Forwarded from Blackfishvoice (BFV)
بيدارزنى
Photo
در آستانه چهاردهمین هفته "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" بودیم که خبر صدور حکم اعدام هنرمند معترض و زندانی سیاسی #توماج_صالحی منتشر شد.
توماج امروز اسم مستعار و برملاکننده همه‌ی بی‌نام و نشان‌هایی است که در گمنامی اعدام شدند.
نام توماج، محبوبیت او و کشاندن او در پای چوبه‌دار، طنین بلند فریاد تظلم‌خواهیِ همه مردم ایران و جوانان به ناحق اعدام‌شده است که به گوش جهانیان رسید تا بدانند که به چه بهانه‌های واهی و در چه بی‌دادگاه‌هایی جوانان و مردم ایران را با نقض حقوق بشر به چارمیخِ توحش می‌کشند.
این واقعیت تلخ و جانکاه این بار با نام توماج عجین شد؛ همان‌طور که با مهسا، ایرانی به غرش در آمد و جهانیان از عمق فاجعه در ایران خبردار شدند.
ما اعتصاب‌کنندگان کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" در #زندان_قزلحصار به همه مردم و مدافعان حقوق بشر یادآور می‌شویم که حکم توماج تنها نوک کوه جنایت در این حاکمیت استبدادی است و شاید تنها با بلند شدن فریاد و اعتراضات همگانی علیه تمامِ احکام اعدام قابل پیشگیری باشد.
ما وظیفه اخلاقی و انسانی خود می‌دانیم که با تداوم اعتصاب و اعتراض خود تلاش کنیم تا طناب دار را از گردن توماج و همه زندانیان بی‌نام و نشان که نام توماج را ندارند ولی همچ۵ون او در عین بیگناهی با نقض حقوق بنیادینشان به اعدام محکوم شده‌اند، برداریم.
زندانیان سیاسی همچون #شهریار_بیات #شهاب_نادعلی در #زندان_اوین که به تازگی محکوم به اعدام شده‌اند ، یا #حبیب_دریس و #رضا_رسایی و #عادل_خوشکار که با تایید نهایی حکم‌شان پای چوبه دار قرار دارند ویا صدها هموطن دیگر که اعدام‌شان قطعی شده است.
ما برآنیم که باید با اصل حکم اعدام به عنوان یک حکم "غیره قابل برگشت" مقابله کنیم و در این مسیر هزاران زندانی جرائم عمومی همچون زندانیان مواد مخدر و... که عموما قربانی ساختارهای ناعادلانه ،فقر و شکاف عمیق طبقاتیِ حاکم هستند را از یاد نبریم.
چوبه دار را باید برانداخت تا چیزی برای به دار آویختن نباشد که "کسان"را بر آن حلق آویز و اعدام کنند.
۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
امضاء کنندگان:
زرتشت احمدی راغب
سپهر امام جمعه
لقمان امین پور
احمد رضا حائری
میثم دهبان زاده
رضا سلمان زاده
حمزه سواری
سعید ماسوری
رضا محمد حسینی
سامان یاسین
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد #قیام_علیه_اعدام #جمهوری_اعدام #اعدام_قتل_عمد_دولتی_است
@Blackfishvoice1
توماج امروز اسم مستعار و برملاکننده همه‌ی بی‌نام و نشان‌هایی است که در گمنامی اعدام شدند.
نام توماج، محبوبیت او و کشاندن او در پای چوبه‌دار، طنین بلند فریاد تظلم‌خواهیِ همه مردم ایران و جوانان به ناحق اعدام‌شده است که به گوش جهانیان رسید تا بدانند که به چه بهانه‌های واهی و در چه بی‌دادگاه‌هایی جوانان و مردم ایران را با نقض حقوق بشر به چارمیخِ توحش می‌کشند.
این واقعیت تلخ و جانکاه این بار با نام توماج عجین شد؛ همان‌طور که با مهسا، ایرانی به غرش در آمد و جهانیان از عمق فاجعه در ایران خبردار شدند.
ما اعتصاب‌کنندگان کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" در #زندان_قزلحصار به همه مردم و مدافعان حقوق بشر یادآور می‌شویم که حکم توماج تنها نوک کوه جنایت در این حاکمیت استبدادی است و شاید تنها با بلند شدن فریاد و اعتراضات همگانی علیه تمامِ احکام اعدام قابل پیشگیری باشد.
ما وظیفه اخلاقی و انسانی خود می‌دانیم که با تداوم اعتصاب و اعتراض خود تلاش کنیم تا طناب دار را از گردن توماج و همه زندانیان بی‌نام و نشان که نام توماج را ندارند ولی همچ۵ون او در عین بیگناهی با نقض حقوق بنیادینشان به اعدام محکوم شده‌اند، برداریم.
زندانیان سیاسی همچون #شهریار_بیات #شهاب_نادعلی در #زندان_اوین که به تازگی محکوم به اعدام شده‌اند ، یا #حبیب_دریس و #رضا_رسایی و #عادل_خوشکار که با تایید نهایی حکم‌شان پای چوبه دار قرار دارند ویا صدها هموطن دیگر که اعدام‌شان قطعی شده است.
ما برآنیم که باید با اصل حکم اعدام به عنوان یک حکم "غیره قابل برگشت" مقابله کنیم و در این مسیر هزاران زندانی جرائم عمومی همچون زندانیان مواد مخدر و... که عموما قربانی ساختارهای ناعادلانه ،فقر و شکاف عمیق طبقاتیِ حاکم هستند را از یاد نبریم.
چوبه دار را باید برانداخت تا چیزی برای به دار آویختن نباشد که "کسان"را بر آن حلق آویز و اعدام کنند.
۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
امضاء کنندگان:
زرتشت احمدی راغب
سپهر امام جمعه
لقمان امین پور
احمد رضا حائری
میثم دهبان زاده
رضا سلمان زاده
حمزه سواری
سعید ماسوری
رضا محمد حسینی
سامان یاسین
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد #قیام_علیه_اعدام #جمهوری_اعدام #اعدام_قتل_عمد_دولتی_است
@Blackfishvoice1
Forwarded from کانال شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
🔴 پیش به سوی #تجمع سراسری معلمان
✅ از #کوردستان تا #خوزستان معلمان متحد هستند
🔺#معلمان_متحد_پیروز_میشوند
🔹 وعده ما:
پنجشنبه، ۱۳ اردیبهشت
ساعت ۱۰
تهران: مقابل سازمان برنامه و بودجه
مراکز استان‌ها: مقابل اداره کل
شهرستان‌ها: مقابل اداره آموزش و پرورش
#همه_می‌آییم
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra
📍اخبار، نظرات و انتقادات خود در حوزه مسایل صنفی و آموزشی را از طریق آی‌دی زیر برای درج در کانال ارسال کنید 👇
🆔 @kashowranews
✅ از #کوردستان تا #خوزستان معلمان متحد هستند
🔺#معلمان_متحد_پیروز_میشوند
🔹 وعده ما:
پنجشنبه، ۱۳ اردیبهشت
ساعت ۱۰
تهران: مقابل سازمان برنامه و بودجه
مراکز استان‌ها: مقابل اداره کل
شهرستان‌ها: مقابل اداره آموزش و پرورش
#همه_می‌آییم
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra
📍اخبار، نظرات و انتقادات خود در حوزه مسایل صنفی و آموزشی را از طریق آی‌دی زیر برای درج در کانال ارسال کنید 👇
🆔 @kashowranews
Forwarded from کانون نویسندگان ایران
Telegraph
بیانیه
یکم مه، روز جهانی کارگر، از راه می‌رسد و در ایران پا به خیابان‌هایی می‌گذارد که این روزها، ویژه‌تر از همیشه، مملو از ماموران انتطامی و امنیتی است؛ صفی که بخشی از دستگاه تحمیل منویات حاکمیت به مردم است، از جمله تحمیل فقر و فلاکت. «روز کارگر» در ایران همواره…
Forwarded from دادبان؛ مرکز مشاوره و آموزش حقوقی ویژه کنشگران
جزییات ربایش، تعرض جنسی و قتل نیکا شاکرمی در گزارش بی‌بی‌سی جهانی:
«دیدم روی او نشسته و دستش در شلوار اوست»
بی‌بی‌سی جهانی روز سه‌شنبه ۱۱ اردیبهشت با انتشار یک گزارش تحقیقی، جزییات تعرض جنسی به نیکا شاکرمی و سپس قتل او توسط ماموران امنیتی در جریان سرکوب خیزش سراسری زن، زندگی، آزادی در سال ۱۴۰۱ را افشا کرد.
بنا بر این گزارش که با استفاده از اسناد محرمانه بازجویی از عاملان قتل و گزارش پرونده نگاشته شده، نیکا ۲۹ شهریور ۱۴۰۱ پس از مشارکت در تجمعات اعتراضی در نتیجه رصد ماموران امنیتی و انتظامی، توسط ۴ ماموران عملیاتی سپاه پاسداران ربوده می‌شود.
به نوشته گزارش، ماموران سپس نیکای ۱۶ ساله را داخل یک کامیونت یخچال‌دار قرار داده و تلاش می‌کنند او را به یک بازداشتگاه یا زندان انتقال دهند. در این میان اما سه مامور همراه با نیکا به نام‌های آرش کلهر، صادق منجزی و بهروز صادقی در پشت کامیونت دستان نیکا را از پشت بسته و جوراب در دهان او فرو می‌کنند.
یکی از عاملان قتل شهادت داده که به چشم خود تعرض جنسی به نیکا شاکرمی در داخل کامیونت را دیده است: «متهمه [نیکا شاکرمی] مجددا شروع به داد و بیداد و تقلا کرد. لحظه‌ای موبایلم را روشن کردم و دیدم صادق منجزی همانگونه که روی متهمه نشسته است، دستش در شلوار اوست.» بنا بر اسناد محرمانه منتشر شده این شاهد عینی اعلام کرده حاضر به سوگند خوردن درباره مشاهدات و اظهاراتش است.
به نوشته گزارش پس از تعرض جنسی به نیکا و مقاومت او، سه مامور حاضر در کامیونت، نیکا را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. به شهادت یکی از عاملان قتل «می شنیدم که با باتوم او را می‌زد. من هم شروع به مشت لگد زدن به او کردم.» شدت ضرب و شتم نیکا به حدی بوده است که او در همان کامیونت جان خود را از دست می‌دهد.
آنطور که فرمانده تیم امنیتی ربایش نیکا با نام مرتضی جلیل شهادت داده، آنها پس از اطمینان از مرگ نیکا شاکرمی، با مرکز سپاه تماس گرفته و یکی از فرماندهان ارشد با نام سرهنگ محمد زمانی، صراحتا به آنها توصیه می‌کند، پیکر بی‌جان نیکا را در خیابان رها کنند. به شهادت عاملان قتل، آنها نهایتا پیکر نیکای ۱۶ ساله در خیابانی خلوت نزدیک بزرگراه یادگار در تهران رها می‌کنند.
تماس مستقیم با وکیل در واتس‌اپ
+905510332575
support@dadban.info
وبسایت | اینستاگرام | توئیتر | یوتیوب |فیس‌بوک
@Daadbaan2021
#نیکا_شاکرمی #دادبان
جزییات ربایش، تعرض جنسی و قتل نیکا شاکرمی در گزارش بی‌بی‌سی جهانی:
«دیدم روی او نشسته و دستش در شلوار اوست»
بی‌بی‌سی جهانی روز سه‌شنبه ۱۱ اردیبهشت با انتشار یک گزارش تحقیقی، جزییات تعرض جنسی به نیکا شاکرمی و سپس قتل او توسط ماموران امنیتی در جریان سرکوب خیزش سراسری زن، زندگی، آزادی در سال ۱۴۰۱ را افشا کرد.
