📍جلسه تفهیم اتهام آنیسا جعفری مهر و داریوش مرادی برگزار شد

🔸صبح ۳۰ بهمن، آنیسا جعفری مهر و داریوش مرادی، دو فعال ادبی کُرد به همراه وکیل خود برای اخذ آخرین دفاعیات در شعبه دادستانی دادسرای عمومی و انقلاب شهر اسلام آباد غرب استان کرمانشاه حاضر شدند.

🔸در این جلسه که به ریاست قاضی “ملایری” برگزار شد، این دو فعال ادبی از باب “تبلیغ علیه نظام” مورد تفهیم اتهام قرار گرفتند. این در حالی است که پیشتر اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” از طریق همکاری با احزاب اپوزیسیون کُرد علیه آنها مطرح شده بود.


@bidarzani
https://kurdistanhumanrights.org/fa/?p=15418

🔻اعتراض مردم سی‌سخت به بی‌توجهی و عدم امدادرسانی مسئولان


مردم زلزله زده شهرستان #سی_سخت در استان کهگیلویه و بویر احمد روز پنجشنبه ۳۰بهمن ماه ۹۹ در اعتراض به بی توجهی مقامات و عدم‌امدادرسانی به اهالی این شهر دست به تجمع اعتراضی زدند.

#زلزله



@bidarzani
@nedaeziran

🗞 «کودک بیوگی» پیامد «کودک همسری» است

▪️عضو کمیته حقوقی انجمن حمایت از حقوق کودکان «کودک ‌بیوگی» را از پیامدهای کودک‌همسری دانست و گفت: با توجه به شرایط موجود، ازدواج دیگر نمی‌تواند فقط تابع رشد و بلوغ جسمانی یا حتی جنسی باشد بلکه در ازدواج، بلوغ عقلی و فکری ضرورت پیدا می‌کند.

▪️مونیکا نادی با بیان اینکه از لحاظ قانونی در جهان به همه افراد کمتر از ۱۸ سال، کودک اطلاق می شود، افزود: در ازدواج، بلوغ عقلی و فکری ضرورت پیدا می‌کند چون ازدواج یک رابطه حقوقی حائز اهمیت است. هرچند در ایران مقرراتی وجود دارد که خلاف این موضوع را مقرر کرده اما از لحاظ مقررات بین‌المللی، پیمان‌نامه حقوق کودک و براساس بسیاری از قوانین داخلی، که مخصوصا در سالهای اخیر تصویب شده، سن کودکی تا ۱۸ سالگی است و در واقع افراد کمتر از ۱۸ سال را مشمول حمایت‌های قضایی و قانونی ویژه می‌دانیم.

▪️وی تاکید کرد: ازدواج، آثار مالی و غیرمالی عدیده‌ای دارد و فرد باید به آن درک، عقل و رشد فکری و اقتصادی و فرهنگی رسیده باشد که بتواند با انتخابی مناسب، وارد این رابطه شود. قانون ما در بحث کودک‌همسری نه تنها ۱۸ سال را ملاک نمی‌داند بلکه بر اساس همان معیارهای بلوغ جسمانی که وجود دارد، ازدواج‌های بالای ۱۳ سال برای دختران و ازدواج‌های بالای ۱۵ سال را برای پسران به‌طور مطلق آزاد اعلام کرده است.



@bidarzani
https://www.irna.ir/amp/84228789

یک وکیل دادگستری در ایران می‌گوید که مقام‌های زندان رجایی‌شهر کرج زنی محکوم به اعدام را با وجود آنکه پیش از اجرای حکم دچار سکته قلبی شده بوده، دار زده‌اند.

زهرا اسماعیلی، برای قتل همسرش علیرضا زمانی مجرم شناخته و به اعدام محکوم شده بود. گفته شده که آقای زمانی از ماموران وزارت اطلاعات ایران بود.


@bidarzani
https://bbc.in/3s8RQ9X

🔻محمدتقی رهبر، امام‌جمعه موقت اصفهان، در گفت‌وگو با اعتمادآنلاین:

🔸دوچرخه‌سواری زنان هم مثل گرانی معضل است

🔹ائمه جمعه دغدغه مردم دارند و به همین دلیل تمرکزشان را روی مشکلات مردم می‌گذارند

🔹گرانی کالاها نمی‌تواند باعث بی‌تفاوتی به مسائل دیگر شود

🔹ائمه جمعه وقتی به دوچرخه‌سواری زنان جلوی چشم جوانان معترض می‌شوند، حتماً اشکالی را احساس می‌کنند

🔹هر کاری که برای آرامش مردم لازم باشد با طیب خاطر انجام داده و از این به بعد هم انجام خواهم داد

🔹چند وقت پیش چند تن از دانشجویان آقا برای من نوشته بودند، خطاب به خانم‌های دانشجو توصیه کنید تا ما جوانان که غریزه داریم، مرتکب خطا و گناه نباشیم

🔹لازم است مسائل شرعی را بدون چون و چرا رعایت کرد

🔹امیدوارم روزی بیاید که مشکلات اقتصادی و فرهنگی کمرنگ شوند تا کشور ما نمونه جامعه اسلامی باشد



@bidarzani
https://etemadonline.com/content/466002

🔷من هم سقط جنین داشته ام...

