🔴شیلی چگونه قربانی سدسازی می شود؟🔴 1
در منطقه پاتاگونيا/آمريكاي جنوبي تغييرات اقليمي تهديد بزرگي براي سلامتي انسان و محيط زيست به شمار مي آيند. بيش از ٩٠٪ از يخچالهاي طبيعي در آنجا در حال عقب نشيني هستند، افزايش دماي آب اقيانوس موجب تغيير و جابجايي گونه هاي در معرض خطر دريايي شده و در برخي مناطق روستايي سطح آبهاي زيرزميني تا حدی کاهش یافته كه مي بايست آب مورد نياز مردم آنجا را با تانكر به درب خانه هايشان رساند. اين منابع رو به كاهش مانند يخچالهاي طبيعي و رودخانه ها نياز به قوانيني دارند كه از آنها حمايت كرده و مقدار مصرف از آنها را تنظيم مي كند.
اما شايد بزرگترين تهديد براي رودخانه هاي پاتاگونيا در زير جامه سياست مربوط به تغييرات اقليمي پنهان است. اين سياست به نفع ساختن سدهاي بزرگ در اين منطقه به بهانه كاهش خروج (emission) دي اكسيد كربن طراحي شده. بررسي هاي جديد اما به اين پرسش پرداخته اند كه آيا كشور شيلي ناگزير است كه سدسازي را به عنوان راه حلي براي مقابله با تغييرات اقليمي بپذيرد؟ كما اينكه يك بررسي جديد از دانشگاه استانفورد نشان مي دهد كه اين كشور قادر است بدون ساختن سدي بيشتر از اين، صد در صد نيروي مورد نياز خود را از طريق انرژي هاي تجديدپذير ديگري بدست بياورد. اما سياست هاي جاري بر مبناي مدلهايي شكل گرفته اند كه پيش از ورود انرژيهايي مانند باد و يا خورشيد به صحنه رقابت، وجود داشته اند؛ آنهم تحت سياست حكومتي كه به سال ١٩٨٠ بازمي گردد. آن زمان كه كاهش تغييرات اقليمي هنوز اولويتي نداشت. نتيجه آنكه برخي از بزرگترين رودخانه هاي پاتاگونيا، به رغم نقش مضاعف خود در كاهش تغييرات اقليمي و محرك اقتصادي منطقه، هنوز در معرض خطر هستند.
اواخر سال ٢٠١٥ رهبران جهان در ملاقات خود در پاريس به يك توافق اقليمي جهاني رسيدند كه به عنوان "توافقنامه پاريس" شناخته مي شود. بخشي از اين توافقنامه- ١٨٩ از ١٩٦ كشور- تعهدهاي خاص و قابل اندازه گيري براي كاهش خروج دي اكسيدكربن ارائه دادند. اين پيمانهاي داوطلبانه بنام INDC (Intended Nationally Determined Contribution)- تعهدي به منظور كاهش گرمايش جهاني- از كشوري به كشور ديگر متفاوت است. برخي از آنها جاه طلبانه تر از ديگري هستند. تعهد كشور شيلي بر اساسي بنا شده كه به كاهش سي درصدي دي اكسيد كربن تا سال ٢٠٣٠ در مقايسه با سطح آن در سال ٢٠٠٧ كمك خواهد كرد و در راه تغيير توليد انرژي به سوي انرژيهاي تجديد پذير گام برمي دارد. اين برنامه اما از جانب نظارت كنندگان گرمايش زمين (Climate Action Tracker) نامناسب شمرده مي شود. مشكل براي پاتاگونيا آن نيست كه مقدار كاهش در نظر گرفته شده براي خروج دي اكسيد كربن كم باشد، بلكه سياستها در زمينه انرژي، ساختن سدهاي بزرگ را پاسخي مناسب در برابر گرمايش زمين مي دانند. در سال ٢٠١٥ وزير انرژي شيلي به اين نتيجه رسيد كه كشورش قادر است تا سال ٢٠٥٠ هفتاد درصد از نيروي خود را از طريق انرژيهاي تجديدپذير حاصل كند كه به معناي كاهش سي درصدي گازهاي گلخانه اي خواهد بود. در جريان بررسي سناريوهاي مختلف، سدهاي بزرگ هميشه جزيي از مجموعه طرحهاي موجود بوده اند. بيشترين تعداد اين سدها در جنوب كشور خواهند بود، آنجا كه رودخانه هاي قدرتمند حكمفرمايي مي كنند و مي توانند تمامي طول سال توربين ها را بچرخانند- اگر چه هر سال قدرت و دبی این رودخانه ها هم در اثر تغییرات اقلیمی رو به کاهش است ...
#سدسازی
#شیلی
✅ ادامه دارد ...
@darvishnameh
در منطقه پاتاگونيا/آمريكاي جنوبي تغييرات اقليمي تهديد بزرگي براي سلامتي انسان و محيط زيست به شمار مي آيند. بيش از ٩٠٪ از يخچالهاي طبيعي در آنجا در حال عقب نشيني هستند، افزايش دماي آب اقيانوس موجب تغيير و جابجايي گونه هاي در معرض خطر دريايي شده و در برخي مناطق روستايي سطح آبهاي زيرزميني تا حدی کاهش یافته كه مي بايست آب مورد نياز مردم آنجا را با تانكر به درب خانه هايشان رساند. اين منابع رو به كاهش مانند يخچالهاي طبيعي و رودخانه ها نياز به قوانيني دارند كه از آنها حمايت كرده و مقدار مصرف از آنها را تنظيم مي كند.
