#چهاردهم#پستچی#چیستا_یثربی
برگرفته از اینستاگرام چیستا یثربی
@chista_yasrebi
مادرم گفت:بهتری؟ فقط نگاهش کردم.همیشه زیبا بود.آنقدر که همیشه فقط دلم میخواست نگاهش کنم. به خاطر من آمده بود؟آن هم در خانه ای که قسم خورده بود، دیگر پایش رانگذارد؟ پس دوستم داشت.مثل وقتی کوچک بودم و او شاد بود و امیدوار.از صبح تا شب، پشت ماشین تایپ قدیمی، مینشست و مینوشت.انگشتهایش، بر دگمه های حروف ماشین تایپ، نوک میزدند.پرندگان بازیگوشی بودند که کلمه می دانستند.چه چیزی پرندگان را از انگشتان این زن ، فراری داد؟ شاید هیچ.مگر جبر روزگار.بعد از انقلاب، خانه نشین شد.دیگر کتابهایش چاپ نمیشدند.رمان انجماد را که تازه چاپ کرده بود، جلوی من، تکه تکه کرد.ماشین تایپ قدیمی را در انبار گذاشت و از صبح تاشب ،مثل یک کبوترکوچک، پشت پنجره مینشست و به باغچه مرده ی خانه، خیره میشد.این زن ، مادر من بود.زیبا، باهوش و شکننده که ناگهان حس کرد به کنیزی در خانه بدل شده است.همه میرفتند و میامدند و رشد میکردند و او رخت میشست، لباس میدوخت،در صف نان، بن و کوپن می ایستاد و کم کم محو میشد.تا یکروز تصمیم گرفت به امامزاده داودبرود.نذری داشت و همان نذر، آنجا مقیمش کرد.اتاقی اجاره کرد که مدتی تنها باشد و چون پدر عاشقش بود و نمیگذاشت، از او جدا شد.حالا به خاطر دخترش، برگشته بود.گفت:دنیا صبر نمیکنه ما حقمونو بگیریم.باید بری دنبالش.اگه چیزی رو میخوای، باید تا تهش بری.در آغوشش گریه کردم.بوی مادر میداد.سرم را نوازش کردوگفت:وقتی ماجرا رو شنیدم، فقط به یه چیز فکر کردم.دخترم فقط یه بار زندگی میکنه.حقشه این یه بار اونجوری که میخواد باشه.حتی اگه مجبور شه بجنگه.نسل من خسته شد.گوشه ی خونه نشست.تو باید خودت بری دنبال معجزه.اگه دوسش داری برو بوسنی !از چی میترسی؟ راست میگفت:مگر چیزی هم مانده بود که ازدست بدهم؟عصر آن روزحراست جلویم را گرفت: ورودممنوعه! گفتم :پس یا ماشه رو بکش یا منو کتک بزن.نمیزنی؟دستای تو غیرت ندارن! حاجی ترسیده بود.انگار میخواست به جای من، تمام دشمنانش را دم در ببیند.با دو محافظ آمد.خنده ام گرفت.یعنی آنقدرمیترسید که دربرابر دخترکی با دست خالی، به محافظ احتیاج داشت؟به او خیره شدم و گفتم :شما فرستادینش.ویزا میخوام با آدرس دقیق.مگه با شما حرف نمیزنم.چرا زمینو نگاه میکنید؟گفت:اگه محرم حاج علی نبودی میدونی کجا میفرستادمت؟گفتم بفرست.ولی اول آدرس و تلفن!شما زن عاشق ندیدی نه؟از هرسربازی خطرناکتره!یک لحظه بعد،گوشی تلفن دستم بود.علی آنسوی خط... گفتم،قهرمان،دارم میام اونجا!گفت:بت دروغ گفتن... من دارم میام.بهشون نگو.فرار میکنم.فقط تو هیچی نگو!بات تماس میگیرم.قول خانمم؟...
ادامه دارد...
#چیستایثربی
#داستان
#پستچی
#قسمت_چهاردهم
@Chista_yasrebi

شیداوصوفی #قسمت_چهاردهم #چیستایثربی
برگرفته از اینستاگرام چیستا یثربی
@chista_yasrebi

