🟣 #بیدارزنی : می‌خواهم خودم برای آینده‌ام تصمیم بگیرم


📍سال ۲۰۲۰ یکی از مرگ‌بارترین سال‌ها برای جمعیت عظیم پناهجویان بوده است. سه جزیره‌ی لسوس، خیوس و ساموس در یونان، به سکونت‌گاه غیرانسانی پناهندگان بسیاری بدل شده است.

📍بنا بر گزارش Refugees International، خشونت‌های هر روزه‌ی جنسی و رویه‌ی قاچاق کودکان و دختران جوان، بیش از دیگر مشکلات، جان و سلامت زنان و کودکان مهاجر محبوس در یونان را در خطر قرار داده است.

📍زنانی که خاطره‌ی افتادن در آب‌های سرد دریا از خاطرشان نمی‌رود و عنوان می‌کنند که آخرین تلاش برای زندگی حداقلی خود و فرزندان‌مان، ما را به سوی پناهندگی سوق داد.

📍زنان و کودکان محبوس در این کمپ‌ها، جهت حفاظت خود از انواع آزارهای جنسی و کلامی، از حق ابتدایی یک حریم امن و کانکسی مجزا نیز محرومند. دورنمای «کارگر جنسی بودن»، اولین و ابتدایی‌ترین مواجهه‌ی آنان با فقدان هر نوع سیستم نظارتی و حقوقی پناهندگان در کمپ‌هاست.

📍زنان پناهنده در کمپ‌های سه جزیره‌ی نام برده در یونان، به‌دلیل محرومیت از آموزش زبان انگلیسی و یا وجود مترجم در جزیره، در اکثریت موارد، قادر به بیان مشکلات خود و یا امکان‌یابی جهت پایان دادن به گستره‌ی خشونت‌ها و تبعیض‌ها علیه خود نیستند. در این میان دسترسی به نوار و پدهای بهداشتی، رعایت بهداشت دوران قاعدگی، وسایل جلوگیری از بارداری و بهداشت جنسی برای آنان با دشواری حداکثری همراه است.

📍اوج مهاجرت‌های پناهجویان از کشورهای سوریه، عراق، لیبی و افغانستان در سال ۲۰۱۵ با ورود پناهجویان به ترکیه و سپس یونان (در مقام دروازه‌ی ورود به اتحادیه‌ی اروپا) شدت گرفت. طی سالیان گذشته، سیاست‌های ضدمهاجر یونان بارها ثابت کرده است که با افزایش محرومیت‌ها و مدت زمان پنج ساله در پاسخ‌دهی به روادید پناهندگی، این کشور قصد دارد تا کمپ‌های پناهندگی را در مقام جهنمِ پیش چشم دیگر جنگ‌زدگان و مطرودانی قرار دهد که به پناهندگی به‌عنوان آخرین راه بقای خود، تن می‌دهند.

📍بسیاری از زنان پناهنده در یونان، در فقدان حضور مددکارانِ مسلط به زبان‌های عربی و فارسی (برای ارتباط با پناهجویان افغانستانی و ایرانی)، از حضور یک سالْ یک‌بارِ نیروهای فرمایشی کمیسایاری پناهجویان نیز محروم می‌شوند‌. آن‌ها از قدرت صحبت به زبان انگلیسی برخوردار نیستند و بار فشارهای ناشی از تجارب آزارها و محرومیت‌ها را به‌واسطه‌ی گفتگوهای جمعی در چادرهای کوچک خود، به‌دوش می‌کشند‌. زنانی که امکان زنده ماندن خود را یک شانس تعبیر می‌کنند و از پس تمامی خشونت‌ها و تبعیض‌ها، در پی ساخت دنیایی قابل زیستن‌اند.