بارداری ناخواسته: یک بچه دیگر بیاوریم



💭روایتی که می‌خوانید روایتی از بارداری ناخواسته‌ای است که یک زن با دو بچه کوچک با آن رو به رو می‌شود. زنی که به دنبال این بارداری ناخواسته تصمیم به سقط جنین می‌گیرد اما در جامعه‌ای که سقط جنین غیرقانونی است تجربه زنان از پایان دادن به بارداری ناخواسته تجربه‌ای سخت و طاقت‌فرسا است.

✅روایت اول


۳۷ ساله بودم. دو بچه ۸ ساله و ۴ ساله داشتم، یک پسر و یک دختر. در واقع جفتمان جور بود. از زمانی که بچه اولم «بردیا» را به دنیا آوردم،‌ به اصرار همسر و خانواده‌ام دیگر سرکار نرفتم و خانه‌نشین شدم. تازه دخترم «باران» کمی بزرگ شده بود و وقت بیشتری داشتم تا علاوه بر رسیدگی به کارهای بردیا و باران کمی هم به خودم برسم.

در این ایام، «بهزاد» شوهرم چون می‌دانست دیگر نمی‌خواهم بچه‌دار شویم، گاهی برای این که من را اذیت کند می‌ گفت «گلاره می‌خواهی یک بچه دیگه بیاوریم تا سرت گرم شود!» من هم چون می‌دانستم جدی نمی‌گوید با خنده و شوخی پاسخش را می‌دادم. البته این شوخی دوام نداشت و بعد از مدتی بهزاد به صورت جدی مطرح کرد که یک بچه دیگر بیاوریم. من هم به او گفتم از نظر روحی و جسمی توان بچه‌دار شدن مجدد را ندارم، از نظر اقتصادی هم وضعیت‌مان ‌طوری نیست که بتوانیم هزینه‌های یک بچه دیگر را بدهیم؛ اما شوهرم می‌گفت تو کاری به مسائل مادی نداشته باش!

#پایان_خودخواسته‌ی_بارداری
#روایت_سقط_جنین

👈🏾ادامه مطلب را در INSTANT VIEW بخوانید👇🏾

@bidarzani
https://t.me/iv?url=http%3A%2F%2Fbidarzani.com/34554&rhash=3ec4f87be6d7d1

🔻بیانیه زندانیان سیاسی

جمعی از زندانیان حاضر در اوین، گوهردشت، فشافویه و عادل‌آباد بیانیه‌ای را درباره وضعیت بهنام محجوبی و شرایط دهشتناک زندان نوشته‌اند و خواهان تغییر قوانین ضدانسانی حاکم بر زندان‌ها شده‌اند؛

📌متن کامل بیانیه:

طبق آخرین خبرها، بهنام محجوبی، زندانی عقیدتی با سطح هوشیاری بسیار پایین در اغما به سر می‌برد. او در سال ۱۳۹۶ به اتهام شرکت در یکی از تجمع‌های دراویش بازداشت و چندی بعد در دادگاه به دو سال حبس محکوم شد. بهنام دچار بیماری "پانیک اتک" هست و هنگامی که در خرداد امسال برای اجرای حکم به زندان احضار شد، با این بیماری دست به گریبان بود. در دوران حبس بیماریش تشدید شد، طوری که بنابر اعلام پزشکی قانونی، قادر به تحمل حبس نبود. اما مجریان سیاست انتقام‌جویی و آزار زندانیان سیاسی و عقیدتی نظر پزشکی قانونی را به هیچ انگاشتند و هم‌چنان او را در زندان نگاه داشتند. بهنام در همه‌ ماه‌های حبس در راه و نیم‌راه بند و بهداری زندان بود و با عوارض بیماری و دشواری‌های تامین دارو و بی‌دارویی دست و پنجه نرم می‌کرد و گرفتار سیستم پزشکی و درمان ناکارآمد و بی‌توجه زندان بود. سرانجام در نیمه شب ۲۴ بهمن، پس از آن‌که حالش وخیم می‌شود، هم‌بندی‌هایش او را به بهداری می‌برند و... 
اکنون او در بیمارستان به زندگی نباتی فرو رفته است؛ یعنی فرو برده‌اندش! جانِ جوانش را بر لبه‌ پرتگاهِ نیستی آونگ کرده‌اند تا سیستمی بر سر کار بماند که از آغاز جز تحمیل خفقان و فقر و فلاکت بر مردم و ستم مضاعف بر زندانیان و تامین منافع قشری زراندوز، کاری نکرده است. 
بهنام را آن سیستمی به زندگی نباتی کشاند که استفاده‌ مردم از حق آزادی بیان را جرم می‌داند و زندان‌ها را از مردان و زنان منتقد، معترض و مخالف انباشته است.
بهنام را آن قوانین و مقرراتی تا دم مرگ برده است که در هیچ یک از مراحل تشکیل پرونده، دادرسی، دادگاه و اجرای حکمش ذره‌ای عدالت وجود ندارد؛ قوانین و مقررات و مجریانی که رویکردشان بر له کردن شخصیت زندانی، به زانو درآوردن او و تنبیه و آزار وی و خانواده‌اش استوار است.
بهنام در زندانی ذره ذره جسم و روانش کاهیده و همسایه مرگ شد که از حداقل‌ها و مناسبات لازم برای زندگی انسانی برخوردار نبوده ‌است و هر جز آن با سلامت جسم و روان زندانی سر ستیز دارد.
بهنام نخستین قربانی این شرایط ظالمانه نبوده و چنان‌چه این وضع ادامه یابد، آخرینِ آن نیز نخواهد بود. کم نیستند کسانی که هم‌اکنون با وضع مشابه بهنام در زندان به سر می‌برند و هیچ گوشی شنوای فریاد دادخواهی‌شان نیست. امروز بهنام می‌توانست سرزنده در کنار خانواده و عزیزانش باشد، اگر صدای دادخواهیش شنیده می‌شد.
ما زندانیان امضا کننده این بیانیه، شاهدان مستقیم رنج‌ها و شرایط دهشتناک زندان، توجه همه‌ انسان‌های شریف و آزاداندیش، وجدان‌های بیدار و سازمان‌ها و نهادهای مدافع حقوق بشر در ایران و جهان را به این بیداد‌ها جلب می‌کنیم و خواهان شناسایی و محاکمه کسانی هستیم که موجب وضعیت فعلی بهنام محجوبی شده‌اند.
خواهان تغییر قوانین، مقررات و شرایط ضد انسانی حاکم بر زندان‌ها هستیم و اولین گام را آزادی بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی می‌دانیم.

🖋اسامی امضاکنندگان:

بکتاش آبتین
سید افخم ابراهیمی
سعید افسری
محسن اسفندانی
کیانوش اصلانی
سعید اقبالی
کیوان باژن
کسری بنی‌عامریان
وحید بنی‌عامران
سینا بهشتی
پیمان پورداد
آتبین جعفریان
رسول جلیل پور
یاسین جمالی
عباس چطرروز
معین حاجی‌زاده
علی حسن بیگی
مجید حسینی‌نژاد
علی اصغر حسنی‌راد
روح‌الله خزعلی
مصطفی خسرو باوادی
محمدجواد خلاصی
رضا خندان(مهابادی)
مهدی دارینی
امیرسالار داوودی
فرزین رضایی‌روشن
داوود رمضان زاده
مسیب رییسی یگانه
سیدحمید سجادی
بهروز سلطان‌رو
عباس سوهانی
سیدجواد سیدی
محمد شجاعی فر
حمید شریف
سجاد شکری
میلاد شهدی
پوریا شهرابی توفیق
خسرو صادقی بروجنی
غلامحسین صارمی
علی اکبر صحرایی
کیوان صمیمی
محمدسعید صمیمی
سینا ظهیری
صادق عباسی
اسماعیل عبدی
کریم عزیزمحمدی
محمود علی‌نقی
ابولفضل غسالی
محمد غیاثوند
احمد فارسی
محسن قنبری
حسین گرمرودی
جواد لاری
نصرالله لشنی
امیررضا محمدی
میلاد محمدی
علی مجیدی‌نژاد
عبدالرسول مرتضوی
حمید منافی
سید ابولحسن منتظر
پوریا مضروب
امیرحسین میرخلیلی
سیامک میرزایی
شهاب‌الدین نظری
رحیم نوروزی
کسری نوری
حسین هاشمی
بهزاد همایونی
رمضان همتی
سعید یاری‌یگانه
احمد یزدانی

زندان رجایی‌شهر
مطلب احمدیان
محمد امیرخیزی
آرشام رضایی
حمزه سواری
آرش صادقی
حسن صادقی
جعفر عظیم‌زاده
سعید ماسوری
رضا محمدحسینی
مهدی مسکین نواز
بهنام موسیوند
علی موسی‌نژاد فرکوش
فرهاد میثمی
آرش نصری