آهسته از پله ها پایین آمد. با موهای بلند مشکی. زیبایی خاصی نداشت؛ ولی مهربان به نظر میرسید. گفت؛ سیمینم. دختر عموی جمشید.... سی سالمه. هیچکس نمیدونه من کجام ! جمشید پنج ساله منو تو این خونه اسیر کرده. موهام روشنه. اون مشکی شون میکنه. میدونین چرا؟ بش میگی یا خودم بگم؟ جمشید با سر اشاره کرد. سیمین گفت؛ پرویز، پدر آرش پنج سال پیش، اومد خواستگاری من. زنش مدتها پیش جدا شده بود. اولش نمیدونست فامیل مشکاتم. وقتی فهمید؛ براش مهم نبود. منو دوست داشت. تو آتلیه ش بم کار داد. خانواده م موافق بودن. این هیولا نذاشت. منو دزدید! شایعه کرد با یه پسر فرار کردم شهرستان. پنج ساله تو این خونه اسیرم. حتی نمیذاره از اتاق بیام بیرون. چون میترسه خونه رو به آتیش بکشم. حالا ببین چی برات دارم جمشید مشکات! در دستش، تیغی بود. ترسیدم! اما با تیغ شروع کرد به زدن موهایش. دیگر کف سرش دیده میشد. جمشید فحش داد. چند بار خواست مانع شود؛ اما تیغ در دست خشمگین سیمین بود. کف اتاق پر موی مشکی بود. سیمین گفت؛ راحت شدی مریض؟ به خانم گفتی تو آلمان بیمارستان روانی بودی؟ گفتی چته؟ مادر بد ذاتت، همه اینا رو میدونست و میخواست این دختر عقب مونده طفلکی رو به خاطر پول باباش، بدبخت کنه....و کرد! تو میدونی که من خیلی چیزا میدونم. پس چاره ای جز کشتنم نداری؛ بیمار؛ کلکسیونر زنای مو مشکی... پنج سال تو اون اتاق بودم و فقط به فرار فکر میکردم؛ اما اون در لعنتی همیشه قفل بود و رفیقات مراقب من.. شمام تا دیر نشده فرار کن شیدا خانم. تا موهاتو مشکی نکرده. گفتم؛ تو صوفی رو دیدی؟ گفت: دختره بیچاره. انقدر کتکش زد که سه تامون به دست و پاش افتادیم. وان پر خون شده بود. صوفی قوی بود.. اون همه خون! گفتم. چرا؟ حالا کجاست؟ گفت: من و صوفی رازی رو میدونیم که این مردو میکشه؛ بله. اون به مادر بهار راست گفت. هیچوقت به اون بچه معصوم، دست نزد؛ ولی در ازای پول کثیف، دادش به دوستش.. من نبودم. بهارگاهی تو خواب جیغ میزنه. میگه؛ تورو خدا منو اذیت نکن آقا! تو رو جون قناریا. مردتیکه وحشی حامله ش کرد. پرویز، پسر مشکات نیست. پرویز بهم گفت. تو بیمارستان بهار داشت میمرد. روژان بالا سرش بود. بعدم که بچه رو دادن رفت. این مرد، به خاطر پول، بهار رو فروخت و بعد نوبت من بود. عشق من و پسر بهار. تحمل نداشت ببینه. مشکات کف زد...... حالا که خوب باهم دردل زنونه کردین، واستون یه دوره دارم. همه اتاق زیر شیروونی! الان! گفتم. من نمیام. محکم خواباند در گوشم. گفت، اصلا میدونی چرا اینکارو کردم؟ تو هم بودی میکردی. در باز شد. علی بود، مسلح، با چند پلیس... پشت سرش؛ کنار ماشین پلیس ؛ دختر زیبایی که میلرزید؛ بیرون در، خیره به علی، با نگاهی عاشقانه، صوفی بود؛ با نگاهی مثل چهارده سالگی من به علی...

#ادامه_دارد...
#شیداوصوفی
#داستان
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی
هرگونه برداشت یا کپی از این داستان بدون ذکر نام نویسنده، ممنوع است.

@chista_yasrebi

شیداوصوفی #قسمت_چهاردهم #چیستایثربی
برگرفته از اینستاگرام چیستا یثربی
@chista_yasrebi

آهسته از پله ها پایین آمد. با موهای بلند مشکی. زیبایی خاصی نداشت؛ ولی مهربان به نظر میرسید. گفت؛ سیمینم. دختر عموی جمشید.... سی سالمه. هیچکس نمیدونه من کجام ! جمشید پنج ساله منو تو این خونه اسیر کرده. موهام روشنه. اون مشکی شون میکنه. میدونین چرا؟ بش میگی یا خودم بگم؟ جمشید با سر اشاره کرد. سیمین گفت؛ پرویز، پدر آرش پنج سال پیش، اومد خواستگاری من. زنش مدتها پیش جدا شده بود. اولش نمیدونست فامیل مشکاتم. وقتی فهمید؛ براش مهم نبود. منو دوست داشت. تو آتلیه ش بم کار داد. خانواده م موافق بودن. این هیولا نذاشت. منو دزدید! شایعه کرد با یه پسر فرار کردم شهرستان. پنج ساله تو این خونه اسیرم. حتی نمیذاره از اتاق بیام بیرون. چون میترسه خونه رو به آتیش بکشم. حالا ببین چی برات دارم جمشید مشکات! در دستش، تیغی بود. ترسیدم! اما با تیغ شروع کرد به زدن موهایش. دیگر کف سرش دیده میشد. جمشید فحش داد. چند بار خواست مانع شود؛ اما تیغ در دست خشمگین سیمین بود. کف اتاق پر موی مشکی بود. سیمین گفت؛ راحت شدی مریض؟ به خانم گفتی تو آلمان بیمارستان روانی بودی؟ گفتی چته؟ مادر بد ذاتت، همه اینا رو میدونست و میخواست این دختر عقب مونده طفلکی رو به خاطر پول باباش، بدبخت کنه....و کرد! تو میدونی که من خیلی چیزا میدونم. پس چاره ای جز کشتنم نداری؛ بیمار؛ کلکسیونر زنای مو مشکی... پنج سال تو اون اتاق بودم و فقط به فرار فکر میکردم؛ اما اون در لعنتی همیشه قفل بود و رفیقات مراقب من.. شمام تا دیر نشده فرار کن شیدا خانم. تا موهاتو مشکی نکرده. گفتم؛ تو صوفی رو دیدی؟ گفت: دختره بیچاره. انقدر کتکش زد که سه تامون به دست و پاش افتادیم. وان پر خون شده بود. صوفی قوی بود.. اون همه خون! گفتم. چرا؟ حالا کجاست؟ گفت: من و صوفی رازی رو میدونیم که این مردو میکشه؛ بله. اون به مادر بهار راست گفت. هیچوقت به اون بچه معصوم، دست نزد؛ ولی در ازای پول کثیف، دادش به دوستش.. من نبودم. بهارگاهی تو خواب جیغ میزنه. میگه؛ تورو خدا منو اذیت نکن آقا! تو رو جون قناریا. مردتیکه وحشی حامله ش کرد. پرویز، پسر مشکات نیست. پرویز بهم گفت. تو بیمارستان بهار داشت میمرد. روژان بالا سرش بود. بعدم که بچه رو دادن رفت. این مرد، به خاطر پول، بهار رو فروخت و بعد نوبت من بود. عشق من و پسر بهار. تحمل نداشت ببینه. مشکات کف زد...... حالا که خوب باهم دردل زنونه کردین، واستون یه دوره دارم. همه اتاق زیر شیروونی! الان! گفتم. من نمیام. محکم خواباند در گوشم. گفت، اصلا میدونی چرا اینکارو کردم؟ تو هم بودی میکردی. در باز شد. علی بود، مسلح، با چند پلیس... پشت سرش؛ کنار ماشین پلیس ؛ دختر زیبایی که میلرزید؛ بیرون در، خیره به علی، با نگاهی عاشقانه، صوفی بود؛ با نگاهی مثل چهارده سالگی من به علی...