#زنان_مهاجر



@bidarzani

📌 **جنبش «من هم» در ایران و بومی‌سازی آن**

✍🏽مینو حیدری کایدان

🔸بیدارزنی: #آزارجنسی و #تجاوز تقریبا در همه کشورها وجود دارد و امری مختص به ایران نیست، اما هر کشور یا فرهنگی واکنش متفاوتی به آن دارد. «سکوت» رایج‌ترین واکنش زنان در برابر آزار و تجاوز در همه کشورها است. بازماندگان خشونت جنسی تقریبا در همه جا در مواجه با آزار جنسی و تجاوز سکوت می‌کنند چرا که روابط قدرت به گونه‌ای است که دست و پای آزاردیده را می‌بندد. از مناسبات «قدرت» در خانواده و جامعه ایران گرفته تا روابط قدرت در هالیوود و قدرت و شهرت تهیه‌کنندگان فیلم. اما دیگر نمی‌توان گفت سکوت فصل مشترک زنان کشورهای مختلف در برابر آزار و تجاوز جنسی است چرا که این سکوت هر بار به شیوه‌های مختلفی شکسته شده است؛ از اعتراضات و تجمعات خیابانی و شکایت‌های جمعی علیه آزارگر در آمریکای لاتین، هند، مصر و ایران گرفته تا جنبش «من هم» در ایالات‌متحده و سایر کشورها.

🔸اگر جنبش «من هم» را صرفا یک افشاگری با ماهیتی فردگرایانه بدانیم، به زیر کشیدن واینستین (و امثال او) می‌تواند تنها دستاورد محسوب شود. در حالیکه این تنها بخشی از قدرت «من هم» بوده است. این جنبش توانست در فرهنگ ایالات‌متحده راه خود را به خوبی باز کند، بی‌آنکه قدرت و جهت رسانه‌ها را از یکسو و شهرت و قدرت سلبریتی‌ها را از سوی دیگر، در اقبال یافتن این جنبش نادیده بگیریم. اما آیا توانسته است در زمین ناهموار ایران با مختصات فرهنگی‌اش راه خود را بازکرده و پیش برود؟

🔸این متن نگاهی دارد به مسئله بومی‌سازی جنبش «من هم» در ایران با طرح این پرسش مهم که چگونه این جنبش در فرهنگ ایران می‌تواند گسترده شود و به نتایج موردنظر برسد؟

🔻ادامه مطلب

از مجموعه مطالب ویژه نامه جمعی از فعالین زنان: «هم‌صدایی علیه سکوت»، به مناسبت روز جهانی زن

#من_هم
@bidarzani | بیدارزنی

🔶تهیه‌کنندگان: فاطمه جمالپور و سمیه ملکیان

🔹در این پادکست روایتی از یک عذرخواهی را می‌شنویم که از طرف آزاردیده پذیرفته شده است. اتفاقی که نادر است اما امکان‌پذیر. دن هارمن، نویسنده، تهیه‌کننده و بازیگر آمریکایی مسیر طولانی و کمیابی را طی کرده است که در آن مگان گنز، نویسنده‌ای که کارمند هارمن بوده و از طرفش مورد آزار قرار گرفته، او را بخشیده است.

🔹با شروع جنبش روایتگری در ایران پرسش‌های بسیاری ذهن‌ها را به خود مشغول کردند. آزارگری که متوجه اشتباهش شده چه باید بکند؟ آیا عذرخواهی ممکن است؟ اگر صادق باشیم معذرت‌خواهیمان پذیرفته می‌شود؟

🔹این‌ها مسائلی اساسی هستند که تنها با گفت‌وگو، تعامل و آموزش می‌توان برایشان پاسخ‌هایی یافت. تجربه‌اندوزی از اشتباه با پذیرفتن خطا آغاز می‌شود، و شنیدن صدای او که آزار دیده است شاید تنها راه ممکن برای بخشیده شدن باشد.

