#خواب_گل_سرخ
#قسمت_دوم
#چیستایثربی

تمام آن روز در دانشگاه؛ حواسم پرت بود ؛ آمدن یک همسایه جدید و حضور پسر جوانی روی ویلچر ؛ اتفاق عجیبی نبود؛ نمیتوانست آنقدر ذهن مرا به خود درگیر کند ! چه چیز این صحنه آزارم میداد؟ شاید نگاه نکردن!...نگاه نکردن به هیچ چیز...آن پسر به هیچ چیز نگاه نمیکرد! حتی مطمینم مرا هم ندیده بود!
چه اتفاقی برایش افتاده بود که فقط به پنجره ها نگاه میکرد؟ و وقتی به آدم خیره میشد در چشمهایت حسش نمیکردی!

کوچه مان را که میامدم ؛ کوثر خانم خیاط را با یک زن غریبه دیدم ؛ داشتند باهم پچ پچ میکردند.تصادفی شنیدم که درباره والیبال حرف میزدند!..شاخ در آوردم!... کوثر خانم گفت: والیبالیسته! آن خانم دیگر گفت: مگه نمیدونی عضو تیم ملی بوده؟کنجکاو شدم! کوثر خانم و والیبال؟ درباره ی چه کسی حرف میزدند؟ به خانه که رسیدم؛ دیگر شب بود.هنوز تمام راه پله ؛ پر از وسایل همسایه ی جدید بود. میخواستم از پاگرد طبقه دوم رد شوم ؛ که در باز شد ؛ زن همسایه بود که اصلا رابطه خوبی با من نداشت،کاملا بی دلیل! اصلا با او و شوهر نظامی اش ؛ کاری نداشتم ؛ گفت : مانا خانم ؛ مهمون داری؛ میخواستم راهش ندم؛ کلید نداشت، همه زنگا رو میزد، اما چون گفت دختر خاله ته؛ اسم مادرتم گفت؛راهش دادم ! دختر خاله؟! پشت درب خانه ام روی پله ها نشسته بود.مینا بود.یکی از دختر خاله هایم که اصلا با آنها رابطه ای نداشتم!گفت:سلام ! گفتم:

سلام، اینجا چکارمیکنی؟گفت: مادرم منو از خونه بیرون کرده.رفتم پارک بخوابم؛ یادشما افتادم.اگه امشبو اجازه بدید..سر و وضعش آشفته بود؛معلوم بود کتک خورده.گفتم : بیا تو ! گفت:شنیدین؟گفتم:چی؟گفت:همسایه جدیدتون عضو تیم ملی والیبال بوده!گفتم :تو از کجا میدونی؟گفت:من پنج ساعته رو پله ام...گفتم :والیبال دوست ندارم.گفت: چرا روی ویلچره؟گفتم؛: من چه میدونم! داشتیم شام میخوردیم ؛ صدایش رااز طبقه پایین شنیدیم.

کمک!یکی کمک کنه.دویدم بیرون.با ویلچرش جلوی در خانه شان بود.گفت: خواهرم از حال رفته.گفتم :میتونم بیام تو؟ ویلچرش را عقب کشید؛خواهرش دم حمام ؛ روی زمین افتاده بود.گفتم :سابقه ی بیماری خاصی داره؟ گفت:نه؛ عصبانی شد؛افتاد! گفتم حتما از فشارشه! به اورژانس زنگ میزنم!
دادزد:
"اورژانس نه! قرصاشو بدین؛خوب میشه.تو کیفشه ؛ داشتم دنبال قرص میگشتم ؛ چشمم به یک تکه روزنامه تا شده افتاد. دست به آن نزدم؛ ولی حدس میزدم باید خیلی مهم باشد که آن تکه روزنامه را درکیفش گذاشته.به برادرش گفتم:کدوم قرصو بدم؟ گفت:همه شو! قرصها را به دخترک خوراندم.

حس کردم انقباض بدنش از بین رفت.کم کم چشمهایش را باز کردو گفت:امشب اینجا بمون! وگرنه ما؛ همدیگه رو میکشیم!خواهش میکنم!


#خواب_گل_سرخ
#قسمت_دوم
#چیستایثربی

#پاورقی_اینستاگرامی
برگرفته از پیج رسمی
#اینستاگرام_چیستا_یثربی

هر گونه اشتراک گذاری ؛ منوط به ذکر نام.مولف است.


ادرس کانال قصه :🔽
@chista_2


@Chista_Yasrebi


https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ

. #مینا#قسمت_دوم#چیستا_یثربی
بیشتر بیماران این بخش ؛ از کمبود توجه اطرافیان و خانواده،مینالیدند.دکتر قد بلند؛ سبزه و خوش تیپ بود و چشم پرستاران زیادی دنبالش بود.شنیده بودم که هفته دیگر تولدش است و پرستاران میخواهند برایش جشن بگیرند...یاد داستان سیندرلا افتادم.فقط یک چوب جادو کم داشتم! به یکی از بیماران که قبلا آرایشگر بود، گفتم ؛ من وسایل آرایش بخرم؛ میتونی یه دستی به سر و روی مینا بکشی؟گفت؛ بنده خدا ابروهاشم برنمیداره! میتونم عروسش کنم واست!برای چی فقط؟ تو این خراب شده؟ گفتم :یه نقشه ای دارم.میدانستم که دکتر مجسمه های کوچک جمع میکند.در اتاقش دیده بودم...یک پرنده کوچک برنزی سفارش دادم با چشمان عقیق سیاه؛ رنگ چشمان مینا.بعد وسایل لازم را خریدم.مینا خیلی رنج کشیده بود.کمی محبت، دکتر را نمیکشت.از غرورش هم کم میکرد.برایش لازم بود...با آن ادکلنش که بخش را مدهوش میکرد.عفت خانم آرایشگر؛ کارش را عالی انجام داد.مینا آنقدر قرص خورده بود که آرام باشد.ده بار صحنه هدیه دادن به دکتر را بااو تمرین کردیم.درست مثل فیلم سیندرلا..وقتی همه پرستارها و بیمارها؛ آمدند و رفتند نوبت مینا بود و من به او گفته بودم چه کند ! کیک رابریدند.دکتر از همه تشکر کرد ؛ وسیل هدیه بود که به سمت او می آمد.اما انگار دکتر ؛ شاد نبود.حس کردم از بچگی خودخور و عبوس بوده است!من بی توجه به او گوشه ای نشستم و مجله ای را ورق زدم؛حتی تبریک هم نگفتم ! دکتر خودش جلو آمد ؛ سر حرف را باز کرد.مینا کجاست؟ گفتم.نمیدونم!
دکترسرگردان ؛ اطرافش را نگاه کرد.ناگهان مینا را دید که با لباس زیبایی که برایش آورده بودم و آرایش عفت خانم؛ با وقار جلو آمد.درست مطابق تمرین ؛ مقابل دکتر خم شد ؛ وگفت: در آفتاب و شب تردید کن؛ دکتر نجات بخش من ؛...ولی در عشق من تردید نکن! جمله معروف هملت بود و بعد ؛ هدیه دکتر را مثل شاهزاده خانمها مقابل او گرفت.دکترسرخ شد.گمانم برای اولین بار در عمرش هل کرده بود! من ؛ عفت و عده ای کف زدیم!...دکتر پرنده برنزی را که دید؛ لبخندی زد.کمک کرد مینا از زمین ؛ بلندشود وگفت؛ خیلی ممنونم مینا خانم...غافلگیرم کردی!من طبق نقشه قبلی گفتم ؛ دکتر چرا سرخ شدید؟! و با بدجنسی گفتم. دکتر گفت:از بس گرمه اینجا! و باکاغذ کادوی مینا شروع به بادزدن خوش کرد؛من وعفت لبخند زدیم.دکتر در حالی که پرنده مینا را روی قلبش چسبانده بود!گفت:از لطف همه تون ممنونم.اما هیچ وقت محبت و هدیه مینا رو فراموش نمیکنم.بهترین هدیه ای که تو عمرم گرفتم!پدرم یکی شبیه اینو داشت.گم شد... از اون روز؛ توجه دکتر به مینا بیشتر شد...
#قسمت_دوم
#مینا
#چیستایثربی
#داستان_کوتاه
#آخرین_قسمت/بعدی/پایین⬇️