اما شايد بزرگترين تهديد براي رودخانه هاي پاتاگونيا در زير جامه سياست مربوط به تغييرات اقليمي پنهان است. اين سياست به نفع ساختن سدهاي بزرگ در اين منطقه به بهانه كاهش خروج (emission) دي اكسيد كربن طراحي شده. بررسي هاي جديد اما به اين پرسش پرداخته اند كه آيا كشور شيلي ناگزير است كه سدسازي را به عنوان راه حلي براي مقابله با تغييرات اقليمي بپذيرد؟ كما اينكه يك بررسي جديد از دانشگاه استانفورد نشان مي دهد كه اين كشور قادر است بدون ساختن سدي بيشتر از اين، صد در صد نيروي مورد نياز خود را از طريق انرژي هاي تجديدپذير ديگري بدست بياورد. اما سياست هاي جاري بر مبناي مدلهايي شكل گرفته اند كه پيش از ورود انرژيهايي مانند باد و يا خورشيد به صحنه رقابت، وجود داشته اند؛ آنهم تحت سياست حكومتي كه به سال ١٩٨٠ بازمي گردد. آن زمان كه كاهش تغييرات اقليمي هنوز اولويتي نداشت. نتيجه آنكه برخي از بزرگترين رودخانه هاي پاتاگونيا، به رغم نقش مضاعف خود در كاهش تغييرات اقليمي و محرك اقتصادي منطقه، هنوز در معرض خطر هستند.
اواخر سال ٢٠١٥ رهبران جهان در ملاقات خود در پاريس به يك توافق اقليمي جهاني رسيدند كه به عنوان "توافقنامه پاريس" شناخته مي شود. بخشي از اين توافقنامه- ١٨٩ از ١٩٦ كشور- تعهدهاي خاص و قابل اندازه گيري براي كاهش خروج دي اكسيدكربن ارائه دادند. اين پيمانهاي داوطلبانه بنام INDC (Intended Nationally Determined Contribution)- تعهدي به منظور كاهش گرمايش جهاني- از كشوري به كشور ديگر متفاوت است. برخي از آنها جاه طلبانه تر از ديگري هستند. تعهد كشور شيلي بر اساسي بنا شده كه به كاهش سي درصدي دي اكسيد كربن تا سال ٢٠٣٠ در مقايسه با سطح آن در سال ٢٠٠٧ كمك خواهد كرد و در راه تغيير توليد انرژي به سوي انرژيهاي تجديد پذير گام برمي دارد. اين برنامه اما از جانب نظارت كنندگان گرمايش زمين (Climate Action Tracker) نامناسب شمرده مي شود. مشكل براي پاتاگونيا آن نيست كه مقدار كاهش در نظر گرفته شده براي خروج دي اكسيد كربن كم باشد، بلكه سياستها در زمينه انرژي، ساختن سدهاي بزرگ را پاسخي مناسب در برابر گرمايش زمين مي دانند. در سال ٢٠١٥ وزير انرژي شيلي به اين نتيجه رسيد كه كشورش قادر است تا سال ٢٠٥٠ هفتاد درصد از نيروي خود را از طريق انرژيهاي تجديدپذير حاصل كند كه به معناي كاهش سي درصدي گازهاي گلخانه اي خواهد بود. در جريان بررسي سناريوهاي مختلف، سدهاي بزرگ هميشه جزيي از مجموعه طرحهاي موجود بوده اند. بيشترين تعداد اين سدها در جنوب كشور خواهند بود، آنجا كه رودخانه هاي قدرتمند حكمفرمايي مي كنند و مي توانند تمامي طول سال توربين ها را بچرخانند- اگر چه هر سال قدرت و دبی این رودخانه ها هم در اثر تغییرات اقلیمی رو به کاهش است ...
#سدسازی
#شیلی
✅ ادامه دارد ...
@darvishnameh
🔴شیلی چگونه قربانی سدسازی می شود؟!🔴2
براي خيلي ها سياستي كه از منظر راهبردی به كمپانيها در درجه نخست امكان ساختن سد در حوضه آبخيز رودخانه ها را مي دهد، پر دردسرتر از سياستي است كه كلا به ساختن سدهاي بزرگ اولويت مي دهد. در سال ٢٠١٤ وزارت نيرو در شیلی دست به بررسي و نقشه برداري از حوضه هاي آبخيز زد كه اكنون در مرحله دوم آن قرار دارد. در اين بررسي ها به ارزيابي از حوضه آتشفشان Maipo، در نزديكي سانتياگو/پايتخت شيلي تا حوضه Yelcho (درياچه اي در پاتاگونيا) و مأمن رودخانه مشهور Futaleufú پرداخته شده. اين فعاليتها در محدوده هاي مورد ارزيابي زنگ خطري را براي رهبران بومي منطقه به صدا درآوره و سبب شده تا آنها گرد هم جمع شوند و نه تنها بررسي هاي انجام شده؛ بلكه پريشاني حاصل از دوگانگي سياست محلي كه طرفدار حفاظت محيط زيست و توريسم است و سياست دولت در جانبداري از سدسازي را محكوم كنند.
