#شیداوصوفی #قسمت_پنجاه_و_پنجم #چیستایثربی
برگرفته از اینستاگرام چیستا یثربی
@chista_yasrebi
علی! چطور این همه سال با این همه دروغ؟ علی گفت: شاید همه شم؛ دروغ نبوده؛ سنا و اسامی عوض شده؛ اما چیزای مهمش، دروغ نبوده؛ برای همین، این دو تا خانواده انقدر منزوی بودن! با پولای چنگیز بزرگ و اکبر مشکات، زندگی میکردن؛ با نزول و کارای کثیف دیگه ثروتشونو بیشتر میکردن؛ اما هیچکدوم از خونه های قدیمیشون بیرون نمیرفتن؛ مجبور نبودن! اونا اردشیر و باندشو داشتن؛ یه وکیل ظاهرا مودب، خوش تیپ و موفق که همه تو جامعه، براش احترام قایلن، همه ی خرابکاریا رو اون جمع و جور میکرد و سهم خودشو برمیداشت. میشه با دروغای کوچیک زندگی کرد؛ به شرط اینکه اون دروغو باورکنی! وقتی همه چی بین اون دو خانواده بوده، پس دروغای همو باور میکردن؛ تا اینکه یه اتفاقی میفته! ما نمیدونیم چی! حتی آرشم نمیدونه مطمئنم، با صوفی حرف زدم؛ اونم نمیدونست؛ اگه میدونستیم همه چی حل بود؛ سرنخ اصلی دست اردشیره، این اتفاق بینشون دو دستگی انداخت و دروغای قدیمی، یکی یکی شروع کرد به لو رفتن؛ اونا ترسیدن، جوری که پسر هجده ساله خانواده، میاد به قتل یه دختر اقرار میکنه! دختری که خواهرشه و اصلا نمرده! آرش اون همه دروغ درباره دزدیدن صوفی و مشکات به تو میگه، در صورتی که پدر بزرگش منصوره، نه مشکات! به نظرم همه این کارا رو برای این میکنه که ما رو به سمت خونه قدیمی مشکات بکشونه؛ میدونسته اعدام نمیشه. حالا چرا خونه مشکات؟ همه خلافا، اونجا اتفاق افتاده، شک ندارم؛ اما ما هم نقش بازی کردن بلدیم؛ به همه وانمود کردیم مادر آرش یه پسر دیگه هم داره، سینا! در صورتی که نداشت! سینا که بت گفتم همکار خودمونه! میخواستیم ببینیم با این دروغ بزرگ ما، کی اولین بار واکنش نشون میده و آرش نشون داد! جا خورد؛ اما اونم بچه باهوشیه، زود خودشو جمع کرد و گفت: سینا داداش ناتنی ش از یه مرد دیگه ست! انقدر زرنگ بود که همکار خود ما رو، کرد داداش بزرگه ی خودش! نقشه ی ما رو دزدید! اینا یه خون ژنی تو رگشون هست، سینا رفیق منه، با پلیس بین الملل کار میکنه؛ مدتهاست دنبال یه باند قاچاق دخترن!.... دخترایی که دزدیده میشن و به اونور آب فرستاده میشن؛ گفتم: یاد چنگیز پروا افتادم که سمانه بدبختو دزدید و فروخت به محله بدنام!.... علی گفت: یه چیزی تو همون مایه اما، خیلی وسیع تر! در واقع مدرنش! انگار پستی تو خونشونه... آرش ساکت بود؛ انگار به حرفهای ما گوش نمیداد؛ آنقدر نگران بود که کم کم داشتم شک میکردم نکند خطری جدی، صوفی را تهدید میکند. گفتم: آرش تو چرا وانمود کردی قاتلی؟ الان میدونم که میخواستی حواس پلیسا رو از یه چیز مهمتر پرت کنی؛ ولی چی؟ این کیه که گروه شما ازش حمایت میکنه؟ تو، صوفی، دیگه کی؟...
#ادامه_دارد...
#شیداوصوفی
#داستان
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
هرگونه برداشت یا کپی از این داستان بدون ذکر نام نویسنده و ذکر صفحه یا لینک تلگرام، ممنوع است.
@chista_yasrebi
برگرفته از اینستاگرام چیستا یثربی
@chista_yasrebi
علی! چطور این همه سال با این همه دروغ؟ علی گفت: شاید همه شم؛ دروغ نبوده؛ سنا و اسامی عوض شده؛ اما چیزای مهمش، دروغ نبوده؛ برای همین، این دو تا خانواده انقدر منزوی بودن! با پولای چنگیز بزرگ و اکبر مشکات، زندگی میکردن؛ با نزول و کارای کثیف دیگه ثروتشونو بیشتر میکردن؛ اما هیچکدوم از خونه های قدیمیشون بیرون نمیرفتن؛ مجبور نبودن! اونا اردشیر و باندشو داشتن؛ یه وکیل ظاهرا مودب، خوش تیپ و موفق که همه تو جامعه، براش احترام قایلن، همه ی خرابکاریا رو اون جمع و جور میکرد و سهم خودشو برمیداشت. میشه با دروغای کوچیک زندگی کرد؛ به شرط اینکه اون دروغو باورکنی! وقتی همه چی بین اون دو خانواده بوده، پس دروغای همو باور میکردن؛ تا اینکه یه اتفاقی میفته! ما نمیدونیم چی! حتی آرشم نمیدونه مطمئنم، با صوفی حرف زدم؛ اونم نمیدونست؛ اگه میدونستیم همه چی حل بود؛ سرنخ اصلی دست اردشیره، این اتفاق بینشون دو دستگی انداخت و دروغای قدیمی، یکی یکی شروع کرد به لو رفتن؛ اونا ترسیدن، جوری که پسر هجده ساله خانواده، میاد به قتل یه دختر اقرار میکنه! دختری که خواهرشه و اصلا نمرده! آرش اون همه دروغ درباره دزدیدن صوفی و مشکات به تو میگه، در صورتی که پدر بزرگش منصوره، نه مشکات! به نظرم همه این کارا رو برای این میکنه که ما رو به سمت خونه قدیمی مشکات بکشونه؛ میدونسته اعدام نمیشه. حالا چرا خونه مشکات؟ همه خلافا، اونجا اتفاق افتاده، شک ندارم؛ اما ما هم نقش بازی کردن بلدیم؛ به همه وانمود کردیم مادر آرش یه پسر دیگه هم داره، سینا! در صورتی که نداشت! سینا که بت گفتم همکار خودمونه! میخواستیم ببینیم با این دروغ بزرگ ما، کی اولین بار واکنش نشون میده و آرش نشون داد! جا خورد؛ اما اونم بچه باهوشیه، زود خودشو جمع کرد و گفت: سینا داداش ناتنی ش از یه مرد دیگه ست! انقدر زرنگ بود که همکار خود ما رو، کرد داداش بزرگه ی خودش! نقشه ی ما رو دزدید! اینا یه خون ژنی تو رگشون هست، سینا رفیق منه، با پلیس بین الملل کار میکنه؛ مدتهاست دنبال یه باند قاچاق دخترن!.... دخترایی که دزدیده میشن و به اونور آب فرستاده میشن؛ گفتم: یاد چنگیز پروا افتادم که سمانه بدبختو دزدید و فروخت به محله بدنام!.... علی گفت: یه چیزی تو همون مایه اما، خیلی وسیع تر! در واقع مدرنش! انگار پستی تو خونشونه... آرش ساکت بود؛ انگار به حرفهای ما گوش نمیداد؛ آنقدر نگران بود که کم کم داشتم شک میکردم نکند خطری جدی، صوفی را تهدید میکند. گفتم: آرش تو چرا وانمود کردی قاتلی؟ الان میدونم که میخواستی حواس پلیسا رو از یه چیز مهمتر پرت کنی؛ ولی چی؟ این کیه که گروه شما ازش حمایت میکنه؟ تو، صوفی، دیگه کی؟...