هم اکنون
#قسمت_دوم
#داستان
#غریبه
در پیج رسمی
#اینستاگرام_چیستایثربی
ادامه دارد
#چیستایثربی
کانال رسمی
@chista_yasrebi

هم اکنون
#قسمت_دوم
#داستان
#غریبه
در پیج رسمی
#اینستاگرام_چیستایثربی
ادامه دارد
#چیستایثربی
کانال رسمی
@chista_yasrebi

#داستان
#داشت_یادم_میامد
#قسمت_دوم#چیستایثربی#چیستا_یثربی#موزیک:آلما#قصه
در بیمارستان،مسول پذیرش،نیمه خواب بود.اما پزشک،مثل اینکه کاملا خوابیده بود،چون منشی اش، بعداز ده دقیقه مارا راه داد.
پدرم،توضیحاتی را که آماده کرده بود، داد.دکتر عصبانی به نظر میرسید،نمیدانم چرا! مارا برای معاینه از اتاق بیرون کردو منشی اش گفت:اونجا بنشینید!حتی صندلیها را نشان داد! مثل اینکه خودمان نمیدیدیم!
سکوت بود.مردی وارد شد،زنی را به زور همراهش میکشید،زن جیغ میکشید. یکطرف صورت زن، کبود بود.منشی سراسیمه از اتاق پزشک بیرون دوید،انگار مرد را میشناخت،سلام مودبی کرد،کمی خم شد.مرد درگوش اوچیزی گفت.
منشی سرش را تکان داد و فوری زنگ زد،دو پرستار زن آمدند.یکی چهار شانه،دیگری استخوانی! زن را بزورگرفتندوبه اتاق قرنطینه بردند.نفهمیدم اتاق قرنطینه چیست وآنجاچه میکردند!صدای جیغهای زن روی اعصاب بود،دستانش را بستند تا او راببرند،تابحال در هیچ اورژانس عادی ،چنین صحنه ای ندیده بودم!زن به سمت من نگاه میکرد و هوا را چنگ میزد،امانمیتوانست کلمه ای بگوید،فقط جیغ میکشید.
به پدرم گفتم :قیافه این آقائه برام آشناست!ندیدیمش قبلا؟پدرم هم به مرد همراه زن خیره شده بود،اما چیزی نگفت. فقط دستش را آرام، روی دستم گذاشت.صدای جیغ زن از داخل اتاق هم قطع نمیشد!نمیدانستم مگر چکارش میکردند! آنجابیمارستان روانی نبود!

مرد خونسرد نشسته بود و یکی از مجلات روی میز را ورق میزد،دوبار بسته سیگارش را در آورد.تابلوی روی دیوار را دید آن را دوباره داخل جیبش گذاشت.حس بدی از او به من میرسید،انگار او را میشناختم ،انگار میدانستم آدم خوبی نیست!پدرم حتما میدانست او کیست...حتی نگاهش نمیکرد، ولی چیزی نگفت. منشی در اتاق دکتر را باز کرد و پدرم را صدا کرد و گفت: دکتر میخواهد شما را ببیند..تنها!

رنگ از روی پدرم پرید، نگاهی به من انداخت، فقط گفتم : به امان خدا! ونمیدانم چرا چنین چیزی گفتم!

پدر رفت،مرد به من خیره شده بود،انگار سعی میکرد چیزی را بیاد بیاورد.چند دقیقه بعد گفت:چقدر بزرگ شدی، نشناختم! پدرتون که بلند شد،شناختم،گفتم:بله؟گفت:منو نشناختی؟باخشم گفتم:نخیر! و آنقدر برای آنچه در اتاق پزشک میگذشت، استرس داشتم که حس میکردم حرف زدن این مرد بامن،با آن لحن خودمانی، بسیار بی ادبانه و بیموقع است! گفت:من کریمم!گفتم:کریم کیه؟گفت:دختره اینجا نشسته،گریه میکنه!...بازی مورد علاقه ت!چقدر دلم میخواست منم ،تو بازی راه بدین،ولی نمیشد!
من ده سالی از شما بزرگتر بودم،تازه اگه همسنتونم بودم،راهم نمیدادید!
کی پسر باغبونو،به بازی دختر ارباب راه میده؟#ادامه_دارد

https://www.instagram.com/p/Bm0sYVQnd-7Mu-p5IpwDnXrxWq0q838DDUq4Rg0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=ao6nls224jin

