سیزده سال در کنار پیغمبر در سخت‌ترین اتفاقات، ایستاد. بعد آن وقتی که سیزده سال رنج داشت به پایان میرسید، درست در آن‌جایی که نهضت از دوران محنت داشت وارد دوران راحتی و عزت می‌شد، در همان لحظه که همه معمولاً تلاش میکنند زودتر خودشان را برسانند -اگر بتوانند- از مناصب اجتماعی چیزی را بگیرند، جایگاهی پیدا بکنند، در همین لحظه امیرالمؤمنین آماده شد تا در جای پیغمبر، در بستر پیغمبر، در شبی ظلمانی و تاریک بخوابد تا پیغمبر بتواند از این خانه و از این شهر خارج بشود.

توی آن شب، کشته شدن آن کسی که در این بستر میخوابد، تقریباً قطعی و مسلّم بود. این‌جور نبود که حالا چون من و شما قضیه را میدانیم، میدانیم که امیرالمؤمنین در آن حادثه به شهادت نرسید، بگوییم که آن‌جا همه میدانستند. نه‌خیر. مسأله این است که در یک شب ظلمانی در یک نقطه‌ی معینی یک کسی بنا است کشته بشود، قطعی است. میگویند آقا، این آقا برای این‌که بتواند از این‌جا خارج بشود، باید کسی در آن‌ جا به جای او باشد تا جاسوس‌ها که نگاه میکنند، احساس کنند کسی در آن‌جا هست. کی حاضر است؟ این ایثار امیرالمؤمنین خود یک حادثه‌ی فوق‌العاده مهم است،

اما زمان این ایثار هم بر اهمیت آن میافزاید. زمان کی است؟ آن وقتی که بنا است این دوران سختی (بعد از شعب ابی‌طالب و هجرت) به‌سر‌بیاید. بنا است بروند حکومت تشکیل بدهند، راحت باشند.

در شدیدترین مراحل امیرالمؤمنین ایستاد. هیچ برایش مطرح نبود که این‌جا خطر است، بعضیها با خودشان فکر میکنند که ما خوب است جان خودمان را حفظ کنیم تا بعداً برای اسلام مفید واقع بشویم.

امیرالمؤمنین هرگز خودش را با این حرف‌ها فریب نداد و نفس والای امیرالمؤمنین فریب‌بخور نبود.

در تمام مراحل خطر در خطوط مقدم امیرالمؤمنین حاضر بود.

بعد از آنی ‌که مسأله‌ی خلافت استقرار پیدا کرد و مردم با ابی‌بکر بیعت کردند و همه چیز تمام شد، امیرالمؤمنین کناره گرفت.

هیچ جمله‌ای، کلمه‌ای، بیانی که حاکی باشد از معارضه‌ی امیرالمؤمنین با دستگاه حکومت، دیگر از او شنیده نشد.

آن روزهای اول چرا؛ تلاش میکرد شاید بتواند آن چیزی را که به عقیده‌ی او حق است و باید انجام بگیرد، او را به کرسی بنشاند. بعد که دید نه، مردم بیعت کردند، قضیه تمام شد و ابی‌بکر شد خلیفه‌ی مسلمین، این‌جا امیرالمؤمنین به عنوان یک انسانی که ولو معترض است، هیچ‌گونه از قِبَل او برای این دستگاه ضرری و خطری و تهدیدی وجود ندارد، شناخته میشود در تاریخ اسلام.

در تمام این بیست‌وپنج سال به فکر قیام و کودتا و معارضه و جمع کردن یک عده‌ای و گرفتن قدرت و قبضه کردن حکومت نیفتاد.

این چیزها به ذهن انسان‌ها می‌آید، امیرالمؤمنین جوانی بود سی‌وسه ساله. هم جوان است، هم قدرت جسمانی دارد، وجهه در بین مردم، محبوبیت در بین توده‌ی مردم و مغز فعال، علم فراوان، همه‌ی جاذبه‌هایی که برای یک انسان ممکن بود وجود داشته باشد، در امیرالمؤمنین به نحو اعلائی وجود داشت. او اگر میخواست یک کاری بکند، حتماً میتوانست بکند.

در تمام این بیست‌وپنج سال به هیچ وجه، جز در خدمت همان هدف‌های عمومی و کلی نظام اسلامی نکرد.

