▪️ مجوز سكس با دختربچه زير ٩ سال در اسلام سنى!
#قسمت_دوم
در ادامه مطلب قسمت اول كه موضوعش فتاواى فقهى علماى اهل سنت در مجوز تمتع جنسى و دخول(سكس كردن از راه واژن) در ازدواج با دختر زير ٩ سال است، به چند نمونه ديگر اشاره ميكنيم.
٢) قال النووي: أما وقت زفاف الصغيرة المزوجة والدخول بها، فإن اتفق الزوج والولي على شيء لا ضرر فيه على الصغيرة عمل به. وإن اختلفا فقال أحمد وأبو عبيد: تجبر على ذلك بنت تسع سنين دون غيرها. وقال مالك والشافعي وأبو حنيفة:
حد ذلك أن تطيق الجماع. ويختلف ذلك باختلافهن ولا يضبط بسن. وهذا هو الصحيح
#ترجمه: نووی از علماى بزرگ اهل سنت: وقت زفاف دختر صغیره و دخول به او، اگر همسر و پدر او بر این اتفاق نظر داشته باشند که ضرری به دختر نمیرسد، اشکالی نیست. و اگر اختلاف داشتند، احمد و ابوعبید میگویند: دختر مجبور است تا به ٩ سال برسد غیر از آن را انجام دهد. و مالک و شافعی و ابوحنیفه میگویند:
حد آن استطاعت برای #جماع است
٣) و جاء في (الموسوعة الفقهية): ذهب الفقهاء إلى أن من موانع التسليم الصغر، فلا تسلم صغيرة لا تحتمل الوطء إلى زوجها حتى تكبر ويزول هذا المانع؛ لأنه قد يحمله فرط الشهوة على الجماع فتتضرر به. وذهب المالكية والشافعية إلى زوال مانع الصغر بتحملها للوطء. قال الشافعية: ولو قال الزوج: سلموها لي ولا أطؤها حتى تحتمله، فإنه لا تسلم له وإن كان ثقة؛ إذ لا يؤمن من هيجان الشهوة. اهـ
#ترجمه: و در موسوعه فقهیه آمده است:
درباره موانع تسلیم افراد کم سن، دختر کوچکی که توانایی وطء ندارد به شوهرش تسلیم نمیشود تا اینکه بزرگ شود و این مانع برداشته شود، زیرا در این صورت او باید فرط شهوت را تحمل کند که در اینصورت آسیب میبیند. مالکیه و شافعیه به از بین رفتن مانع در صورت تحمل وطء اعتقاد دارند
٤) وأما عند الحنفية فقال ابن نجيم في (البحر الرائق): اختلفوا في وقت الدخول بالصغيرة، فقيل: لا يدخل بها ما لم تبلغ. وقيل: يدخل بها إذا بلغت تسع سنين. وقيل: إن كانت سمينة جسيمة تطيق الجماع يدخل بها، وإلا فلا. اهـ
#ترجمه: در وقت دخول بر دختر صغیره اختلاف است برخی میگویند تا وقتی بالغ نشده دخول نشود برخی میگویند در ٩ سالگی دخول انجام شود برخی هم میگویند اگر دختر چاق و تپل بود و تحمل نزدیکی را داشت نزدیکی انجام شود و در آخر هم میگوید رای اکثریت بر این است که اعتبار به سن نیست بلکه اعتبار به تحمل دختر است.
ادامه دارد ....
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
در ادامه مطلب قسمت اول كه موضوعش فتاواى فقهى علماى اهل سنت در مجوز تمتع جنسى و دخول(سكس كردن از راه واژن) در ازدواج با دختر زير ٩ سال است، به چند نمونه ديگر اشاره ميكنيم.
٢) قال النووي: أما وقت زفاف الصغيرة المزوجة والدخول بها، فإن اتفق الزوج والولي على شيء لا ضرر فيه على الصغيرة عمل به. وإن اختلفا فقال أحمد وأبو عبيد: تجبر على ذلك بنت تسع سنين دون غيرها. وقال مالك والشافعي وأبو حنيفة:
حد ذلك أن تطيق الجماع. ويختلف ذلك باختلافهن ولا يضبط بسن. وهذا هو الصحيح
#ترجمه: نووی از علماى بزرگ اهل سنت: وقت زفاف دختر صغیره و دخول به او، اگر همسر و پدر او بر این اتفاق نظر داشته باشند که ضرری به دختر نمیرسد، اشکالی نیست. و اگر اختلاف داشتند، احمد و ابوعبید میگویند: دختر مجبور است تا به ٩ سال برسد غیر از آن را انجام دهد. و مالک و شافعی و ابوحنیفه میگویند:
حد آن استطاعت برای #جماع است
٣) و جاء في (الموسوعة الفقهية): ذهب الفقهاء إلى أن من موانع التسليم الصغر، فلا تسلم صغيرة لا تحتمل الوطء إلى زوجها حتى تكبر ويزول هذا المانع؛ لأنه قد يحمله فرط الشهوة على الجماع فتتضرر به. وذهب المالكية والشافعية إلى زوال مانع الصغر بتحملها للوطء. قال الشافعية: ولو قال الزوج: سلموها لي ولا أطؤها حتى تحتمله، فإنه لا تسلم له وإن كان ثقة؛ إذ لا يؤمن من هيجان الشهوة. اهـ
#ترجمه: و در موسوعه فقهیه آمده است:
درباره موانع تسلیم افراد کم سن، دختر کوچکی که توانایی وطء ندارد به شوهرش تسلیم نمیشود تا اینکه بزرگ شود و این مانع برداشته شود، زیرا در این صورت او باید فرط شهوت را تحمل کند که در اینصورت آسیب میبیند. مالکیه و شافعیه به از بین رفتن مانع در صورت تحمل وطء اعتقاد دارند
٤) وأما عند الحنفية فقال ابن نجيم في (البحر الرائق): اختلفوا في وقت الدخول بالصغيرة، فقيل: لا يدخل بها ما لم تبلغ. وقيل: يدخل بها إذا بلغت تسع سنين. وقيل: إن كانت سمينة جسيمة تطيق الجماع يدخل بها، وإلا فلا. اهـ
#ترجمه: در وقت دخول بر دختر صغیره اختلاف است برخی میگویند تا وقتی بالغ نشده دخول نشود برخی میگویند در ٩ سالگی دخول انجام شود برخی هم میگویند اگر دختر چاق و تپل بود و تحمل نزدیکی را داشت نزدیکی انجام شود و در آخر هم میگوید رای اکثریت بر این است که اعتبار به سن نیست بلکه اعتبار به تحمل دختر است.
ادامه دارد ....
@bozoonhigz
▪️ چه كسانى قرآن را نوشته و هدفشان چه بوده است؟
#قسمت_دوم
این پیش فرض متعصبانه موجب شده است که مفسرین مسلمان در اغلب موارد قادر به درک منظور نویسنده اين متن نباشند چرا که اولا در تفسیر، متن را با متون و سنن دیگر (کتاب مسیحی و یهودی) تطبیق نمی‌دهند و دوم اینکه از هرگونه برداشتی که منجر به خدشه‌دار شدن دانش و اولوهیت فرضی نویسنده باشد طفره رفته‌اند و حتی در بسیاری از موارد فحوای کلام را با تفسیر دل‌بخواهی و تغییر در ترجمه لاپوشانی کرده‌اند.
