🔻شکاف‌ها، فرونشست‌ها و فروچاله‌ها همچنان قربانی می‌گیرند؛ آیا سلاجقه فردا در گلاسکو می‌تواند آغازی بر این پایان را رقم بزند؟!🔻

🇮🇷 @darvishnameh

1️⃣ اینجا روستای سلمان‌آباد در قلمرو شهرستان عنبرآباد استان کرمان است. همانطور که می‌بینید یک گاو به علت گیرافتادن در شکافِ ناشی از نشستِ زمین، دچار خفگی و مرگی دردناک شده است؛ یک قصه تکراری و تلخ که مردم روستای چلوگاومیشی در میناب بارها آن را تجربه کرده‌اند.

@konarsandal

2️⃣ اما آنچه که در خبرها نمی‌آید، تاکید بر این واقعیت تلخ است که پیش از احداث ده‌ها سد و بند سیمان‌اندود بر روی هلیل‌رود، عنبرآباد همچنان یکی از قطب‌های پررونق کشاورزی جنوب کرمان بود. ولی پس از ساخت سدها، مردم ناچار شدند برای حفظ کشاورزی که تنها راه درآمدشان بود، چاه‌های بیشتری حفر کنند و آبهای زیرزمینی را برداشت کرده و شتاب بروز فاجعه بیشتر شود. چگونه ممکن است به بهانه آبادی یک منطقه در بالادست، سرزمینی دیگر در پایین‌دست را ناآبادان کنیم؟! درست همان اتفاقی که پس از احداث سد استقلال میناب در هرمزگان رخ داد و پس از احداث سدهای سیوند و ملاصدرا در بختگان فارس و ... دیگر مناطق کشور ...

3️⃣ راهی جز ارایه اقتصادی نداریم که خردمحور باشد و نه آب‌محور. کاش آنها که باید بفهمند، تا دیرتر نشده، بفهمند! امیدوارم علی سلاجقه فردا در گلاسکو در سخنرانی خود، نشانه‌هایی از این تغییر خردمندانه و واجب را آشکار کند.

#عنبرآباد
#فروچاله
#شکاف_زمین
#هلیل_رود
#علی_سلاجقه
#کرمان
#میناب
#سد_استقلال
#هرمزگان
#نه_به_اقتصاد_آب_محور
#بختگان
#سد_سیوند
#سد_ملاصدرا
#چلوگاومیشی
#اجلاس_گلاسکو
#محمد_درویش

https://www.instagram.com/tv/CV-_4MsFZGH/?utm_medium=copy_link

🍁قدرشناسی‌ها، یعنی: راهِ درست را می‌روی؛ چه باک اگر درست راه نروی!🍁

🇮🇷 @darvishnameh

1️⃣ شامگاه دیروز _۱۷ آبان ۱۴۰۰ - در روز جهانی شهرسازی از نگارنده به عنوان پیشکسوتِ پیوند دهنده بین ملاحظات محیط‌زیستی و معماری تقدیر شد ...

2️⃣ همیشه فکر می‌کردم زمانی پیشکسوت می‌شوی که سر و رویت سپیدپوش شده باشد؛ نه من که در شمارِ مونامریی‌ها هستم! اما ظاهراً رنگِ موهای نامریی‌ام لو رفته! نرفته؟

3️⃣ لطفاً آن هفت دقیقه سخنرانی‌ام را تماشا کرده و در محتوایش درنگ کنید ... کاش استاد عزیزم، دکتر حسنعلی لقایی هم بود و می‌شنید که شاگردانش قبل از آنکه دنیا را ترک کند، قدرشناسش هستند ...

4️⃣ سپاس از جامعه شهرسازی وطن که می‌خواهند به محیط‌زیست توجهی بایسته‌تر نشان دهند. قدردان محبت‌تان و قدرشناسی‌تان هستم. به امید آفرینش شهرهایی با سیمان و آسفالت کمتر و مبلمانی که در آن نوای پرنده‌ها، رکاب دوچرخه‌ها و گام‌های رهگذرانِ لبخند بر لب شنیدنی است ...