#داستان
#داشت_یادم_میامد
#قسمت_دوم#چیستایثربی#چیستا_یثربی#موزیک:آلما#قصه
در بیمارستان،مسول پذیرش،نیمه خواب بود.اما پزشک،مثل اینکه کاملا خوابیده بود،چون منشی اش، بعداز ده دقیقه مارا راه داد.
پدرم،توضیحاتی را که آماده کرده بود، داد.دکتر عصبانی به نظر میرسید،نمیدانم چرا! مارا برای معاینه از اتاق بیرون کردو منشی اش گفت:اونجا بنشینید!حتی صندلیها را نشان داد! مثل اینکه خودمان نمیدیدیم!
سکوت بود.مردی وارد شد،زنی را به زور همراهش میکشید،زن جیغ میکشید. یکطرف صورت زن، کبود بود.منشی سراسیمه از اتاق پزشک بیرون دوید،انگار مرد را میشناخت،سلام مودبی کرد،کمی خم شد.مرد درگوش اوچیزی گفت.
منشی سرش را تکان داد و فوری زنگ زد،دو پرستار زن آمدند.یکی چهار شانه،دیگری استخوانی! زن را بزورگرفتندوبه اتاق قرنطینه بردند.نفهمیدم اتاق قرنطینه چیست وآنجاچه میکردند!صدای جیغهای زن روی اعصاب بود،دستانش را بستند تا او راببرند،تابحال در هیچ اورژانس عادی ،چنین صحنه ای ندیده بودم!زن به سمت من نگاه میکرد و هوا را چنگ میزد،امانمیتوانست کلمه ای بگوید،فقط جیغ میکشید.
به پدرم گفتم :قیافه این آقائه برام آشناست!ندیدیمش قبلا؟پدرم هم به مرد همراه زن خیره شده بود،اما چیزی نگفت. فقط دستش را آرام، روی دستم گذاشت.صدای جیغ زن از داخل اتاق هم قطع نمیشد!نمیدانستم مگر چکارش میکردند! آنجابیمارستان روانی نبود!

مرد خونسرد نشسته بود و یکی از مجلات روی میز را ورق میزد،دوبار بسته سیگارش را در آورد.تابلوی روی دیوار را دید آن را دوباره داخل جیبش گذاشت.حس بدی از او به من میرسید،انگار او را میشناختم ،انگار میدانستم آدم خوبی نیست!پدرم حتما میدانست او کیست...حتی نگاهش نمیکرد، ولی چیزی نگفت. منشی در اتاق دکتر را باز کرد و پدرم را صدا کرد و گفت: دکتر میخواهد شما را ببیند..تنها!

رنگ از روی پدرم پرید، نگاهی به من انداخت، فقط گفتم : به امان خدا! ونمیدانم چرا چنین چیزی گفتم!

پدر رفت،مرد به من خیره شده بود،انگار سعی میکرد چیزی را بیاد بیاورد.چند دقیقه بعد گفت:چقدر بزرگ شدی، نشناختم! پدرتون که بلند شد،شناختم،گفتم:بله؟گفت:منو نشناختی؟باخشم گفتم:نخیر! و آنقدر برای آنچه در اتاق پزشک میگذشت، استرس داشتم که حس میکردم حرف زدن این مرد بامن،با آن لحن خودمانی، بسیار بی ادبانه و بیموقع است! گفت:من کریمم!گفتم:کریم کیه؟گفت:دختره اینجا نشسته،گریه میکنه!...بازی مورد علاقه ت!چقدر دلم میخواست منم ،تو بازی راه بدین،ولی نمیشد!
من ده سالی از شما بزرگتر بودم،تازه اگه همسنتونم بودم،راهم نمیدادید!
کی پسر باغبونو،به بازی دختر ارباب راه میده؟#ادامه_دارد

https://www.instagram.com/p/Bm0sYVQnd-7Mu-p5IpwDnXrxWq0q838DDUq4Rg0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=ao6nls224jin

#داستان
#داشت_یادم_میامد
#قسمت_دوم#چیستایثربی#چیستا_یثربی#موزیک:آلما#قصه
در بیمارستان،مسول پذیرش،نیمه خواب بود.اما پزشک،مثل اینکه کاملا خوابیده بود،چون منشی اش، بعداز ده دقیقه مارا راه داد.
پدرم،توضیحاتی را که آماده کرده بود، داد.دکتر عصبانی به نظر میرسید،نمیدانم چرا! مارا برای معاینه از اتاق بیرون کردو منشی اش گفت:اونجا بنشینید!حتی صندلیها را نشان داد! مثل اینکه خودمان نمیدیدیم!
سکوت بود.مردی وارد شد،زنی را به زور همراهش میکشید،زن جیغ میکشید. یکطرف صورت زن، کبود بود.منشی سراسیمه از اتاق پزشک بیرون دوید،انگار مرد را میشناخت،سلام مودبی کرد،کمی خم شد.مرد درگوش اوچیزی گفت.
منشی سرش را تکان داد و فوری زنگ زد،دو پرستار زن آمدند.یکی چهار شانه،دیگری استخوانی! زن را بزورگرفتندوبه اتاق قرنطینه بردند.نفهمیدم اتاق قرنطینه چیست وآنجاچه میکردند!صدای جیغهای زن روی اعصاب بود،دستانش را بستند تا او راببرند،تابحال در هیچ اورژانس عادی ،چنین صحنه ای ندیده بودم!زن به سمت من نگاه میکرد و هوا را چنگ میزد،امانمیتوانست کلمه ای بگوید،فقط جیغ میکشید.
به پدرم گفتم :قیافه این آقائه برام آشناست!ندیدیمش قبلا؟پدرم هم به مرد همراه زن خیره شده بود،اما چیزی نگفت. فقط دستش را آرام، روی دستم گذاشت.صدای جیغ زن از داخل اتاق هم قطع نمیشد!نمیدانستم مگر چکارش میکردند! آنجابیمارستان روانی نبود!

مرد خونسرد نشسته بود و یکی از مجلات روی میز را ورق میزد،دوبار بسته سیگارش را در آورد.تابلوی روی دیوار را دید آن را دوباره داخل جیبش گذاشت.حس بدی از او به من میرسید،انگار او را میشناختم ،انگار میدانستم آدم خوبی نیست!پدرم حتما میدانست او کیست...حتی نگاهش نمیکرد، ولی چیزی نگفت. منشی در اتاق دکتر را باز کرد و پدرم را صدا کرد و گفت: دکتر میخواهد شما را ببیند..تنها!

رنگ از روی پدرم پرید، نگاهی به من انداخت، فقط گفتم : به امان خدا! ونمیدانم چرا چنین چیزی گفتم!

