♦️متهمان اصلی در شتاب‌دارتر کردنِ سرعت بیابانزایی را بشناسید!♦️
🇮🇷: @darvishnameh
✍ بیابانزایی فقط زمانی مهار می‌شود که بیابانزایی انسانی/مدیریتی مهار شود؛ بزنگاهی که به جای مدیریت کلنگی، از کلنگ مدیریتی در سامان امور بهره جوییم.
#مصاحبه_محمد_درویش
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#سیناپرس
https://sinapress.ir/news/92321
🇮🇷: @darvishnameh
✍ بیابانزایی فقط زمانی مهار می‌شود که بیابانزایی انسانی/مدیریتی مهار شود؛ بزنگاهی که به جای مدیریت کلنگی، از کلنگ مدیریتی در سامان امور بهره جوییم.
#مصاحبه_محمد_درویش
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#سیناپرس
https://sinapress.ir/news/92321
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🔸️برای مقابله با بیابانزایی چه باید کرد؟🔸️
🇮🇷: @darvishnameh
1️⃣ هفدهم ژوئن #روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی است؛ روزی که بیشتر از هر جای دیگر در کره زمین، انتظار می‌رود که در ایران مورد توجه قرار گیرد؛ اما مسوولین مربوطه حتی توان برگزاری کمیته ملی مقابله با بیابانزایی که عالی‌ترین مقامات کشور در آن عضو هستند را ندارند، چون آن مقامات سرشان شلوغ است و فرصت شرکت در جلسه‌ای با موضوع بیابانزایی را ندارند؛ رخدادی که سبب متروکه‌شدن بیش از سی‌هزار روستا را فراهم کرده؛ از تاب‌آوری سرزمین کاسته و موجب افت حاصلخیزی خاک، نشست زمین و افزایش ریزگردها می‌شود و سالانه بیش از بودجه دفاعی کشور به مملکت آسیب می‌زند، همچنان در شمار موضوعات اولویت‌دار از منظر مسوولین مرتبط و نمایندگان مجلس قرار ندارد!
2️⃣ یادمان باشد تشدید رخداد آتش‌سوزی در رویشگاه‌های جنگلی می‌تواند روند برگشت‌ناپذیر بیابانزایی را به غرب کشور گسترش دهد؛ رخدادی که زمینه‌ساز آغاز مهاجرت از غرب به مرکزی است که هم‌اینک هم دچار دریوزگی آب شده و این دورنمای یک فاجعه‌ی تمام‌عیار را رقم می‌زند ...
https://instagram.com/tv/CBew6lvFQBu/?i
🇮🇷: @darvishnameh
1️⃣ هفدهم ژوئن #روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی است؛ روزی که بیشتر از هر جای دیگر در کره زمین، انتظار می‌رود که در ایران مورد توجه قرار گیرد؛ اما مسوولین مربوطه حتی توان برگزاری کمیته ملی مقابله با بیابانزایی که عالی‌ترین مقامات کشور در آن عضو هستند را ندارند، چون آن مقامات سرشان شلوغ است و فرصت شرکت در جلسه‌ای با موضوع بیابانزایی را ندارند؛ رخدادی که سبب متروکه‌شدن بیش از سی‌هزار روستا را فراهم کرده؛ از تاب‌آوری سرزمین کاسته و موجب افت حاصلخیزی خاک، نشست زمین و افزایش ریزگردها می‌شود و سالانه بیش از بودجه دفاعی کشور به مملکت آسیب می‌زند، همچنان در شمار موضوعات اولویت‌دار از منظر مسوولین مرتبط و نمایندگان مجلس قرار ندارد!
2️⃣ یادمان باشد تشدید رخداد آتش‌سوزی در رویشگاه‌های جنگلی می‌تواند روند برگشت‌ناپذیر بیابانزایی را به غرب کشور گسترش دهد؛ رخدادی که زمینه‌ساز آغاز مهاجرت از غرب به مرکزی است که هم‌اینک هم دچار دریوزگی آب شده و این دورنمای یک فاجعه‌ی تمام‌عیار را رقم می‌زند ...
https://instagram.com/tv/CBew6lvFQBu/?i
🔻مقابله با بیابانزایی در گرو مهار بیابانزایی انسانی است!🔻
🇮🇷: @darvishnameh
* این یادداشت در شماره دوشنبه - ۲تیر ۱۳۹۹ - روزنامه ایران منتشر شده است.