#ادامه_دارد...
#شیداوصوفی
#داستان
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
هرگونه برداشت یا کپی از این داستان بدون ذکر نام نویسنده و ذکر صفحه یا لینک تلگرام، ممنوع است.
@chista_yasrebi
#او_یکزن
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
فلس رنگی ماهیها روی دستم میچسبید؛ و من گریه میکردم و آنهارا دیوانه وار؛ درآب وان میریختم.
یکی از پلیسها که حال اشفته ی مرا دید به کمکم آمد؛ در حالی که ماهیها راجمع میکرد؛ گفت: میگن دکترش پیشش بوده؛ شما دکترشین؟ گفتم :نه! من هیچی نیستم... هیچی!
بیشتر ماهیها با دهن های باز؛ بیحرکت بودند.بعضی ها رو تا توی آب مینداختیم ؛جون میگرفتن ؛ ماهی لیز بود،از دست آدم سر میخورد؛ نمیتونستی مطمین باشی که اونو گرفتی! از بچگی از ماهی میترسیدم...حتی به ماهی عید نگاه هم نمیکردم؛ اما اون لحظه فقط به حرمسرای شهرام فکر میکردم؛ ماهی رنگین کمانی قشنگش ؛ مرده بود! سوگلی حرمسرا ؛ دهنش باز بود! در گوشش گفتم :به خاطر شهرام...عاشقته؛ میدونی! تو بمونی؛ اونم میمونه... انداختمش توی آب؛ بیحرکت بود.تکون نمیخورد ؛ داشتم ناامید میشدم ؛یه دفعه تکون خورد... شروع کرد به شنا کردن...از شادی گریه م گرفت! شهرام خوب میشد! شهرام در تاریکی کلبه ؛ اشکهایش راپاک کرد ؛ گفت: تلفن چیستا به اون مرد پرایوت نامبر ؛ پدر همه مونو در آورد! میدونی چیستا ! تو نمیدونستی علیرضا عمل کرده ؛ اون مرد نمیخواست بفهمه ترنس چیه! و علیرضا هر کاری کرد ؛که تو دیگه نتونی کار درمانی کنی؛ خودت میدونی چیا گفت! و من... یه مدت از ایران رفتم...تا آبا از اسیاب بیفته؛ دیگه اعصاب موندن نداشتم...
.
گفتم :کجا رفتی؟ پیش همون دختره؛ عشقت ؛ که به چیستا با گریه میگفتی رفته خارج؟! همون که یه دفعه رفت!! میگفتی چرا یه دفعه ؟! ....شهرام گفت : پیش اونم رفتم ؛ اما دیگه عشقم نبود! عشق خیلیا بود...کارش حسابی گرفته بود! بگذریم ؛ اینا همه مال گذشته ست! چیستا به سهراب گفت: برگردیم اتاق؛ من حالم خوب نیست، متوجه شدم شهرام نگاهش به چیستاست.گفت: همون بیماری قدیمی؟ گفت:بدتر! شهرام گفت: تو که همه چیزت بدتر شده دختر ! چیستا ؛ فقط نگاهش کرد؛ هیچ نگفت،حس میکردم هر دو؛چیزی را میدانند که من هنوز نمیدانم! چیستا در اتاق را باز کرد؛ ناگهان جیغ کوتاهی کشید! در نور کم بالکن ؛ مشتعلی پشت در بود! تقریبا یکقدمی چیستا ! مشتعلی به چیستا گفت: نترس شبنم خانم...اونا رفتن! دیگه نمیان! فکر کردن تو و پسرت از ایران رفتین؛ من نگفتم ! من به خدا حرفی نزدم ! نگفتم کجا قایم شدین! حاج آقا گفت لال شم ؛ منم لال شدم.....حالا دیگه رفتن! نیکان جلو آمد ؛ و گفت: باشه مشتعلی ؛ شبنم خانم باید بره جایی ؛ مشتعلی گفت: بازم؟ بش گفتی من عاشقشم؟ نیکان گفت:آره گفتم؛ اما گفت:بچه داره؛ من بچه شم..... نمیتونه ازدواج کنه! مشتعلی خیره به شهرام نگاه کرد و گفت: نمیتونه؟ تو که بزرگ شدی؟! چطور مادرت نمیتونه با من ازدواج کنه؟ نیکان گفت:برو مشتعلی؛ اون الان مریضه؛ حالش که خوب شد،دوباره بیا خواستگاری! من باش حرف میزنم!__"قول میدی؟" نیکان گفت:آره برو! پیرمرد رفت ؛ چیستاگفت : مگه اسم مادرت شبنم بود؟!
#او_یک_زن
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
#داستان
#داستان_بلند
#پاورقی_اینستاگرامی
#رمان
#ادبیات
#برگرفته از پیج رسمی اینستاگرام
#چیستایثربی/یثربی_چیستا/به لاتین
در
#اینستاگرام
دوستان؛ اشتراک گذاری این داستان با ذکر
#نام_نویسنده و ذکر
#لینک_تلگرام او بلامانع است.ممنون که رعایت میفرمایید.
#کانال_رسمی_چیستایثربی
@chista_yasrebi
#کانال_داستان_او_یکزن
برای کسانی که میخواهند همه ی قسمتهای داستان را پشت هم بخوانند
@chista_2
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
فلس رنگی ماهیها روی دستم میچسبید؛ و من گریه میکردم و آنهارا دیوانه وار؛ درآب وان میریختم.