#ادامه_دارد...
#شیداوصوفی
#داستان
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی
هرگونه برداشت یا کپی از این داستان بدون ذکر نام نویسنده، ممنوع است.

@chista_yasrebi

#او_یکزن #قسمت_چهاردهم #چیستایثربی

باران بهاری بود؛ روزی که اسبابهای اندکم را در چمدان کهنه ی زمان دختری ام ریختم و به زور درش را بستم. باران بهاری بود؛ وقتی با حسی غریب، انگار برای آخرین بار به خانه مان نگاه کردم و باران روی گیسوان و کلاهم نشست.... باران بهاری بود؛ انگار چیزی را در خانه ی پدری جا گذاشته بودم ؛ چیزی که به این سادگی پیدا نمیشد؛ یا شاید وقتی پیدا میشد که دیگر دیر بود! به پدر فقط گفته بودم: منشی صحنه ام، شاید هم نقش کوچکی به من بدهند و نشانی گنگی را که برایم نوشته بودند به او دادم ؛ گفتم: میگن اونجا آنتن نداره! وسط جنگله، اگه نتونستم پیام بدم، نگران نشو! بار اولم نیست که تنها جایی میرم.... گفت: ولی اون بار خیلی تلخ تموم شد! گفتم: شاید خدا دلش سوخت خواست جبران کنه؛ آدم بدی به نظر نمیاد؛ اما قسم خوردم؛ فعلا راجع به فیلم ، جایی حرف نزنیم..نگران من نباشید ! نبودند؛ میدانستم! آنها آنقدر درگیر کارهای خود بودند که وقتی برای نگرانی نداشتند.مادرم ؛ هنوز خواب بود. نشد خداحافظی کنیم.قرص خواب که میخورد؛ دلم نمی آمد؛ بیدارش کنم.معلم بود.دو سال دیگر بازنشسته میشد و همیشه خسته بود.... باران بهاری؛ کم کم تند شد ؛ چکمه های جیرم؛ گلی شد... سر پیچ جاده ایستاده بودم که راننده اش دنبالم بیاید؛ با یک کلاه و شال قرمز، یاد شنل قرمزی افتادم؛ اما گرگ کداممان بود؟ شاید هیچکدام! فقط سرنوشت!.... ماشین را از دور دیدم؛ چمدان سبزم را از زمین برداشتم. در ماشین باز شد و چمدان را از دستم گرفت؛ قلبم فرو ریخت؛ مثل آوار بهمن در کوه!..... خودش آمده بود؛ تنها !.... دوباره در لباسی سراسر سیاه! گفت: چرا اینجوری نگام میکنی؟! خب منم دارم میرم همونجا دیگه؛ گفتم با هم بریم! سوار شدم ؛ در ماشین ؛ بی آنکه نگاهم کند ؛ گفت: لباس شنل قرمزی پوشیدی ترسیدی گرگ بخورتت یا نخورتت ؟!... گفتم: نه! لباس آلیسو نداشتم ؛ وگرنه آلیس در سرزمین عجایبو میپوشیدم! حالا یه راست میریم اونجا؟ گفت: یه راست میریم هرجا تو بگی! و لبخند زد؛ نمیدانم چرا حس میکردم ؛ دارد از تمام جذابیتهایش استفاده میکند؛ ولی چرا؟ دور او، دختر کم نبود! فقط چون شکل خواهرش بودم؟ دختری که گمشده بود یا گمش کرده بودند؟ گفتم: موزیک داری؟ پلیر را روشن کرد؛ صدای خودش بود. گفتم: نشنیده بودم! گفت: هنوز خیلی چیزا رو نشنیدی و ندیدی! آدم میتونه تا اونور دنیا بره و بیاد؛ ولی انگار چشماشو بسته باشن.خودم یادت میدم.کم کم.....

گفتم: دلم برای چیستا میسوزه، واسه اعتمادش! تمام متنای خصوصیشم ؛ من تایپ میکنم. گفت: خصوصی؟ گفتم: آره؛ قصه هایی که نمیخواد اینجا چاپ شه، بش گفتم با دوستم میرم سفر! گفت: دروغ نگفتی که!.... ازش خوشم نمیاد. گفتم: چرا؟ گفت: بهت نگفته! نه؟ گفتم، درباره ی تو؟ گفتی حرف نزنم! شهرام گفت خوب کردی!... شروع به سوت زدن ملودی آشنایی کرد؛ شنیده بودم، بارها و بارها..... ولی هر چه فکر میکردم ؛ یادم نمی آمد کجا آن را شنیده ام، انگار داشت خوابم میرفت؛ با سوت او! نه!...نمیخواستم بخوابم...حالا نه...آنجا نه!.....


#او_یک_زن
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی
#داستان
#داستان_بلند
#پاورقی_اینستاگرامی
#برگرفته_از اینستاگرام رسمی چیستایثربی
#ادبیات
دوستان عزیز، هر گونه اشتراک گذاری با ذکر نام نویسنده و لینک کانال تلگرام رسمی او، بلامانع است. حقوق نویسندگان مانند سایر اصناف، محترم است. سپاسگزارم. #چیستا_یثربی
@chista_yasrebi

کانال رسمی

کانال
#قصه که میتوانید تمام قسمتهای داستان را ؛ آنجا پشت هم ؛ بخوانید....⬇️

@chista_2 کانال قصه

@chista_yasrebi



#خواب_گل_سرخ
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی

آن شب تا صبح ؛ کابوس می دیدم...
خواب می دیدم که با محسن ؛ وسط پیست اسکیت پارک هستیم و دور تا دور پیست ؛ پر از آدم است ؛ اما داخل
زمین ؛ فقط من و او هستیم !
من با کفشهای فلزی و سنگینم ؛ نمیتوانم تکان بخورم ؛ ولی او پروانه وار حرکت میکند ؛ چرخ میزند و حرکات نمایشی زیبایی انجام میدهد ؛ و همه برایش دست میزنند ؛ و من فقط درخواب لغات انگلیسی میتوانم بگویم !
هیچ کلمه ی فارسی بلد نیستم !
در جا میزنم و به انگلیسی از او کمک میخواهم...