✍ هفدهم ژوئن ۱۹۹۴ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۷۳) یعنی دقیقا۲۶ سال پیش بود که سازمان ملل متحد تصمیم گرفت برای جلب توجه رهبران جهان و مردم نسبت به خطر بیابانزایی یک روز را در تقویم جهانی به این مناسبت نامگذاری کند. جمهوری اسلامی ایران در شمار پنج کشور نخست جهان بود که به این کنوانسیون که اصطلاحا از آن به عنوان «کنوانسیون مقابله با بیابانزایی - UNCCD - یاد می‌شود، پیوست. این مساله خودش اهمیت موضوع مبارزه با بیابانزایی را در سطح رهبران ایران نشان می‌دهد. واقعیت ماجرا این است که وقتی ما از بیابانزایی سخن می‌گوییم، منظور فقط مقابله با پیشروی شن‌های روان نیست. این تصور اغلب مردم است که بیابانزایی را - به غلط - درمفهوم پیشروی فیزیکی چشم‌اندازهای آشنای مناطق بیابانی می‌دانند. در صورتی که بیابانزایی می تواند فرسنگ ها آن‌سوتر از چشم اندازهای کویری و بیابانی آشنا، اتفاق بیفتد. بیابان زایی می تواند در دل جنگل های هیرکانی، ارسباران، زاگرس و در قلب خلیج فارس و دریای عمان اتفاق بیفتد. جایی که ما به آن کویر دریایی می گوییم. جایی که به دلیل آلودگی های شدید دیگر هیچ جنبنده‌ای در آن زیست نمی‌کند. در واقع منظور ما از بیابان زایی همان تخریب سرزمین است که خبر از کاهش کارآیی سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب خشک می دهد.
بنابراین هر جایی که زمین، حاصلخیزی خودش را از دست بدهد و شورتر شود، آب سفره های زیرزمینی کاهش یابد، قنات ها از بین برود، از روستاها، متروکه ای به جا بماند و تنوع زیستی کم شود، به این معناست که بیابان زایی یا تخریب سرزمین اتفاق می افتد. آن پنداری که گمان می کند اگر دور مناطق بیابانی را درختکاری کنیم، می توانیم از پیشروی بیابان جلوگیری کنیم، پنداری باطل است. یادمان باشد در کل دنیا بیش از ۵میلیارد هکتار یعنی بیش از یک سوم کل خشکی های جهان متاثر از جنبه های بیابان زایی است. درصورتی که فقط حدود ۱۰۰ میلیون هکتار از خشکی های جهان در اثر پیشروی ناهمواری های ماسه ای از حیز انتفاع خارج شده است. پس ما باید بیشتر از اینکه نگران پیشروی شن زارها باشیم، نگران از دست رفتن حاصلخیزی خاک، شورشدن اراضی، تغییر کاربری ها و ویلاکاری به جای درختکاری در رویشگاه های جنگلی باشیم. به جای آنکه بخواهیم تحت هر شرایطی با مالچ نفتی بیابان را تثبیت کنیم، باید بدانیم که بیابان ها خودشان می توانند به عنوان یک «صندوق ارزی پایدار»، تنوع زیستی درخوری از نظر گیاهی و جانوری داشته باشند. تلاش کنیم تا هر اکوسیستمی را در جای خودش حفظ کنیم . نباید اجازه بدهیم که هیچ اکوسیستم دیگری در کشور تغییر کاربری پیدا کند، چون کاهش مساحت هر اکوسیستمی مصداق بارز بیابان زایی است. باید با «بیابان زایی انسانی» مقابله کنیم، نه بیابان طبیعی. برای مهار بیابان زایی، باید تلاش کنیم تا چیدمان توسعه بر مبنای