از هر چیزی اندکی باقی می‌ماند

جدیدا سر هر کلاس توی دانشگاه اینجوریم که: دیگه نمی‌کشمممم دیگه نمی‌کشممم👏🏻👏🏻

نمایشگاه کتاب با کودکان (۲۰ سالمه)

من و برگردونید به تختم

ماه توی آسمونه ولی از سیاهی شب خبری نیست.

نورم داره خاموش می‌شه.
هی اتصالی می‌کنم و روشن و خاموش می‌شم، یوقتایی هم دووم میارم و برای مدتی نورمو حفظ می‌کنم اما بالاخره مقاومتم یجایی شکسته می‌شه. چشم‌هام به تاریکی عادت ندارن ولی باید عادت کنم به مسیرم ادامه بدم. شایدم وقتی برسم اونجا روشن باشه و مهم نباشه که من نوری ندارم.

حالا وقت فراموشی من نیست