تفاسیر مفصل ایشان چیزی جز تفاسیر دل‌بخواهی، اتکا به احادیث نامعتبر و جعلی و حدس و گمان‌های بی اساس و گاها عجیب نیست
حجم عظیم تفسیرات و عبارت پردازی‌های توخالی مفسرین مسلمان صرفا برای معتبر جلوه دادن متن است اما در واقعیت، این تفاسیر در اکثر مواقع تلاشی هستند برای ستایش از قرآن و عمیق جلوه دادن متن. این کتاب ضمن بررسی متن قرآن، نمونه‌هایی از این تعابیر و تفاسیر غلط را نشان خواهد داد.
خوشبختانه پژوهشگران سکولار و غربی از این تعصبات مذهبی آزاد هستند (البته اگر تعصبات مسیحی و غربی جایگزین آن نشده باشد) و میتوانند به روش‌های مدرن تفسیر و رویکردهای زبان شناختی قرآن را بررسی کنند. با این حال، به نظر من ایشان به دلایلی در بررسی متن قرآن چندان پیش نرفته‌اند، زیرا نتوانسته‌اند با دیدگاه درستی به متن قرآن بنگرند. می‌توان این پژوهشگران را به دو دسته تقسیم کرد:
١) سنت و احادیث اسلامی را به عنوان پایه‌ای برای تحقیق خود بر قرآن پذیرفته‌اند و دقیقا توسط همین احادیث و روایات گمراه شده‌اند. یکی از معتبرترین این افراد شرق شناس آلمانی، تئودور نولدکه است.
وی در مقدمه کتاب "#تاریخ_قرآن" می‌نویسد:
"هر قدر فرد با زندگی نامه محمد و منبع تحریف نشده از شناخت ما درباره ذهنیت او آشناتر شود، بیشتر متقاعد میشود که محمد واقعا به رسالت خود برای تغییر بت پرستی غلط اعراب و تبدیل آن به مذهبی عالی‌تر و نجات بخش ایمان داشته است.
در غیر این صورت چگونه می‌توانسته این چنین به کرات علیه منکرین خود موعظه کرده باشد و آنها را به شکنجه‌های وحشت آور جهنم تهدید کند با اعتراف به اینکه اگر وحی کامل را منتقل نکرده باشد، مستوجب عذاب الهی خواهد شد؟
چگونه بسیاری از مسلمانان معقول و اصیل، خصوصا دوستان نزدیک وی ابوبکر صدیق و عمر بن خطاب، در روزهای خوب و بد می‌توانستند کنار او باشند، اگر او چیزی جز یک شیاد نبود...
در نتیجه وی هرآنچه از بیرون، خویشتن درونی‌اش را به جنبش و جوش وا می‌داشت، صدای خدا می‌دانست که بر او مقدر شده است. تفسیر تحت الفظی و ظاهری از وحی که مبنای اسلام را شکل میدهد از این جا ناشی میشود. در ارتباط با این واقعیت است که محمد و اطرافيان سوره‌هایی را که با تلاش آگاهانه با استفاده از داستان‌های بیگانه و خصوصا كپى بردارى از تورات بوجود آورده، به عنوان اولین ثمرات ذهن به هیجان آمده و یک پیام الهی و واقعی معرفی می‌کند."
ادامه دارد .....
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
این پیش فرض متعصبانه موجب شده است که مفسرین مسلمان در اغلب موارد قادر به درک منظور نویسنده اين متن نباشند چرا که اولا در تفسیر، متن را با متون و سنن دیگر (کتاب مسیحی و یهودی) تطبیق نمی‌دهند و دوم اینکه از هرگونه برداشتی که منجر به خدشه‌دار شدن دانش و اولوهیت فرضی نویسنده باشد طفره رفته‌اند و حتی در بسیاری از موارد فحوای کلام را با تفسیر دل‌بخواهی و تغییر در ترجمه لاپوشانی کرده‌اند.
تفاسیر مفصل ایشان چیزی جز تفاسیر دل‌بخواهی، اتکا به احادیث نامعتبر و جعلی و حدس و گمان‌های بی اساس و گاها عجیب نیست
حجم عظیم تفسیرات و عبارت پردازی‌های توخالی مفسرین مسلمان صرفا برای معتبر جلوه دادن متن است اما در واقعیت، این تفاسیر در اکثر مواقع تلاشی هستند برای ستایش از قرآن و عمیق جلوه دادن متن. این کتاب ضمن بررسی متن قرآن، نمونه‌هایی از این تعابیر و تفاسیر غلط را نشان خواهد داد.
خوشبختانه پژوهشگران سکولار و غربی از این تعصبات مذهبی آزاد هستند (البته اگر تعصبات مسیحی و غربی جایگزین آن نشده باشد) و میتوانند به روش‌های مدرن تفسیر و رویکردهای زبان شناختی قرآن را بررسی کنند. با این حال، به نظر من ایشان به دلایلی در بررسی متن قرآن چندان پیش نرفته‌اند، زیرا نتوانسته‌اند با دیدگاه درستی به متن قرآن بنگرند. می‌توان این پژوهشگران را به دو دسته تقسیم کرد:
١) سنت و احادیث اسلامی را به عنوان پایه‌ای برای تحقیق خود بر قرآن پذیرفته‌اند و دقیقا توسط همین احادیث و روایات گمراه شده‌اند. یکی از معتبرترین این افراد شرق شناس آلمانی، تئودور نولدکه است.
وی در مقدمه کتاب "#تاریخ_قرآن" می‌نویسد:
"هر قدر فرد با زندگی نامه محمد و منبع تحریف نشده از شناخت ما درباره ذهنیت او آشناتر شود، بیشتر متقاعد میشود که محمد واقعا به رسالت خود برای تغییر بت پرستی غلط اعراب و تبدیل آن به مذهبی عالی‌تر و نجات بخش ایمان داشته است.
در غیر این صورت چگونه می‌توانسته این چنین به کرات علیه منکرین خود موعظه کرده باشد و آنها را به شکنجه‌های وحشت آور جهنم تهدید کند با اعتراف به اینکه اگر وحی کامل را منتقل نکرده باشد، مستوجب عذاب الهی خواهد شد؟
چگونه بسیاری از مسلمانان معقول و اصیل، خصوصا دوستان نزدیک وی ابوبکر صدیق و عمر بن خطاب، در روزهای خوب و بد می‌توانستند کنار او باشند، اگر او چیزی جز یک شیاد نبود...
در نتیجه وی هرآنچه از بیرون، خویشتن درونی‌اش را به جنبش و جوش وا می‌داشت، صدای خدا می‌دانست که بر او مقدر شده است. تفسیر تحت الفظی و ظاهری از وحی که مبنای اسلام را شکل میدهد از این جا ناشی میشود. در ارتباط با این واقعیت است که محمد و اطرافيان سوره‌هایی را که با تلاش آگاهانه با استفاده از داستان‌های بیگانه و خصوصا كپى بردارى از تورات بوجود آورده، به عنوان اولین ثمرات ذهن به هیجان آمده و یک پیام الهی و واقعی معرفی می‌کند."
