با کمی اغراق می‌توان گفت جهان چیزی
به‌جز تفسیر ما از پدیده‌های جهان و
رفتارها و حرف‌های دیگران نیست.

این یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است
که برای بهبود روابط انسانی به‌ویژه
روابط خانوادگی باید دانست و
راهکارهایی برای آن اندیشید.

یکی از بهترین راهکارها در خانواده، گفتن
تفسیر خودمان از اتفاقات و رفتارها و
حرف‌های همسرمان است؛ البته در
فضایی آرام و پُر از اعتماد به هم
نه وسط دعوا و درگیری و برای
متهم‌کردن و شکست‌دادن.

شاید علت خیلی از اختلاف‌ها و دعواها و
طلاق‌ها وجود همین تفسیرهای متفاوت
و عمل بر اساس آن‌ها ولی نگفتن‌ آن‌ها
به طرف مقابل است که در این بُرش
از سریال در انتهای شب به بهترین
شکل می‌توان آن را مشاهده کرد.


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

بخشی تازه در بایش

در بایش سعی کرده‌ایم افزون بر نکته‌هایی
که هر پدر و مادری باید بدانند و به کار
گیرند، فرسته‌هایی ویژۀ هر مقطع
سنّی هم به اشتراک بگذاریم.

بر اساس این نظرسنجی حدود ۵۰درصد
از مخاطبان عزیز بایش، دست‌کم
یک فرزند در بازۀ سنی صفر
تا شش سال دارند.

بر همین اساس، به‌زودی مجموعه
فرسته‌هایی برای همین بازۀ
سنّی بر اساس این کتاب
به اشتراک می‌گذاریم.

ما مشتاقیم پرسش‌ها و مسئله‌های پدران
و مادرانی که فرزند نوپا دارند، بخوانیم
تا محتوایی مفیدتر برای آن‌ها
تولید و منتشر کنیم.
منتظر نظرهای
شماییم.

بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

«سلام کردی؟!»

اگر با گفتن این جمله می‌خواهید او را
آموزش بدهید، قطعاً زمان و مکان
مناسبی را انتخاب نکرده‌اید.

اگر این جمله نوعی تنبیه یا تذکر جدی
است، باز هم زمان و مکان انجام
آن در جمع و جلوی دیگران
و در لحظه‌ای که او در
کانون توجه دیگران
قرار دارد، نیست.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اما اگر می‌خواهید فرزندتان را به بهترین
شکل ممکن ضایع و سرخورده کنید
مطمئن باشید بهترین روش را
انتخاب کرده‌اید و با قوت
و قدرت ادامه بدهید.

اگر می‌خواهید طرف مقابل را مجبور کنید
دروغ بگوید و فرزند شما این فرایند را
تماشا کند (بله، سلام کرد، شما
نشنیدید!) بهترین روش را
انتخاب و اجرا کرده‌اید.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اگر فکر‌ می‌کنید از نوشتن این مطلب
می‌خواهم بگویم سلام‌کردن کودک
در جمع مهم نیست، نه اصلاً
من چنین منظوری ندارم.

اگر فکر می‌کنید می‌خواهم بگویم نباید
به کودکتان این مهارت‌ها را به‌صورت
مستقیم یا غیرمستقیم آموزش
بدهید، باز هم چنین نیست.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
می‌خواهم بگویم این رفتار برای اهداف
درست تربیتی اشتباه است و باید راه
دیگری، بهتر است غیرمستقیم برای
آموزش‌ ادب و آداب اجتماعی به
فرزندتان به کار بگیرید که اگر
برای شما هم مسئله است
در فرستۀ دیگری دربارۀ
آن بحث خواهیم کرد.


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

یا فرزندپروری یا سیاست‌زدگی

ما در جامعه‌ای سیاست‌زده زندگی می‌کنیم.
منظورم این است که به دلایل مختلفی
مردم بیش از حد، به سیاست فکر
می‌کنند و اخبار آن را می‌شنوند
و درباره‌اش حرف می‌زنند.

این فضا هرگز برای کودکان مناسب نیست.
بخش بزرگی از برنامه‌های سیاسی که در
خانه‌ها پخش می‌شود، لبریز از ناامیدی
است و کودکان توانایی درک احتمالی
بودن تحلیل‌های سیاسی  را ندارند
و ناامیدی وجودشان را فرامی‌گیرد.