#روز_جهانی_شهرسازی
#حسنعلی_لقایی
#تقدیر_از_محمد_درویش
#اجلاس_گلاسکو
#فاجعه_ای_به_نام_سیمان
#جهانگرمایی
#دلیل_حال_خوب_هم_باشیم
#محمد_درویش

https://www.instagram.com/tv/CWDDJmUgmqB/?utm_medium=copy_link

🍁در ستایش خانه‌ای که بوی تهرون می‌دهد!🍁

🇮🇷 @darvishnameh

1️⃣ امروز - ۲۲ آبان ۱۴۰۰ - به دعوت فرهاد توحیدی، رضا کیانیان و بهروز مرباغی به پامنار آمدم! سرزمینی که یه جورایی قلب تپنده شهر بود و پر از آدم‌های بامرام به قول قیصر!

2️⃣ آنجا در پامنار، بهروز مرباغی و دوستانش خانه‌ای کهن که ریشه در زندیه دارد را استادانه و البته وفادارانه مرمت کرده و اینک به پاتوقی فرهنگی و وزین بدل شده که البته از نمایش آثار محیط‌زیستی سینمای ایران و جهان هم حمایت می‌کند ...

3️⃣ امروز اما آمده بودم تا صداستانگاه - صدا، داستان، نگاه - اثری خلاقانه از خالق تالان و امیدبان - محمدصادق دهقانی - را به تماشا نشسته و عکس‌هایش را گوش کنم ...

4️⃣ قشنگ می‌شود با عکس‌هایش خندید، گپ زد، نگران شد و گریست ... دمت گرم محمدصادق! به آینده‌ات بیشتر امیدوار شدم ...

5️⃣ از خوبِ حادثه، آرش رئیسیان هم آمده بود به خانه اودلاجان و کلی به اتفاق فیلم ترسناک تماشا کردیم از پسِ شکستِ اجلاس گلاسکو در اسکاتلند! اینکه ظاهراً اراده‌ای برای رساندن گازهای گلخانه‌ای تا افق بیست پنجاه به صفر وجود ندارد و رهبران دنیا اغلب نگران دوره حکم‌رانی خود هستند تا پایداری زیستن در یگانه کره قابل زیست در کهکشان راه شیری ...

6️⃣ در این میان، بهروز می‌گفت: به اینجای داستان که می‌رسد، دوست دارم دیگر چیزی نشنوم ... واکنشی که البته یه‌جورایی خردمندانه هم هست! نیست؟

7️⃣ من اما بیشتر و همچنان با قصه مریم، دختر قالیباف دلخوشم ... آنقدر عاشق است که نصف قالی را به رنگ کلاه یار می‌بافد ...

8️⃣ به قول خلیل جبران: "آنی را که دوست می‌داری، نیمِ دیگرِ تو نیست؛ این تویی، اما جای دیگر ..." و من در خانه اودلاجان، در آن یتیم‌خانه مریم‌بانو، در امید بهروز، در نگرانی آرش و در درنگ محمدصادق ... هم انگار هستم ...

#صداستانگاه
#محمدصادق_دهقانی
#خانه_اردیبهشت_اودلاجان
#بهروز_مرباغی
#فرهاد_توحیدی
#رضا_کیانیان
#جبران_خلیل_جبران
#آرش_رئیسیان
#حسن_نادرعلی
#پامنار
#قیصر
#اجلاس_گلاسکو
#جهانگرمایی
#اسکاتلند
#محمد_درویش

https://www.instagram.com/tv/CWOfQg0gSve/?utm_medium=copy_link

🔻آیا گلاسکو توانست امیدی به تداوم زندگی برای بشریت بیافریند؟!🔻

🇮🇷 @darvishnameh

✍خود را آماده کنید برای خواندن تحلیلی که دست‌کم ۳دهه دیرتر از آنچه باید، منتشر می‌شود! چرا گلاسکو امیدها را نقش بر آب کرد؟

#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#اجلاس_گلاسکو
#آخرین_انقراض

https://www.currentaffairs.org/2021/11/what-would-it-look-like-if-we-treated-climate-change-as-an-actual-emergency/?s=09