زندان تهران بزرگ
شاهپور احسانی راد
عباس دهقان
محمد شریفی‌مقدم
کیانوش عباس‌زاده
مصطفی عبدی
پویا قبادی

زندان عادل‌آباد شیراز
محمد داوری
سجاد زارع

@bidarzani
@zendani7tapeh

📍تداوم عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت سمیه کارگر در زندان قرچک ورامین

🔸#سمیه_کارگر، فعال اجتماعی و فارغ التحصیل رشته فلسفه که اواسط بهمن ماه پس از ۴ ماه بازجویی در بند ۲ الف زندان اوین تهران به زندان قرچک ورامین انتقال یافته است کماکان از رسیدگی پزشکی و حق دسترسی به داروهایش محروم است.

🔸یکی از نزدیکان این فعال بازداشتی در گفت‌وگو با شبکه حقوق بشر کردستان با ابراز نگرانی از وضعیت سلامی وی افزود: “خانم کارگر در اواسط بهمن در حالی که وضعیت سلامتی مناسبی نداشته از بند ۲ الف زندان اوین به قرنطینه و پس از چند روز به بند ۸ انتقال یافته است.”


@bidarzani
🔗https://kurdistanhumanrights.org/fa/?p=15423

🔷پروژه‌ای برای مقابله با خشونت علیه زنان با مشارکت بخش‌های مختلف جامعه در کشور مراکش

در شهر فاس در کشور مراکش، هنگامی که مرکز «بثا» ساخته شد، از هر ۱۰ زن ازدواج کرده ۷ زن قربانی خشونت خانگی بودند.

نبودن ساختارهای دولتی برای حمایت و توانمندسازی این زنان، شرایط را بغرنج‌تر کرده و سردرگمی قانونی به نامشخص بودن ماموریت سازمانی مراکز حمایت اجتماعی منجر شده بود.

در چنین شرایطی سازمان «برنامه ابتکاری برای حمایت از حقوق زنان» و همکارانش در اجرای پروژه «تمکینه» باید مرکز «بثا» را به نوعی تعریف می‌کردند که هم بتوانند از دسترسی زنان قربانی خشونت و کودکان‌شان به خدمات باکیفیت مطمئن شوند و هم قانون مراکش را رعایت نمایند.

توانمندسازی، استراتژی کلیدی پروژه «تمکینه» برای توانا ساختن زنان و دختران در مقابله با خشونت بود. این پروژه با به‌کارگیری رویکردی همه‌جانبه و چندبخشی، توانست مشارکت ۱۳ نهاد ملی و بالغ بر ۵۰ سازمان غیردولتی را جلب کند. هدف این پروژه پیش‌گیری از هر گونه‌ خشونت علیه زنان و حمایت از آنان از طریق توجه به ارتباط بین فقر و آسیب‌پذیری بود. این پروژه برای قربانیان خشونت، دسترسی به منابع قانونی به علاوه حمایت روانی، اجتماعی و اقتصادی را فراهم ساخته است.



@bidarzani
@Parto_School

گزارشی از آخرین وضعیت لیلا میرغفاری در زندان قرچک ورامین


#لیلا_میرغفاری، فعال مدنی که دوران محکومیت ۵ ساله خود را در زندان قرچک ورامین سپری میکند، در پی مصرف داروهای اعصاب و روان و خواب آور با مشکلات عدیده جسمی و روانی مواجه شده است. این فعال مدنی زندانی طی ماه های اخیر چند بار به صورت اجباری به بیمارستان روانپزشکی امین آباد (رازی) اعزام شده است.

لیلا میرغفاری، فعال مدنی که دوران محکومیت ۵ ساله خود را در زندان قرچک ورامین سپری میکند، در پی مصرف داروهای اعصاب و روان و خواب آور با مشکلات عدیده جسمی و روانی مواجه شده است.

این فعال مدنی زندانی در طول دوره محکومیت خود چند بار به صورت اجباری به بیمارستان روانپزشکی امین آباد (رازی) اعزام شده است.

#زنان_زندانی_سیاسی




@bidarzani
https://t.me/iv?url=https://www.hra-news.org/2021/hranews/a-28915/&rhash=22a41dd9689763

🔸قید زمان سه‌ماهه برای اعطای تابعیت به فرزندان زنان ایرانی حذف شد

🔹مسئولیت شیوه‌نامه جدید وزارت کشور با کیست؟

🔹دماوندی، فعال حقوق کودکان: ۶ ماه از تکمیل پرونده‌ها گذشته، اما اوراق هویتی نمی‌رسد

🔹در آخرین روز از اردیبهشت‌ماه سال ۹۹، آیین‌نامه اعطای تابعیت به فرزندان حاصل از ازدواج زن ایرانی با مرد خارجی تصویب شد. اما حالا بعد از حدود ۱۰ ماه، تغییراتی در متن این آیین‌نامه به وجود آمده و قید زمانی را در شیوه‌نامه جدیدی که از سوی وزارت کشور به استانداری‌ها ابلاغ شده حذف کرده است. حذفی که می‌تواند پروسه تحویل شناسنامه را به امری غیرممکن بدل کند.

