@darvishnameh
🔴نهنگها و دوچرخه ها!🔴
یادداشت امروز گاردین؛ قسمت اول
اين ايده سالها او را بخود مشغول كرده بود، اما ايسلا راون تري، پيش از آنكه عاقبت آغاز كند، آنچه را كه او يك اميدواري براي انقلابي در صنعت دوچرخه سازي مي داند، به آخر دنيا مسافرت كرد. ايده او the Imagine Project نام دارد و اين پرسش را مطرح مي كند كه: "آيا مي توانيد زماني را تصور كنيد كه مواد خام آن اندازه كمياب و گران شده اند كه ساختن #دوچرخه_هاي_نو ديگر مقرون به صرفه نيست؟" و در حال حاضر دوچرخه هايي براي كودكان با نام Islabike طراحي مي كند. پروژه اي كه يك راه حل ساده اما بسيار خلاقانه براي كاهش #پسماند ارائه مي دهد- دوچرخه به مشتريان كرايه داده مي شود، بجاي آنكه بفروش برسد و به كارخانه براي بازسازي بازگردانده مي شود، آنزمان كه صاحبان آنها بزرگتر شده اند.
اوايل امسال ايسلا راون تري سفري به Grytviken، شهري دور در جزيره #جورجياي جنوبي/اقيانوس اطلس داشت؛ نقطه اي در نزديكي جنوبگان. او مي دانست كه چه انتظاري مي تواند از آنجا داشته باشد؛ درباره مسافرت الهام بخش اِلِن مك آرتور، دريانورد انگليسي، به اين منطقه خوانده بود؛ مسافرتي كه سبب شده بود تا مك آرتور باز به دريانوردي حرفه اي بازگردد و بنيادي به همين نام را پايه گزاري كند. به همين دليل اين سفر براي راون تري مانند يك زيارت بود. او مي گويد: "پيام شهر Grytviken آن است كه ما منابع زميني را غارت كرده ايم." او از پايگاهي كه #كارل_آنتون_لارسِن نروژي در سال ١٩٠٤ در آنجا براي #صيد_نهنگ ساخته است مي گويد. در آغاز، در آبهاي اطراف جورجياي جنوبي آن اندازه نهنگ وجود داشتند كه كشتيها براي صيد كمتر نياز به دور شدن از بندر را داشتند. در حدود سالهاي ١٩٣٠ مي بايست كه ٧٠٠ تا ٨٠٠ مايل در دريا پيش بروند، تا نهنگي را شكار كنند. اين پايگاه عاقبت در سال ١٩٦٦ تعطيل شد، و اكنون در آنجا مجموعه اي از تجهيزات زنگ زده و ساختمانهايي كه به مرور در حال فروريختن هستند، وجود دارند. و نهنگ ها ديگر به آنجا باز نگشتند. راون تري عاقبت با پيامي روبرو شد كه براي سالها نسبت به آن تا حدي بي اعتنا مانده بود: كه منابع زميني پايان يافتني هستند؛ مواد خام دير يا زود تمام مي شوند، و صنعت دوچرخه سازي، مانند هر صنعت ديگر، مي بايست كه عملكرد خود را تغيير دهد. راون تري در ماه آپريل به #انگلستان بازگشت و به زودي پروژه Imagine را اعلام كرد. در طول ده سال گذشته، Islabike بعنوان دوچرخه هايي با كيفيت بسيار خوب براي كودكان بفروش رفته اند، در ابتدا بدليل طراحي منحصر بفرد ارگونوميكي براي بدن كودكان و سبك دوچرخه سواري آنها.
راون تري اكنون اميدوار است كه در طول چند سال آينده، مدل كرايه دادن دوچرخه نشان دهد كه آيا آنها براي باسازي به كارخانه باز خواهند گشت، زماني كه كودكان بزرگتر شده اند و يا اينكه بكلي فرسوده شده اند. او مي گويد كه در هر حال دوچرخه هاي بازگردانده شده را كاملا تعمير و بازسازي مي كند و به نفر بعد كرايه مي دهد.
