی و در هر لمعه موضوعی خاص از معارف و اندیشه‌های عرفانی تبیین شده است. اما سخن خود عراقی در دیباچه لمعات صادقانه‌تر و واقع بینانه‌تر است که می گوید، لمعات «کلمه‌ای چند در بیان مراتب عشق بر سنن سوانح به زبان وقت املاء کرده می‌شود تا آیینه معشوق هر عاشق آید. با آنکه رتبت عشق برتر از آنست که به قوّت فهم و بیان پیرامن سراپرده جلال او توان گشت یا به دیده کشف و عیان به جمال حقیقت او نظر توان کرد». بنابر اذعان خود عراقی الگوی کارش در نثر و شیوه بیان سوانح العشاق احمد غزالی است و لمعات خود را بر پایه سوانح گذاشته است.
👍1
@ddrreamm
نثر لمعات نیز نثری فصیح، جذاب، روان و دلنشین است اما به زیبایی شعر عراقی نیست در حقیقت عراقی در غزلیاتش روان‌تر، جذاب‌تر و پرشورتر ظاهر شده است تا در لمعات. حجم اشعار وی در دیوانش به خصوص غزلیات، نسبت به حجم نثرش؛ یعنی لمعات بسیار بیشتر است و جوش، خروش و زیبایی در حالی که در غزلیات او به چشم می‌خورد، در لمعات نیست. هرچند در لمعات نیز پرشور و آتشگون، از عشق سخن به میان می‌آورد و گاهی به شعر بسیار نزدیک می‌شود. «در زبان فارسی پاره‌هایی از آثار منثور صوفیه هست که آنها را می‌توان شعر منثور خواند؛ مناجات‌های پیر انصاری و سوانح احمد غزالی و تمهیدات عین‌القضات همدانی و لمعات عراقی، که شعرهایی عارفانه در قالب کلام منثور است، مجال بیان یافته‌اند.»
ویژگی شعری
مهم‌ترین ویژگی زبان عراقی، سادگی، روانی و طبیعی بودن آن است. او مانند مولوی و بسیاری از شاعران عارف مسلک بیش از لفظ به معنا توجه داشت. اشعار عراقی با مرور زمان به دورترین نقاط شبه قاره رخنه کرد و بسیاری از شاعران و عارفان مشهور شبه قاره در اشعار فارسی، اردو و پنجابی از او تاثیر پذیرفتند. در مورد سبک شعری وی باید گفت که عراقی عاشقی دل سوخته است که با سخنانش از سوز درون و شوق باطن و کمال نفس خویش حکایت می کند. کلامش ساده، استوار و استادانه است. در غزل و ترکیب ها و ترجیع های وی شور و شوقی بی مانند که نشان التهاب درونی اوست دیده می شود و این شوق گاه با بی مانندی که نشانه التهاب درونی اوست، دیده می شود. گاه با توصیفات بدیع و کم سابقه از حالات سالکان و اصلان آمیخته است.
در حقیقت عراقی شاعری سخنور و شارحی هنرمند است که علاوه بر توانایی در شعر های پرشور و حال عارفانه، در نثر شاعرانه و بیان هنرمندانه مفاهیم بلند عرفانی، نمونه ای عالی و قابل توجه ارایه داده است. در واقع طریقۀ عرفانی او بر سه پایه استوار است: وحدت وجود ابن‌عربی، عرفان عاشقانۀ احمد غزالی و جمال‌پرستی. لمعات عراقی در عین بیان و تبیین اندیشه های عمیق عرفانی ابن عربی، نثری شاعرانه و جذاب ارایه می دهد که محصول پختگی و کمال نثر فارسی در سده هفتم است. نثری که همچون شعر، مجال آن را یافته تا مضامین و اندیشه های بلند عرفانی را در خود جای دهد.
در ادامه گزیده‌ای از اشعار عراقی آورده می‌شود:
ای راحت روانم، دور از تو نا توانم
باری، بیا، که جانم در پای تو فشانم
گیرم که من نگویم، لطف تو خود نگوید:
کین خسته چند نالد هر شب بر آستانم؟
ای بخت خفته، برخیز، تا حال من ببینی
وی عمر رفته، باز آی، تابشنوی فغانم
ای دوست، گاه گاهی می کن بمن نگاهی
آخر چو چشم مستت من نیز ناتوانم
بر من همای وصلت سایه از آن نیفگند
کز محنت فراقت پوسید استخوانم
این طرفه تر که:دایـم تو با منی و من باز
چون سایه در پی تو گرد جهان روانم
کس دید تشنه ای را غرقه در آب حیوان
جانش بلب رسیده از تشنگی؟ من آنم
خواهم که یک زمان من با تو دمی بر آرم
از بخت بد عراقی آن هم نمی توانم
خاموشی:
سرانجام این شاعر نامدار ایرانی در ۶۸۸ قمری در دمشق دیده از جهان فروبست و در صالحیه دمشق به خاک سپرده شد.