🔻اگر ما با تغییرات آب و هوایی مانند یک شرایط اضطراری برخورد کنیم!🔻

یادداشتی به قلم: Jason Hickel

بخش اول:

🇮🇷 @darvishnameh

✍ درحالیکه غوغای بیست و ششمین کنفرانس اقلیمی سازمان ملل در گلاسکو فروکش می‌کند، نتایج آن خوب به نظر نمی‌رسد. برخلاف وعده‌هایی که سرخط خبرها را پر کرده‌اند، تعهدات دولت‌ها، ما را به هدفِ نجات جهان، یعنی مهار جریان گرمایش جهانی تا حد افزایش میانگین ۱.۵ درجه سانتیگراد در افق ۲۰۵۰ که در توافقنامه پاریس تاکید شده بود، رهنمون نمی‌‌سازد. بنا به وب سایت پژوهشی «ردیاب اقدام آب و هوایی» (Climate Action Tracker) ٪۷۳ از تعهدات در زمینه انتشار کربن صفر خالص ضعیف و ناکافی هستند؛ شفاف‌تر آنکه فرجام اجلاس گلاسکو یعنی: «حرف‌های توخالی درباره اقدامات اقلیمی». چرا که سیاست‌های موجود دولت‌ها ما را به سمت افزایش ۲.۷ درجه سانتیگراد در طول دهه‌های آینده سوق می‌دهد و این یک مرگ دسته‌جمعی است!
درحالیکه دما به ۳ درجه نزدیک می‌شود، ۳۰ تا ۵۰٪ از گونه‌ها احتمالا نابود شده و بیش از ۱.۵ میلیارد نفر از سکونت‌گاه‌های خود آواره خواهند شد. بازده محصولات عمده گیاهی با کاهش شدید روبرو می‌شود که موجب اختلال مداوم در عرضه مواد غذایی در سطح جهانی خواهد بود. بخش بزرگی از مناطق استوایی برای انسان غیرقابل سکونت خواهد شد. چنین دنیایی با تمدنی که ما می‌شناسیم سازگار نخواهد بود. وضعیت موجود یک راهپیمایی مرگ است. دولت‌هایمان موجب شکست ما - موجب شکست همه موجودات زنده روی زمین هستند.
اینها همه دلیلی‌ است تا بپرسیم: اگر با بحران آب و هوایی مانند یک وضعیت اضطراری واقعی رفتار کنیم، شرایط به چه صورتی خواهد بود؟ چه چیزی لازم است تا گرمایش جهانی بیش از ۱.۵ درجه نشود؟ مهمترین مداخله اقدامی‌ است که تاکنون هیچ دولتی حاضر به لمس آن‌ نبوده: محدود کردن مصرف سوخت‌ فسیلی و کاهش آن طبق یک برنامه الزام‌آور سالانه برای آنکه تا اواسط قرن (۲۰۵۰) صنعت سوخت فسیلی عمدتا از بین برود. همه ماجرا همین‌ است. این تنها راه مطمئن برای توقف فروپاشی اقلیمی‌ است. اگر ما خواستار عملکرد واقعی هستیم، این نکته باید در رأس دستورکارمان باشد.
اینکه با چه سرعتی می‌بایست اینکار را انجام دهیم، بستگی به هر کشور دارد. کشورهای ثروتمند مسئول اکثریت قریب به اتفاق انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند که فروپاشی اقلیمی را موجب می‌شود. میزان مصرف انرژی آنها همچنین از دیگر کشورها بسیار بالاتر است و نیز بالاتر از آنچه که برای رفع نیازهای انسانی مورد لزوم است.
انتشار کربن صفر تا سال ۲۰۵۰ یک هدف متوسط جهانی‌ است. یک رویکرد منصفانه نیاز دارد تا کشورهای ثروتمند بیشترین مقدار مصرف سوخت فسیلی را حداکثر تا سال ۲۰۳۵ خاتمه دهند و زمان بیشتری در اختیار کشورهای فقیرتر برای انتقال (انرژی) بگذارند. کمی دراینباره تامل کنید. نکته‌ای که دراماتیک بنظر می‌رسد اما در عین حال بسیار واضح است. سوخت‌های فسیلی موجب انتشار سه‌چهارم از گازهای گلخانه‌ای هستند و می‌بایست قطع شوند. یک کمپین جدید به پشتیبانی از جانب ۱۰۰ نفر از برندگان جایزه نوبل و چندین هزار پژوهشگر خواستار یک «معاهده عدم گسترش سوخت‌ فسیلی» برای انجام اینکار است: یک توافقنامه بین‌المللی برای پایان دادن به سوخت‌های فسیلی بر اساس یک برنامه عادلانه و الزام‌آور. پس چرا سیاستمداران حاضر به انجام این اقدام ضروری نیستند؟