بنا بر این گزارش که با استفاده از اسناد محرمانه بازجویی از عاملان قتل و گزارش پرونده نگاشته شده، نیکا ۲۹ شهریور ۱۴۰۱ پس از مشارکت در تجمعات اعتراضی در نتیجه رصد ماموران امنیتی و انتظامی، توسط ۴ ماموران عملیاتی سپاه پاسداران ربوده می‌شود.
به نوشته گزارش، ماموران سپس نیکای ۱۶ ساله را داخل یک کامیونت یخچال‌دار قرار داده و تلاش می‌کنند او را به یک بازداشتگاه یا زندان انتقال دهند. در این میان اما سه مامور همراه با نیکا به نام‌های آرش کلهر، صادق منجزی و بهروز صادقی در پشت کامیونت دستان نیکا را از پشت بسته و جوراب در دهان او فرو می‌کنند.
یکی از عاملان قتل شهادت داده که به چشم خود تعرض جنسی به نیکا شاکرمی در داخل کامیونت را دیده است: «متهمه [نیکا شاکرمی] مجددا شروع به داد و بیداد و تقلا کرد. لحظه‌ای موبایلم را روشن کردم و دیدم صادق منجزی همانگونه که روی متهمه نشسته است، دستش در شلوار اوست.» بنا بر اسناد محرمانه منتشر شده این شاهد عینی اعلام کرده حاضر به سوگند خوردن درباره مشاهدات و اظهاراتش است.
به نوشته گزارش پس از تعرض جنسی به نیکا و مقاومت او، سه مامور حاضر در کامیونت، نیکا را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. به شهادت یکی از عاملان قتل «می شنیدم که با باتوم او را می‌زد. من هم شروع به مشت لگد زدن به او کردم.» شدت ضرب و شتم نیکا به حدی بوده است که او در همان کامیونت جان خود را از دست می‌دهد.
آنطور که فرمانده تیم امنیتی ربایش نیکا با نام مرتضی جلیل شهادت داده، آنها پس از اطمینان از مرگ نیکا شاکرمی، با مرکز سپاه تماس گرفته و یکی از فرماندهان ارشد با نام سرهنگ محمد زمانی، صراحتا به آنها توصیه می‌کند، پیکر بی‌جان نیکا را در خیابان رها کنند. به شهادت عاملان قتل، آنها نهایتا پیکر نیکای ۱۶ ساله در خیابانی خلوت نزدیک بزرگراه یادگار در تهران رها می‌کنند.
تماس مستقیم با وکیل در واتس‌اپ
+905510332575
support@dadban.info
وبسایت | اینستاگرام | توئیتر | یوتیوب |فیس‌بوک
@Daadbaan2021
#نیکا_شاکرمی #دادبان
بيدارزنى
Photo
🟣 #بیدارزنی: روز جهانی کارگر، روز تمامی زحمت‌کشان و مزدبگیران، مبارک باد
اول ماه می، روز جهانی کارگر، فقط تاریخی تقویمی برای درج تبریک‌ها به جامعه‌ی کارگری نیست. این روز که در دل خود بیش از دو قرن مبارزه و مقاومت و اعتصاب کارگران برای احقاق حقوق انسانی و مادی‌شان را جای داده است، بر پای‌بست تلاش نیروهای کار و خون کارگران در مسیر مبارزات و اعتصابات شکل گرفته است.
طی یک سال گذشته، خیابان‌ها، کارخانجات و واحدهای تولیدی شهرهای کشور مملو از کارگران، بازنشستگان، معلمان و پرستارانی بود که برای دریافت معوقات مزدی، اعتراض علیه اخراج (با ادبیات بازار آزاد که تعدیل نیرو می‌نامند) و بازپس‌گیری شان انسانی که توسط سیاست‌های نئولیبرالیستی حاکم، به یغما رفته است، باز هم دست به اعتصاب زدند و تجمعات اعتراضی خود را پیش بردند.
روز جهانی کارگر، فرصتی دیگر باره برای گفتن از تبعیض‌های شدید علیه زنان کارگر است. بنا بر آخرین گزارش مرکز آمار ایران، سهم اشتغال زنان در بازار کار، کماکان ۱۳/۱ است که نشان از «تبعیض جنسیتی» عیان در بازار کار دارد. از اردیبهشت سال گذشته تا کنون، «عدم ایمنی در محیط کار» برای زنان کارگر با شدتی حداکثری همراه بوده است و مرگ دو کارگر زن در پی فقدان ایمنی در محیط کار، همچنین آمار مصدومیت‌های جبران‌ناپذیر زنان کارگر، حاکی از آن است که جان کارگر، هیچ‌گونه ارزشی برای کارفرمایان و حاکمیت قانون‌گذار ندارد.
زنان کارگر در ایران با کفه‌ی سنگین محرومیت از قراردادهای کاری و بیمه مواجهند. ذکر این نکته لازم است که ۶۳/۴ درصد از جمعیت زنان مشغول به کار در شهرهای کشور در رده‌ی «مشاغل غیررسمی» جای می‌گیرند! این بدان معنی است که هیچ‌گونه قرارداد کاری، حق بیمه و به تبع آن، برخورداری از حقوق بازنشستگی و یا حق درمان کارآمد، برای آنان درنظر گرفته نشده است.