🔹بعد از گذشت چندین ماه از قانونی شدن یک لایحه جنجالی در کشور، حالا به نظر می‌رسد در اجرای آن گره‌هایی افتاده است. فعالان در استان‌های مختلف می‌گویند نهادها جوابگو نیستند و مدام اجرای آن را به دیگری محول می‌کنند. ثبت احوال می‌گوید اداره اتباع کارش را انجام نداد این اداره هم مسئولیت را بر دوش اطلاعات سپاه می‌اندازد.


@bidarzani
https://etemadonline.com/content/466074

جمعی از اعضای انجمن فرهنگی "نوژین" در اعتراض به تأیید حکم ۵ سال حبس تعزیری برای زارا محمدی از اعضای این انجمن در مقابل دادگستری سنندج تجمع کردند.


@bidarzani

☑️ آراسته و مصائب کولبری در برف....

🔸آراسته چهار سال است که کولبری می‌کند، به همراه شوهرش. به زنی می‌ماند ۵۰ ساله، اما خودش می‌گوید که ۴۰ را هنوز پر نکرده‌ و راست هم می‌گوید. فقط هفته‌ای دو مرتبه می‌رود برای کولبری. جان و توانی برایش نمانده است. دیسک کمر دارد و درد پا امانش را بریده است. شبی ۲۰۰ هزار تومان از کولبری درآمد دارد که ۶۰ هزار تومانش را هم باید بدهد بابت کرایه راه.

🔻خودش می‌گوید: «تا به خانه برسیم پول یک شب کولبری می‌رود برای خرید بسته‌ای نان و یک شانه تخم‌مرغ و دو، سه مدل میوه و خلاص. چیزی دست‌مان را نمی‌گیرد.»

🔻شبی ۱۰ ساعت یکسره راه می‌روند در برف و بوران، حوالی مرز تته مریوان، با ترس و لرز و هزار و یک فکر و خیال. کسی غیر از شوهرش خبر ندارد که او کولبری می‌کند. لباس مردانه می‌پوشد و صورتش را می‌پوشاند، مثل بقیه زنان. می‌گوید دست‌کم ۴۰ زن را می‌شناسد که همچون خودش کولبری می‌کنند، گاس بیشتر.

🔻مردها تا ۴۰ کیلو بار را هم برمی‌دارند اما زن‌ها آخرِ آخرش ۳۰ کیلو. بُن و قوه‌اش را ندارند. تا زانو که در برف فرو بروی، بیرون آمدن سخت می‌شود با این حجم بار بر پشت. آراسته می‌گوید با شوهرش کولبری می‌کنند تا بتوانند چرخ زندگی را بچرخانند، با نفس‌هایی به شماره افتاده. دردمند حرف می‌زند و آخر سر، با چهره شکسته و چشمان به غم نشسته می‌پرسد: به نظرت مرگ به این زندگی شرف نداره؟




@bidarzani
@farazdaily
https://b2n.ir/z41716

🔴 تجمع اعتراضی معلمان حق‌التدریسی در مقابل مجلس

@bidarzani
@sarkhatism

پیکر زنان همچون میدان نبرد

🖋️نزهت بادی

ماهیت خشن و زشت جنگ در مواجهه با زنان، به‌دلیل نابرابری‌های جنسیتی، شکل دردناک‌تر و مهلک‌تری پیدا می‌کند. در جهان مبتنی بر نظام مردسالارانۀ معاصر، بدن زن از ساحت فیزیکال و جسمانی خارج و به پدیده‌ای اجتماعی و سیاسی تبدیل شده است و ابژۀ جنسی تلقی می‌شود. در استراتژی جنگ میان قدرت‌های مردانه از پیکر زن به‌عنوان غنایم نبرد بهره‌برداری و سوءاستفاده می‌شود. لیوسیندا مارشال در مقاله‌اش، دربارۀ وضعیت زنان در جنگ، نظامی‌گری و خشونت علیه زنان را دو روی یک سکه می‌داند: «در جنگ‌ها، غالباً بدن زنان بخشی از زمین جنگی محسوب می‌شوند که نیروهای متخاصم بر سر آن یا روی آن نبرد می‌کنند».۱ او به‌درستی می‌گوید: «وقتی انفجار بمب، خشونت، نسل‌کشی سر‌خط خبرها را تشکیل می‌دهند آنچه بر جا می‌ماند بدن زنان به‌مثابۀ بخش غیر‌قابل رؤیت کار‌زار است».۲ از این رو، زنان همواره قربانیان خاموش و ناپیدایی هستند که به‌عنوان خسارات فرعیِ جنگ نادیده گرفته می‌شوند.