اين سياست "نقشه برداري از حوضه هاي آبخيز بمنظور توليد انرژي" به گذشته اي باز مي گردد كه با ماجراي HydroAysen در ارتباط است. (HydroAysen نام پروژه اي است براي ساختن پنج سد و مخازن آنها در منطقه آيسن/جنوب شيلي). در سال ٢٠١٤ مجوز اين پروژه مناقشه برانگيز سدسازي در پاتاگونيا اعتبار خود را از دست داد كه نتيجه سالها مبارزه و افشاگري هاي بنيادهاي مختلف براي آن بود تا به اين افسانه پايان داده شود كه مردم شيلي براي روشن كردن چراغهاي خود به وجود سدها نياز دارند. اين نقشه برداري انجام شده در همان سال همچنين براي بخش خصوصي به منظور دريافت اطمينان از دولت براي ساختن سدها در آينده بود.
پيش از ماجراي HydroAysen براي سياستگذاران بعنوان يك نتيجه از قبل تعيين شده، منطقي بنظر مي آمد كه نيروگاههاي آبي نقشي عمده در آينده شيلي بازي مي كنند. براي سالها پرسش اين نبود كه آيا بر روي رودخانه اي يك سد ساخته مي شود يا نه، بلكه بر روي كدام رودخانه نخستين سد ساخته خواهد شد؟! در سال ٢٠١٠ اما نخستين وزيري كه در تاريخ اين كشور بعنوان وزير نيرو برگزيده شد، اعلام كرد كه نيروي برق حاصل از آب غني ترين منبع نيروي كشور در دراز مدت بشمار مي رود. حال كه مسير گفتگو تغيير پيدا كرده و ديگر انرژيهاي تجديدپذير در بازار انرژي رقباي كم هزينه تري محسوب مي شوند، سياستگذاران هم مي توانند جاه طلبانه تر براي حفاظت از رودخانه هاي پاتاگونيا اقدام كنند و هم طرفدار توسعه باشند.
براي رسيدن به صد در صد انرژي تجديدپذير و بدون سدسازي نياز به تغييرات اساسي در چهارچوب هاي مديريتي است كه هنوز از توسعه پروژه هاي بزرگ مانند سدسازي و زغال سنگ بهره مي برند. آخرين مباحثات پيرامون تجديد نظر در مورد قانون (توليد) برق دور مي زند. زماني كه لايحه اين قانون در سال ١٩٨٣ به تصويب رسيد، سدهاي عظيم كمتر از امروز مناقشه برانگيز بودند. بدليل وجود رودخانه هاي بيشماري كه از يخچالهاي طبيعي تغذيه مي شوند، سدها در عمل بعنوان تنها منبع انرژي تجديدپذير براي توليد مقدار گسترده اي از نيرو بشمار مي آمدند. لايحه جديد براي تجديد نظر در قانون موجود اكنون مورد انتقاد قرار گرفته، چرا كه بجاي ترويج انرژيهاي تجديدپذير غير متعارف (NCREs) مانند باد، از پروژه هايي با زيرساخت عظيم مانند سدسازي در پاتاگونيا پشتيباني مي كند. بنا به گفته Juan Pablo Orrego، اكولوژيست و مدير گروه زيست محيطي Ecosistemas در سانتياگو، اين لايحه موجب بوجود آمدن مناطقي همراه با پيشرفت هاي اقتصادي- از سانتياگو تا آيسن- مي شود كه او و ديگران آنها را "مناطق قرباني شده" مي نامند. او مي گويد كه با اين لايحه مي توان راههاي انتقال انرژي توليد شده در پاتاگونيا را به ديگر نقاط كشور و حتي فراتر از مرزهاي شيلي به آرژانتين رساند. جاي بسي تعجب كه اين لايحه قرار بود تا انرژيهاي تجديد پذير غيرمتعارف را ترويج دهد، اما در واقع چيزي نيست جز پشتيباني از ساختن سدهاي بيشتر.
اين اقدام قانوني كه با سياست پشتيباني از توليد انرژي از طريق سدسازي همراهي مي كند، در جهتي مخالف با تحقيقات جديدي كه نشان دهنده گزينه هاي بهتري مي باشند، قدم برمي دارد. از ديدگاهي جهاني، شيلي كشور خوشبختي بشمار مي رود. پژوهشهاي جديد نشان مي دهند كه اين كشور نيازي به انتخاب بين زغال سنگ- كه سبب افزايش گرماي زمين و ديگر معضلات اجتماعي و محيط زيستي مي شود- و سدهاي بزرگ كه با خود مشكلاتشان را بهمراه مي آورد، ندارد.
#سدسازی
#شیلی
✅ادامه دارد ...