یکی از پلیسها که حال اشفته ی مرا دید به کمکم آمد؛ در حالی که ماهیها راجمع میکرد؛ گفت: میگن دکترش پیشش بوده؛ شما دکترشین؟ گفتم :نه! من هیچی نیستم... هیچی!
بیشتر ماهیها با دهن های باز؛ بیحرکت بودند.بعضی ها رو تا توی آب مینداختیم ؛جون میگرفتن ؛ ماهی لیز بود،از دست آدم سر میخورد؛ نمیتونستی مطمین باشی که اونو گرفتی! از بچگی از ماهی میترسیدم...حتی به ماهی عید نگاه هم نمیکردم؛ اما اون لحظه فقط به حرمسرای شهرام فکر میکردم؛ ماهی رنگین کمانی قشنگش ؛ مرده بود! سوگلی حرمسرا ؛ دهنش باز بود! در گوشش گفتم :به خاطر شهرام...عاشقته؛ میدونی! تو بمونی؛ اونم میمونه... انداختمش توی آب؛ بیحرکت بود.تکون نمیخورد ؛ داشتم ناامید میشدم ؛یه دفعه تکون خورد... شروع کرد به شنا کردن...از شادی گریه م گرفت! شهرام خوب میشد! شهرام در تاریکی کلبه ؛ اشکهایش راپاک کرد ؛ گفت: تلفن چیستا به اون مرد پرایوت نامبر ؛ پدر همه مونو در آورد! میدونی چیستا ! تو نمیدونستی علیرضا عمل کرده ؛ اون مرد نمیخواست بفهمه ترنس چیه! و علیرضا هر کاری کرد ؛که تو دیگه نتونی کار درمانی کنی؛ خودت میدونی چیا گفت! و من... یه مدت از ایران رفتم...تا آبا از اسیاب بیفته؛ دیگه اعصاب موندن نداشتم...
.
گفتم :کجا رفتی؟ پیش همون دختره؛ عشقت ؛ که به چیستا با گریه میگفتی رفته خارج؟! همون که یه دفعه رفت!! میگفتی چرا یه دفعه ؟! ....شهرام گفت : پیش اونم رفتم ؛ اما دیگه عشقم نبود! عشق خیلیا بود...کارش حسابی گرفته بود! بگذریم ؛ اینا همه مال گذشته ست! چیستا به سهراب گفت: برگردیم اتاق؛ من حالم خوب نیست، متوجه شدم شهرام نگاهش به چیستاست.گفت: همون بیماری قدیمی؟ گفت:بدتر! شهرام گفت: تو که همه چیزت بدتر شده دختر ! چیستا ؛ فقط نگاهش کرد؛ هیچ نگفت،حس میکردم هر دو؛چیزی را میدانند که من هنوز نمیدانم! چیستا در اتاق را باز کرد؛ ناگهان جیغ کوتاهی کشید! در نور کم بالکن ؛ مشتعلی پشت در بود! تقریبا یکقدمی چیستا ! مشتعلی به چیستا گفت: نترس شبنم خانم...اونا رفتن! دیگه نمیان! فکر کردن تو و پسرت از ایران رفتین؛ من نگفتم ! من به خدا حرفی نزدم ! نگفتم کجا قایم شدین! حاج آقا گفت لال شم ؛ منم لال شدم.....حالا دیگه رفتن! نیکان جلو آمد ؛ و گفت: باشه مشتعلی ؛ شبنم خانم باید بره جایی ؛ مشتعلی گفت: بازم؟ بش گفتی من عاشقشم؟ نیکان گفت:آره گفتم؛ اما گفت:بچه داره؛ من بچه شم..... نمیتونه ازدواج کنه! مشتعلی خیره به شهرام نگاه کرد و گفت: نمیتونه؟ تو که بزرگ شدی؟! چطور مادرت نمیتونه با من ازدواج کنه؟ نیکان گفت:برو مشتعلی؛ اون الان مریضه؛ حالش که خوب شد،دوباره بیا خواستگاری! من باش حرف میزنم!__"قول میدی؟" نیکان گفت:آره برو! پیرمرد رفت ؛ چیستاگفت : مگه اسم مادرت شبنم بود؟!
#او_یک_زن
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
#داستان
#داستان_بلند
#پاورقی_اینستاگرامی
#رمان
#ادبیات
#برگرفته از پیج رسمی اینستاگرام
#چیستایثربی/یثربی_چیستا/به لاتین
در
#اینستاگرام
دوستان؛ اشتراک گذاری این داستان با ذکر
#نام_نویسنده و ذکر
#لینک_تلگرام او بلامانع است.ممنون که رعایت میفرمایید.
#کانال_رسمی_چیستایثربی
@chista_yasrebi
#کانال_داستان_او_یکزن
برای کسانی که میخواهند همه ی قسمتهای داستان را پشت هم بخوانند
@chista_2
#خواب_گل_سرخ
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
همیشه زندگی،آن چیزی نیست که حدس می زنیم...
اصلا اگر قرار بود آن چیزی باشد که حدس
می زنیم ،زندگی نبود،یک فرمول ریاضی بود.
همه ی شخصیت ها را جای حروف و اعداد می گذاشتی و جواب همان می شد که باید همیشه می شد.
شاید زیبایی زندگی به این است که جواب ها همیشه فرق می کند.
حتی اگر دو بار ، یک آدم را در یک فرمول بگذاری ، باز هم جواب فرق می کند.
من شانس این را پیدا کرده بودم که دوباره به دنیا بیایم ...
چیزی یادم نمی آمد !
من نه آن زن جوان را می شناختم و نه دو مرد غریبه را و نه دخترک شیرین را!
من فقط مادرم یادم می آمد ، که دوستش داشتم و می دانستم بیمار است و به من نیاز دارد...
و نمی دانستم چرا او بالای سر من نیست !
به جای این زن جوان ، انتظار داشتم مادر را ببینم.
مرا به خانه بردند...
خانه یادم بود...
مادر و اتاقش یادم بود...
به سمتش دویدم ، در آغوشش کشیدم.
بوی مادر حالم را دگرگون کرد...
بوی عطر یاس می داد و جانمازش.
مادر مهربان ترین...
مادر بهترین...
مادر عزیزترین ، ستاره ی زندگی ام بود و همین او برای من کافی بود.
دیگر مهم نبود،که چه افرادی را به یاد می آورم ، یا چه چیزهایی را از یاد برده ام.
در ماشین شنیدم که می گفتند ؛ تصادف بوده ، ظاهرا موتوری به من زده و دچار یک فراموشی موقت شده ام.
اما من اسمم را کامل به یاد دارم ، اسمم ماناست...
زبان انگلیسی خوانده ام ، در دارالترجمه ای نیمه وقت کار می کنم و قرار بود که در دارالترجمه ی دوستم هم به کار مشغول شوم.