#دیده‌بان_آزار

@harasswatch

📌 محکومیت غزل معصوم‌شاهی، فعال دانشجویی، به ۳میلیون تومان جزای نقدی و ۱۸ماه حبس تعلیقی

🔻غزل معصوم‌شاهی، عضو پیشین شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشجویان ترقی‌خواه دانشگاه صنعتی امیرکبیر که ۲۸ بهمن ماه سال گذشته بدون هیچ‌گونه احضار و اطلاع قبلی و به طور ناگهانی به شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب احضار شده بود، پس از حضور در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب و تفهیم اتهامات «اجتماع و تبانی برای ارتکاب جرم علیه امنیت» و «فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی» و تبرئه از اتهامات فوق و تغییر عنوان اتهامی به اتهام «نشر اکاذیب در فضای مجازی» که مصداق آن در پروندۀ مواضع وی در فضای مجازی و از جمله توییت‌های مربوط به حادثۀ #هواپیمای_اوکراینی ذکر شده است، جمعاً به یک سال و نیم حبس تعزیری و سه میلیون تومان جزای نقدی محکوم شده‌است که این مجازات‌ها در رأی دادگاه به مدت ۴ سال به تعلیق درآمدند. طبق رأی قاضی افشاری، ریاست شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران، وی ملزم است که در طول مدت ۴سال تعلیق مجازات خود، پنج بار در قطعۀ شهدای مدافع حرم حاضر شود و هم‌چنین مکلف به مراجعه فصلی به دفتر پیگیری سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و کسب اجازه از مقام قضایی برای سفر خارج از کشور شده است.

🔻صدور رأی محکومیت برای این فعال دانشجویی در حالی است که او تا پیش از احضاریۀ دادگاه، از تشکیل پرونده برای خود هیچ اطلاعی نداشته و هرگز به دادسرا برای اخذ توضیح و تفهیم اتهام احضار نشده بوده است. غزل معصوم‌شاهی، چندمین دانشجویی است که طی ماه‌های گذشته به بهانۀ انتقادات و اعتراضات صورت گرفته نسبت به سانحۀ تلخ اسقاط هواپیمایی اوکراینی، محاکمه و مجازات شده است. این در حالی است که هم‌چنان هیچ خبری از محاکمۀ و مجازات عاملان شلیک به هواپیمای اوکراینی در دست نیست.

#انتقام_از_دانشگاه
#دانشجو_بازداشتی
@bidarzani
@anjmotahed | دانشجویان متحد

📌 ۸۴ مورد خودکشی فقط در یک روز در تهران

از روز پنجشنبه ۲۶ فرودین تا روز جمعه ۲۷ فرودین ۸۴ مورد اقدام به خودکشی در نقاط مختلف شهر تهران ثبت شده است.

به گزارش خبرگزاری رکنا، از این تعداد هشت خودزنی، سه مورد دارزدگی، ۱۱ مورد مسمومیت دارویی و ۱۵ مورد مسمومیت به شیوه‌های دیگر ثبت شده است. شیوه اقدام به خودکشی بقیه افراد مشخص نشده است.

از بین افرادی که اقدام به خودکشی کرده‌‌اند نیز یک نفر در همان محل جان باخته است و ۱۲ نفر پس از انتقال به بیمارستان درگذشتند.

#خودکشی
#فقر

@bidarzani
@nedaeziran

📌پایان دادن به بارداری: غیرقانونی است و من خودم را به دردسر نمی‌اندازم

🔻بیدارزنی-‌ اخیرا مباحثی در کشور در مورد ایجاد محدودیت‌هایی -از جمله خروج آن از شمول بیمه- برای انجام غربالگری در دوران بارداری و کاهش هر چه بیشتر دسترسی زنان به وسایل پیشگیری از بارداری، از جمله ممنوعیت ارائه این وسایل از سوی خانه های بهداشت به زنان ساکن در مناطق محروم و روستایی و یا افزایش سرسام آور قیمت این وسایل در داروخانه ها مطرح شده است.

