🇮🇷: @darvishnameh
🔴 برای آنها که هنوز تصمیم نگرفته اند بروند یا بمانند! 🔴
1⃣ فرض کنیم آنهایی که به هر دلیلی وطن را در طول همه این سالها ترک کرده و پشت سرِ خود را هم نگاه نکردند، اندکی پوست کلفت تر بوده و می ماندند؛ آیا روزگارِ امروز ایران از امروزش بهتر نبود و ایرانیانِ مانده در وطن، رنج کمتری نمی بردند؟ و مهم تر اینکه اگر مانده بودند، امروز آن یک و نیم میلیون جوانی که در صف مهاجرت از وطن قرار داشته و چمدانهای شان را تا نیمه بسته اند، دلایل بیشتری برای ماندن و جنگیدن نداشتند؟!
2⃣ بله می‌شود از ایران رفت به هر بهانه‌ای. به بهانه نداشتن کار و اعتبار و احترام، یا به بهانه داشتن افکار جهان وطنی و... اما می‌شود به هر بهانه‌ای هم ماند. امروز، نه فردا این درختِ پیر، این خاک ِ بی‌آب، این طبیعت مظلوم، این تنِ رنجور نیاز به ماندن و مراقبت کردن دارد! ندارد؟
👇
https://t.me/alipsychiatrist/1297
#مهاجرت
#بیابانزایی_انسانی
🔴 برای آنها که هنوز تصمیم نگرفته اند بروند یا بمانند! 🔴
1⃣ فرض کنیم آنهایی که به هر دلیلی وطن را در طول همه این سالها ترک کرده و پشت سرِ خود را هم نگاه نکردند، اندکی پوست کلفت تر بوده و می ماندند؛ آیا روزگارِ امروز ایران از امروزش بهتر نبود و ایرانیانِ مانده در وطن، رنج کمتری نمی بردند؟ و مهم تر اینکه اگر مانده بودند، امروز آن یک و نیم میلیون جوانی که در صف مهاجرت از وطن قرار داشته و چمدانهای شان را تا نیمه بسته اند، دلایل بیشتری برای ماندن و جنگیدن نداشتند؟!
2⃣ بله می‌شود از ایران رفت به هر بهانه‌ای. به بهانه نداشتن کار و اعتبار و احترام، یا به بهانه داشتن افکار جهان وطنی و... اما می‌شود به هر بهانه‌ای هم ماند. امروز، نه فردا این درختِ پیر، این خاک ِ بی‌آب، این طبیعت مظلوم، این تنِ رنجور نیاز به ماندن و مراقبت کردن دارد! ندارد؟
👇
https://t.me/alipsychiatrist/1297
#مهاجرت
#بیابانزایی_انسانی
Telegram
دکتر علی نیک جو-روان پزشک- رواندرمانگر تحلیلی
از ایران باید رفت یا باید در ایران ماند؟*
(*دکتر مرتضی کریمی / @drugmed با تلخیص و ویرایش)
@alipsychiatrist
✳️ رتبه‌ام در کنکور سراسری ده شده بود. دلم از زمین و زمان گرفته بود. باید میرفتم. اینجا هیچ چیز راضی‌ام نمی‌کرد. ارشد جامعه‌شناسی را تازه شروع…
(*دکتر مرتضی کریمی / @drugmed با تلخیص و ویرایش)
@alipsychiatrist
✳️ رتبه‌ام در کنکور سراسری ده شده بود. دلم از زمین و زمان گرفته بود. باید میرفتم. اینجا هیچ چیز راضی‌ام نمی‌کرد. ارشد جامعه‌شناسی را تازه شروع…
🇮🇷: @darvishnameh
🔴 نامه وارده از زنی در آستانه رفتن یا ماندن در وطن! 🔴
🖋در پی انتشار یادداشتی در #درویشنامه با عنوان: "برای آنها که هنوز تصمیم نگرفته اند بروند یا بمانند" ؛ بازخوردهای مثبت و منفی فراوانی دریافت کردم که در ادامه به یکی از آنها اشاره می کنم. فقط کاش آنهایی که ایرانیان را به خودی و غیرخودی تقسیم کردند، زودتر به خود آمده و جبران کنند و یا متواضعانه و بدون خشونت، اجازه دهند تا نسیمی بوزد ...
