موسسه‌ی بهاران خرد و اندیشه

داستانِ دانا نکو وقت
شاگرد کارگاهِ داستان نویسی نوجوان

زیر پیام من که می پرسید مشق جلسه بعد چیست ،کسی نوشته بود: باید درباره راه پله ساختمان بهاران بنویسیم .خندیدم ،چه حرف ها ،این همه موضوع ،آخر چرا باید درباره راه پله بنویسیم،خواستم زیر پیامش بنویسم شوخی خوبی بود،ولی وقتی دیدم بقیه با جدیت تمام در گروه می پرسند شما چند صفحه نوشتید ،و راه پله اش چند پله داشت شک کردم .
بعد از خواندن پیام ها گوشی را خاموش کردم ودرکشو گذاشتم ،باید شروع می کردم ،چند صفحه کاغذ از کلاسورم برداشتم و خودکارم را آماده کرده ،اما تا خواستم بنویسم نوک خودکارم در چند میلیمتری صفحه متوقف ماند ،هیچ چیز به فکرم نمی رسید،آخر راه پله هم نوشتن داشت ؟
با خودم فکر کردم باز این معلم ما روشنفکر بازی اش گرفته ،روشن فکر بازی ...مطمئنم این کلمه هم در کلاس رد می شود ، با خودم فکر کردم پس آن دانا کجاست که انشاهایی که در زنگ تفریح می نوشت از انشاهایی که بقیه ساعت ها برایش سعی کرده بودند ،بهتربود؟
خواستم از اول شروع کنم ،با خودم فکر کردم خب راه پله چه چیزهایی دارد ،قاعدتا چندتا پله ،یک نرده ،دیوارو شاید یک پیچ در وسط .همین طور نشسته بودم و وقتم را تلف می کردم ،به یاد خانم نادری افتادم و جلسه ای که از آن غایب بودم .
رفتم و در راه پله خانه نشستم،پله ها سرد بودند و من یخ کرده بودم ،چند دقیقه بعد پسرهمسایه که داشت از پله ها پایین می رفت ،من را دید و ایستاد،سعی می کردم لرزش و سرمایم را نشان ندهم ولی نمی شد ،پسرخندید ،هرکس دیگری هم بچه ای را که وسط راه پله نشسته و از سرما می لرزید، دیده بود ،می خندید ،تازه چه بدتر که برگه وخودکار هم توی دستش باشد .
دستم را مثل سایبانی روی پیشانی ام گذاشتم ،طوری که چشمانم معلوم نباشد ،خنده اش تمام نمی شد،کم کم حس کردم برای خجالت دادن من خود را به زور می خنداند ،عصبانی شدم ،برگشتم و گفتم مرض که به خنده ساختگی اش خاتمه داد و با لحن تهدید آمیزی گفت : اوی دنا مراقب خودت باش ،جدیدا کامنت های خوبی نمی ری!
با خودم گفتم خدایا من حتی اینستاگرام ندارم ،اما وقتی جوابم را داد ،فهمیدم که این را بلند گفته ام، پسر همسایه گفت احمق !
باز خواست یک چیز دیگر بگوید که ناگهان صدای مادرش از طبقه بالا آمد که فریاد می زد:
محسن ،چرا هنوز نرفتی ،بدو ماست بخر تا غذا سرد نشده .
یاد تبلیغ ماست سون افتادم ،از آن تبلیغ متنفرم ،در آن شرایط تنها کاری که نمی توانستم انجام بدهم ،نوشتن بود .
پس بلند شدم و به سمت خانه خودمان رفتم،افتادم روی تخت که صدای مادرم از بیرون اتاق آمد : دانا آماده شو ،مشقی چیزی داری بردارکه بریم خونه مادربزرگت .
خانه مادربزرگم ،آن جا خیلی خاطره داشتم ،مادربزرگم به زودی به مشهد می رود و ما فقط دوبار در سال می بینمش ،به این که فکر می کنم حالم بد می شود ،آخر یک اقیانوس بدون آبش چه معنی دارد ،اقیانوس خود آب است ،اصلا چرا درباره همین ننویسم ؟
بلند شدم و به صفحه خالی روی میزم نگاه کردم ،به زودی پر می شد از کلمه ،پشت میز نشستم و شروع کردم به نوشتن ....

#داستان_نویسی

@baharanschool1

1.9K views07:19