🔷️ ادامه دارد ...

#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#اجلاس_گلاسکو
#آخرین_انقراض

https://t.me/darvishnameh/9906

🔻اگر ما با تغییرات آب و هوایی مانند یک شرایط اضطراری برخورد کنیم!🔻

یادداشتی به قلم: Jason Hickel

بخش دوم:

🇮🇷 @darvishnameh

✍ بخشی از آن به این خاطر است که آنها برای مقابله با شرکت‌های سوخت فسیلی و سپاه لابی‌گرانشان که با چنگ و دندان می‌جنگند تا حتی از ملایمترین تهدیدها علیه سودشان دفاع کنند، بزدل هستند. و بخشی دیگر به این دلیل که آنها این روایت را که میلیاردرها و دیگر علاقمندان به حفظ شرایط موجود (از جمله خود شرکت‌های سوخت فسیلی) با تأکید فراوان می‌فروشند، خریده‌اند که تکنولوژی برای جذب کافی کربن از جو زمین ایجاد خواهد شد تا بتوانیم احتراق سوخت‌های فسیلی را تا پایان قرن ادامه بدهیم. این یاوه‌ای‌ است که پشت وعده‌های «صفر خالص» وجود دارد.
البته که انتقال کربن باید نقشی ایفا کند، اما پژوهشگران بارها هشدار داده‌اند که اینکار در مقیاس بزرگ ناممکن و بسیار پرخطر است: اگر به هر دلیلی اینکار به شکست بیانجامد، ما در یک گذرگاه با دمایی بسیار بالا محبوس خواهیم شد که فرار از آن غیرممکن خواهد بود.
بخش مشکل این است که وقتی واقعیت را بپذیریم، باید با این امر مسلم روبرو شویم که کاهش سریع سوخت‌های فسیلی به منظور پیشگیری از فاجعه به معنای تغییر اساسی اقتصاد است. و منظور من واقعا یک تغییر اساسی‌ است.
تصور کنید ما سال آینده سوخت فسیلی را ۱۰٪ کاهش دهیم. و سپس سال بعد ۱۰٪ دیگر و به همین ترتیب در سالهای بعد. اگر حتی همه توانایی‌هایی را که برای ایجاد ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر و بهبودی بهره‌وری انرژی صرف کنیم - آنچه که به دلیل ضرورت باید انجامش دهیم - هیچ راهی برای پوشش کل شکاف وجود ندارد. واقعیت آن است که کشورهای ثروتمند باید با انرژی کمتری زندگی کنند. به مراتب کمتر.
ما چگونه می‌توانیم چنین سناریویی را مدیریت کنیم؟ واقعیت آن است که در اقتصاد موجود هرج و مرج محض بوجود خواهد آمد. هزینه انرژی سر به آسمان خواهد زد. مردم قادر به خرید اجناس ضروری نخواهند بود. کار و کاسبی فرو می‌پاشد، بیکاری افزایش پیدا می‌کند. کاپیتالیسم- که تنها برای سرپا ماندن وابسته به رشد دائمی‌ است- از نظر ساختاری قادر به برپا داشتن چنین انتقالی نیست.
خوشبختانه راه دیگری وجود دارد. این امکان وجود دارد تا بتوان افزایش دما را زیر ۱.۵ درجه نگه داشت، اما برای اینکار لازم است تا ما خود را به یک حالت اضطراری انتقال دهیم و با خود درمورد واقعیت آنچه که باید تغییر پیدا کند، روراست و صادق باشیم. از افسانه‌ها دست برداریم.
نخست باید صنعت سوخت فسیلی و کمپانی‌های انرژی را ملی کنیم، آنها را مانند هرگونه خدمات دیگر تحت کنترل عمومی بگذاریم. اینکار به ما اجازه خواهد داد تا تولید سوخت فسیلی را کاهش دهیم و از آن بر طبق برنامه‌های زمانی مبتنی بر واقعیت‌های علمی استفاده کنیم، بدون جدال مداوم با سرمایه فسیلی و تبلیغات آنها. این همچنین به ما امکان می‌دهد تا از هرج و مرج قیمت‌ها مصون بمانیم و با سهمیه‌بندی انرژی را آنجا مصرف کنیم که بیشترین نیاز به آن وجود دارد و خدمات ضروری را از اینراه سرپا نگه داریم. همزمان بایست بخش‌های کمتر ضروری از اقتصاد را کاهش دهیم تا تقاضای افراطی انرژی کمتر شود: خودروهای شاسی‌بلند، جت‌های خصوصی، مسافرت‌های هوایی تجاری، تولید صنعتی گوشت گاو و خوک، صنعت تولید پوشاک کم‌دوام (fast fashion)، تبلیغات، تولید برنامه‌ریزی شده محصولات کم‌دوام، پروژه‌های بلندپروازانه نظامی و غیره. ما باید اقتصاد را بر آنچه که برای رفاه انسان و ثبات محیط‌زیستی مورد نیاز است تمرکز دهیم و نه بر منفعت شرکت‌ها.
دوم اینکه ما باید از مردم در ایجاد یک تضمین اجتماعی محکم پشتیبانی کنیم. باید سیستم مراقبت‌ بهداشتی همگانی، مسکن، آموزش، حمل و نقل، آب، انرژی و اینترنت را تضمین کنیم تا هر کس به منابع لازم برای زندگی خوب دسترسی داشته باشد. و با کاهش تولیدات صنعتی غیرضروری ما باید ساعات کار هفتگی را کوتاه کنیم، تا کار ضروری بطور مساوی تقسیم شود و برای اطمینان از دسترسی همه به معیشت مناسب شغل‌های دائمی و اتحادیه‌ای که هزینه زندگی را پرداخت می‌کنند(climate job guarantee)، تضمین کنیم- با یک درآمد پایه‌ای برای آنها که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند کار کنند. این اصل یک انتقال عادلانه است.