@darvishnameh
براي خيلي ها سياستي كه از منظر راهبردی به كمپانيها در درجه نخست امكان ساختن سد در حوضه آبخيز رودخانه ها را مي دهد، پر دردسرتر از سياستي است كه كلا به ساختن سدهاي بزرگ اولويت مي دهد. در سال ٢٠١٤ وزارت نيرو در شیلی دست به بررسي و نقشه برداري از حوضه هاي آبخيز زد كه اكنون در مرحله دوم آن قرار دارد. در اين بررسي ها به ارزيابي از حوضه آتشفشان Maipo، در نزديكي سانتياگو/پايتخت شيلي تا حوضه Yelcho (درياچه اي در پاتاگونيا) و مأمن رودخانه مشهور Futaleufú پرداخته شده. اين فعاليتها در محدوده هاي مورد ارزيابي زنگ خطري را براي رهبران بومي منطقه به صدا درآوره و سبب شده تا آنها گرد هم جمع شوند و نه تنها بررسي هاي انجام شده؛ بلكه پريشاني حاصل از دوگانگي سياست محلي كه طرفدار حفاظت محيط زيست و توريسم است و سياست دولت در جانبداري از سدسازي را محكوم كنند.
اين سياست "نقشه برداري از حوضه هاي آبخيز بمنظور توليد انرژي" به گذشته اي باز مي گردد كه با ماجراي HydroAysen در ارتباط است. (HydroAysen نام پروژه اي است براي ساختن پنج سد و مخازن آنها در منطقه آيسن/جنوب شيلي). در سال ٢٠١٤ مجوز اين پروژه مناقشه برانگيز سدسازي در پاتاگونيا اعتبار خود را از دست داد كه نتيجه سالها مبارزه و افشاگري هاي بنيادهاي مختلف براي آن بود تا به اين افسانه پايان داده شود كه مردم شيلي براي روشن كردن چراغهاي خود به وجود سدها نياز دارند. اين نقشه برداري انجام شده در همان سال همچنين براي بخش خصوصي به منظور دريافت اطمينان از دولت براي ساختن سدها در آينده بود.
پيش از ماجراي HydroAysen براي سياستگذاران بعنوان يك نتيجه از قبل تعيين شده، منطقي بنظر مي آمد كه نيروگاههاي آبي نقشي عمده در آينده شيلي بازي مي كنند. براي سالها پرسش اين نبود كه آيا بر روي رودخانه اي يك سد ساخته مي شود يا نه، بلكه بر روي كدام رودخانه نخستين سد ساخته خواهد شد؟! در سال ٢٠١٠ اما نخستين وزيري كه در تاريخ اين كشور بعنوان وزير نيرو برگزيده شد، اعلام كرد كه نيروي برق حاصل از آب غني ترين منبع نيروي كشور در دراز مدت بشمار مي رود. حال كه مسير گفتگو تغيير پيدا كرده و ديگر انرژيهاي تجديدپذير در بازار انرژي رقباي كم هزينه تري محسوب مي شوند، سياستگذاران هم مي توانند جاه طلبانه تر براي حفاظت از رودخانه هاي پاتاگونيا اقدام كنند و هم طرفدار توسعه باشند.
براي رسيدن به صد در صد انرژي تجديدپذير و بدون سدسازي نياز به تغييرات اساسي در چهارچوب هاي مديريتي است كه هنوز از توسعه پروژه هاي بزرگ مانند سدسازي و زغال سنگ بهره مي برند. آخرين مباحثات پيرامون تجديد نظر در مورد قانون (توليد) برق دور مي زند. زماني كه لايحه اين قانون در سال ١٩٨٣ به تصويب رسيد، سدهاي عظيم كمتر از امروز مناقشه برانگيز بودند. بدليل وجود رودخانه هاي بيشماري كه از يخچالهاي طبيعي تغذيه مي شوند، سدها در عمل بعنوان تنها منبع انرژي تجديدپذير براي توليد مقدار گسترده اي از نيرو بشمار مي آمدند. لايحه جديد براي تجديد نظر در قانون موجود اكنون مورد انتقاد قرار گرفته، چرا كه بجاي ترويج انرژيهاي تجديدپذير غير متعارف (NCREs) مانند باد، از پروژه هايي با زيرساخت عظيم مانند سدسازي در پاتاگونيا پشتيباني مي كند. بنا به گفته Juan Pablo Orrego، اكولوژيست و مدير گروه زيست محيطي Ecosistemas در سانتياگو، اين لايحه موجب بوجود آمدن مناطقي همراه با پيشرفت هاي اقتصادي- از سانتياگو تا آيسن- مي شود كه او و ديگران آنها را "مناطق قرباني شده" مي نامند. او مي گويد كه با اين لايحه مي توان راههاي انتقال انرژي توليد شده در پاتاگونيا را به ديگر نقاط كشور و حتي فراتر از مرزهاي شيلي به آرژانتين رساند. جاي بسي تعجب كه اين لايحه قرار بود تا انرژيهاي تجديد پذير غيرمتعارف را ترويج دهد، اما در واقع چيزي نيست جز پشتيباني از ساختن سدهاي بيشتر.