واقعیت های شناختی از نو طراحی شود. باید تلاش کنیم تا برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی که از تصویب مجلس شورای اسلامی هم گذشته، اجرایی شود. در این برنامه قرار بود که وزیر جهاد کشاورزی به نمایندگی از رئیس جمهوری، در کمیته اقدام ملی مقابله با بیابان زایی شرکت کند و تمام نمایندگان عالی رتبه بقیه دستگاه های اجرایی نیز در این کمیته حضور داشته باشند تا برنامه ها هماهنگ با برنامه ملی پیش برود. نباید شاهد صدور برنامه یا اجرای پروژه ها و طرح هایی باشیم که می‌تواند، بیابان زایی را تشدید کند. مهار بیابانزایی در گرو اجرای همان مقرراتی است که خوشبختانه در کشور تصویب شده است؛ مثل احترام به اصل ۵۰ قانون اساسی، منشور حقوق شهروندی ریاست جمهوری و همچنین اجرای برنامه اقدام ملی مقابله با بیابان زایی. در کنار آن، اجرای بند ۱۴ از منشور ۱۵ ماده ای رهبر معظم انقلاب که در آستانه برنامه ششم در آن روی آموزش های محیط زیستی به مردم و کودکان تاکید کرده اند. تحول در نظام آموزش و پرورش و درک ملموس و بی واسطه طبیعت برای کودکان از دیگر اقداماتی است که می تواند سبب شود نسل آینده بیشتر حرمت دار طبیعت بشوند و طبیعت خود را در پای مصلحت های اقتصادی زودگذر ذبح نکنند، ان شاءالله.
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#بیابانزایی_انسانی
#روزنامه_ایران
https://magiran.com/article/4054688
🇮🇷: @darvishnameh
* این یادداشت در شماره دوشنبه - ۲تیر ۱۳۹۹ - روزنامه ایران منتشر شده است.
✍ هفدهم ژوئن ۱۹۹۴ میلادی (۲۷ خرداد ۱۳۷۳) یعنی دقیقا۲۶ سال پیش بود که سازمان ملل متحد تصمیم گرفت برای جلب توجه رهبران جهان و مردم نسبت به خطر بیابانزایی یک روز را در تقویم جهانی به این مناسبت نامگذاری کند. جمهوری اسلامی ایران در شمار پنج کشور نخست جهان بود که به این کنوانسیون که اصطلاحا از آن به عنوان «کنوانسیون مقابله با بیابانزایی - UNCCD - یاد می‌شود، پیوست. این مساله خودش اهمیت موضوع مبارزه با بیابانزایی را در سطح رهبران ایران نشان می‌دهد. واقعیت ماجرا این است که وقتی ما از بیابانزایی سخن می‌گوییم، منظور فقط مقابله با پیشروی شن‌های روان نیست. این تصور اغلب مردم است که بیابانزایی را - به غلط - درمفهوم پیشروی فیزیکی چشم‌اندازهای آشنای مناطق بیابانی می‌دانند. در صورتی که بیابانزایی می تواند فرسنگ ها آن‌سوتر از چشم اندازهای کویری و بیابانی آشنا، اتفاق بیفتد. بیابان زایی می تواند در دل جنگل های هیرکانی، ارسباران، زاگرس و در قلب خلیج فارس و دریای عمان اتفاق بیفتد. جایی که ما به آن کویر دریایی می گوییم. جایی که به دلیل آلودگی های شدید دیگر هیچ جنبنده‌ای در آن زیست نمی‌کند. در واقع منظور ما از بیابان زایی همان تخریب سرزمین است که خبر از کاهش کارآیی سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب خشک می دهد.