🔷️ ادامه دارد ...

#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#اجلاس_گلاسکو
#آخرین_انقراض

https://t.me/darvishnameh/9907

🔻اگر ما با تغییرات آب و هوایی مانند یک شرایط اضطراری برخورد کنیم!🔻

یادداشتی به قلم: Jason Hickel

بخش سوم و پایانی:

🇮🇷 @darvishnameh

✍ چگونه می‌توانیم هزینه تضمین اجتماعی را تأمین کنیم؟ هر دولتی که دارای حاکمیت پولی باشد، می‌تواند با انتشار ارز ملی این را تأمین کند. یک تسهیل کَمّی، اما اینبار برای مردم و سیاره. این درمورد کشورهایی با درآمد بالا صدق می‌کند. نکته مهم اینجا پیشگیری از هرگونه خطر تورم است، همچنین بایست قدرت خرید ثروتمندان را بکاهیم. و این ما را به نکته کلیدی بعدی می‌رساند.
سوم مالیات برای ثروتمندان است. همانطور که توما پیکتی، اقتصاددان فرانسوی می‌گوید، کاهش قدرت خرید ثروتمندان تنها راه موثر برای کاهش مصرف انرژی است. این ممکن است که رادیکال به نظر بیاید، اما اینطور تصور کنید: این غیرمنطقی و خطرناک است که بخواهیم در میانه شرایط اضطراری اقلیمی به حمایت از یک طبقه (اجتماعی) پرمصرف ادامه دهیم. ما نمی‌توانیم به آنها اجازه دهیم که انرژی را بسیار فراتر از آنچه هر کسی به اندازه معقول به آن نیاز دارد، مصرف کنند. چطور می‌توانیم اینکار را انجام دهیم؟ یک راه ارائه مالیات بر سرمایه است. کار را به جایی رساندن تا ثروتمندان به فروش دارائی‌هایی که مازاد بر نیازهای واقعی هستند، تشویق شوند. همچنین می‌توانیم یک سیاست درآمد حداکثری را ارائه دهیم به اینصورت که هر چیزی بالاتر از یک مرز تعیین شده با نرخ ۱۰۰٪ مالیات روبرو شود. علاوه بر قطع مصرف افراطی در رأس، این راه موجب کاهش نابرابری و از بین بردن قدرت الیگارشی که سیاست‌های ما را آلوده می‌کند خواهد شد.
چهارم، ما برای دستیابی به هدفهای اکولوژیکی نیاز به یک بسیج عمومی گسترده داریم. ما باید ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر خود را توسعه دهیم، حمل و نقل عمومی را گسترده کنیم، ساختمان‌ها را عایق‌بندی و اکوسیستم را احیا کنیم. این به سرمایه‌گذاری عمومی و البته به نیروی کار نیاز دارد. آنچه که بخودی خود و به آسانی انجام نمی‌شود. و این جایی‌ست که موضوع شغل‌های دائمی که زندگی را تضمین می‌کنند (climate job guarantee) به میان می‌آید. تضمین شغل موجب می‌شود که هر کس بخواهد، بتواند برای شرکت در مهم‌ترین پروژه جمعی نسل ما، در انجام کارهای شرافتمندانه و از دیدگاه اجتماعی ضروری، با دستمزد کافی برای زندگی آموزش ببیند.
