✅ دوبیتی لری

چَنئ وِ دِل مِنِن چَشیا خُمارِت
مِنِن لیوَه  کِنِن  چَشیا خُمارِت

دِ دنیا نی تفنگچی چی تیا تو
وِ تیرِم خو زِنِن  چَشیا خُمارت

#رحمـان_مـریدی_بیرانوند

@boosondobeyti

✅دوبیتی_لری



فلک ! وا مِ مِنی داری سِرِ لنج
دِ جالی هفت شیشم کِردیَه پنج

خدا مابین خومونیم اَر تو بایی
گِرئ گیرَه سِتارِت وا هَمِه رنج ؟

#رحمـان_مـریدی_بیرانوند

#نقددودوبیتی ازاستادرحمان مریدی


✅ دوبیتی لکی

مِ چیمیلِم دُما تو چوی سراوَه
اَرینم خوین ِ دل ئِه جا شراوَه

سَری  بارو  دیارم  تا  بزونی
چَنی  حالِ  دلم  بی تو خراوَه

#رحمـان_مـریدی_بیرانوند

🍀🍀🍀🍀🍀🍀

دوبیتی لکی


اگر  سر تا سرِ   دنیا  خوشیه
دِ ایما صد سفر رَه تا خوشیه

وِ درگا تو گُنامو  چینَه یارب
کِه تَنیا  دلخوشیمو ناخوشیَه

#رحمـان_مـریدی_بیرانوند


شعرهای رحمان مریدی بیرانوند دارای لحن ساده و احساساتی عمیق هستند که به‌راحتی با مخاطب ارتباط برقرار می‌کنند. در نقد این دو شعر، می‌توان به چند نکته کلیدی توجه کرد:

شعر اول:

این شعر از منظر احساسی بسیار قوی است و با تصویرسازی از چشمانی پراز گریه و حال خراب دل در نبود محبوب، حس دلتنگی و رنج عمیقی را منتقل می‌کند. شاعر از عناصر ساده و روزمره مانند "سراو" و "شراب" برای بیان این احساسات بهره می‌برد، که این انتخاب‌ها به خلق تصاویری ملموس و صمیمی کمک می‌کنند. واژگان مانند "خون دل خوردن" و "حال خراب دل" مستقیم و بی‌واسطه هستند و به خواننده اجازه می‌دهند تا مستقیماً به احساسات شاعر دسترسی پیدا کند.



شعر دوم:

در این شعر، شاعر به موضوعی فلسفی‌تر می‌پردازد: تناقض میان زیبایی و خوشی دنیا با ناخوشی و بدبختی‌ای که او و دیگران تجربه می‌کنند. این شعر از جنبه اجتماعی و انتقادی قوی‌تری برخوردار است و به نوعی شکایت از نابرابری و بی‌عدالتی جهان را بازگو می‌کند. از نظر ساختاری، پرسش "گناه ما چیست؟" یک فراخوان به تامل است که می‌تواند مخاطب را به پرسش‌های عمیق‌تری درباره معنای زندگی و وضعیت بشری هدایت کند.



جمع‌بندی:

هر دو شعر در بیان احساسات بسیار موفق عمل می‌کنند.وزن درهردوشعربەخوبی رعایت شدە وازقافیە های زیبایی چون سراو،خراو،شراوبەزیبایی استفادە شدە است همچنین ازتکنیک قافیە در دنیا، تا،وناخوشی کە قافیە باردیف ترکیب ویک کلمەبوجود اوردە است.دردلخوشی وناخوشی یک نوع تضاد وتکرارحرف س بە زیبایی مصرع افزودە است.معمولا در دوبیتی حرف تکیەوتاکید را مصرع پایانی می زند کە در چنی حال دلم بی توخراوەوکە تنیادلخوشیمو ناخوشیەبە زیبایی رعایت شدە است.



#احمد_زینی_وند