🟣 مبارزه طبقاتی و آزادی زن
نویسنده: تونی کلیف
مترجم: م.قنبری

از متن کتاب: «هنگامی که جنبش زنان به ستمدیدگی زنان در دوران معاصر می‌پردازد، بسیاری از‌ طرفداران آن، از این ستم به‌عنوان پیامد مردسالاری صحبت می‌کنند. بدین ترتیب تسلط جنس مذکر همچون عاملی فراتاریخی که مستقل از جامعه‌ی طبقاتی یا نظام سرمایه‌داری وجود دارد، تفسیر می‌گردد. در تقابل با این دیدگاه، ما کتاب «منشا خانواده، مالکیت خصوصی و ‌دولت» (۱۸۸۴) اثر فردریک انگلس را به‌عنوان اساس نظری اتخاد می‌کنیم. در نظام سرمایه‌داری، تولید مایحتاج زندگی فرآیندی اجتماعی است. در حالی که تولید مثل و پرورش کودکان، فرآیندی خصوصی است که عمدتا درون خانواده‌ی بسته صورت می‌پذیرد. ستمدیدگی زنان ریشه در این دوگانگی دارد. بنابراین مبارزه برای آزادی زنان، نمی‌تواند از مبارزه علیه نظام سرمایه‌داری جدا باشد. ستمدیدگی لزوما به خودی خود به مبارزه برای آزادی منجر نمی‌گردد. از سوی دیگر کارگران زن همانند دیگر گروه‌های تحت ستم، غالبا در دوران بحران اجتماعی به خودی خود انقلابی‌تر از مردان هستند».

#کتاب #مبارزه_طبقاتی


@Blackfishvoice
@bidarzani

مبارزه طبقاتی و آزادی زن
نویسنده: تونی کلیف

@Blackfishvoice
@bidarzani

🟣 در تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۶۲، ده زن بهایی در میدان چوگان شیراز، به‌دلیل امتناع از تغییر مذهب، اعدام شدند. اجساد آنان هرگز به خانواده‌هایشان تحویل داده نشد:

۱. مونا محمود‌نژاد ۱۷ ساله
۲. طاهره ارجمندی، ۳۰ ساله، پرستار
۳. اختر ثابت ۲۵ ساله، پرستار
۴. رویا اشراقی، ۲۳ ساله، دانشجوی اخراجی دامپزشکی
۵. شیرین دالوند، ۲۶ ساله، فارغ‌التحصیل جامعه‌شناسی
۶. مهشید نیرومند، ۲۸ ساله، فارغ‌التحصیل فیزیک
۷. سیمین صابری، ۲۵ ساله، کارمند شرکت کشاورزی مرودشت
۸. عزت جانمی، ۵۸ساله
۹. نصرت غفرانی، ۴۶ ساله ( فرزند ۲۸ ساله‌ی وی با نام بهرام یلدایی دو روز قبل از مادر، اعدام شده بود )
۱۰. زرین مقیمی، ۲۹ ساله، فارغ‌التحصیل ادبیات انگلیسی


@bidarzani

🟣 نامه ای از مریم اکبری منفرد؛ این صدای من است از پشت میله‌های زندان سمنان


بنا بر گزارش خبرگزاری هرانا، مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی تبعید شده به زندان سمنان با نگارش نامه‌ای از زندان به تبیین مواضع خود در انتخابات پیش رو پرداخته است. خانم اکبری منفرد در حالی دوازدهمین سال از دوران محکومیت خود را سپری می‌کند که تاکنون بدون حتی یک روز مرخصی در زندان بسر برده است.

متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته، در ادامه می آید:

«تحریم انتخابات نمایشی و رای من سرنگونی! این صدای من است از پشت میله‌های زندان سمنان با بدترین شرایط انسانی، هم طنین صدای ۳۳ ساله مادارن دادخواه ۶۷ و همراه با مادران دادخواه ۹۸
‏آنچه در تابستان ۶۷ اتفاق افتاد، پایان نیافت، آغازی بود برای کشتار که سکوت و بی عملی، تداومش آبان ۹۸ را رقم زد و خون‌های بیشتر را ریخت. اما آنچه الآن رقم زده می‌شود خروش همان خون‌های ریخته شده است، طنین صدای مادران ۶۷ است که در خفا و در تنهایی خود به جای مزار فرزندانشان بر تلی از خاک رو به روی قاب عکس‌هایی که فرزندانشان را برای همیشه جوانان با طراوت نگه داشته بود و اکنون آن صدا از گلوی مادران ۹۸ و ۹۶ گوش فلک و شب پرستان را کر می‌کند.
بله ما طنین همان صداییم که هر رایی، شریک قتل و پرپر کردن جوانان این وطن است…. ‏اینک صف مردم و ضد مردم با خط سرخ خون شهیدانمان از هم جدا شده است. ‏دود و دم وسط بازها و نان به نرخ روز خوران در هر کسوتی خوابید و دست‌هایشان رو شده است ولی افسوس که در سایه خیانت همین دلواپسان مخفی نظام، رسیدن به این نقطه با جان‌های شیفته بهترین فرزندانمان گره خورد. اینبار اما مردم ایران عزمشان جزم است و صدایشان رساتر از هر سال.
‏تحریم انتخابات یک وظیفه ملی و تاریخی است که صبح آزادی را نزدیک می‌کند. ‏گوش کنید این طنین صدای یک انقلاب است که روز جمعه با مهر عدم مشروعیت به این نظام می رود که آزادی را هرچند سخت از دل شکنجه ها و اعدامها و خونابه های زخم عزیزانمان بیرون بکشد. ‏بازی خیمه شب بازی حکومت، رسواتر از آن است که دست و پا زدنهایشان کاری از پیش ببرند.
‏از پس سیمهای خاردار و دیوارهای بلند زندان فریادم را هم طنین با مردم ایران می کنم.
‏از آن ماست پیروزی
‏از آن ماست فردا
‏مریم اکبری منفرد / ‏خردادماه ۱۴۰۰ / ‏زندان سمنان».


@bidarzani

🟣 «جنبش دادخواهی ایران»

یادداشتی از منصوره بهکیش

از متن: «اشتباه برخی دوستان در این است که دادخواهی را تنها یک کنش حقوقی در نظر می‌گیرند و تصور می‌کنند که ما خانواده‌های دادخواه تنها به دنبال شکایت کردن و تشکیل دادگاه (چه داخلی چه دادگاه بین المللی) و امثال آن هستیم.

به نظر من #فعالیت‌های_دادخواهانه بسیار فراتر از دادخواست های حقوقی است. من با توجه به تجاربی که سال‌ها از حضور در جنبش دادخواهی در ایران دارم، معتقدم که دادخواهی تنها یک کنش حقوقی نیست، بلکه یک جنبش مبارزاتی است که زوایای مختلفی دارد:

۱- از منظر فرهنگی، اینکه به تمکین در برابر سرکوب و تبعیض و جنایت تن ندهیم و نگذاریم که تبعیض و تحقیر و بی‌عدالتی و لب گزیدن و تحمل کردن، فرهنگ ساری و جاری و عادی زندگی‌مان شود و به سادگی از سرکوب‌ها و جنایت‌ها روی برگردانیم و خودمان را به ندیدن و نشنیدن بزنیم.

۲- از منظر اجتماعی، اینکه جامعه را مورد «مخاطب» قرار دهیم و مسئولیت پذیر کنیم که نسبت به سرنوشت خود و دیگری حساسیت نشان دهند و آگاهی یابند و جنایت بر دیگری را جنایت بر خود بدانند و اجازه ندهیم که زندان و شکنجه و قتل و جنایت در جامعه نهادینه شود تا بتوان جلوی تکرار جنایت را گرفت.

۳- از منظر حقوقی، اینکه حقوق فردی و اجتماعی خود را بشناسیم و آن را پیگیرانه و در سطوح مختلف از حکومت و از جامعه داخلی و بین‌المللی طلب کنیم و اجازه ندهیم که ما و حقوق انسانی‌مان را نادیده بگیرند و ما را حذف کنند.