ادامه دارد .....
@bozoonhigz
▪️عقد ازدواج اسلامى، معناى نكاح و اهانت بيشرمانه اسلام به زنان
#قسمت_دوم
در قسمت قبل گفتيم كه:
در لغتنامه معروف فرهنگ دهخدا(جلد نه صفحه ۷۲۱)
كلمه نکاح دارای دو معنی (جماع کردن يا همان آميزش جنسى) و (گ ا ی ی د ن) میباشد. اما در اينجا سرى به فرهنگ لغت عربى ميزنيم:
در فرهنگ عربی به عربی(التوقیف علی مهمات التعاریف)
#نکاح به این صورت توضیح داده شده: (ایلاج ذکر فی الفرج لیصر بذالک کالشی الواحد) که معنی کلمه به کلمه آن میشود:
وارد کردن آلت تناسلی مرد در آلت تناسلی زن برای اینکه یک جسم واحد بشود يعنى همان عمل آميزش جنسى از راه واژن.
اما آخوندها براى فريب مخاطبين خود بازهم دست به شيادى زده و به دروغ ميگويند خير معناى نكح اين نيست.
در اينجا براى اينكه مطمئن شويم كه هيچ جائى براى بهانه تراشى دست كسى نداده باشيم رواياتى را از معتبرترين كتب اسلامى برايتان مينويسم كه معناى واژه نكح را بهتر بفهميم.
#روايت_اول:
عن آدم بن إسحاق، عن عبدالله بن محمد الجعفي، قال: كنت عند أبي جعفر وجاءه كتاب هشام بن عبد الملك في رجل نبش امرأة فسلبها ثيابها ثم نكحها👉، فان الناس قد اختلفوا علينا: طائفة قالوا: اقتلوه، وطائفة قالوا: أحرقوه، فكتب إليه أبو جعفر : إن حرمة الميت كحرمة الحى تقطع يده لنبشه وسلبه الثياب، ويقام عليه الحد في الزنا: إن احصن رجم، وإن لم يكن احصن جلد مائة.
ورواه الصدوق بإسناده عن آدم بن إسحاق مثله.
#ترجمه:
نزد ابي جعفر(امام باقر) بودم كه نوشته اى از سوى هشام بن عبدالملك آمد كه نوشته بود: مردى قبر زنى را شكافته(نبش قبر كرده) و او را لخت كرده و با او #آميزش_جنسى كرده است(نكحها)،
و ادامه داستان كه در مورد حكم اينكار است كه ربطى به بحث ما ندارد.
اما در اينجا بوضوح معناى كلمه نكح را ميتوان يافت كه ميشود آميزش كردن, زيرا با شخص مرده كه نميتوان عقد ازدواج انجام داد.
#منابع:
الكافي ج ٧ ص ٢٢٨ - التهذيب ج ١٠ ص ١١٦ ، الاستبصار جلد ٤ ص ٢٤٦
لينك منبع
#روايت_دوم:
عن علي بن إبراهيم بن هاشم، عن أبيه، قال: لمّا مات الرضا حججنا فدخلنا على أبي جعفر وقد حضر خلق من الشيعة ـ إلى أن قال: ـ فقال أبو جعفر : سئل أبي عن رجل نبش قبر امرأة فنكحها👉 فقال أبي: يقطع يمينه للنبش، ويضرب حد الزنا فان حرمة الميتة كحرمة الحية، فقالوا: يا سيدنا تأذن لنا أن نسألك؟ قال: نعم، فسألوه في مجلس عن ثلاثين ألف مسألة، فأجابهم فيها وله تسع سنين.
#ترجمه:
پس از مرگ رضا نزد ابى جعفر وارد شديم و تعدادى از شيعيان نيز حضور داشتند، ابو جعفر گفت: شخصى از پدرم در مورد حكم مردى كه قبر زنش را شكافته بود و با او آميزش جنسى(نكحها) كرده بود پرسيد؟
پدرم گفت بدليل نبش قبر دست راستش را قطع كنيد و به خاطر زنا با مرده حد زنا زده شود زير حرمت مرده مانند حرمت شخص زنده است و الى آخر روايت.
خوب در اينجا هم كلمه نكح ها معناى آميزش جنسى داد و الا حكم حد زنا براى چيست اگر آن شخص با آن جسد #عمل_آميزش_جنسى انجام نداده باشد؟؟
پس بازهم مشخص شد كه نكحها به معناى با وى آميزش جنسى كرد
#منبع: كتاب الاختصاص: ص ١٠٢.
لينك منبع
ادامه دارد .....
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
در قسمت قبل گفتيم كه:
در لغتنامه معروف فرهنگ دهخدا(جلد نه صفحه ۷۲۱)
كلمه نکاح دارای دو معنی (جماع کردن يا همان آميزش جنسى) و (گ ا ی ی د ن) میباشد. اما در اينجا سرى به فرهنگ لغت عربى ميزنيم:
در فرهنگ عربی به عربی(التوقیف علی مهمات التعاریف)
#نکاح به این صورت توضیح داده شده: (ایلاج ذکر فی الفرج لیصر بذالک کالشی الواحد) که معنی کلمه به کلمه آن میشود:
وارد کردن آلت تناسلی مرد در آلت تناسلی زن برای اینکه یک جسم واحد بشود يعنى همان عمل آميزش جنسى از راه واژن.
اما آخوندها براى فريب مخاطبين خود بازهم دست به شيادى زده و به دروغ ميگويند خير معناى نكح اين نيست.
در اينجا براى اينكه مطمئن شويم كه هيچ جائى براى بهانه تراشى دست كسى نداده باشيم رواياتى را از معتبرترين كتب اسلامى برايتان مينويسم كه معناى واژه نكح را بهتر بفهميم.
#روايت_اول:
عن آدم بن إسحاق، عن عبدالله بن محمد الجعفي، قال: كنت عند أبي جعفر وجاءه كتاب هشام بن عبد الملك في رجل نبش امرأة فسلبها ثيابها ثم نكحها👉، فان الناس قد اختلفوا علينا: طائفة قالوا: اقتلوه، وطائفة قالوا: أحرقوه، فكتب إليه أبو جعفر : إن حرمة الميت كحرمة الحى تقطع يده لنبشه وسلبه الثياب، ويقام عليه الحد في الزنا: إن احصن رجم، وإن لم يكن احصن جلد مائة.
ورواه الصدوق بإسناده عن آدم بن إسحاق مثله.
#ترجمه:
نزد ابي جعفر(امام باقر) بودم كه نوشته اى از سوى هشام بن عبدالملك آمد كه نوشته بود: مردى قبر زنى را شكافته(نبش قبر كرده) و او را لخت كرده و با او #آميزش_جنسى كرده است(نكحها)،
و ادامه داستان كه در مورد حكم اينكار است كه ربطى به بحث ما ندارد.