در آخر ما به تعهدی محکم به جبران خسارت‌های اقلیمی نیاز داریم. کشورهای ثروتمند جو زمین را برای غنی‌سازی خود به استعمار درآورده‌اند، درحالیکه بالاترین هزینه‌ها را به جنوب تحمیل می‌کنند. این کار دزدی هست؛ دزدی جو مشترکی که همه ما به آن وابسته هستیم و باید آنرا تعمیر کنیم. ما باید از خواهران و برادران‌مان در جنوب حمایت کنیم که هم اکنون بار سنگین فاجعه‌ای را تحمل می‌کنند که در شکل گرفتن آن نقش کمتری داشته‌اند. این بایست شامل سیاست لغو بدهی باشد تا کشورهای فقیرتر ناچار نباشند منابع محدود خود را صرف پاسخگویی به بانک‌های بزرگ کنند و بجای آن بتوانند بر رفع نیازهای مردم تمرکز داشته باشند. و تکنولوژی‌های تجدیدپذیر بایست بطور رایگان در اختیار کشورهایی قرار بگیرند که قدرت خرید آنها را ندارند؛ در صورت نیاز با صرفنظر کردن از حق ثبت اختراع برای سریعترین راه انتقال انرژی در سراسر دنیا.
چنین دنیایی به چه شکل خواهد بود؟ ترس ما به امیدواری و همبستگی تبدیل خواهند شد. ما شور و شوق و رفاقت متقابل را حس خواهیم کرد که بخشی از چیزی بزرگ، چیزی دگرگون‌کننده و با‌هم بودن است. جامعه ما عادلانه‌تر خواهد بود و فقر به گذشته تعلق خواهد گرفت. اقتصاد ما بجای انباشتن سرمایه‌های بی‌پایان، پیرامون نیازهای انسانی و تاب‌آوری شکل می‌گیرد. و مهم‌تر از همه، انتشار گازهای گلخانه‌ای بسرعت کاهش پیدا می‌کند، سال به سال، پس از سالها شکست. سیاره ما شروع به بهبودی خواهد کرد.
با این وجود بعید است که هر دولتی بدلیل ترس از ضرر حاضر باشد به تنهایی گام‌های لازم را بردارد. ممکن است تعدادی کشور مترقی اینکار را انجام دهند که می‌تواند راه را برای آینده هموار کند. اما در نهایت ما نیاز به عملکرد‌ هماهنگ‌شده داریم و بهمین دلیل «معاهده عدم گسترش سوخت‌های فسیلی» بسیار مهم است. ما می‌دانیم که تنها راهی که دولت‌ها می‌توانند سلاح‌های هسته‌ای را حذف کنند، یک توافق همگانی‌ و انجام مشترک است؛ در مورد سوخت‌های فسیلی هم همینطور.
از این طریق می‌توانیم فروپاشی اقلیمی را متوقف کنیم. آنچه که بخودی خود صورت نمی‌گیرد. مودبانه از طبقه حاکم برای عملکرد خواهش کردن بجایی نمی‌رسد، این امر مستلزم مبارزه فوق‌العاده‌ای علیه کسانی‌ست که از شرایط موجود بهره می‌برند- مانند هر جنبشی که تا کنون دنیار تغییر داده، از جنبش حقوق مدنی گرفته تا جنبش ضد استعمار.