۴- از منظر سیاسی، اینکه خودمان را در #حق_تعیین_سرنوشت‌مان سهیم بدانیم و به سیاست‌ها و قوانین و رویه‌های تبعیض آمیز و ناعادلانه اعتراض کنیم و در ساختن دنیایی انسانی و جامعه‌ای دموکراتیک کوشا باشیم تا بتوانیم جلوی آزادی‌کشی و جنایت را بگیریم و در مسیر برقراری عدالت حرکت کنیم».


#جنبش_دادخواهی_ایران

▪️ادامه‌ی متن در وبسایت‌ رادیو زمانه در دسترس است:


https://www.tribunezamaneh.com/archives/18140

@bidarzani

🟣 انتقال آرام فتحی به بند قرنطینه‌ی زندان مریوان و محرومیت وی از دسترسی به دارو


برپایه گزارش سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، آرام فتحی شاعر، نویسنده و فعال مدنی اهل مریوان که روز پنج‌شنبه ٢٧ خرداد ۱۴۰۰ توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده بود، به بند قرنطینه زندان عمومی مریوان منتقل شده است.

به گفته یک منبع نزدیک به خانواده فتحی، دادستان مریوان به خانواده آرام فتحی گفته است که وی با شکایت اداره اماکن و به دلیل فیلمرداری از هرآنچه که مکان ممنوعه عنوان شده، بازداشت شده است. همچنین این منبع اعلام کرد: «آرام فتحی دچار بیماری روماتیسم است و نارحتی کبد و کلیه نیز دارد و هم‌اکنون از حق دسترسی به داروهای خود محروم مانده است».

@bidarzani

🟣 آزار جنسی زنان دارای معلولیت/چرا این زنان نمی‌توانند «نه» بگویند؟

خشونت علیه زنان دارای معلولیت به ندرت گزارش می‌شود و هنگامی هم که گزارش می‌شوند، موانع متعددی اجرای عدالت را تهدید می‌کند؛ همچنین به نظر می‌رسد مسئولان اجرای قانون، ابزار و تجهیزات لازم برای مقابله با خشونت علیه این زنان را ندارند.

رویکردهای مشترک حقوق معلولیت، حقوق زنان و برابری جنسیتی هنوز به طور متمرکز زندگی زنان دارای معلولیت را مورد نظر قرار نداده است. نهاد زنان سازمان ملل هنگام مشاوره‌ها به این نتیجه رسیده است که این زنان در مسیر عدالت‌خواهی با موانع مضاعفی روبرو می‌شوند..

«مارین کروس میکر» در کتابش با عنوان «درهای قفل شده، سوءاستفاده‌های جنسی بنیادی» نوشته است: «قدرت و عوامل دیگری وجود دارد که خطرات سوءاستفاده را برای افراد دارای معلولیت افزایش می‌دهد.

به عنوان مثال، اگر این افراد به طور مداوم در مراقبت شخصی، مانند استحمام و لباس پوشیدن کمک دریافت کنند و یا اینکه ارزیابی‌های بدنی و درمان‌های معمولی شامل لمس را زیاد تجربه کنند، ممکن است نسبت به لمس شدن بی‌حس و بی‌تفاوت شوند.

حتی در درمان‌های نظارت‌شده هم، افراد دارای معلولیت در معرض خطر بیشتری هستند؛ چرا که نمی‌دانند آیا می‌توانند به لمس‌های دردناک یا مشکوک به سوءاستفاده جنسی نه بگویند؟ به عنوان مثال یک زن دارای معلولیت، نمی‌داند در تماس با فرد کمک کننده‌ای که خود را دوست می‌خواند ولی از مرزها عبور می‌کند و خواستار بوسه است و او را نوازش جنسی می‌کند باید چه برخوردی کند.»