اما او انگار که نمیبیند ؛ کوچکترین توجهی به من نمیکند ؛ و به رقص در آسمان ادامه میدهد...


صبح ؛ با سر و صدای وحشتناکی ؛ از
خواب پریدم ؛ انگار چیزی را روی زمین میکشیدند ؛ یاد خاطره ی بدی افتادم ؛ نگران مادرم شدم ؛ آفتاب روی پتویم افتاده بود ؛ ساعت نزدیک ظهر بود !
خدایا ؛ چقدر خوابیده بودم !
حتما تاثیر مسکنها بود ؛ اما درد پایم خیلی کم شده بود.خدا را شکر...

هنوز طعم تلخ آن خواب شوم از ذهنم بیرون نمیرفت ؛ که حتما معنایش بد بود!

از اتاق بیرون دویدم ؛ سراسیمه مادرم را صدا زدم ! نبود...

در اتاقش نبود ! هیچکس نبود !
داشتم از ترس میمردم که عسل ؛ دستم راگرفت...

گفتم : کجان؟

گفت: مامانم ؛ مامانتو برد آمپول بزنه....
مامانت از درد داشت گریه میکرد ؛ مامانم بش گفت : عزیزم ؛ غصه نخور ! بامن بیا ؛ درد نداره!

اما درد داره ؛ منم از آمپول بدم میاد ! بیچاره مامانت!...

گفتم مینا کجاست؟ گفت: نمیدونم ؛ رفت...

گفتم : این صداها چیه ؟!
از چشمی ؛ چیزی معلوم نبود.

شال و مانتویم را پوشیدم ؛ تا پاگرد
پله ها رفتم ؛

کارگرها داشتند بارها را جا به جا میکردند ؛ و حامد ؛ مثل کارفرمای مهربانی ؛ با آنها حرف میزد .
سلام دادم ؛ با نگرانی گفتم : دارید میرید ؟!

تازه اومده بودید که!
شوهر مریم مگه قول نداد تا دادگاه دیگه نیاد اینجا؟!

حامد گفت : سلام ! پاتون بهتره؟

محسن با دوچرخه کهنه ای در دست ؛ داشت از پله ها بالا میامد ؛ تعجب کردم این موجود ؛ باز اینجا چه میکند !

در نور صبح ؛ تازه متوجه شدم رنگ موهایش عسلی است...

گفت:سلام ؛ تازه داریم میایم !

گفتم : من با شما حرف نمیزنم !
با بی جنبه ها !

گفت: الان حرف زدی که!....و خنده اش را خورد...

حامد با لبخند گفت :
من دیشب ؛ از آقا محسن ؛ خواستم یه مدت اینجا ؛ تو آپارتمان من بمونه ؛ هم برای کارای شخصیم ؛
هم من ؛ دست تنها نمیتونم جلوی اون مرد ؛ وایسم ! به قولش اطمینانی نیست ! وحشیه و دست بزن داره...

خوشبختانه محسن جان قبول کرد ؛ اجاره ی اتاقش ده روز دیگه تمومه!

"محسن جان؟؟؟؟؟!!!!!!!!".... به این زودی "جان"!!! شده بود؟!....

با وحشت گفتم : یعنی آقا محسن قراره اینجا زندگی کنه؟!

محسن گفت : تو طبقه ی شما که نیستم !
به شما چه؟!

اصلا ؛ ما دو تا مردیم ! حرفای مردونه داریم ؛ بازم به شما چه؟!...

چیکاره ی آقا حامدی؟....
حامد گفت : لج نکنین شما دو تا با هم !
از امروز همسایه ایین!
دیشبم آقا محسن شوخی کرد مانا خانم....!
الانم معذرت میخواد ؛ منتظر نماندم ...

وارد خانه شدم ؛ نفس زنان به عسل گفتم : مغولا حمله کردن ! باید فرارکنیم ! آرام و خونسرد گفت : عین کارتون مولان ؟

گفتم: آفرین ! آره عین مولان.....یه سری وحشی ریختن اینجا !

گفت: اما مولان فرار نکرد ! باهاشون جنگید...لباس مردونه پوشید ؛ باهاشون جنگید !
تکان خوردم ؛ راست میگفت!

فرار ؛ کار ترسوها بود ؛ عسل را بغل کردم ؛ گفتم : پس بریم جنگ !

بیرون رفتیم ؛ و جنگ شروع شد ! جنگ عزیز من!....جنگ من با هر کس که میخواست آرامش را از روح من و اطرافیانم بگیرد....

محسن ؛ دزد دریایی کاراییب ؛ خودت را آماده کن!...

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی
#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی

هرگونه اشتراک گذاری این قصه ؛ با ذکر
#نام_نویسنده ممکن است.
کانال #قصه
@chista_2

https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ



آدرس پیج #اینستاگرام_رسمی
Yasrebi_chista

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_چهاردهم

#فایل_صوتی
خوانش
#چیستایثربی

https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ

@chista_yasrebi



#خواب_گل_سرخ
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی

آن شب تا صبح ؛ کابوس می دیدم...
خواب می دیدم که با محسن ؛ وسط پیست اسکیت پارک هستیم و دور تا دور پیست ؛ پر از آدم است ؛ اما داخل
زمین ؛ فقط من و او هستیم !
من با کفشهای فلزی و سنگینم ؛ نمیتوانم تکان بخورم ؛ ولی او پروانه وار حرکت میکند ؛ چرخ میزند و حرکات نمایشی زیبایی انجام میدهد ؛ و همه برایش دست میزنند ؛ و من فقط درخواب لغات انگلیسی میتوانم بگویم !
هیچ کلمه ی فارسی بلد نیستم !
در جا میزنم و به انگلیسی از او کمک میخواهم...