نکته‌ی دیگر، محرومیت از «کنوانسیون منع‌خشونت و آزار زنان کارگر» برای زنان کارگر در ایران است. خشونت‌ها و آزارهای جنسی علیه نیروهای کار زن یکی از عوامل خشونت‌باری است که در گستره‌ی دیگر تبعیض‌های صورت گرفته بر سر دستمزد، موقعیت شغلی برابر و رشد توانایی‌های زنان، کمتر مورد بررسی قرار می‌گیرد. بر اساس نظرسنجی صورت گرفته توسط کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری از ۱۰۴ اتحادیه کارگری عضو این مجموعه در ۶۶ کشور، بیش از ۹۲ درصد از آنها برای تضمین تصویب و اجرای کنوانسیون ۱۹۰ و اصلاحیه ۲۰۶ سازمان جهانی کار در تلاشند.
اول ماه می، زمانی برای یاد کردن از تمامی زنان کارگر است. زنانِ مشغول به‌کار در واحدهای تولیدی، کارگاه‌ها، کارخانجات، بخش‌های مختلف خدماتی و درمانی، زنان کشاورز، زنان دستفروش و تمامی زنان مشغول به کار در «مشاغل غیررسمی» و «بی‌ثبات‌کاری» که زیر سایه‌ی تبعیض‌های جنسیتی، اقتصادی و نژادی، برای گذران زندگی به کار مشغولند.
اول ماه می، فرصتی برای تاکید بر حقوق از دست‌رفته‌ی زنان مهاجر -به‌ویژه افغانستانی- و ستم مضاعف علیه آنهاست. زنانی که درصد عمده‌ای از آمار نیروهای کار در بخش‌های تولیدی پوشاک و خدماتی را عهده‌دار هستند و از تمامی حقوق اساسی خود محرومند.
همچنین در این روز، از فعالان کارگری که به‌خاطر فعالیت‌های خود در جهت احقاق حقوق کارگران و زحمت‌کشان با بازداشت، پرونده‌سازی امنیتی و حبس مواجه شدند، یاد میکنیم.
ما در کنار بی‌شمار برادران کارگر و فعالان کارگری محبوس در زندان‌ها، از زنان فعالان کارگری محبوس در زندان‌ها می‌گوییم.
اول ماه می بر تمامی زنان کارگر و همچنین «شریفه محمدی»، «ریحانه انصاری»، «ناهید خداجو» و «آنیشا اسداللهی» گرامی باد. زنانی محبوس در زندان که برابری در تمامی سطوح را برای زنان، طلب می‌کنند.
زنده‌باد آزادی و برابری
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
اول ماه می، روز جهانی کارگر، فقط تاریخی تقویمی برای درج تبریک‌ها به جامعه‌ی کارگری نیست. این روز که در دل خود بیش از دو قرن مبارزه و مقاومت و اعتصاب کارگران برای احقاق حقوق انسانی و مادی‌شان را جای داده است، بر پای‌بست تلاش نیروهای کار و خون کارگران در مسیر مبارزات و اعتصابات شکل گرفته است.
طی یک سال گذشته، خیابان‌ها، کارخانجات و واحدهای تولیدی شهرهای کشور مملو از کارگران، بازنشستگان، معلمان و پرستارانی بود که برای دریافت معوقات مزدی، اعتراض علیه اخراج (با ادبیات بازار آزاد که تعدیل نیرو می‌نامند) و بازپس‌گیری شان انسانی که توسط سیاست‌های نئولیبرالیستی حاکم، به یغما رفته است، باز هم دست به اعتصاب زدند و تجمعات اعتراضی خود را پیش بردند.
روز جهانی کارگر، فرصتی دیگر باره برای گفتن از تبعیض‌های شدید علیه زنان کارگر است. بنا بر آخرین گزارش مرکز آمار ایران، سهم اشتغال زنان در بازار کار، کماکان ۱۳/۱ است که نشان از «تبعیض جنسیتی» عیان در بازار کار دارد. از اردیبهشت سال گذشته تا کنون، «عدم ایمنی در محیط کار» برای زنان کارگر با شدتی حداکثری همراه بوده است و مرگ دو کارگر زن در پی فقدان ایمنی در محیط کار، همچنین آمار مصدومیت‌های جبران‌ناپذیر زنان کارگر، حاکی از آن است که جان کارگر، هیچ‌گونه ارزشی برای کارفرمایان و حاکمیت قانون‌گذار ندارد.
زنان کارگر در ایران با کفه‌ی سنگین محرومیت از قراردادهای کاری و بیمه مواجهند. ذکر این نکته لازم است که ۶۳/۴ درصد از جمعیت زنان مشغول به کار در شهرهای کشور در رده‌ی «مشاغل غیررسمی» جای می‌گیرند! این بدان معنی است که هیچ‌گونه قرارداد کاری، حق بیمه و به تبع آن، برخورداری از حقوق بازنشستگی و یا حق درمان کارآمد، برای آنان درنظر گرفته نشده است.
نکته‌ی دیگر، محرومیت از «کنوانسیون منع‌خشونت و آزار زنان کارگر» برای زنان کارگر در ایران است. خشونت‌ها و آزارهای جنسی علیه نیروهای کار زن یکی از عوامل خشونت‌باری است که در گستره‌ی دیگر تبعیض‌های صورت گرفته بر سر دستمزد، موقعیت شغلی برابر و رشد توانایی‌های زنان، کمتر مورد بررسی قرار می‌گیرد. بر اساس نظرسنجی صورت گرفته توسط کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری از ۱۰۴ اتحادیه کارگری عضو این مجموعه در ۶۶ کشور، بیش از ۹۲ درصد از آنها برای تضمین تصویب و اجرای کنوانسیون ۱۹۰ و اصلاحیه ۲۰۶ سازمان جهانی کار در تلاشند.