#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#اجلاس_گلاسکو
#آخرین_انقراض

https://t.me/darvishnameh/9908

🔻نشانه جدی‌گرفتن خطر جهانگرمایی چیست؟🔻

🇮🇷 @darvishnameh

✍ آیا خطر تغییرات اقلیمی جدی است؟ خطر در ایران بیشتر از متوسط است یا کمتر؟ چه باید کرد تا اجلاس گلاسکو به اهدافش برسد؟

#بی‌بی‌سی_فارسی
#اجلاس_گلاسکو
#علی_سلاجقه
#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#محمد_درویش

🔻آنچه امروز در مراسم اختتامیه چهارمین دوره از جایزه محیط‌زیستی دکتر رادمنش ارایه کردم!🔻

🇮🇷 @darvishnameh

1️⃣ جایزه دکتر رادمنش به پله چهارم رسید. این یک خبر بسیار خوب است؛ آفرین به همت، عشق و درایت این پزشک سبزاندیش که می‌کوشد بخشی از سرمایه‌های خود را در راه کمک به فعالیت‌های مدنی در حوزه محیط‌زیست اختصاص دهد. خداوند رادمنش و رادمنش‌ها را در این مملکت برکت داده و تکثیر کند.

3️⃣ در سخنرانی کوتاه امروزم - ۱۹ آذر ۱۴۰۰ - کوشیدم تا مرز بین کنشگری و دوستدار محیط‌زیست بودن را روشن کنم. اینکه ما با کیسه پلاستیکی خرید نکنیم، زباله‌ها را جمع‌آوری و تفکیک کرده، بکوشیم تا سرانه تولید زباله را کاهش داده، اهل شکار یا سیگار یا استفاده از خودرو شخصی در ترددهای درون‌شهری نباشیم، اینکه با دوچرخه یا پیاده یا وسایل حمل و نقل عمومی تردد کنیم، اینکه در مناسبت‌ها و فراخوان‌های محیط‌زیستی مشارکت مالی کنیم، اینکه دست‌کم دو روز در هفته از پروتئین حیوانی استفاده نکنیم، اینکه تا دو طبقه از آسانسور استفاده نکنیم و ... خوب است؛ اما اینچنین رفتاری وظیفه هر شهروند مسوولیت‌پذیری است؛ کنشگر باید در پی تغییر و بسترسازی قوانینی باشد که در آن سرمایه‌گذاری در حوزه محیط‌زیست انگیزه بیشتری یابد.