نثر لمعات نیز نثری فصیح، جذاب، روان و دلنشین است اما به زیبایی شعر عراقی نیست در حقیقت عراقی در غزلیاتش روان‌تر، جذاب‌تر و پرشورتر ظاهر شده است تا در لمعات. حجم اشعار وی در دیوانش به خصوص غزلیات، نسبت به حجم نثرش؛ یعنی لمعات بسیار بیشتر است و جوش، خروش و زیبایی در حالی که در غزلیات او به چشم می‌خورد، در لمعات نیست. هرچند در لمعات نیز پرشور و آتشگون، از عشق سخن به میان می‌آورد و گاهی به شعر بسیار نزدیک می‌شود. «در زبان فارسی پاره‌هایی از آثار منثور صوفیه هست که آنها را می‌توان شعر منثور خواند؛ مناجات‌های پیر انصاری و سوانح احمد غزالی و تمهیدات عین‌القضات همدانی و لمعات عراقی، که شعرهایی عارفانه در قالب کلام منثور است، مجال بیان یافته‌اند.»
ویژگی شعری
مهم‌ترین ویژگی زبان عراقی، سادگی، روانی و طبیعی بودن آن است. او مانند مولوی و بسیاری از شاعران عارف مسلک بیش از لفظ به معنا توجه داشت. اشعار عراقی با مرور زمان به دورترین نقاط شبه قاره رخنه کرد و بسیاری از شاعران و عارفان مشهور شبه قاره در اشعار فارسی، اردو و پنجابی از او تاثیر پذیرفتند. در مورد سبک شعری وی باید گفت که عراقی عاشقی دل سوخته است که با سخنانش از سوز درون و شوق باطن و کمال نفس خویش حکایت می کند. کلامش ساده، استوار و استادانه است. در غزل و ترکیب ها و ترجیع های وی شور و شوقی بی مانند که نشان التهاب درونی اوست دیده می شود و این شوق گاه با بی مانندی که نشانه التهاب درونی اوست، دیده می شود. گاه با توصیفات بدیع و کم سابقه از حالات سالکان و اصلان آمیخته است.
در حقیقت عراقی شاعری سخنور و شارحی هنرمند است که علاوه بر توانایی در شعر های پرشور و حال عارفانه، در نثر شاعرانه و بیان هنرمندانه مفاهیم بلند عرفانی، نمونه ای عالی و قابل توجه ارایه داده است. در واقع طریقۀ عرفانی او بر سه پایه استوار است: وحدت وجود ابن‌عربی، عرفان عاشقانۀ احمد غزالی و جمال‌پرستی. لمعات عراقی در عین بیان و تبیین اندیشه های عمیق عرفانی ابن عربی، نثری شاعرانه و جذاب ارایه می دهد که محصول پختگی و کمال نثر فارسی در سده هفتم است. نثری که همچون شعر، مجال آن را یافته تا مضامین و اندیشه های بلند عرفانی را در خود جای دهد.
در ادامه گزیده‌ای از اشعار عراقی آورده می‌شود:
ای راحت روانم، دور از تو نا توانم
باری، بیا، که جانم در پای تو فشانم
گیرم که من نگویم، لطف تو خود نگوید:
کین خسته چند نالد هر شب بر آستانم؟
ای بخت خفته، برخیز، تا حال من ببینی
وی عمر رفته، باز آی، تابشنوی فغانم
ای دوست، گاه گاهی می کن بمن نگاهی
آخر چو چشم مستت من نیز ناتوانم
بر من همای وصلت سایه از آن نیفگند
کز محنت فراقت پوسید استخوانم
این طرفه تر که:دایـم تو با منی و من باز
چون سایه در پی تو گرد جهان روانم
کس دید تشنه ای را غرقه در آب حیوان
جانش بلب رسیده از تشنگی؟ من آنم
خواهم که یک زمان من با تو دمی بر آرم
از بخت بد عراقی آن هم نمی توانم
خاموشی:
سرانجام این شاعر نامدار ایرانی در ۶۸۸ قمری در دمشق دیده از جهان فروبست و در صالحیه دمشق به خاک سپرده شد.