بزرگسالان یا دربارۀ موضوعات سیاسی با هم
بحث و جدل می‌کنند یا عصبانی می‌شوند
و بد و‌ بیراهی می‌گویند که تک‌تک این
رفتارها به‌جز بدآموزی هیچ نتیجۀ
دیگری برای کودکان ما ندارد.

اغلب، در حین تماشای این برنامه‌ها هم
اگر کودک بخواهد حرفی بزند با بازی
پرسروصدایی بکند، با رفتار تند
والدین مواجه می‌شود که
بشین، ساکت باش.

اعضای خانواده هم بعد از تماشای این
برنامه‌ها یا اتمام بحث‌ها و جدل‌ها
به‌شدت عصبانی و کلافه‌اند و
آستانۀ تحملشان در تعامل
با فرزندشان پایین است
و زود جوش می‌آورند.


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

مقدمۀ (۱)
بخش ویژۀ کودکان نوپا در بایش

روزی نوزاد آرامتان را در آغوش می‌گرفتید
اما ناگهان با موجودی باهوش‌تر و
کله‌شق‌تر و خودرأی در خانه
مواجه شدید. به دوران
مراقبت از کودک
نوپا خوش
آمدید.

مراقبت از کودک نوپا یکی از دوره‌های بسیار
لذت‌بخش تربیت فرزند است. هیچ‌کس
مثل کودکی ۱ تا ۴ساله به شما کمک
نمی‌کند جهان را به‌شیوه‌ای جدید
و عجیب ببینید و تفسیر کنید.

دلیل اینکه کودکان نوپا رفتارهای هیجانی
و مهارنشدنی انجام می‌دهند این است
که آن‌ها با رشدی ناگهانی در مغز
مواجه می‌شوند که مدام آن‌ها
را از تعادل خارج می‌کند.

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

مقدمۀ (۲)
بخش ویژۀ کودکان نوپا در بایش

همۀ کسانی که کودک نوپا دارند، می‌دانند
چقدر فضای احساسی  حاکم بر ارتباط
با کودک ناگهان عوض می‌شود. الان
همه چیز رو به‌ راه است و ناگهان
بهانه‌گیری و جیغ و گریه‌ همه
چیز را کاملاً زیر و رو می‌کند.‌

در این موقعیت، بیشترین واکنش والدین در
قرن‌های متمادی، تنبیه بدنی بوده است
اما خوشبختانه در دهه‌های اخیر این
رفتار ویرانگر کاهش یافته است
اما متأسفانه هنوز تنبیه‌های
زبانی زیادی وجود دارد.

باید بدانید نوپایان فقط گونۀ کوچک‌شدۀ
بچه‌های بزرگ‌تر نیستند. آن‌ها مغزشان
ناکامل‌تر و طرز تفکرشان ابتدایی‌تر
و رفتارشان دورتر از تمدن است.
برای همین در چهار سال اول،
یکی از کارهای اصلی والدین
متمدن‌ کردن بچه‌هاست.

در این مجموعه فرسته سعی می‌کنیم
در تعامل با کودک نوپایتان به چهار
هدف حیاتی دست پیدا کنید:

۱. تقویت صبر و حس احترام و همکاری
۲. تبدیل کردن او به دوستی شنونده
۳.ایجاد اعتمادبه‌نفس و خودباوری
۴. متعادل‌کردن احساسات و نیز
ایجاد و تثبیت رفتارهای درست.

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

«مسخره‌بازی درنیار»

کودک: حالم خوب نیست
والد: مسخره بازی درنیار.
تو مسافرت چرا ناراحتی؟

کودک: خیلی می‌ترسم.
والد: این چه حرفِ مسخره‌ای است؟!
اینجا از چی می‌ترسی آخه؟

کودک: کاش هیچ‌وقت مدرسه نداشتیم.
والد: این‌قدر ادا و اطوار درنیار. باید
ساعت هشت بریم مدرسه.