تا اینجا را خیلی خوب به یادم می آید،
و اینکه مادرم ، به شیمی درمانی مجدد احتیاج دارد.
و اینکه شیمی درمانی مجدد را نپذیرفته است.
این لحظه ها را هم خیلی خوب به یادم می آید ، بقیه اش سفید است.
مثل صفحه ی کاغذی که ننوشته ای، ولی یک روز خواهی نوشت.
خیلی مهم نبود...
می دیدم پچ پچ می کنند.
آن زن ؛ زن جوان ، چهره ی قشنگی داشت.
معصوم ، ملایم ، چشمان میشی ، پوست سفید، شبیه بلور.
برعکس من که گندم گون بودم.
اما از پچ پچ هایشان خوشم نمی آمد...
به خصوص آن پسرک مو بلند.
خیلی به من نگاه می کرد و از اینکه اسم کوچک مرا صدا می کرد ، معذب می شدم.
در را روی همه شان بستم ، زن جوان
می خواست وارد شود.
گفت : من مریمم !
مانا جان منو نمیشناسی ؟
گفتم :دوستان ، من چه شما رو بشناسم چه نشناسم ، الان در حال حاضر آمادگی پذیرشتون رو ندارم. ببخشید!
میدونم حتما یه نسبتی داریم که همسایه ایم و حتما این تصادف یه خاطراتی رو از یاد من برده.
اگر هم همسایه ایم ، خب باعث خوشبختیه که همسایه هایی مثل شما دارم،ولی الان می خوام با مادرم تنها باشم...اگه ممکنه!
در را بستم و دوباره باز کردم و گفتم :
آقایون ، یعنی منظورم شماست ها !
هر دو به سمتم برگشتند.
اما من فقط به آن پسرک مو بلند نگاه کردم ، همان که موهای موجدار داشت.
گفتم :میشه خواهش کنم منو مانا خانم صدا کنید ، من "مانا" نیستم!
فکر نمی کنم همسایه ها انقدر با هم صمیمی باشن !
خیره به من نگاه کرد ، می خواست چیزی بگوید.
کلمه در گلویش خشک شد.
در را بستم...
مادرم گفت : امروز من میخوام آشپزی کنم.
گفتم : قربون دستات برم مادر ، میدونی چند ساله، آشپزی نکردی ؟!
سرپا وایسادن برات سخته.
گفت : برای تو همه چیز سخت تر بوده.
من نتونستم زیاد بیام بیمارستان!...
فقط سه بار ! ببخشید.
محیط بیمارستان که می دونی حالمو بد می کنه! منو یاد اون عمل جراحی لعنتی میندازه.
اما خب همش دلم پیشت بود ، خیلی دعا خوندم.
همه ی نمازام با اسم تو بود ؛ با ذکر شفای تو .
می گفتم : خدایا این بچه،خیری تو زندگیش ندیده ، اینبار نجاتش بده.
گفتم : مادر یعنی تو برای من دعا خوندی !
منو لایق دعای خودت دونستی فدات شم؟
گفت :معلومه دخترم!
شاید بین ما یه اتفاقاتی افتاده باشه ولی تو حقت نیست.
تو حقت نیست اونجوری کف خیابون پهن شی!
تو حقت نیست اونجوری خون از سرت بره.
چرا این موتورا دست از سر تو برنمی دارن !
چرا اتفاقای بد،دست از سر تو برنمی دارن !
چرا اصلا بوی خون...
گفتم : مامان نگو ، فدات بشم بیا با هم کمک کنیم آشپزی کنیم.
در زدند.
باز کردم ، زن جوان بود.
با یک قابلمه ی غذا در سینی.
گفت : فکر کردم شاید غذا نداشته باشید.
نگاه کردم ، باقالی پلو با مرغ.
می دانستم مادرم خیلی دوست دارد ولی او از کجا می دانست؟
گفتم : مرسی،اما من خواستم با مادرم با هم آشپزی کنیم. تو فریزر فکر کنم یه چیزایی باشه.
گفت :روز اولیه که خونه اومدی،بهتره امروزو، استراحت کنی.
گفتم : مادر جونم می خواست بپزه.
گفت : چی ؟!
مادرم گفت : آره من می خواستم بپزم،هم باقالی داریم؟هم مرغ داریم.شما چرا آخه؟
مریم گفت : جای دوری نمیره حاج خانوم حالا این یه بارو میل بفرمایید، و رفت.
مادرم گفت:می دونی مینا رفت ؟
مریم گفت : چی ؟!
گفت : مینا رفت.
گفتم : مینا کیه ؟
مادر گفت: مینا..🔽
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستایثربی
همیشه زندگی،آن چیزی نیست که حدس می زنیم...
اصلا اگر قرار بود آن چیزی باشد که حدس
می زنیم ،زندگی نبود،یک فرمول ریاضی بود.
همه ی شخصیت ها را جای حروف و اعداد می گذاشتی و جواب همان می شد که باید همیشه می شد.
شاید زیبایی زندگی به این است که جواب ها همیشه فرق می کند.
حتی اگر دو بار ، یک آدم را در یک فرمول بگذاری ، باز هم جواب فرق می کند.
من شانس این را پیدا کرده بودم که دوباره به دنیا بیایم ...
چیزی یادم نمی آمد !
من نه آن زن جوان را می شناختم و نه دو مرد غریبه را و نه دخترک شیرین را!
من فقط مادرم یادم می آمد ، که دوستش داشتم و می دانستم بیمار است و به من نیاز دارد...
و نمی دانستم چرا او بالای سر من نیست !
به جای این زن جوان ، انتظار داشتم مادر را ببینم.
مرا به خانه بردند...
خانه یادم بود...
مادر و اتاقش یادم بود...
به سمتش دویدم ، در آغوشش کشیدم.
بوی مادر حالم را دگرگون کرد...
بوی عطر یاس می داد و جانمازش.
مادر مهربان ترین...
مادر بهترین...
مادر عزیزترین ، ستاره ی زندگی ام بود و همین او برای من کافی بود.
دیگر مهم نبود،که چه افرادی را به یاد می آورم ، یا چه چیزهایی را از یاد برده ام.
در ماشین شنیدم که می گفتند ؛ تصادف بوده ، ظاهرا موتوری به من زده و دچار یک فراموشی موقت شده ام.
اما من اسمم را کامل به یاد دارم ، اسمم ماناست...
زبان انگلیسی خوانده ام ، در دارالترجمه ای نیمه وقت کار می کنم و قرار بود که در دارالترجمه ی دوستم هم به کار مشغول شوم.
تا اینجا را خیلی خوب به یادم می آید،
و اینکه مادرم ، به شیمی درمانی مجدد احتیاج دارد.
و اینکه شیمی درمانی مجدد را نپذیرفته است.