اما آيا پدر و مادرها واقعا راضي هستند تا براي كودكانشان دوچرخه هاي #دست_دوم تهيه كنند؟ آيا تصور نمي كنند كه دوچرخه هاي نو براي كودكان مطمئنتر هستند؟ چشمهاي راون تري برق مي زنند- اين نكته جذاب و زيباي اين ايده است. اقتصاد دَوَراني به توليد كنندگان اين انگيزه را مي دهد تا محصولاتي با كيفيت بسيار بهتر از آنچه كه در غير اينصورت مي ساخته اند، بسازند. هر چه تعداد مصرف كنندگان Islabike بيشتر باشد پيش از آنكه دوچرخه را از خط خارج كرد، تبليغ بهتري براي توليدكنندگان خواهد بود. اين دقيقا برخلاف "كهنگي برنامه ريزي شده" است- محصولات اكنون بنحوي طراحي مي شوند تا براي هميشه دوام بياورند.
البته رفتار كودكان با دوچرخه هايشان شامل بدرفتاري هم هست و حتي مقاومترين بخش دوچرخه مي تواند كه فرسوده شود. راون تري براي اينهم پاسخي دارد: "ما نه تنها براي عمر طولاني طراحي مي كنيم، بلكه هم براي تفكيك پذيري آن. از آغاز طراحي به شكلي انجام مي گيرد تا بتوان قطعات از مواد خام را ساده و راحت جدا كرد. بطور مثال فلزات را با يكديگر تركيب نمي كنيم تا بتوانيم قطعات را به ديگر صنايع بدهيم. از اينطريق زنجيره تأمين بين مصرف كننده و توليد كننده و همچنين بين ديگر صنايع برقرار مي شود." او در حاليكه توضيح مي دهد با دست در هوا اين زنجيره ها را ترسيم مي كند، مانند چرخ هاي دندانه داري كه با هم در ارتباط هستند، هر كارخانه مواد دور انداخته شده از ديگر كارخانه اي را مصرف مي كند و از اينطريق چيزي بدور انداخته نمي شود.
اين ايده فراتر از دوچرخه هاي ايسلا است. بزرگتر از صنعت دوچرخه. راه جديدي ست براي همكاري هاي تجاري و هيچگاه موفق نخواهد بود مگر آنكه همه با آن همراهي كنند. دوچرخه هاي ايسلا آگاهانه در تبليغ اينراه جديد در صف مقدم قرار گرفته اند.
🔴 ادامه دارد ...
👇👇👇
🔴نهنگها و دوچرخه ها!🔴
یادداشت امروز گاردین؛ قسمت اول
اين ايده سالها او را بخود مشغول كرده بود، اما ايسلا راون تري، پيش از آنكه عاقبت آغاز كند، آنچه را كه او يك اميدواري براي انقلابي در صنعت دوچرخه سازي مي داند، به آخر دنيا مسافرت كرد. ايده او the Imagine Project نام دارد و اين پرسش را مطرح مي كند كه: "آيا مي توانيد زماني را تصور كنيد كه مواد خام آن اندازه كمياب و گران شده اند كه ساختن #دوچرخه_هاي_نو ديگر مقرون به صرفه نيست؟" و در حال حاضر دوچرخه هايي براي كودكان با نام Islabike طراحي مي كند. پروژه اي كه يك راه حل ساده اما بسيار خلاقانه براي كاهش #پسماند ارائه مي دهد- دوچرخه به مشتريان كرايه داده مي شود، بجاي آنكه بفروش برسد و به كارخانه براي بازسازي بازگردانده مي شود، آنزمان كه صاحبان آنها بزرگتر شده اند.