ای کاش والد می‌گفت: «عجیب است، گاهی
اصلاً فکرش را هم نمی‌کنی وقتی در سفر
کنار ساحل خوش می‌گذرانی احساس
اندوه کنی ...» یا «می‌توانم بفهمم
چرا ترسیدی وقتی آن بیرون باد
این طور زوزه می‌کشد، آدم
می‌ترسد...» یا «خیلی
سخته کل صبح را
بری سر کلاس
ریاضی.»


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

شرم یا تقصیر؟!

وقتی کار اشتباهی می‌کنیم و از کارمان ناراحتیم، چه احساسی داریم؟
کمی فکر کنید و سریع
نروید خط بعد!

بیشترِ اوقات در این موقعیت، احساس
تقصیر می‌کنیم؛ یعنی کوتاهی کردم و
باعث این اشتباه و خطا و مشکل
شد و خودم را سرزنش می‌کنم.

شاید طبیعی‌ترین و درست‌ترین واکنش
به احساس تفصیر‌ باشد: «به خودم
قول می‌دم که دیگه انجام ندم!»

اما گاهی بعد از انجام یک اشتباه حس
دیگری داریم که خودمان را مقصر
نمی‌دانیم، بلکه حس می‌کنیم
مشکل از ماست یا اصلاً
آدم ناتوانی نیستیم.

این احساس دیگر تقصیر نیست، شرم
است. شرم دربارۀ شخصیت ماست
و راحت نمی‌توانیم از کنارش عبور
کنیم و به خودمان بگوییم قول
می‌دهم دیگر انجام ندهم.

در این موقعیتِ سخت و دشوار از خودمان
می‌پرسیم: «با خودم چکار کنم؟» «خودم
رو واقعاً چطوری می‌تونم عوض کنم؟»

به یاد داشته باشیم که تقصیر را به‌کمک «خود» جبران می‌کنیم؛ اما در شرم
دقیقاً «خود» تخریب می‌شود
و امکان جبران را خیلی
سخت می‌کند.

حتماً اگر کمی فکر کنیم، تجربه‌هایی از
هر دو احساس داریم. اگر اذیتمان
نمی‌کند، اینجا بنویسیم تا در
فرسته‌های بعدی دربارۀ
ابزار شرم در تربیت
فرزند بگوییم!


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

دوستان گاهی مهم‌تر می‌شوند و حتی جای
والدین را هم می‌گیرند که این موضوع
برخی والدین را خیلی آزار می‌دهد.

نوجوان به چند دلیل دوست دارد زمان زیادی
را با دوستانش سپری کند: ۱. به او احساس
استقلال می‌دهد. ۲. دغدغه‌های مشترک
زیادی دارند. ۳. ارزش‌ها و هنجارهای
مشترکی دارند. ۴. آن‌ها را برای
نقش‌ها و روابط بزرگسالی
به‌خوبی آماده می‌کند.

چند پیشنهاد مهم: ۱. در برابر آن مقاومت
نکنید. ۲. فضا را به‌سمت لجبازی سوق
ندهید. ۳. هرگز از او مچ‌گیری نکنید.‌
۴. به او اعتماد کنید و اجازه ندهید
اعتماد بینتان آسیب ببیند. ۵. با
همراهی خودش شاخص‌هایی
برای انتخاب دوستان و روابط
دوستانه‌ در نظر بگیرید. ۶.
هرگز او‌ را با نوجوان‌های
دیگران مقایسه نکنید.
۷. امکان تجربه‌کردن
و تجدیدنظر به او و
خودتان بدهید.

برگرفته از کتاب
با نوجوان سرکش چه کنیم؟


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

چهار مسئلۀ اصلی کودکان نوپا

۱. محدودیت‌ها و جذابیت‌های زندگی مدرن

۲. متعادل نبودن مغز

۳. اقتضائات مراحل رشد

۴. واکنش‌های نامعقول برآمده از ویژگی‌های شخصیتی

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی
نو در تربیت فرزند

۱. محدودیت‌ها و محرک‌های زندگی مدرن

زندگی‌کردن در آپارتمان برای ما عادی است
اما برای کودکی نوپا با دنیایی از انرژی
و شور و نشاطِ بازی و کنجکاوی
بی‌پایان، شبیه زندان است.

در آپارتمان نه امکان تجربه‌ای نو وجود دارد
نه با طبیعت با همۀ عناصر و اجزایش
می‌توان ارتباطی پیدا کرد و‌ نه
امکان جنب‌وجوش و
حرکتی هست.