4️⃣ از همین زاویه، باید اولویت را به درخت‌داری داد و نه درختکاری و بذرپاشی؛ باید اولویت را به تسهیل اجرای ماده پنجاه و نه برنامه چهارم و جلوگیری از حذف ماده شصت و شش آیین دادرسی داد. باید جامعه را برای یک جراحی بزرگ آماده کرد، چرا که چاره‌ای نداریم جز آنکه انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به صفر تا بیست و نه سال دیگر برسانیم، وگرنه کارِ همه ما تمام است، چه آنها که ماندیم و جنگیدیم و چه آنهایی که مهاجرت کردند برای شانس زندگی‌ای بهتر، امن‌تر و با مزاحمینی کمتر!

#جایزه_دکتر_رادمنش
#محسن_خیراللهی
#اجلاس_گلاسکو
#صنعت_سیمان_مخرب_ترین_صنعت_جهان
#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#کوروش_بختیاری
#سه‌شنبه‌های_بدون_خودرو
#بحران_در_شوشتر
#ناهید_احمدپناه
#آخرین_آسیابان_شوشتر
#کارون
#تالاب_انزلی
#مرگ_زاگرس
#ویژگی_کنشگر_محیط_زیست_بودن
#سخنرانی_محمد_درویش

https://www.instagram.com/darvish.mohammad/tv/CXT22EuJUKH/?utm_medium=copy_link

🔻زلزله‌ای شاید مخرب‌تر از هر زلزله در جهان که لرزشش را هنوز احساس نکرده‌ایم!🔻

🇮🇷 @darvishnameh

✍️ پنجشنبه‌ای که گذشت - ۳۰ ژوئن برابر با ۹ تیر ۱۴۰۱ - دادگاه عالی ایالات متحده آمریکا با سه رأی در برابر شش رأی تصمیم گرفت تا توانایی آژانس حفاظت از محیط‌زیست را در تنظیم قوانین انتشار کربن محدود کند. رخدادی بسیار ناامیدکننده برای آنهایی که هنوز به فرجام توافق برای مهار خطر جهان‌گرمایی در گلاسکو امیدوارند. رای دادگاه آشکارا به نفع صاحبان نیروگاه‌های حرارتی و کمپانی‌های مصرف‌کننده سوخت فسیلی در سراسر امریکا است و به توان دولت دموکرات در مهار وخامت فاجعه اقلیمی افسار می‌زند. بنا به تصمیم دادگاه، آژانس حفاظت از محیط زیست این صلاحیت و اختیار را ندارد تا محدودیت‌هایی برای انتشار کربن اعمال کند که می‌تواند به تغییر در مسیر منابع انرژی پاک منجر شود. رأی دادگاه به این معناست که به جای آژانس محیط‌زیست و کارکنان و متخصصان آن، مجلس نمایندگان برای این امر ضروری تصمیم خواهند گرفت. شمار زیادی از گروه‌های فعال در زمینه تجارت سوخت فسیلی در ارتباط با این تصمیم دادگاه عالی به مدت زیادی فعالیت داشته‌اند. اما شاید هیچکس به اندازه تاجر و کارآفرین امریکایی، چارلز کوک، در اخذ این رای تاریخی و ویرانگر موثر نبوده است؛ میلیاردری طرفدار حزب جمهوریخواه که سالهاست با صبر و حوصله و سرمایه‌گذاری فراوان از جمله در شبکه چشمگیری از گروه‌های سیاسی و لابی‌گران و اندیشکده‌ها، فعالیت در زمینه تغییرات اقلیمی را خفه کرده است. رأی اخیر دادگاه عالی شاید بزرگترین دستاورد را برای چارلز کوک و ویرانگرانه‌ترین نتیجه را برای کنشگران محیط‌زیست در آمریکا و جهان درپی داشته باشد. آیا باید خود را برای افزایش متوسط دمای زمین به میزان چهار درجه، یعنی ترک همیشگی دنیا برای دست‌کم هفتاد درصد جمعیت جهان در پایان قرن آماده کنیم؟ شما چه فکر می‌کنید؟

#جهانگرمایی
#اجلاس_گلاسکو
#تغییرات_اقلیمی
#محیط_زیست
#چارلز_کوک
#یک_رای_تاریخی_علیه_آینده
#محمد_درویش

https://www.instagram.com/tv/CfhibOkl949/?igshid=YmMyMTA2M2Y=