نابینایان عموما مورد لمس‌های ناخواسته و حرف‌های درگوشی جنسی قرار می‌گیرند و ناشنوایان شاهد حرکات جنسی با زبان اشاره و یا «لب زدن» آزارگرانند. آنطور که ائتلاف کالیفرنیا علیه تجاوز جنسی (CALCASA) در توصیه‌نامه‌ای که برای مراکز بحران تجاوز در آمریکا تهیه کرده نوشته، اگر فرد مبتلا به ناتوانی ذهنی و شناختی در سنین پایین مورد آزار قرار گیرد و هیچ کس مداخله نکند، این سوءاستفاده می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد.

آزار و اذیت جنسی در بازار کار و دانشگاه‌ها، تحقق حقوق اساسی از جمله حق اشتغال در محیطی بدون خشونت و حق تحصیل را تضعیف می‌کند.

با نقض چنین حقوقی، بسیاری از زنان دارای معلولیت، دسترسی کامل به دنیای کار یا تحصیل ندارند. محیط‌های کاری و دانشگاه‌ها موظف به جلوگیری از آزار جنسی هستند و باید آگاه باشند که تبعیض ساختاری مانع احساس اطمینان و امنیت زنان در راستای گزارش آزار جنسی می‌شود.

@dscampaign | کمپین معلولان
@bidarzani

🟣 #بیدارزنی : پناهجویانْ شجاعند


بیست ژوئن، روز جهانی پناهجویان است. نام بردن از این روز، سنگینی رنج، آوارگی ناشی از جنگ‌ها، سرکوب سیاسی، فاشیسم، آپارتاید مذهبی و جنسیتی، تبعات ویران‌گر فقر و تلاش جهت رسیدن به حق زندگی را خاطرنشان می‌کند.

در دوران پاندمی کرونا، مشکلات اقتصادی و از دست دادن شغل، بیش از همه تاثیرات حداکثری خود را بر مادران مجرد و دختران جوان پناهجو نمایان کرد. بنا بر گزارش سازمان ملل، در حال حاضر ۸۲,۴ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰ یا در کشور خود یا در خارج از آن «آواره» شده‌اند. این تعداد در مقایسه با سال قبل از آن (۲۰۱۹) چهار درصد افزایش داشته است. بی‌سرپناهی و چشم‌انتظاری جهت گذران بروکراسی پذیرش پناهندگی در انگلیس و کشورهای اروپایی با آغاز پاندمی کرونا شدت پیدا کرده است.

در این میان، طی ۳ سال گذشته، سیاست‌های اتخاذی دولت ترکیه در دیپورت پناهجویان سیاسی ایرانی و تحویل آنان به نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی، همچنین وضعیت غیرانسانی کمپ‌های پناهندگان در یونان، این دو شاهراه اصلی تجمیع پناهنگان را به جهنم زیستی آنان بدل کرده است.
پس از اعتراضات سراسری آبان ۹۸، #محمد_رجبی و #سعید_تمجیدی با تلاش فراوان از کشور خارج شده و خود را به آنتالیا می‌رسانند. پس از اعلام در خطر بودن جان خود و اعلام پناهندگی به کمپی در آنتالیا منتقل می‌شوند. اما ذیل انعقاد تفاهم‌نامه‌ی مشترک امنیتی جمهوری اسلامی با دولت ترکیه، دستور دیپورت آنان به ایران صادر می‌شود. آنان در تاریخ ۲۹ آذر ۹۸ به کمپ «آق‌ری» ترکیه منتقل شده و سپس به ایران منتقل می‌شوند. هر دو این بازداشتیان به همراه #امیرحسین_مرادی که طی ۶ روز گذشته از زندان فشافویه به «کلانتری شاپور» منتقل شده است، در تیرماه ۹۹ به اعدام محکوم شدند. هرچند حکم اولیه‌ی اعدامْ لغو شده‌ست، اما سلامت و جان آنان با خطری هر روزه روبه‌روست.

