#نیچه و انتقادش از واعظان #مرگ
معنای مرگ در تاریخ فلسفه بیشترین قرابت را با این سخن سقراط، در رسالۀ فایدون افلاطون که:
«فیلسوفان در کار چگونه مردن اند و تلاش می کنند تا روح را از زندان تن رها سازند.»
داشته است.
اما #فریدریش_نیچه، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، صاحبان چنین اندیشه هایی را «واعظین مرگ» می نامید و نظراتی از این دست را مورد نکوهش قرار می داد
. نزد او مرگ (حتمیِ هر زندگی) ممکن بود قطره ای گوارا و عطرآگین از ساده اندیشی را همراه داشته باشد،
حال آنکه روح های داروساز از آن قطره ای سمی و بد طعم ساخته اند که تمامی زندگی را نفرت بخش می سازد (آواره و سایه اش،۶۹۴).
در کتاب "چنین گفت زرتشت " ، این افراد به سه صورت معرفی می شوند:
آنهایی که #نیروی_شهوت_انگیزی درون خود دارند که می بایست شهوت پرست شوند و یا نفس خویش را بکشند و آنها کشتن نفس خویش را بر می گزینند.
البته این کشتن خود نمود همان شهوت پرستی است.
اشخاصی که #روانی_بیمار دارند و همواره از مرگ می گویند. اینها زندگی را #رنج می دانند و از ادامه دادن به حیات خویش #ناتوانند.
برخی دیگر شهوت و غرایز لذت بخش آدمی و خواستن را #گناه دانسته و اینچنین هستی را نفی می کنند.
واعظ مرگ تنها به یک بعد زندگی می نکرد و مشخصۀ اصلی حیات را رنج می داند.
زرتشت نیچه به چنین افرادی می گوید:« این کسانی که زندگی بهترتان کار توان فرساست و مایۀ عذاب:
مگر از زندگی بسیار خسته نیستید؟ مگر برای وعظ مرگ بسیار رسیده نیستید؟ پس چرا به زندگی خویش پایان نمی بخشید؟ "
این امر نشان می دهد که واعظان مرگی که مدام از رنج و عذاب سخن می گویند در حقیقت به دنبال مرگ نیستند!!!!!
چرا که اگر جز این بود به جای شکوه و گلایه با اشتیاق به سوی مرگ می شتافتند!
نزد نیچه هر نظری که گوشه ای هرچند کوچک از زندگی، واقعیت و یا آنچه هست را نفی کند، شامل این نوع نگاه به زندگی می شود.
همانند سقراط که در بستر مرگش گفت: زندگی همانند بیماری است.
بنابراین باورمندان به زندگی جاوید نیز از این دسته خواهند بود. چرا که برای فرار از این جهان ، جهان خیالی دیگری برای خویش ساخته اند.
زرتشت نیچه می گوید:« زمین پر است از آنانی که بایدشان ترک زندگی را موعظه کرد یا زندگی جاوید را.. این هر دو نزد من یکسان اند.»
«بادا که به طعم زندگی جاوید از این زندگی در گذرند!»
#معصومه_قایمی
#فلسفه_نو
#چیستایثربی
@chista_yasrebi_original
معنای مرگ در تاریخ فلسفه بیشترین قرابت را با این سخن سقراط، در رسالۀ فایدون افلاطون که:
«فیلسوفان در کار چگونه مردن اند و تلاش می کنند تا روح را از زندان تن رها سازند.»
داشته است.
اما #فریدریش_نیچه، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، صاحبان چنین اندیشه هایی را «واعظین مرگ» می نامید و نظراتی از این دست را مورد نکوهش قرار می داد
. نزد او مرگ (حتمیِ هر زندگی) ممکن بود قطره ای گوارا و عطرآگین از ساده اندیشی را همراه داشته باشد،
حال آنکه روح های داروساز از آن قطره ای سمی و بد طعم ساخته اند که تمامی زندگی را نفرت بخش می سازد (آواره و سایه اش،۶۹۴).
در کتاب "چنین گفت زرتشت " ، این افراد به سه صورت معرفی می شوند:
آنهایی که #نیروی_شهوت_انگیزی درون خود دارند که می بایست شهوت پرست شوند و یا نفس خویش را بکشند و آنها کشتن نفس خویش را بر می گزینند.
البته این کشتن خود نمود همان شهوت پرستی است.
اشخاصی که #روانی_بیمار دارند و همواره از مرگ می گویند. اینها زندگی را #رنج می دانند و از ادامه دادن به حیات خویش #ناتوانند.
برخی دیگر شهوت و غرایز لذت بخش آدمی و خواستن را #گناه دانسته و اینچنین هستی را نفی می کنند.
واعظ مرگ تنها به یک بعد زندگی می نکرد و مشخصۀ اصلی حیات را رنج می داند.
زرتشت نیچه به چنین افرادی می گوید:« این کسانی که زندگی بهترتان کار توان فرساست و مایۀ عذاب:
مگر از زندگی بسیار خسته نیستید؟ مگر برای وعظ مرگ بسیار رسیده نیستید؟ پس چرا به زندگی خویش پایان نمی بخشید؟ "
این امر نشان می دهد که واعظان مرگی که مدام از رنج و عذاب سخن می گویند در حقیقت به دنبال مرگ نیستند!!!!!
چرا که اگر جز این بود به جای شکوه و گلایه با اشتیاق به سوی مرگ می شتافتند!
نزد نیچه هر نظری که گوشه ای هرچند کوچک از زندگی، واقعیت و یا آنچه هست را نفی کند، شامل این نوع نگاه به زندگی می شود.
همانند سقراط که در بستر مرگش گفت: زندگی همانند بیماری است.
بنابراین باورمندان به زندگی جاوید نیز از این دسته خواهند بود. چرا که برای فرار از این جهان ، جهان خیالی دیگری برای خویش ساخته اند.
زرتشت نیچه می گوید:« زمین پر است از آنانی که بایدشان ترک زندگی را موعظه کرد یا زندگی جاوید را.. این هر دو نزد من یکسان اند.»
«بادا که به طعم زندگی جاوید از این زندگی در گذرند!»
#معصومه_قایمی
#فلسفه_نو
#چیستایثربی
@chista_yasrebi_original