این لحظه ها را هم خیلی خوب به یادم می آید ، بقیه اش سفید است.
مثل صفحه ی کاغذی که ننوشته ای، ولی یک روز خواهی نوشت.
خیلی مهم نبود...
می دیدم پچ پچ می کنند.
آن زن ؛ زن جوان ، چهره ی قشنگی داشت.
معصوم ، ملایم ، چشمان میشی ، پوست سفید، شبیه بلور.
برعکس من که گندم گون بودم.
اما از پچ پچ هایشان خوشم نمی آمد...
به خصوص آن پسرک مو بلند.
خیلی به من نگاه می کرد و از اینکه اسم کوچک مرا صدا می کرد ، معذب می شدم.
در را روی همه شان بستم ، زن جوان
می خواست وارد شود.
گفت : من مریمم !
مانا جان منو نمیشناسی ؟
گفتم :دوستان ، من چه شما رو بشناسم چه نشناسم ، الان در حال حاضر آمادگی پذیرشتون رو ندارم. ببخشید!
میدونم حتما یه نسبتی داریم که همسایه ایم و حتما این تصادف یه خاطراتی رو از یاد من برده.
اگر هم همسایه ایم ، خب باعث خوشبختیه که همسایه هایی مثل شما دارم،ولی الان می خوام با مادرم تنها باشم...اگه ممکنه!
در را بستم و دوباره باز کردم و گفتم :
آقایون ، یعنی منظورم شماست ها !
هر دو به سمتم برگشتند.
اما من فقط به آن پسرک مو بلند نگاه کردم ، همان که موهای موجدار داشت.
گفتم :میشه خواهش کنم منو مانا خانم صدا کنید ، من "مانا" نیستم!
فکر نمی کنم همسایه ها انقدر با هم صمیمی باشن !
خیره به من نگاه کرد ، می خواست چیزی بگوید.
کلمه در گلویش خشک شد.
در را بستم...
مادرم گفت : امروز من میخوام آشپزی کنم.
گفتم : قربون دستات برم مادر ، میدونی چند ساله، آشپزی نکردی ؟!
سرپا وایسادن برات سخته.
گفت : برای تو همه چیز سخت تر بوده.
من نتونستم زیاد بیام بیمارستان!...
فقط سه بار ! ببخشید.
محیط بیمارستان که می دونی حالمو بد می کنه! منو یاد اون عمل جراحی لعنتی میندازه.
اما خب همش دلم پیشت بود ، خیلی دعا خوندم.
همه ی نمازام با اسم تو بود ؛ با ذکر شفای تو .
می گفتم : خدایا این بچه،خیری تو زندگیش ندیده ، اینبار نجاتش بده.
گفتم : مادر یعنی تو برای من دعا خوندی !
منو لایق دعای خودت دونستی فدات شم؟
گفت :معلومه دخترم!
شاید بین ما یه اتفاقاتی افتاده باشه ولی تو حقت نیست.
تو حقت نیست اونجوری کف خیابون پهن شی!
تو حقت نیست اونجوری خون از سرت بره.
چرا این موتورا دست از سر تو برنمی دارن !
چرا اتفاقای بد،دست از سر تو برنمی دارن !
چرا اصلا بوی خون...
گفتم : مامان نگو ، فدات بشم بیا با هم کمک کنیم آشپزی کنیم.
در زدند.
باز کردم ، زن جوان بود.
با یک قابلمه ی غذا در سینی.
گفت : فکر کردم شاید غذا نداشته باشید.
نگاه کردم ، باقالی پلو با مرغ.
می دانستم مادرم خیلی دوست دارد ولی او از کجا می دانست؟
گفتم : مرسی،اما من خواستم با مادرم با هم آشپزی کنیم. تو فریزر فکر کنم یه چیزایی باشه.
گفت :روز اولیه که خونه اومدی،بهتره امروزو، استراحت کنی.
گفتم : مادر جونم می خواست بپزه.
گفت : چی ؟!
مادرم گفت : آره من می خواستم بپزم،هم باقالی داریم؟هم مرغ داریم.شما چرا آخه؟
مریم گفت : جای دوری نمیره حاج خانوم حالا این یه بارو میل بفرمایید، و رفت.
مادرم گفت:می دونی مینا رفت ؟
مریم گفت : چی ؟!
گفت : مینا رفت.
گفتم : مینا کیه ؟
مادر گفت: مینا..🔽
ادامه ی قسمت
#پنجاه_و_پنج⬇️ از پست قبل.
گفتم : خب کیه ؟!
اونم از همسایه هاست ؟
مادرم گفت : نه ولش کن ، دخترخالته ، ولی احتمالا تصادف باعث شده الان یادت نیاد.
مادرش اومد عقبش ، به زور بردش.
گفتم :خب ما کاری کردیم ؟!
گفت : نه.بالاخره میامد سراغ دخترش...
بخصوص با وضعیت الان تو...
برایم عجیب بود ، مادرم با من حرف
می زد.
این بزرگ ترین معجزه ی عالم بود.
درست مثل موقعی که هنوز عمل جراحی نکرده و مریض نشده بود! مثل آن موقعها که گاهی میخندید!
آنقدر جذب حرف زدن زیبای مادرم شدم ، که قابلمه ی آن زن جوان را باز کردم ، و ناخوآگاه شروع به خوردن کردم ! احساس گرسنگی یک هیولا را داشتم....
به مادرم گفتم : از اینجا تا بهشت یا جهنم ....نمی دونم ، هرجا تو بری ، من یکی که کنیزتم...
دیگه همو تنها نذاریم...باشه؟
مادر لبخند کودکانه ای زد ، حس کردم در درونش دخترکی نحیف و خجالتی ، هنوز نفس میکشد...
یک نفر پشت در ایستاده بود !...
نمی دانم چرا حس می کردم صدای نفس هایش را می شنوم.
محکم به در کوبیدم و گفتم :
میخوام با مادرم ، تنها باشم ، از اینجا برید... راحتمون بذارید!
طرف ایستاده بود ، سایه ی سنگینش را پشت در حس میکردم. در را با خشم باز کردم ، پسرک مو تابدار بود.
گفتم : ما با هم همسایه ایم فقط ؛ درسته؟
گفت : نه...من اینجا دیگه زندگی نمیکنم.
اسمم محسنه، مهم نیست قبلا کی بودم.
الان توی این خونه، هیچکس نیستم ! ...
اومدم خداحافظی...یه مدت گم و گور شم تا اذیت نشی...یعنی نشید !
گفتم : صبر کنید...ما قبلا چه نسبتی با هم داشتیم ؟
مادرم ، سرش را بیرون آورد و گفت :مربیت بودن دخترم، مربی اسکیت!
و خیلی به ما لطف داشتن...
گفتم : شما فقط مربی من بودین؟
گفت :بله... و یه کم دوست...