👇
https://t.me/darvishnameh/7158
📩 سلام. من زنی ۴۵ ساله هستم که از ۱۸ سالگی کار کردم.
شوهرم ۴۸ سال دارد. او نیز از نوجوانی کار کرده.
ساختیم و ساختیم
کارآفرین بودیم
تلاش و تلاش و امید
از ۲۰ سالگیم دارم زباله تفکیک میکنم
آخرین درجه رعایت مصرف انرژی و آب و منابع طبیعی رو دارم
برام همیشه کشورم مهم بوده و هست
از ۶ خواهر و برداری که دارم، من آخرین بازمانده در ایرانم
حالا دختری ۶ ساله دارم که براش به شدت میترسم
اگر برم برا خودم نمیرم
برا اونه
چون امنیت مادی و معنوی و ....هیچ جور امنیتی رو مطمئن نیستم براش
روحیه حق طلبی داره
تو این سیستم فردا بزرگتر بشه باید تو زندانها دنبالش بگردم!
حالا شما چی میفرمایید؟
من میگم چه اونی که رفته چه اونی که مونده چه اونی که مردده همه قربانی شدیم
واقعا نمیتونم ایرادی به هیچ گروه بگیرم.
من داغونم اقای درویش
داغون
من کشورمو دوست دارم
اگر از سختی فراری بودم خیلی سال پیش میرفتم
من در استانه تصمیم مهاجرت یه چشمم خونه یه چشمم اشک...
قلبم از درد داره میترکه
نوشته تون چی میخواد بگه
بمونیم چی میشه
بریم چی
هیچی هیچی نمیشه
شما میگید با موندنمون بهتر میشه؟ واقعا ما کجای این سیستم به حساب اومدیم؟
رک و رو راست میگن از ما نیستید برید ...
خودمان هر آتشی را به جانمان خریدیم
شاید فردایی اگر باشد فرزندانی که در صلح و دوستی، دانش و تعهد بیاموزند؛ بهتر بتوانند به داد مملکت برسند.
دختر ۶ ساله من کاملا حق جو و صلح طلب بار آمده. کجای این سیستم آموزشی
و فردا کجای این جامعه مدنی جای اوست؟
ممنونم از توجهتون
از اینکه هستید
اگر رفتیم به خدا از بی خیالی نیست
مجبورمان کردند😭😭😭
🔴 نامه وارده از زنی در آستانه رفتن یا ماندن در وطن! 🔴
🖋در پی انتشار یادداشتی در #درویشنامه با عنوان: "برای آنها که هنوز تصمیم نگرفته اند بروند یا بمانند" ؛ بازخوردهای مثبت و منفی فراوانی دریافت کردم که در ادامه به یکی از آنها اشاره می کنم. فقط کاش آنهایی که ایرانیان را به خودی و غیرخودی تقسیم کردند، زودتر به خود آمده و جبران کنند و یا متواضعانه و بدون خشونت، اجازه دهند تا نسیمی بوزد ...
👇
https://t.me/darvishnameh/7158
📩 سلام. من زنی ۴۵ ساله هستم که از ۱۸ سالگی کار کردم.
شوهرم ۴۸ سال دارد. او نیز از نوجوانی کار کرده.
ساختیم و ساختیم
کارآفرین بودیم
تلاش و تلاش و امید
از ۲۰ سالگیم دارم زباله تفکیک میکنم
آخرین درجه رعایت مصرف انرژی و آب و منابع طبیعی رو دارم
برام همیشه کشورم مهم بوده و هست
از ۶ خواهر و برداری که دارم، من آخرین بازمانده در ایرانم
حالا دختری ۶ ساله دارم که براش به شدت میترسم
اگر برم برا خودم نمیرم
برا اونه
چون امنیت مادی و معنوی و ....هیچ جور امنیتی رو مطمئن نیستم براش
روحیه حق طلبی داره
تو این سیستم فردا بزرگتر بشه باید تو زندانها دنبالش بگردم!
حالا شما چی میفرمایید؟
من میگم چه اونی که رفته چه اونی که مونده چه اونی که مردده همه قربانی شدیم
واقعا نمیتونم ایرادی به هیچ گروه بگیرم.
من داغونم اقای درویش
داغون
من کشورمو دوست دارم
اگر از سختی فراری بودم خیلی سال پیش میرفتم
من در استانه تصمیم مهاجرت یه چشمم خونه یه چشمم اشک...
