@darvishnameh
🔴هشدار #دیوید_سوزوکی به متولیان محیط زیست و منابع طبیعی در جهان!🔴
✅ اهالی عزیز #درویشنامه!
دیوید سوزوکی در این یادداشت خطاب به روسای سازمانهای محیط زیست و منابع طبیعی هشدار می دهد: وظیفه شما تامین معیشت برای مردم نیست! آدمها ده ها سازمان متولی دارند که رسالت آنها تامین رفاه و معیشت شان است؛ اما گیاهان و جانوران فقط یک متولی دارند و دستگاه متولی آنها نباید اولویت رسالت خویش را قربانی مصلحتهای اقتصادی زودگذر کند.
با هم بخش نخست از یادداشت تامل برانگیز و راهبردی مشهورترین دانشمند جهان در حوزه محیط زیست را می خوانیم:
👇👇👇
پژوهشگران سالهاست كه به ما از مسير خطرناكي كه مي رويم، هشدار مي دهند. راهي كه از توهم ما مبني بر امكانپذير بودن رشد بي حد و مرز جمعيت، مصرف و اقتصاد سرچشمه مي گيرد و باور دارد كه اين هدفي است كه مي بايست دنبال كنيم. اما رشد بي حد و مرز در يك زيستكره محدود، عملي نيست. رشد يك هدف نيست، بلكه يك وسيله است. انسان گونه اي است در ميان گونه هاي بيشمار ديگر كه ما با آنها در ارتباط هستيم و به آنها وابسته. در نتيجه، هر چه كه انجام مي دهيم، پژواكي دارد و با قبول مسئوليت همراه است. اين باور كه ما گونه غالب (بر موجودات ديگر) هستيم ما را به سمت "انسان محوري" سوق داده، گو اينكه ما تنها بخشي از يك شبكه زيست محور هستيم كه قسمت اعظمي از بودنمان را در اين راه پيموده ايم. اين ديدگاه "اشرف مخلوقات بودن" ما را به مسيري كشانده كه باور داريم نيازها و خواسته هاي ما از باقي موجودات در طبيعت برتر است.
اين خطا در ديدگاه ما نسبت به ارتباط و وابستگي مان به طبيعت در روشهاي مديريت امور دولتي به وضوح به چشم مي خورد. اولويت هاي وزارتخانه هاي مسئول #جنگلباني، #محيط زيست، #شيلات و #آبها، آن نيست كه از جنگلها، محيط زيست، ماهيها و آبها حفاظت كنند، بلكه می خواهند عملكردهاي ما را توجيه كرده و منافع آدمها را تضمين كنند.
در دنياي اشرف مخلوقات، تلاش ما بر آن است تا براي مديريت امور مهم، با جدا كردن زمين، حس ارتباط (با يكديگر) را از بين ببريم. با كشيدن خط و مرزهاي دلخواه پيرامون زمين (مِلك)، شهرها، استانها و كشورها تلاش مي كنيم تا منابعي را كه در اين محدوده ها وجود دارند، مديريت كنيم. اما آزادماهي ها از رودخانه اي در كانادا به آلاسكا مي رسند و با عبور از آنجا به سواحل روسيه، چين، كره و ژاپن، پيش از آنكه به جريان آبهايي كه زادگاهشان است بازگردند. آنها به چه كسي تعلق دارند؟ ما بايد چگونه پروانه هاي شهريار را كه در #اونتاريو بدنيا مي آيند و از چندين ايالت امريكا مي گذرند و به مكزيك مي رسند، تقسيم بندي كنيم؟ خرسهاي گريزلي در ايالات متحده به عنوان گونه اي در خطر محافظت مي شوند، اما وقتي كه از مرز عبور مي كنند و به كانادا مي رسند، اجازه شليك به آنها وجود دارد. اين جدايي هاي بي معني، زماني كه مسئولان محلي و مقامات فدرال براي مذاكره در مورد تغييرات اقليمي و تندرستي در ماه دسامبر با يكديگر ملاقات كردند، آشكار شد. اين موقعيت مناسبي بود براي شناسايي و درك تأثيرات بسيار عميق و هزينه تغييرات آب و هوايي بر سلامتي؛ اما مذاكرات بگونه اي پيش رفتند، گويي كه اين دو موضوع هيچ گونه ارتباطي با يكديگر ندارند!
عواقب بالارفتن حد متوسط دماي كره زمين بيش از يك درجه سانتيگراد در طول يك قرن گذشته بسيار سهمگين بوده. در سال ٢٠١٥، مذاكرات اقليمي در پاريس به عنوان يك سيگنال در راه دورشدن از سوختهاي فسيلي براي جلوگيري از افزايش بيشتر دماي كره زمين تلقي شد. اگرچه قرارداد پاريس خاطر نشان كرد كه ذخاير (فسيلي) مي بايست در زمين بمانند، دولتهايي مانند كانادا به پشتيباني از خطوط لوله هاي نفتي جديد و استخراج ذخاير نفتي ادامه مي دهند. تلاشهاي دولتهاي كانادا، ايالات متحده و ديگر توليدكنندگان اصلي گازهاي گلخانه اي آنچنان محدود بوده كه پژوهشگران به تازگي از افزايش دماي كره زمين در حد ٤ تا ٦ درجه سانتيگراد مي گويند. از آنجا كه ما ظاهرا نمي توانيم انتشار گازهاي گلخانه اي را مهار كنيم، بسياري بر اين عقيده هستند كه مي بايست به مهندسي كره زمين بپردازيم!
⚡️ ادامه دارد ...