اما او انگار که نمیبیند ؛ کوچکترین توجهی به من نمیکند ؛ و به رقص در آسمان ادامه میدهد...


صبح ؛ با سر و صدای وحشتناکی ؛ از
خواب پریدم ؛ انگار چیزی را روی زمین میکشیدند ؛ یاد خاطره ی بدی افتادم ؛ نگران مادرم شدم ؛ آفتاب روی پتویم افتاده بود ؛ ساعت نزدیک ظهر بود !
خدایا ؛ چقدر خوابیده بودم !
حتما تاثیر مسکنها بود ؛ اما درد پایم خیلی کم شده بود.خدا را شکر...

هنوز طعم تلخ آن خواب شوم از ذهنم بیرون نمیرفت ؛ که حتما معنایش بد بود!

از اتاق بیرون دویدم ؛ سراسیمه مادرم را صدا زدم ! نبود...

در اتاقش نبود ! هیچکس نبود !
داشتم از ترس میمردم که عسل ؛ دستم راگرفت...

گفتم : کجان؟

گفت: مامانم ؛ مامانتو برد آمپول بزنه....
مامانت از درد داشت گریه میکرد ؛ مامانم بش گفت : عزیزم ؛ غصه نخور ! بامن بیا ؛ درد نداره!

اما درد داره ؛ منم از آمپول بدم میاد ! بیچاره مامانت!...

گفتم مینا کجاست؟ گفت: نمیدونم ؛ رفت...

گفتم : این صداها چیه ؟!
از چشمی ؛ چیزی معلوم نبود.

شال و مانتویم را پوشیدم ؛ تا پاگرد
پله ها رفتم ؛

کارگرها داشتند بارها را جا به جا میکردند ؛ و حامد ؛ مثل کارفرمای مهربانی ؛ با آنها حرف میزد .
سلام دادم ؛ با نگرانی گفتم : دارید میرید ؟!

تازه اومده بودید که!
شوهر مریم مگه قول نداد تا دادگاه دیگه نیاد اینجا؟!

حامد گفت : سلام ! پاتون بهتره؟

محسن با دوچرخه کهنه ای در دست ؛ داشت از پله ها بالا میامد ؛ تعجب کردم این موجود ؛ باز اینجا چه میکند !

در نور صبح ؛ تازه متوجه شدم رنگ موهایش عسلی است...

گفت:سلام ؛ تازه داریم میایم !

گفتم : من با شما حرف نمیزنم !
با بی جنبه ها !

گفت: الان حرف زدی که!....و خنده اش را خورد...

حامد با لبخند گفت :
من دیشب ؛ از آقا محسن ؛ خواستم یه مدت اینجا ؛ تو آپارتمان من بمونه ؛ هم برای کارای شخصیم ؛
هم من ؛ دست تنها نمیتونم جلوی اون مرد ؛ وایسم ! به قولش اطمینانی نیست ! وحشیه و دست بزن داره...

خوشبختانه محسن جان قبول کرد ؛ اجاره ی اتاقش ده روز دیگه تمومه!

"محسن جان؟؟؟؟؟!!!!!!!!".... به این زودی "جان"!!! شده بود؟!....

با وحشت گفتم : یعنی آقا محسن قراره اینجا زندگی کنه؟!

محسن گفت : تو طبقه ی شما که نیستم !
به شما چه؟!

اصلا ؛ ما دو تا مردیم ! حرفای مردونه داریم ؛ بازم به شما چه؟!...

چیکاره ی آقا حامدی؟....
حامد گفت : لج نکنین شما دو تا با هم !
از امروز همسایه ایین!
دیشبم آقا محسن شوخی کرد مانا خانم....!
الانم معذرت میخواد ؛ منتظر نماندم ...

وارد خانه شدم ؛ نفس زنان به عسل گفتم : مغولا حمله کردن ! باید فرارکنیم ! آرام و خونسرد گفت : عین کارتون مولان ؟

گفتم: آفرین ! آره عین مولان.....یه سری وحشی ریختن اینجا !

گفت: اما مولان فرار نکرد ! باهاشون جنگید...لباس مردونه پوشید ؛ باهاشون جنگید !
تکان خوردم ؛ راست میگفت!

فرار ؛ کار ترسوها بود ؛ عسل را بغل کردم ؛ گفتم : پس بریم جنگ !

بیرون رفتیم ؛ و جنگ شروع شد ! جنگ عزیز من!....جنگ من با هر کس که میخواست آرامش را از روح من و اطرافیانم بگیرد....

محسن ؛ دزد دریایی کاراییب ؛ خودت را آماده کن!...

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_چهاردهم
#چیستایثربی
#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی

هرگونه اشتراک گذاری این قصه ؛ با ذکر
#نام_نویسنده ممکن است.
کانال #قصه
@chista_2

https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ



آدرس پیج #اینستاگرام_رسمی
Yasrebi_chista

#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت14
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#رمان
#چیستایثربی
#قسمت_چهاردهم

جهان چه جای سرد و بیهوده ای بود، اگر تو نبودی!

چه‌ خوب شد که لیلی، خودش فهمید و گفت: خوابش می آید...

گفت: آوا که تابستان ها اینجا بوده، همه جا رو بلده!

با هم راه می رویم ،
باور نمی کنم همسرت هستم!
خستگی یادم می رود...

در طول خیابان ها ، انقدر قدم می زنیم تا به مزرعه دایی می رسیم، همان تکه زمینی که دایی با عشق در آن باغبانی می کند، و اتاقک کوچکش...