قلبم از درد داره میترکه
نوشته تون چی میخواد بگه
بمونیم چی میشه
بریم چی
هیچی هیچی نمیشه
شما میگید با موندنمون بهتر میشه؟ واقعا ما کجای این سیستم به حساب اومدیم؟
رک و رو راست میگن از ما نیستید برید ...
خودمان هر آتشی را به جانمان خریدیم
شاید فردایی اگر باشد فرزندانی که در صلح و دوستی، دانش و تعهد بیاموزند؛ بهتر بتوانند به داد مملکت برسند.
دختر ۶ ساله من کاملا حق جو و صلح طلب بار آمده. کجای این سیستم آموزشی
و فردا کجای این جامعه مدنی جای اوست؟
ممنونم از توجهتون
از اینکه هستید
اگر رفتیم به خدا از بی خیالی نیست
مجبورمان کردند😭😭😭
Telegram
محمد درویش
🇮🇷: @darvishnameh
🔴 برای آنها که هنوز تصمیم نگرفته اند بروند یا بمانند! 🔴
1⃣ فرض کنیم آنهایی که به هر دلیلی وطن را در طول همه این سالها ترک کرده و پشت سرِ خود را هم نگاه نکردند، اندکی پوست کلفت تر بوده و می ماندند؛ آیا روزگارِ امروز ایران از امروزش بهتر…
🔴 برای آنها که هنوز تصمیم نگرفته اند بروند یا بمانند! 🔴
1⃣ فرض کنیم آنهایی که به هر دلیلی وطن را در طول همه این سالها ترک کرده و پشت سرِ خود را هم نگاه نکردند، اندکی پوست کلفت تر بوده و می ماندند؛ آیا روزگارِ امروز ایران از امروزش بهتر…
🔻مقابله با بیابانزایی در گرو مهار بیابانزایی انسانی است!🔻
🇮🇷: @darvishnameh
* این یادداشت در شماره دوشنبه - ۲تیر ۱۳۹۹ - روزنامه ایران منتشر شده است.
✍ هفدهم ژوئن ۱۹۹۴ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۷۳) یعنی دقیقا۲۶ سال پیش بود که سازمان ملل متحد تصمیم گرفت برای جلب توجه رهبران جهان و مردم نسبت به خطر بیابانزایی یک روز را در تقویم جهانی به این مناسبت نامگذاری کند. جمهوری اسلامی ایران در شمار پنج کشور نخست جهان بود که به این کنوانسیون که اصطلاحا از آن به عنوان «کنوانسیون مقابله با بیابانزایی - UNCCD - یاد می‌شود، پیوست. این مساله خودش اهمیت موضوع مبارزه با بیابانزایی را در سطح رهبران ایران نشان می‌دهد. واقعیت ماجرا این است که وقتی ما از بیابانزایی سخن می‌گوییم، منظور فقط مقابله با پیشروی شن‌های روان نیست. این تصور اغلب مردم است که بیابانزایی را - به غلط - درمفهوم پیشروی فیزیکی چشم‌اندازهای آشنای مناطق بیابانی می‌دانند. در صورتی که بیابانزایی می تواند فرسنگ ها آن‌سوتر از چشم اندازهای کویری و بیابانی آشنا، اتفاق بیفتد. بیابان زایی می تواند در دل جنگل های هیرکانی، ارسباران، زاگرس و در قلب خلیج فارس و دریای عمان اتفاق بیفتد. جایی که ما به آن کویر دریایی می گوییم. جایی که به دلیل آلودگی های شدید دیگر هیچ جنبنده‌ای در آن زیست نمی‌کند. در واقع منظور ما از بیابان زایی همان تخریب سرزمین است که خبر از کاهش کارآیی سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب خشک می دهد.