پناهجویان، تنها به‌دلیل ویرانی ناشی از جنگ، حق آزادی بیان، حق آزادی جنسیتی و...از کشور خود رانده نمی‌شوند‌. خشکسالی، آتش‌سوزی جنگل‌ها، طغیان آب و طوفان‌های سهمگین پیامدهای تغییرات اقلیمی‌اند و جمعیت زیادی را ناگزیر به ترک خانه می‌کنند. طبق ارزیابی "سازمان بین‌المللی مهاجرت" تا سال ۲۰۵۰ بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون انسان در نتیجه تغییرات اقلیمی آواره خواهند شد. خشکسالی، آتش‌سوزی جنگل‌ها، گردبادها و سیل‌ها نتیجه مستقیم تغییرات اقلیمی‌اند و در کشورهای در حال توسعه بیش از همه گریبانگیر کسانی می‌شوند که کمتر از همه در ایجاد بحران اقلیمی نقش داشته‌اند. مهاجرت روستاییان به شهرها در نتیجه خشکسالی و نابودی کشاورزی، یکی از جلوه‌های آشکار تغییرات اقلیمی است که ما در ایران نیز شاهد آن هستیم.

سال ۲۰۱۹، ۲۰۲۰ و سال جاری ۲۰۲۱ برای قایق‌های پناهجویان و یا پناهندگان حاضر در کمپ‌ها با مرگ، سرکوب، ویرانی کانکس‌ها و افزایش سیاست‌های ضدمهاجر کشورهای میزبان همراه بوده است. در تاریخ ۴ مارس ۲۰۲۱، سازمان بین‌المللی مهاجرت اعلام کرد که قاچاقچیان انسان در تنگه باب المندب، میان جیبوتی و یمن ۸۰ پناهجو را از قایق‌های خود به دریا پرتاب کردند که بر اثر آن دست‌کم ۲۰ پناهجو در دریا غرق شدند. آتش‌سوزی‌ها در اردوگاه نایاپارا در جنوب بنگلادش، سرپناه بیش از ۳۰۰۰ پناهجو را ویران کرد. دیپورت پناهجویان افغان از آلمان با شدت بیشتری صورت گرفت. از دسامبر ۲۰۱۶ در مجموع ۹۶۳ پناهجو در ۳۵ پرواز از شهرهای آلمان دیپورت شدند. در این میان، دیگر کشورهای اروپایی نیز، اخراج و بازگشت پناهجویان را از سر گرفتند. این دیپورت‌ها در حالی شکل گرفت که بسیاری از مدافعان حقوق پناهجویان و فعالان سیاسی با برگزاری اکسیون در شهرها و فرودگاه دوسلدورف، اعتراض خود را نسبت به خطر دیپورت این پناهندگان به ویرانه‌ی حاصل از جنگ در افغانستان، اعلام کرده بودند. در این میان، پیدا شدن پیکر #آرتین_ایران‌نژاد کودک ۱۵ ماهه‌ی سردشتی در ساحل نوروژ، پس از ۸ ماه سرگردانی در دریاهای جهان، یک‌بار دیگر وضعیت اسف‌بار تحمیل شده علیه پناهندگان و فرزندان آنان را برجسته‌تر کرد.

در این بین، سازمان ملل اعلام کرده است که بیش از ۸۲ میلیون نفر در سراسر جهان، آواره هستند. کسانی که جمعیت عظیمی از آنان جهت دریافت برگه‌ی اقامت، برخورداری از تابعیت، خروج از کمپ‌ها و رسیدن به حقوق اولیه‌ی شهروندی، سالهاست که در رنج‌اند. برخی از کشورهای میزبان حتی امکان آموزش برای کودکان این آوارگان را فراهم نمی‌کنند. به گزارش سازمان ملل در حال حاضر بزرگ‌ترین گروه فاقد تابعیت، اقلیت "روهینگیا" در میانمار است که بیش از یک میلیون تن از آنان در اردوگاه‌های پناهندگی در بنگلادش زندگی می‌کنند.