بنابراین هر جایی که زمین، حاصلخیزی خودش را از دست بدهد و شورتر شود، آب سفره های زیرزمینی کاهش یابد، قنات ها از بین برود، از روستاها، متروکه ای به جا بماند و تنوع زیستی کم شود، به این معناست که بیابان زایی یا تخریب سرزمین اتفاق می افتد. آن پنداری که گمان می کند اگر دور مناطق بیابانی را درختکاری کنیم، می توانیم از پیشروی بیابان جلوگیری کنیم، پنداری باطل است. یادمان باشد در کل دنیا بیش از ۵میلیارد هکتار یعنی بیش از یک سوم کل خشکی های جهان متاثر از جنبه های بیابان زایی است. درصورتی که فقط حدود ۱۰۰ میلیون هکتار از خشکی های جهان در اثر پیشروی ناهمواری های ماسه ای از حیز انتفاع خارج شده است. پس ما باید بیشتر از اینکه نگران پیشروی شن زارها باشیم، نگران از دست رفتن حاصلخیزی خاک، شورشدن اراضی، تغییر کاربری ها و ویلاکاری به جای درختکاری در رویشگاه های جنگلی باشیم. به جای آنکه بخواهیم تحت هر شرایطی با مالچ نفتی بیابان را تثبیت کنیم، باید بدانیم که بیابان ها خودشان می توانند به عنوان یک «صندوق ارزی پایدار»، تنوع زیستی درخوری از نظر گیاهی و جانوری داشته باشند. تلاش کنیم تا هر اکوسیستمی را در جای خودش حفظ کنیم . نباید اجازه بدهیم که هیچ اکوسیستم دیگری در کشور تغییر کاربری پیدا کند، چون کاهش مساحت هر اکوسیستمی مصداق بارز بیابان زایی است. باید با «بیابان زایی انسانی» مقابله کنیم، نه بیابان طبیعی. برای مهار بیابان زایی، باید تلاش کنیم تا چیدمان توسعه بر مبنای واقعیت های شناختی از نو طراحی شود. باید تلاش کنیم تا برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی که از تصویب مجلس شورای اسلامی هم گذشته، اجرایی شود. در این برنامه قرار بود که وزیر جهاد کشاورزی به نمایندگی از رئیس جمهوری، در کمیته اقدام ملی مقابله با بیابان زایی شرکت کند و تمام نمایندگان عالی رتبه بقیه دستگاه های اجرایی نیز در این کمیته حضور داشته باشند تا برنامه ها هماهنگ با برنامه ملی پیش برود. نباید شاهد صدور برنامه یا اجرای پروژه ها و طرح هایی باشیم که می‌تواند، بیابان زایی را تشدید کند. مهار بیابانزایی در گرو اجرای همان مقرراتی است که خوشبختانه در کشور تصویب شده است؛ مثل احترام به اصل ۵۰ قانون اساسی، منشور حقوق شهروندی ریاست جمهوری و همچنین اجرای برنامه اقدام ملی مقابله با بیابان زایی. در کنار آن، اجرای بند ۱۴ از منشور ۱۵ ماده ای رهبر معظم انقلاب که در آستانه برنامه ششم در آن روی آموزش های محیط زیستی به مردم و کودکان تاکید کرده اند. تحول در نظام آموزش و پرورش و درک ملموس و بی واسطه طبیعت برای کودکان از دیگر اقداماتی است که می تواند سبب شود نسل آینده بیشتر حرمت دار طبیعت بشوند و طبیعت خود را در پای مصلحت های اقتصادی زودگذر ذبح نکنند، ان شاءالله.
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#بیابانزایی_انسانی
#روزنامه_ایران
https://magiran.com/article/4054688
🔻روز جهانی مقابله با بیابانزایی و وظایف ما!🔻
محمد درویش
این یادداشت، امروز و همزمان به مناسبت ۲۷ خرداد ۱۴۰۲، بیست و نهمین سالروز، روز جهانی مقابله با بیابانزایی در روزنامه پیام ما منتشر شده است.
📚 @darvishnameh
✍ از نخستین سالی که این روز گرامی داشته شد، یعنی ۱۷ ژوئن ۱۹۹۴ تا امروز، دست‌کم ۶۰۰ میلیون هکتار از وسعت رویشگاه‌های جنگلی جهان کاسته شده و بر قلمرو مناطق متاثر از بیابانزایی، بیش از یک میلیارد هکتار افزوده شده است! در ایران هم به نسبت سال ۱۳۷۳، به نظر می‌رسد از شرایطی رویایی به جهنمی واقعی قدم نهاده‌ایم.
