در بخشی از کتاب می خوانیم :
«مش ربابه پیش دعانویسی می رود که گوشه میدان بساط دارد. دو تا دعا می گیرد، یکی برای پدرم که حالش بهتر شود و یکی هم برای من که به هر چیزی پیله می کنم، هر کاغذ پاره ای که کنار کوچه و خیابان است برمی دارم و می خوانم. می خواهد این چیزها از کله ام بپرد تا مثل پدرم نشوم. عقیده دارد هرکس سر و کارش با کتاب بیفتد یا دیوانه می شود و یا از دین خارج می شود.»

«او اسم مرا هوشنگ گذاشته بود. از تو شاهنامه پیدا کرده بود. که با لهجه محلی «هوشو» صدایم می کردند یعنی «هوشنگ کوچولو». هرکس ایراد می گرفت و می گفت هوشنگ یعنی چه؟ عمو می گفت یعنی باهوش، تیزهوش، فارسی خالصه. آغ بابا می خندید و می گفت: «تیزش» رو قبول داریم ولی «هوشش» را نه!»
#چی‌بخونم
💚 chibekhoonam.net