پدر رفت،مرد به من خیره شده بود،انگار سعی میکرد چیزی را بیاد بیاورد.چند دقیقه بعد گفت:چقدر بزرگ شدی، نشناختم! پدرتون که بلند شد،شناختم،گفتم:بله؟گفت:منو نشناختی؟باخشم گفتم:نخیر! و آنقدر برای آنچه در اتاق پزشک میگذشت، استرس داشتم که حس میکردم حرف زدن این مرد بامن،با آن لحن خودمانی، بسیار بی ادبانه و بیموقع است! گفت:من کریمم!گفتم:کریم کیه؟گفت:دختره اینجا نشسته،گریه میکنه!...بازی مورد علاقه ت!چقدر دلم میخواست منم ،تو بازی راه بدین،ولی نمیشد!
من ده سالی از شما بزرگتر بودم،تازه اگه همسنتونم بودم،راهم نمیدادید!
کی پسر باغبونو،به بازی دختر ارباب راه میده؟#ادامه_دارد

https://www.instagram.com/p/Bm0sYVQnd-7Mu-p5IpwDnXrxWq0q838DDUq4Rg0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=ao6nls224jin

#داستان
#داشت_یادم_میامد
#قسمت_دوم#چیستایثربی#چیستا_یثربی#موزیک:آلما#قصه
در بیمارستان،مسول پذیرش،نیمه خواب بود.اما پزشک،مثل اینکه کاملا خوابیده بود،چون منشی اش، بعداز ده دقیقه مارا راه داد.
پدرم،توضیحاتی را که آماده کرده بود، داد.دکتر عصبانی به نظر میرسید،نمیدانم چرا! مارا برای معاینه از اتاق بیرون کردو منشی اش گفت:اونجا بنشینید!حتی صندلیها را نشان داد! مثل اینکه خودمان نمیدیدیم!
سکوت بود.مردی وارد شد،زنی را به زور همراهش میکشید،زن جیغ میکشید. یکطرف صورت زن، کبود بود.منشی سراسیمه از اتاق پزشک بیرون دوید،انگار مرد را میشناخت،سلام مودبی کرد،کمی خم شد.مرد درگوش اوچیزی گفت.
منشی سرش را تکان داد و فوری زنگ زد،دو پرستار زن آمدند.یکی چهار شانه،دیگری استخوانی! زن را بزورگرفتندوبه اتاق قرنطینه بردند.نفهمیدم اتاق قرنطینه چیست وآنجاچه میکردند!صدای جیغهای زن روی اعصاب بود،دستانش را بستند تا او راببرند،تابحال در هیچ اورژانس عادی ،چنین صحنه ای ندیده بودم!زن به سمت من نگاه میکرد و هوا را چنگ میزد،امانمیتوانست کلمه ای بگوید،فقط جیغ میکشید.
به پدرم گفتم :قیافه این آقائه برام آشناست!ندیدیمش قبلا؟پدرم هم به مرد همراه زن خیره شده بود،اما چیزی نگفت. فقط دستش را آرام، روی دستم گذاشت.صدای جیغ زن از داخل اتاق هم قطع نمیشد!نمیدانستم مگر چکارش میکردند! آنجابیمارستان روانی نبود!

مرد خونسرد نشسته بود و یکی از مجلات روی میز را ورق میزد،دوبار بسته سیگارش را در آورد.تابلوی روی دیوار را دید آن را دوباره داخل جیبش گذاشت.حس بدی از او به من میرسید،انگار او را میشناختم ،انگار میدانستم آدم خوبی نیست!پدرم حتما میدانست او کیست...حتی نگاهش نمیکرد، ولی چیزی نگفت. منشی در اتاق دکتر را باز کرد و پدرم را صدا کرد و گفت: دکتر میخواهد شما را ببیند..تنها!

رنگ از روی پدرم پرید، نگاهی به من انداخت، فقط گفتم : به امان خدا! ونمیدانم چرا چنین چیزی گفتم!

پدر رفت،مرد به من خیره شده بود،انگار سعی میکرد چیزی را بیاد بیاورد.چند دقیقه بعد گفت:چقدر بزرگ شدی، نشناختم! پدرتون که بلند شد،شناختم،گفتم:بله؟گفت:منو نشناختی؟باخشم گفتم:نخیر! و آنقدر برای آنچه در اتاق پزشک میگذشت، استرس داشتم که حس میکردم حرف زدن این مرد بامن،با آن لحن خودمانی، بسیار بی ادبانه و بیموقع است! گفت:من کریمم!گفتم:کریم کیه؟گفت:دختره اینجا نشسته،گریه میکنه!...بازی مورد علاقه ت!چقدر دلم میخواست منم ،تو بازی راه بدین،ولی نمیشد!
من ده سالی از شما بزرگتر بودم،تازه اگه همسنتونم بودم،راهم نمیدادید!
کی پسر باغبونو،به بازی دختر ارباب راه میده؟#ادامه_دارد

https://www.instagram.com/p/Bm0sYVQnd-7Mu-p5IpwDnXrxWq0q838DDUq4Rg0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=ao6nls224jin

پرسید‌:
سردار یعنی چی ؟
گفتم : بله؟
گفت : معنی کلمه ی سردار !

خواهرم نتوانست جلوی خنده اش را بگیرد...
نزدیک بود از خنده بیفتد روی زمین !
گفتم: من رشته ی ریاضی ام، ادبیاتم خوب نیست‌...


با جدیت در چشمانم نگاه کرد و گفت :
سردار کلمه ی ادبی نیست !
نمیدونی یعنی چی !
گریه ام گرفته بود .
نمیدانستم! ...
فقط میدانستم یک واژه ی نظامیست ، مثل سرهنگ ...
اما او معنی اش را میخواست‌‌‌!

این خواستگاری بود یا کنکور ؟!....



بخشی از
#قسمت_دوم
#آوا
#رمان_آوا
#چیستایثربی
#آوا_رمان

#آوا
#داستان
#قصه


#قسمت_دوم


نوشته :
#چیستایثربی


در شهر من ، کرمانشاه ، بادها همیشه بودند.

اما ، بادهای این روزها ، دیگر رفیق نبودند...

باخود ، غبار میاوردند، ریزگردهای غریب و اخبار عجیب تر !

روزی که خواستگاری من بود ، دوباره باد میآمد.

مادرم‌ که خانه را ، مثل دسته گل کرده بود ، تند تند شمعدانیها را از لبه ی ایوان برداشت.

ترسید‌‌ که بیفتند.

پدرم‌، پنجره ها را بست.

و حتی پنجره ی راه پله را با سیم، محکم‌ کرد که باز نشود.

