پدر بابک خرمدین، او را کشته اما مجازات احتمالی مادرش سنگین‌تر است

▪️فخرالدین جعفرزاده، رییس سابق دادسرای جنایی تهران و وکیل پایه یک دادگستری، درباره ماجرای قتل #بابک_خرمدین، به روزنامه اعتماد گفته: «در این پرونده چون اولیای دم خودشان در قتل نقش دارند، سِمَت اولیای دم بودن‌شان ضایع می‌شود و کنار می‌رود؛ مقتول فرزند و همسر ندارد پس اولیای دم درجه یک ندارد. پدر قاتل مشمول ماده ۶۱۲ قانون مجازات‌اسلامی قصاص نمی‌شود و سه تا ۱۰ سال حبس دارد.

▪️او افزوده: «مادر اگر معاون در قتل باشد مشمول ماده ۱۲۷ قانون مجازات اسلامی می‌شود و بیش از ۱۵ سال حبس خواهد داشت.»

▫️این وکیل دادگستری افزوده مقتول یک برادر و دو خواهر هم داشته که بنابر قانون مجازات اسلامی نمی‌توانند از دادگاه قصاص پدرشان را بخواهند اما اگر مادر قاتل شناخته شود، آن‌ها می‌توانند برای مادرشان تقاضای قصاص کنند.

#مطبوعات

@bidarzani
@roozArooz_media

🔴 ایران در قعر جدول «شکاف جنسیتی در نرخ مشارکت اقتصادی»

در میان کشورهای منطقه و در مقایسه میان «نرخ مشارکت اقتصادی مردان» و «نرخ مشارکت اقتصادی زنان»، وضعیت کشورهایی مانند افغانستان (۸۶٫۷ درصد در مقابل ۱۹٫۵ درصد)، پاکستان (۸۲٫۷ درصد در مقابل ۲۵ درصد)، جمهوری آذربایجان (۶۹٫۵ درصد در مقابل ۶۳ درصد) و ترکیه (۷۱٫۹ درصد در مقابل ۳۲٫۴ درصد) از ایران بهتر بوده است.

این در حالی است که وضعیت ایران، تقریبا مشابه عراق است: در این کشور، در سال ۲۰۱۷ میلادی، نرخ مشارکت اقتصادی مردان ۷۴٫۱ درصد و نرخ #مشارکت_اقتصادی_زنان حدود ۱۸٫۷ درصد بوده است.

در واقع، نگاهی به نقشه جغرافیای جهان نشان می‌دهد که عمده کشورهای منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا، بدترین وضعیت را در زمینه مشارکت زنان در فعالیت‌های اقتصادی دارند. بر این اساس، کشورهای یمن، عراق، قطر، عمان، عربستان سعودی، سوریه، امارات متحده عربی، اردن و ایران، در قعر این جدول هستند.
@bidarzani

🟣 از مجموعه مطالب ویژه‌نامه جمعی از فعالین زنان: «هم‌صدایی علیه سکوت» به مناسبت روز جهانی زن

📌 عدالت ترمیمی و جنبش «من هم»

✍🏽 منیژه موذن

«عدالت ترمیمی مفهومی کمتر شناخته‌شده در مبحث آزار جنسی و تجاوز است. مفهومی که در کنار نقصان مجازات کیفری و وجود قوانین مردسالار بعضاً به‌عنوان راهی برای مماشات و همراهی با آزارگر برداشت می‌شود. این رویکرد که از دهه ۷٠ میلادی موردتوجه قرار گرفت با آغاز جنبش «من هم» در سال ۲٠۱۷ و برگزاری دادگاه‌های آزارگران جنسی بار دیگر تبدیل به موضوعی چالش‌برانگیز شد. آیا عدالت ترمیمی به معنای کنار گذاشتن مجازات کیفری است؟

اقدامات ترمیمی ریشه در عدالت ترمیمی دارد. روشی برای بررسی عدالت کیفری که تأکید بر ترمیم آسیب وارده بر افراد و روابط است نه فقط مجازات مجرمان. اصطلاح عدالت ترمیمی در دهه ۱۹۷٠ میلادی برای توصیف روشی برای پاسخ به جرم ابداع شد که در درجه اول معطوف به جبران خسارت ناشی از عمل مجرمانه و بازیابی کرامت و سعادت همه افراد درگیر است.

عدالت ترمیمی در سال‌های اخیر با جنبش اصلاحات عدالت کیفری محبوبیت بیشتری پیداکرده است، گرچه ریشه‌های آن را می‌توان در جوامع بومی در سراسر جهان جستجو کرد».