اوايل امسال ايسلا راون تري سفري به Grytviken، شهري دور در جزيره #جورجياي جنوبي/اقيانوس اطلس داشت؛ نقطه اي در نزديكي جنوبگان. او مي دانست كه چه انتظاري مي تواند از آنجا داشته باشد؛ درباره مسافرت الهام بخش اِلِن مك آرتور، دريانورد انگليسي، به اين منطقه خوانده بود؛ مسافرتي كه سبب شده بود تا مك آرتور باز به دريانوردي حرفه اي بازگردد و بنيادي به همين نام را پايه گزاري كند. به همين دليل اين سفر براي راون تري مانند يك زيارت بود. او مي گويد: "پيام شهر Grytviken آن است كه ما منابع زميني را غارت كرده ايم." او از پايگاهي كه #كارل_آنتون_لارسِن نروژي در سال ١٩٠٤ در آنجا براي #صيد_نهنگ ساخته است مي گويد. در آغاز، در آبهاي اطراف جورجياي جنوبي آن اندازه نهنگ وجود داشتند كه كشتيها براي صيد كمتر نياز به دور شدن از بندر را داشتند. در حدود سالهاي ١٩٣٠ مي بايست كه ٧٠٠ تا ٨٠٠ مايل در دريا پيش بروند، تا نهنگي را شكار كنند. اين پايگاه عاقبت در سال ١٩٦٦ تعطيل شد، و اكنون در آنجا مجموعه اي از تجهيزات زنگ زده و ساختمانهايي كه به مرور در حال فروريختن هستند، وجود دارند. و نهنگ ها ديگر به آنجا باز نگشتند. راون تري عاقبت با پيامي روبرو شد كه براي سالها نسبت به آن تا حدي بي اعتنا مانده بود: كه منابع زميني پايان يافتني هستند؛ مواد خام دير يا زود تمام مي شوند، و صنعت دوچرخه سازي، مانند هر صنعت ديگر، مي بايست كه عملكرد خود را تغيير دهد. راون تري در ماه آپريل به #انگلستان بازگشت و به زودي پروژه Imagine را اعلام كرد. در طول ده سال گذشته، Islabike بعنوان دوچرخه هايي با كيفيت بسيار خوب براي كودكان بفروش رفته اند، در ابتدا بدليل طراحي منحصر بفرد ارگونوميكي براي بدن كودكان و سبك دوچرخه سواري آنها.
راون تري اكنون اميدوار است كه در طول چند سال آينده، مدل كرايه دادن دوچرخه نشان دهد كه آيا آنها براي باسازي به كارخانه باز خواهند گشت، زماني كه كودكان بزرگتر شده اند و يا اينكه بكلي فرسوده شده اند. او مي گويد كه در هر حال دوچرخه هاي بازگردانده شده را كاملا تعمير و بازسازي مي كند و به نفر بعد كرايه مي دهد.
اما آيا پدر و مادرها واقعا راضي هستند تا براي كودكانشان دوچرخه هاي #دست_دوم تهيه كنند؟ آيا تصور نمي كنند كه دوچرخه هاي نو براي كودكان مطمئنتر هستند؟ چشمهاي راون تري برق مي زنند- اين نكته جذاب و زيباي اين ايده است. اقتصاد دَوَراني به توليد كنندگان اين انگيزه را مي دهد تا محصولاتي با كيفيت بسيار بهتر از آنچه كه در غير اينصورت مي ساخته اند، بسازند. هر چه تعداد مصرف كنندگان Islabike بيشتر باشد پيش از آنكه دوچرخه را از خط خارج كرد، تبليغ بهتري براي توليدكنندگان خواهد بود. اين دقيقا برخلاف "كهنگي برنامه ريزي شده" است- محصولات اكنون بنحوي طراحي مي شوند تا براي هميشه دوام بياورند.
البته رفتار كودكان با دوچرخه هايشان شامل بدرفتاري هم هست و حتي مقاومترين بخش دوچرخه مي تواند كه فرسوده شود. راون تري براي اينهم پاسخي دارد: "ما نه تنها براي عمر طولاني طراحي مي كنيم، بلكه هم براي تفكيك پذيري آن. از آغاز طراحي به شكلي انجام مي گيرد تا بتوان قطعات از مواد خام را ساده و راحت جدا كرد. بطور مثال فلزات را با يكديگر تركيب نمي كنيم تا بتوانيم قطعات را به ديگر صنايع بدهيم. از اينطريق زنجيره تأمين بين مصرف كننده و توليد كننده و همچنين بين ديگر صنايع برقرار مي شود." او در حاليكه توضيح مي دهد با دست در هوا اين زنجيره ها را ترسيم مي كند، مانند چرخ هاي دندانه داري كه با هم در ارتباط هستند، هر كارخانه مواد دور انداخته شده از ديگر كارخانه اي را مصرف مي كند و از اينطريق چيزي بدور انداخته نمي شود.
اين ايده فراتر از دوچرخه هاي ايسلا است. بزرگتر از صنعت دوچرخه. راه جديدي ست براي همكاري هاي تجاري و هيچگاه موفق نخواهد بود مگر آنكه همه با آن همراهي كنند. دوچرخه هاي ايسلا آگاهانه در تبليغ اينراه جديد در صف مقدم قرار گرفته اند.
🔴 ادامه دارد ...
👇👇👇