چطور؟
گفتم: نگاهاتون یه جوریه...انگار میخواین یه چیزی بگین....
حافظه مو از دست دادم ، عقلمو که نه !
مادرم خواست چیزی بگوید، پسر جوان یا همان محسن ، گفت : نه خانم !...
خواهش میکنم....الان نه ! اذیت میشه...
بااجازه تون !
و رفت...
بوی عطر خوبی در راهرو مانده بود ؛ شانه ام را بالا انداختم و وارد خانه شدم. در را از داخل قفل کردم ، نمیخواستم دیگر کسی مزاحممان شود. انگار بعد از سالها ؛ مادرم را یافته بودم...
#خواب_گل_سرخ
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی
هرگونه اشتراک یا برداشت از این داستان ؛ منوط به ذکر #نام_نویسنده است.
#کانال_قصه_چیستایثربی
https://t.me/joinchat/AAAAAD1J55v7lM2oraPEBA
#چیستایثربی_کانال_رسمی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
#پنجاه_و_پنج⬇️ از پست قبل.
گفتم : خب کیه ؟!
اونم از همسایه هاست ؟
مادرم گفت : نه ولش کن ، دخترخالته ، ولی احتمالا تصادف باعث شده الان یادت نیاد.
مادرش اومد عقبش ، به زور بردش.
گفتم :خب ما کاری کردیم ؟!
گفت : نه.بالاخره میامد سراغ دخترش...
بخصوص با وضعیت الان تو...
برایم عجیب بود ، مادرم با من حرف
می زد.
این بزرگ ترین معجزه ی عالم بود.
درست مثل موقعی که هنوز عمل جراحی نکرده و مریض نشده بود! مثل آن موقعها که گاهی میخندید!
آنقدر جذب حرف زدن زیبای مادرم شدم ، که قابلمه ی آن زن جوان را باز کردم ، و ناخوآگاه شروع به خوردن کردم ! احساس گرسنگی یک هیولا را داشتم....
به مادرم گفتم : از اینجا تا بهشت یا جهنم ....نمی دونم ، هرجا تو بری ، من یکی که کنیزتم...
دیگه همو تنها نذاریم...باشه؟
مادر لبخند کودکانه ای زد ، حس کردم در درونش دخترکی نحیف و خجالتی ، هنوز نفس میکشد...
یک نفر پشت در ایستاده بود !...
نمی دانم چرا حس می کردم صدای نفس هایش را می شنوم.
محکم به در کوبیدم و گفتم :
میخوام با مادرم ، تنها باشم ، از اینجا برید... راحتمون بذارید!
طرف ایستاده بود ، سایه ی سنگینش را پشت در حس میکردم. در را با خشم باز کردم ، پسرک مو تابدار بود.
گفتم : ما با هم همسایه ایم فقط ؛ درسته؟
گفت : نه...من اینجا دیگه زندگی نمیکنم.
اسمم محسنه، مهم نیست قبلا کی بودم.
الان توی این خونه، هیچکس نیستم ! ...
اومدم خداحافظی...یه مدت گم و گور شم تا اذیت نشی...یعنی نشید !
گفتم : صبر کنید...ما قبلا چه نسبتی با هم داشتیم ؟
مادرم ، سرش را بیرون آورد و گفت :مربیت بودن دخترم، مربی اسکیت!
و خیلی به ما لطف داشتن...
گفتم : شما فقط مربی من بودین؟
گفت :بله... و یه کم دوست...
چطور؟
گفتم: نگاهاتون یه جوریه...انگار میخواین یه چیزی بگین....
حافظه مو از دست دادم ، عقلمو که نه !
مادرم خواست چیزی بگوید، پسر جوان یا همان محسن ، گفت : نه خانم !...
خواهش میکنم....الان نه ! اذیت میشه...
بااجازه تون !
و رفت...
بوی عطر خوبی در راهرو مانده بود ؛ شانه ام را بالا انداختم و وارد خانه شدم. در را از داخل قفل کردم ، نمیخواستم دیگر کسی مزاحممان شود. انگار بعد از سالها ؛ مادرم را یافته بودم...
#خواب_گل_سرخ
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی
هرگونه اشتراک یا برداشت از این داستان ؛ منوط به ذکر #نام_نویسنده است.
#کانال_قصه_چیستایثربی
https://t.me/joinchat/AAAAAD1J55v7lM2oraPEBA
#چیستایثربی_کانال_رسمی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
Telegram
چیستا_دو
داستانهای چیستایثربی_او یکزن _ خواب گل سرخ و..تنها کانال موثق قصه ها ی من که ؛شخصا زیر نظرخودم، چیستا، اداره میشود. ادرس کانال #رسمی من این است
@chista_yasrebi
@chista_yasrebi
Forwarded from چیستایثربی کانال رسمی (Chista Yasrebi)
ادامه ی قسمت
#پنجاه_و_پنج⬇️ از پست قبل.
گفتم : خب کیه ؟!
اونم از همسایه هاست ؟
مادرم گفت : نه ولش کن ، دخترخالته ، ولی احتمالا تصادف باعث شده الان یادت نیاد.
مادرش اومد عقبش ، به زور بردش.
گفتم :خب ما کاری کردیم ؟!
گفت : نه.بالاخره میامد سراغ دخترش...
بخصوص با وضعیت الان تو...
برایم عجیب بود ، مادرم با من حرف
می زد.
این بزرگ ترین معجزه ی عالم بود.
درست مثل موقعی که هنوز عمل جراحی نکرده و مریض نشده بود! مثل آن موقعها که گاهی میخندید!
آنقدر جذب حرف زدن زیبای مادرم شدم ، که قابلمه ی آن زن جوان را باز کردم ، و ناخوآگاه شروع به خوردن کردم ! احساس گرسنگی یک هیولا را داشتم....
به مادرم گفتم : از اینجا تا بهشت یا جهنم ....نمی دونم ، هرجا تو بری ، من یکی که کنیزتم...
دیگه همو تنها نذاریم...باشه؟
مادر لبخند کودکانه ای زد ، حس کردم در درونش دخترکی نحیف و خجالتی ، هنوز نفس میکشد...
یک نفر پشت در ایستاده بود !...
نمی دانم چرا حس می کردم صدای نفس هایش را می شنوم.
محکم به در کوبیدم و گفتم :
میخوام با مادرم ، تنها باشم ، از اینجا برید... راحتمون بذارید!
طرف ایستاده بود ، سایه ی سنگینش را پشت در حس میکردم. در را با خشم باز کردم ، پسرک مو تابدار بود.
گفتم : ما با هم همسایه ایم فقط ؛ درسته؟
گفت : نه...من اینجا دیگه زندگی نمیکنم.
