بيدارزنى
Photo
🟣 #بیدارزنی : مروری بر وضعیت زنان دستفروش در متروی تهران
دستفروشی در متروی تهران از دو دهه گذشته، چندی پس از راهاندازی اولین خط مترو با تعداد اندکی از زنان در داخل واگنهای ویژه زنان شروع شد و رفتهرفته بر تعداد این کارگرانِ بخش اقتصاد غیررسمی افزوده شد.
طی سالهای اخیر، آمارهای ضد و نقیضی از جمله ۴۵۰۰ نفر تا ۲۰۰۰۰ نفر از تعداد دستفروشان مترو در رسانههای رسمی منتشر شده است که طبعا با افزایش نرخ تورم، زنان و مردان دستفروش بیشتری بر این تعداد افزوده شده و میشوند.
بر اساس گفتوگوهای انجامشده با این زنان، اکثریت آنان بهدلیل پیدا نکردن شغلی دیگر و یا به اجبار زندگی به چنین کاری روی آوردهاند. برخی بهطور تماموقت و حتی جمعهها و روزهای تعطیل را نیز در مترو سپری میکنند و بعضی دیگر مانند دانشجویان بطور پارهوقت از راه دستفروشی هزینههایشان را تامین میکنند. تعدادی دیگر از فروشندگان مترو نیز زنان و مردان سالخورده و یا کمتوان هستند. حمایت اجتماعی ناکافی مانند بیمههای تامین اجتماعی و بازنشستگی مهمترین دلیلی است که افراد سالمند را به سوی دستفروشی در مترو سوق میدهد. البته در مواردی اساسا افراد سالمند دستفروش مشمول چنین بیمههایی نیستند و در موارد معدودی هم که این افراد در زمره مستمریبگیرانِ بیمههای بازنشستگی قرا میگیند، میزان ناچیز مستمری کفاف زندگی آنها را نمیدهد.
شغلی چون دستفروشی آن هم در زیرِ زمین، عوارض جسمانی متعدد و متنوعی را در پی دارد که میزان و شدت آنها بسته به سن، جنسیت و نوع کالاهایی که دستفروشها به لحاظ وزن و ابعاد با خود حمل میکنند متغیر است. بخشی از این عوارض ناشی از گذران مدت زمان طولانی در محوطه ایستگاههاست.
عوارضی چون اختلالات شنوایی به دلیل وجود صدای بلند قطارها و بلندگوهای ایستگاهها و ازدحام جمعیت در ایستگاههای شلوغ، سردرد و سرگیجه به دلیل عدم تهویه و جابجایی مناسب هوا در محوطهی سکوها که محل تجمع گاز رادون هستند و طی سالهای ممتد ممکن است باعث ایجاد عوارض ریوی و بیماریهای صعبالعلاج شود. یکی از دیگر تبعات کار دستفروشانی که در معرض آلایندههای شیمیایی محیط مترو قرا میگیرند، مشکلات حنجره و سرفههای مزمن است. همچنین بسیاری از زنان دستفروش به دلیل حمل بار سنگین در طی ساعتکاریشان (بین ۹ تا ۱۲ ساعت) دچار کمردرد و پادردهای مزمن میشوند. با همه این مشکلات و عوارض جسمی متعدد، دستفروشان به ندرت تحت پوشش بیمههای درمانی هستند و این در حالیست که دستفروشان مهاجر افغانستانی مطلقا از هرگونه بیمهای بیبهرهاند.
زنان دستفروشی که مادر نیز هستند، با چالش نگهداری از فرزند یا فرزندانکوچکشان در طول ساعتهای کاری، روبهرو هستند. از طرفی نه توان مالی فرستادن کودکانشان به مهدکودک را دارند و نه در منزل کسی را دارند که از بچه نگهداری کند. آنها مجبورند کودکانشان را تنها در خانه رها کنند و یا آنها را همراه خودشان به سر کار بیاورند که در این صورت بسیاری از این کودکانبه نحوی همراه مادرشان درگیر کار دستفروشی میشوند.
در میان زنان دستفروش مترو، زنان باردار هم دیده میشوند که مجبور به حمل کیسههای سنگین کارشان هستند.
⚪️ علاوه بر مشکلات مذکور، آنچه کار زنان دستفروش را طاقتفرساتر میکند، اِعمال سیاستهای موسوم به «انضباط شهری» و رفتارهای خشنی است که به نام طرحهای ساماندهی با دستفروشان صورت میگیرد. مامورانی که در پوشش حراست مترو و یا با لباس رسمی نیروی انتظامی و حتی گاهی در قالب لباس شخصی مانع از ادامه کار آنها میشوند و به بهانه غیرقانونی بودن این کار، اجناس زنان را که تنها سرمایهی بسیاری از آنان است توقیف میکنند. در مواردی نیز زنان دستفروش با آزارهای کلامی همین ماموران روبرو میشوند و حتی گاهی نیز در موقعیت آزار جنسی توسط «ماموران قانون» قرار میگیرند.
