مهدیه عزیزم سلام
ممکن نبود اگردیشب،ساعتهاحرف نزده بودیم ؛ این نامه را برایت بنویسم.
بعد از پایان تماسمان، فکر کردم دیگر نه درد اضطراب بیخبری، توسط آن فرد؛ به جا مانده نه جای درد!
او از کودکی اش اینگونه بود!
هرگز زنگ نمیزد که کجاست و کِی میاید و مرا با چیزی آشنا کرد به نام #وحشت یا #panic
وقتی سالها منتظر مینشینی که عزیزترینت از خودش،خبری دهد،آخر یک شب به این نتیجه میرسی که خب صد سال سیاه نیاید!مگر عمر چیست؛جز یک چشم برهم زدن و دیگر هیچ؟!
برای او و مادر ؛هر کاری بلد بودم و در توانم بود، انجام دادم و اکنون دیگر نه در توانم است؛ نه هیچ!
وقت بدرود است.
خودت میدانی که دیگر قرص ضد پنیک هم نمیخورم.چون بی اثر است.آن آدمها مرا به جایی رساندند که نباید میرساندند ،حس لنگه کفشی کهنه در بیابان،که به هیچ دردی نمیخورد.
من عوض شده ام!
دیگر هیچ کس و هیچ چیز برایم مهم نیست.رنج، آستانه دارد،
از حدی بالاتر رود، دیگر آن راحس نمیکنی!حتی درد بدن وقتی سالها با آن باشی، یا میمیری یا دیگرحسش نمیکنی.
این دنیا هر چیزی را که دوست داشتم ازمن گرفت.مثل تاتر ؛ نگارشم ،شادیهای کوچک با دانشجویانم و...
شاید بدشانسی چند نسل ما بود که در این دوره سیاه باید رشد میکردیم.
وقتی تمام چراغها را خاموش کردند و تمام درها را به رویمان بستند!حالا فقط یک چیز مانده!
من همیشه سعی کردم خودم باشم؛ وحالا از آنچه بوده ام بیزارم.
چرا اعتماد کردم؟چرا امید بستم؟چرا خیلی زودتر، همه چیز را ترک نکردم ؟
من اینجا چه میکنم؟
در جایی که شان آدمها را آسانتر از یک لیوان میشکنند!
تو یادت است چقدر درباره ی خوبی های یک آدم برایت میگفتم و پریروز دیدی چگونه و با چه لحنی، در مطبوعات ما،هنرمندان را در برابر دولتی قرار داد که باید از ما، حمایت کند، نه تحقیر! وسعی کرد ما را از تلاش مقدس ناامید کند! تاهفت جدش نمیتواند!
چرا باورش کرده بودم؟
چون فقط جوانی اش؛یادم بود!
یادم رفته بود آدمها با پیرشدن؛ عوض میشوند.
حالا من هم دیگر آن دختر بیست و سه ساله خوشبین و امیدوار نیستم!
انقدر بیعدالتی وستم دیدم که از آنچه بودم و انجام دادم بیزارم. آرزویم رفتن ازاین دروغ آباد است.به هر شکلی!مگر نگفتی او دعارا میشنود و استجابت میکند؟ظلمی که به من شد ؛ تاریخی بود!پس تاوان آن هم باید تاریخی باشد!
آماده ام برای هر چیز!
هر رخدادی که چون طوفان مرا از اینجا،جدا کند!
نه به خاطر خودم،
وقت زیادی برایم نمانده،
میترسم دست به کاری بزنم که چوبه ی دار، در قیاس با آن؛ درخت گیلاس جلوه کند.
آدم وقتی دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد،تازه بیدار میشود #چیستا_یثربی
https://www.instagram.com/p/Ch02_1WKtBN/?igshid=MDJmNzVkMjY=
ممکن نبود اگردیشب،ساعتهاحرف نزده بودیم ؛ این نامه را برایت بنویسم.
بعد از پایان تماسمان، فکر کردم دیگر نه درد اضطراب بیخبری، توسط آن فرد؛ به جا مانده نه جای درد!
او از کودکی اش اینگونه بود!
هرگز زنگ نمیزد که کجاست و کِی میاید و مرا با چیزی آشنا کرد به نام #وحشت یا #panic
وقتی سالها منتظر مینشینی که عزیزترینت از خودش،خبری دهد،آخر یک شب به این نتیجه میرسی که خب صد سال سیاه نیاید!مگر عمر چیست؛جز یک چشم برهم زدن و دیگر هیچ؟!
برای او و مادر ؛هر کاری بلد بودم و در توانم بود، انجام دادم و اکنون دیگر نه در توانم است؛ نه هیچ!
وقت بدرود است.
خودت میدانی که دیگر قرص ضد پنیک هم نمیخورم.چون بی اثر است.آن آدمها مرا به جایی رساندند که نباید میرساندند ،حس لنگه کفشی کهنه در بیابان،که به هیچ دردی نمیخورد.
من عوض شده ام!
دیگر هیچ کس و هیچ چیز برایم مهم نیست.رنج، آستانه دارد،
از حدی بالاتر رود، دیگر آن راحس نمیکنی!حتی درد بدن وقتی سالها با آن باشی، یا میمیری یا دیگرحسش نمیکنی.
این دنیا هر چیزی را که دوست داشتم ازمن گرفت.مثل تاتر ؛ نگارشم ،شادیهای کوچک با دانشجویانم و...
شاید بدشانسی چند نسل ما بود که در این دوره سیاه باید رشد میکردیم.
وقتی تمام چراغها را خاموش کردند و تمام درها را به رویمان بستند!حالا فقط یک چیز مانده!
من همیشه سعی کردم خودم باشم؛ وحالا از آنچه بوده ام بیزارم.
چرا اعتماد کردم؟چرا امید بستم؟چرا خیلی زودتر، همه چیز را ترک نکردم ؟
من اینجا چه میکنم؟
در جایی که شان آدمها را آسانتر از یک لیوان میشکنند!
تو یادت است چقدر درباره ی خوبی های یک آدم برایت میگفتم و پریروز دیدی چگونه و با چه لحنی، در مطبوعات ما،هنرمندان را در برابر دولتی قرار داد که باید از ما، حمایت کند، نه تحقیر! وسعی کرد ما را از تلاش مقدس ناامید کند! تاهفت جدش نمیتواند!
چرا باورش کرده بودم؟
چون فقط جوانی اش؛یادم بود!
یادم رفته بود آدمها با پیرشدن؛ عوض میشوند.
حالا من هم دیگر آن دختر بیست و سه ساله خوشبین و امیدوار نیستم!
انقدر بیعدالتی وستم دیدم که از آنچه بودم و انجام دادم بیزارم. آرزویم رفتن ازاین دروغ آباد است.به هر شکلی!مگر نگفتی او دعارا میشنود و استجابت میکند؟ظلمی که به من شد ؛ تاریخی بود!پس تاوان آن هم باید تاریخی باشد!
آماده ام برای هر چیز!
هر رخدادی که چون طوفان مرا از اینجا،جدا کند!
نه به خاطر خودم،
وقت زیادی برایم نمانده،
میترسم دست به کاری بزنم که چوبه ی دار، در قیاس با آن؛ درخت گیلاس جلوه کند.
آدم وقتی دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد،تازه بیدار میشود #چیستا_یثربی
https://www.instagram.com/p/Ch02_1WKtBN/?igshid=MDJmNzVkMjY=
Instagram
Instagram