اسمم محسنه، مهم نیست قبلا کی بودم.
الان توی این خونه، هیچکس نیستم ! ...
اومدم خداحافظی...یه مدت گم و گور شم تا اذیت نشی...یعنی نشید !
گفتم : صبر کنید...ما قبلا چه نسبتی با هم داشتیم ؟
مادرم ، سرش را بیرون آورد و گفت :مربیت بودن دخترم، مربی اسکیت!
و خیلی به ما لطف داشتن...
گفتم : شما فقط مربی من بودین؟
گفت :بله... و یه کم دوست...
چطور؟
گفتم: نگاهاتون یه جوریه...انگار میخواین یه چیزی بگین....
حافظه مو از دست دادم ، عقلمو که نه !
مادرم خواست چیزی بگوید، پسر جوان یا همان محسن ، گفت : نه خانم !...
خواهش میکنم....الان نه ! اذیت میشه...
بااجازه تون !
و رفت...
بوی عطر خوبی در راهرو مانده بود ؛ شانه ام را بالا انداختم و وارد خانه شدم. در را از داخل قفل کردم ، نمیخواستم دیگر کسی مزاحممان شود. انگار بعد از سالها ؛ مادرم را یافته بودم...
#خواب_گل_سرخ
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی
هرگونه اشتراک یا برداشت از این داستان ؛ منوط به ذکر #نام_نویسنده است.
#کانال_قصه_چیستایثربی
https://t.me/joinchat/AAAAAD1J55v7lM2oraPEBA
#چیستایثربی_کانال_رسمی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
#پنجاه_و_پنج⬇️ از پست قبل.
گفتم : خب کیه ؟!
اونم از همسایه هاست ؟
مادرم گفت : نه ولش کن ، دخترخالته ، ولی احتمالا تصادف باعث شده الان یادت نیاد.
مادرش اومد عقبش ، به زور بردش.
گفتم :خب ما کاری کردیم ؟!
گفت : نه.بالاخره میامد سراغ دخترش...
بخصوص با وضعیت الان تو...
برایم عجیب بود ، مادرم با من حرف
می زد.
این بزرگ ترین معجزه ی عالم بود.
درست مثل موقعی که هنوز عمل جراحی نکرده و مریض نشده بود! مثل آن موقعها که گاهی میخندید!
آنقدر جذب حرف زدن زیبای مادرم شدم ، که قابلمه ی آن زن جوان را باز کردم ، و ناخوآگاه شروع به خوردن کردم ! احساس گرسنگی یک هیولا را داشتم....
به مادرم گفتم : از اینجا تا بهشت یا جهنم ....نمی دونم ، هرجا تو بری ، من یکی که کنیزتم...
دیگه همو تنها نذاریم...باشه؟
مادر لبخند کودکانه ای زد ، حس کردم در درونش دخترکی نحیف و خجالتی ، هنوز نفس میکشد...
یک نفر پشت در ایستاده بود !...
نمی دانم چرا حس می کردم صدای نفس هایش را می شنوم.
محکم به در کوبیدم و گفتم :
میخوام با مادرم ، تنها باشم ، از اینجا برید... راحتمون بذارید!
طرف ایستاده بود ، سایه ی سنگینش را پشت در حس میکردم. در را با خشم باز کردم ، پسرک مو تابدار بود.
گفتم : ما با هم همسایه ایم فقط ؛ درسته؟
گفت : نه...من اینجا دیگه زندگی نمیکنم.
اسمم محسنه، مهم نیست قبلا کی بودم.
الان توی این خونه، هیچکس نیستم ! ...
اومدم خداحافظی...یه مدت گم و گور شم تا اذیت نشی...یعنی نشید !
گفتم : صبر کنید...ما قبلا چه نسبتی با هم داشتیم ؟
مادرم ، سرش را بیرون آورد و گفت :مربیت بودن دخترم، مربی اسکیت!
و خیلی به ما لطف داشتن...
گفتم : شما فقط مربی من بودین؟
گفت :بله... و یه کم دوست...
چطور؟
گفتم: نگاهاتون یه جوریه...انگار میخواین یه چیزی بگین....
حافظه مو از دست دادم ، عقلمو که نه !
مادرم خواست چیزی بگوید، پسر جوان یا همان محسن ، گفت : نه خانم !...
خواهش میکنم....الان نه ! اذیت میشه...
بااجازه تون !
و رفت...
بوی عطر خوبی در راهرو مانده بود ؛ شانه ام را بالا انداختم و وارد خانه شدم. در را از داخل قفل کردم ، نمیخواستم دیگر کسی مزاحممان شود. انگار بعد از سالها ؛ مادرم را یافته بودم...
#خواب_گل_سرخ
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی
هرگونه اشتراک یا برداشت از این داستان ؛ منوط به ذکر #نام_نویسنده است.
#کانال_قصه_چیستایثربی
https://t.me/joinchat/AAAAAD1J55v7lM2oraPEBA
#چیستایثربی_کانال_رسمی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
Telegram
چیستا_دو
داستانهای چیستایثربی_او یکزن _ خواب گل سرخ و..تنها کانال موثق قصه ها ی من که ؛شخصا زیر نظرخودم، چیستا، اداره میشود. ادرس کانال #رسمی من این است
@chista_yasrebi
@chista_yasrebi
Forwarded from چیستا_دو (Chista Yasrebi)
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت55
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
شب، شروع همه ی اتفاقاتِ نهفته است.
شب، یعنی زندگی تازه...
شب، یعنی من!
شب، یعنی تو!
شب، یعنی من و تو!
از آینه، بیرون نمی آیم!
به زبان گذشته، حرف می زنم اینبار!
سارا را، در شب، عقد کردند.
عقدی ساده، اتاقی ساده، عاقدی دوست...
همان شب که سارا، پابرهنه، در کوهستان، نامِ کوچک مرد را فریاد کرد...
همان شب که کوه، به جای مرد، جوابش را داد...
مرد، بیش از این، منتظر نماند.
دوستش عاقد بود، به همان اتاق سپیدِ کوهستان آمد و خطبه ی عقد را خواند!
دوشیزه سارا آل طاها، اکنون، همسر رسمی فرمانده بود.
مَهرش، فتح هفت قله ی کوهستان بود و هفت شاخه گل وحشی از هفت کوه غریب.
همه رفتند، عروس، با گیسوانی به رنگ شب، تنها ماند.
با مردی که ده سال از او، بزرگتر بود...
گویی این مرد، یکبار، در این جهان، زندگی کرده، رفته و دوباره برگشته بود.
نگین حلقه ی ازدواجش، فیروزه ای بود، رنگ گلدسته ها...
مرد گفت: خوشت میاد از این انگشتر؟
سارا گفت: منو یاد چیزی میندازه که انگار یادم رفته!