اما در اينجا بوضوح معناى كلمه نكح را ميتوان يافت كه ميشود آميزش كردن, زيرا با شخص مرده كه نميتوان عقد ازدواج انجام داد.
#منابع:
الكافي ج ٧ ص ٢٢٨ - التهذيب ج ١٠ ص ١١٦ ، الاستبصار جلد ٤ ص ٢٤٦
لينك منبع
#روايت_دوم:
عن علي بن إبراهيم بن هاشم، عن أبيه، قال: لمّا مات الرضا حججنا فدخلنا على أبي جعفر وقد حضر خلق من الشيعة ـ إلى أن قال: ـ فقال أبو جعفر : سئل أبي عن رجل نبش قبر امرأة فنكحها👉 فقال أبي: يقطع يمينه للنبش، ويضرب حد الزنا فان حرمة الميتة كحرمة الحية، فقالوا: يا سيدنا تأذن لنا أن نسألك؟ قال: نعم، فسألوه في مجلس عن ثلاثين ألف مسألة، فأجابهم فيها وله تسع سنين.
#ترجمه:
پس از مرگ رضا نزد ابى جعفر وارد شديم و تعدادى از شيعيان نيز حضور داشتند، ابو جعفر گفت: شخصى از پدرم در مورد حكم مردى كه قبر زنش را شكافته بود و با او آميزش جنسى(نكحها) كرده بود پرسيد؟
پدرم گفت بدليل نبش قبر دست راستش را قطع كنيد و به خاطر زنا با مرده حد زنا زده شود زير حرمت مرده مانند حرمت شخص زنده است و الى آخر روايت.
خوب در اينجا هم كلمه نكح ها معناى آميزش جنسى داد و الا حكم حد زنا براى چيست اگر آن شخص با آن جسد #عمل_آميزش_جنسى انجام نداده باشد؟؟
پس بازهم مشخص شد كه نكحها به معناى با وى آميزش جنسى كرد
#منبع: كتاب الاختصاص: ص ١٠٢.
لينك منبع
ادامه دارد .....
@bozoonhigz
پروفسور انصاری قرآن و زن2_144p.3gp
6.2 MB
فایل تصویری:
زنده یاد مسعود انصاری
#قسمت_دوم
موضوع:
زن در اسلام و زنده به گور کردن زنان توسط محمد
اين فايل تصویری زيبا را گوش دهيد، و آنرا به دوستان و اعضاى خانواده‌تان هديه دهيد
@bozoonhigz
زنده یاد مسعود انصاری
#قسمت_دوم
موضوع:
زن در اسلام و زنده به گور کردن زنان توسط محمد
اين فايل تصویری زيبا را گوش دهيد، و آنرا به دوستان و اعضاى خانواده‌تان هديه دهيد
@bozoonhigz
▪️هدف از مراسم حج چه بوده و چگونه وارد اسلام شد؟
#قسمت_دوم
در واقع حج در قبل از اسلام به جهت طلب باران بوده است، ادله زیادی برای این ادعا وجود دارد که اعراب در آن زمان بر بلندای کوهى در منی و مزدلفه آتش می سوزاندند تا طلب باران نمایند.
بعنوان مثال در نهایة الارب فی فنون الادب قلقشندي جلد ١ ص ٤٦٢ آمده است:
٢) نار الاستمطار - كانوا في الجاهلية الأولى اذا احتبس المطر عنهم جمعوا البقر وعقدوا في أذنابها وعراقيبها السلع والعشر ثم يصعدون بها في الجبل الوعر ويشعلون فيها النار، ويزعمون ان ذلك من اسباب المطر.
#ترجمه: آتش طلب باران-در جاهلیت نخست زمانی که باران نمی آمد (اعراب) جمع می شدند و بر دم و پاشنه پا آن گاو با آتش داغ می کردند و آن را بالای کوه صعب العبور می بردند و آتش بر می افروختند و گمان می کردند که این کار سبب نزول باران می شود
همچنین در همان منبع اشاره به برافروختن آتش در کوه مزدلفه دارد و می گوید:
نار المزدلفة - وهي نار توقد في المزدلفة ليراها من دفع من عرفته، وأول من أوقدها قصي بن كلاب وهي توقد الى الآن.
#ترجمه:
آتش مزدلفه-این آتش در منطقه مزدلفه برافروخته می شد تا کسی که از عرفات می آیند گم نشوند.اولین کسی که این آتش را روشن نمود قصی بن کلاب بود و تا زمان ما این آتش برافروخته می شود.
جالب است نویسنده اشاره دارد که هنوز تا زمانه او مردم این آتش را به تأسی از اعراب قبل از اسلام در ایام حج در مزدلفه برافروخته می دارند.
ابن تیمیه از علماى نامدار اهل سنت نیز به بدعت بودن برافروختن آتش در عرفات و منی اشاره كرده اما در مزدلفه ایرادی به آن نگرفته است. وى می گوید:
وَالْإِيقَادُ بِعَرَفَةَ بِدْعَةٌ مَكْرُوهَةٌ وَكَذَلِكَ الْإِيقَادُ
بِمِنَى بِدْعَةٌ بِاتِّفَاقِ الْعُلَمَاءِ وَإِنَّمَا يَكُونُ الْإِيقَادُ
بمزدلفة خَاصَّةً فِي الرُّجُوعِ.
#ترجمه:
روشن کردن آتش در عرفات بدعت و امری مکروه است و نیز افروختن آتش در منی به اتفاق علماء بدعت است و فقط افروختن آتش در مزدلفه مخصوصا هنگام برگشت اشکالی ندارد
#منبع: مجموع الفتاوى ابن تيمية جلد: ٢٦ صفحه: ١٣١
از دیگر ادله هائى که حج برای طلب باران بوده عبادت رنگین کمان توسط اعراب بوده که قوس قزح یا رنگین کمان را فرشته ای می دانستند و بتی از آن بر کوهی در مزدلفه ساخته بودند..
ادامه دارد ....
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
در واقع حج در قبل از اسلام به جهت طلب باران بوده است، ادله زیادی برای این ادعا وجود دارد که اعراب در آن زمان بر بلندای کوهى در منی و مزدلفه آتش می سوزاندند تا طلب باران نمایند.
بعنوان مثال در نهایة الارب فی فنون الادب قلقشندي جلد ١ ص ٤٦٢ آمده است:
٢) نار الاستمطار - كانوا في الجاهلية الأولى اذا احتبس المطر عنهم جمعوا البقر وعقدوا في أذنابها وعراقيبها السلع والعشر ثم يصعدون بها في الجبل الوعر ويشعلون فيها النار، ويزعمون ان ذلك من اسباب المطر.
#ترجمه: آتش طلب باران-در جاهلیت نخست زمانی که باران نمی آمد (اعراب) جمع می شدند و بر دم و پاشنه پا آن گاو با آتش داغ می کردند و آن را بالای کوه صعب العبور می بردند و آتش بر می افروختند و گمان می کردند که این کار سبب نزول باران می شود
همچنین در همان منبع اشاره به برافروختن آتش در کوه مزدلفه دارد و می گوید:
نار المزدلفة - وهي نار توقد في المزدلفة ليراها من دفع من عرفته، وأول من أوقدها قصي بن كلاب وهي توقد الى الآن.
