یه مَرده مُرده توی پیرهنم بود
که زندگیمو بغلش میگرفت
که دم به دیقه منو ضجه میزد
که وقت و بی وقت دلش میگرفت

یه مَرده مُرده وسط سرفه هام
فحش میده به وقتی دنیا اومد
یه مردی که تا دهنم وا ميشد
تمام باوراشو نعره میزد

یه مَرده مُرده خِرمو گرفته
که من میون مُردنش گم شدم
سیگارشو میچسبونه به مغزم
منو داره راه میره توو خودم

سطل زباله میبینه مَردموُ
خوبی واسه ش معنی نداره دیگه
حرف نمیزنه با هیچ آدمی
بسکه دروغ شنیده راست نمیگه

یه مَرده مُرده توو سرم پوسیده
که حالش از حال خودم بدتره
از آخرین باری که خندیده بود
یه صدهزارسالی داره میگذره

یه مَرده مُرده که شبای جمعه
بالا میاره روی تختخوابش
پَرای بالشتش ُ درمیاره
پرنده میشه وسط عذابش

یه مَرده مُرده که نفس میکشید
هوای بغضشو تو دردِ سینه م
تیغ موکت بری رو برمیدارم
میخوام ته قرنیه شو ببینم

یه مَرده مُرده که همه عمرشو
برای پاییزا ادامه میده
واسه خدایی که قبول نداره
بغضاشو جمله کرده نامه میده

یه شعر نصفه از دوتایی مونو
توی وصیت من آورده بود
دستاشُ دور گردنم میبینم
قاتل من قبل خودم مُرده بود...
علی رادی ۱۱ دی ماه ۹۴
#شاعر
#علی_رادی
#برای_پایان_دردناک_ولی_رهایی_بخش
#شیداوصوفی
#چیستایثربی
@chista_yasrebi