👍1
@ddrreamm
#حافظ شاعر مشهور ایرانی در قرن هشتم هجری شمسی
خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ حافظِ شیرازی زاده: 705 و درگذشته: 768 هجری شمسی مشهور به لِسانُ‌الْغِیْب متخلص به حافظ، از مشهورترین شاعران ایرانی است
حافظ را از مهم‌ترین اثرگذاران بر شاعرانِ فارسی‌زبانِ پس از خود می‌شناسند. در سده‌های هجدهم و نوزدهم میلادی اشعار او را به زبان‌های اروپایی نیز ترجمه کردند و نامش به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت.
حافظ افکارِ مولوی و خیام را با سخنِ سعدی پیوند زد و از عناصرِ دیگر مانند طنز و نگرش‌های سیاسی و اجتماعی بر آن افزود. او غزل عاشقانه و عارفانه را با استفاده از صنعتِ ایهام، به یکدیگر پیوند زده‌است.
غزلِ عاشقانه را سعدی، و غزلِ عارفانه را مولوی به اوج رسانده بودند، و بدین‌ترتیب غزل را دیگر یارایِ پیش رفتن نبود، بدین‌معنی که تلاشِ هر شاعری در هر کدام از طرفینِ غزل، بی‌ثمر بود؛ و تنها راه، آمیختنِ این دو به یکدیگر بود.
اما تلفیقِ این دو غزل در شعرِ حافظ به عالی‌ترین وجه صورت پذیرفته و زبانِ بلیغ و هنرمندانه با مضامینی بلند گرد آمده‌است
#حافظ شاعر مشهور ایرانی در قرن هشتم هجری شمسی
خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ حافظِ شیرازی زاده: 705 و درگذشته: 768 هجری شمسی مشهور به لِسانُ‌الْغِیْب متخلص به حافظ، از مشهورترین شاعران ایرانی است
حافظ را از مهم‌ترین اثرگذاران بر شاعرانِ فارسی‌زبانِ پس از خود می‌شناسند. در سده‌های هجدهم و نوزدهم میلادی اشعار او را به زبان‌های اروپایی نیز ترجمه کردند و نامش به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت.
حافظ افکارِ مولوی و خیام را با سخنِ سعدی پیوند زد و از عناصرِ دیگر مانند طنز و نگرش‌های سیاسی و اجتماعی بر آن افزود. او غزل عاشقانه و عارفانه را با استفاده از صنعتِ ایهام، به یکدیگر پیوند زده‌است.
غزلِ عاشقانه را سعدی، و غزلِ عارفانه را مولوی به اوج رسانده بودند، و بدین‌ترتیب غزل را دیگر یارایِ پیش رفتن نبود، بدین‌معنی که تلاشِ هر شاعری در هر کدام از طرفینِ غزل، بی‌ثمر بود؛ و تنها راه، آمیختنِ این دو به یکدیگر بود.
اما تلفیقِ این دو غزل در شعرِ حافظ به عالی‌ترین وجه صورت پذیرفته و زبانِ بلیغ و هنرمندانه با مضامینی بلند گرد آمده‌است
👍1
@ddrreamm
#جامی برجسته ایرانی در قرن نهم هجری شمسی
نورالدّین عبد الرّحمن جامی معروف به جامی زاده: 793 و درگذشته: 871 هجری شمسی شاعر، موسیقی‌دان، ادیب و صوفیِ نامدار فارسی‌زبانِ ایرانیِ سدهٔ ۹ شمسی در ترتبت جام خراسان متولد شد.
وی با الهام گرفتن از گلستان سعدی یکی از مهم‌ترین کتاب‌های خود یعنی بهارستان را به رشتهٔ تحریر درآورد
#جامی برجسته ایرانی در قرن نهم هجری شمسی
نورالدّین عبد الرّحمن جامی معروف به جامی زاده: 793 و درگذشته: 871 هجری شمسی شاعر، موسیقی‌دان، ادیب و صوفیِ نامدار فارسی‌زبانِ ایرانیِ سدهٔ ۹ شمسی در ترتبت جام خراسان متولد شد.
وی با الهام گرفتن از گلستان سعدی یکی از مهم‌ترین کتاب‌های خود یعنی بهارستان را به رشتهٔ تحریر درآورد
👍1
@ddrreamm
قرن دهم هجری شمسی
#شمس‌الدین_محمد_وحشی_بافقی از شاعران نامدار ایرانی در سده دهم هجری شمسی است که در شهر بافق از توابع یزد چشم به جهان گشود.
دوران زندگی او با پادشاهی شاه طهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و شاه محمد خدابنده هم‌زمان بود.
وی تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش سپری نمود. در جوانی به یزد رفت و پس از چند سال به کاشان عزیمت نمود و پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر در این شهر زندگی کرد.