#ترجمه:
آتش مزدلفه-این آتش در منطقه مزدلفه برافروخته می شد تا کسی که از عرفات می آیند گم نشوند.اولین کسی که این آتش را روشن نمود قصی بن کلاب بود و تا زمان ما این آتش برافروخته می شود.
جالب است نویسنده اشاره دارد که هنوز تا زمانه او مردم این آتش را به تأسی از اعراب قبل از اسلام در ایام حج در مزدلفه برافروخته می دارند.
ابن تیمیه از علماى نامدار اهل سنت نیز به بدعت بودن برافروختن آتش در عرفات و منی اشاره كرده اما در مزدلفه ایرادی به آن نگرفته است. وى می گوید:
وَالْإِيقَادُ بِعَرَفَةَ بِدْعَةٌ مَكْرُوهَةٌ وَكَذَلِكَ الْإِيقَادُ
بِمِنَى بِدْعَةٌ بِاتِّفَاقِ الْعُلَمَاءِ وَإِنَّمَا يَكُونُ الْإِيقَادُ
بمزدلفة خَاصَّةً فِي الرُّجُوعِ.
#ترجمه:
روشن کردن آتش در عرفات بدعت و امری مکروه است و نیز افروختن آتش در منی به اتفاق علماء بدعت است و فقط افروختن آتش در مزدلفه مخصوصا هنگام برگشت اشکالی ندارد
#منبع: مجموع الفتاوى ابن تيمية جلد: ٢٦ صفحه: ١٣١
از دیگر ادله هائى که حج برای طلب باران بوده عبادت رنگین کمان توسط اعراب بوده که قوس قزح یا رنگین کمان را فرشته ای می دانستند و بتی از آن بر کوهی در مزدلفه ساخته بودند..
ادامه دارد ....
@bozoonhigz
▪️عزادارى شيعيان، مخالف رفتار ائمه و دكانى براى آخوندها و مداحان!
#قسمت_دوم
روايات مربوط به نهى عزادارى در كتب #علماى_شيعه بسيار زيادند كه ما سعى كرده ايم براى طولانى نشدن مطلب، به روايات مهمتر و معتبرتر كه در كتابهاى بسيار معتبر علماى شيعه آمده اند اشاره كنيم.
دوستان توجه خاص داشته باشيد اين روايات را علماى شيعه و به نقل از ائمه نقل كرده اند، نه اهل سنت يا غير مسلمانان، اين موضوع را براى بستن دهان بهانه جويان به صورت تاكيدى نوشتم كه بهانه اى نداشته باشند.
حال ميپردازيم به روايات.
١) روايت اول از #كتاب_كافى:
#متن_عربى: سهل، عن علي بن حسان، عن موسى بن بكر، عن أبي الحسن الأول (عليه السلام) قال: قال: ضرب الرجل يده على فخذه عند المصيبة إحباط لاجره.
#ترجمه : موسى بن بكر به نقل از امام كاظم ميگويد : فردى كه به هنگام مصيبت و عزا دست خود را بر رانش بزند(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : فروع كافى، شيخ كلينى-جلد : ٣ ،صفحه : ٢٢٥
لينك صفحه كتاب
٢) روايت دوم از #كتاب_نهج_البلاغه:
#متن_عربى:
١٤٤ ـ وقَالَ عليه‌السلام يَنْزِلُ الصَّبْرُ عَلَى قَدْرِ الْمُصِيبَةِ ـ ومَنْ ضَرَبَ يَدَه عَلَى فَخِذِه عِنْدَ مُصِيبَتِه حَبِطَ عَمَلُه.
#ترجمه: در نهج البلاغه از امام اول شيعيان نقل است كسى كه به هنگام مصيبت وعزا دستش را بر ران خويش بكوبد(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : نهج البلاغة ، سيد شريف رضى- چاپ دار الكتاب اللبناني ،صفحه ٤٩٥
٣) روايت سوم از #كتاب_معاني_الأخبار:
متن #عربى: حدثنا أحمد بن إدريس، عن سلمة بن الخطاب عن الحسين بن راشد بن يحيى ، عن علي بن إسماعيل، عن عمرو بن أبي المقدام، قالت: سمعت أبا الحسن أو أبا جعفر يقول في هذه الآية : « ولا يعصينك في معروف » قال : إن رسول الله قال لفاطمة: إذا أنا مت فلا تخمشي علي وجها، ولا ترخى علي شعرا، ولا تنادي بالويل، ولا تقيمي علي نائحة.
#ترجمه: از امام باقر شنیدم که می گفت: آيا می دانید معنای این گفتار خدا چیست که(لا یعصینک فی معروف یعنی در هیچ کار معروفی از تو نافرمانی نکنند)؟ پاسخ دادم : نه ؛ گفت : رسول خدا به فاطمه فرمود : هنگامی که من فوت كردم، گونه بر من نخراش و موی خود را پریشان نکن و فریاد واویلا نده و نوحه خوانی برایم بپا نکن(عزادارى نكن)
#منبع : معاني الأخبار، شيخ صدوق ، صفحه ٣٩٠
ادامه دارد ...
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
روايات مربوط به نهى عزادارى در كتب #علماى_شيعه بسيار زيادند كه ما سعى كرده ايم براى طولانى نشدن مطلب، به روايات مهمتر و معتبرتر كه در كتابهاى بسيار معتبر علماى شيعه آمده اند اشاره كنيم.
دوستان توجه خاص داشته باشيد اين روايات را علماى شيعه و به نقل از ائمه نقل كرده اند، نه اهل سنت يا غير مسلمانان، اين موضوع را براى بستن دهان بهانه جويان به صورت تاكيدى نوشتم كه بهانه اى نداشته باشند.
حال ميپردازيم به روايات.
١) روايت اول از #كتاب_كافى:
#متن_عربى: سهل، عن علي بن حسان، عن موسى بن بكر، عن أبي الحسن الأول (عليه السلام) قال: قال: ضرب الرجل يده على فخذه عند المصيبة إحباط لاجره.
#ترجمه : موسى بن بكر به نقل از امام كاظم ميگويد : فردى كه به هنگام مصيبت و عزا دست خود را بر رانش بزند(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : فروع كافى، شيخ كلينى-جلد : ٣ ،صفحه : ٢٢٥
لينك صفحه كتاب
٢) روايت دوم از #كتاب_نهج_البلاغه:
#متن_عربى:
١٤٤ ـ وقَالَ عليه‌السلام يَنْزِلُ الصَّبْرُ عَلَى قَدْرِ الْمُصِيبَةِ ـ ومَنْ ضَرَبَ يَدَه عَلَى فَخِذِه عِنْدَ مُصِيبَتِه حَبِطَ عَمَلُه.