ادامه‌ی مطلب را در سایت بیدارزنی بخوانید:

https://bidarzani.com/34871

#من_هم #عدالت_ترمیمی

@bidarzani

#معرفی_کتاب

📚تاریخ سیاسی زنان،‌ مبارزات طبقاتی و آزادی‌خواهی زنان

✍🏽 تونی کلیف / مترجم: نیکزاد زنگنه

از مقدمه‌ی کتاب:

جنبش زنان به درستی از این‌که زنان «از دید تاریخ پنهان مانده‌اند» شکایت دارد اما میان این ناپیدایی و ماهیت طبقاتی شیوه‌ی نگارش و آموزش تاریخی جامعه‌ی ما ارتباطی نمی‌بیند. تاریخی که تنها بر فعالیت‌های نخبگان حاکم یعنی پادشاهان، ژنرال‌ها، نخست‌وزیرها، پاپ‌ها، بانکدارها، کارخانه‌دارها، هنرمندان بزرگ، دانشمندان و فلاسفه متمرکز است و در میان آن‌ها به جز چند ملکه، امپراتریس و ژا‌ندارک باقی همه مرد هستند. از‌این‌رو، تاریخ در قالب یک داستان مردانه نگاشته شده است. اما در میان مردان نیز تنها تعداد محدودی افتخار ورود به این تاریخ را یافته‌اند. پس این شکایت که زنان از تاریخ حذف شده‌اند، بدون توجه به این که اکثر مردان نیز عملاً دچار سرنوشت مشابهی شده‌اند، به معنای پذیرش انگاره‌های نخبه‌گرایانه‌ی بنیادین تاریخِ «رسمی» است. تنها مخالفان ثابت‌قدم این مجموعه‌ی عقاید غالب، مارکسیست‌ها هستند؛ آن‌ها اعلام می‌کنند که «تاریخِ جوامع، تاریخِ مبارزه‌ی طبقاتی‌ است» و از این رو است که طبقات استثمارشده و ستمدیده نیز – چه مرد و چه زن – به اندازه‌ی طبقات حاکم سوژه‌ی تاریخ هستند... تأکید ما در سراسر این کتاب بر زنان طبقه‌ی کارگر به‌عنوان سوژه‌های تاریخ است؛ به عنوان تاریخ‌سازان...تاریخِ تلاش برای سازمان‌دهی زنان طبقه‌ی کارگر در سازمان‌های سوسیالیستی مانند تاریخ عمومی جنبش طبقه‌ی کارگر، داستان طولانی فرازها و فرودها است؛ داستان دستاوردهای شگرف و ناکامی‌های جان‌سوز. با این وجود مبارزه ادامه دارد؛ حتی اگر قرار باشد که همه چیز را از نو آغاز کنیم.
#جنبش_زنان #تاریخ_زنان #زنان_طبقه_کارگر

نشر افکار/ چاپ اول: بهار ۱۴۰۰/ ۴۵۰ صفحه/ ۱۲۵ هزار تومان

@bidarzani | @NashrAfkar

🟣 طالبان پنهان و امنیت زنان/گفت وگوی فعالان ایرانی و افغانستانی

سپیده اشرفی

«کانون زنان ایرانی»

«یکشنبه شب، ۲۶ اردیبهشت امسال، هم‌اندیشی فعالان زن افغانستانی و ایرانی در خصوص حمله اخیر صورت گرفته به مکتب دخترانه سیدالشهداء با عنوان «طالبان به دنبال حذف زنان از عرصه اجتماعی »درکلاب‌هاوس برگزار شد و علت‌ تمرکز طالبان بر تهدید زنان مورد بررسی قرار گرفت.

طبق آماری که مریم رحمانی، فعال حقوق زنان در این نشست مطرح کرد:در افغانستان، در سال ٢٠١٨ نزدیک به ۱۹۲ مدرسه توسط طالبان از بین رفته و از سه میلیون و ۷۰۰ هزار کودک بازمانده هستند و در شهریور سال گذشته طبق امار کمیسیون حقوق بشر مستقل افغانستان طَی چهل روز هفت مدرسه تخریب شده است.اهمیت پرداختن به مساله زنان در این اتفاق از آنجایی است که ۶۰ درصد دانش‌آموزان بازمانده از تحصیل، دختران هستند.

▪️زهرا رضایی، فعال حقوق زنان در افغانستان در این نشست با اشاره به آشفتگی ایجاد شده در پی حمله اخیر طالبان، گفت: اتفاق‌های اخیر تاثیر زیادی بر قشر نوجوان، جوان و خانواده ها در افغانستان گذاشته اما نکته اینجاست که شرایط جوری است که متاسفانه خانواده ها همیشه در انتظار چنین حمله هایی هستند. حمله های طالبان به مکاتب(مدارس) این مساله را نشان می‌دهد که طالبان تمامی کودکان و محصلین را هدف قرار داده اند چرا که خوب می‌دانند که کودکان آینده افغانستان را می‌سازند.

وی به بدتر شدن وضعیت امنیت در افغانستان اشاره کرد و گفت: متاسفانه اقدام جدی برای تامین امنیت نهادهای آموزشی از سوی دولت صورت نگرفته است. اما وقتی از دختران و زنان می‌پرسیم که آیا این اتفاق باعث شده تا دیگر به مدرسه یا دانشگاه نروند، پاسخ آنها منفی است و می‌گویند که اگر باز هم چنین اتفاقی بیفتد، به فعالیت‌شان ادامه می‌دهند.