اول ماه می، زمانی برای یاد کردن از تمامی زنان کارگر است. زنانِ مشغول به‌کار در واحدهای تولیدی، کارگاه‌ها، کارخانجات، بخش‌های مختلف خدماتی و درمانی، زنان کشاورز، زنان دستفروش و تمامی زنان مشغول به کار در «مشاغل غیررسمی» و «بی‌ثبات‌کاری» که زیر سایه‌ی تبعیض‌های جنسیتی، اقتصادی و نژادی، برای گذران زندگی به کار مشغولند.
اول ماه می، فرصتی برای تاکید بر حقوق از دست‌رفته‌ی زنان مهاجر -به‌ویژه افغانستانی- و ستم مضاعف علیه آنهاست. زنانی که درصد عمده‌ای از آمار نیروهای کار در بخش‌های تولیدی پوشاک و خدماتی را عهده‌دار هستند و از تمامی حقوق اساسی خود محرومند.
همچنین در این روز، از فعالان کارگری که به‌خاطر فعالیت‌های خود در جهت احقاق حقوق کارگران و زحمت‌کشان با بازداشت، پرونده‌سازی امنیتی و حبس مواجه شدند، یاد میکنیم.
ما در کنار بی‌شمار برادران کارگر و فعالان کارگری محبوس در زندان‌ها، از زنان فعالان کارگری محبوس در زندان‌ها می‌گوییم.
اول ماه می بر تمامی زنان کارگر و همچنین «شریفه محمدی»، «ریحانه انصاری»، «ناهید خداجو» و «آنیشا اسداللهی» گرامی باد. زنانی محبوس در زندان که برابری در تمامی سطوح را برای زنان، طلب می‌کنند.
زنده‌باد آزادی و برابری
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
بيدارزنى
Photo
🟣 #بیدارزنی : مروری بر وضعیت زنان دستفروش در متروی تهران
دستفروشی در متروی تهران از دو دهه گذشته، چندی پس از راه‌اندازی اولین خط مترو با تعداد اندکی از زنان در داخل واگن‌های ویژه زنان شروع شد و رفته‌رفته بر تعداد این کارگرانِ بخش اقتصاد غیررسمی افزوده شد.
طی سال‌های اخیر، آمارهای ضد و نقیضی از جمله ۴۵۰۰ نفر تا ۲۰۰۰۰ نفر از تعداد دستفروشان مترو در رسانه‌های رسمی منتشر شده است که طبعا با افزایش نرخ تورم، زنان و مردان دستفروش بیش‌‌تری بر این تعداد افزوده شده و میشوند.
بر اساس گفت‌وگوهای انجام‌شده با این زنان، اکثریت آنان به‌دلیل پیدا نکردن شغلی دیگر و یا به اجبار زندگی به چنین کاری روی آورده‌اند. برخی به‌طور تمام‌وقت و حتی جمعه‌‌ها و روزهای تعطیل را نیز در مترو سپری می‌کنند و بعضی دیگر مانند دانشجویان بطور پاره‌وقت از راه دستفروشی هزینه‌هایشان را تامین می‌کنند. تعدادی دیگر از فروشندگان مترو نیز زنان و مردان سالخورده و یا کم‌توان هستند. حمایت اجتماعی ناکافی مانند بیمه‌های تامین اجتماعی و بازنشستگی مهم‌ترین دلیلی است که افراد سالمند را به سوی دستفروشی در مترو سوق می‌دهد. البته در مواردی اساسا افراد سالمند دستفروش مشمول چنین بیمه‌هایی نیستند و در موارد معدودی هم که این افراد در زمره مستمری‌بگیرانِ بیمه‌های بازنشستگی قرا می‌گیند، میزان ناچیز مستمری کفاف زندگی آنها را نمی‌دهد.
شغلی چون دستفروشی آن هم در زیرِ زمین، عوارض جسمانی متعدد و متنوعی را در پی دارد که میزان و شدت آنها بسته به سن، جنسیت و نوع کالاهایی که دستفروش‌ها به لحاظ وزن و ابعاد با خود حمل می‌کنند متغیر است. بخشی از این عوارض ناشی از گذران مدت زمان طولانی در محوطه ایستگاه‌هاست.
عوارضی چون اختلالات شنوایی به دلیل وجود صدای بلند قطارها و بلندگوهای ایستگاه‌ها و ازدحام جمعیت در ایستگاه‌های شلوغ، سردرد و سرگیجه به دلیل عدم تهویه و جابجایی مناسب هوا در محوطه‌ی سکوها که محل تجمع گاز رادون هستند و طی سال‌های ممتد ممکن است باعث ایجاد عوارض ریوی و بیماری‌های صعب‌العلاج شود. یکی از دیگر تبعات کار دستفروشانی که در معرض آلاینده‌های شیمیایی محیط مترو قرا می‌گیرند، مشکلات حنجره و سرفه‌های مزمن است. همچنین بسیاری از زنان دستفروش به دلیل حمل بار سنگین در طی ساعت‌کاری‌شان (بین ۹ تا ۱۲ ساعت) دچار کمردرد و پادردهای مزمن میشوند. با همه این مشکلات و عوارض جسمی متعدد، دستفروشان به ندرت تحت پوشش بیمه‌های درمانی هستند و این در حالی‌ست که دستفروشان مهاجر افغانستانی مطلقا از هرگونه بیمه‌ای بی‌بهره‌اند.
زنان دستفروشی که مادر نیز هستند، با چالش نگهداری از فرزند یا فرزندان‌کوچک‌شان در طول ساعت‌های کاری، روبه‌رو هستند. از طرفی نه توان مالی فرستادن کودکان‌شان به مهدکودک را دارند و نه در منزل کسی را دارند که از بچه نگهداری کند. آنها مجبورند کودکان‌شان را تنها در خانه رها کنند و یا آنها را همراه خودشان به سر کار بیاورند که در این صورت بسیاری از این کودکان‌به نحوی همراه مادرشان درگیر کار دستفروشی میشوند.
