این یادداشت قبلا در کتاب ماه کودک و نوجوان منتشر شده است. ولی خاطرم نیست کدام شماره بود.



لذت آگاتی کریستی خواندن
چرا آگاتی کدیستی و داستان پلیسی میخوانیم؟


اولین نظر درباره­ی آگاتا کریستی معمولا این است: «ای بابا، سریالش را که دیده­ایم.» یا مثلا «ای بابا! قاتل همان پسر مو بوره بود، یادت نیست؟» سوال واقعا خوبی است، این کتاب­ها چقدر ارزش خواندن دارند؟ مخصوصا که در خیلی محافل و در بحث­های دور همی شنیده می­شود آثار پلیسی اصولا برای فیلم خیلی مناسبند، از این نظر که به قول معروف طرح محور هستند. پس چرا باید آگاتا کریستی بخوانیم، وقتی قبلا فیلمش را دیده­ایم؟ جواب چنین سوالی معمولا همراه است با مقایسه­ی لذت مطالعه، با لذت تماشا. لذتی که با تصورات و تعلیقات مخصوص خواندن همراه است. با خواندن خودِ رمان، فرصت بازسازی جهان آگاتا کریستی را به خودتان می­دهید. دیگر مجبور نیستید چشم و گوش بسته دنبال پلیس­ها و مارپل از این خانه به آن بروید تا قاتل دستگیر شود. لذت خواندن کتاب به آفرینش تدریجی جهان هم مربوط می­شود و به درنگی که در هنگام خواندن بسیار بهتر از تماشای یک قسمت از یک سریال قابل دستیابی است. وقت خواندن رمان مجبور نیستید ظرف 70 دقیقه قاتل را دستگیر کنید، زمان کاملا دست خود شماست. خودتان را از این لذت محروم نکنید، البته می­دانم که خوانندگان این یادداشت احتمالا کتابخوان حرفه­ای هستند، اما به هر حال این استدلال تکراری ممکن است یک روزی به کارتان بیاید. اما کمی بیشتر در جذابیت­های داستان خانم مارپل دقیق شویم.

جذابیت کلی داستان پلیسی ناشی از بر هم خوردن شدید تعادل در لحظه­ی شروع داستان است با وقوع جنایت. وجدان پاک ما، تا دستگیر نشدن قاتل آرام نخواهد شد، و همین مسئله­ی وجدانی ما را به ادامه­ی ماجرا تشویق خواهد کرد. این جذابیت مشترک همه­ی داستان­های پلیسی است، از پوارو گرفته تا چندلر و … . اما آگاتا کریستی، مخصوصا در داستان­های خانم مارپل عناصر جذاب دیگری را هم به کار می­گیرد. مثلا، حومه شهر ....
.
#داستان
#آگاتا_کریستی
#داستان_پلیسی_جنایی
#چیستایثربی
@chista_yasrebi