بعد از آنی که دوازده سال دوران حکومت عثمان گذشت، در آخر کار عثمان اعتراضات به او زیاد شده بود، کسانی مخالفت میکردند، اشکالات زیادی بر او وارد میکردند، از مصر آمده بودند، از عراق آمده بودند، بصره و جاهای دیگر؛ بالأخره یک جمع زیادی درست شدند و خانه‌ی عثمان را محاصره کردند، جان عثمان را تهدید کردند. خب این‌جا یک کسی در مقام امیرالمؤمنین چه میکرد؟ یک کسی که خودش را صاحب حق خلافت بداند و بیست‌وپنج سال است که از این حقی که برای خودش مسلم است که این حق اوست، او را کنار گذاشتند، به رفتار حاکم کنونی هم اعتراض دارد، حالا هم میبیند که اطراف خانه‌ی او را گرفته‌اند، او را محاصره کرده‌اند.

آدم معمولی، حتی برگزیدگان و چهره‌های والا در این‌جا چه‌کار میکنند؟

امیرالمؤمنین در این ماجرا با کمال خلوص آن وظیفه‌ی الهی و اسلامی را که احساس میکرد دارد، انجام داد.

امام حسن و امام حسین را، این دو گوهر گرانقدر را و دو یادگار پیغمبر را فرستاد برای دفاع از عثمان به خانه‌ی عثمان.😭❤️

اطراف خانه‌ی عثمان را گرفته بودند نمیگذاشتند که آب وارد خانه بشود.

امیرالمؤمنین آب فرستاد وارد خانه‌ی عثمان. آذوقه فرستاد.😭😭😭

با کسانی که نسبت به عثمان خشمگین بودند، بارها و بارها مذاکره کرد تا خشم آنها را پایین بیاورد. وقتی هم که آنها عثمان را کشتند، امیرالمؤمنین خشمگین شد.

بعد از آنیکه عثمان کشته شد، امیرالمؤمنین میتوانست به صورت یک چهره‌ی موجه، یک آدم فرصت‌طلب، یک نجات‌بخش، بیاید توی میدان بگوید ها مردم دیگر حالا راحت شدید، خلاص شدید، مردم هم دوستش میداشتند. نه. در بعد از حادثه‌ی عثمان هم باز امیرالمؤمنین اقبالی به سمت قدرت و قبضه کردن حکومت، اولِ کار نکرد.

«دَعُونی وَ الْتَمِسُوا غَیْری»

چقدر این روح بزرگ است. من را رها کنید ای مردم، بروید سراغ دیگری.😭😭

اگر دیگری را به حکومت انتخاب کردید، من وزیر او خواهم بود، من در کنار او خواهم بود. این فرمایشاتی است که امیرالمؤمنین در آن روزها کرد. مردم قبول نکردند.

تا اینجا بخونید
مست بشید❤️
میام جمع‌بندی میکنم..
احتمالا تا همین جام فهمیدید چرا علی علیه‌السلام همون صراط مستقیمه...

لایک و بکوبید
بچه‌هایی که تازه میان کانال و چک کنن بدونن بحث‌مون جذابه
برگردن از اول بخونن و امشب و از دست ندن! 😉

میزان و معیار امیرالمؤمنینه بچه‌ها

بخاطر همه‌ی این ظرافت‌هایی که خوندید،
بخاطر همه‌ی منیّت‌هایی که نداشت،
بخاطر همه‌ی ایثار‌هایی که قدّ هیشکی جز خود امیرالمؤمنین نبود...

ما
به اندازه‌ای که شبیه بابامون شیم،
تو صراط مستقیم حرکت کردیم...

علی امتیازش این بود که در حصار خود گرفتار نبود. «من» برای او هیچ مطرح نبود. آن‌چه برای او مطرح بود، وظیفه بود و هدف بود و خدا بود.

یک صفت از صفات امیرالمؤمنین این بود که از اول زندگی تا آخر عمر به خدا فکر کرد و راهِ خدا را -حتی اگر مورد مخالفت همه‌ی انسان‌ها هم بود- بر راه غیر خدا و ضدّ خدا انتخاب کرد.

.
حالا همه از این به بعد تو نماز و موقع خوندن سوره حمد می‌دونیم داریم چی از خدا میخوایم! تو زندگی‌مونم تلاش می‌کنیم که شبیه خط‌های دور افتاده از صراط نباشیم!🥹

شب‌تون بخیر! 🍇

یه دریاچه‌ی نمک صورتی‌رنگ بهتون نشون بدم عشققق کنید؟! 🙂‍↔️🤌
‌‌
📍دریاچه مهارلو؛ استان فارس

#ایران_ورژن‌واقعی
♾ @binahayat_ir

-بخاطر مردم،
-برای دنیا،
-دلم می‌خواهد...👣

#بند_او
♾️ @binahayat_ir

دنیایِ بعد بی‌نهایت به چش کیا این‌طوری اومد بچه‌ها؟☝️

اصن تا دنیا دنیاست همممه‌ی
خوش‌اخلاقا باید پیش شما درس پس بدن!

#امام_رضایی_ام

♾ @binahayat_ir