🌷من #فواد_قدیمی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۳۰ شهریور ماه ۱۴۰۱. سی و نه سالم بود، متولد ۱ اسفند ماه ۱۳۶۱. فرزند عبدالله و حدیقه بودم و دو خواهر به نامهای فاطمه و دلشاد و دو برادر به نامهای لقمان و امید داشتم، من فرزند دوم و پسر بزرگ خانواده بودم. تو خانواده‌ای با وضعیت نسبتا متوسط به دنیا اومدم و اهل و ساکن روستای قلعه ریحانه در ۱۵ کیلومتری شهر دیواندره در استان کردستان بودم. من‌ فقط تا کلاس پنجم درس خوندم و به خیاطی علاقه زیادی داشتم، به همین خاطر پیش داییم رفتم و تو سه سال حسابی خیاطی رو ازش یاد گرفتم. بعد به یه خشکشویی رفتم و اونجا هم آموزش دیدم. وقتی ۱۷ سالم شد پدرم برام یه مغازه خرید و اسمشو گذاشت «خشکشویی جوانان». تو دوران بچگی وقتی بازی میکردم همش دلم میخواست شهید بشم و هی میگفتم یعنی من شهید میشم؟ اصولا به همه احترام میذاشتم مخصوصا به جوونا، شوخ طبع، خانواده دوست، دست و دلباز، عاشق گردش و تفریح و سفر بودم. به طبیعت و مخصوصا کوه علاقه زیادی داشتم، همیشه در جمع آوری زباله تو طبیعت پیشقدم میشدم و به خانوادمم تاکید میکردم که احترام به طبیعت وظیفه هممونه، من «ژینگه پرست» به معنای عاشق و مراقب محیط زیست بودم. خیلی به ظاهر و نظافت و پاکیزگی خودم اهمیت میدادم و تو همه کارام مرتب و دقیق بودم. تو شغلم سرویسی که به مشتریام ارایه میدادم خیلی برام مهم بود و تو این زمینه دقت زیادی میکردم که مردم ناراضی از مغازه‌ام بیرون نرن، گاهی حتی با برادرام بحث میکردم که باید کار مردم رو با دقت و حوصله انجام بدیم. پدرم کارمند بازنشسته سپاه بود. وقتی ۲۱ سالم بود تو اردیبهشت ماه ۱۳۸۲ با دختری بنام ژیلا آزادی ازدواج کردم، ژیلا آرایشگر بود. حاصل زندگی مشترک ما دو پسر بنامهای کیان متولد ۱۳۸۵ و کاروان متولد ۱۳۹۲ بود.

اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی در اواخر شهریور ماه ۱۴۰۱ شروع شد. من وقتی شنیدم که مزدورای رژیم یه دختر کورد رو تو تهران مورد ضرب و شتم قرار دادن و کشتن خیلی ناراحت شدم، روز دوشنبه ۲۸ شهریور ماه وقتی خاکسپاری مهسا برگزار شد منم تو مراسم شرکت کردم. اعتراضات ساعت نه و نیم صبح شروع شد، ساعت ۱۰ روبروی خانه معلم بودیم که سرکوبگرا وحشیانه بهمون جمله ور شدن، اونا به سمت مردم بیدفاع با گلوله های جنگی شلیک میکردن. ناگهان از برجک سپاه منو هدف قرار دادن و تیراندازی کردن، گلوله از سمت راست به کلیه‌ام اصابت کرد و از سمت چپ بیرون اومد و دست چپم رو هم مجروح کرد. مردم سریع منو از پله ها بردن پایین بردن و گذاشتن جلوی آرایشگاه همسرم. خودش اونجا نبود ولی یه خانمی با روسری زخممو بست. ولی ناگهان سه نفر که سر و صورتشونو پوشونده بودن اومدن و منو به زور با خودشون بردن و کنار جدول خیابون روبروی ثبت احوال و بیمارستان رها کردن. یه نفر که از اونجا رد میشد منو دید و فورا شناخت و سریع بردم به داخل بیمارستان. اونجا پر از مامورای اطلاعات بود. محسن محمدی رو هم اونجا دیدم که تیر خورده بود ولی من نمیدونستم جان باخته و هی میگفتم من حالم خوبه به محسن برسین…
مامورای امنیتی هم با لباس پرستاری راحت تو اتاق عمل میومدن و میرفتن!
از اون طرف وقتی خانوادم از تیر خوردنم خبردارشدن سریع اومدن بیمارستان. حال من رو به وخامت گذاشت، پدرم با نگرانی رفت پیش فرماندار و بهش گفت همونطوری که دستور شلیک میدی دستور بده هلیکوپتر بیاد پسرمو ببره بیمارستان تو سنندج. اونا هلیکوپتر رو فرستادن و منو یواشکی از در پشت بردن تو آمبولانس! یه نفر به خانوادم خبر داد و اونا سریع اومدن بالای سرم و شروع کردن باهام حرف زدن. منم هی بهشون میگفتم نگران نباشین خوبم! منو با هلیکوپتر بردن سنندج بیمارستان کوثر و خانوادمم با ماشین اومدن، وقتی اونا رسیدن منو عمل کرده بودن. یکی از آشناهامون تو بیمارستان از من عکس و فیلم گرفت ولی دو‌ تا مزدور اومده بودن تو آسانسور و وادارش کرده بودن اونا رو کامل حتی از قسمت پاک شده های گوشی هم حذف
کنه، یه مرد کچل قد بلند که معلوم بود ماموره هم دایم توی بیمارستان دیواندره و هم بیمارستان کوثر دور و برمون بود. اونجا اصلا به من رسیدگی نکردن. با زور و گریه‌های مادرم امید و لقمان تونستن به دیدنم بیان، با هم حرف زدیم و شوخی کردیم، حتی امانتی کیان و کاروان رو دادم دست برادرام، من حال خوبی نداشتم و عاقبت بر اثر شدت جراحات و رسیدگی ناکافی بیمارستان بدنم تاب نیاورد و در بامداد چهارشنبه ۳۰ شهریور ماه ۱۴۰۱ ساعت چهار و نیم صبح دیده از دنیا فرو بستم…

تو حیاط بیمارستان پر بود از مامورای امنیتی و لباس شخصیا. قبلا کیان تو تهران بخاطر فوتبال پیش امید برادرم مونده بود ولی دیگه نه امید رفت تهران و نه کیان، خانوادم حتی شب تو حیاط بیمارستان بودن تا روز چهارشنبه ساعت چهار و نیم صبح که بهشون خبر کشته شدن منو دادن.
چند نفر از اعضای خانوادمو فرستادن دیواندره ولی پدرم،👇