بنابراین هر جایی که زمین، حاصلخیزی خودش را از دست بدهد و شورتر شود، آب سفره های زیرزمینی کاهش یابد، قنات ها از بین برود، از روستاها، متروکه ای به جا بماند و تنوع زیستی کم شود، به این معناست که بیابان زایی یا تخریب سرزمین اتفاق می افتد. آن پنداری که گمان می کند اگر دور مناطق بیابانی را درختکاری کنیم، می توانیم از پیشروی بیابان جلوگیری کنیم، پنداری باطل است. یادمان باشد در کل دنیا بیش از ۵میلیارد هکتار یعنی بیش از یک سوم کل خشکی های جهان متاثر از جنبه های بیابان زایی است. درصورتی که فقط حدود ۱۰۰ میلیون هکتار از خشکی های جهان در اثر پیشروی ناهمواری های ماسه ای از حیز انتفاع خارج شده است. پس ما باید بیشتر از اینکه نگران پیشروی شن زارها باشیم، نگران از دست رفتن حاصلخیزی خاک، شورشدن اراضی، تغییر کاربری ها و ویلاکاری به جای درختکاری در رویشگاه های جنگلی باشیم. به جای آنکه بخواهیم تحت هر شرایطی با مالچ نفتی بیابان را تثبیت کنیم، باید بدانیم که بیابان ها خودشان می توانند به عنوان یک «صندوق ارزی پایدار»، تنوع زیستی درخوری از نظر گیاهی و جانوری داشته باشند. تلاش کنیم تا هر اکوسیستمی را در جای خودش حفظ کنیم . نباید اجازه بدهیم که هیچ اکوسیستم دیگری در کشور تغییر کاربری پیدا کند، چون کاهش مساحت هر اکوسیستمی مصداق بارز بیابان زایی است. باید با «بیابان زایی انسانی» مقابله کنیم، نه بیابان طبیعی. برای مهار بیابان زایی، باید تلاش کنیم تا چیدمان توسعه بر مبنای واقعیت های شناختی از نو طراحی شود. باید تلاش کنیم تا برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی که از تصویب مجلس شورای اسلامی هم گذشته، اجرایی شود. در این برنامه قرار بود که وزیر جهاد کشاورزی به نمایندگی از رئیس جمهوری، در کمیته اقدام ملی مقابله با بیابان زایی شرکت کند و تمام نمایندگان عالی رتبه بقیه دستگاه های اجرایی نیز در این کمیته حضور داشته باشند تا برنامه ها هماهنگ با برنامه ملی پیش برود. نباید شاهد صدور برنامه یا اجرای پروژه ها و طرح هایی باشیم که می‌تواند، بیابان زایی را تشدید کند. مهار بیابانزایی در گرو اجرای همان مقرراتی است که خوشبختانه در کشور تصویب شده است؛ مثل احترام به اصل ۵۰ قانون اساسی، منشور حقوق شهروندی ریاست جمهوری و همچنین اجرای برنامه اقدام ملی مقابله با بیابان زایی. در کنار آن، اجرای بند ۱۴ از منشور ۱۵ ماده ای رهبر معظم انقلاب که در آستانه برنامه ششم در آن روی آموزش های محیط زیستی به مردم و کودکان تاکید کرده اند. تحول در نظام آموزش و پرورش و درک ملموس و بی واسطه طبیعت برای کودکان از دیگر اقداماتی است که می تواند سبب شود نسل آینده بیشتر حرمت دار طبیعت بشوند و طبیعت خود را در پای مصلحت های اقتصادی زودگذر ذبح نکنند، ان شاءالله.
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#بیابانزایی_انسانی
#روزنامه_ایران
https://magiran.com/article/4054688
🇮🇷: @darvishnameh
* این یادداشت در شماره دوشنبه - ۲تیر ۱۳۹۹ - روزنامه ایران منتشر شده است.
✍ هفدهم ژوئن ۱۹۹۴ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۷۳) یعنی دقیقا۲۶ سال پیش بود که سازمان ملل متحد تصمیم گرفت برای جلب توجه رهبران جهان و مردم نسبت به خطر بیابانزایی یک روز را در تقویم جهانی به این مناسبت نامگذاری کند. جمهوری اسلامی ایران در شمار پنج کشور نخست جهان بود که به این کنوانسیون که اصطلاحا از آن به عنوان «کنوانسیون مقابله با بیابانزایی - UNCCD - یاد می‌شود، پیوست. این مساله خودش اهمیت موضوع مبارزه با بیابانزایی را در سطح رهبران ایران نشان می‌دهد. واقعیت ماجرا این است که وقتی ما از بیابانزایی سخن می‌گوییم، منظور فقط مقابله با پیشروی شن‌های روان نیست. این تصور اغلب مردم است که بیابانزایی را - به غلط - درمفهوم پیشروی فیزیکی چشم‌اندازهای آشنای مناطق بیابانی می‌دانند. در صورتی که بیابانزایی می تواند فرسنگ ها آن‌سوتر از چشم اندازهای کویری و بیابانی آشنا، اتفاق بیفتد. بیابان زایی می تواند در دل جنگل های هیرکانی، ارسباران، زاگرس و در قلب خلیج فارس و دریای عمان اتفاق بیفتد. جایی که ما به آن کویر دریایی می گوییم. جایی که به دلیل آلودگی های شدید دیگر هیچ جنبنده‌ای در آن زیست نمی‌کند. در واقع منظور ما از بیابان زایی همان تخریب سرزمین است که خبر از کاهش کارآیی سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب خشک می دهد.