▪️تصویر: نقاشی برگزیده از «دیالا بریسلی» مهاجر سوری به‌مناسبت ۲۰ ژوئن ۲۰۲۱. او نام این نقاشی را ضمیمه‌ی اثر خود کرده بود: «پناهجویانْ شجاعند».


#ناشهروندان #پناهجویان

@bidarzani

🟣 راجر واترز از بنیانگذاران گروه موسیقی «پینک فلوید»، در مراسم آنلاین اهدای جایزه که توسط دانشگاهی در ترکیه و با حمایت وزارت فرهنگ این کشور برگزار شد، خواستار آزادی نودم دوراک (Nûdem Durak) شد. این خواننده زن کورد، تنها به جرم آوازخواندن به زبان مادری‌اش (کوردی) از سوی دولت ترکیه به ۱۹ سال حبس محکوم شده است.

او در این سخنرانی می گوید: «میدانم که نودم دوراک فلسطینی نیست، اما او یک انسان است و در زندان است و باید آزاد شود…»
این درس بزرگی برای هنرمندان ایرانی است که بجای اینکه از جایگاه خود برای کمک به جنبش آزادیخواهی مردمی و رساندن صدای محکومین بی گناه استفاده کنند، از آن برای کسب رانت بیشتر و نزدیکی به حاکمان ستمگر بهره میگیرند.


🟣 #بیدارزنی : لازم به یادآوری است که راجر واترز در رده‌ی هنرمندانی است که از سال ۲۰۱۱ در حمایت از حقوق فلسطینیان، اجراهای خود در اسرائیل را کاملا لغو و به جنبش BDS پیوست. واترز در سال ۲۰۰۶، به درخواست فعالان سیاسی و فلسطینی‌ها، اجرای کنسرت خود را از شهر تل‌آویو در اسرائیل، به دهکده عرب‌نشین نوه شالوم منتقل کرد. او پیش‌تر پیرامون همراهی با جنبش BDS گفته بود: «اشغال مناطق فلسطينی مثل اعمال آپارتايد در آفريقای جنوبی است. هنرمندانی که در آن زمان حاضر نبودند در شهر توریستی «سان سيتی» آفريقای جنوبی، کنسرت برگزار کنند، کاملا حق داشتند. آنها به آفریقا نرفتند تا روزی که آپارتايد از بين رفت و سياهان و سفيدان از حقوق مساوی برخوردار شدند». در این بازه زمانی «پیت سیگر» خواننده‌ی دیگر آمریکایی نیز به جنبش بایکوت اسرائیل پیوسته بود.

@collective98
@bidarzani

🟣 #بیدارزنی: همه افراد حق دارند بدون تحمل خشونت، اجبار و تبعیض درباره بارداری و مسائل مرتبط با آن تصمیم بگیرند. اگر این حق رعایت نشود، سلامت جسمی و روحی افراد به خطر می‌افتد. اصل نهم قانون اساسی ایران نیز بر حقوق و آزادی‌های فردی تاکید دارد. اما در ایران همواره این حقوق با مفاد قانونی مربوط به ازدواج، بارداری و سقط جنین نقض شده است.

سقط جنین در ایران جز در موارد سقط درمانی، ممنوع است. در سال ۱۳۸۴، قانون سقط درمانی به تصویب رسید که بر اساس آن در مواردی از جمله حفظ سلامتی مادر و نوزاد، با تایید پزشک و مراحل ویژه حقوقی، سقط انجام می‌گیرد. اما اگر زن اقدام به سقط عمدی کند که مجوز درمانی نداشته باشد، محکوم به پرداخت دیه به پدر جنین است و مجازات کسانی مانند پزشکان هم که این عمل را انجام می‌دهند؛ دو تا پنج سال حبس است.
تشویق به ازدواج و فرزندآوری در سنین پایین، یکی دیگر از برنامه‌های افزایش جمعیت است. این موضوع نه تنها تعداد ازدواج کودکان بلکه تعداد دختربچه‌هایی را که مادر می‌شوند نیز بالا می‌برد؛ در حالی که ازدواج کودکان یک ازدواج اجباری به حساب می‌آید و رابطه جنسی با کودک ممنوع است. ضمن آنکه این کودکان و نوزادان آنها در هنگام بارداری و بعد از آن با خطرات جدی سلامتی رو به رو می‌شوند.