طبیعی است کودک نوپا در چنین جایی
عصر که می‌شود از در و دیوار بالا
می‌رود و خسته و کلافه و
بی‌حوصله و بی‌تابِ
بیرون رفتن است.

البته دنیای امروز برای بچه‌ها جذابیت‌های
زیادی هم دارد: کارتون‌ها و ویدئوهای
جذاب، بازی‌های رایانه‌ای، وسایل
بازی پرسروصدا و پرزرق‌و‌برق
و رنگ‌های تند و درخشان.

همۀ این محرک‌های ریز و درشت در پایان
روز، خستگی و کلافگی و بی‌حوصلگی
و خشم و ناراحتی کودک را در پی
دارد؛ اما کودک و پدرومادرش
متوجه علت آن نیستند و
فردا دوباره همین روند
ادامه پیدا می‌کند.

تا می‌توانید، در این سن از اسباب‌بازی‌های
ساده و مشارکتی و کم‌زرق‌وبرق و‌ چراغ
و صدا استفاده کنید. شاید این‌ها
وسایل جذابی برای کودک باشد
اما جایگزین حضور والدین
و ابزارهای مناسبی برای
پرورش او نیستند.

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی
نو در تربیت فرزند

تجربه‌زیسته: رابطۀ امن مادرفرزندی

برای همۀ ما کم‌وبیش پیش آمده
که وقتی به تربیت فرزند فکر می‌کنیم
یاد رفتارهای تربیتی پدر و مادرمان بیفتیم.

جالب اینکه گاهی  پدر و مادرمان
بدون اینکه از جایی هم یاد گرفته باشند
چقدر در روش تربیتی درست عمل می‌کردند.

مثلاً مادر من هیچ‌وقت کاری نمی‌کردند که
از حرف‌زدن باهاشون بترسم برای همین
همیشه راحت با مادرم حرف می‌زدم
و‌ برای همین همیشه یه تکیه‌گاه
امن و یه مشاور امین داشتم
و در خیلی از موقعیت‌های
زندگی‌ام به دادم رسید
و من را نجات داد.

الان که این‌قدر دربارۀ تربیت فرزند
فکر می‌کنم و کتاب می‌خوانم، فهمیدم
این مهم‌ترین کاری است که ما باید انجام
بدهیم: «ایجاد رابطۀ امن بین والدین و فرزند»

چرا مهم‌ترین است؟ چون می‌تواند
از بسیاری از مشکلاتی که ممکن است
پیش بیاید، پیشگیری کند و به‌راحتی خیلی
از مشکلات پیش‌آمده را بررسی و برطرف کند.

البته چیزی که این رابطه را تکمیل می‌کند
یه پدر و مادر توانمند و ماهر و باسواد
هم هست. رابطۀ امن لازم است
اما کافی نیست؛ پدر و مادر
ماهر و باسواد می‌توانند
به‌خوبی به فرزندشان
در این رابطۀ امن
همراهی کنند.


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

۲. متعادل و متوازن نبودن مغز

مغز کودکان نوپا چند برابر کودکان بزرگ‌تر
یا بزرگسالان فعالیت شناختی و تحلیلی
انجام می‌دهد و برای کمک به این
تندباد فعالیت‌های مغزی، مغز
دو دسته فعالیت مختلف
را از هم جدا می‌کند.

بخشی از مغز درگیر فعالیت‌های سیستماتیک
و نظام‌مند اعصاب است مثل انتخاب‌کردن
واژه‌های مناسب و شمارش اشیا و لوازم
و حل مرحله‌به‌مرحلۀ مسائل پیش رو.

بخش دیگری از مغز در تصمیم‌گیری‌های
سریع، شناخت فوری صورت افراد،
درک احساسات و ابراز آن‌ها
به‌شدت درگیر است.

در کودکان نوپا بخش دوم بسیار بسیار
فعال‌تر است؛ چون در حال شناخت
و تفسیر دنیای ناشناختۀ اطراف
است و بخش منطقی مغزشان
فعالیت کمتری دارد. همین
وضعیت مغزی، در رفتار
این کودکان خود را
نشان می‌دهد.