این حق همگان است که بتوانند آگاهانه و آزادانه در مورد زمان و چگونگی فرزندآوری خود تصمیم‌گیری کنند. در غیاب دسترسی امن، آسان و رایگان به وسایل پیشگیری از بارداری یا امکان خاتمه داوطلبانه بارداری، بیشتر احتمال دارد زنان بارداری‌های ناخواسته را تجربه کنند و برای سقط جنین به شیوه‌هایی زیرزمینی و ناامن روی آورند که سلامت جسم و روان آنان را به خطر می‌اندازد.

این مسئله باعث شده موضوع «حق بر بدن» که یکی از وجوه اصلی آن تاکید بر داشتن «حق سقط جنین» و «پایان دادن به بارداری ناخواسته» است، مورد توجه بیشتری از سوی افکار عمومی به ویژه زنان قرار بگیرد. در همین چارچوب از همراهان بیدارزنی درخواست کردیم روایت‌ها و مشاهدات خود را از مشکلاتی که در زمینه پیشگیری از بارداری،‌ سقط جنین و پایان دادن به بارداری ناخواسته با آن مواجه بوده‌اند با دیگر مخاطبان به اشتراک بگذارند. روایت‌هایی که در ادامه می‌آید در پاسخ‌ به این فراخوان است.


📝من هم سقط جنین داشته‌ام…

#روایت ششم

۲۱ سالم بود که به طور اتفاقی و علی‌رغم استفاده از کاندوم، از مردی که دوستش داشتم حامله شدم. این طور نبود که رابطه‌های جنسی پرخطر داشته باشم و حامله شده باشم. ولی چون در سن باروری بودم بدنم خیلی آماده بود و سریع باردار شده بودم. حالت تهوع شدید داشتم. احساس مریضی شدید می‌کردم. نمی‌دانستم باردارم طوری که با مادر و پدرم رفتم درمانگاه محل. خدا را شکر دکتر شک نکرد شاید چون قیافه بچه‌گانه‌ای داشتم یا با پدر و مادرم رفته بودم. فکر می‌کردند ویروس هست.

من پیش حداقل سه متخصص زنان رفتم. هر کدام سونوگرافی کردند. یکی‌شان صدای قلب جنین را برایم گذاشت و اسکن را به من نشان داد و با خوشحالی گفت اگر بالا میاوری و حالت بد است یعنی بچه جایش سفت و است و سالم است. به هر کدام از این متخصصان که بعد از معاینه ‌گفتم می‌خواهم این بچه را بیندازم چون سنم پایین است و شرایط نگهداری را ندارم با برخورد بدی مواجه شدم. دو نفرشان برخورد بسیار بدی داشتند، حتی یکی شان من را از مطلب انداخت بیرون. یکی که مرد مسنی بود گفت غیرقانونی است و من خودم را به دردسر نمی‌اندازم. یکی‌شان که برخورد بهتری داشت دلسوزانه و مادرانه گفت حیف است نگه دار این بچه را، بچه سالمی است، جوانی و … من هم بعد از برخوردهایی که دیده بودم نمی‌خواستم برای او باز کنم که چطور شد حامله شدم و نمی‌توانم با این شرایط بچه را نگه دارم.

گرچه هر سه روی غیرقانونی بودن سقط جنین تاکید داشتند ولی من احساسم آن موقع این بود که نگاه این دکترهای متخصص به من نگاه بدی بود، دختری که تنها آمده مطلب، در این سن حامله شده، یارو قالش گذاشته و … حالا که سالها از آن ماجرا می‌گذرد، فکرمی‌کنم خیلی طبیعی است یک دختر ۲۱ ساله رابطه جنسی داشته باشد و خیلی هم طبیعی است که اگر با وجود مراقبت و پیشگیری، به صورت اتفاقی حامله شود و اگر شرایط مناسبی برای نگهداری بچه نداشته باشد بخواهد بچه را سقط کند. خصوصا در شرایط فرهنگی ایران که گزینه‌ای برای مادران تنها وجود ندارد، مادرانی که بدون همسر بخواهند بچه را به دنیا بیاورند و بزرگ کنند؛ که اگر این شرایط وجود داشت شاید بهش فکر می‌کردم. آن موقع آن دکترها من را به شک انداختند که آیا حق داشتم این حقوق اولیه را داشته باشم یا نه.