#ترجمه: در نهج البلاغه از امام اول شيعيان نقل است كسى كه به هنگام مصيبت وعزا دستش را بر ران خويش بكوبد(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : نهج البلاغة ، سيد شريف رضى- چاپ دار الكتاب اللبناني ،صفحه ٤٩٥
٣) روايت سوم از #كتاب_معاني_الأخبار:
متن #عربى: حدثنا أحمد بن إدريس، عن سلمة بن الخطاب عن الحسين بن راشد بن يحيى ، عن علي بن إسماعيل، عن عمرو بن أبي المقدام، قالت: سمعت أبا الحسن أو أبا جعفر يقول في هذه الآية : « ولا يعصينك في معروف » قال : إن رسول الله قال لفاطمة: إذا أنا مت فلا تخمشي علي وجها، ولا ترخى علي شعرا، ولا تنادي بالويل، ولا تقيمي علي نائحة.
#ترجمه: از امام باقر شنیدم که می گفت: آيا می دانید معنای این گفتار خدا چیست که(لا یعصینک فی معروف یعنی در هیچ کار معروفی از تو نافرمانی نکنند)؟ پاسخ دادم : نه ؛ گفت : رسول خدا به فاطمه فرمود : هنگامی که من فوت كردم، گونه بر من نخراش و موی خود را پریشان نکن و فریاد واویلا نده و نوحه خوانی برایم بپا نکن(عزادارى نكن)
#منبع : معاني الأخبار، شيخ صدوق ، صفحه ٣٩٠
ادامه دارد ...
@bozoonhigz
💥 بستن آب بر دشمن جنايت يا سنت پيامبر اسلام؟
#قسمت_دوم
#ابن_هشام در مورد #جنگ_بدر دوم يا همان بدر كبرا، نوشته است:
- وقتی #پيامبر_اسلام و همراهانش به چاه های بدر رسیدند هنوز قریشیان در راه بوده و به هیچ یک از چاه ها دسترسی نداشتند،
كه در اینجا شخصى به نام «حباب ابن منذر» یکی از مسلمانانی که به وضع آن بیابان آشنا بود پیش آمده و گفت: «ای #محمد آیا به دستور خدا در اینجا فرود آمده ای و وحیی در این باره بر تو نازل شده است و قابل تغییر نیست یا روح مصالح جنگی چنین کرده ای؟»
#محمد گفت: «نه! وحیی در این باره نازل نشده و روی مصلحت است!»
حباب گفت: «پس دستور دهید مردم همچنان تا آخرن چاه پیش بروند و در آنجا منزل کنیم ورودی چاههای آب را ببندیم و حوضی درست کرده و آن را پر از آب کنیم تا در نتیجه چاههای آب در اختیار ما باشد و بدین ترتیب بر دشمن برتری داشته باشیم»
#محمد این نظر را پسندید و دستور داد و بر طبق گفته ی او تمام چاه ها را بستند كه به قريشيان آب نرسد.
#منابع:
١- الصحیح من سیره‌النبی الاعظم ج ٥ علامه جعفر مرتضی عاملی
٢- زندگانی حضرت محمد نوشته سيد هاشم رسولى محلاتى
👈 پس خود #پيامبر_اسلام اولين بار براى شكست دشمن آب را بر آنها بسته بود.
باز هم در متون تاريخى به جستجو ميپردازيم كه ببينيم مورخين ديگر چيزى در اينباره نوشته اند يا خير.
#ابن_سعد_واقدى كه يكى از اولين و معتبرترين مورخين مسلمان و داراى اعتبار زيادى در ميان تمام مذاهب اسلام است،
ايشان از ابراهیم بن اسماعیل بن ابى حبیبة، از داود بن حصین، از عکرمة، از ابن عباس نقل می‌کند:
#پيامبر_اسلام در #جنگ_بدر در محلى فرود آمدند، حباب بن منذر گفت:
اینجا مناسب نیست. ما را به نزدیک‌ترین آب به دشمن ببرید و کنار آن حوضى ایجاد می‌کنیم و ظرف‌ها را در آن قرار می‌دهیم، آب می‌آشامیم و جنگ می‌کنیم و سر دیگر چاه‌ها را می‌بندیم.
در این هنگام، جبرئیل به حضور محمد آمد و گفت: رأى درست همان است که حباب بن منذر به آن اشاره کرد، و پیامبر نيز به حباب فرمود: «رأى صحیح را اظهار داشتى» و برخاستند و همان کار را انجام دادند و تمام چاه ها را پر از سنگ كرده و بستند.
#منبع:
ابن سعد واقدى، محمد، نام كتاب الطبقات الکبرى، ترجمه، مهدوى دامغانى، محمود، ج ٤، ص ٤٧٨، تهران- انتشارات فرهنگ و انديشه ، ١٣٧٤ ه ش
ادامه دارد .......
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
#ابن_هشام در مورد #جنگ_بدر دوم يا همان بدر كبرا، نوشته است:
- وقتی #پيامبر_اسلام و همراهانش به چاه های بدر رسیدند هنوز قریشیان در راه بوده و به هیچ یک از چاه ها دسترسی نداشتند،
كه در اینجا شخصى به نام «حباب ابن منذر» یکی از مسلمانانی که به وضع آن بیابان آشنا بود پیش آمده و گفت: «ای #محمد آیا به دستور خدا در اینجا فرود آمده ای و وحیی در این باره بر تو نازل شده است و قابل تغییر نیست یا روح مصالح جنگی چنین کرده ای؟»
#محمد گفت: «نه! وحیی در این باره نازل نشده و روی مصلحت است!»
حباب گفت: «پس دستور دهید مردم همچنان تا آخرن چاه پیش بروند و در آنجا منزل کنیم ورودی چاههای آب را ببندیم و حوضی درست کرده و آن را پر از آب کنیم تا در نتیجه چاههای آب در اختیار ما باشد و بدین ترتیب بر دشمن برتری داشته باشیم»
#محمد این نظر را پسندید و دستور داد و بر طبق گفته ی او تمام چاه ها را بستند كه به قريشيان آب نرسد.
#منابع:
١- الصحیح من سیره‌النبی الاعظم ج ٥ علامه جعفر مرتضی عاملی
٢- زندگانی حضرت محمد نوشته سيد هاشم رسولى محلاتى
👈 پس خود #پيامبر_اسلام اولين بار براى شكست دشمن آب را بر آنها بسته بود.
باز هم در متون تاريخى به جستجو ميپردازيم كه ببينيم مورخين ديگر چيزى در اينباره نوشته اند يا خير.
#ابن_سعد_واقدى كه يكى از اولين و معتبرترين مورخين مسلمان و داراى اعتبار زيادى در ميان تمام مذاهب اسلام است،
ايشان از ابراهیم بن اسماعیل بن ابى حبیبة، از داود بن حصین، از عکرمة، از ابن عباس نقل می‌کند:
#پيامبر_اسلام در #جنگ_بدر در محلى فرود آمدند، حباب بن منذر گفت:
اینجا مناسب نیست. ما را به نزدیک‌ترین آب به دشمن ببرید و کنار آن حوضى ایجاد می‌کنیم و ظرف‌ها را در آن قرار می‌دهیم، آب می‌آشامیم و جنگ می‌کنیم و سر دیگر چاه‌ها را می‌بندیم.