اين اقدام قانوني كه با سياست پشتيباني از توليد انرژي از طريق سدسازي همراهي مي كند، در جهتي مخالف با تحقيقات جديدي كه نشان دهنده گزينه هاي بهتري مي باشند، قدم برمي دارد. از ديدگاهي جهاني، شيلي كشور خوشبختي بشمار مي رود. پژوهشهاي جديد نشان مي دهند كه اين كشور نيازي به انتخاب بين زغال سنگ- كه سبب افزايش گرماي زمين و ديگر معضلات اجتماعي و محيط زيستي مي شود- و سدهاي بزرگ كه با خود مشكلاتشان را بهمراه مي آورد، ندارد.
#سدسازی
#شیلی
✅ادامه دارد ...
@darvishnameh
@darvishnameh
🔴شیلی چگونه قربانی سدسازی می شود؟!🔴3
(آخرین قسمت)
در سال ٢٠١٥، New Climate Institue، در آلمان بنا بر محاسباتش به اين نتيجه رسيد كه شيلي مي تواند سالانه ٥,٣ ميليارد دلار ذخيره كرده و حدود ١٥٠٠٠ شغل جديد براي به اجرا گذاشتن قوانيني در حمايت از دستيابي به صد در صد انرژي تجديدپذير-بدون ساختن سدي ديگر- ايجاد كند. نتيجه اين پژوهشها از جانب گروههاي محيط زیستی فعال در اين زمينه به وزارت نيروي شيلي ارسال شد. همچنين بنا به تحقيقات ديگري انجام شده در دانشگاه استانفورد، شيلي براي توليد صد در صد انرژي تجديد پذير تنها نياز به ٦.٧ درصد نيروي حاصل از آب را دارد و قادر است كه ٥٤٪ را از خورشيد دريافت كند. اين تحقيقات در مجموع مي توانند براي قانونگزاران شيلي راههاي قابل بحثي باشند كه آنها را در دنيا به مقام پيشروترين در زمينه سياستهاي توليد انرژي سالم و حفاظت از منابع آب مي رساند. پروفسور Mark Jacobson، مدير پروژه تحقيقاتي در دانشگاه استانفورد عقيده دارد كه موانع موجود بر سر راه رسيدن به انرژيهاي تجديدپذير، رساندن آگاهي هاي لازم به مردم است كه مي بايست آنها را از ميان برد.
Juan Pablo Orrego از نياز به رفرم هاي جدي كه از گسترش نيروگاههاي آبي جانبداري نمي كنند، مي گويد. به عقيده او آبگير رودخانه هايي كه به دريا منتهي مي شوند از اهميت فراوانی در زمينه تغييرات اقليمي برخوردار هستند. مصب اين رودخانه ها محل زندگي فيتوپلانكتون ها هستند، كه نقش مهمي در كاهش دي اكسيد كربن بر عهده دارند. اگر كه بخواهيم بدنبال يافتن منابع ديگري از انرژيهاي تجديدپذير باشيم، نگهداري از رودخانه ها به شكل طبيعي (وحشي) آنها، در واقع راه مبارزه با تغييرات اقليمي است.
رودخانه هاي پاتاگونيا براي جوامع آن منطقه كه از لحاظ اقتصادي به توريسم وابسته هستند و از جهتي ديگر براي حفظ اكوسيستم كه دي اكسيدكربن را كاهش مي دهد، بسيار ضروري هستند. بنابراین، به جاي صدور مجوزهاي بيشتر براي سد سازي بروي رودخانه هاي پاتاگونيا و انشعاب و نابودي آنها، قانونگزاران در شيلي مي توانند با حفاظت از اين رودخانه ها به تغييرات اقليمي پاسخ بدهند. با تجديدنظر در زمينه سياست انرژي، شيلي مي تواند جريان رودخانه هايش را از كوهها به دريا بدون هيچ مانعي امكانپذير كند و نقشي پيشگامانه در دنيا در اين زمينه بعهده بگيرد.
#سدسازی
#شیلی
http://www.ecowatch.com/building-dams-in-patagonia-will-not-mitigate-climate-change-1944717107.html
🔴شیلی چگونه قربانی سدسازی می شود؟!🔴3
(آخرین قسمت)
در سال ٢٠١٥، New Climate Institue، در آلمان بنا بر محاسباتش به اين نتيجه رسيد كه شيلي مي تواند سالانه ٥,٣ ميليارد دلار ذخيره كرده و حدود ١٥٠٠٠ شغل جديد براي به اجرا گذاشتن قوانيني در حمايت از دستيابي به صد در صد انرژي تجديدپذير-بدون ساختن سدي ديگر- ايجاد كند. نتيجه اين پژوهشها از جانب گروههاي محيط زیستی فعال در اين زمينه به وزارت نيروي شيلي ارسال شد. همچنين بنا به تحقيقات ديگري انجام شده در دانشگاه استانفورد، شيلي براي توليد صد در صد انرژي تجديد پذير تنها نياز به ٦.٧ درصد نيروي حاصل از آب را دارد و قادر است كه ٥٤٪ را از خورشيد دريافت كند. اين تحقيقات در مجموع مي توانند براي قانونگزاران شيلي راههاي قابل بحثي باشند كه آنها را در دنيا به مقام پيشروترين در زمينه سياستهاي توليد انرژي سالم و حفاظت از منابع آب مي رساند. پروفسور Mark Jacobson، مدير پروژه تحقيقاتي در دانشگاه استانفورد عقيده دارد كه موانع موجود بر سر راه رسيدن به انرژيهاي تجديدپذير، رساندن آگاهي هاي لازم به مردم است كه مي بايست آنها را از ميان برد.