وحشی بافقی غزلسرای بزرگی بود. در غزلیات از عشق‌های نافرجام، زندگی سخت و مصائب و مسایل خود یاد کرده‌است.
کلیات وحشی متجاوز از نُه هزار بیت و شامل قصیده، ترکیب‌بند و ترجیع‌بند، غزل، قطعه، رباعی و مثنوی است.
قرن دهم هجری شمسی
#شمس‌الدین_محمد_وحشی_بافقی از شاعران نامدار ایرانی در سده دهم هجری شمسی است که در شهر بافق از توابع یزد چشم به جهان گشود.
دوران زندگی او با پادشاهی شاه طهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و شاه محمد خدابنده هم‌زمان بود.
وی تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش سپری نمود. در جوانی به یزد رفت و پس از چند سال به کاشان عزیمت نمود و پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر در این شهر زندگی کرد.
وحشی بافقی غزلسرای بزرگی بود. در غزلیات از عشق‌های نافرجام، زندگی سخت و مصائب و مسایل خود یاد کرده‌است.
کلیات وحشی متجاوز از نُه هزار بیت و شامل قصیده، ترکیب‌بند و ترجیع‌بند، غزل، قطعه، رباعی و مثنوی است.
👍1
@ddrreamm
#صائب_تبریزی
قرن دهم و یازدهم هجری خورشیدی
میرزا محمدعلی صائب تبریزی زاده 970 و درگذشته 1048 خورشیدی با لقب ملک الکلام بزرگ‌ترین غزلسرای سده یازدهم خورشیدی و نامدارترین شاعر زمان صفویه بود.
او در دربار صفوی به عنوان ملک الشعرایی رسید و به او شاه شاعر سبک هندی می‌گویند.
#بیدل_دهلوی
اواخر قرن یازدهم خورشیدی
بیدل دهلوی زاده 1022 و درگذشته 1099 خورشیدی شاعر پارسی‌سرای سبک هندی در اواخر قرن یازدهم هجری خورشیدی است که در ایالت بهار هندوستان به دنیا آمد و بیشتر عمر خود را در شاه جهان‌آباد دهلی زندگی کرد و آثار منظوم و منثور خود را خلق کرد.
#حزین_لاهیجی
قرن دوازدهم خورشیدی– زاده اصفهان
حزین لاهیجی زاده 1070 و درگذشته 1145 هجری خورشیدی از شاعران برجسته ایرانی در قرن دوازدهم خورشیدی و از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود.
از آثار او می‌توان به تذکره شعرا، دیوان اشعار، صفیر دل و حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی و تذکارات العاشقین در برابر لیلی و مجنون اشاره کرد.
شاعران مشهور قرن 12 و 13 هـ.شمسی
وصال شیرازی (1162- 1224 هـ.شمسی)
#وصال_شیرازی از شعرا، ادیبان و خوشنویسان معروف شیرازی بود که دیوان اشعار او نزدیک به سی هزار بیت دارد و در مرثیه سرایی سرآمد همه شاعران است
#فروغی_بسطامی (1177- 1236 ه.خورشیدی)
فُروغی بَسطامی از غزل‌سرایان دوره قاجار و در دوران پادشاهی فتحعلی شاه، محمد شاه و ناصرالدین شاه به شاعری پرداخت
#قاآنی_شیرازی(1187-1234 هـ.خورشیدی)
قاآنی در خانواده‌ای با ریشه ایل زنگنه کرمانشاه در سال 1187 خورشیدی در شیراز زاده شد و از شاعران بزرگ دوره قاجار و دربار فتحعلی شاه، محمدشاه و ناصرالدین شاه بود
#صائب_تبریزی
قرن دهم و یازدهم هجری خورشیدی
میرزا محمدعلی صائب تبریزی زاده 970 و درگذشته 1048 خورشیدی با لقب ملک الکلام بزرگ‌ترین غزلسرای سده یازدهم خورشیدی و نامدارترین شاعر زمان صفویه بود.
او در دربار صفوی به عنوان ملک الشعرایی رسید و به او شاه شاعر سبک هندی می‌گویند.
#بیدل_دهلوی
اواخر قرن یازدهم خورشیدی
بیدل دهلوی زاده 1022 و درگذشته 1099 خورشیدی شاعر پارسی‌سرای سبک هندی در اواخر قرن یازدهم هجری خورشیدی است که در ایالت بهار هندوستان به دنیا آمد و بیشتر عمر خود را در شاه جهان‌آباد دهلی زندگی کرد و آثار منظوم و منثور خود را خلق کرد.