این فعال حقوق زنان تاکید کرد: طالبان دشمن دانایی و زنان هستند اما چنین فجایعی نمی‌تواند مانع فعالیت زنان شود چرا که بار اول نیست که شاهد چنین اتفاق‌هایی هستیم»

متن کامل گزارش را در وبسایت کانون زنان ایرانی بخوانید:

https://ir-women.com/17915

@bidarzani

🟣 احضار محبوبه فرحزادی به دادسرای اوین

محبوبه فرحزادی، معلم بازنشسته، فعال صنفی معلمان و از اعضای انجمن ندای زنان ایران، طی ابلاغیه‌ای به بازپرسی شعبه ۷ دادسرای اوین احضار شد.

به گزارش خبرگزاری هرانا، محبوبه فرحزادی، معلم بازنشسته، فعال صنفی معلمان و از اعضای انجمن ندای زنان ایران، طی ابلاغیه ای به بازپرسی شعبه ۷ دادسرای اوین احضار شد.

در این احضاریه از خانم فرحزادی خواسته شده است تا ظرف مدت ۵ روز جهت از زمان درج این ابلاغیه در سامانه ثنا جهت اخذ توضیح از بابت اتهام فعالیت تبلیغی علیه حکومت یا نهادهای عمومی در این محل حاضر شود.

@bidarzani

🟣 قتل زنان به بهانه‌های «ناموسی» رویه‌ای هر روزه‌ست


«برپایه گزارش سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، روز دوشنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰، یک زن ۲۵ ساله با نام «نسرین پهلوانی» اهل سرپل‌ذهاب همراه با فرد دیگری با نام «حامد مرادی» اهل ایلام ۲۶ ساله، توسط برادرش به قتل رسیدند.
هه‌نگاو پیشتر گزارش داده بود که همسر نسرین پهلوانی با برادر وی تماس گرفته و گفته است که خواهرت با فرد دیگری در منزلی به این نشانی هستند و برادر نسرین به آنجا رفته و از طریق گاز خانگی آنها را خفه کرده است.
نسرین پهلوانی مادر دو فرزند بوده و با همسرش مشکلات زیادی داشته‌ است، به نحوی که طی چند ماه گذشته، چندین‌بار به خانه پدری‌اش رفته بود و هر بار با فشار خانواده به نزد همسرش بازگشته بود».

▪️هر سال بین ۳۷۵ تا ۴۵۰ زن در ایران با بهانه‌هایی نظیر دفاع از آبروی خانواده، کشته می‌شوند. بسیاری از این زنان، پیش از کشته شدن به دست همسر، پدر و برادران خود، برای پایان دادن به گستره‌ی خشونت‌های اعمال شده علیه جان و معیشت‌شان، تلاش‌های فراوانی کردند، اما از حق طلاق نیز محروم بودند‌ و با خشونتی حداکثری کشته می‌شوند.

#همبستگی_زنان_علیه_نابرابری_فقر_و_خشونت

@bidarzani

🟣 با پایان مرخصی؛ عالیه مطلب زاده به زندان اوین بازگشت

عالیه مطلب زاده، عکاس و فعال حقوق زنان، عصر جمعه ۳۱ اردیبهشت‌ماه با پایان ایام مرخصی اضطراری به زندان اوین بازگشت. خانم مطلب زاده روز یکشنبه ۲۶ اردیبهشت‌ماه از زندان اوین به مرخصی ۵ روزه اعزام شده بود. به گزارش خبرگزاری هرانا، روز چهارشنبه قاضی وزیری دادیار ناظر زندان اوین با تمدید مرخصی وی برای ادامه و انجام بعضی کارهای پزشکی موافقت نکرد.

#زنان_زندانی_سیاسی
@bidarzani

📌 صنایع پوشش، کارخانه‌ای که خصوصی‌سازی آن را ویرانه کرد

✍🏽 متین یزدانی، فروغ سمیع‌نیا

#بیدارزنی: «کارخانه صنایع پوشش چگونه به تاراج رفت؟»، «پشت پرده واگذاری کارخانه صنایع پوشش چه می‌گذرد؟» این‌ها تیترهای آشنای اخبار مربوط به کارخانه پوشش است که در رسانه‌ها دست‌به‌دست می‌شود. تعداد خبرهای کارشده درباره این موضوع هم کم نیست اما آنچه بیش از هر چیزی در متن اخبار، خودنمایی می‌کند، درگیری لفظی جناح‌های قدرت است. 

پوشش، کارخانه‌ای که از  اواسط دهه ٨٠ قربانی ناکارآمدی سیاست‌های بخش خصوصی شد و حال با گذشت چند سال تیتر اخبار رسانه‌ها شده، این بار نیز نقشی جز قربانی ندارد و صرفا تبدیل به ابزاری شده برای سرکوب و تخریب جناحی از حاکمیت که در زمان تعطیلی کارخانه، بر مسند قدرت بوده‌اند.