بنابراین هر جایی که زمین، حاصلخیزی خودش را از دست بدهد و شورتر شود، آب سفره های زیرزمینی کاهش یابد، قنات ها از بین برود، از روستاها، متروکه ای به جا بماند و تنوع زیستی کم شود، به این معناست که بیابان زایی یا تخریب سرزمین اتفاق می افتد. آن پنداری که گمان می کند اگر دور مناطق بیابانی را درختکاری کنیم، می توانیم از پیشروی بیابان جلوگیری کنیم، پنداری باطل است. یادمان باشد در کل دنیا بیش از ۵میلیارد هکتار یعنی بیش از یک سوم کل خشکی های جهان متاثر از جنبه های بیابان زایی است. درصورتی که فقط حدود ۱۰۰ میلیون هکتار از خشکی های جهان در اثر پیشروی ناهمواری های ماسه ای از حیز انتفاع خارج شده است. پس ما باید بیشتر از اینکه نگران پیشروی شن زارها باشیم، نگران از دست رفتن حاصلخیزی خاک، شورشدن اراضی، تغییر کاربری ها و ویلاکاری به جای درختکاری در رویشگاه های جنگلی باشیم. به جای آنکه بخواهیم تحت هر شرایطی با مالچ نفتی بیابان را تثبیت کنیم، باید بدانیم که بیابان ها خودشان می توانند به عنوان یک «صندوق ارزی پایدار»، تنوع زیستی درخوری از نظر گیاهی و جانوری داشته باشند. تلاش کنیم تا هر اکوسیستمی را در جای خودش حفظ کنیم . نباید اجازه بدهیم که هیچ اکوسیستم دیگری در کشور تغییر کاربری پیدا کند، چون کاهش مساحت هر اکوسیستمی مصداق بارز بیابان زایی است. باید با «بیابان زایی انسانی» مقابله کنیم، نه بیابان طبیعی. برای مهار بیابان زایی، باید تلاش کنیم تا چیدمان توسعه بر مبنای واقعیت های شناختی از نو طراحی شود. باید تلاش کنیم تا برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی که از تصویب مجلس شورای اسلامی هم گذشته، اجرایی شود. در این برنامه قرار بود که وزیر جهاد کشاورزی به نمایندگی از رئیس جمهوری، در کمیته اقدام ملی مقابله با بیابان زایی شرکت کند و تمام نمایندگان عالی رتبه بقیه دستگاه های اجرایی نیز در این کمیته حضور داشته باشند تا برنامه ها هماهنگ با برنامه ملی پیش برود. نباید شاهد صدور برنامه یا اجرای پروژه ها و طرح هایی باشیم که می‌تواند، بیابان زایی را تشدید کند. مهار بیابانزایی در گرو اجرای همان مقرراتی است که خوشبختانه در کشور تصویب شده است؛ مثل احترام به اصل ۵۰ قانون اساسی، منشور حقوق شهروندی ریاست جمهوری و همچنین اجرای برنامه اقدام ملی مقابله با بیابان زایی. در کنار آن، اجرای بند ۱۴ از منشور ۱۵ ماده ای رهبر معظم انقلاب که در آستانه برنامه ششم در آن روی آموزش های محیط زیستی به مردم و کودکان تاکید کرده اند. تحول در نظام آموزش و پرورش و درک ملموس و بی واسطه طبیعت برای کودکان از دیگر اقداماتی است که می تواند سبب شود نسل آینده بیشتر حرمت دار طبیعت بشوند و طبیعت خود را در پای مصلحت های اقتصادی زودگذر ذبح نکنند، ان شاءالله.
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#بیابانزایی_انسانی
#روزنامه_ایران
https://magiran.com/article/4054688