#حزین_لاهیجی
قرن دوازدهم خورشیدی– زاده اصفهان
حزین لاهیجی زاده 1070 و درگذشته 1145 هجری خورشیدی از شاعران برجسته ایرانی در قرن دوازدهم خورشیدی و از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود.
از آثار او می‌توان به تذکره شعرا، دیوان اشعار، صفیر دل و حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی و تذکارات العاشقین در برابر لیلی و مجنون اشاره کرد.
شاعران مشهور قرن 12 و 13 هـ.شمسی
وصال شیرازی (1162- 1224 هـ.شمسی)
#وصال_شیرازی از شعرا، ادیبان و خوشنویسان معروف شیرازی بود که دیوان اشعار او نزدیک به سی هزار بیت دارد و در مرثیه سرایی سرآمد همه شاعران است
#فروغی_بسطامی (1177- 1236 ه.خورشیدی)
فُروغی بَسطامی از غزل‌سرایان دوره قاجار و در دوران پادشاهی فتحعلی شاه، محمد شاه و ناصرالدین شاه به شاعری پرداخت
#قاآنی_شیرازی(1187-1234 هـ.خورشیدی)
قاآنی در خانواده‌ای با ریشه ایل زنگنه کرمانشاه در سال 1187 خورشیدی در شیراز زاده شد و از شاعران بزرگ دوره قاجار و دربار فتحعلی شاه، محمدشاه و ناصرالدین شاه بود
👍3
@ddrreamm
شاعران ایرانی که لقب حکیم به آنها داده شده است
در بین شاعران مشهور ایرانی فقط پنج شاعر با عنوان حکیم شناخته می شوند که نشان وجود حکمت در شعر آنها، وقوف شاعر بر علوم متداول روزگار خود و همچنین اعتقاد عمومی بر تبحر کامل شاعر بر شعر است.
شاعرانی که لقب حکیم دارند عبارتند از:
حکیم ابولقاسم فردوسی
حکیم ناصر خسرو قبادیانی بلخی
حکیم عُمَر خَیّام نیشابوری
حکیم سنایی غزنوی
حکیم نظامی گنجوی
شاعران ایرانی که لقب حکیم به آنها داده شده است
در بین شاعران مشهور ایرانی فقط پنج شاعر با عنوان حکیم شناخته می شوند که نشان وجود حکمت در شعر آنها، وقوف شاعر بر علوم متداول روزگار خود و همچنین اعتقاد عمومی بر تبحر کامل شاعر بر شعر است.
شاعرانی که لقب حکیم دارند عبارتند از:
حکیم ابولقاسم فردوسی
حکیم ناصر خسرو قبادیانی بلخی
حکیم عُمَر خَیّام نیشابوری
حکیم سنایی غزنوی
حکیم نظامی گنجوی
👍3
@ddrreamm
شاعران معاصر ایرانی
به ترتیب سال تولد
ایرج میرزا (زاده ۱۲۵۳ – درگذشته ۱۳۰۴ خورشیدی)
عارف قزوینی (زاده ۱۲۵۹ – درگذشته ۱۳۱۲ هـ.شمسی)
ملک الشعرا بهار (زاده ۱۲۶۵– درگذشته ۱۳۳۰ هـ.شمسی)
فرخی یزدی (زاده ۱۲۶۸ – درگذشته ۱۳۱۸خورشیدی)
میرزاده عشقی (زاده ۱۲۷۳– درگذشته ۱۳۰۳)
نیما یوشیج (زاده ۱۲۷۴– درگذشته ۱۳۳۸)
پروین اعتصامی (زاده ۱۲۸۵– درگذشته ۱۳۲۰)
محمد حسین شهریار (زاده ۱۲۸۵– درگذشته ۱۳۶۷ هـ.شمسی)
رهی معیری /محمدحسن معیری (زاده ۱۲۸۸– درگذشته ۱۳۴۷)