طی سال‌های اخیر فقط صنایع پوشش گیلان گرفتار این سرنوشت نشده بلکه خصوصی‌سازی‌ شرکت‌های تولید تجهیزات سنگین هپکو، کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه، شرکت آلومینیوم المهدی و هرمزآل، کشت و صنعت و دام‌پروری مغان، پالایشگاه کرمانشاه، ماشین‌سازی تبریز و… را هم فلج و در آستانه نابودی قرار داده است. در دیوان محاسبات نیز تخلفاتی در واگذاری این شرکت‌ها آمده است. دولت اما همچنان تاکید دارد که واگذاری کمتر از ارزش واقعی این شرکت‌ها معقول بوده است و سعی در ادامه دادن این جریانات با وعده‌هایی چون شتاب بخشیدن به رشد اقتصاد ملی، افزایش سطح عمومی اشتغال˛ گسترش مالکیت در سطح عموم مردم به‌منظور تأمین عدالت اجتماعی و وعده‌هایی مشابه که در سایه خصوصی‌سازی قابلیت تحقق نداشته و در حد یک وعده باقی می‌مانند.

از آنجا که کارخانه‌ها حاصل دسترنج کارگرانی است که کارخانه از بدو تشکیل و در اوج سختی‌ها با همت آنان رونق گرفته و بارورشده و آن‌ها از نزدیک در همه فرازوفرودهای آن سهیم و ناظر بوده‌اند و اکنون می‌بینند این دستاورد آنان که جزو ثروت ملی است به‌راحتی به افرادی خاص  و فاقد اهلیت واگذار می‌شود، لاجرم نمی‌توانند دست روی دست گذاشته و نظاره‌گر چوب حراج خوردن آن باشند. از راه‌های مختلف  مثل اعتصاب و تجمع واکنش نشان داده‌اند مصداق چنین اعتراضاتی از سوی کارگران در مورد واگذاری کارخانه پوشش به بخش خصوصی  دیده و ثبت شده است».


متن کامل را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:

https://bidarzani.com/42641

@bidarzani

🟣 صدور احکام حبس، شلاق و جریمه مالی «نرگس محمدی»، سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر

«دیروز ابلاغیه‌ای به‌دستم رسید. حکم دادگاه بود. ۸۰ ضربه شلاق، ۳۰ ماه حبس تعزیزی و دو فقره جریمه‌ی مالی.
اتهامات من تحصن در زندان اوین در سال ۹۸ در اعتراض به کشتار معترضین در خیابان است که اخلال نام نهادند. بیانیه‌هایی که در زندان نوشته بودم که به بیانیه‌ی مبارزه علیه اعدام اشاره کرده‌اند. اطلاع‌رسانی در مورد تعرض‌های وحشیانه و بی‌شرمانه‌ی ماموران حکومتی در ماجرای تحصن و تبعید غیرقانونی من را که افترا و تمرد از دستور رئیس زندان نامیده‌اند‌. شکستن شیشه ساختمان ریاست را که در پی دست‌درازی و تعرض وحشیانه‌ی یک گروه از مردان امنیتی، نظامی، قضایی اتفاق افتاد را خسارت نامیده‌اند. مفتضحانه‌تر آنکه من محکوم شدم که مجلس بزم و رقص در زندان برپا می‌کردم. میخواهند ۸۰ ضربه شلاق بزنند و ۳۰ ماه حبس کنند و پول بگیرند. به هیچ کدام از این احکام، گردن نخواهم نهاد».

از صفحه‌ی اینستاگرام نرگس محمدی

@bidarzani

🟣 خرداد ۹۹، شدت‌گیری زن‌کشی در شهرهای ایران

در تاریخ ۱ خرداد سال گذشته، قتل فجیع #رومینا_اشرفی ۱۳ ساله توسط پدر خود، یک‌بار دیگر مفاد نابرابر تعریف زن در قانون اساسی و‌ خشونت قضایی اعمال شده در قانون مجازات اسلامی را خاطرنشان کرد.

در تاریخ ۲۵ خرداد ۹۹، #فاطمه_برحی ۱۹ ساله توسط همسر خود در آبادان، به‌قتل رسید و مثله‌سازی شد. ازدواج اجباری او با پسرعمویش، وی را از حداقل حمایت‌های خانوادگی نیز محروم کرده بود. درست فردای آن‌‌روز در تاریخ ۲۶ خرداد ۹۹، #ریحانه_عامری ۲۲ ساله، پس از سال‌ها خشونت خانگی و شکستی اعضای بدن، به‌طرز فجیعی توسط پدرش در کرمان به‌قتل رسید.

تکرار زن‌کشی‌های پیوسته و تحت لوای «ناموس‌پرستی» امری هر روزه است. از این منظر، تلاش کنشگران مدنی جهت تغییر برخی لوایح قانون حمایت از خانواده و یا قیومیت پدر بر فرزند، اگرچه ارزشمند اما کافی نیست. چرا که دامنه‌ی تبعیض و تعاریف حقوقی و جنسیتی در ساختار مدون قانون اساسی، گستره‌ی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود را بازتولید خواهد کرد.