خواهرم سبزی ها را که برای خشک کردن گذاشته بودیم ، تند و تند از پله ی پشت بام جمع کرد و در کیسه ریخت ،
ترسید باد ببرتشان!

مثل پسر قد بلند و لاغر همسایه که از بچگی، خواهرم را دوست داشت و سال گذشته، درسش تمام شد و تصمیم گرفت برای دفاع از حرمی که ندیده بودیم ، به جایی برود که نمیشناختیم!


باد‌ ، او را هم ، با خود برد.

دیگر برنگشت،

فقط چراغهای حجله اش، باعکس لبخندی کمرنگ ، چهل شب در کوچ او ، سوسو زدند...
و دیگر تمام !


خواهرم ساکت شد،
گویی دیگر از‌ بادها نمیترسید.


آن روز هم که خبر کوچ پسر را آوردند ، باد میآمد.

مادرش ، در حیاط کوچکشان ، موهای خودش را دسته دسته میکند و به باد میداد.
باد ، ساکت بود. شهید زنده بود این‌ باد...



سالها قبل، به شهادت رسیده بود و هنوز ، چون‌ رودی ، جریان داشت و پسران شهر مرا به جاهایی میبرد که نمیدانستیم!

باد، همیشه بود،
سبک، بی توشه ی راه،‌ با هیبت و خاموش!

اما پسران ما ، هرگز برنمیگشتند!

مثل پسری که آرزو ، خواهرم ، دوستش داشت و نفهمیدیم در کدام خاک ناشناس خفته است!

آرزو ، مقابل ما ، هرگز گریه نکرد،
فقط ساکت شد و دیگر شمعدانی نکاشت!


حالا فقط مادر ، شمعدانی میکاشت و پدر ، انگار همیشه منتظر خبری بود.

روزی هم که خواستگار من آمد، باد میامد و من فکر کردم او به این بادها در شهر ما ، عادت ندارد،

شاید تسلیم شود و او هم ، با باد برود،
اما نرفت...

با موی آشفته رسید،
یک طره موی سیاه، سیاه تر از شب، روی پیشانی اش ریخته بود.

مادرم، عاشق نور بود،

او را ، در روشنترین قسمت خانه نشاند.
روی مبلی که پدر ، ‌دوست داشت.


آقا معلم ، خجالتی نبود ، اما زمین را نگاه میکرد.

برایم سه شاخه گل سرخ، آورده بود با انبوهی گل مریم...



خانه از بوی مریمها ، گیج بود.
پدر لبخند زد و گفت:

آوای ما را چطور شناختید؟
مرد گفت : هنوز نشناختم!

رو به من‌ کرد و گفت :
با اجازه ی پدر مادر محترم ، یکی دو کلمه...

پدرم‌ گفت‌:‌‌ حتما ، خواهش میکنم ...

و مرد ‌، با دو شعله ی سوزان چشمانش، به من‌خیره شد.

مثل یک مرد ، از دوران نخستین ، که اولین‌بار ، زنی را میبیند!
گفت:

"میدونید اولین بار کی شما رو دیدم؟"

وقتی روز جشن ، اون متن رو خوندید،‌ درباره ی بادها...

گفتم : جدی؟... خوب بود؟

گفت:

الان نمیخوام در موردش حرف بزنم ،

نوشته بودید:


بادها، سرداران همیشه بیدار شهرند، اما یادشان رفته این شهر ، مردمی هم دارد که عاشقند ...

میدونید "سردار " یعنی چی؟!


تعجب کردم!

او مامور بود یا خواستگار؟

این چه سوالی بود؟!

#آوا
#قسمت_2
#رمان
#نوشته
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

https://www.instagram.com/p/BpkPyv8HwV0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=17c03pd49p4fe

#آوا
#داستان_ما
#داستان_عاشقانه_اجتماعی
#پیج و سه کانال
#چیستا_یثربی
#نویسنده
#چیستایثربی
#قسمت_دوم
@chista_yasrebi

#آوا
#قسمت_دوم
نوشته
#چیستایثربی
#رمان
#قصه
#داستان
#کلیپ
#موزیک_ویدیو
#لارا_فابین
#نام ترانه
#تفاوت
#چیستایثربی
@chista_yasrebi

آخه چرا هرچی می نویسید اینقدر دلچسپه؟
خداوند گل شما رو از کجا برداشته؟
با چی مخمر کرده؟
از کدوم بخش روحش در شما دمیده؟
"این همه آشفته حالی این همه نازک خیالی
از که داری از که داری؟"

همیشه شاگردت
#معصومه_امیرزاده

پیام دیشب یک دوست و هنرجویی عزیز که خودش هم مینویسد.



مرسی معصومه جان
از زخم جان شروع میکنم به نوشتن و بقیه اش زخمه میزند..چه روزهایی بود کلاسهایمان...یادش خوش
دانشگاه تهران.۹۵
#چیستایثربی

یادداشت معصومه عزیز
دیشب بعد از انتشار‌قصه ی
#آوا
#رمان
#قسمت_دوم

#کانال_رسمی_چیستایثربی
@chista_yasrebi

#آوا
#داستان
#قصه


#قسمت_دوم


نوشته :
#چیستایثربی


در شهر من ، کرمانشاه ، بادها همیشه بودند.

اما ، بادهای این روزها ، دیگر رفیق نبودند...

باخود ، غبار میاوردند، ریز گردهای غریب و اخبار عجیب تر !

روزی که خواستگاری من بود ، دوباره باد میآمد.

مادرم‌ که خانه را ، مثل دسته گل کرده بود ، تند تند شمعدانیها را از لبه ی ایوان برداشت.

ترسید‌‌ که بیفتند.

پدرم‌، پنجره ها را بست.

و حتی پنجره ی راه پله را با سیم، محکم‌ کرد که باز نشود.

خواهرم سبزی ها را که برای خشک کردن گذاشته بودیم ، تند و تند از پله ی پشت بام جمع کرد و در کیسه ریخت ،
ترسید باد ببردشان!

مثل پسر قد بلند و لاغر همسایه که از بچگی، خواهرم را دوست داشت و سال گذشته، درسش تمام شد و تصمیم گرفت برای دفاع از حرمی که ندیده بودیم ، به جایی برود که نمیشناختیم!


باد‌ ، او را هم ، با خود برد.

دیگر برنگشت،

فقط چراغهای حجله اش ، با عکس لبخندی کمرنگ ، چهل شب در کوچ او ، سوسو زدند...
و دیگر تمام !