مرد گفت: توی یکی از سفرام، به نیت تو خریدم.
اونموقع نمی دونستم که حلقه ی ازدواجت میشه!
سارا لبخند زد...
حس غریبی داشت، هیچکس از اعضای خانواده اش، آنجا نبود.
خودش، پزشک بود، ولی عروس بودن را، نیاموخته بود!
مرد، کمی جلوتر آمد.
سارا، نفسش را، در سینه، حبس کرد، دلش می خواست از اتاق بیرون برود.
به نظرش هوای اتاق، کم بود.
به مرد گفت: بریم بیرون؟
مرد گفت: تاریکه! برای چی؟
کوهنوردی تو شب، خوب نیست.
اینجا شاید، مین کاشته باشن.
خیلی هم، امن نیست!
سارا گفت: این پایین یه جویباره.
مرد گفت: دیدم...
و با تعجب به سارا خیره شد...
سارا نمی توانست نگاه خیره و پر سوال مرد را تحمل کند.
سرش را پایین انداخت، یک طره از گیسوان مشکی اش، از شال بیرون افتاد.
مرد، دستش را جلو آورد که موی او را، از صورتش کنار بزند...
سارا بی اختیار، با ترس، خودش را عقب کشید...
مرد شک کرد!
_چی شده سارا؟
منو دوست نداری؟!
تو، الان زن منی!
نمی خوای شالتو برداری؟
سارا نشسته، به دیوار تکیه داد.
_با شال، راحتم!
مرد، خنده اش گرفت...
_سارا جان، من همسرتم!
نمی خوام اذیتت کنم، از چی ترسیدی؟
مگه نگفتی دوازده سال با فکر من، زندگی کردی؟
خب، حالا من اینجام!
و هر اتفاقی بین ما بیفته، حلال و درسته.
به من نگاه کن!
سارا نمی توانست...
چشمان مرد، اذیتش می کرد.
سارا گفت: هوا، اینجا کمه!
مرد گفت: نه، هوا خوبه!
و باز، به سارا، نزدیک تر شد.
حالا سارا، گرمای بدنِ مرد را، کنارش حس می کرد.
مرد، شال او را، آهسته برداشت....
گیسوان بافته ی سارا، بیرون ریخت.
مرد گفت: حالا یه نفس عمیق بکش!
سارا با خودش گفت: این اسطوره ت!چه مرگت شده دختر؟!
و تازه فهمید، هم عاشقِ مرد است، هم از تنش می ترسد!
تنِ مرد، میدان جنگ است.
جنگی که سارا، از آن بیزار است!
_ببین... مسلسلو، چرا آوردی توی اتاق؟
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت55
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت55
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
شب، شروع همه ی اتفاقاتِ نهفته است.
شب، یعنی زندگی تازه...
شب، یعنی من!
شب، یعنی تو!
شب، یعنی من و تو!
از آینه، بیرون نمی آیم!
به زبان گذشته، حرف می زنم اینبار!
سارا را، در شب، عقد کردند.
عقدی ساده، اتاقی ساده، عاقدی دوست...
همان شب که سارا، پابرهنه، در کوهستان، نامِ کوچک مرد را فریاد کرد...
همان شب که کوه، به جای مرد، جوابش را داد...
مرد، بیش از این، منتظر نماند.
دوستش عاقد بود، به همان اتاق سپیدِ کوهستان آمد و خطبه ی عقد را خواند!
دوشیزه سارا آل طاها، اکنون، همسر رسمی فرمانده بود.
مَهرش، فتح هفت قله ی کوهستان بود و هفت شاخه گل وحشی از هفت کوه غریب.
همه رفتند، عروس، با گیسوانی به رنگ شب، تنها ماند.
با مردی که ده سال از او، بزرگتر بود...
گویی این مرد، یکبار، در این جهان، زندگی کرده، رفته و دوباره برگشته بود.
نگین حلقه ی ازدواجش، فیروزه ای بود، رنگ گلدسته ها...
مرد گفت: خوشت میاد از این انگشتر؟
سارا گفت: منو یاد چیزی میندازه که انگار یادم رفته!
مرد گفت: توی یکی از سفرام، به نیت تو خریدم.
اونموقع نمی دونستم که حلقه ی ازدواجت میشه!
سارا لبخند زد...
حس غریبی داشت، هیچکس از اعضای خانواده اش، آنجا نبود.
خودش، پزشک بود، ولی عروس بودن را، نیاموخته بود!
مرد، کمی جلوتر آمد.
سارا، نفسش را، در سینه، حبس کرد، دلش می خواست از اتاق بیرون برود.
به نظرش هوای اتاق، کم بود.
به مرد گفت: بریم بیرون؟
مرد گفت: تاریکه! برای چی؟
کوهنوردی تو شب، خوب نیست.
اینجا شاید، مین کاشته باشن.
خیلی هم، امن نیست!
سارا گفت: این پایین یه جویباره.
مرد گفت: دیدم...
و با تعجب به سارا خیره شد...
سارا نمی توانست نگاه خیره و پر سوال مرد را تحمل کند.
سرش را پایین انداخت، یک طره از گیسوان مشکی اش، از شال بیرون افتاد.
مرد، دستش را جلو آورد که موی او را، از صورتش کنار بزند...
سارا بی اختیار، با ترس، خودش را عقب کشید...
مرد شک کرد!
_چی شده سارا؟
منو دوست نداری؟!
تو، الان زن منی!
نمی خوای شالتو برداری؟
سارا نشسته، به دیوار تکیه داد.
_با شال، راحتم!
مرد، خنده اش گرفت...
_سارا جان، من همسرتم!
نمی خوام اذیتت کنم، از چی ترسیدی؟
مگه نگفتی دوازده سال با فکر من، زندگی کردی؟
خب، حالا من اینجام!
و هر اتفاقی بین ما بیفته، حلال و درسته.
به من نگاه کن!
سارا نمی توانست...
چشمان مرد، اذیتش می کرد.
سارا گفت: هوا، اینجا کمه!
مرد گفت: نه، هوا خوبه!
و باز، به سارا، نزدیک تر شد.
حالا سارا، گرمای بدنِ مرد را، کنارش حس می کرد.
مرد، شال او را، آهسته برداشت....
گیسوان بافته ی سارا، بیرون ریخت.
مرد گفت: حالا یه نفس عمیق بکش!
سارا با خودش گفت: این اسطوره ت!چه مرگت شده دختر؟!
و تازه فهمید، هم عاشقِ مرد است، هم از تنش می ترسد!
تنِ مرد، میدان جنگ است.
جنگی که سارا، از آن بیزار است!
_ببین... مسلسلو، چرا آوردی توی اتاق؟
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت55
#قسمت_پنجاه_و_پنجم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2