در پاسخ به این پرسش که «چرا بدن زنان همواره در جنگ‌ها مورد خشونت جنسی قرار می‌گیرد؟» به یک حقیقت دردناک می‌رسیم: وقتی زنان در دوران صلح و آرامش حق مالکیت بر بدن خود را ندارند و باید اجبارِ ساختارهای قدرت را در تعیین حد‌و‌مرزهای بدنشان بپذیرند، دور از انتظار نیست که دشمن در زمان جنگ و ناامنی با تصاحب زنان به‌عنوان جزئی از دارایی مردانِ کشور مقابل از آنها، به‌منظور بهره‌برداری نظامی، سوءاستفادۀ جنسی کند. بنابراین، توجه به بدن زنان در سینمای جنگی فقط شامل آسیب‌ها و زخم‌ها و جراحات جسمی و ظاهری آنها نیست و پیامدهای روانی و تروماهای روحی را نیز در بر می‌گیرد. به این ترتیب متوجه می‌شویم که چطور اجبار به برهنگی، تجاوز جنسی و آزار جسمی زنان به فروپاشی شخصیتی و سرکوب جنسیتی و انکار هویتی آنها منجر می‌شود و تن زنان را به ابزاری تهدیدآمیز علیه‌شان بدل می‌کند.
تمرکز این مطلب بر فیلم‌هایی است که با نگاه و رویکردی متفاوت و جسورانه و عمیق نسبت به بازنمایی بدن زنانه کوشیده‌اند در جهت نمایش جنبه‌های هولناک و سهمگین و مخوف جنگ گام مؤثری برد‌ارند. فیلم‌هایی که تأکید کرده‌اند جنگ جز چهرۀ آشکار مردانه‌اش ــ که تقبیح و سرزنش می‌شود ــ چهرۀ پنهان زنانه‌ای نیز دارد که تحت‌تأثیر دهشت جنگ از ریخت افتاده است و کسی را توان نگریستن به آن نیست.


@bidarzani
◽لینک ادامه مطلب:
zananemrooz.com/article/پیکر-زنان-همچون-میدان-نبرد

تداوم محرومیت فاطمه مثنی از رسیدگی پزشکی



#فاطمه_مثنی، زندانی سیاسی در زندان اوین علیرغم وخامت حال و خونریزی روده از دریافت خدمات درمانی و اعزام به بیمارستان محروم مانده است. خانم مثنی روز چهارشنبه ۲۲ بهمن‌ماه در پی وخامت حال به بیمارستان اعزام اما پس از ۵ روز و پیش از تکمیل دوره درمانی مجددا به زندان منتقل شد. این زندانی سیاسی پیشتر نیز با مخالفت امین وزیری از اعزام به مرخصی درمانی محروم مانده بود. این امر در حالی است که پزشک معالج خانم مثنی تحمل حبس با شرایط جسمی وی را ناممکن دانسته است./هرانا


#زنان_زندانی_سیاسی


@bidarzani

▫️ تولید دانش فمینیستی در جنوب جهانی و ایران
▫️ نگاهی انتقادی به فمینیسم اروپامحور و مرکزگرا

نوشته‌ی: سمیه رستم پور


🔸 با سربرآوردن سرمایه‌داری نئولیبرال و جهانی‌شده از دهه هفتاد میلادی بدین‌سو، تولید دانش فمینیستی نیز در سطح جهانی و منطقه‌ای روند جدیدي را از سر گرفته است. با رشد نابرابری‌ها و شکاف‌های ‌تبعیض‌آمیز در سطح جهانی، که متاثر از برتری اقتصادی-سیاسی کشورهای قدرتمند جهانی است، تجربه زنان در کشورهای شمال جهانی اغلب به‌عنوان یک الگوی جهان‌شمول و عمومی به زنان در کشورهای حاشیه‌ای با تجربیاتی متفاوت از جنسیت، تحمیل شده است. بحث پیش رو با نگاهی انتقادی-ماتریالیستی به فرآیند تولید دانش فمینیستی و مقولۀ «اروپامحوری»، جدل‌های ‌نظری در این حوزه (یونیورسالیسم و لوکالیسم) و پیامدهای ضمنی آن برای کشوری مثل ایران را مورد توجه قرار خواهد داد. بخش دوم تلاش می‌کند تا نشان دهد چطور مشابه با نابرابری‌های ‌جهانی، سلطۀ فمینیسم مرکزگرا در ایران نیز به نادیده‌گرفتن تجربیات زنان «اقلیت‌های ‌اتنیکی-ملی» و لاجرم به حاشیه‌رفتن دانشی منجر شده است که حامل آن هستند. در انتها به این پرسش می‌پردازیم که از چه نوع فمینیسم(های) رهایی‌بخشی برای جامعۀ ایران می‌توان سخن گفت که حاصل آن نه افتراق بیش‌تر، بلکه نوعی همبستگی جمعی برای زنان کشور باشد، فمینیسمی که در عین بازشناسی تفاوت‌ها می‌تواند اتحادبخش باشد. از این‌جهت بخش دوم یادداشت که معطوف به ایران است، تا حد زیادی خودبسنده بوده و می‌توان آن را مستقل از بخش اول مطالعه کرد.