در میان زنان دستفروش مترو، زنان باردار هم دیده میشوند که مجبور به حمل کیسه‌های سنگین کارشان هستند.
⚪️ علاوه بر مشکلات مذکور، آنچه کار زنان دستفروش را طاقت‌فرساتر می‌کند، اِعمال سیاست‌های موسوم به «انضباط شهری» و رفتارهای خشنی است که به نام طرح‌‌های ساماندهی با دستفروشان صورت می‌گیرد. مامورانی که در پوشش حراست مترو و یا با لباس رسمی نیروی انتظامی و حتی گاهی در قالب لباس شخصی مانع از ادامه کار آنها میشوند و به بهانه غیرقانونی بودن این کار، اجناس زنان را که تنها سرمایه‌ی بسیاری از آنان است توقیف می‌کنند. در مواردی نیز زنان دستفروش با آزارهای کلامی همین ماموران روبرو میشوند و حتی گاهی نیز در موقعیت آزار جنسی توسط «ماموران قانون» قرار می‌گیرند.
جسم و جان زنان دستفروش مترو علی‌رغم تمام مشکلات و مصائب این کار، سال‌هاست که برای امرار معاش روزانه بر روی سکوها و در داخل واگن‌ها از قطاری به قطار دیگر فرسوده می‌شود. این در حالی‌ست که نه‌تنها آنها سهمی از اشتغال و بازار رسمی کار ندارند، بلکه به‌طور مداوم باید علاوه بر مقاومت روزانه در برابر فشار فقر زنانه‌شده، در برابر فشارهای مسئولین شهری که در حال مقابله با دستفروش‌ها هستند، مقاومت کنند و راهکارهایی را برای تداوم کار بی‌ثبات‌شان پیدا کنند.
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
دستفروشی در متروی تهران از دو دهه گذشته، چندی پس از راه‌اندازی اولین خط مترو با تعداد اندکی از زنان در داخل واگن‌های ویژه زنان شروع شد و رفته‌رفته بر تعداد این کارگرانِ بخش اقتصاد غیررسمی افزوده شد.
طی سال‌های اخیر، آمارهای ضد و نقیضی از جمله ۴۵۰۰ نفر تا ۲۰۰۰۰ نفر از تعداد دستفروشان مترو در رسانه‌های رسمی منتشر شده است که طبعا با افزایش نرخ تورم، زنان و مردان دستفروش بیش‌‌تری بر این تعداد افزوده شده و میشوند.
بر اساس گفت‌وگوهای انجام‌شده با این زنان، اکثریت آنان به‌دلیل پیدا نکردن شغلی دیگر و یا به اجبار زندگی به چنین کاری روی آورده‌اند. برخی به‌طور تمام‌وقت و حتی جمعه‌‌ها و روزهای تعطیل را نیز در مترو سپری می‌کنند و بعضی دیگر مانند دانشجویان بطور پاره‌وقت از راه دستفروشی هزینه‌هایشان را تامین می‌کنند. تعدادی دیگر از فروشندگان مترو نیز زنان و مردان سالخورده و یا کم‌توان هستند. حمایت اجتماعی ناکافی مانند بیمه‌های تامین اجتماعی و بازنشستگی مهم‌ترین دلیلی است که افراد سالمند را به سوی دستفروشی در مترو سوق می‌دهد. البته در مواردی اساسا افراد سالمند دستفروش مشمول چنین بیمه‌هایی نیستند و در موارد معدودی هم که این افراد در زمره مستمری‌بگیرانِ بیمه‌های بازنشستگی قرا می‌گیند، میزان ناچیز مستمری کفاف زندگی آنها را نمی‌دهد.
شغلی چون دستفروشی آن هم در زیرِ زمین، عوارض جسمانی متعدد و متنوعی را در پی دارد که میزان و شدت آنها بسته به سن، جنسیت و نوع کالاهایی که دستفروش‌ها به لحاظ وزن و ابعاد با خود حمل می‌کنند متغیر است. بخشی از این عوارض ناشی از گذران مدت زمان طولانی در محوطه ایستگاه‌هاست.
عوارضی چون اختلالات شنوایی به دلیل وجود صدای بلند قطارها و بلندگوهای ایستگاه‌ها و ازدحام جمعیت در ایستگاه‌های شلوغ، سردرد و سرگیجه به دلیل عدم تهویه و جابجایی مناسب هوا در محوطه‌ی سکوها که محل تجمع گاز رادون هستند و طی سال‌های ممتد ممکن است باعث ایجاد عوارض ریوی و بیماری‌های صعب‌العلاج شود. یکی از دیگر تبعات کار دستفروشانی که در معرض آلاینده‌های شیمیایی محیط مترو قرا می‌گیرند، مشکلات حنجره و سرفه‌های مزمن است. همچنین بسیاری از زنان دستفروش به دلیل حمل بار سنگین در طی ساعت‌کاری‌شان (بین ۹ تا ۱۲ ساعت) دچار کمردرد و پادردهای مزمن میشوند. با همه این مشکلات و عوارض جسمی متعدد، دستفروشان به ندرت تحت پوشش بیمه‌های درمانی هستند و این در حالی‌ست که دستفروشان مهاجر افغانستانی مطلقا از هرگونه بیمه‌ای بی‌بهره‌اند.
زنان دستفروشی که مادر نیز هستند، با چالش نگهداری از فرزند یا فرزندان‌کوچک‌شان در طول ساعت‌های کاری، روبه‌رو هستند. از طرفی نه توان مالی فرستادن کودکان‌شان به مهدکودک را دارند و نه در منزل کسی را دارند که از بچه نگهداری کند. آنها مجبورند کودکان‌شان را تنها در خانه رها کنند و یا آنها را همراه خودشان به سر کار بیاورند که در این صورت بسیاری از این کودکان‌به نحوی همراه مادرشان درگیر کار دستفروشی میشوند.
