🔹️رسم رفاقت؛ گمشده‌ی امروزِ ما!🔹️

🇮🇷: @darvishnameh

1️⃣ در محیط‌های دانشگاهی، محافل پژوهشی، بین طلبه‌ها و اساتید حوزوی، در دنیای هنرمندان، قهرمانان و ورزشکاران، در سپهر خبرنگاران و رسانه‌ای‌ها و بین رهبران و مدیران سیاسی ارشد کشور، یک ویژگی مشترک وجود دارد: رقابت ناسالم، کوبیدنِ حریف، پشتِ‌هم‌اندازی، اتهام‌زنی، قضاوت، تردید و عدم تحمل! این همه ناروایی از کجا می‌آید و ریشه در کدام لکنت تاریخی/فرهنگی دارد که در نهایت جامعه را متوجه انتشارِ آثاری چون جامعه‌شناسی نخبه‌کشی و سقوط سرمایه‌های اجتماعی می‌کند تا انسان‌شناسی یاریگری و فرهنگ واره؟ چرا هرقدر دست را سایه‌سارِ چشم می‌کنی و در افق‌های دور می‌نگری؛ از مرام، مسلک، ایثار و رفاقت بزرگانی چون #ابوالحسن_خرقانی، #صفی‌الدین_اردبیلی، #شمس_تبریزی، #ابوالحاسب_کرجی، #میرداماد و #شیخ‌بهایی کمتر ردی در دنیای معاصر می‌بینی؟ چرا حتی دو شیخِ نامی حوزه که روزگاری قاضی‌القضات مملکت بوده‌اند هم با ادبیاتی با هم سخن می‌گویند که انگار ترجمانی بهداشتی‌تر از گفتگویی چاله‌میدانی بین حسنعلی بقالِ سرکوچه با جعفرجنی جوجه‌کش است؟!

2️⃣ تازه‌ترین آمارهای جهانی حکایت از وقوع بیش از شش‌میلیون نزاع سالانه در ایران دارد؛ وضعیت ما دستکم از یکصد و سی کشور جهان از بین صد و شصت کشور مورد بررسی در سال گذشته میلادی بدتر است. همچنین ایرانیان در شمار عصبی‌ترین و افسرده‌ترین ملل جهان طبقه‌بندی شده‌اند. #سلیمان_پاک‌سرشت در کتابش می‌نویسد: در مواجهه با این پرسش که تا چه اندازه به مردمی که در سرزمینت زندگی می‌کنند، اعتماد داری؟ ده‌درصدِ ایرانیان پاسخ مثبت می‌دهند! یعنی اگر مصر در جهان نبود؛ ایرانیان بی‌اعتمادترین مردمِ جهان به یکدیگر بودند. این بی‌اعتمادی، این غم، این دورویی، این کم‌تحملی و این اتهام‌زنی ریشه در کجا دارد؟!

3️⃣ نگارنده مشکل را در طبقه‌ای می‌داند که نقش فرهیختگان و بزرگان جامعه را بازی می‌کنند و یا آنکه دستکم در جای بزرگان تکیه زده و پیوسته طرز رفتار و سلوک‌شان مورد توجه دوربین‌های تلویزیونی و محافل رسانه‌ای است. آنها معلم‌های خوبی نیستند و فرسنگ‌ها با اسلافی چون میرداماد و شیخ‌بهایی فاصله دارند. آدم از رفتارشان گذشت، آزادگی، خضوع، صبوری و رفاقت را درک نمی‌کند. در یک کلام جامعه‌ی ما اسیر پزشکانی با موی نامریی است که تخصص‌شان مو و زیبایی است؛ اسیر ورزشکارانی که سیگار را با سیگار روشن می‌کنند؛ اسیر هنرمندانی که آثار هنری رقبای خود را ندیده، انکار می‌کنند و اسیر واعظانی که چون از منبر پایین می‌آیند، آن کارِ دیگر می‌کنند.

4️⃣ اجازه دهیم تا مردم، خودشان باشند؛ نظام تشویق و تنبیه را از عیارِ کیفیت نقش‌آفرینی خارج کنیم و بگذاریم مردم بی‌نقاب در جامعه زندگی کنند. به کیفیت‌ها بها دهیم و نه به محاسن و پوشش‌ها و تظاهرات بیرونی. #سهراب می‌گوید: ساده باشیم ... بگذاریم که احساس هوایی بخورد، پرده را برداریم و به دنبال فصول از سر گل‌ها بپریم ... کارِ ما نیست شناسایی راز گل سرخ؛ کارِ ما شاید این است که در افسونِ گل سرخ شناور باشیم ...

5️⃣ حالِ ما، حالِ دلقکی است که برای تامین هزینه‌ی کفن و دفنِ مادرش، مجبور است بهترین نمایش عمرش را اجرا کند! معلوم است که آن دلقک کم می‌آورد و حاصلش می‌شود: شانزده‌میلیون پرونده قضایی برای بیست و دومیلیون خانواده در سال و حکمِ سالانه‌ی بیش از ششصدهزار زندانی جدید. بترسیم از این فروپاشی و فرمان مهربانی، بخشش و صبوری را هر چه سریع‌تر - عکس ششم - صادر کنیم تا فرصت باقیست ...

#رسم_رفاقت

https://instagram.com/p/B2V_QHBFULv/?igshid=1swjfwl4iq86y