پرویز ناتِل خانلَری (زاده ۱۲۹۲–درگذشته ۱۳۶۹)
ابوالقاسم حالت (زاده ۱۲۹۳–درگذشته ۱۳۷۲)
فریدون توللی (زاده ۱۲۹۸-درگذشته ۱۳۶۴ خورشیدی)
ژاله اصفهانی (زاده ۱۳۰۰– درگذشته ۱۳۸۶ خورشیدی)
سیمین دانشور (زاده ۱۳۰۰– درگذشته ۱۳۹۰)
رحیم معینی کرمانشاهی (زاده ۱۳۰۱– درگذشته ۱۳۹۴ )
پرویز خطیبی (زاده ۱۳۰۲ – درگذشته ۱۳۷۲)
مهدی سهیلی (زاده ۱۳۰۳- درگذشت ۱۳۶۶)
احمد شاملو (زاده ۱۳۰۴– درگذشته ۱۳۷۹)
کریم فکور (زاده ۱۳۰۴– درگذشته ۱۳۷۵)
حمید سبزواری (زاده ۱۳۰۴– درگذشته ۱۳۹۵)
سیاوش کَسرائی (زاده ۱۳۰۵– درگذشته ۱۳۷۴)
فریدون مشیری (زاده ۱۳۰۵– درگذشته ۱۳۷۹)
امیر هوشنگ ابتهاج/ هـ. ا. سایه (زاده ۱۳۰۶– درگذشته ۱۴۰۱)
سیمین بـهبهانی (زاده ۱۳۰۶ – درگذشته ۱۳۹۳)
سهراب سپهری (زاده ۱۳۰۷– درگذشته ۱۳۵۹)
مهدی اخوان ثالث ( زاده ۱۳۰۷– درگذشته ۱۳۶۹)
نادر نادرپور (زاده ۱۳۰۸– درگذشته ۱۳۷۸)
مهرداد اوستا (زاده ۱۳۰۸– درگذشت ۱۳۷۰)
نصرت رحمانی (زاده ۱۳۰۸- درگذشته ۱۳۷۹)
بیژن ترقی (زاده ۱۳۰۸ – درگذشته ۱۳۸۸)
منوچهر آتشی (زاده ۱۳۱۰–درگذشته ۱۳۸۴)
یدالله رؤیایی مشهور به رؤیا (زاده ۱۳۱۱– درگذشت ۱۴۰۱)
تورج نگهبان ( ۱۳۱۱- درگذشته ۱۳۸۷)
فروغ فرخزاد (زاده ۱۳۱۳– درگذشته۱۳۴۵)
محمدحسین بهجتی اردکانی/شفق (زاده۱۳۱۳– درگذشته۱۳۸۶)
رضا براهنی (زاده ۱۳۱۴– درگذشت ۱۴۰۱)
طاهره صفّارزاده، (زاده ۱۳۱۵- درگذشته ۱۳۸۷)
سپیده کاشانی (زاده ۱۳۱۵- درگذشته ۱۳۷۱)
اسماعیل خویی (زاده ۱۳۱۷– درگذشته ۱۴۰۰)
حمید مصدق (زاده ۱۳۱۸– درگذشته ۱۳۷۷ )
محمدعلی سپانلو (زاده ۱۳۱۹ – درگذشته ۱۳۹۴)
هوشنگ چالنگی (زاده ۱۳۲۰– درگذشت ۱۴۰۰)
خسرو گلسرخی (زاده ۱۳۲۲–درگذشته ۱۳۵۲)
مهدخت مخبر (زاده ۱۳۲۲– درگذشته ۱۳۹۸)
بیژن الهی (زاده ۱۳۲۴– درگذشته ۱۳۸۹)
حسین منزوی ( زاده ۱۳۲۵– درگذشته ۱۳۸۳)
نصرالله مردانی (زاده ۱۳۲۶- درگذشته ۱۳۸۲ )
نازنین نظام شهیدی (زاده ۱۳۳۳– درگذشته ۱۳۸۳)
حسین پناهی ( ۱۳۳۵ – درگذشته ۱۳۸۳)
قیصر امین‌پور (۱۳۳۸– درگذشته ۱۳۸۶)
سلمان هراتی (زاده ۱۳۳۸ – درگذشته ۱۳۶۵)
شاعران معاصر ایرانی
به ترتیب سال تولد
ایرج میرزا (زاده ۱۲۵۳ – درگذشته ۱۳۰۴ خورشیدی)
عارف قزوینی (زاده ۱۲۵۹ – درگذشته ۱۳۱۲ هـ.شمسی)
ملک الشعرا بهار (زاده ۱۲۶۵– درگذشته ۱۳۳۰ هـ.شمسی)
فرخی یزدی (زاده ۱۲۶۸ – درگذشته ۱۳۱۸خورشیدی)
میرزاده عشقی (زاده ۱۲۷۳– درگذشته ۱۳۰۳)
نیما یوشیج (زاده ۱۲۷۴– درگذشته ۱۳۳۸)
پروین اعتصامی (زاده ۱۲۸۵– درگذشته ۱۳۲۰)
محمد حسین شهریار (زاده ۱۲۸۵– درگذشته ۱۳۶۷ هـ.شمسی)
رهی معیری /محمدحسن معیری (زاده ۱۲۸۸– درگذشته ۱۳۴۷)
پرویز ناتِل خانلَری (زاده ۱۲۹۲–درگذشته ۱۳۶۹)
ابوالقاسم حالت (زاده ۱۲۹۳–درگذشته ۱۳۷۲)