در این کتابچه سعی داریم نشان دهیم چرا تصمیم‌گیری درباره بارداری باید آزدانه باشد و همه درباره آن اطلاعات و آگاهی کافی داشته باشند؟ و در صورتی که این خدمات به صورت یکسان در اختیار همه نباشد چه تاثیری بر افراد و جامعه خواهد گذاشت؟


▪️متن کتابچه در وبسایت بیدارزنی در دسترس است:

https://bidarzani.com/34642

#سقط_جنین
#حقوق_باروری
#همبستگی_زنان_علیه_نابرابری_فقر_و_خشونت


@bidarzani

🟣 «مهری نبی‌زاده» پناهجوی ۲۷ ساله اهل سردشت در مرز ترکیه به یونان بر اثر خستگی مسیر، جان خود را از دست داد

بر اساس گزارش سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، روز دوشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۰، یک پناهجوی زن با هویت “مهری نبی‌زاده” ۲۷ ساله و اهل سردشت در مسیر رفتن به کشور یونان در اثر سکته قلبی ناشی از خستگی جان باخت.
به گفته یک منبع مطلع، مهری نبی‌زاده به همراه همسر و دو دختر ۴ و ۷ ساله‌اش از مسیر خشکی مرز مابین ترکیه و یونان قصد داشتند که خود را به مرزهای یونان برسانند که به دلیل مسافت طولانی و خستگی ناشی از از پیاده‌روی دچار سکته قلبی شده است.

«سردار ابراهیم‌نژاد» همسر مهری نبی‌زاده در این خصوص به هه‌نگاو گفت: «در مسیر خشکی مابین ترکیه و یونان، همسرم از شدت خستگی مفرط، قادر به پیاده‌روی نبود و افرادی که در این مسیر همسفر ما بودند، ما را همکاری نکرده و  تنها گذاشتند و در نهایت همسرم دچار ایست قلبی شد و جلوی چشم خودم و فرزندانم جانش را از دست داد».
وی در بخش دیگری از سخنانش گفت: «من بیش از دو ساعت جسد همسرم را کول کردم و همراه با دو دختر خردسالم گریه کنان در جنگل‌های یونان پیاده روی کرده‌ایم تا به فردی رسیدیم و پلیس را مطلع کرده است».

آقای ابراهیم‌نژاد همچنین اظهار داشت که: «پس از مطلع شدن پلیس، جسد همسرم را به سردخانه ‌یکی از بیمارستان‌ها برده و من و دو کودک خردسالم را بازداشت کردند و هم‌ اکنون در کمپ فلایکو نگهداری می‌شویم و می‌گویند تا پایان اتمام دوره ۱۴ روزه قرنطینه اجازه دیدن جسد همسرت را ندارید».

طی شش ماه گذشته دست‌کم ۱۱ پناهجوی کُرد ایرانی در حین رفتن به كشورهای اروپایی جانشان را از دست داده‌اند که ۹ نفر از آنها اهل سردشت بوده‌اند. «سردار ابراهیم‌نژاد» همراه با دو کودک خود در وضعیت نامناسب روحی در قرنطینه کمپ “فلایکو” حضور دارند.

در تاریخ ۹ آبان ۹۹ نیز یک خانواده‌ی پنج نفره‌ی اهل سردشت به‌نام‌های «رسول ایران‌نژاد» کارگر ۳۵ ساله، «شیوا محمد پناهی» ۳۵ ساله، «آنیتا ایران‌نژاد» ۹ ساله و «آرمین ایران‌نژاد» ۶ ساله از اعضای غرق‌شده در قایق پناهجویان به‌سوی بریتانیا بودند. پس از ۸ ماه، پیکر آرتین ۱۵ ماهه نیز به ساحل نوروژ رسید.

#ناشهروندان
#پناهجویان

@bidarzani