خواهرم ساکت شد،
گویی دیگر از‌ بادها نمیترسید.


آن روز هم که خبر کوچ پسر را آوردند ، باد میآمد.

مادرش ، در حیاط کوچکشان ، موهای خودش را دسته دسته میکند و به باد میداد.
باد ، ساکت بود.
شهید زنده بود این‌ باد...



سالها قبل، به شهادت رسیده بود و هنوز ، چون‌ رودی ، جریان داشت و پسران شهر مرا به جاهایی میبرد که نمیدانستیم!

باد، همیشه بود،
سبک، بی توشه ی راه،‌ با هیبت و خاموش!

اما پسران ما ، هرگز برنمیگشتند!

مثل پسری که آرزو ، خواهرم ، دوستش داشت و نفهمیدیم در کدام خاک ناشناس خفته است!

آرزو ، مقابل ما ، هرگز گریه نکرد،
فقط ساکت شد و دیگر شمعدانی نکاشت!


حالا فقط مادر ، شمعدانی میکاشت و پدر ، انگار همیشه منتظر خبری بود.

روزی هم که خواستگار من آمد، باد میامد و من فکر کردم او به این بادها در شهر ما ، عادت ندارد،

شاید تسلیم شود و او هم ، با باد برود،
اما نرفت...

با موی آشفته رسید،
یک طره موی سیاه، سیاه تر از شب، روی پیشانی اش ریخته بود.

مادرم، عاشق نور بود،

او را ، در روشنترین قسمت خانه نشاند.
روی مبلی که پدر ، ‌دوست داشت.


آقا معلم ، خجالتی نبود ، اما زمین را نگاه میکرد.

برایم سه شاخه گل سرخ، آورده بود با انبوهی گل مریم...



خانه از بوی مریمها ، گیج بود.
پدر لبخند زد و گفت:

آوای ما را چطور شناختید؟
مرد گفت : هنوز نشناختم!

رو به من‌ کرد و گفت :
با اجازه ی پدر مادر محترم ، یکی دو کلمه...

پدرم‌ گفت‌:‌‌ حتما ، خواهش میکنم ...

و مرد ‌، با دو شعله ی سوزان چشمانش، به من‌خیره شد.

مثل یک مرد ، از دوران نخستین ، که اولین ‌بار ، زنی را میبیند!
گفت:

"میدونید اولین بار کی شما رو دیدم؟"

وقتی روز جشن ، اون متن رو خوندید،‌ درباره ی بادها...

گفتم : جدی؟... خوب بود؟

گفت:

الان نمیخوام در موردش حرف بزنم ،

نوشته بودید:


" بادها، سرداران همیشه بیدار شهرند، اما یادشان رفته این شهر ، مردمی هم دارد که عاشقند ... "

میدونید "سردار " یعنی چی؟!


تعجب کردم!

او مامور بود یا خواستگار؟

این چه سوالی بود؟!

#آوا
#قسمت_2
#رمان
#نوشته
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

https://www.instagram.com/p/BpkPyv8HwV0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=17c03pd49p4fe

#آوا
#داستان
#قصه


#قسمت_دوم


نوشته :
#چیستایثربی


در شهر من ، کرمانشاه ، بادها همیشه بودند.

اما ، بادهای این روزها ، دیگر رفیق نبودند...

باخود ، غبار میاوردند، ریز گردهای غریب و اخبار عجیب تر !

روزی که خواستگاری من بود ، دوباره باد میآمد.

مادرم‌ که خانه را ، مثل دسته گل کرده بود ، تند تند شمعدانیها را از لبه ی ایوان برداشت.

ترسید‌‌ که بیفتند.

پدرم‌، پنجره ها را بست.

و حتی پنجره ی راه پله را با سیم، محکم‌ کرد که باز نشود.

خواهرم سبزی ها را که برای خشک کردن گذاشته بودیم ، تند و تند از پله ی پشت بام جمع کرد و در کیسه ریخت ،
ترسید باد ببردشان!

مثل پسر قد بلند و لاغر همسایه که از بچگی، خواهرم را دوست داشت و سال گذشته، درسش تمام شد و تصمیم گرفت برای دفاع از حرمی که ندیده بودیم ، به جایی برود که نمیشناختیم!


باد‌ ، او را هم ، با خود برد.

دیگر برنگشت،

فقط چراغهای حجله اش ، با عکس لبخندی کمرنگ ، چهل شب در کوچ او ، سوسو زدند...
و دیگر تمام !


خواهرم ساکت شد،
گویی دیگر از‌ بادها نمیترسید.


آن روز هم که خبر کوچ پسر را آوردند ، باد میآمد.

مادرش ، در حیاط کوچکشان ، موهای خودش را دسته دسته میکند و به باد میداد.
باد ، ساکت بود.
شهید زنده بود این‌ باد...



سالها قبل، به شهادت رسیده بود و هنوز ، چون‌ رودی ، جریان داشت و پسران شهر مرا به جاهایی میبرد که نمیدانستیم!

باد، همیشه بود،
سبک، بی توشه ی راه،‌ با هیبت و خاموش!

اما پسران ما ، هرگز برنمیگشتند!

مثل پسری که آرزو ، خواهرم ، دوستش داشت و نفهمیدیم در کدام خاک ناشناس خفته است!

آرزو ، مقابل ما ، هرگز گریه نکرد،
فقط ساکت شد و دیگر شمعدانی نکاشت!


حالا فقط مادر ، شمعدانی میکاشت و پدر ، انگار همیشه منتظر خبری بود.

روزی هم که خواستگار من آمد، باد میامد و من فکر کردم او به این بادها در شهر ما ، عادت ندارد،

شاید تسلیم شود و او هم ، با باد برود،
اما نرفت...

با موی آشفته رسید،
یک طره موی سیاه، سیاه تر از شب، روی پیشانی اش ریخته بود.

مادرم، عاشق نور بود،

او را ، در روشنترین قسمت خانه نشاند.
روی مبلی که پدر ، ‌دوست داشت.


آقا معلم ، خجالتی نبود ، اما زمین را نگاه میکرد.

برایم سه شاخه گل سرخ، آورده بود با انبوهی گل مریم...



خانه از بوی مریمها ، گیج بود.
پدر لبخند زد و گفت:

آوای ما را چطور شناختید؟
مرد گفت : هنوز نشناختم!

رو به من‌ کرد و گفت :
با اجازه ی پدر مادر محترم ، یکی دو کلمه...

پدرم‌ گفت‌:‌‌ حتما ، خواهش میکنم ...