#همبستگی_زنان_علیه_نابرابری_فقر_و_خشونت

@bidarzani

🟣 «سودابه اردوان» زندانی سیاسی دهه شصت، طراحی‌های فراوانی را در دو زندان اوین و قزلحصار با مداد، چای و موی‌سر، تهیه کرد. او در نقل شکنجه‌ها و مقاومت زنان سیاسی گفته است:

«شب‌های بی‌نهایت، اصطلاحی بود که خود حاج‌داوود [داوود رحمانی] استفاده می‌کرد. قضیه این بود که بچه‌ها، چیزهایی مثل کاردستی‌ها یا وسائل شخصی‌شان که بر اساس گزارش توابی به اسم «سهیلا حاجی‌زاده»، مسئول بند ۸ قزل‌حصار، جمع شده بود را دوباره برداشته بودند. حاجی هم آمد و پرسید: «کی این کار رو کرده»؟ و طبیعتاً کسی چیزی نگفت. حاجی هم همه را برد توی راهرو درازی که بندها را به هم وصل می‌کرد و رو به دیوار، با چشم‌بند و چادر ایستاند و با چند پاسدار دیگر شروع کرد به کتک زدن ما. با هر چیزی که دستشان می‌آمد می‌زدند. حاجی می‌گفت این شب‌ها تا بی‌نهایت ادامه داره و همین‌طور فحش می‌دادند و می‌زدند تا اینکه ۳ و ۴ بعد از نیمه‌شب که دیگر آنقدر زده بودند که از نفس افتاده بودند می‌رفتند. ما هم همان‌جا از شدت درد و خستگی توی راهروی خیلی سرد، روی زمین ولو می‌شدیم. این تنبیه ۱۰ شب طول کشید تا اینکه خود زندانبانان خسته شدند».


«ویدئو از صد روایت، یک روایت»

@bidarzani

📌 جمعیت فمینیستی فلسطینی (میثاقی برای شناسایی فلسطین به‌عنوان مسئله‌ای فمینیستی)

✍🏽 برگردان: مهتاب محبوب


#بیدارزنی:‌ در آخرین موج اِعمال خشونت اشغالگرانه، اسرائیل در ماه رمضان به نمازگزاران فلسطینی در مسجدالاقصی حمله و نیروهای امنیتی و پلیسی و شهرک‌نشینان جدید را برای بیرون راندن ساکنان محله شیخ جراح و تصرف خانه‌هایشان در بیت‌المقدس شرقی گسیل کرد. با ادامه یافتن مقاومت، غزه را بمباران کرد که طی آن ۲۴۸ نفر از جمله شصت‌وشش کودک فلسطینی و در اثر پرتاب موشک از سوی حماس ۱۲ نفر و از جمله دو کودک اسرائیلی کشته شدند. این موضوع بار دیگر نگاه‌ها را به مسئله فلسطین و خشونت جاری صهیونیستی معطوف کرده است. در ماه مارس امسال یک سازمان فمینیستی فلسطینی به نام جمعیت فمینیستی فلسطینی (PFC) میثاقی را به شکل توماری اینترنتی برای امضا همگانی منتشر کرده است که طی آن استدلال می‌کند: «فلسطین مسئله‌ای فمینیستی است». ترجمه این متن تلاشی است برای برقرار کردن پیوندی میان مبارزات مشترک زنان هم‌سرنوشت در منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا که شکوهمندانه در میانه ستم‌های مختلف ناشی از استعمار، سرمایه‌سالاری و مردسالاری به مقاومت ادامه می‌دهند:

«ما تاریخچه همبستگی را میان فمینیست‌های فلسطینی، سیاه‌پوست، بومی و جهان سوم، طبقه کارگر و جماعت‌های کوییر که در کنار هم در جنبش‌های بزرگ‌تر ضد استعماری، ضد سرمایه‌داری و ضد نژادپرستی در ایالات‌متحده و در سطح جهان مبارزه کرده‌اند، پاس می‌داریم. این امر در تناقض با سنت‌های فمینیستی لیبرال در ایالات‌متحده قرار دارد که مدام از گفتمان فمینیستی به عنوان سلاح علیه فلسطینی‌ها و دیگر گروه‌های حاشیه‌ای شده استفاده می‌کند چرا که نمی‌تواند شکل‌های ساختاری خشونت جنسی و جنسیتی را ببیند که در ذات استعمار⁄ استعمار از طریق اسکان، جنگ‌های امپریالیستی، سرمایه‌داری نژادپرستانه و برتری‌جویی جهانی سفیدپوستان نهفته است. فمینیسم لیبرال و صهیونیستی بر گفتمان‌های شرق‌شناسانه برای ساکت کردن و دست‌کم گرفتن آرمان‌های جمعی زنان فلسطینی و هم‌رزمانشان تکیه می‌کنند و با این کار به سرکوب سیاسی که بیان ِآزاد درباره فلسطین و آزادسازی آن را جرم‌انگاری می‌کند، دامن می‌زنند.

به‌منظور پیش بردن یک چشم‌انداز فمینیستی حقیقتا اینترسکشنال (تقاطعی) و ضداستعماری برای ایالات‌متحده، فلسطین و کل جهان، ما پیمان می‌بندیم که:

۱. آزادی فلسطین را یک مسئله مهم فمینیست بدانیم و از این آرمان حمایت کنیم.

۲. از حقوق فلسطینیان برای آزادی بیان و سازماندهی سیاسی در همه جا پشتیبانی کنیم...»


ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:

https://bidarzani.com/42652

@bidarzani

🟣 فاطمه داوند، زندانی سیاسی و از بازداشت‌شدگان #اعتراضات_سراسری_آبان۹۸ با پابند الکترونیکی از زندان مرکزی ارومیه به مرخصی اعزام شد. باقی مانده محکومیت خانم داوند در مرخصی و با محدودیت تردد در خارج از زندان سپری خواهد شد.

فاطمه داوند در تاریخ ۲۵ آبان ٩٨ در اعتراضات سراسری بوکان، بازداشت و جهت انجام #اعترافات_اجباری در بازداشتگاه اداره اطلاعات ارومیه، تحت فشار و شکنجه قرار گرفت. پس از چند روز اعترافات اجباری وی در اخبار ٢٠:٣٠ شبکه دو صدا و سیما پخش شد.

بنا بر گزارش خبرگزاری هرانا، فاطمه داوند، ۴٢ ساله دارای سه فرزند، در تاریخ ۱۷ بهمن‌ماه ٩٨ در شعبه ١٠٣ دادگاه کیفری ۲ بوکان به ریاست قاضی “مهدی تقی‌زاده” به اتهام “اخلال در نظم و آسایش عمومی با شرکت در اغتشاشات و کشف حجاب” دادگاهی و در این دادگاه از اتهام کشف حجاب تبرئه و به اتهام اخلال در نظم و آسایش عمومی به پنج ماه حبس تعزیری و ٣٠ ضربه شلاق محکوم شده بود.
وی روز سه‌شنبه ۲۱ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰، با پابند الکترونیکی از زندان مرکزی ارومیه به مرخصی اعزام شد.

#زنان_زندانی_سیاسی
@bidarzani

🟣 #بیدارزنی : به‌یاد «آرتین ایران‌نژاد»، کودک پناهجوی سردشتی که پیکر بی‌جان‌ وی هرگز پیدا نشد

۲۵ ماه می، روز جهانی «کودکان گم‌شده» ا‌ست. این عنوان کلی، سالهاست که دربرگیرنده‌ی تمام کودکانی است که حق زندگی‌شان توسط کودک‌ربایان، باندهای قاچاق انسان، تحمیل شرایط جنگ و...گرفته شده است. هرچند که نام‌گذاری این روز به سال ۱۹۸۳ و از سوی رونالد ریگان بازمی‌گردد، اما سیاست‌های جنگ‌افروزی و یا راسیستی دولت‌های متوالی در ایالات متحده نشان داده است که اعلام چنین روزی، بسیار روبنایی است و کمترین تاثیر را در بهبود شرایط زیستی کودکان مهاجر، سیاه‌پوست، رنگین‌پوستان و قربانیان حاضر در جنگ‌های منطقه داشته است. در سال ۲۰۰۱ نیز این روز به‌عنوان روز جهانی کودکان گمشده به‌تصویب رسید.

پروژه‌ی دیوارکشی عظیم در مرز آمریکا و مکزیک و طرح جداسازی هزاران کودک از والدین خود، یکی از بزرگترین طرح‌های نژادپرستانه و ضد مهاجر دولت دونالد ترامپ بود.

بنا بر آخرین ویژه‌نامه‌ی گاردین، بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰، بیش از ۱۸ هزار کودک مهاجر بی‌سرپرست در اروپا گم شدند و از سرنوشت آنها خبری در دست نیست.

این شرایط در تمامی سال‌های حمله‌‌ی آمریکا به افغانستان نیز بسیار بحرانی اعلام شد. نظرسنجی جدید موسسه حمایت از کودکان کابل، نشان می‌دهد که دو سوم کودکان افغانستان به دلیل انفجار، آدم‌ربایی و درگیری‌های مسلحانه، از رفتن به بیرون از خانه می‌ترسند. این نهاد اعلام کرده است کودکان این کشور با بحران روحی رو به رو هستند و به خدمات حمایتی برای مقابله با آن دسترسی ندارند.

در ایران، آمار دقیق «کودک‌ربایی» از متوسط ۴۰ مورد در سال تا مسکوت گذاشتن این رویه، متغیر بوده است. محمود عباسی، معاون حقوق بشر و امور بین‌الملل در مصاحبه با خبرگزاری مهر (روز چهارشنبه ۵ خرداد ۱۴۰۰) اعلام کرد: «قانون حمایت از کودکان بی‌سرپرست و بد سرپرست و ‌مبارزه با کودک‌ربایی که در شورای هماهنگی مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک نهایی شده، با هدف حمایت از حقوق کودکان صورت پذیرفته است».

▪️اما چرا نهایی شدن چنین طرح‌هایی، تغییری در تعریف حقوق کودک، بازبینی و تغییر قانون حمایت از خانواده و امنیت جان، تحصیل و آینده‌ی کودکان ایجاد نمی‌کند؟
کودک‌ربایی در ایران که با دو مسئله‌ی قاچاق انسان و آزار جنسی عجین شده است، جان کودکان دختر و ‌پسر بی‌شماری را در معرض خطر داده است، امری که بدون دسترسی به جامعه‌ی آماری به‌روزرسانی شده، همچنان تبعات اجتماعی و بحران روانی حاصل از آن در میان خانواده‌ها را نیز مسائلی «شخصی» و نه «عمومی» ارائه می‌کند.