ادامه مطلب

#سقط_جنین #بارداری_ناخواسته #حق_بر_بدن
@bidarzani | بیدارزنی

🟠 تجمع سراسری بازنشستگان و معلمان دانشسرایی در روزهای گذشته


در دو روز گذشته شاهد تجمع های اعتراضی گسترده #بازنشستگان و #معلمان دانشسرایی برای پیگیری خواسته‌های‌شان بودیم.


🔻اعتراض معلمان دانشسرایی در مقابل دیوان عدالت اداری تهران


روز شنبه، ۲۸ فروردین تجمع گسترده‌ای از طرف معلمان دانشسرایی (فاصله‌ی خدمتی) مقابل دیوان عدالت اداری برگزار شد.


معلمان دانشسرایی از استانهای آذربایجان شرقی و غربی، کردستان، همدان، لرستان، خوزستان، اصفهان، فارس، بوشهر، خراسان شمالی، خراسان رضوی، گیلان، مازندران و سایر استانها در تهران در این حرکت اعتراضی شرکت داشتند.


آنها شعارهای «سی سال کردیم صبوری،‌ حالا چه ظلم و زوری، ما ظلم نمی پذیریم، حقمونو می گیریم» و «معلم داد بزن حقتو فریاد بزن» را سر دادند.


اعتراض این معلمان به عدم احتساب سنوات از زمان فارغ‌التحصیلی از دانشسرا تا زمان به‌کارگیری در وزارت آموزش و پرورش است. در حالیکه این معلمان از آغاز ورود به دانشسرا به وزارت آموزش و پرورش تعهد خدمتی داشته‌اند، اما آموزش و پرورش در جذب آنان ناتوان بوده است. اکنون پس از 30 سال خدمت در آموزش و پرورش، ۴ تا ۵ سال وقفه‌ی خدمتی را جزو خدمت آنان محاسبه نمی‌کنند.


🔻چهارمین اعتراض سراسری بازنشستگان در سال ۱۴۰۰


یکشنبه ۲۹ فروردین چهارمین تجمع سراسری بازنشستگان در سال جاری برگزار شد. معترضان در استان‌های مختلف از جمله کرمانشاه، هرمزگان، خوزستان، تهران، اصفهان، البرز، کرمان، قزوین و خراسان رضوی به خیابان آمدند. در تهران دو زن و یک مرد در این تجمع دستگیر شدند.


بازنشستگان معترض در این تجمع شعار ‌دادند: «بازنشسته می میرد ذلت نمی پذیرد»، «دست‌های ما خالیه وضع شما عالیه»، «حقوق‌های نجومی، از بودجه عمومی، ملغا باید گردد»، «تعدیل ساختاری نابود باید گردد»،‌ «بیمه‌های تکمیلی، دزد سر گردنه»، «تا حق خود نگیریم، از پا نمی‌نشینیم»، «وعده‌ی همسانسازی، دروغ بود و ریا بود».


آنها همچنین با شعار «کارگر معلم پرستار، اتحاد اتحاد» به لزوم اتحاد میان گروه‌های معترض حقوق بگیر، صنفی و کارگری پرداختند.


افزایش مستمری و همچنین اجرای صحیح قانون همسان‌سازی حقوق و رفع تبعیض میان بازنشستگان صندوق‌های تامین اجتماعی و صندوق‌های لشکری و کشوری از جمله خواسته‌های اصلی بازنشستگان معترض است. سال گذشته، دولت به مستمری‌بگیران سازمان تامین اجتماعی وعده داده بود که قانون متناسب‌سازی حقوق با اختصاص بودجه مورد نیاز در سال ۱۴۰۰ اجرا شود.