و مرد ‌، با دو شعله ی سوزان چشمانش، به من‌خیره شد.

مثل یک مرد ، از دوران نخستین ، که اولین ‌بار ، زنی را میبیند!
گفت:

"میدونید اولین بار کی شما رو دیدم؟"

وقتی روز جشن ، اون متن رو خوندید،‌ درباره ی بادها...

گفتم : جدی؟... خوب بود؟

گفت:

الان نمیخوام در موردش حرف بزنم ،

نوشته بودید:


" بادها، سرداران همیشه بیدار شهرند، اما یادشان رفته این شهر ، مردمی هم دارد که عاشقند ... "

میدونید "سردار " یعنی چی؟!


تعجب کردم!

او مامور بود یا خواستگار؟

این چه سوالی بود؟!

#آوا
#قسمت_2
#رمان
#نوشته
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

https://www.instagram.com/p/BpkPyv8HwV0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=17c03pd49p4fe

#آوا
#داستان
#قصه


#قسمت_دوم


نوشته :
#چیستایثربی


در شهر من ، کرمانشاه ، بادها همیشه بودند.

اما ، بادهای این روزها ، دیگر رفیق نبودند...

باخود ، غبار میاوردند، ریز گردهای غریب و اخبار عجیب تر !

روزی که خواستگاری من بود ، دوباره باد میآمد.

مادرم‌ که خانه را ، مثل دسته گل کرده بود ، تند تند شمعدانیها را از لبه ی ایوان برداشت.

ترسید‌‌ که بیفتند.

پدرم‌، پنجره ها را بست.

و حتی پنجره ی راه پله را با سیم، محکم‌ کرد که باز نشود.

خواهرم سبزی ها را که برای خشک کردن گذاشته بودیم ، تند و تند از پله ی پشت بام جمع کرد و در کیسه ریخت ،
ترسید باد ببردشان!

مثل پسر قد بلند و لاغر همسایه که از بچگی، خواهرم را دوست داشت و سال گذشته، درسش تمام شد و تصمیم گرفت برای دفاع از حرمی که ندیده بودیم ، به جایی برود که نمیشناختیم!


باد‌ ، او را هم ، با خود برد.

دیگر برنگشت،

فقط چراغهای حجله اش ، با عکس لبخندی کمرنگ ، چهل شب در کوچ او ، سوسو زدند...
و دیگر تمام !


خواهرم ساکت شد،
گویی دیگر از‌ بادها نمیترسید.


آن روز هم که خبر کوچ پسر را آوردند ، باد میآمد.

مادرش ، در حیاط کوچکشان ، موهای خودش را دسته دسته میکند و به باد میداد.
باد ، ساکت بود.
شهید زنده بود این‌ باد...



سالها قبل، به شهادت رسیده بود و هنوز ، چون‌ رودی ، جریان داشت و پسران شهر مرا به جاهایی میبرد که نمیدانستیم!

باد، همیشه بود،
سبک، بی توشه ی راه،‌ با هیبت و خاموش!

اما پسران ما ، هرگز برنمیگشتند!

مثل پسری که آرزو ، خواهرم ، دوستش داشت و نفهمیدیم در کدام خاک ناشناس خفته است!

آرزو ، مقابل ما ، هرگز گریه نکرد،
فقط ساکت شد و دیگر شمعدانی نکاشت!


حالا فقط مادر ، شمعدانی میکاشت و پدر ، انگار همیشه منتظر خبری بود.

روزی هم که خواستگار من آمد، باد میامد و من فکر کردم او به این بادها در شهر ما ، عادت ندارد،

شاید تسلیم شود و او هم ، با باد برود،
اما نرفت...

با موی آشفته رسید،
یک طره موی سیاه، سیاه تر از شب، روی پیشانی اش ریخته بود.

مادرم، عاشق نور بود،

او را ، در روشنترین قسمت خانه نشاند.
روی مبلی که پدر ، ‌دوست داشت.


آقا معلم ، خجالتی نبود ، اما زمین را نگاه میکرد.

برایم سه شاخه گل سرخ، آورده بود با انبوهی گل مریم...



خانه از بوی مریمها ، گیج بود.
پدر لبخند زد و گفت:

آوای ما را چطور شناختید؟
مرد گفت : هنوز نشناختم!

رو به من‌ کرد و گفت :
با اجازه ی پدر مادر محترم ، یکی دو کلمه...

پدرم‌ گفت‌:‌‌ حتما ، خواهش میکنم ...

و مرد ‌، با دو شعله ی سوزان چشمانش، به من‌خیره شد.

مثل یک مرد ، از دوران نخستین ، که اولین ‌بار ، زنی را میبیند!
گفت:

"میدونید اولین بار کی شما رو دیدم؟"

وقتی روز جشن ، اون متن رو خوندید،‌ درباره ی بادها...

گفتم : جدی؟... خوب بود؟

گفت:

الان نمیخوام در موردش حرف بزنم ،

نوشته بودید:


" بادها، سرداران همیشه بیدار شهرند، اما یادشان رفته این شهر ، مردمی هم دارد که عاشقند ... "

میدونید "سردار " یعنی چی؟!


تعجب کردم!

او مامور بود یا خواستگار؟

این چه سوالی بود؟!

#آوا
#قسمت_2
#رمان
#نوشته
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

https://www.instagram.com/p/BpkPyv8HwV0/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=17c03pd49p4fe

#دکتر_و_خانمها
#داستان_کوتاه
#چیستایثربی
#قسمت_دوم

می گویم:
شما اگه دکتر نیستی، کی هستی؟

نفس عمیقی می کشد، می گوید:
یه محکوم به اعدام...
هر شب یکی از ما رو میارن اینجا، تا نقش دکتر رو بازی کنیم.
همه ی ما زندانی های محکوم به اعدامو!
شب دکتریم و صبحش‌ می میریم.
این بازی بی رحمانه فقط یک شبه!
سحر، منو دار می زنن!

تو هم برای ابد، اینجا می مونی...
نسخه ی تو، از قبل نوشته شده...
وقتی می نویسن بستری، یعنی تا ابد باید بمونی اینجا.
حالا حتما یه کاری کردی که خوششون نیامده!

تو به من کمک‌ کن فرار کنم، منم تو رو فراری میدم، وگرنه چند ساعت بعد، من اعدام میشم، تو هم همیشه اینجا موندگار!

می گویم:
چیکار کنم آخه؟

_ پرستارو صدا کن!
کلیدا، دست اونه...
من پشت در قایم میشم، غافلگیرش می کنم...