👇👇👇
🔴هشدار #دیوید_سوزوکی به متولیان محیط زیست و منابع طبیعی در جهان!🔴
✅ اهالی عزیز #درویشنامه!
دیوید سوزوکی در این یادداشت خطاب به روسای سازمانهای محیط زیست و منابع طبیعی هشدار می دهد: وظیفه شما تامین معیشت برای مردم نیست! آدمها ده ها سازمان متولی دارند که رسالت آنها تامین رفاه و معیشت شان است؛ اما گیاهان و جانوران فقط یک متولی دارند و دستگاه متولی آنها نباید اولویت رسالت خویش را قربانی مصلحتهای اقتصادی زودگذر کند.
با هم بخش نخست از یادداشت تامل برانگیز و راهبردی مشهورترین دانشمند جهان در حوزه محیط زیست را می خوانیم:
👇👇👇
پژوهشگران سالهاست كه به ما از مسير خطرناكي كه مي رويم، هشدار مي دهند. راهي كه از توهم ما مبني بر امكانپذير بودن رشد بي حد و مرز جمعيت، مصرف و اقتصاد سرچشمه مي گيرد و باور دارد كه اين هدفي است كه مي بايست دنبال كنيم. اما رشد بي حد و مرز در يك زيستكره محدود، عملي نيست. رشد يك هدف نيست، بلكه يك وسيله است. انسان گونه اي است در ميان گونه هاي بيشمار ديگر كه ما با آنها در ارتباط هستيم و به آنها وابسته. در نتيجه، هر چه كه انجام مي دهيم، پژواكي دارد و با قبول مسئوليت همراه است. اين باور كه ما گونه غالب (بر موجودات ديگر) هستيم ما را به سمت "انسان محوري" سوق داده، گو اينكه ما تنها بخشي از يك شبكه زيست محور هستيم كه قسمت اعظمي از بودنمان را در اين راه پيموده ايم. اين ديدگاه "اشرف مخلوقات بودن" ما را به مسيري كشانده كه باور داريم نيازها و خواسته هاي ما از باقي موجودات در طبيعت برتر است.
اين خطا در ديدگاه ما نسبت به ارتباط و وابستگي مان به طبيعت در روشهاي مديريت امور دولتي به وضوح به چشم مي خورد. اولويت هاي وزارتخانه هاي مسئول #جنگلباني، #محيط زيست، #شيلات و #آبها، آن نيست كه از جنگلها، محيط زيست، ماهيها و آبها حفاظت كنند، بلكه می خواهند عملكردهاي ما را توجيه كرده و منافع آدمها را تضمين كنند.
در دنياي اشرف مخلوقات، تلاش ما بر آن است تا براي مديريت امور مهم، با جدا كردن زمين، حس ارتباط (با يكديگر) را از بين ببريم. با كشيدن خط و مرزهاي دلخواه پيرامون زمين (مِلك)، شهرها، استانها و كشورها تلاش مي كنيم تا منابعي را كه در اين محدوده ها وجود دارند، مديريت كنيم. اما آزادماهي ها از رودخانه اي در كانادا به آلاسكا مي رسند و با عبور از آنجا به سواحل روسيه، چين، كره و ژاپن، پيش از آنكه به جريان آبهايي كه زادگاهشان است بازگردند. آنها به چه كسي تعلق دارند؟ ما بايد چگونه پروانه هاي شهريار را كه در #اونتاريو بدنيا مي آيند و از چندين ايالت امريكا مي گذرند و به مكزيك مي رسند، تقسيم بندي كنيم؟ خرسهاي گريزلي در ايالات متحده به عنوان گونه اي در خطر محافظت مي شوند، اما وقتي كه از مرز عبور مي كنند و به كانادا مي رسند، اجازه شليك به آنها وجود دارد. اين جدايي هاي بي معني، زماني كه مسئولان محلي و مقامات فدرال براي مذاكره در مورد تغييرات اقليمي و تندرستي در ماه دسامبر با يكديگر ملاقات كردند، آشكار شد. اين موقعيت مناسبي بود براي شناسايي و درك تأثيرات بسيار عميق و هزينه تغييرات آب و هوايي بر سلامتي؛ اما مذاكرات بگونه اي پيش رفتند، گويي كه اين دو موضوع هيچ گونه ارتباطي با يكديگر ندارند!
عواقب بالارفتن حد متوسط دماي كره زمين بيش از يك درجه سانتيگراد در طول يك قرن گذشته بسيار سهمگين بوده. در سال ٢٠١٥، مذاكرات اقليمي در پاريس به عنوان يك سيگنال در راه دورشدن از سوختهاي فسيلي براي جلوگيري از افزايش بيشتر دماي كره زمين تلقي شد. اگرچه قرارداد پاريس خاطر نشان كرد كه ذخاير (فسيلي) مي بايست در زمين بمانند، دولتهايي مانند كانادا به پشتيباني از خطوط لوله هاي نفتي جديد و استخراج ذخاير نفتي ادامه مي دهند. تلاشهاي دولتهاي كانادا، ايالات متحده و ديگر توليدكنندگان اصلي گازهاي گلخانه اي آنچنان محدود بوده كه پژوهشگران به تازگي از افزايش دماي كره زمين در حد ٤ تا ٦ درجه سانتيگراد مي گويند. از آنجا كه ما ظاهرا نمي توانيم انتشار گازهاي گلخانه اي را مهار كنيم، بسياري بر اين عقيده هستند كه مي بايست به مهندسي كره زمين بپردازيم!
⚡️ ادامه دارد ...
👇👇👇