در میان زنان دستفروش مترو، زنان باردار هم دیده میشوند که مجبور به حمل کیسه‌های سنگین کارشان هستند.
⚪️ علاوه بر مشکلات مذکور، آنچه کار زنان دستفروش را طاقت‌فرساتر می‌کند، اِعمال سیاست‌های موسوم به «انضباط شهری» و رفتارهای خشنی است که به نام طرح‌‌های ساماندهی با دستفروشان صورت می‌گیرد. مامورانی که در پوشش حراست مترو و یا با لباس رسمی نیروی انتظامی و حتی گاهی در قالب لباس شخصی مانع از ادامه کار آنها میشوند و به بهانه غیرقانونی بودن این کار، اجناس زنان را که تنها سرمایه‌ی بسیاری از آنان است توقیف می‌کنند. در مواردی نیز زنان دستفروش با آزارهای کلامی همین ماموران روبرو میشوند و حتی گاهی نیز در موقعیت آزار جنسی توسط «ماموران قانون» قرار می‌گیرند.
جسم و جان زنان دستفروش مترو علی‌رغم تمام مشکلات و مصائب این کار، سال‌هاست که برای امرار معاش روزانه بر روی سکوها و در داخل واگن‌ها از قطاری به قطار دیگر فرسوده می‌شود. این در حالی‌ست که نه‌تنها آنها سهمی از اشتغال و بازار رسمی کار ندارند، بلکه به‌طور مداوم باید علاوه بر مقاومت روزانه در برابر فشار فقر زنانه‌شده، در برابر فشارهای مسئولین شهری که در حال مقابله با دستفروش‌ها هستند، مقاومت کنند و راهکارهایی را برای تداوم کار بی‌ثبات‌شان پیدا کنند.
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
🟣در روز جهانی کارگر، یادی کنیم از #مرضیه_طاهریان، کارگر شیفت شب نساجی کویر سمنان، که به دلیل گیر کردن مقنعه‌اش در دستگاه کشته شد.
⚪️ از صفحه‌ی «برخی از هنرمندان»
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
⚪️ از صفحه‌ی «برخی از هنرمندان»
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
🟣 مطهره گونه‌ای توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان اوین منتقل شد
به‌گزارش شورای صنفی دانشجویان کشور: «امروز چهارشنبه دوازدهم اردیبهشت ماه، مطهره گونه‌ای، دانشجوی تعلیقی دانشگاه علوم پزشکی تهران پس از احضار اطلاعات سپاه، توسط نیروهای این سازمان در تهران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد».
مطهره گونه‌ای، دانشجوی رشته دندانپزشکی، دبیر سابق سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران پیشتر در خلال قیام ژینا توسط نیروهای امنیتی در تهران بازداشت شده بود.
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
به‌گزارش شورای صنفی دانشجویان کشور: «امروز چهارشنبه دوازدهم اردیبهشت ماه، مطهره گونه‌ای، دانشجوی تعلیقی دانشگاه علوم پزشکی تهران پس از احضار اطلاعات سپاه، توسط نیروهای این سازمان در تهران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد».
مطهره گونه‌ای، دانشجوی رشته دندانپزشکی، دبیر سابق سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران پیشتر در خلال قیام ژینا توسط نیروهای امنیتی در تهران بازداشت شده بود.
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
بيدارزنى
Photo
🟣 گزارش ارسالی از برگزاری مراسم روز جهانی کارگر در ترکیه
نویسنده: «شقایق ک»
در حالی که اردوغان و وزارت کشور ترکیه در روزهای پیش، برگزاری تجمع در میدان تقسیم استانبول را اکیدا ممنوع اعلام کرده بودند، هزاران نفر از مردم برای برگزاری راهپیمایی روز جهانی کارگر به این میدان آمدند.
اردوغان با اشاره به فراخوان‌های منتشر شده از سوی سازمان‌های مختلف برای شرکت در اجتماعات روز اول ماه می گفت: «نباید زمینه سوء‌استفاده را برای سازمان‌های تروریستی فراهم کرد که می‌خواهند با فراخوان‌هایی که یک روز در میان منتشر می‌کنند، اول ماه‌می را به ابزاری تبلیغاتی تبدیل کنند. روشن است که اصرار بر برگزاری تجمع در منطقه‌ای غیر از محل‌های مجاز اعلام شده، فاقد حسن نیت است».
هزاران نفر از نیروهای پلیس تمام مسیرهای منتهی به میدان تقسیم را مسدود کرده بودند و هر کسی که از آنجا عبور می‌کرد تا به میدان تقسیم برود، بازداشت یا متفرق می کردند. بنا بر گزارش علی یرلی کایا وزیر کشور ترکیه تنها در استانبول دست کم ۲۱۰ نفر بازداشت شدند.
نیروهای پلیس از گاز اشک‌آور و گاز فلفل برای متفرق کردن مردم استفاده کردند که باعث شد برخی از افراد نتوانند نفس بکشند و از حال بروند.
در این راهپیمایی حضور زنان بسیار چشم‌گیر تر از سال‌های پیش بود. زنان با در دست داشتن پلاکاردهایی خواستار توقف زن‌کشی و تغییر سیاست‌های ضدزن دولت ترکیه شدند.
جوانان کرد ساکن استانبول نیز با تجمع در ساراچخانه شعارهای کوردی سر دادند.
در روز کارگر، اسرا سولین دال خبرنگار کوردی که هر سال در این تجمعات شرکت کرده و اخبار آن را به طور زنده پوشش می‌داد، در زندان است. او هفته گذشته درست همزمان با سالگرد انتشار اولین روزنامه کردستان، با حمله نیروهای پلیس به خانه‌اش بازداشت شد و پس از ۴ روز ماندن در بازداشتگاه، با دستور دادگاه به زندان افتاد.