جسم و جان زنان دستفروش مترو علیرغم تمام مشکلات و مصائب این کار، سالهاست که برای امرار معاش روزانه بر روی سکوها و در داخل واگنها از قطاری به قطار دیگر فرسوده میشود. این در حالیست که نهتنها آنها سهمی از اشتغال و بازار رسمی کار ندارند، بلکه بهطور مداوم باید علاوه بر مقاومت روزانه در برابر فشار فقر زنانهشده، در برابر فشارهای مسئولین شهری که در حال مقابله با دستفروشها هستند، مقاومت کنند و راهکارهایی را برای تداوم کار بیثباتشان پیدا کنند.
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
دستفروشی در متروی تهران از دو دهه گذشته، چندی پس از راهاندازی اولین خط مترو با تعداد اندکی از زنان در داخل واگنهای ویژه زنان شروع شد و رفتهرفته بر تعداد این کارگرانِ بخش اقتصاد غیررسمی افزوده شد.
طی سالهای اخیر، آمارهای ضد و نقیضی از جمله ۴۵۰۰ نفر تا ۲۰۰۰۰ نفر از تعداد دستفروشان مترو در رسانههای رسمی منتشر شده است که طبعا با افزایش نرخ تورم، زنان و مردان دستفروش بیشتری بر این تعداد افزوده شده و میشوند.
بر اساس گفتوگوهای انجامشده با این زنان، اکثریت آنان بهدلیل پیدا نکردن شغلی دیگر و یا به اجبار زندگی به چنین کاری روی آوردهاند. برخی بهطور تماموقت و حتی جمعهها و روزهای تعطیل را نیز در مترو سپری میکنند و بعضی دیگر مانند دانشجویان بطور پارهوقت از راه دستفروشی هزینههایشان را تامین میکنند. تعدادی دیگر از فروشندگان مترو نیز زنان و مردان سالخورده و یا کمتوان هستند. حمایت اجتماعی ناکافی مانند بیمههای تامین اجتماعی و بازنشستگی مهمترین دلیلی است که افراد سالمند را به سوی دستفروشی در مترو سوق میدهد. البته در مواردی اساسا افراد سالمند دستفروش مشمول چنین بیمههایی نیستند و در موارد معدودی هم که این افراد در زمره مستمریبگیرانِ بیمههای بازنشستگی قرا میگیند، میزان ناچیز مستمری کفاف زندگی آنها را نمیدهد.
شغلی چون دستفروشی آن هم در زیرِ زمین، عوارض جسمانی متعدد و متنوعی را در پی دارد که میزان و شدت آنها بسته به سن، جنسیت و نوع کالاهایی که دستفروشها به لحاظ وزن و ابعاد با خود حمل میکنند متغیر است. بخشی از این عوارض ناشی از گذران مدت زمان طولانی در محوطه ایستگاههاست.
عوارضی چون اختلالات شنوایی به دلیل وجود صدای بلند قطارها و بلندگوهای ایستگاهها و ازدحام جمعیت در ایستگاههای شلوغ، سردرد و سرگیجه به دلیل عدم تهویه و جابجایی مناسب هوا در محوطهی سکوها که محل تجمع گاز رادون هستند و طی سالهای ممتد ممکن است باعث ایجاد عوارض ریوی و بیماریهای صعبالعلاج شود. یکی از دیگر تبعات کار دستفروشانی که در معرض آلایندههای شیمیایی محیط مترو قرا میگیرند، مشکلات حنجره و سرفههای مزمن است. همچنین بسیاری از زنان دستفروش به دلیل حمل بار سنگین در طی ساعتکاریشان (بین ۹ تا ۱۲ ساعت) دچار کمردرد و پادردهای مزمن میشوند. با همه این مشکلات و عوارض جسمی متعدد، دستفروشان به ندرت تحت پوشش بیمههای درمانی هستند و این در حالیست که دستفروشان مهاجر افغانستانی مطلقا از هرگونه بیمهای بیبهرهاند.
زنان دستفروشی که مادر نیز هستند، با چالش نگهداری از فرزند یا فرزندانکوچکشان در طول ساعتهای کاری، روبهرو هستند. از طرفی نه توان مالی فرستادن کودکانشان به مهدکودک را دارند و نه در منزل کسی را دارند که از بچه نگهداری کند. آنها مجبورند کودکانشان را تنها در خانه رها کنند و یا آنها را همراه خودشان به سر کار بیاورند که در این صورت بسیاری از این کودکانبه نحوی همراه مادرشان درگیر کار دستفروشی میشوند.
در میان زنان دستفروش مترو، زنان باردار هم دیده میشوند که مجبور به حمل کیسههای سنگین کارشان هستند.