با این توصیف می‌توانیم بفهمیم چرا کودکان
نوپا خیلی کمتر از کودکان ۴ سال به بالا
می‌توانند احساسات خود را مدیریت
کنند و بیشتر عصبانی می‌شوند
و کمتر با منطق و استدلال
می‌شود با آن‌ها حرف زد.

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی
نو در تربیت فرزند

«بچۀ خوبی بودی؟!»

این جمله یا جمله‌هایی شبیه به این، مانند
«بچۀ خوبی باش» «بچۀ خوبی نبودی» را
پدر و مادرها و نزدیکان زیاد به کودکان
می‌گویند و از قضا به چند دلیل اصلاً
جمله‌های خوبی نیستند و اثرهای
منفی و عمیق و ماندگاری بر او
به‌ویژه احساساتش می‌گذارد.

در فرستۀ شرم کمی توضیح دادیم که وقتی
اتفاق بدی می‌افتد، گاهی بدی را به کار
نسبت می‌دهیم و گاهی به خود فرد.
اولی تقصیر و دومی شرم است.
شرم، شخصیت و هویت فرد
را به‌شدت ویران می‌کند‌.

به‌جای اینکه بگوییم «بچۀ خوبی بودی؟!» می‌توانیم بگوییم «کار اشتباهی نکردی؟»
«مشکل خاصی پیش نیامد؟» به‌جای
اینکه بگوییم «بچۀ خوبی بود؟!»،
می‌توانیم بگوییم «بچۀ آرامی
بود؟» یا «در کارها به شما
و دیگران کمک کرد؟»

این جمله‌ها ساده و حتی شبیه به هم به
نظر می‌رسند؛ اما احساسات متفاوتی را
به کودک منتقل می‌کنند. این موضوع
را می‌توانیم با مرور خاطرات کودکی
خودمان بفهمیم که خیلی وقت‌ها
در خلوتمان به‌خاطر اشتباهاتمان
چه حس استرس و شرم سخت
و سنگینی را تحمل می‌کردیم!


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

چه کار کنم وقتی فرزندم لجبازی می‌کند؟! (۱)

۱. دوباره فکر کنید
رفتار خودتان و فرزندتان را تحلیل کنید و
بفهمید کجا بیشترین مشکل را دارید و
چطور می‌توانید مشکل را به کمترین
حد ممکن برسانید. تحلیل کنید که
نتیجۀ رفتارتان با فرزندتان چیست
و چه رفتاری را باید تغییر دهید.

۲. درخواست‌هایتان را اصلاح کنید
گاهی کودک یا نوجوان چون حرف پدر و مادر درست نیست، زیر بار نمی‌روند. گاهی به
درخواست‌هایی که از فرزندتان دارید
فکر کنید و آن‌ها را اصلاح کنید.

۳. به اهداف بلندمدت فکر کنید
یکی از مشکلات اساسی در تربیت فرزند این
است که پدر و مادر می‌خواهند در آن لحظه
او ساکت شود یا دیگر سوال نپرسد یا گریه
نکند و بر همین اساس تصمیم می‌گیرند
با او چه رفتاری بکنند؛ در صورتی که در
تربیت فرزند باید به تأثیر بلندمدت و
رفتار با کودک یا نوجوان فکر کرد.

برگرفته از کتاب
فرزندپروری بدون شرط


بایش؛ بینی نو
در تربیت فرزند

بعضی نوجوان‌ها ذاتاً سرکش‌اند؟!

هیچ‌کس ذاتاً سرکش نیست. سرکشی نوعی
ویژگی شخصیتی است که عوامل درونی و
بیرونی زیادی آن را شکل می‌دهد. البته
بعضی افراد ذاتاً ویژگی‌هایی دارند که
که زمینۀ مناسبی برای سرکشی به
حساب می‌آید. به این ویژگی‌های
ذاتی، می‌گویند خلق‌وخو؛ پس
خلق‌وخو ذاتی اما شخصیت
به‌مرور شکل می‌گیرد.

پس باید بدانیم اگر فرزندمان سرکش است
یا اگر می‌خواهیم فرزندمان سرکش نشود
افکار و رفتارهای ما و دوستان و محیط
خانوادگی و دوستانه و اجتماعی‌اش
و البته روش‌‌های تربیت ما نقش
پررنگی در این ویژگی او دارد.