@bidarzani | @OrdoyeKar | @edalatxah

🔶 یک پژوهش: برای زنان نشست‌های ویدیویی خسته‌کننده‌تر از مردان است

پژوهشی تازه که از سوی دانشگاه یوتبوری در سوئد منتشر شده است این فرضیه را تقویت می‌کند که زنان در اثر شرکت در جلسه‌های آنلاین و ویدیویی، بیش از مردان خسته می‌شوند.

این دانشگاه برای تحقیق خود از ۱۰ هزار شرکت‌کننده در سراسر جهان کمک گرفته است. نتیجه پژوهش این بود که إحساس خستگی ذهنی در زنان بیش از مردان است.

دویچه وله

@bidarzani

📽 آیین‌نامه مقابله با آزار جنسی در محیط کار

«کار بدون آزار» پس از مطالعه قوانین مربوط به مقابله و پیشگیری از آزار جنسی در محیط‌های کاری در تعدادی از کشورهای آسیایی، و مشورت با چند وکیل و یک استاد دانشگاه، با استناد به دوسه‌ ماده قانونی موجود، آئین‌نامه‌ای انضباطی تدوین کرده است که هر مجموعه کاری بتواند به موارد احتمالی آزار رسیدگی کند و با توجه به نوع آزار و تکرارشوندگی‌اش، جریمه‌هایی متناسب را از توبیخ تا اخراج در نظر بگیرد.

این گروه با دعوت از دیگران به کمپین «کار بدون آزار» اعلام کرده است: اگر شما هم به کمپین «کار بدون آزار» ملحق شوید، کمک می‌کنیم تا این آیین‌نامه را متناسب با شرایط و نیازهای مجموعه کاری خودتان تغییر دهید و به اجرا بگذارید.


#کاربدون_آزار #آیین_نامه # قوانین #آزار_جنسی

@bidarzani | بیدارزنی

🟣 #بیدارزنی: من حق دارم که بشکنم و بسوزانم

(مادران مکزیک در جستجوی عدالت برای دختران کشته‌شده‌ی خود هستند)

در سال ۲۰۱۶، «ماریا» از پنجره طبقه‌ی پنجم یک ساختمان در مکزیکوسیتی به‌پایین پرتاب شد. طبق گفته‌ی دوستان و نزدیکانش، او ۱۹ ساله بود و در رشته‌ی مهندسی درس می‌خواند. از آن زمان، مادر وی «یسنیا زامودی» دقیقه‌ای دادخواهی برای فرزندنش را متوقف نکرد. زامودی در ویدیویی که در شبکه‌های اجتماعی مختلف نظیر توییتر و فیسبوک (بین ۱۸ تا ۲۱ فوریه منتشر کرد)، با بیش از ۱/۲ میلیون بازدید کننده گفت: «من حق دارم که بشکنم و بسوزانم. از کسی هم اجازه نمی‌گیرم».

این ویدئو اولین بار در کانالِ (ما با ستم مبارزه می‌کنیم) یوتیوپ منتشر شد. ویدئوی بعدی با درج توضیحات‌ ادمین پیج، حاکی از آن است که فیلم مربوط به تظاهراتی در دفاع از «انگرید اسماکیلا» است، زنی ۲۵ ساله که به دست پارتنرش کشته و تکه‌تکه شد و تصویرش به دست روزنامه‌ها افتاد. این جنایت، یک ماه بعد از چهارمین سال قتل دختر زامودی اتفاق افتاد.

پیام این مادر، چندین‌بار در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد. افراد زیادی نیز حمایت و همراهی خود از تظاهرات علیه زن‌کشی‌ها و یا انزجارشان علیه خشونت‌های جنسی را منتشر کردند.

یکی از مهمترین پیام‌های به اشتراک گذاشته شده از طرف یکی از سیاستمداران مادرید به نام کلارا سرا از حزب پودموس بود. سرا نوشت که‌ به‌صدای مادران مکزیک گوش کنید.

مادران بارها اعلام کردند: «قبل از اینکه آنها دختر من را بکشند، دختران زیاد دیگری را کشتند و ما چه کردیم؟ در خانه نشستیم. گریه کردیم و کاری انجام ندادیم. دیگر بس است. ما باید سکوت‌مان را بشکنیم».