در این هنگام، جبرئیل به حضور محمد آمد و گفت: رأى درست همان است که حباب بن منذر به آن اشاره کرد، و پیامبر نيز به حباب فرمود: «رأى صحیح را اظهار داشتى» و برخاستند و همان کار را انجام دادند و تمام چاه ها را پر از سنگ كرده و بستند.
#منبع:
ابن سعد واقدى، محمد، نام كتاب الطبقات الکبرى، ترجمه، مهدوى دامغانى، محمود، ج ٤، ص ٤٧٨، تهران- انتشارات فرهنگ و انديشه ، ١٣٧٤ ه ش
ادامه دارد .......
@bozoonhigz
🧠اندیشه ی ممنوعه🧠
▪️امام حسین و قبول بيعت با يزيد در آخرين ساعات حياتش براى طولانى نشد مطلب خلاصه گزارش شیخ مفید از بزرگترین علماى تاريخ شیعه و كتاب معروف "ارشاد" كه معروف‌ترین کتاب در تاریخ امامان ميباشد را خدمتتان ارائه ميكنيم. شيخ مفید مينويسد: امام حسین در آخرالامر با…
▪️امام حسين هم عضو سپاه معاويه و هم سرباز عثمان
#قسمت_دوم
در قسمت اول دروغ آخوندهای شياد را در مورد عدم شركت حسن و حسين در لشكر اسلام كه به كشورهاى ايران و روم تجاوز كردند، افشا كرديم.
در اين قسمت به دو منبع تاريخى ديگر اشاره ميكنيم كه در آنها اشاره شده است به حضور حسين در #لشكر_معاويه.
در كتاب تاريخ مدينة دمشق كه يك كتاب بسيار معتبر تاريخى است
در مورد شركت حسين بعنوان سرباز معاويه در لشكر خليفه چنين نوشته است؛
#متن_عربى:
الحسين بن علي بن أبي طالب ابن عبد المطلب بن هاشم بن عبد مناف أبو عبد الله سبط رسول الله .... و وفد على معاوية و
توجه غازيا إلى القسطنطينية في الجيش الذي كان أميره يزيد بن معاوية
#ترجمه:
حسين على بن ابيطالب بن عبدالمطلب بن هاشم ... به فرمان معاويه براى فتح قسطنطنيه همراه با سپاهى كه فرمانده آن يزيد بن معاويه بود، رفت
#منبع: تاريخ مدينة دمشق، لابن عساکر، ج ١٤ ص ١١١
چنانچه خوانديد، حسين به عنوان سرباز معاويه در سپاهى كه قصد فتح قسطنطنيه را داشت شركت كرده بود و جالبتر از همه اينكه، يزيد بن معاويه دوشادوش اين امام(داراى علم غيب) و در كنار او فرمانده سپاه بود.
بگذاريد به يك كتاب تاريخ نامدار و بسيار معتبر ديگر سر بزنيم.
▪️كتاب البداية والنهاية، نوشته ابن کثیر، در جلد ٨ صفحه ١٦١
نوشته است؛
#متن_عربى: ولما توفي الحسن کان الحسين يفد إلى معاوية في كل عام فيعطيه ويكرمه ، وقد كان في الجيش الذين غزوا القسطنطينية مع ابن معاوية يزيد ، في سنة إحدى وخمسين
#ترجمه:
هنگامی که حسن وفات کرد حسین نزد معاویه ميرفت و در تمام سال او را اطعام و اکرام می کرد. حسين بن على در سال ٥١ هجرى همراه يزيد بن معاويه در سپاهى بود كه در فتح قسطنطنيه شركت داشت.
خوب همانطور كه ديديد اين مورخ بزرگ و نامدار به صراحت ميگويد حسين به نزد معاويه رفته و با عزت و احترام از وى پذيرائى شد و همچنين حسين بعنوان سربازان معاويه در فتح قسطنطنيه شركت داشت و بعنوان سرباز يزيد در اين سپاه حضور داشت.
اينجاست كه بايد به ريش پدر آخوندهاى شيعه خنديد بدليل دروغ بافى و جعل تاريخ
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
در قسمت اول دروغ آخوندهای شياد را در مورد عدم شركت حسن و حسين در لشكر اسلام كه به كشورهاى ايران و روم تجاوز كردند، افشا كرديم.
در اين قسمت به دو منبع تاريخى ديگر اشاره ميكنيم كه در آنها اشاره شده است به حضور حسين در #لشكر_معاويه.
در كتاب تاريخ مدينة دمشق كه يك كتاب بسيار معتبر تاريخى است
در مورد شركت حسين بعنوان سرباز معاويه در لشكر خليفه چنين نوشته است؛
#متن_عربى:
الحسين بن علي بن أبي طالب ابن عبد المطلب بن هاشم بن عبد مناف أبو عبد الله سبط رسول الله .... و وفد على معاوية و
توجه غازيا إلى القسطنطينية في الجيش الذي كان أميره يزيد بن معاوية
#ترجمه:
حسين على بن ابيطالب بن عبدالمطلب بن هاشم ... به فرمان معاويه براى فتح قسطنطنيه همراه با سپاهى كه فرمانده آن يزيد بن معاويه بود، رفت
#منبع: تاريخ مدينة دمشق، لابن عساکر، ج ١٤ ص ١١١
چنانچه خوانديد، حسين به عنوان سرباز معاويه در سپاهى كه قصد فتح قسطنطنيه را داشت شركت كرده بود و جالبتر از همه اينكه، يزيد بن معاويه دوشادوش اين امام(داراى علم غيب) و در كنار او فرمانده سپاه بود.
بگذاريد به يك كتاب تاريخ نامدار و بسيار معتبر ديگر سر بزنيم.
▪️كتاب البداية والنهاية، نوشته ابن کثیر، در جلد ٨ صفحه ١٦١
نوشته است؛
#متن_عربى: ولما توفي الحسن کان الحسين يفد إلى معاوية في كل عام فيعطيه ويكرمه ، وقد كان في الجيش الذين غزوا القسطنطينية مع ابن معاوية يزيد ، في سنة إحدى وخمسين
#ترجمه:
هنگامی که حسن وفات کرد حسین نزد معاویه ميرفت و در تمام سال او را اطعام و اکرام می کرد. حسين بن على در سال ٥١ هجرى همراه يزيد بن معاويه در سپاهى بود كه در فتح قسطنطنيه شركت داشت.
خوب همانطور كه ديديد اين مورخ بزرگ و نامدار به صراحت ميگويد حسين به نزد معاويه رفته و با عزت و احترام از وى پذيرائى شد و همچنين حسين بعنوان سربازان معاويه در فتح قسطنطنيه شركت داشت و بعنوان سرباز يزيد در اين سپاه حضور داشت.