برگرفته از کتاب
با نوجوان سرکش چه کنیم


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

۳. مسائل مراحل رشد

کودکان در مسیر رشد زیستی‌شان کارهایی
انجام می‌دهند که پدر و مادرشان
را وحشتناک کلافه می‌کنند.
بعضی از این کارها:

کودک نوپا بعد از ماه‌ها که خوابیده و فقط
به سقف نگاه کرده یا همیشه از دیگران
پایین‌تر بوده و چهاردست‌وپا رفته
حالا می‌تواند راه برود و‌ همۀ
خانه را بگردد و کشف
کند؛ پس لحظه‌ای
آرام نمی‌ماند.

کودک نوپا به‌شدت خودمحور و سرسخت
است. کسی جز خودش را نمی‌بیند و
فقط می‌خواهد حرف خودش را
به کرسی بنشاند؛ چون از
ذهنی هنوز گفت‌وگو
و تفاهم نمی‌کند.

کودک نوپا مدام از این شاخه به آن شاخه
می‌پرد و بعضی می‌گویند اندازۀ دامنۀ
توجه‌اش مثل زنبور عسل است و
لحظه‌ای نمی‌تواند تمرکز کند
و این موضوع پدر و مادر
را کلافه می‌کند و گاهی
برچسب‌های منفی
به او می‌زنند!

کودک نوپا در برابر هر محدودیتی به‌شدت
کم‌طاقت است و جالب اینکه یکی از
کارهای مهمی که پدر و مادر باید
با او تمرین کنند تا کم‌کم یاد
بگیرد، فهمیدن و پذیرفتن
این محدودیت‌هاست.

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی
نو در تربیت فرزند

تجربه‌زیسته: راه تضمینی آموزش دروغ!

بارها کسانی را دیده‌ام که با شوخی‌های
نادرستی که با کودکان می‌کنند
آموزش‌های اشتباهی به
آن‌ها می‌دهند.

«یه چیزی می‌گم، فقط قول بده به اون نگی:
من تو رو بیشتر از اون دوست دارم!»
طبیعتاً بچه در این موقعیت اول
قول می‌دهد که نمی‌گوید؛
ولی به‌خاطر محتوای
این حرف تشویق
می‌شود که
بگوید.

این شوخی بی‌مزه و بدآموز چند پیامد ناگوار
دارد: ۱. کودک مدام مقایسه می‌شود. ۲.
بی‌دلیل به دیگری برتری داده می‌شود.
۳. بچه مدام قول می‌دهد و برخلاف
آن عمل می‌کند؛ ولی دیگران برای
او ذوق می‌کنند و به این رفتار
می‌خندند. واقعاً بهتر از این
نمی‌شود چند رفتار اشتباه
را به کودک آموزش داد!


بایش؛ بینشی نو
در تربیت فرزند

۴. واکنش‌های نامعقول به‌دلیل ویژگی‌های شخصیتی

هر کودک نوپایی مثل ظاهر و اثر انگشتش
شخصیت یگانه دارد که ترکیبی از هوش
و توانمندی‌ها و سرشت ویژۀ اوست.
سرشت، شیوۀ تعامل او با جهان
است: شجاع یا محافظه‌کار؟!
آرام یا آتشی‌مزاج؟ کله‌شق
یا بی‌تکلف و آسان‌گیر؟

سرشت کودک، ترکیبی از سرشت والدین
است و ضرورتاً مطابق و متضاد آن‌ها
نیست؛ ولی نسبت مشخصی با
آن‌ها دارد. دانستن سرشت
کودک به پدر و مادرها
کمک می‌کند رفتار
او را بهتر و بیشتر
پیش‌بینی کنند.

برای به‌دست‌آوردن فهمی کلی از سرشت
کودکان می‌توان آن‌ها را در سه دسته
جای داد: ملایم، خجالتی، پُرتحرک
و سرزنده. با این توصیف می‌توان
بسیاری از رفتارها و واکنش‌های
کودکان و حتی نوجوانان را تا
حد زیادی فهمید و واکنش
درستی هم نشان داد.

برگرفته از کتاب
شادترین کودک محله


بایش؛ بینشی
نو در تربیت فرزند