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
نویسنده: «شقایق ک»
در حالی که اردوغان و وزارت کشور ترکیه در روزهای پیش، برگزاری تجمع در میدان تقسیم استانبول را اکیدا ممنوع اعلام کرده بودند، هزاران نفر از مردم برای برگزاری راهپیمایی روز جهانی کارگر به این میدان آمدند.
اردوغان با اشاره به فراخوان‌های منتشر شده از سوی سازمان‌های مختلف برای شرکت در اجتماعات روز اول ماه می گفت: «نباید زمینه سوء‌استفاده را برای سازمان‌های تروریستی فراهم کرد که می‌خواهند با فراخوان‌هایی که یک روز در میان منتشر می‌کنند، اول ماه‌می را به ابزاری تبلیغاتی تبدیل کنند. روشن است که اصرار بر برگزاری تجمع در منطقه‌ای غیر از محل‌های مجاز اعلام شده، فاقد حسن نیت است».
هزاران نفر از نیروهای پلیس تمام مسیرهای منتهی به میدان تقسیم را مسدود کرده بودند و هر کسی که از آنجا عبور می‌کرد تا به میدان تقسیم برود، بازداشت یا متفرق می کردند. بنا بر گزارش علی یرلی کایا وزیر کشور ترکیه تنها در استانبول دست کم ۲۱۰ نفر بازداشت شدند.
نیروهای پلیس از گاز اشک‌آور و گاز فلفل برای متفرق کردن مردم استفاده کردند که باعث شد برخی از افراد نتوانند نفس بکشند و از حال بروند.
در این راهپیمایی حضور زنان بسیار چشم‌گیر تر از سال‌های پیش بود. زنان با در دست داشتن پلاکاردهایی خواستار توقف زن‌کشی و تغییر سیاست‌های ضدزن دولت ترکیه شدند.
جوانان کرد ساکن استانبول نیز با تجمع در ساراچخانه شعارهای کوردی سر دادند.
در روز کارگر، اسرا سولین دال خبرنگار کوردی که هر سال در این تجمعات شرکت کرده و اخبار آن را به طور زنده پوشش می‌داد، در زندان است. او هفته گذشته درست همزمان با سالگرد انتشار اولین روزنامه کردستان، با حمله نیروهای پلیس به خانه‌اش بازداشت شد و پس از ۴ روز ماندن در بازداشتگاه، با دستور دادگاه به زندان افتاد.
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
🟣 گزارش تصویریِ ارسالی از مراسم روز جهانی کارگر در شهرهای استانبول، وان، باتمان، آنکارا و به‌صورت ویژه، ساراچخانه استانبول در ترکیه
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
#روز_جهانی_کارگر
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🟣 روایت بازداشت خشونت‌بار یلدا آقافضلی، کسی که «اظهار پشیمانی نکرد»
یلدا آقافضلی متولد ۱ دی ۱۳۸۱، روز ۴ آبان‌ماه ۱۴۰۱ و در خلال قیام ژینا، مقابل دانشگاه تهران با ضرب‌وشتم چندین نفر از ماموران امنیتی بازداشت شد.
او پس از بازداشت به زندان قرچک ورامین منتقل شد. روند بازجویی‌ها، تهدیدهای امنیتی و شکنجه‌های جسمی و روانی علیه او، باعث شد تا ۴ روز پس از آزادی، جان خود را از دست بدهد. (برخی از رسانه‌ها علت مرگ را خودکشی و مرگ خودخواسته‌ی وی اعلام کردند).
او با روحیه و توانی ستودنی، مدت زمان بازداشت خود را گذراند و بر اساس فایل صوتی منتسب به او، ماموران امنیتی بر روی برگه‌ی پرونده‌اش درج کرده بودند: «متهم، اظهار پشیمانی نکرد».
⚪️ فایل صوتی پیش‌رو، روایت یلدا آقافضلی از نحوه‌ی بازداشت خود توسط ماموران امنیتی و ضرب‌وشتم و خشونت‌های وارد شده علیه اوست. روایتی که تنها گوشه‌ای از کشتار و خشونت علیه معترضان و زنان مبارز حاضر در خیابان را بازگو می‌کند.
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
#قسم_به_خون_یاران_ایستاده‌ایم_تا_پایان
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani
یلدا آقافضلی متولد ۱ دی ۱۳۸۱، روز ۴ آبان‌ماه ۱۴۰۱ و در خلال قیام ژینا، مقابل دانشگاه تهران با ضرب‌وشتم چندین نفر از ماموران امنیتی بازداشت شد.
او پس از بازداشت به زندان قرچک ورامین منتقل شد. روند بازجویی‌ها، تهدیدهای امنیتی و شکنجه‌های جسمی و روانی علیه او، باعث شد تا ۴ روز پس از آزادی، جان خود را از دست بدهد. (برخی از رسانه‌ها علت مرگ را خودکشی و مرگ خودخواسته‌ی وی اعلام کردند).
او با روحیه و توانی ستودنی، مدت زمان بازداشت خود را گذراند و بر اساس فایل صوتی منتسب به او، ماموران امنیتی بر روی برگه‌ی پرونده‌اش درج کرده بودند: «متهم، اظهار پشیمانی نکرد».
⚪️ فایل صوتی پیش‌رو، روایت یلدا آقافضلی از نحوه‌ی بازداشت خود توسط ماموران امنیتی و ضرب‌وشتم و خشونت‌های وارد شده علیه اوست. روایتی که تنها گوشه‌ای از کشتار و خشونت علیه معترضان و زنان مبارز حاضر در خیابان را بازگو می‌کند.
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
#قسم_به_خون_یاران_ایستاده‌ایم_تا_پایان
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری
@bidarzani