راست آن است که در نخستین سال گرامیداشت روز جهانی مقابله با بیابانزایی، شرایط دریاچه ارومیه آنقدر خوب بود که در دانشگاه تبریز همایشی را تدارک دیدند به هدف مهار بزرگ‌تر شدن وسعت دریاچه ارومیه! گاوخونی، بختگان، مهارلو، پریشان، کافتر، شادگان، آلماگل، آلاگل، آجی‌گل، هامون، جازموریان، هورالعظیم و مهارلو هم روزگاری بسیار مطلوب را می‌‌گذراندند. در حالیکه امروز جز خاطره‌ای غبارآلود و نمکی چیزی از اغلب آنها باقی نمانده است. افزون بر آن، در آن زمان، میزان تراز منفی آبخوان در کل کشور کمتر از بیست میلیارد متر مکعب بود، اما امروز از ۱۴۳ میلیاردمتر مکعب هم گذشته؛ یعنی ایرانیان در طول ۲۹ سال که از عمر روز جهانی مقابله با بیابانزایی می‌گذرد، دست‌کم ۱۲۳ میلیارد متر مکعب بر وخامت بدهکاری آبی خود افزوده و دو بار رکورد فرونشست زمین را در کل کره زمین به نام خود جابجا کرده‌اند. همچنین بیش از پنج هزار روستا متروکه و دومیلیون هکتار از وسعت رویشگاه‌های جنگلی کشور کاسته شده است.
چه اسناد و شواهد دلپذیری که نشان می‌دهد جهانیان و ایرانیان تا چه اندازه ابعاد خطر بیابانزایی را جدی گرفته و برای مهار این خطر، یعنی کنترل جریان‌های کاهنده کارایی سرزمین هم‌قسم شده‌اند!
اینک پرسش مهم این است که تا چه زمان می‌توانیم به برگزاری این مناسبت‌های نمادین و بی‌اثر ادامه داده و دلخوش به تغییراتی مثبت داشت که ظاهراً در هر خردادماه از آن دورتر هم می‌شویم؟
کافی است به مقایسه این دونقشه که وضعیت رویشگاه‌های جنگلی جهان را از آغاز تمدن روم تا سال ۲۰۰۵ با هم سنجیده است، پرداخته و در مفاهیم برآمده از آن دقت کنیم.
این که بیش از ۹۰ درصد از وسعت جنگل‌های طبیعی اروپا از دست رفته است و از مجموع یک و نیم میلیارد هکتار، جنگل طبیعی، فقط ۷۰۰ میلیون هکتار باقی مانده است. به ویژه به وضعیت ایران توجه کنید که در روزگارانی نه چندان دور، تمامی اطرافش به وسیله رویشگاه‌های جنگلی شاداب احاطه شده بود! خبر هولناک‌تر آنکه از ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۱، متجاوز از ۴۳۷ میلیون هکتار دیگر از وسعت جنگل‌های جهان دچار پاکتراشی شده است!
فرجام سخن:
آنهایی که نگارنده را در طول ۳۶ سال حضورش در صحنه طبیعت ایران می‌شناسند، می‌دانند که او همواره کوشیده مثبت بیندیشد و ضمن زنهار از عقوبت نابخردی‌ها با امید از درایت‌ها و راهکارها سخن گوید. الان هم در تلاشم که از این رویه عدول نکنم، هرچند هر سال که می‌گذرد، کار دشوارتر می‌شود!
به هرحال، اگر می‌خواهیم بیابانزایی را واقعا مهار کنیم، باید جامعه جهانی به تعهدات خود در توافقنامه پاریس و شرم‌الشیخ گردن نهاده و در ایران، برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی واقعا اجرایی شود. باید حقابه محیط‌زیست به میزان دست‌کم ۴۰درصد آب قابل استحصال سالانه کشور در اختیار تالاب‌ها و رودخانه‌ها قرار گرفته و وسعت رویشگاه‌های جنگلی ایران دوباره به ۲۰ میلیون هکتار در آغاز قرن گذشته بازگردد. شرط تحقق این اهداف هم رفتن به سمت اقتصادی است که آب‌محور نباشد.
همین و تمام.
https://payamema.ir/p/86532
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#محمد_درویش
محمد درویش
این یادداشت، امروز و همزمان به مناسبت ۲۷ خرداد ۱۴۰۲، بیست و نهمین سالروز، روز جهانی مقابله با بیابانزایی در روزنامه پیام ما منتشر شده است.