Juan Pablo Orrego از نياز به رفرم هاي جدي كه از گسترش نيروگاههاي آبي جانبداري نمي كنند، مي گويد. به عقيده او آبگير رودخانه هايي كه به دريا منتهي مي شوند از اهميت فراوانی در زمينه تغييرات اقليمي برخوردار هستند. مصب اين رودخانه ها محل زندگي فيتوپلانكتون ها هستند، كه نقش مهمي در كاهش دي اكسيد كربن بر عهده دارند. اگر كه بخواهيم بدنبال يافتن منابع ديگري از انرژيهاي تجديدپذير باشيم، نگهداري از رودخانه ها به شكل طبيعي (وحشي) آنها، در واقع راه مبارزه با تغييرات اقليمي است.
رودخانه هاي پاتاگونيا براي جوامع آن منطقه كه از لحاظ اقتصادي به توريسم وابسته هستند و از جهتي ديگر براي حفظ اكوسيستم كه دي اكسيدكربن را كاهش مي دهد، بسيار ضروري هستند. بنابراین، به جاي صدور مجوزهاي بيشتر براي سد سازي بروي رودخانه هاي پاتاگونيا و انشعاب و نابودي آنها، قانونگزاران در شيلي مي توانند با حفاظت از اين رودخانه ها به تغييرات اقليمي پاسخ بدهند. با تجديدنظر در زمينه سياست انرژي، شيلي مي تواند جريان رودخانه هايش را از كوهها به دريا بدون هيچ مانعي امكانپذير كند و نقشي پيشگامانه در دنيا در اين زمينه بعهده بگيرد.
#سدسازی
#شیلی
http://www.ecowatch.com/building-dams-in-patagonia-will-not-mitigate-climate-change-1944717107.html
EcoWatch
Building Dams in Patagonia Will Not Mitigate Climate Change
By Patrick J. LynchIn the Patagonia region, climate change presents a direct threat to human health and the environment. More than 90 percent of Patagonia's glaciers are receding, endangered marine species are shifting migration ranges as the ocean warms…
🔴 در لهستان چه گذشت؛ پیش رفتیم یا فرو؟! 🔴
🇮🇷: @darvishnameh
✍ کارشناسان هشدار می‌دهند که توافق اقلیمی سازمان ملل در لهستان موسوم به COP25 «ناکافی» و فاقد فوریت است. دنیا متوجه شده که تاکنون بهترین تلاش‌هایش برای متوقف ساختن تغییرات ویرانگر اقلیمی ناموفق بوده، زیرا کشورها در لهستان به یک توافق ناکامل رسیدند که توانایی مقابله با چالش‌های موجود را ندارد. به گفته کارشناسان، باید اقداماتی عاجل‌تر و گسترده‌تر انجام شود تا بتوان از سطوح خطرناک #جهان‌گرمایی در آینده ممانعت کرد. نیکلاس استرن، اقتصاددان ارشد پیشین از بانک جهانی می‌گوید: «این کاملاً واضح است که پیشرفت‌های ما با توجه به میزان و فوریت خطراتی که با آنها روبرو هستیم، ناکافی است. جدیدترین ارقام نشان می‌دهند که انتشار دی‌اکسیدکربن هنوز در حال بالا رفتن است.» یوهان روک‌اشتروم، مدیر برگزیده بنیاد تحقیقاتی تبعات اقلیمی پوتسدام، می‌گوید: «بزرگترین نگرانی من آن است که گفتگوهای سازمان ملل نتوانستند بلند‌پروازی برخی از رهبران جهان را با دانش همراه کنند. ما به راهی ادامه می‌دهیم که ما را به افزایش متوسط دمای خطرناک ۳ تا۴ درجه سانتی‌گراد در طول این قرن می‌برد. گفتگوهای دو هفته‌ای در #لهستان با یک توافق بر «کتاب کار» که چگونگی به اجرا گذاشتن #توافقنامه_پاریس را مدیریت می‌کند، به پایان رسید. اما این پرسش حساس و حیاتی که چگونه می‌توان هدف‌های دولت‌ها را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای بالا برد، بدون پاسخ ماند. کشورها سال آینده باز با یکدیگر ملاقات می‌کنند. گفتگوهای اقلیمی سالانه از ۱۹۹۲، زمانی که چهارچوب پیمان‌نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم به امضاء رسید، صورت می‌گیرند و دولت‌ها را موظف می‌کنند تا از سطوح خطرناک تغییرات آب و هوایی پیشگیری کنند. این قرارداد به‌دنبال سالها پیش‌بینی‌های علمی در زمینه گرمایش جهانی که در سال ۱۹۸۸ در گزارشی مهم و هشداردهنده از خطرات به اوج خود رسید، صورت گرفت.