ما بچه گیها ، اینجا بازی می کردیم،
دلم گرگم به هوا می خواهد.
چند سال است که بازی نکرده ام؟

به طاها می گویم: میای گرگم به هوا بازی کنیم؟!
ما اینجا بازی می کردیم!
بچه های فامیل.

طاها گفت: چه خوب!
منو ،زیاد تو بازی ها ، راه نمی دادن!
بلد نیستم...

گفتم: پس باید گرگ‌ شی، اینکه دیگه کاری نداره!

گفت: شما امر کن بانو!
چشم!
گرگم میشم!

آوا_متولد ۱۳۷۹ اثر چیستایثربی را میخوانید


گفتم: تا ده بشمر، بیا دنبالم!
یه دفعه نیای!
بذار‌ یه کم، دور شم.

دوی من دیگه، خیلی خوب نیست، قبلا همیشه برنده بودم!

طاها خندید و گفت:
تو هم منو سر کار گذاشتیا‌ شب عقدمون!

خوبه فقط شش سال ازت بزرگترم...

باشه، برو!
دوی من‌ خوبه،
گرگ‌ میشم ، می گیرمت!

اما بعدش، تو هم، یه جای قشنگ نشونم بده، آثار باستانی، غاری ...


گفتم: هفت و نیم شبه، آثار باستانی کجا بود؟!

گفت: سرده!
یا بدو یا بریم تو ماشین!

گفتم: بریم تو ماشین‌ که چی؟
بازی کن، گرم میشی، زود باش!
بشمر !...

دویدم، شروع به شمردن کرد.
من تا جاییکه نفس داشتم دور شدم...

انگار از جهان دور می شدم...
دیگر صدایش را نمی شنیدم!

ترس برم داشت!
اگر دنبالم نمیامد؟
اگر غیب می شد، آنجا تنها چه می کردم؟

چرا وادارش کردم بازی کند؟
کجا بود اصلا؟

صدای پایی روی برگ ها نمی شنیدم. برگ ها مرطوب بودند،
صدا را می خوردند.

از کدام جهت می آمد؟
دویدم و یک دفعه ترسیدم!

من‌ آن‌ وقت شب، در آن مزرعه چه می کردم؟!

اگر جای طاها، کسی دیگر دنبالم کرده بود، چه؟

ایستادم...

نفس نفس می زدم ...
ناگهان یک نفر، از پشت، دهانم را گرفت!

بی اختیار لگدش زدم، آمدم فرار کنم!
از ترس بر زمین افتادم...

خم شد،
گفت: گرگ‌ بی صدا بهتره، نه؟!

طاها بود...
می خندید!
مثل یک پسر بچه ی شیطان شده بود، نه آن دبیر جدی که میشناختم!

گفتم: کشتی منو از ترس که!
چه جوری از پشت سرم رسیدی؟

گفت :
نوعروسی که‌ میدوه، دامادم، لابد پرواز می کنه!

گفتم: چه جای ترسناکیه!

گفت: جانم... عزیز ...

می خوای اگه می ترسی تا سر جاده ، بغلت کنم؟

سرخ شدم
خجالت کشیدم ،

گفتم: کمرت‌ می شکنه ، میافتی!

گفت: اینبار با هم میافتیم !

گفتم: ولی مثل گرگ واقعی حمله کردیا !

این بازیه آقا معلم!

گفت: برای من بازی ها ، همیشه جدی میشن!

از چشمان درخشانش، ترسیدم!

عرق کرده بود...
موهایش آشفته بود و چشمانش برق
می زد، جذاب تر شده بود...

ولی یک موج وحشی ، در چشمانش داشت!

گفتم: نور ماه افتاده تو چشمات!

گفت:
تو هم ، شبیه پری قصه ها شدی با این موهات!

تازه متوجه شدم که شالم زمین افتاده!

گفت: نترس!
ما محرمیم دیگه!
عیب نداره!

فقط‌ موهای قشنگت، گِلی شده!
اون اتاقک، آب داره اونجا؟

https://www.instagram.com/p/Brtngn_gyj6/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=mw7pnq0c9xkw

#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت14
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#رمان
#چیستایثربی
#قسمت_چهاردهم

جهان چه جای سرد و بیهوده ای بود، اگر تو نبودی!

چه‌ خوب شد که لیلی، خودش فهمید و گفت: خوابش می آید...

گفت: آوا که تابستان ها اینجا بوده، همه جا رو بلده!

با هم راه می رویم ،
باور نمی کنم همسرت هستم!
خستگی یادم می رود...

در طول خیابان ها ، انقدر قدم می زنیم تا به مزرعه دایی می رسیم، همان تکه زمینی که دایی با عشق در آن باغبانی می کند، و اتاقک کوچکش...

ما بچه گیها ، اینجا بازی می کردیم،
دلم گرگم به هوا می خواهد.
چند سال است که بازی نکرده ام؟

به طاها می گویم: میای گرگم به هوا بازی کنیم؟!
ما اینجا بازی می کردیم!
بچه های فامیل.

طاها گفت: چه خوب!
منو ،زیاد تو بازی ها ، راه نمی دادن!
بلد نیستم...

گفتم: پس باید گرگ‌ شی، اینکه دیگه کاری نداره!

گفت: شما امر کن بانو!
چشم!
گرگم میشم!

آوا_متولد ۱۳۷۹ اثر چیستایثربی را میخوانید


گفتم: تا ده بشمر، بیا دنبالم!
یه دفعه نیای!
بذار‌ یه کم، دور شم.

دوی من دیگه، خیلی خوب نیست، قبلا همیشه برنده بودم!

طاها خندید و گفت:
تو هم منو سر کار گذاشتیا‌ شب عقدمون!

خوبه فقط شش سال ازت بزرگترم...

باشه، برو!
دوی من‌ خوبه،
گرگ‌ میشم ، می گیرمت!