📚 @darvishnameh
✍ از نخستین سالی که این روز گرامی داشته شد، یعنی ۱۷ ژوئن ۱۹۹۴ تا امروز، دست‌کم ۶۰۰ میلیون هکتار از وسعت رویشگاه‌های جنگلی جهان کاسته شده و بر قلمرو مناطق متاثر از بیابانزایی، بیش از یک میلیارد هکتار افزوده شده است! در ایران هم به نسبت سال ۱۳۷۳، به نظر می‌رسد از شرایطی رویایی به جهنمی واقعی قدم نهاده‌ایم.
راست آن است که در نخستین سال گرامیداشت روز جهانی مقابله با بیابانزایی، شرایط دریاچه ارومیه آنقدر خوب بود که در دانشگاه تبریز همایشی را تدارک دیدند به هدف مهار بزرگ‌تر شدن وسعت دریاچه ارومیه! گاوخونی، بختگان، مهارلو، پریشان، کافتر، شادگان، آلماگل، آلاگل، آجی‌گل، هامون، جازموریان، هورالعظیم و مهارلو هم روزگاری بسیار مطلوب را می‌‌گذراندند. در حالیکه امروز جز خاطره‌ای غبارآلود و نمکی چیزی از اغلب آنها باقی نمانده است. افزون بر آن، در آن زمان، میزان تراز منفی آبخوان در کل کشور کمتر از بیست میلیارد متر مکعب بود، اما امروز از ۱۴۳ میلیاردمتر مکعب هم گذشته؛ یعنی ایرانیان در طول ۲۹ سال که از عمر روز جهانی مقابله با بیابانزایی می‌گذرد، دست‌کم ۱۲۳ میلیارد متر مکعب بر وخامت بدهکاری آبی خود افزوده و دو بار رکورد فرونشست زمین را در کل کره زمین به نام خود جابجا کرده‌اند. همچنین بیش از پنج هزار روستا متروکه و دومیلیون هکتار از وسعت رویشگاه‌های جنگلی کشور کاسته شده است.
چه اسناد و شواهد دلپذیری که نشان می‌دهد جهانیان و ایرانیان تا چه اندازه ابعاد خطر بیابانزایی را جدی گرفته و برای مهار این خطر، یعنی کنترل جریان‌های کاهنده کارایی سرزمین هم‌قسم شده‌اند!
اینک پرسش مهم این است که تا چه زمان می‌توانیم به برگزاری این مناسبت‌های نمادین و بی‌اثر ادامه داده و دلخوش به تغییراتی مثبت داشت که ظاهراً در هر خردادماه از آن دورتر هم می‌شویم؟
کافی است به مقایسه این دونقشه که وضعیت رویشگاه‌های جنگلی جهان را از آغاز تمدن روم تا سال ۲۰۰۵ با هم سنجیده است، پرداخته و در مفاهیم برآمده از آن دقت کنیم.
این که بیش از ۹۰ درصد از وسعت جنگل‌های طبیعی اروپا از دست رفته است و از مجموع یک و نیم میلیارد هکتار، جنگل طبیعی، فقط ۷۰۰ میلیون هکتار باقی مانده است. به ویژه به وضعیت ایران توجه کنید که در روزگارانی نه چندان دور، تمامی اطرافش به وسیله رویشگاه‌های جنگلی شاداب احاطه شده بود! خبر هولناک‌تر آنکه از ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۱، متجاوز از ۴۳۷ میلیون هکتار دیگر از وسعت جنگل‌های جهان دچار پاکتراشی شده است!
فرجام سخن:
آنهایی که نگارنده را در طول ۳۶ سال حضورش در صحنه طبیعت ایران می‌شناسند، می‌دانند که او همواره کوشیده مثبت بیندیشد و ضمن زنهار از عقوبت نابخردی‌ها با امید از درایت‌ها و راهکارها سخن گوید. الان هم در تلاشم که از این رویه عدول نکنم، هرچند هر سال که می‌گذرد، کار دشوارتر می‌شود!