روز جهانی کودکان گم‌شده، یادآور #آلان_کردی و #آرتین_ایران‌نژاد است.
آلان، نام کودک سوریِ کُردی است که در سال ۲۰۱۵ در دریای مدیترانه غرق و پیکر بی‌جانش با امواج دریا به ساحل کشانده شد.

▪️در تاریخ ۹ آبان‌ ۹۹، تصاویر یک خانواده‌ی مهاجر ایرانی ساکن سردشت، که همگی در کانال مانشْ غرق شده بودند، یک‌بار دیگر وضعیت اسف‌بار اقتصادی و سیاسی که منجر به مهاجرت، فروش تمام زندگی جهت تهیه‌ی پول و به‌جان خریدن خطرهای ناشی از پناهندگی شده است را به موجی رسانه‌ای بدل کرد.
«رسول ایران‌نژاد» کارگر ۳۵ ساله، «شیوا محمد پناهی» ۳۵ ساله، «آنیتا ایران‌نژاد» ۹ ساله و «آرمین ایران‌نژاد» ۶ ساله از اعضای غرق‌شده در قایق پناهجویان به‌سوی بریتانیا بودند. اجساد همه آنان پیدا شد؛ ولی فرزند ۱۵ ماهه‌ی این خانواده به‌نام #آرتین هرگز پیدا نشد. این قایق از سواحل دانکرک به سوی بریتانیا عزیمت کرده بود و قرار بود با عبور از کانال مانش، ۲۲ سرنشین خود را در سواحل بریتانیا پیاده کند.

حالا، با عبور از ۲۵ ماه می ۲۰۲۱، کماکان آمار بالای کودکان پناهجو و خطر ناپدید شدن آنان بالاست. وضعیت کودکان پناهجوی مراکشی و خطر دیپورت آنان توسط دولت اسپانیا، وضعیت کودکان پناهجوی سوری، افغانستانی و‌ عراقی در کمپ‌های پناهندگان یونان و همچنین کودکان جدا شده از والدین خود در جریان دیوارکشی مکزیک، با خطر مرگی هر روزه همراه است و‌ تنها آمار آوارگان، ناشهروندان و ناپدیدشدگان است که افزایش می‌یابد.

@bidarzani

🟣 عدم پاسخ‌گویی دولت به خانواده‌های دانش‌آموزان کشته‌شده‌ی دشت برچی

«مادر #پروین می‌گوید، من دخترم را از سر انگشتانش شناختم. از آنجایی که او همیشه قالی می‌بافت، سر انگشتانش زخمی و نشانه‌ای از کار داشت».
صحبت‌های مادر پروین، یکی از ۵۸ دانش‌آموز کشته شده‌ی مکتب‌ سیدالشهدا، طی ساعات گذشته توسط فعالان مدنی افغانستان، بازنشر شده است‌.

در این میان، پیکر #شکریه یکی از دانش‌آموزان این مدرسه تا کنون پیدا نشده است. عبدالله، پدر شکریه در مصاحبه با روزنامه ۸ صبح کابل گفته است: «هر جا که رفتم چیزی به ما نگفتند. از شورای علما میخواهیم که این قضیه را پیگیری کند. دولت باید جواب دهد که شکریه کجا است؟ اگر شهید شده هم معلوم کند. هر روز در شفاخانه‌ها می‌گردیم. در شفاخانه‌ی امنیت رفتیم، اما با ما همکاری نکردند».

#دشت_برچی
@bidarzani

🟣 #بیدارزنی: ۲۸ ماه‌می، روز جهانی بهداشت قاعدگی


سال گذشته، در پی پیامدهای ناشی از پاندمی کرونا، روز جهانی بهداشت قاعدگی پیرامون پرداخت به مشکلات زنان و «پریود در زمانه‌ی همه‌گیری» نام گرفت. طی یک سال گذشته با افزایش اخراج از محیط‌کار و گسترش فقر جهانی، صحبت بر سر اقدامات بیشتر جهت دسترسی همگانی به کالاهای بهداشتی این دوره شدت یافته است.

۲۸ ماه می، فرصتی جهانی برای آگاهی بخشی، بهبود شرایط بهداشتی این دوره، شکستن تابوهای مذهبی و سنتی در این‌باره و پرداخت به تبعیض‌های اقتصادی علیه کار اجتماعی زنان است.