اما بعدش، تو هم، یه جای قشنگ نشونم بده، آثار باستانی، غاری ...


گفتم: هفت و نیم شبه، آثار باستانی کجا بود؟!

گفت: سرده!
یا بدو یا بریم تو ماشین!

گفتم: بریم تو ماشین‌ که چی؟
بازی کن، گرم میشی، زود باش!
بشمر !...

دویدم، شروع به شمردن کرد.
من تا جاییکه نفس داشتم دور شدم...

انگار از جهان دور می شدم...
دیگر صدایش را نمی شنیدم!

ترس برم داشت!
اگر دنبالم نمیامد؟
اگر غیب می شد، آنجا تنها چه می کردم؟

چرا وادارش کردم بازی کند؟
کجا بود اصلا؟

صدای پایی روی برگ ها نمی شنیدم. برگ ها مرطوب بودند،
صدا را می خوردند.

از کدام جهت می آمد؟
دویدم و یک دفعه ترسیدم!

من‌ آن‌ وقت شب، در آن مزرعه چه می کردم؟!

اگر جای طاها، کسی دیگر دنبالم کرده بود، چه؟

ایستادم...

نفس نفس می زدم ...
ناگهان یک نفر، از پشت، دهانم را گرفت!

بی اختیار لگدش زدم، آمدم فرار کنم!
از ترس بر زمین افتادم...

خم شد،
گفت: گرگ‌ بی صدا بهتره، نه؟!

طاها بود...
می خندید!
مثل یک پسر بچه ی شیطان شده بود، نه آن دبیر جدی که میشناختم!

گفتم: کشتی منو از ترس که!
چه جوری از پشت سرم رسیدی؟

گفت :
نوعروسی که‌ میدوه، دامادم، لابد پرواز می کنه!

گفتم: چه جای ترسناکیه!

گفت: جانم... عزیز ...

می خوای اگه می ترسی تا سر جاده ، بغلت کنم؟

سرخ شدم
خجالت کشیدم ،

گفتم: کمرت‌ می شکنه ، میافتی!

گفت: اینبار با هم میافتیم !

گفتم: ولی مثل گرگ واقعی حمله کردیا !

این بازیه آقا معلم!

گفت: برای من بازی ها ، همیشه جدی میشن!

از چشمان درخشانش، ترسیدم!

عرق کرده بود...
موهایش آشفته بود و چشمانش برق
می زد، جذاب تر شده بود...

ولی یک موج وحشی ، در چشمانش داشت!

گفتم: نور ماه افتاده تو چشمات!

گفت:
تو هم ، شبیه پری قصه ها شدی با این موهات!

تازه متوجه شدم که شالم زمین افتاده!

گفت: نترس!
ما محرمیم دیگه!
عیب نداره!

فقط‌ موهای قشنگت، گِلی شده!
اون اتاقک، آب داره اونجا؟

https://www.instagram.com/p/Brtngn_gyj6/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=mw7pnq0c9xkw

#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت14
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#رمان
#چیستایثربی
#قسمت_چهاردهم

جهان چه جای سرد و بیهوده ای بود، اگر تو نبودی!

چه‌ خوب شد که لیلی، خودش فهمید و گفت: خوابش می آید...

گفت: آوا که تابستان ها اینجا بوده، همه جا رو بلده!

با هم راه می رویم ،
باور نمی کنم همسرت هستم!
خستگی یادم می رود...

در طول خیابان ها ، انقدر قدم می زنیم تا به مزرعه دایی می رسیم، همان تکه زمینی که دایی با عشق در آن باغبانی می کند، و اتاقک کوچکش...

ما بچه گیها ، اینجا بازی می کردیم،
دلم گرگم به هوا می خواهد.
چند سال است که بازی نکرده ام؟

به طاها می گویم: میای گرگم به هوا بازی کنیم؟!
ما اینجا بازی می کردیم!
بچه های فامیل.

طاها گفت: چه خوب!
منو ،زیاد تو بازی ها ، راه نمی دادن!
بلد نیستم...

گفتم: پس باید گرگ‌ شی، اینکه دیگه کاری نداره!

گفت: شما امر کن بانو!
چشم!
گرگم میشم!

آوا_متولد ۱۳۷۹ اثر چیستایثربی را میخوانید


گفتم: تا ده بشمر، بیا دنبالم!
یه دفعه نیای!
بذار‌ یه کم، دور شم.

دوی من دیگه، خیلی خوب نیست، قبلا همیشه برنده بودم!

طاها خندید و گفت:
تو هم منو سر کار گذاشتیا‌ شب عقدمون!

خوبه فقط شش سال ازت بزرگترم...

باشه، برو!
دوی من‌ خوبه،
گرگ‌ میشم ، می گیرمت!

اما بعدش، تو هم، یه جای قشنگ نشونم بده، آثار باستانی، غاری ...


گفتم: هفت و نیم شبه، آثار باستانی کجا بود؟!

گفت: سرده!
یا بدو یا بریم تو ماشین!

گفتم: بریم تو ماشین‌ که چی؟
بازی کن، گرم میشی، زود باش!
بشمر !...

دویدم، شروع به شمردن کرد.
من تا جاییکه نفس داشتم دور شدم...

انگار از جهان دور می شدم...
دیگر صدایش را نمی شنیدم!

ترس برم داشت!
اگر دنبالم نمیامد؟
اگر غیب می شد، آنجا تنها چه می کردم؟

چرا وادارش کردم بازی کند؟
کجا بود اصلا؟

صدای پایی روی برگ ها نمی شنیدم. برگ ها مرطوب بودند،
صدا را می خوردند.

از کدام جهت می آمد؟
دویدم و یک دفعه ترسیدم!

من‌ آن‌ وقت شب، در آن مزرعه چه می کردم؟!

اگر جای طاها، کسی دیگر دنبالم کرده بود، چه؟

ایستادم...

نفس نفس می زدم ...
ناگهان یک نفر، از پشت، دهانم را گرفت!