اينجاست كه بايد به ريش پدر آخوندهاى شيعه خنديد بدليل دروغ بافى و جعل تاريخ
@bozoonhigz
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
استاد احمد قابل:
#قسمت_دوم
#امام_حسين التماس كرد كه بگذاريد بروم و اصلاً از كشته شدن ترس داشت
افشاى دروغ روحانيون شياد شيعه
#نه_به_حکومت_دینی
#پاینده_ایران_یکپارچه
🆔@bozoonhigz
#قسمت_دوم
#امام_حسين التماس كرد كه بگذاريد بروم و اصلاً از كشته شدن ترس داشت
افشاى دروغ روحانيون شياد شيعه
#نه_به_حکومت_دینی
#پاینده_ایران_یکپارچه
🆔@bozoonhigz
Forwarded from 🧠اندیشه ی ممنوعه🧠
▪️عزادارى شيعيان، مخالف رفتار ائمه و دكانى براى آخوندها و مداحان!
#قسمت_دوم
روايات مربوط به نهى عزادارى در كتب #علماى_شيعه بسيار زيادند كه ما سعى كرده ايم براى طولانى نشدن مطلب، به روايات مهمتر و معتبرتر كه در كتابهاى بسيار معتبر علماى شيعه آمده اند اشاره كنيم.
دوستان توجه خاص داشته باشيد اين روايات را علماى شيعه و به نقل از ائمه نقل كرده اند، نه اهل سنت يا غير مسلمانان، اين موضوع را براى بستن دهان بهانه جويان به صورت تاكيدى نوشتم كه بهانه اى نداشته باشند.
حال ميپردازيم به روايات.
١) روايت اول از #كتاب_كافى:
#متن_عربى: سهل، عن علي بن حسان، عن موسى بن بكر، عن أبي الحسن الأول (عليه السلام) قال: قال: ضرب الرجل يده على فخذه عند المصيبة إحباط لاجره.
#ترجمه : موسى بن بكر به نقل از امام كاظم ميگويد : فردى كه به هنگام مصيبت و عزا دست خود را بر رانش بزند(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : فروع كافى، شيخ كلينى-جلد : ٣ ،صفحه : ٢٢٥
لينك صفحه كتاب
٢) روايت دوم از #كتاب_نهج_البلاغه:
#متن_عربى:
١٤٤ ـ وقَالَ عليه‌السلام يَنْزِلُ الصَّبْرُ عَلَى قَدْرِ الْمُصِيبَةِ ـ ومَنْ ضَرَبَ يَدَه عَلَى فَخِذِه عِنْدَ مُصِيبَتِه حَبِطَ عَمَلُه.
#ترجمه: در نهج البلاغه از امام اول شيعيان نقل است كسى كه به هنگام مصيبت وعزا دستش را بر ران خويش بكوبد(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : نهج البلاغة ، سيد شريف رضى- چاپ دار الكتاب اللبناني ،صفحه ٤٩٥
٣) روايت سوم از #كتاب_معاني_الأخبار:
متن #عربى: حدثنا أحمد بن إدريس، عن سلمة بن الخطاب عن الحسين بن راشد بن يحيى ، عن علي بن إسماعيل، عن عمرو بن أبي المقدام، قالت: سمعت أبا الحسن أو أبا جعفر يقول في هذه الآية : « ولا يعصينك في معروف » قال : إن رسول الله قال لفاطمة: إذا أنا مت فلا تخمشي علي وجها، ولا ترخى علي شعرا، ولا تنادي بالويل، ولا تقيمي علي نائحة.
#ترجمه: از امام باقر شنیدم که می گفت: آيا می دانید معنای این گفتار خدا چیست که(لا یعصینک فی معروف یعنی در هیچ کار معروفی از تو نافرمانی نکنند)؟ پاسخ دادم : نه ؛ گفت : رسول خدا به فاطمه فرمود : هنگامی که من فوت كردم، گونه بر من نخراش و موی خود را پریشان نکن و فریاد واویلا نده و نوحه خوانی برایم بپا نکن(عزادارى نكن)
#منبع : معاني الأخبار، شيخ صدوق ، صفحه ٣٩٠
ادامه دارد ...
@bozoonhigz
#قسمت_دوم
روايات مربوط به نهى عزادارى در كتب #علماى_شيعه بسيار زيادند كه ما سعى كرده ايم براى طولانى نشدن مطلب، به روايات مهمتر و معتبرتر كه در كتابهاى بسيار معتبر علماى شيعه آمده اند اشاره كنيم.
دوستان توجه خاص داشته باشيد اين روايات را علماى شيعه و به نقل از ائمه نقل كرده اند، نه اهل سنت يا غير مسلمانان، اين موضوع را براى بستن دهان بهانه جويان به صورت تاكيدى نوشتم كه بهانه اى نداشته باشند.
حال ميپردازيم به روايات.
١) روايت اول از #كتاب_كافى:
#متن_عربى: سهل، عن علي بن حسان، عن موسى بن بكر، عن أبي الحسن الأول (عليه السلام) قال: قال: ضرب الرجل يده على فخذه عند المصيبة إحباط لاجره.
#ترجمه : موسى بن بكر به نقل از امام كاظم ميگويد : فردى كه به هنگام مصيبت و عزا دست خود را بر رانش بزند(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : فروع كافى، شيخ كلينى-جلد : ٣ ،صفحه : ٢٢٥
لينك صفحه كتاب
٢) روايت دوم از #كتاب_نهج_البلاغه:
#متن_عربى:
١٤٤ ـ وقَالَ عليه‌السلام يَنْزِلُ الصَّبْرُ عَلَى قَدْرِ الْمُصِيبَةِ ـ ومَنْ ضَرَبَ يَدَه عَلَى فَخِذِه عِنْدَ مُصِيبَتِه حَبِطَ عَمَلُه.
#ترجمه: در نهج البلاغه از امام اول شيعيان نقل است كسى كه به هنگام مصيبت وعزا دستش را بر ران خويش بكوبد(عزادارى كند) اجرش از ميان ميرود.
#منبع : نهج البلاغة ، سيد شريف رضى- چاپ دار الكتاب اللبناني ،صفحه ٤٩٥
٣) روايت سوم از #كتاب_معاني_الأخبار:
متن #عربى: حدثنا أحمد بن إدريس، عن سلمة بن الخطاب عن الحسين بن راشد بن يحيى ، عن علي بن إسماعيل، عن عمرو بن أبي المقدام، قالت: سمعت أبا الحسن أو أبا جعفر يقول في هذه الآية : « ولا يعصينك في معروف » قال : إن رسول الله قال لفاطمة: إذا أنا مت فلا تخمشي علي وجها، ولا ترخى علي شعرا، ولا تنادي بالويل، ولا تقيمي علي نائحة.
#ترجمه: از امام باقر شنیدم که می گفت: آيا می دانید معنای این گفتار خدا چیست که(لا یعصینک فی معروف یعنی در هیچ کار معروفی از تو نافرمانی نکنند)؟ پاسخ دادم : نه ؛ گفت : رسول خدا به فاطمه فرمود : هنگامی که من فوت كردم، گونه بر من نخراش و موی خود را پریشان نکن و فریاد واویلا نده و نوحه خوانی برایم بپا نکن(عزادارى نكن)
#منبع : معاني الأخبار، شيخ صدوق ، صفحه ٣٩٠
ادامه دارد ...
@bozoonhigz