فقر و نابرابری جنسیتی، تبعات حداکثری خود را بر سلامت، حق معیشت و سلامتِ روان زنان و دختران کشورها و مناطق محروم خواهد گذاشت. در کنیا دختران به طور متوسط ۴ الی ۹ روز به خاطر پریود مدرسه نمی‌روند. ۸۳ درصد دختر‌ها در بورکینافاسو و ۷۷ درصد در نیجریه، در مدرسه جایی برای عوض کردن نوار بهداشتی خود ندارند. ۷۰ درصد بیماری‌های مربوط به باروری در هند به دلیل بهداشت ضعیف در دوران قاعدگی ایجاد می‌شود. در روستا‌های هند، ۴۳ تا ۸۸ درصد دختر‌ها از پارچه‌هایی برای کنترل قاعدگی خود استفاده می‌کنند که چندبار مصرف است. این پارچه‌ها بدون صابون یا آب تمیز، شسته می‌شوند و عامل ایجاد انواع عفونت و بیماری هستند. مشکلات قاعدگی زنان در هند بیش از این‌ها است. در حالی که از هر ۵ زن در هند ۴ زن دسترسی به امکانات بهداشتی دوران قاعدگی به دلیل فقر ندارند، دولت این کشور، نوار بهداشتی را در ردیف کالا‌های لوکس قرار داد و مالیات ۱۲ درصدی بر آن بست. این مساله منجر به راه اندازی جنبشی به نام «مالیات بر خون» توسط زنان هندی در سال ۲۰۱۸ شد. در بنگلادش، ۷۳ درصد زنان، به‌طور متوسط شش روز در ماه را به خاطر قاعدگی یا عفونت‌های ناشی از نبود بهداشت قاعدگی به سرکار نمی‌روند، یعنی حقوق شش روز در ماه را از دست می‌دهند.

صحبت بر سر بهداشت دوره‌ی قاعدگی، مسئله‌ای گره خورده با سیاست‌های کلان اقتصادی، مذهبی، اجتماعی و منطبق با روند فقیرسازی جهانی است. بنا بر آخرین گزارش سازمان ملل، بیش از ۳ میلیارد نفر در سطح جهان از حق دسترسی به سرویس‌های بهداشتی محرومند. محرومیت یک چهارم جمعیت جهان به آب شرب سالم، صابون و شستشوی دست، ابعاد دهشتناک فقدان بهداشت دوره‌ی قاعدگی و افزایش بیماری‌های عفونی زنان و کودکان را خاطرنشان می‌کند.

🟣 درکنار مابقی تابوهای سنتی و مذهبی از پریود زنان و دختران و مسکوت‌گذاری صحبت از دوران قاعدگی در ایران، همچنان:

▪️تبعات ناشی از گرانی‌ کالاهای دوره‌ی قاعدگی
▪️ فقدان آب و سرویس‌بهداشتی در مناطق محروم
▪️جای خالی آموزش بهداشت قاعدگی در آموزش و پرورش و
▪️تحمیل شرایط نابرابر دوره‌ی قاعدگی در اشتغال زنان به‌قوت خود باقی است.

بالا رفتن قیمت ارز، باعث شد تا طی دو سال گذشته، بسیاری از کالاهای وارداتی دوره‌ی قاعدگی با افزایش پنج برابری در بازار عرضه شوند. گرانی پنبه و مواد اولیه‌ی تولیدی نوار بهداشتی، محصولات داخلی را با گرانی صد در صدی همراه کرد.
هر ساله با آغاز فصل گرما، بسیاری از روستاهای مناطق مرکزی با تانکر، آب‌رسانی می‌شود‌.‌ بحران آب در شهرهای خوزستان و مناطق سیل‌زده‌ی سه سال گذشته، در پاندمی کرونا به فاجعه‌ای دیگر بدل شد. در روستاهای سیستان و بلوچستان و مناطق زاغه‌نشین شهری و روستایی نیز، توالت‌های عمومی و با کمترین میزان بهداشت، دوران قاعدگی زنان و دختران محروم را نیز با سختی و بیماری‌های متعدد روبه‌رو می‌کند. این مسئله خود را در تضییع حق کودکی و سلامت «کودکان کار دختر» نشان می‌دهد. کودکان کار دختر که بدون کمترین آموزش و حمایت، مواجهه‌ی نخستین با قاعدگی را در خیابان خواهند داشت، با رنج و تحمل بیماری‌های مختلف، هر ماه با قاعدگی خود، دست و پنجه نرم می‌کنند.

طی یک سال گذشته، در اسکاتلند و نیوزلند، تحولاتی در بخش دسترسی زنان به کالاهای دوره‌ی قاعدگی صورت گرفت. اسکاتلند، نخستین کشوری است که محصولات دوره‌ی قاعدگی را برای زنان و دخترانْ رایگان اعلام کرد و در نیوزلند نیز به‌مدت سه سال، کالاهای این دوره در مدارس به‌صورت رایگان خواهد بود. می‌بایست اشاره کرد که تخصیص بودجه‌های عمومی جهت توزیع رایگان این اقلام در مختصات اقتصاد سیاسی هر کشور و چرخش سود تولیدی ناشی از آن، به‌گونه‌ای است که نه به‌ضرر دولت‌ها که بخشی انباشت سود مرحله‌ای هر صنعت تولیدی خواهد بود. کاستن مالیات کالاهای قاعدگی یکی از موارد اصلی مطالبات فعالان زنان در کشورهای سوییس و آلمان بوده است. طوری که کاهش مالیات ۱۹ درصد به ۷ درصد این کالاها نیز، نتیجه‌ی آگاهی‌رسانی و تلاش‌های فعالان زنان حاضر در هر کشور بوده است.

#روز_جهانی_بهداشت_قاعدگی

@bidarzani