از آن پس، هشدارها شفاف‌تر شده‌اند و پژوهشگران این امکان را که گرمایش جهانی مشاهده شده در دهه‌های اخیر نتیجه نیروهای طبیعی است، رد کرده‌اند. این یک معضل ساخته دست بشر است و از مصرف سوخت‌های فسیلی برمی‌خیزد که دی‌اکسیدکربن را به جو زمین سرازیر می‌کند و موجب به دام انداختن گرما می‌شود. پژوهشگران می‌گویند: با هدف‌های ملی موجود برای قطع کربن، دنیا به افزایش دمای بیش از ۳درجه سانتی‌گراد می‌رسد. دو ماه پیش دانشمندان جهان در #سئول هشدار دادند: حتی افزایش دمای ۱.۵درجه می‌تواند به بالا آمدن سطح آب‌ها، نابودی آبسنگ‌های مرجانی، تلف شدن گونه‌ها، خشکسالی، سیل‌ها و توفان‌ها و موج‌های گرمایی که ثبات جهان را تهدید می‌کنند، ختم شود. سطوح بالاتر گرما از آنچه هست موجب ویرانی بخش‌هایی از کره خاکی می‌شود، کارآیی کشاورزی را از بین می‌برد، کلاهک یخی قطب شمال را ذوب کرده و بسیاری مناطق دنیا را غیرقابل زیست می‌کند. برخی از شرکت‌ها از دولت‌ها درخواست اقدام فوری کرده‌اند. استفانی فایفر، مدیر اجرایی IIGCC- گروهی که سرمایه‌گذاران با بودجه‌ای بالغ بر ۲۱ تریلیون دلار را تشویق به همراهی در راه‌های مبارزه با تغییر اقلیم می‌کند- می‌گوید: «این امری حیاتی است که دولت‌های جهان چالشی بسیار جدی را که از جانب تغییرات اقلیم ایجاد شده، دریابند و تلاش‌های فوری را تقویت کنند، هم در سطح ملی و هم جهانی. تنها از طریق چنین سیگنال‌هایی، سرمایه‌گذاران اعتماد لازم را برای دراختیار گذاشتن منابع مالی لازم در زمینه انتقال برای روشهای کم-کربن و مقاوم در برابر (تغییرات) آب و هوایی خواهند داشت.» مذاکرات سال آینده، در #شیلی، احتمالا بر جزییات موارد فنی تمرکز دارد. اما کنفرانس ۲۰۲۰، که شاید در بریتانیا یا ایتالیا برگزار شود، بزرگترین اجلاس از زمان قرارداد پاریس در سال ۲۰۱۵ خواهد بود. آنجا، کشورها باید برنامه‌های شدیدی برای قطع گازهای گلخانه‌ای به منظور پیشگیری از بحران اقلیمی که دانشمندان آن‌را علت بزرگترین شکست اقتصادی، اجتماعی و طبیعی در تاریخ بشریت می‌دانند، ارایه دهند.
https://www.theguardian.com/environment/2018/dec/16/un-climate-accord-inadequate-and-lacks-urgency-experts-warn
🔻پرسش اصلی اما ای خواننده عزیز #درویش‌نامه این است: آیا با وجود رهبرانی چون #دانالد_ترامپ که همچنان طرفداران تغییرات اقلیمی با ریشه انسانی را تمسخر می‌کند؛ با وجود رییس‌جمهوری در ایران که می‌گوید: آنها آلوده می‌کنند، ما هم می‌کنیم! و با وجود رژیم حاکم بر شبه‌جزیره عربستان که به هیچ ضابطه یا موازین محیط‌زیستی، دولت خود را پایبند نمی‌بیند، می‌توان به آینده جهان و مهار افزایش متوسط دمای زمین در سطح ۱.۵ درجه سلسیوس امیدوار ماند؟!
🇮🇷: @darvishnameh
✍ کارشناسان هشدار می‌دهند که توافق اقلیمی سازمان ملل در لهستان موسوم به COP25 «ناکافی» و فاقد فوریت است. دنیا متوجه شده که تاکنون بهترین تلاش‌هایش برای متوقف ساختن تغییرات ویرانگر اقلیمی ناموفق بوده، زیرا کشورها در لهستان به یک توافق ناکامل رسیدند که توانایی مقابله با چالش‌های موجود را ندارد. به گفته کارشناسان، باید اقداماتی عاجل‌تر و گسترده‌تر انجام شود تا بتوان از سطوح خطرناک #جهان‌گرمایی در آینده ممانعت کرد. نیکلاس استرن، اقتصاددان ارشد پیشین از بانک جهانی می‌گوید: «این کاملاً واضح است که پیشرفت‌های ما با توجه به میزان و فوریت خطراتی که با آنها روبرو هستیم، ناکافی است. جدیدترین ارقام نشان می‌دهند که انتشار دی‌اکسیدکربن هنوز در حال بالا رفتن است.» یوهان روک‌اشتروم، مدیر برگزیده بنیاد تحقیقاتی تبعات اقلیمی پوتسدام، می‌گوید: «بزرگترین نگرانی من آن است که گفتگوهای سازمان ملل نتوانستند بلند‌پروازی برخی از رهبران جهان را با دانش همراه کنند. ما به راهی ادامه می‌دهیم که ما را به افزایش متوسط دمای خطرناک ۳ تا۴ درجه سانتی‌گراد در طول این قرن می‌برد. گفتگوهای دو هفته‌ای در #لهستان با یک توافق بر «کتاب کار» که چگونگی به اجرا گذاشتن #توافقنامه_پاریس را مدیریت می‌کند، به پایان رسید. اما این پرسش حساس و حیاتی که چگونه می‌توان هدف‌های دولت‌ها را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای بالا برد، بدون پاسخ ماند. کشورها سال آینده باز با یکدیگر ملاقات می‌کنند. گفتگوهای اقلیمی سالانه از ۱۹۹۲، زمانی که چهارچوب پیمان‌نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم به امضاء رسید، صورت می‌گیرند و دولت‌ها را موظف می‌کنند تا از سطوح خطرناک تغییرات آب و هوایی پیشگیری کنند. این قرارداد به‌دنبال سالها پیش‌بینی‌های علمی در زمینه گرمایش جهانی که در سال ۱۹۸۸ در گزارشی مهم و هشداردهنده از خطرات به اوج خود رسید، صورت گرفت.