صدای زامودی و مبارزه علیه «فقدان عدالت» برای ۴ سال طنین‌انداز شد. دادگاه مکزیکوسیتی، مرگ ماریا را قتل اعلام کرد و دوباره تحت‌عنوان آمار زن‌کشی‌ها طبقه‌بندی شد. در هر صورت، هرگز کسی قاتل زامودی را تحت پیگرد قضایی قرار نداد.

زنان مکزیک از آن پس، بارها به خیابان آمدند تا به دولت حاکم، اعتراض خود را نسبت به آمار بالای زن‌کشی‌ها ابراز کنند، مکزیکی که به‌طور متوسط، ۱۰ زن در طول یک روز در آن به‌قتل می‌رسند. سال ۲۰۱۹، بزرگترین فاجعه‌ی زن‌کشی در مکزیکوسیتی رقم خورد: «۳۱۴۲ زن کشته شدند».

قتل وحشیانه‌ی قاطیما دختر بچه‌ی ۷ ساله که تحت شکنجه، به‌قتل رسید، آتشِ خشم گسترده‌تری را بین مردمی که خواهان پایان دادن به خشونت حداکثری بودند، شعله‌ور کرد. رییس‌جمهور مکزیک، آندرا لوپز اوبرادور نیز هیچ‌ استراتژی مشخصی برای مبارزه با چنین فجایعی اتخاذ نکرد، بر همین اساس نیز ۹۰ درصد زن‌کشی‌ها، بدون مداخله‌ی قضایی مسکوت مانده است.

در تجمع اعتراضی ۱۶ آگوست علیه متجاوزان، زامودی همراه با دیگر گروه‌های فمنیستی، به خلق چند کار مشترک با اسپری‌های رنگ پرداختند. او با میکروفون فریاد زد: «من می‌خواهم همه چیز را بسوزانم».

مادران دادخواه مکزیک، فقط به مادرانی که علیه روند زن‌کشی‌ها به خیابان آمدند، محدود نمی‌شود. در ۲۶ سپتامبر سال ۲۰۱۴، ۴۳ دانشجوی دانشگاه معلمیِ شهر ایگوالا، در یک تجمع اعتراضی در مکزیکوسیتی بازداشت و برای همیشه ناپدید شدند. بعدها مشخص شد که بنا به دستور شهردار شهر، تمامی این دانشجویان، تحویل باندهای مافیایی داده شده و به‌قتل رسیدند. مادران این دانشجویان نیز که به مادران سوگوار معروفند، برای نخستین بار در قالب تشکلی متحد، دست به تجمع اعتراضی زدند و‌ خواستار دادخواهی فرزندان مفقود و کشته شده‌ی خود هستند.

در ایران نیز زن‌کشی به یکی از موارد اصلی گستره‌ی خشونت علیه زنان تبدیل شده است. هر سال بین ۳۷۵ تا ۴۵۰ زن در ایران با بهانه‌‌های ناموسی کشته می‌شوند. کسانی که‌ به جرم زن بودن توسط پدر، برادر، همسر، پدربزرگ، عمو و‌ ‌حتی بستگان دور خود به‌قتل می‌رسند. «خودسوزی زنان» نیز سال‌هاست که در ایران و خصوصا مناطق جنوبی و غربی برقرار است، به‌طوری که ایران، رتبه نخست خودسوزی زنان در خاورمیانه را داراست. ایستادگی علیه خشونت‌های جسمی، روانی، جنسی و ‌کلامی در این مناطق بارها از سوی فعالان زنان صورت گرفته است، هر چند که مبارزه‌ای ریشه‌ای و سازمان یافته علیه تبعات فقر و خشونت حداکثری (که‌ به خودسوزی زنان منجر می‌شود)، بیش از هر زمان دیگری ضروری است.

#زن_کشی #مادران_دادخواه

@bidarzani