فریدون توللی (زاده ۱۲۹۸-درگذشته ۱۳۶۴ خورشیدی)
ژاله اصفهانی (زاده ۱۳۰۰– درگذشته ۱۳۸۶ خورشیدی)
سیمین دانشور (زاده ۱۳۰۰– درگذشته ۱۳۹۰)
رحیم معینی کرمانشاهی (زاده ۱۳۰۱– درگذشته ۱۳۹۴ )
پرویز خطیبی (زاده ۱۳۰۲ – درگذشته ۱۳۷۲)
مهدی سهیلی (زاده ۱۳۰۳- درگذشت ۱۳۶۶)
احمد شاملو (زاده ۱۳۰۴– درگذشته ۱۳۷۹)
کریم فکور (زاده ۱۳۰۴– درگذشته ۱۳۷۵)
حمید سبزواری (زاده ۱۳۰۴– درگذشته ۱۳۹۵)
سیاوش کَسرائی (زاده ۱۳۰۵– درگذشته ۱۳۷۴)
فریدون مشیری (زاده ۱۳۰۵– درگذشته ۱۳۷۹)
امیر هوشنگ ابتهاج/ هـ. ا. سایه (زاده ۱۳۰۶– درگذشته ۱۴۰۱)
سیمین بـهبهانی (زاده ۱۳۰۶ – درگذشته ۱۳۹۳)
سهراب سپهری (زاده ۱۳۰۷– درگذشته ۱۳۵۹)
مهدی اخوان ثالث ( زاده ۱۳۰۷– درگذشته ۱۳۶۹)
نادر نادرپور (زاده ۱۳۰۸– درگذشته ۱۳۷۸)
مهرداد اوستا (زاده ۱۳۰۸– درگذشت ۱۳۷۰)
نصرت رحمانی (زاده ۱۳۰۸- درگذشته ۱۳۷۹)
بیژن ترقی (زاده ۱۳۰۸ – درگذشته ۱۳۸۸)
منوچهر آتشی (زاده ۱۳۱۰–درگذشته ۱۳۸۴)
یدالله رؤیایی مشهور به رؤیا (زاده ۱۳۱۱– درگذشت ۱۴۰۱)
تورج نگهبان ( ۱۳۱۱- درگذشته ۱۳۸۷)
فروغ فرخزاد (زاده ۱۳۱۳– درگذشته۱۳۴۵)
محمدحسین بهجتی اردکانی/شفق (زاده۱۳۱۳– درگذشته۱۳۸۶)
رضا براهنی (زاده ۱۳۱۴– درگذشت ۱۴۰۱)
طاهره صفّارزاده، (زاده ۱۳۱۵- درگذشته ۱۳۸۷)
سپیده کاشانی (زاده ۱۳۱۵- درگذشته ۱۳۷۱)
اسماعیل خویی (زاده ۱۳۱۷– درگذشته ۱۴۰۰)
حمید مصدق (زاده ۱۳۱۸– درگذشته ۱۳۷۷ )
محمدعلی سپانلو (زاده ۱۳۱۹ – درگذشته ۱۳۹۴)
هوشنگ چالنگی (زاده ۱۳۲۰– درگذشت ۱۴۰۰)
خسرو گلسرخی (زاده ۱۳۲۲–درگذشته ۱۳۵۲)
مهدخت مخبر (زاده ۱۳۲۲– درگذشته ۱۳۹۸)
بیژن الهی (زاده ۱۳۲۴– درگذشته ۱۳۸۹)
حسین منزوی ( زاده ۱۳۲۵– درگذشته ۱۳۸۳)
نصرالله مردانی (زاده ۱۳۲۶- درگذشته ۱۳۸۲ )
نازنین نظام شهیدی (زاده ۱۳۳۳– درگذشته ۱۳۸۳)
حسین پناهی ( ۱۳۳۵ – درگذشته ۱۳۸۳)
قیصر امین‌پور (۱۳۳۸– درگذشته ۱۳۸۶)
سلمان هراتی (زاده ۱۳۳۸ – درگذشته ۱۳۶۵)
👍1
@ddrreamm
#شاعران_معاصر ایرانی که در #قید_حیات هستند
محمدرضا شفیعی کَدْکَنی / م. سرشک (زاده سال ۱۳۱۸)
علی باباچاهی (زاده ۲۰ آبان ۱۳۲۱)
مینا دست‌غیب (زاده ۱۳۲۲ )
ایرج جنتی عطایی ( زاده ۱۳۲۵)
شهیار قنبری (زاده ۱۳۲۹ )
اردلان سرفراز (زاده ۱۳۲۹ )
سید علی صالحی (زاده ۱۳۳۴)
سهیل محمودی (زاده ۱۳۳۹ هـ.خورشیدی)
عرفان نظرآهاری (زاده ۱۳۵۳ در تهران)
یغما گلرویی (زاده ۱۳۵۴ )
مریم حیدرزاده (متولد ۲۹ آبان ۱۳۵۶)
فاضل نظری (زاده ۱۳۵۸)
#شاعران_معاصر ایرانی که در #قید_حیات هستند
محمدرضا شفیعی کَدْکَنی / م. سرشک (زاده سال ۱۳۱۸)
علی باباچاهی (زاده ۲۰ آبان ۱۳۲۱)