به هرحال، اگر می‌خواهیم بیابانزایی را واقعا مهار کنیم، باید جامعه جهانی به تعهدات خود در توافقنامه پاریس و شرم‌الشیخ گردن نهاده و در ایران، برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی واقعا اجرایی شود. باید حقابه محیط‌زیست به میزان دست‌کم ۴۰درصد آب قابل استحصال سالانه کشور در اختیار تالاب‌ها و رودخانه‌ها قرار گرفته و وسعت رویشگاه‌های جنگلی ایران دوباره به ۲۰ میلیون هکتار در آغاز قرن گذشته بازگردد. شرط تحقق این اهداف هم رفتن به سمت اقتصادی است که آب‌محور نباشد.
همین و تمام.
https://payamema.ir/p/86532
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#محمد_درویش
Global Greenhouse Warming - Global Warming, Greenhouse Effect & Climate Change are undoubtedly, the single biggest threat to humanity.
Deforestation - Global Greenhouse Warming
As the area of deforestation increases, so the impact on climate grows.
🟢 روز جهانی مقابله با بیابانزایی از کدام خطر سخن می‌گوید؟ 🟢
📚 @darvishnameh
✍️ نسبت به یکصدسال پیش، سرانه آب در دسترس جهانیان به طور متوسط به یک هفتم کاهش یافته، وسعت رویشگاه‌های جنگلی هم حدود ۶۰۰ میلیون هکتار کم شده و اینک به کمتر از ۳.۹ میلیارد هکتار رسیده است. همین دو مولفه کافی است که خطر بیابانزایی یا تخریب سرزمین را عمیقاً درک کنیم چرا که حتی اگر خردمندی بر مدیریت جهان حاکم شود، مولفه افزایش جمعیت، همچنان بر کاهندگی این دو معیار نگران‌کننده می‌افزاید. در ایران، وضعیت به مراتب دشوارتر از متوسط جهانی است، چون هم مواهب طبیعی نظیر باران کمتر و تبخیر بیشتر است و هم اقتصاد کشور به شدت به آب وابسته است. خطر چنان جدی است که ایران در شمار پنج کشور نخست جهان است که تقریبا بلافاصله پس از تصویب کنوانسیون جهانی مقابله با بیابانزایی به عضویت آن درآمده و برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی را از تصویب مجلس شورای اسلامی در دهه هفتاد گذراند. شاید مهم‌ترین نشانه اهمیت خطر بیابانزایی در نزد دولت ایران ...
✍️ ادامه در:
https://payamema.ir/?p=108538
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#سرمقاله_پیام_ما
#محمد_درویش
📚 @darvishnameh
✍️ نسبت به یکصدسال پیش، سرانه آب در دسترس جهانیان به طور متوسط به یک هفتم کاهش یافته، وسعت رویشگاه‌های جنگلی هم حدود ۶۰۰ میلیون هکتار کم شده و اینک به کمتر از ۳.۹ میلیارد هکتار رسیده است. همین دو مولفه کافی است که خطر بیابانزایی یا تخریب سرزمین را عمیقاً درک کنیم چرا که حتی اگر خردمندی بر مدیریت جهان حاکم شود، مولفه افزایش جمعیت، همچنان بر کاهندگی این دو معیار نگران‌کننده می‌افزاید. در ایران، وضعیت به مراتب دشوارتر از متوسط جهانی است، چون هم مواهب طبیعی نظیر باران کمتر و تبخیر بیشتر است و هم اقتصاد کشور به شدت به آب وابسته است. خطر چنان جدی است که ایران در شمار پنج کشور نخست جهان است که تقریبا بلافاصله پس از تصویب کنوانسیون جهانی مقابله با بیابانزایی به عضویت آن درآمده و برنامه اقدام ملی مقابله با بیابانزایی را از تصویب مجلس شورای اسلامی در دهه هفتاد گذراند. شاید مهم‌ترین نشانه اهمیت خطر بیابانزایی در نزد دولت ایران ...
✍️ ادامه در:
https://payamema.ir/?p=108538
#روز_جهانی_مقابله_با_بیابانزایی
#سرمقاله_پیام_ما
#محمد_درویش