از تخت بیرون اومدن یه شکنجه‌ی پایان ناپذیره

نشستم کنار آتیش و بارون داره می‌باره :))

از این ترکیب بهتر سراغ ندارم

تقدس زایی مفهوم خانواده توی ایران خیلی سخته‌. احساس می‌کنیم باید در هر شرایط خانواده رو مقدس بدونیم. حتی بعد از گذشت مرحله تقدس زایی باید بشینیم روی طرحواره هامون کار کنیم تا این رو درون سازی کنیم. میدونی؟ کافیه به مامانمون بگیم تو خودخواهی چون نمیذاری من طوری که میخوام زندگی کنم چون آبروی تو مهمه. اونوقت که میبینی نه تنها تو خانواده رو مقدس میکردی خودشون هم نقش پررنگی دارن و فکر میکنن باید عینا مثل خودشون زندگی کنیم و این یعنی من خیلی مقدسم. اونجایی که داری برای خوشحالی خودت تلاش می‌کنی می‌بینی که عه؟من ریشه به ریشه م رو آفت برداشته چون دارم در یک خانواده ایی زندگی می‌کنم که آفت کل سر تا پاشون رو برداشته‌. این فقط بخشی کوچیکی ازشه‌. امیدوارم روزی برسه که دیگه هیچ مادر و پدری مقدس نباشه. در عوض برای عشق و آزادی و شادی بکوشن و این رو به فرزندانشون یاد بدن. امیدارم روزی این رو ببینم. یا اگر روزی والد شدم بدونم که مقدس نیستم. انسانم‌. انسانی که حق داره هر طوری که دلش میخواد زندگی کنه.

اغلب اوقات نمیدونم دارم چیکار می‌کنم. یعنی اغلب نمیدونم که باید چیکار کنم. می‌دونی؟ سرگردون راه میرم. سرگردون میچرخم. سرگردون گریه میکنم. سرگردون میخندم. اغلب ساکتم. اغلب دلم می‌خواد خیلی کارا انجام بدم. چیزی بر مراد آدم نیست. مثلا هنوز هم ادم شجاعی نیستم. خیلی چیزها هم توی راهش نیست. خیلی چیزها گیر داره و واگیر. یه جوری مثل طناب گره خورده. ولی لابه‌لای این‌ها سعی می‌کنم زندگی کنم. کاری از دستم برنمیاد. درسته که شاید راضی نباشم. ولی میدونی خیلی هم ناراضی نباید باشم. نمیدونم‌. توی جلسات یوگا که چشم‌هامون رو می‌بندیم و رها می‌شیم توی طبیعت یک چیزی رو عمیق دارم یاد میگیرم. که عجله نکنم. حتی رها کردنِ نیاز به تمرین داره. آره دیگه. اینشکلی. رها کن.

کتاب خوب نعمته. کتاب خوب خوندن نعمته. الان یه کتاب شروع کردم و واقعا دلم میخواد تا ابد ادامه داشته باشه. :))

یه فرسودگی عمیقی دارم. حوصله هیچی رو ندارم‌. اگر قرار کاری انجام بدم انرژی زیادی صرف میکنم. توی خونه موندن و هیچ کاری نکردن حالم رو بد میکنه. ولی در واقع سختمه هرچیز.

«خوش باش که ظالم نبَرَد راه به منزل.»