🔸 یادآوری این نکته ضروری است که تأکید بر «تفاوت»‌ها در این مقاله صرفاً مبتنی بر یک رویکرد «لوکالیستی» (محلی‌گرایانه) و از منظر «کثرت‌گراییِ» پسااستعماری نیست، یعنی رویکردی که بر هویت‌های ‌متقاطع چندوجهی بدون پیوند آنها با ساختارهای کلانِ سرمایه‌داری تاکید دارد. درعوض این مقاله مسئلۀ «تفاوت» را با نگاهی ماتریالیستی و با در نظر گرفتن قدرت‌هایی چون دولت و سرمایه‌داری جهانی مورد بحث قرار می‌دهد. رویکرد این متن مبتنی بر تحلیلی است که تولید دانش فمینیستی را از کلیت مناسبات اقتصادی و ژئوپولیتیکی موجود جدا‌ نمی‌بیند و درواقع سعی دارد نشان دهد تولید دانش در سطح جهانی و ایران چنان در سایۀ تئوری‌های ‌اروپامحور و مرکزگرای ایرانی قرار می‌گیرد که تجربیات زنان در حاشیۀ جهانی یا حاشیۀ ملی از جنسیت، و هم‌چنین مشکلات و مطالبات منحصر به‌فرد آنها، اغلب دست‌کم گرفته شده یا به‌کل نادیده گرفته می‌شود. هم‌چنین تلقی این مقاله از روابط قدرت ژئوپولتیک هیچ نسبتی ندارد با گفتار و کردار «آنتی امپریالیسم» و «محور مقاومت»، که در آن حاکمیتی اقتدارگرا که خود شکلی از توسعه‌طلبیِ منطقه‌ای را رواج داده، به‌عنوان قربانی سیاست‌های ‌امپریالیسم جا زده می‌شود. درتقابل، منظور عدم توازن اقتصادی است که تولید، گردش و توزیعِ دانش را نیز تعین می‌بخشد. به این معنا، همه کشورها به‌نوعی متاثر از سیاست‌های ‌فراملی هستند که عمیقا با سرمایه‌داری گره‌خورده است، بنابراین تصور وجود جامعه‌ی مجزا و مستقل توهمی بیش نیست. از آنجاکه این موضوعات از مهم‌ترین جدل‌های ‌فکری-سیاسی کنونی در دانشگاه‌های ‌جهان به‌شمار می‌روند، دامنه و پیچیدگی آنها به‌مراتب بیش‌تر از آن است که در مقالۀ فعلی بدان پرداخته شود؛ بنابراین این متن چیزی نیست جز تلاش برای «ورود» مقدماتی به این بحث‌ها و طرح پرسش‌های ‌مرتبط، پرسش‌هایی که برای فعلیت کنونی آیندۀ جنبش فمینیستی حیاتی به‌نظر می‌رسند.

🔸 لازم به‌ذکر است که ایده‌های ‌اصلی این یادداشت پیش‌تر در وبیناری به‌دعوت انجمن آزادی اندیشه و ایران آکادمیا در تاریخ سیزدهم مهرماه ۱۳۹۹ ارائه شده است. این یادداشت اما، با لحاظ‌کردن سوالات و انتقادات و بحث‌هایی که حول آن ارائه شکل گرفت، مسائل طرح‌شده در آن وبینار را به‌شکلی مفصل‌تر و با پرداختن به‌جزییات دنبال می‌کند.



@bidarzani
https://wp.me/p9vUft-21P

🔰 #بیانیه دانشجویان متحد در اعتراض به ظلم و جنایت آشکار علیه بهنام محجوبی

🔘 همه ما #افول_انسانیت را دیدیم؛ هر روز یک داغ، هر روز یک ننگ و روزی هزاربار مرگ انسانیت.