پرستار را صدا می کنم...
از تق تق کفش های پاشنه بلندش؛ می فهمم که نزدیک می شود، در را با خشونت باز می کند:
"باز چه مرگته؟"

مرد از پشت، گردنش را می گیرد...

_کلیدها! زود باش...
به من اشاره می کند‌‌‌.

جلو‌ می دوم و دسته کلید که روی زمین افتاده برمی دارم...
به مرد می دهم.

مرد می گریزد...
پرستار به سختی نفس می کشد.
می خواهم کمکش کنم.

می گوید:
چیکار کردی‌ احمق!
اون یه قاتله، اما نمی تونیم ثابت کنیم...
حالا خیلی ها رو توی شهر میکشه.
ما داشتیم با تئاتر درمانی روش کار می کردیم!
اون نقش دکتر رو داشت، زن های دیگه مریض...
می خواستیم ببینیم عقده ش به زنا چیه!

حالا باز میره تو شهر، زن میکُشه!
باز دستور کشتن زن ها رو میده...

می گویم:
چرا مراقبش نبودید؟!
از اتاقش اومده بود بیرون...
اومد اتاق من!

زن می گوید:
دیدی خراب کردی، ما تمام حرکاتشو با دوربین کنترل می کردیم!
دیدیم اومد اینجا!

می خواستیم ببینیم با تو چکار داره؟!قتل های اون، عادی نیست...
خودشم یه آدم معمولی نیست!
نمی تونیم طبق شواهد دستگیرش کنیم!شواهدی در کار نیست.
اون خودش یه قانون گذاره... میفهمی؟

آدم مهمیه، بهت‌دروغ گفت!
اونه ‌که دستور اعدام ها رو میده...

می گویم:
مگه با‌ دوربینتون ندیدید که پشت در قایم شده؟
چرا در رو باز کردید؟

در چشمانم خیره می شود...
فکر می کند چه جوابی دهد!

من این زن را کجا دیده بودم؟
چقدر آشناست.‌..

لبخند می زند:
دوربین، پشت در رو نمیگیره!

معلوم بود دروغ می گوید...
یادم آمد او را کجا دیده بودم!
زنِ همسایه ی قبلی ما بود...
همانکه تریاک می کشید و شوهرش...


ادامه دارد.
#سه_قسمت
#چیستا_یثربی
#قصه
#کتابخوانی
#نشر

#کانال_رسمی_چیستایثربی

@chista_yasrebi


@chista_yasrebi_official

https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ

#داستان_کوتاه
#مارکز_و_من
#نویسنده
#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#داستان
#مینیمالها
#قسمت_دوم

کبیر آقا، خیلی بد نگاهم کرد!
آخر با شال روی شانه، دست در دست یک مرد غریبه ی سیبیلو که تا حالا او را ندیده بود!
آن هم من، که همیشه دم از شرم، عفاف و پاکدامنی می زدم و سال ها، تنها، کنار دخترم ایستاده و مستقل بودم.
سلام زیرلبی به کبیر آقا دادم...

او اخمی کرد و گفت: علیک سلام!
ولی به مارکز اصلا نگاه هم نکرد.

دم در خانه مانده بودم، دسته کلید جادوییم، که چهل کلید در آن بود، کدام یکی می خواست این در را باز کند؟
همیشه کلیدها را قاطی می کردم و یادم می رفت که پشتشان لاک بزنم و باز یادم رفته بود که همسایه، دوربین گذاشته و دارد من و مارکز را می بیند!

از آیفون گفت: این کیه داری میاری تو؟

گفتم: ایشون آقای مارکز هستن.

گفت: مارکز یا هر کسی، کیه داری میاری تو خونه ی من؟

گفتم: ببخشید! دارم میبرمش خونه ی خودم!

گفت: باشه صبح به این زودی با یه مرد غریبه، برای چی یه زن مطلقه، باید یه مرد غریبه رو با خودش بیاره تو؟
صیغه نامه تون کو؟

گفتم: صیغه نامه نداریم!
ایشون آقای مارکز هستن، برنده ی نوبل ادبی، صد سال تنهایی و...

گفت:‌ بیچاره صد سال تنهایی کشیده تا بالاخره بدبخت فلک زده، تو رو پیدا کرده؟!
من بدون صیغه نامه، مرد غریبه تو ساختمون راه نمیدم!
اینجا ما بچه داریم. جوون داریم، بدآموزی داره!
برو یه صیغه نامه بگیر، بعد دست مردت رو بگیر بیار تو!
تو این ساختمون، خانواده زندگی می کنه، پانسیون که نیست!

مارکز که زبان ما را نمی فهمید، گفت: چی میگه این؟

گفتم: صیغه نامه می خواد!

گفت: صیغه چیه؟

گفتم: یه جور نامه ست.

گفت: نامه از من می خواد؟
خب الان براش می نویسم، صد تا نامه می نویسم.

گفتم: نه، نامه از من می خواد!

گفت: زنه، از تو نامه می خواد؟!
پس تو یعنی با اون زن!...
خب می گفتی از اول!

گفتم: نه، نه! ما با هم هیچ رابطه و صنمی نداریم!
من با اون زن، نسبتی ندارم!
فقط همسایه مه، اما باید یه چیزی بهش نشون بدیم.

به زن گفتم: ببین این شوهرمه! صیغه نامه میخوای؟
اولا به تو چه! دوما فردا بیا شناسنامه مو ببین. شناسنامه م‌ محضره الان!

بیخیال جواب زن؛ مارکز را بالا بردم...
دخترم رفته بود دانشگاه، خداراشکر!
صبحانه هم نخورده بود، طفلی!
حتی یک تخم مرغ، برای خودش آب پز نکرده بود...
بمیرم برای بچه م!
مارکز نگذاشت امروز صبح به او برسم، به بچه م، دلبرکم!

مارکز به من گفت: چرا گریه می کنی سینیوریتا؟!

گفتم: خب الان تصویرمون، تو دوربین ضبط شده، اگه زن همسایه، بره همه جا پخش کنه چی؟!

مارکز گفت: چرا نگرانی؟ من شوهرتم!

گفتم: آخه اینجا یه چیزایی لازمه عزیز، صیغه نامه ای، چیزی.

مارکز گفت: اونم برات جورش می کنم!

و هیچکدام اصلا حواسمان نبود که کلید دارد در قفل، می چرخد و...

#ادامه_دارد

#چیستا_یثربی
#چیستایثربی
#چیستا