مینا دست‌غیب (زاده ۱۳۲۲ )
ایرج جنتی عطایی ( زاده ۱۳۲۵)
شهیار قنبری (زاده ۱۳۲۹ )
اردلان سرفراز (زاده ۱۳۲۹ )
سید علی صالحی (زاده ۱۳۳۴)
سهیل محمودی (زاده ۱۳۳۹ هـ.خورشیدی)
عرفان نظرآهاری (زاده ۱۳۵۳ در تهران)
یغما گلرویی (زاده ۱۳۵۴ )
مریم حیدرزاده (متولد ۲۹ آبان ۱۳۵۶)
فاضل نظری (زاده ۱۳۵۸)
👍1
@ddrreamm
#ایرج_میرزا از شاعران معاصر ایرانی
زاده ۱۲۵۳ –درگذشته ۱۳۰۴ خورشیدی
ایرج میرزا ملقب به «فخرالشعرا»، ازشاعران معاصر ایرانی در عصر مشروطیت و از پیشگامان تجدد در ادبیات فارسی بود،
وی در قالب‌های گوناگون شعر سروده و ارزشمندترین اشعارش مضامین انتقادی، اجتماعی، احساسی و تربیتی دارند. شعر ایرج ساده و روان و گاهی دربرگیرنده واژه‌ها و گفتارهای عامیانه است و اشعار او از جمله اشعار اثرگذار بر شعر دوره مشروطیت بود.
شعری از ایرج میرزا
داشت عباس قلی خان پسری
پسر بی ادب و بی هنری
اسم او بود علی مردان خان
کُلفَت خانه ز دستش به اَمان
پشت کالسکه مردم می جَست
دلِ کالسکه نشین را می خَست
هر سحرگه دمِ در بر لبِ جو
بود چون کِرمِ به گِل رفته فُرُو
بسکه بود آن پسر خیره و بد
همه از او بدشان می آمد
هرچه می گفت لَلِه لَج می کرد
دهنش را به لَلِه کج می کرد
هر کجا لانه گنجشکی بود
بچه گنجشک در آوردی زود
هرچه می‌دادَند می گفت کم است
مادرش مات که این چه شکمست !
نه پدر راضی از او نه مادر
نه معلم نه لَلِه نه نوکر
ای پسر جان من این قصه بخوان
تو مشو مثل علی مردان خان
#ایرج_میرزا از شاعران معاصر ایرانی
زاده ۱۲۵۳ –درگذشته ۱۳۰۴ خورشیدی
ایرج میرزا ملقب به «فخرالشعرا»، ازشاعران معاصر ایرانی در عصر مشروطیت و از پیشگامان تجدد در ادبیات فارسی بود،
وی در قالب‌های گوناگون شعر سروده و ارزشمندترین اشعارش مضامین انتقادی، اجتماعی، احساسی و تربیتی دارند. شعر ایرج ساده و روان و گاهی دربرگیرنده واژه‌ها و گفتارهای عامیانه است و اشعار او از جمله اشعار اثرگذار بر شعر دوره مشروطیت بود.
شعری از ایرج میرزا
داشت عباس قلی خان پسری
پسر بی ادب و بی هنری
اسم او بود علی مردان خان
کُلفَت خانه ز دستش به اَمان
پشت کالسکه مردم می جَست
دلِ کالسکه نشین را می خَست
هر سحرگه دمِ در بر لبِ جو
بود چون کِرمِ به گِل رفته فُرُو
بسکه بود آن پسر خیره و بد
همه از او بدشان می آمد
هرچه می گفت لَلِه لَج می کرد
دهنش را به لَلِه کج می کرد
هر کجا لانه گنجشکی بود
بچه گنجشک در آوردی زود
هرچه می‌دادَند می گفت کم است
مادرش مات که این چه شکمست !
نه پدر راضی از او نه مادر
نه معلم نه لَلِه نه نوکر
ای پسر جان من این قصه بخوان
تو مشو مثل علی مردان خان
👍2