▫️طی روزهای اخیر، خبر وخامت وضعیت سلامتی بهنام محجوبی، زندانی سیاسی و عقیدتی، منتشر شد. اخبار بعدی حکایت از اطلاع مسئولین زندان از وضعیت بیماری ایشان داشت و در حالی که خانواده بهنام محجوبی بارها درخواست ملاقات، مرخصی و رسیدگی به روند درمانی ایشان داشتند، اما هیچ پاسخ مشخصی دریافت نکردند. این در حالی است که بهنام محجوبی در اعتراض به شرایط بد زندان و بی‌توجهی به گواهی پزشکی عدم تحمل کیفر، پیش‌تر دست به اعتصاب غذا زده بود؛ اما قوه قضاییه بی‌توجه به آن که مسئولیت سلامت و جان زندانی تحت هر شرایطی بر عهده اوست، در برابر آزادی انسانی که جانش در خطر بود، درخواست وثیقه ٢۰۰ میلیون تومانی داشت که پرداخت آن هم از عهده خانواده محجوبی خارج بود.

▫️فعالان مدنی طی سال‌های اخیر، بارها و بارها از روند غیرشفاف و غیرعادلانه بازداشت، آیین دادرسی، اجرای احکام و شرایط اسف‌بار زندان‌ها گفته‌اند؛ روندی که در خصوص زندانیان سیاسی و عقیدتی در وضعیت بغرنج‌تری قرار دارد. زمانی که با بازداشت، متهم را از زندگی واقعی به کلی دور کنید و تمام راه‌های ارتباطی را مسدود و او را از حقوق اولیه خود، مانند ارتباط با خانواده و اخذ وکیل انتخابی محروم سازید، در عمل آزار روحی را بر او روا داشته‌اید، همچنین در مورد اخیر، عدم رسیدگی به وضعیت سلامت زندانی و بی‌توجهی به مسئولیت حفاظت از جان وی خود، یکی از مصادیق آشکار آزارهای جسمی وارده بر اوست. حال هر چه قدر هم صدا کلفت کنید و پشت تریبون از رعایت حقوق بشر بگویید، مردم همیشه درددیده این داغ را فراموش نخواهند کرد.

▫️دستگاه قضا، ضمن پایبندی به حقوق طبیعی بشر، به واسطه اعتماد و خواست عمومی، اذن قضاوت و داوری میان مردم را کسب می‌کند. حال که عموم ملت، نسبت به عملکرد دستگاه قضایی بی‌اعتماد است دیگر شمایان، شأنیتی برای قضاوت و داوری میان مردم ندارید. مگر ملت ایران کهریزک را فراموش می‌کنند؟ مگر ملت ایران، بهنام محجوبی، مهرداد طالشی، ستار بهشتی و هزاران قربانی بی‌نام و نشان دیگر را فراموش می‌کنند؟

🔘 آری! شمع جان این مردم، دیگر تحمل داغ ندارد، بس کنید!

#زندانی_سیاسی

@bidarzani
@anjmotahed

🔷جمع‌آوری آجر به جای تحصیل!


به گفته زاغه نشینانِ خاورشهر، بعضی از کودکان این منطقه تا شب کار می‌کنند تا فقط برای ناهار و شام نان گرم بیاورند، حتی بعضی از پدر و مادرها، فرزندانشان را برای جمع‌کردن آجر می فرستند، تا پولی را که از این طریق بدست می‌آورند، صرف خرید نان ‌کنند.


📍اگر بچه‌ها مریض شوند خرج درمانشان را نداریم

سودابه یکی از ساکنان همین خانه است، او دو دختر دارد که هر دو دانش آموز هستند، سودابه می‌گوید: «هیچ یک از بچه‌هایی که در این محدوده زندگی می‌کنند، گوشی موبایل ندارند و معلم بعضی از بچه‌ها هم به آن‌ها گفته‌اند که حضوری به مدرسه بیایند، اما همسر من اجازه نداد به خاطر کرونا دخترانم به مدرسه بروند، چون اگر کرونا بگیرند ما هزینه درمان آن‌ها را نداریم.»

📍مسئولان مدرسه گفتند، گوشی نداشتن مشکل خودتان است


از سودابه وقتی پرسیدیم آیا مسئولان مدرسه از شما خبری نگرفت تا بداند در چه وضعتی هستید و فرزندانت چطور درس می‎خوانند؟ اینطور پاسخ داد: «نه، مدرسه به ما گفته که این مشکل خودتان است و خودتان هم باید آن را حل کنید. من به معلم فرزندم گفتم که گوشی‌مان امانت بوده و مجبور شدیم به صاحبش برگردانیم. او هم گفت مشکل خودتان است و مدرسه نمی‌تواند به بچه‌های شما گوشی موبایل بدهد.»


@bidarzani
https://www.ilna.news/fa/tiny/news-1032781