.
میدان سوت وکور....
#سبک
#ادبیات_پلیسی_در_ایران
چاره یی نیست. باید صراحت به خرج داد و نوشت که ادبیات پلیسی در ایران به مفهوم درست و دقیق کلمه هنوز به وجود نیامده است. اما موانع و اشکالات بر سر راه خلق و نوشتن داستان‌های پلیسی و جنایی در ایران کجاست؟ بی تردید علت بخشی از این وضع و شرایط باز می‌گردد به ساختار اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشور. شاید بنا بر پژوهش‌های سردستی بتوان مدعی شد دست کم تا دو سه دهه اخیر خشونت ناشی از پیچیدگی جوامع توسعه یافته در پرتو رشد طبیعی سرمایه داری در سرزمین ما وجود نداشته یا اگر بوده، شکل و شمایل مهیبی از خود بروز نداده است.
علاوه بر این، موانع ذهنی، فرهنگی و نوعی پرهیز از گرایش به نوشتن آثار مبتنی بر زشتی و خشونت، شاید از دیگر علت‌های به عرصه نیامدن رمان‌ها و داستان‌های پلیسی در کشور ما بوده است. با اندکی تامل می‌توان دریافت که در دیگر کشورهای به اصطلاح توسعه نیافته یا در حال توسعه نیز این نقصان در قلمرو وسیع ادبیات به چشم می‌خورد. اگر بخواهیم به جست وجوی نخستین نشانه‌های بروز ادبیات پلیسی در ایران برویم، از میان نام‌های انگشت شمار و مجلات پرتیراژ به نمونه‌هایی برمی‌خوریم.
در گذشته پاورقی نویسانی بوده اند که با رویکرد به عنصر کشش و متکی بر ماجراها و حوادث شبه جنایی، داستان‌هایی در قالب پاورقی در مجله‌های عامه پسند دوران قبل از انقلاب به چاپ می‌رساندند. یکی از شاخص‌ترین چهره‌های به یاد مانده در این زمینه «امیر عشیری» است که گاهی همزمان در دو سه مجله پاورقی‌های شبه جنایی - پلیسی و جاسوسی اش منتشر می‌شد و طرفداران خاص خود را داشت. در زمینه ادبیات بالنسبه جدی تر، یکی دو اثر که تا حدی بر انگاره‌های رمان‌های جنایی نوشته شده عبارتند از «شراب خام» اثر «اسماعیل فصیح» و چند داستان کوتاه آمیخته به طنز از نویسنده‌یی به نام «ع- داوود».
ناگفته نماند که جوهره این رمان و داستان‌های شبه جنایی نیز بسیار دور از ماهیت و سرشت ویژه رمان‌های پلیسی جنایی (معروف به سیاه در غرب) بوده است.
با در نظر گرفتن تحولات و دگرگونی‌های چند دهه اخیر شاید پربیراه نباشد که انتظار داشته باشیم با نوعی رویکرد مبتنی بر جامعه شناسی در آینده یی نزدیک رمان‌ها و داستان‌هایی در ژانر پلیسی و جنایی به معنای کامل این نوع ادبیات داستانی در ایران نیز نوشته و منتشر شود. دلیل این پیش بینی تا حدودی به ساختاری
شدن خشونت در لایه‌هایی از مردم جوامع پیرامونی شهرهای بزرگ کشور ما باز می‌گردد.
#منبع:سبکهای ادبی ایران.وبلاگ
@chista_yasrebi
میدان سوت وکور....
#سبک
#ادبیات_پلیسی_در_ایران
چاره یی نیست. باید صراحت به خرج داد و نوشت که ادبیات پلیسی در ایران به مفهوم درست و دقیق کلمه هنوز به وجود نیامده است. اما موانع و اشکالات بر سر راه خلق و نوشتن داستان‌های پلیسی و جنایی در ایران کجاست؟ بی تردید علت بخشی از این وضع و شرایط باز می‌گردد به ساختار اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشور. شاید بنا بر پژوهش‌های سردستی بتوان مدعی شد دست کم تا دو سه دهه اخیر خشونت ناشی از پیچیدگی جوامع توسعه یافته در پرتو رشد طبیعی سرمایه داری در سرزمین ما وجود نداشته یا اگر بوده، شکل و شمایل مهیبی از خود بروز نداده است.
علاوه بر این، موانع ذهنی، فرهنگی و نوعی پرهیز از گرایش به نوشتن آثار مبتنی بر زشتی و خشونت، شاید از دیگر علت‌های به عرصه نیامدن رمان‌ها و داستان‌های پلیسی در کشور ما بوده است. با اندکی تامل می‌توان دریافت که در دیگر کشورهای به اصطلاح توسعه نیافته یا در حال توسعه نیز این نقصان در قلمرو وسیع ادبیات به چشم می‌خورد. اگر بخواهیم به جست وجوی نخستین نشانه‌های بروز ادبیات پلیسی در ایران برویم، از میان نام‌های انگشت شمار و مجلات پرتیراژ به نمونه‌هایی برمی‌خوریم.
در گذشته پاورقی نویسانی بوده اند که با رویکرد به عنصر کشش و متکی بر ماجراها و حوادث شبه جنایی، داستان‌هایی در قالب پاورقی در مجله‌های عامه پسند دوران قبل از انقلاب به چاپ می‌رساندند. یکی از شاخص‌ترین چهره‌های به یاد مانده در این زمینه «امیر عشیری» است که گاهی همزمان در دو سه مجله پاورقی‌های شبه جنایی - پلیسی و جاسوسی اش منتشر می‌شد و طرفداران خاص خود را داشت. در زمینه ادبیات بالنسبه جدی تر، یکی دو اثر که تا حدی بر انگاره‌های رمان‌های جنایی نوشته شده عبارتند از «شراب خام» اثر «اسماعیل فصیح» و چند داستان کوتاه آمیخته به طنز از نویسنده‌یی به نام «ع- داوود».
ناگفته نماند که جوهره این رمان و داستان‌های شبه جنایی نیز بسیار دور از ماهیت و سرشت ویژه رمان‌های پلیسی جنایی (معروف به سیاه در غرب) بوده است.
با در نظر گرفتن تحولات و دگرگونی‌های چند دهه اخیر شاید پربیراه نباشد که انتظار داشته باشیم با نوعی رویکرد مبتنی بر جامعه شناسی در آینده یی نزدیک رمان‌ها و داستان‌هایی در ژانر پلیسی و جنایی به معنای کامل این نوع ادبیات داستانی در ایران نیز نوشته و منتشر شود. دلیل این پیش بینی تا حدودی به ساختاری
شدن خشونت در لایه‌هایی از مردم جوامع پیرامونی شهرهای بزرگ کشور ما باز می‌گردد.
#منبع:سبکهای ادبی ایران.وبلاگ
@chista_yasrebi