۸ شهریور ۱۳۹۵
✅ ۹ صبح فردا در #بافق، از #یوز_ایرانی و آخرین وضعیت آن با گروهی از مردم این شهر کهن و راهبردی در حفاظت از یوزپلنگ آسیایی سخن خواهم گفت.
اما چرا بافق و چرا فردا؟!
۲۲ سال پیش، در نهم شهریور سال ۱۳۷۳- زمانی که خشکسالی امان زیستمندان استان #یزد را بریده بود - یک مادر ایرانی - یک یوزپلنگ ماده - به همراه سه فرزندش برای نوشیدن آب، خود را به آبشخوری در نزدیکی شهر بافق رساندند، اما زیستمندان استثنایی وطن، هرگز طعم شیرین آب را مزه نکردند و به جای نوشیدن آن ماده‌ی حیاتی و گوارا، مورد حمله چند فرد غیربومی با چوب و سنگ قرار گرفتند! در این ماجرا دو فرزند در دم جان خود را از دست دادند، مادر هم ظاهراً زخمی شد و از مهلکه گریخت، اما دیگر کسی هرگز ردی از او نیافت. فقط ماند یکی از فرزندان که توسط محیط بانی مهربان از دست آدم‌خوارها (بخوان: #یوزخوارها!) نجات یافت، نامش را ماریتا نهاد و تا زمان مرگش در سال 1382 در #پارک_پردیسان تهران در اسارت و تنهایی به زندگی غریبانه‌ی خود ادامه داد ...
این ماجرای دردناک، سبب شد تا گروهی از هموطنان عزیز ما، پیشنهاد نامگذاری #نهم_شهریور به نام #روز_ملّی_یوز را طرح کنند. آرزویی که سرانجام در شهریور 1386 عینیت یافت و اینک دهمین سال پیاپی است که این مناسبت یگانه در ایران گرامی داشته می‌شود.
اما #خبر_بد این است که هنوز کسی نمی تواند با قاطعیت و اطمینان اعلام کند که روزگار امروز یوزها به مراتب از ۲۲ سال پیش آنها بهتر است!
چرا؟ به رغم بیش از ۱۵ سال که از عمر پروژه بین المللی یوز آسیایی می گذرد، چرا هنوز کسی یافت می نشود که با اطمینان اعلام کند: ما خواستیم و توانستیم تا جمعیت یوزها را از انقراض نجات دهیم؟!
فردا در دهمین مراسم سالانه روز ملی یوزپلنگ ایرانی که در بافق برگزار می شود، خواهم کوشید تا به این پرسش ها و پرسش هایی بیشتر پاسخ دهم.
@darvishnameh
✅ ۹ صبح فردا در #بافق، از #یوز_ایرانی و آخرین وضعیت آن با گروهی از مردم این شهر کهن و راهبردی در حفاظت از یوزپلنگ آسیایی سخن خواهم گفت.
اما چرا بافق و چرا فردا؟!
۲۲ سال پیش، در نهم شهریور سال ۱۳۷۳- زمانی که خشکسالی امان زیستمندان استان #یزد را بریده بود - یک مادر ایرانی - یک یوزپلنگ ماده - به همراه سه فرزندش برای نوشیدن آب، خود را به آبشخوری در نزدیکی شهر بافق رساندند، اما زیستمندان استثنایی وطن، هرگز طعم شیرین آب را مزه نکردند و به جای نوشیدن آن ماده‌ی حیاتی و گوارا، مورد حمله چند فرد غیربومی با چوب و سنگ قرار گرفتند! در این ماجرا دو فرزند در دم جان خود را از دست دادند، مادر هم ظاهراً زخمی شد و از مهلکه گریخت، اما دیگر کسی هرگز ردی از او نیافت. فقط ماند یکی از فرزندان که توسط محیط بانی مهربان از دست آدم‌خوارها (بخوان: #یوزخوارها!) نجات یافت، نامش را ماریتا نهاد و تا زمان مرگش در سال 1382 در #پارک_پردیسان تهران در اسارت و تنهایی به زندگی غریبانه‌ی خود ادامه داد ...
این ماجرای دردناک، سبب شد تا گروهی از هموطنان عزیز ما، پیشنهاد نامگذاری #نهم_شهریور به نام #روز_ملّی_یوز را طرح کنند. آرزویی که سرانجام در شهریور 1386 عینیت یافت و اینک دهمین سال پیاپی است که این مناسبت یگانه در ایران گرامی داشته می‌شود.
اما #خبر_بد این است که هنوز کسی نمی تواند با قاطعیت و اطمینان اعلام کند که روزگار امروز یوزها به مراتب از ۲۲ سال پیش آنها بهتر است!
چرا؟ به رغم بیش از ۱۵ سال که از عمر پروژه بین المللی یوز آسیایی می گذرد، چرا هنوز کسی یافت می نشود که با اطمینان اعلام کند: ما خواستیم و توانستیم تا جمعیت یوزها را از انقراض نجات دهیم؟!
فردا در دهمین مراسم سالانه روز ملی یوزپلنگ ایرانی که در بافق برگزار می شود، خواهم کوشید تا به این پرسش ها و پرسش هایی بیشتر پاسخ دهم.
@darvishnameh