بی اختیار لگدش زدم، آمدم فرار کنم!
از ترس بر زمین افتادم...

خم شد،
گفت: گرگ‌ بی صدا بهتره، نه؟!

طاها بود...
می خندید!
مثل یک پسر بچه ی شیطان شده بود، نه آن دبیر جدی که میشناختم!

گفتم: کشتی منو از ترس که!
چه جوری از پشت سرم رسیدی؟

گفت :
نوعروسی که‌ میدوه، دامادم، لابد پرواز می کنه!

گفتم: چه جای ترسناکیه!

گفت: جانم... عزیز ...

می خوای اگه می ترسی تا سر جاده ، بغلت کنم؟

سرخ شدم
خجالت کشیدم ،

گفتم: کمرت‌ می شکنه ، میافتی!

گفت: اینبار با هم میافتیم !

گفتم: ولی مثل گرگ واقعی حمله کردیا !

این بازیه آقا معلم!

گفت: برای من بازی ها ، همیشه جدی میشن!

از چشمان درخشانش، ترسیدم!

عرق کرده بود...
موهایش آشفته بود و چشمانش برق
می زد، جذاب تر شده بود...

ولی یک موج وحشی ، در چشمانش داشت!

گفتم: نور ماه افتاده تو چشمات!

گفت:
تو هم ، شبیه پری قصه ها شدی با این موهات!

تازه متوجه شدم که شالم زمین افتاده!

گفت: نترس!
ما محرمیم دیگه!
عیب نداره!

فقط‌ موهای قشنگت، گِلی شده!
اون اتاقک، آب داره اونجا؟

https://www.instagram.com/p/Brtngn_gyj6/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=mw7pnq0c9xkw

#یادداشتهای_آیدا
#یادداشتهای_واقعی
#قسمت_چهاردهم
نویسنده: #چیستایثربی

آلیس مانتو و شالش را از آویز کنار در، برداشت و گریخت، اما
ابل دنبالش نرفت...

گفتم: خیابونا شلوغه. بلایی سرش نیاد!

ابل گفت: از شلوغی میترسه، برمی گرده!
کجا رو داره بره بدون پول؟
سفارت هم که الان تعطیله!

گفتم: و حتما تو ردیابیش می کنی، همونطور که ما رو تو بازار تجریش، پیدا کردی!
زیر پوست بازوش، یه تراشه گذاشتی!درسته؟

به موبایلش نگاه کرد و گفت:
نت لعنتی!
باز قطع شد. امشب چند بار قطع و وصل شد...

گفتم: کاش پدر مادرم زنگ میزدن!خودشون که گوشی رو برنمیدارن...
نگرانم!
امکان نداشت پدرم بذاره من این ساعت شب بیرون باشم!
یعنی چی شده؟

با خونسردی گفت:
حتما اونام جایی گیر کردن که آنتن نمیده!
نمیدونم...
این شب لعنتی تموم شه، شاید همه چیز درست شه.

گفتم: کاش اون موقع که اینستاگرام آلیسو دیدم، برای اونا پیام میذاشتم.
اس ام اس که جواب نمیدن!
اون موقع، نت وصل بود...
چطور حواسم نبود!

گفت: حواست به آلیس پرت شد...
دوست داشتی جای اون باشی، نه؟

_نه! من دوست ندارم هیچ جوری، برده ی کسی باشم!

_ به هر حال من کارفرمای توام و تو کارمند من!
البته یه کارمند دروغگو!
من پذیرفتمت، می دونی چرا؟

_ دروغگو نیستم!

_ به من دروغ گفتی و دروغگوی خوبی هم نیستی!
تو، کنکور رد شدی! منتظر جوابش نیستی!
جوابا سه ماهه که اومده!

هول کردم...

گفتم: خب دارم برای کنکور سال بعد می خونم!
میخوام رشته مو عوض کنم!
دیگه رشته ی خودم کنکور نمیدم!دوستش ندارم، برای همین گفتم منتظرم!

گفت: دروغای دیگه هم گفتی!
گفتی یه کم‌ انگلیسی می دونی، اما خیلی ضعیفی! خیلی!
گفتی پدر مادرت روت حساسن، اما تا این وقت شب، نگرانت نشدن! وگرنه میامدن خونه ی من!...
اینه حساسیت؟

گفتم: شاید اتفاقی افتاده!

گفت: فردا ممکنه نت، بطور کامل قطع شه!
اونوقت، می دونی چقدر ضرر به من وارد میشه؟
تا سه هفته ی دیگه از شرکت های خارجی، آگهی گرفتم...
اگه نتونم بذارم کانال و اینستاگرام آلیس؟
می دونی چقدر بدهی بالا میارم؟!

چشمانش ترسناک شده بود...
به گوشی ام نگاه کردم.

به چه کسی باید زنگ می زدم تا درباره ی پدر مادرم بپرسم یا نجات بخواهم؟

ابل کمی به من نزدیک تر شد و گفت:
کی جبران ضرر منو می کنه؟

گفتم: قطعی نت مگه تقصیر منه؟
از صبح، هی قطع و وصل می شد!

گفت: من و تو از یه ریشه ایم و مثل هم دروغگو!
نگران آلیس نیستم، چون با ردیاب، بالاخره پیداش می کنم، اگرم پیداش نکردم، خودش برمی گرده، قبلا هم فرار کرده!
من الان نگران ضرری هستم که بهم وارد میشه!

اگه نت نباشه، یعنی آلیس نیست!
یعنی شرطبندی نیست!
یعنی آگهی نیست!
آی پی آلیس مال انگلیسه!
اونجا، نت دارن و امشب منتظر پست جدیدن!

خیلی نزدیک شده بود...
ترسیدم...
حسم می گفت حالش عادی نیست...


#چیستا_یثربی
ادامه دارد

@chista_yasrebi

#کانال_رسمی_چیستایثربی


@chista_yasrebi

https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