⚪️ علاوه بر مشکلات مذکور، آنچه کار زنان دستفروش را طاقتفرساتر میکند، اِعمال سیاستهای موسوم به «انضباط شهری» و رفتارهای خشنی است که به نام طرحهای ساماندهی با دستفروشان صورت میگیرد. مامورانی که در پوشش حراست مترو و یا با لباس رسمی نیروی انتظامی و حتی گاهی در قالب لباس شخصی مانع از ادامه کار آنها میشوند و به بهانه غیرقانونی بودن این کار، اجناس زنان را که تنها سرمایهی بسیاری از آنان است توقیف میکنند. در مواردی نیز زنان دستفروش با آزارهای کلامی همین ماموران روبرو میشوند و حتی گاهی نیز در موقعیت آزار جنسی توسط «ماموران قانون» قرار میگیرند.
جسم و جان زنان دستفروش مترو علیرغم تمام مشکلات و مصائب این کار، سالهاست که برای امرار معاش روزانه بر روی سکوها و در داخل واگنها از قطاری به قطار دیگر فرسوده میشود. این در حالیست که نهتنها آنها سهمی از اشتغال و بازار رسمی کار ندارند، بلکه بهطور مداوم باید علاوه بر مقاومت روزانه در برابر فشار فقر زنانهشده، در برابر فشارهای مسئولین شهری که در حال مقابله با دستفروشها هستند، مقاومت کنند و راهکارهایی را برای تداوم کار بیثباتشان پیدا کنند.
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
بيدارزنى
Photo
🟣 #بیدارزنی: «جنگ علیه زنان» از نخستین روز تشکیل دولت موقت و استقرار جمهوری اسلامی تا امروز
بعدازظهر روز شنبه ۱۴ تیر ۱۳۵۹، حدود ۳ هزار نفر از طیفهای گستردهی زنان در اعتراض به حجاب اجباری در اطراف کاخ نخستوزیری، دست به تجمع اعتراضی زدند و شعارهایی نظیر:
⚪️ آزادگی، فرهنگ ماست، خاموش ماندن، ننگ ماست
⚪️ حجاب اجباری، ملغی باید گردد
⚪️ بیکاری و گرانی با «حجاب» حل نمیشود
و
⚪️ زنانْ زحمتکشاند، زحمتکشانْ آزاداند، را سر دادند.
گزارش این تجمع از حضور گستردهی زنان فعال در سازمانهای سیاسی، کارمندان، کارگران، دانشجویان، دانشآموزان، وکلا و سایر زنان معترض به حجاب اجباری در روزنامهی اطلاعات، مورخ یکشنبه ۱۵ تیرماه ۵۹، با جعل و وارونهسازی، اینگونه تیتر زده شد:
«رقاصه کابارهها و اشراف در تظاهرات علیه پوشش اسلامی».
▪️حکومت نوپای جمهوری اسلامی در خلال تظاهرات زنان معترض به حجاب اجباری طی سالهای ۵۷ تا ۶۲، بارها با تحقیرِ زنان شاغل در کابارهها و ارزشگذاری ایدئولوژیک از تعریف زن و حدود او، از «رقاصهای کابارهها» به عنوان پستترین مرتبهی زن در جامعه استفاده کرده است. از سوی دیگر، اتهام بیاساس طرفداری از «اشراف» نیز، به اکثریت زنان مخالف حجاب اجباری در تظاهرات، اطلاق میشد.
⚪️ عکسها از رضا دقتی، کاوه کاظمی و محمد صیاد
#جنگ_علیه_زنان
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
بعدازظهر روز شنبه ۱۴ تیر ۱۳۵۹، حدود ۳ هزار نفر از طیفهای گستردهی زنان در اعتراض به حجاب اجباری در اطراف کاخ نخستوزیری، دست به تجمع اعتراضی زدند و شعارهایی نظیر:
⚪️ آزادگی، فرهنگ ماست، خاموش ماندن، ننگ ماست
⚪️ حجاب اجباری، ملغی باید گردد
⚪️ بیکاری و گرانی با «حجاب» حل نمیشود
و
⚪️ زنانْ زحمتکشاند، زحمتکشانْ آزاداند، را سر دادند.
گزارش این تجمع از حضور گستردهی زنان فعال در سازمانهای سیاسی، کارمندان، کارگران، دانشجویان، دانشآموزان، وکلا و سایر زنان معترض به حجاب اجباری در روزنامهی اطلاعات، مورخ یکشنبه ۱۵ تیرماه ۵۹، با جعل و وارونهسازی، اینگونه تیتر زده شد:
«رقاصه کابارهها و اشراف در تظاهرات علیه پوشش اسلامی».
▪️حکومت نوپای جمهوری اسلامی در خلال تظاهرات زنان معترض به حجاب اجباری طی سالهای ۵۷ تا ۶۲، بارها با تحقیرِ زنان شاغل در کابارهها و ارزشگذاری ایدئولوژیک از تعریف زن و حدود او، از «رقاصهای کابارهها» به عنوان پستترین مرتبهی زن در جامعه استفاده کرده است. از سوی دیگر، اتهام بیاساس طرفداری از «اشراف» نیز، به اکثریت زنان مخالف حجاب اجباری در تظاهرات، اطلاق میشد.
⚪️ عکسها از رضا دقتی، کاوه کاظمی و محمد صیاد
#جنگ_علیه_زنان
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani