i may be paranoid, but no android

--- .--. .... . .-.. .. .-

میلِ به زندگی در من مُرده، رفیق. می‌شه کاریش کرد؟ گمون نکنم. فقط می‌تونم امیدوار باشم یه‌جایی توی ادامه‌ی این راهی که بی‌هدف پیش گرفتمش، معجزه‌ای اتفاق بی‌افته.

فعلاً ادامه می‌دم، چون تو بهم می‌گی که بدم. صادقانه، من هم ترجیح می‌دم چراش رو نپرسم. تهش جالب نمی‌شه. شروع می‌کنی به بلند بلند شمردنِ دلایلی واسه بودنم که توی سرت داری و من بیشتر می‌فهمم که چقدر ازشون دورم.. چقدر نباید باشم، اما هستم.

my life don’t mean that much to me, so i’m living for you

and u can’t stand the sight of me, so what’s the point of this fucked up catastrophe?

“به دلقکت بخند، عزیزم” من هم همینطور، بهزاد. به‌خدا، من هم همینطور.

پرت‌و‌پلا-گرافی در مسیر