از آن پس، هشدارها شفاف‌تر شده‌اند و پژوهشگران این امکان را که گرمایش جهانی مشاهده شده در دهه‌های اخیر نتیجه نیروهای طبیعی است، رد کرده‌اند. این یک معضل ساخته دست بشر است و از مصرف سوخت‌های فسیلی برمی‌خیزد که دی‌اکسیدکربن را به جو زمین سرازیر می‌کند و موجب به دام انداختن گرما می‌شود. پژوهشگران می‌گویند: با هدف‌های ملی موجود برای قطع کربن، دنیا به افزایش دمای بیش از ۳درجه سانتی‌گراد می‌رسد. دو ماه پیش دانشمندان جهان در #سئول هشدار دادند: حتی افزایش دمای ۱.۵درجه می‌تواند به بالا آمدن سطح آب‌ها، نابودی آبسنگ‌های مرجانی، تلف شدن گونه‌ها، خشکسالی، سیل‌ها و توفان‌ها و موج‌های گرمایی که ثبات جهان را تهدید می‌کنند، ختم شود. سطوح بالاتر گرما از آنچه هست موجب ویرانی بخش‌هایی از کره خاکی می‌شود، کارآیی کشاورزی را از بین می‌برد، کلاهک یخی قطب شمال را ذوب کرده و بسیاری مناطق دنیا را غیرقابل زیست می‌کند. برخی از شرکت‌ها از دولت‌ها درخواست اقدام فوری کرده‌اند. استفانی فایفر، مدیر اجرایی IIGCC- گروهی که سرمایه‌گذاران با بودجه‌ای بالغ بر ۲۱ تریلیون دلار را تشویق به همراهی در راه‌های مبارزه با تغییر اقلیم می‌کند- می‌گوید: «این امری حیاتی است که دولت‌های جهان چالشی بسیار جدی را که از جانب تغییرات اقلیم ایجاد شده، دریابند و تلاش‌های فوری را تقویت کنند، هم در سطح ملی و هم جهانی. تنها از طریق چنین سیگنال‌هایی، سرمایه‌گذاران اعتماد لازم را برای دراختیار گذاشتن منابع مالی لازم در زمینه انتقال برای روشهای کم-کربن و مقاوم در برابر (تغییرات) آب و هوایی خواهند داشت.» مذاکرات سال آینده، در #شیلی، احتمالا بر جزییات موارد فنی تمرکز دارد. اما کنفرانس ۲۰۲۰، که شاید در بریتانیا یا ایتالیا برگزار شود، بزرگترین اجلاس از زمان قرارداد پاریس در سال ۲۰۱۵ خواهد بود. آنجا، کشورها باید برنامه‌های شدیدی برای قطع گازهای گلخانه‌ای به منظور پیشگیری از بحران اقلیمی که دانشمندان آن‌را علت بزرگترین شکست اقتصادی، اجتماعی و طبیعی در تاریخ بشریت می‌دانند، ارایه دهند.
https://www.theguardian.com/environment/2018/dec/16/un-climate-accord-inadequate-and-lacks-urgency-experts-warn
🔻پرسش اصلی اما ای خواننده عزیز #درویش‌نامه این است: آیا با وجود رهبرانی چون #دانالد_ترامپ که همچنان طرفداران تغییرات اقلیمی با ریشه انسانی را تمسخر می‌کند؛ با وجود رییس‌جمهوری در ایران که می‌گوید: آنها آلوده می‌کنند، ما هم می‌کنیم! و با وجود رژیم حاکم بر شبه‌جزیره عربستان که به هیچ ضابطه یا موازین محیط‌زیستی، دولت خود را پایبند نمی‌بیند، می‌توان به آینده جهان و مهار افزایش متوسط دمای زمین در سطح ۱.۵ درجه سلسیوس امیدوار ماند؟!
the Guardian
UN climate accord 'inadequate' and lacks urgency, experts warn
Agreement will fail to halt devastating rise in global temperature, say scientists