2021-ի ընտրությունները կեղծվե՞լ են
Թրքասեր Դավոյան Արփիի կռիսության պատճառով խայտառակված ՔՊ-ականները շարունակում են հանդես գալ անհամոզիչ ինքնարդարացումներով՝ մարդկանց մոտ ինչ-որ կերպ սեփական դեմքը փրկելու համար արտաբերելով այնպիսի մտքեր, որոնք լսելիս «եփած հավի ծիծաղն է գալիս»:
Իր մտքի թռիչքով Աղազարյան Հովիկին է փորձել գերազանցել Պապոյան Գևորը, որը, բացառելով ընտրության ժամանակ դիտավորության որևէ վարկած, վերահաշվակի մասին այսպես է արտահայտվել. «Վստահ չեմ, միգուցե։ Հաշվարկի հետ կապված չեմ բացառում, որ մուտքագրողը հոգնած է եղել, մկնիկը մի հատ վերև, մի հատ ներքև է արել…»:
ՔՊ-ի վարչության ընտրությունները փաստեցին, որ գործ ունենք մի խումբ խուլիգանների ու «խուլիգանկաների» հետ՝ մարդկանց, որոնք նույնիսկ իրար մեջ չեն կարողանում կիսել աթոռներն ու պաշտոնները: Ինչպես հայտնի է, Աղազարյան Հովիկն էլ, փաստելու համար, որ իբր ընտրություններն արդար են անցել, հայտարարել է, որ չնայած ՔՊ-ում իրենից շատ Նիկոլին ավելի նվիրված մարդ չկա, բայց ինքը չի ընտրվել ՔՊ վարչության անդամ՝միաժամանակ վստահեցնելով,որ ՔՊ-ում սրբեր չկան:
Այս ամենը, սակայն, շատ ավելի կարևոր ու գլոբալ հարց է ծնում՝ վերաբերող ոչ թե ՔՊ-ի «չուռկեքին», այլ՝ Հայաստանի ճակատագրին: Մի ուժ, որն իր ներքին ընտրություններում չի կարողանում արդարություն ու աներկբա փոխվստահություն ապահովել, ինչպե՞ս կարող է երաշխավորել, որ ասենք 2021-ի ընտրությունները կեղծված չեն եղել: Ո՞վ կարող է այսքանից հետո երաշխավորել, որ 2021-ի ընտրություններում արձանագրված պատկերը Հայաստանի ժողովրդի տրամադրությունների իրական պատկերն է հանդիսացել,այլ ոչ թե ասենք նույն Դավոյան Արփիի դավադրության հետևանքը: Ոչ ոք էլ չի կարող ու այլևս նույնիսկ բարոյական իրավունք էլ չունի՝ նման բան պնդելու:
Բայց դե եղածն եղած է, ժամանակը հետ տալ չի լինի…
Թրքասեր Դավոյան Արփիի կռիսության պատճառով խայտառակված ՔՊ-ականները շարունակում են հանդես գալ անհամոզիչ ինքնարդարացումներով՝ մարդկանց մոտ ինչ-որ կերպ սեփական դեմքը փրկելու համար արտաբերելով այնպիսի մտքեր, որոնք լսելիս «եփած հավի ծիծաղն է գալիս»:
Իր մտքի թռիչքով Աղազարյան Հովիկին է փորձել գերազանցել Պապոյան Գևորը, որը, բացառելով ընտրության ժամանակ դիտավորության որևէ վարկած, վերահաշվակի մասին այսպես է արտահայտվել. «Վստահ չեմ, միգուցե։ Հաշվարկի հետ կապված չեմ բացառում, որ մուտքագրողը հոգնած է եղել, մկնիկը մի հատ վերև, մի հատ ներքև է արել…»:
ՔՊ-ի վարչության ընտրությունները փաստեցին, որ գործ ունենք մի խումբ խուլիգանների ու «խուլիգանկաների» հետ՝ մարդկանց, որոնք նույնիսկ իրար մեջ չեն կարողանում կիսել աթոռներն ու պաշտոնները: Ինչպես հայտնի է, Աղազարյան Հովիկն էլ, փաստելու համար, որ իբր ընտրություններն արդար են անցել, հայտարարել է, որ չնայած ՔՊ-ում իրենից շատ Նիկոլին ավելի նվիրված մարդ չկա, բայց ինքը չի ընտրվել ՔՊ վարչության անդամ՝միաժամանակ վստահեցնելով,որ ՔՊ-ում սրբեր չկան:
Այս ամենը, սակայն, շատ ավելի կարևոր ու գլոբալ հարց է ծնում՝ վերաբերող ոչ թե ՔՊ-ի «չուռկեքին», այլ՝ Հայաստանի ճակատագրին: Մի ուժ, որն իր ներքին ընտրություններում չի կարողանում արդարություն ու աներկբա փոխվստահություն ապահովել, ինչպե՞ս կարող է երաշխավորել, որ ասենք 2021-ի ընտրությունները կեղծված չեն եղել: Ո՞վ կարող է այսքանից հետո երաշխավորել, որ 2021-ի ընտրություններում արձանագրված պատկերը Հայաստանի ժողովրդի տրամադրությունների իրական պատկերն է հանդիսացել,այլ ոչ թե ասենք նույն Դավոյան Արփիի դավադրության հետևանքը: Ոչ ոք էլ չի կարող ու այլևս նույնիսկ բարոյական իրավունք էլ չունի՝ նման բան պնդելու:
Բայց դե եղածն եղած է, ժամանակը հետ տալ չի լինի…
Գուգոն փող է ուզում
ԱԺ-ում փառաբանելով Միրզոյան Արոյի «հանճարը»՝ Արսենյան Գուգոն նրան կոչ է արել պետությունից ավելի շատ փող ուզել՝ ԱԳՆ-ի ֆինանսավորումը մեծացնելու, հայ դիվանագետների աշխատանքի արդյունավետությունն է՛լ ավելի բարձրացնելու, Հայաստանի միջազգային վարկն ու հեղինակությունն ավելացնելու և այլն: «Պահանջեք, որ ԱԳՆ-ի բյուջեն լինի 25 միլիարդ. դիվանագետների աշխատավարձն անբավարար է»,-մասնավորապես՝ ասել էր Գուգոն Արոյին:
Ի՞նչն է Գուգոյին այդքան գերել Արոյի աշխատելաոճում: Երևի այն, որ ժամանակին թուրքերին ղազագիր տված Արոյի շնորհիվ է նաև, որ Հայաստանի թրքացման պրոցեսն անխափան ընթացք է ստանում՝ բնական դաշնակիցներին մեզանից վանելով, իսկ թշնամուն որպես բարեկամ ներկայացնելով:
Ի գիտություն Գուգոյի՝ Հայաստանի խնդիրը ոչ թե դիվանագետների կամ արտգործնախարարության աշխատակիցների ցածր աշխատավարձերն են, այլ՝ այն, թե ովքեր են, ինչ մասնագիտական որակի տեր մարդիկ են նստած հարկատուների վզին:
Բանն այն է, որ հեղափոխությունից հետո Հայաստանի դիվանագիտական կորպուսի մասնագիտական պոտենցիալը խիստ աղքատացել է. հասկանալով, թե ինչ կարգի ղեկավարութան, վարչապետի հետ գործ ունեն՝իրենց հարգող շատ վաստակաշատ դիվանագետներ թողել-գնացել են՝ չմասնակցելով երկրի կործանման գործին: Հիմա եթե Գուգոյի նպատակը շատ աշխատավարձով լավ կադրերին գայթակղելն է, ապա թող վստահ լինի, որ իր մոտ ոչինչ չի ստացվելու, քանի որ խնդիրը ոչ թե ֆինանսն է, այլ՝ Նիկոլն ու նրա հետապնդած նպատակները: Ոչ մի իրեն հարգող դիվանագետ, իսկ նրանցից շատերը, որպես կանոն, չունեն սոցիալական խնդիրներ, երբեք չի գալու ու գուգոների ձեռքի տակ ի փառս թուրքերի չի աշխատելու: Հայաստանի ինչի՞ն է պետք դիվանագիտությունն առհասարակ, եթե Նիկոլի թելադրանքով պետությունն ուղղակի կազմալուծվում ու հանձնվում է: Երևի Գուգոյից պետք է հարցնել:
ԱԺ-ում փառաբանելով Միրզոյան Արոյի «հանճարը»՝ Արսենյան Գուգոն նրան կոչ է արել պետությունից ավելի շատ փող ուզել՝ ԱԳՆ-ի ֆինանսավորումը մեծացնելու, հայ դիվանագետների աշխատանքի արդյունավետությունն է՛լ ավելի բարձրացնելու, Հայաստանի միջազգային վարկն ու հեղինակությունն ավելացնելու և այլն: «Պահանջեք, որ ԱԳՆ-ի բյուջեն լինի 25 միլիարդ. դիվանագետների աշխատավարձն անբավարար է»,-մասնավորապես՝ ասել էր Գուգոն Արոյին:
Ի՞նչն է Գուգոյին այդքան գերել Արոյի աշխատելաոճում: Երևի այն, որ ժամանակին թուրքերին ղազագիր տված Արոյի շնորհիվ է նաև, որ Հայաստանի թրքացման պրոցեսն անխափան ընթացք է ստանում՝ բնական դաշնակիցներին մեզանից վանելով, իսկ թշնամուն որպես բարեկամ ներկայացնելով:
Ի գիտություն Գուգոյի՝ Հայաստանի խնդիրը ոչ թե դիվանագետների կամ արտգործնախարարության աշխատակիցների ցածր աշխատավարձերն են, այլ՝ այն, թե ովքեր են, ինչ մասնագիտական որակի տեր մարդիկ են նստած հարկատուների վզին:
Բանն այն է, որ հեղափոխությունից հետո Հայաստանի դիվանագիտական կորպուսի մասնագիտական պոտենցիալը խիստ աղքատացել է. հասկանալով, թե ինչ կարգի ղեկավարութան, վարչապետի հետ գործ ունեն՝իրենց հարգող շատ վաստակաշատ դիվանագետներ թողել-գնացել են՝ չմասնակցելով երկրի կործանման գործին: Հիմա եթե Գուգոյի նպատակը շատ աշխատավարձով լավ կադրերին գայթակղելն է, ապա թող վստահ լինի, որ իր մոտ ոչինչ չի ստացվելու, քանի որ խնդիրը ոչ թե ֆինանսն է, այլ՝ Նիկոլն ու նրա հետապնդած նպատակները: Ոչ մի իրեն հարգող դիվանագետ, իսկ նրանցից շատերը, որպես կանոն, չունեն սոցիալական խնդիրներ, երբեք չի գալու ու գուգոների ձեռքի տակ ի փառս թուրքերի չի աշխատելու: Հայաստանի ինչի՞ն է պետք դիվանագիտությունն առհասարակ, եթե Նիկոլի թելադրանքով պետությունն ուղղակի կազմալուծվում ու հանձնվում է: Երևի Գուգոյից պետք է հարցնել:
Կանադայի «բալելշիկը»
ԱԺ-ում լրագրողների հետ զրույցում ՔՊ-ական Պապոյան Գևորը մի վիճելի միտք է արտահայտել՝ հայտարարելով, որ Հայաստանն աշխարհի ամենաժողովրդավարական երկրներից մեկն է, և հենց այդ պատճառով է, որ Կանադան 2023-ին Հայաստանում պատրաստվում է դեսպանատուն բացել: «Կանադան դեսպանություն բացում է՝ հաշվի առնելով այն իրավիճակը, որ տարածաշրջանում և աշխարհում Հայաստանն ամենաժողովրդավարական երկրներից մեկն է, դա արտահայտված է նաև միջազգային ինդեքսներով, խոսքի բացարձակ ազատությամբ: Ժողովրդավարությունը Հայաստանի բրենդն է այսօր»,- սեփական թիմի փիառն է փորձել անել Պապոյան Գևորը՝ իրավիճակը խեղաթյուրելով:
Նախ սկսենք նրանից, որ Հայաստանը ոչ թե աշխարհի ամենաժողովրդավար երկրներից է, այլ՝ ամենաանազատներից. բացառապես մի հոգու քմահաճույքների լծի տակ հայտնված որևիցե երկիր չի կարող համարվել ժողովրդավարական՝ անկախ այն բանից, թե այս կամ այն միջազգային կառույցը, ելնելով ինչ-ինչ հաշվարկներից, ինչ գնահատականներ է շռայլում կամ ինչ ցուցակներ է կազմում: Ընդ որում՝ այն, որ Հայաստանը բնավ ժողովրդավարական երկիր չէ, շատ լավ գիտեն նաև Արևմուտքում, բայց քանի որ նման կտերով Նիկոլին կերակրել, նրա իշխանությունն երկարաձգել դեռ ստացվում է, շարունակում են «ականջ շոյել»:
Ինչ վերաբերում է կոնկրետ Կանադայի կողմից այստեղ դեսպանատուն բացելուն, ապա այստեղ նույնպես ամեն բան հստակ է. խնդիրը ոչ թե Հայաստանի հետ հարաբերություններ զարգացնելն է, այլ մեր երկիրը հակառուսականության,իսկ եթե ստացվի նաև հակաիրանական որջ դարձնելը. ուզում են մեզ էլ արժանացնեն Ուկրաինայի անփառունակ ճակատագրին, ուստի դրա համար անհրաժեշտ է «լրտեսատուն» ունենալ, որ հնարավորինս արդյունավետորեն լուծվեն Հայաստանի հարցերը:
Կանադայի դեսպանատան բացումը, իհարկե, տոն է դառնալու ՔՊ-ականների համար, քանի որ նրանց գերակշիռ մեծամասնությունը հենց արևմտյան հատուկ ծառայություններին ղազագրեր տալով է, որ կարողացել է ճեղքել կյանքի հատակն ու միանգամից փողկապավոր դառնալ:
ԱԺ-ում լրագրողների հետ զրույցում ՔՊ-ական Պապոյան Գևորը մի վիճելի միտք է արտահայտել՝ հայտարարելով, որ Հայաստանն աշխարհի ամենաժողովրդավարական երկրներից մեկն է, և հենց այդ պատճառով է, որ Կանադան 2023-ին Հայաստանում պատրաստվում է դեսպանատուն բացել: «Կանադան դեսպանություն բացում է՝ հաշվի առնելով այն իրավիճակը, որ տարածաշրջանում և աշխարհում Հայաստանն ամենաժողովրդավարական երկրներից մեկն է, դա արտահայտված է նաև միջազգային ինդեքսներով, խոսքի բացարձակ ազատությամբ: Ժողովրդավարությունը Հայաստանի բրենդն է այսօր»,- սեփական թիմի փիառն է փորձել անել Պապոյան Գևորը՝ իրավիճակը խեղաթյուրելով:
Նախ սկսենք նրանից, որ Հայաստանը ոչ թե աշխարհի ամենաժողովրդավար երկրներից է, այլ՝ ամենաանազատներից. բացառապես մի հոգու քմահաճույքների լծի տակ հայտնված որևիցե երկիր չի կարող համարվել ժողովրդավարական՝ անկախ այն բանից, թե այս կամ այն միջազգային կառույցը, ելնելով ինչ-ինչ հաշվարկներից, ինչ գնահատականներ է շռայլում կամ ինչ ցուցակներ է կազմում: Ընդ որում՝ այն, որ Հայաստանը բնավ ժողովրդավարական երկիր չէ, շատ լավ գիտեն նաև Արևմուտքում, բայց քանի որ նման կտերով Նիկոլին կերակրել, նրա իշխանությունն երկարաձգել դեռ ստացվում է, շարունակում են «ականջ շոյել»:
Ինչ վերաբերում է կոնկրետ Կանադայի կողմից այստեղ դեսպանատուն բացելուն, ապա այստեղ նույնպես ամեն բան հստակ է. խնդիրը ոչ թե Հայաստանի հետ հարաբերություններ զարգացնելն է, այլ մեր երկիրը հակառուսականության,իսկ եթե ստացվի նաև հակաիրանական որջ դարձնելը. ուզում են մեզ էլ արժանացնեն Ուկրաինայի անփառունակ ճակատագրին, ուստի դրա համար անհրաժեշտ է «լրտեսատուն» ունենալ, որ հնարավորինս արդյունավետորեն լուծվեն Հայաստանի հարցերը:
Կանադայի դեսպանատան բացումը, իհարկե, տոն է դառնալու ՔՊ-ականների համար, քանի որ նրանց գերակշիռ մեծամասնությունը հենց արևմտյան հատուկ ծառայություններին ղազագրեր տալով է, որ կարողացել է ճեղքել կյանքի հատակն ու միանգամից փողկապավոր դառնալ:
Ծառ տնկելու փոխարեն խրամա՛տ փորեք
Նիկոլն ընտանյոք հանդերձ շաբաթ օրով լծվել էր ինքնափիառի «կարևոր» գործին՝ Երևանում մասնակցելով ծառատունկին. սեփական ձեռքերով հող է փորել ու Աննայի անհոգ ժպիտի ներքո ընտանիքի անդամների հետ ձեռք ջեռքի տված՝ ծառարմատները հողում թաղել: Մի խոսքով՝ մի պուպուշ տեասարան՝ կողքից նայողին ինքնախաբեության հորձանուտը նետող:
Իհարկե, ծառ տնկելը կարևոր բան է՝ հատկապես հաշվի առնելով Երևանի անապատացման աստիճանն ու բնապահպանական գլոբալ տենդենցները, սակայն մյուս կողմից՝ պետք չէ մոռանալ, թե որ երկրի մայրաքաղաքն է Երևանը. Հայաստանն այսօր մի երկիր է, որը, կանգնած լինելով ոչնչացման եզրին, սահմաններին նույնիսկ նորմալ բնագծեր չունի, խրամատներ փորելն համարյա անհնար է դարձել, քանի որ թուրքերը փաստացի այլևս թույլ չեն տալիս Հայաստանին պատշաճորեն կահավորել դիրքերը,հայ զինվորներին էլ՝ նորմալ խրամատ փորել՝մտադիր լինելով մնացյալ դիրքերն էլ վերցնել:
Ավելի տրամաբանական ու բարոյական չէ՞ր լինի, արդյոք, եթե Նիկոլը, Աննային ու նրա սերնդին գովազդելու փոխարեն, յուր «շաբաթօրյակն» անցկացներ զինվորների հետ խրամատներ փորելով: Ծառի համար փոս փորելու, կիսաբաց հետանցքն էլ ախարհին ի ցույց դնելու փոխարեն Նիկոլն ու իր թիմի բոլոր տղամարդիկ այսօր պետք է զինվորի համար թաքստոցներ փորեին: Դա շատ ավելի լավ ինքնափիառ կլիներ՝օգտակար տարրերով, քան այն, ինչ անում է Նիկոլը շաբաթ օրով:
Վա՜յ այն զինվորին ու բանակին, որ կընկնի Նիկոլի հույսին…
Նիկոլն ընտանյոք հանդերձ շաբաթ օրով լծվել էր ինքնափիառի «կարևոր» գործին՝ Երևանում մասնակցելով ծառատունկին. սեփական ձեռքերով հող է փորել ու Աննայի անհոգ ժպիտի ներքո ընտանիքի անդամների հետ ձեռք ջեռքի տված՝ ծառարմատները հողում թաղել: Մի խոսքով՝ մի պուպուշ տեասարան՝ կողքից նայողին ինքնախաբեության հորձանուտը նետող:
Իհարկե, ծառ տնկելը կարևոր բան է՝ հատկապես հաշվի առնելով Երևանի անապատացման աստիճանն ու բնապահպանական գլոբալ տենդենցները, սակայն մյուս կողմից՝ պետք չէ մոռանալ, թե որ երկրի մայրաքաղաքն է Երևանը. Հայաստանն այսօր մի երկիր է, որը, կանգնած լինելով ոչնչացման եզրին, սահմաններին նույնիսկ նորմալ բնագծեր չունի, խրամատներ փորելն համարյա անհնար է դարձել, քանի որ թուրքերը փաստացի այլևս թույլ չեն տալիս Հայաստանին պատշաճորեն կահավորել դիրքերը,հայ զինվորներին էլ՝ նորմալ խրամատ փորել՝մտադիր լինելով մնացյալ դիրքերն էլ վերցնել:
Ավելի տրամաբանական ու բարոյական չէ՞ր լինի, արդյոք, եթե Նիկոլը, Աննային ու նրա սերնդին գովազդելու փոխարեն, յուր «շաբաթօրյակն» անցկացներ զինվորների հետ խրամատներ փորելով: Ծառի համար փոս փորելու, կիսաբաց հետանցքն էլ ախարհին ի ցույց դնելու փոխարեն Նիկոլն ու իր թիմի բոլոր տղամարդիկ այսօր պետք է զինվորի համար թաքստոցներ փորեին: Դա շատ ավելի լավ ինքնափիառ կլիներ՝օգտակար տարրերով, քան այն, ինչ անում է Նիկոլը շաբաթ օրով:
Վա՜յ այն զինվորին ու բանակին, որ կընկնի Նիկոլի հույսին…
«Բարեփոխիչը»
Հարցին՝ արդյոք Հայաստանը բավարար մեխանիզմներ կիրառո՞ւմ է՝ Ադրբեջանի ռազմական ու դիվանագիտական հաղթարշավը կասեցնելու, մի քանի օրից Լեհաստան, Նիդերլանդներ, Լիտվա մեկնել պատրաստվող ԱԽՔ Գրիգորյան Արմենը պատասխանել է.«Չկա որևէ մեկ գործիք, որով կարելի է բոլոր հարցերը լուծել, բայց կա գործիքների կազմ, որոնք, փոխլրացնելով իրար, կարող են լուծել բազմաթիվ հարցեր: Հայաստանում տեղի ունեցող բանակի բարեփոխումները, ինտենսիվ արտաքին քաղաքականությունը, Եվրամիության քաղաքացիական դիտորդների առկայությունը և բազմաթիվ այսպիսի գործիքներ որոշակի երաշխիքներ ստեղծում են, բայց, բնականաբար, սրանք հարյուր տոկոսանոց երաշխիքներ չեն…»: ԱԽՔ-ը վստահեցրել է, որ հենց այդ պատճառով է, որ Հայաստանը շարունակում է աշխատել իր բոլոր միջազգային գործընկերների հետ:
Փաստն այն է, որ մինչ արմենգրիգորյանները փորձում են իբր մեկտեղել գործիքակազմերը մեկ վայրում ու հակազդել Ադրբեջանին, Հայաստանի սուվերեն տարածքը ամսեամիս փոքրանում է. վերջին երկու տարում Հայաստանը կորցրել է հսկայական տարածքներ:
Հարց է առաջանում՝ ե՞րբ է գալու այն պահը, երբ, ՔՊ-ական Հայաստանի իշխանությունների նախաձեռնած «բարեփոխումները» ամբողջանան ու արդյունք տան, որ վերջապես ի վիճակի լինենք հակազդել կովկասյան թաթարներին, սրանք էլ առաջ չգան: Մինչ ծովային կրիայի ցամաքային քայլերով հայտնի չէ, թե ուր է երկիրն առաջնորդում Նիկոլը, ադրբեջանցիներն ամեն ամիս տասնյակ կիլոմետրերով առաջ են գալիս, ու եթե իշխանությունները շարունակեն նման տեմպերով Ադրբեջանին «հակազդելը», որ իրականում խրախուսանքի է նմանվում, ապա շատ շուտով Հայաստանն ուղղակի կավարտվի:
Իրականում ոչ մի բարեփոխումներ էլ տեղի չեն ունենում, այլ Նիկոլն ընդամենը ժամանակ է ձգում՝ սպասելով հարմար առիթի՝ Հայաստանը «փուռը տալու»: Եթե նման պլաններ նա չունենար, ապա ուղղակի կթողներ ու կգնար, քանի որ քանի դեռ նա է Հայաստանի դեմքն աշխարհում, թուրքն երբեք կանգ չի առնելու նույնիսկ այն դեպքում, եթե դաշնակիցները Հայաստանին ասենք ջրածնային ռումբ տան կամ մինչև ատամները զինեն գերժամանակակից զինատեսակներով. Ալիևը վստահ է՝ թուրքական փողերով Հայաստանում տեղի ունեցած հեղափոխությամբ իշխանություն զավթածը չի կարող քար նետել իրեն սնած աղբյուրին, և ցավալին այն է,որ հարյուր տոկոսով ճիշտ է ադրբեջանցինս:
Հարցին՝ արդյոք Հայաստանը բավարար մեխանիզմներ կիրառո՞ւմ է՝ Ադրբեջանի ռազմական ու դիվանագիտական հաղթարշավը կասեցնելու, մի քանի օրից Լեհաստան, Նիդերլանդներ, Լիտվա մեկնել պատրաստվող ԱԽՔ Գրիգորյան Արմենը պատասխանել է.«Չկա որևէ մեկ գործիք, որով կարելի է բոլոր հարցերը լուծել, բայց կա գործիքների կազմ, որոնք, փոխլրացնելով իրար, կարող են լուծել բազմաթիվ հարցեր: Հայաստանում տեղի ունեցող բանակի բարեփոխումները, ինտենսիվ արտաքին քաղաքականությունը, Եվրամիության քաղաքացիական դիտորդների առկայությունը և բազմաթիվ այսպիսի գործիքներ որոշակի երաշխիքներ ստեղծում են, բայց, բնականաբար, սրանք հարյուր տոկոսանոց երաշխիքներ չեն…»: ԱԽՔ-ը վստահեցրել է, որ հենց այդ պատճառով է, որ Հայաստանը շարունակում է աշխատել իր բոլոր միջազգային գործընկերների հետ:
Փաստն այն է, որ մինչ արմենգրիգորյանները փորձում են իբր մեկտեղել գործիքակազմերը մեկ վայրում ու հակազդել Ադրբեջանին, Հայաստանի սուվերեն տարածքը ամսեամիս փոքրանում է. վերջին երկու տարում Հայաստանը կորցրել է հսկայական տարածքներ:
Հարց է առաջանում՝ ե՞րբ է գալու այն պահը, երբ, ՔՊ-ական Հայաստանի իշխանությունների նախաձեռնած «բարեփոխումները» ամբողջանան ու արդյունք տան, որ վերջապես ի վիճակի լինենք հակազդել կովկասյան թաթարներին, սրանք էլ առաջ չգան: Մինչ ծովային կրիայի ցամաքային քայլերով հայտնի չէ, թե ուր է երկիրն առաջնորդում Նիկոլը, ադրբեջանցիներն ամեն ամիս տասնյակ կիլոմետրերով առաջ են գալիս, ու եթե իշխանությունները շարունակեն նման տեմպերով Ադրբեջանին «հակազդելը», որ իրականում խրախուսանքի է նմանվում, ապա շատ շուտով Հայաստանն ուղղակի կավարտվի:
Իրականում ոչ մի բարեփոխումներ էլ տեղի չեն ունենում, այլ Նիկոլն ընդամենը ժամանակ է ձգում՝ սպասելով հարմար առիթի՝ Հայաստանը «փուռը տալու»: Եթե նման պլաններ նա չունենար, ապա ուղղակի կթողներ ու կգնար, քանի որ քանի դեռ նա է Հայաստանի դեմքն աշխարհում, թուրքն երբեք կանգ չի առնելու նույնիսկ այն դեպքում, եթե դաշնակիցները Հայաստանին ասենք ջրածնային ռումբ տան կամ մինչև ատամները զինեն գերժամանակակից զինատեսակներով. Ալիևը վստահ է՝ թուրքական փողերով Հայաստանում տեղի ունեցած հեղափոխությամբ իշխանություն զավթածը չի կարող քար նետել իրեն սնած աղբյուրին, և ցավալին այն է,որ հարյուր տոկոսով ճիշտ է ադրբեջանցինս:
Գրիգորյան Արմենը բացահայտել է 2020-ի պատերազմի պատճառները
«Բոլոր մեր գործընկերների հետ մեր հարաբերությունների ինտենսիվացումը, փոխշահավետ համագործակցությունը Հայաստանի անվտանգության համար հավելյալ երաշխիքներ են ստեղծում»,-լրագրողի հետ հարցազրույցում հայտարարել է Գրիգորյան Արմենը՝ վստահեցնելով, որ Հայաստանը հենց այդ ուղղությամբ էլ շարժվում է:
Գրիգորյան Արմենի խոսքերը, իհարկե, դասագրքային ճշմարտություն են, քանի որ անվտանգային լրջագույն խնդիրներ սովորաբար ունենում են այն երկրները, որոնք իզոլացվում են, որոնք չեն կարողանում միջազգային գործընկերների հետ համագործակցության եզրեր գտնել: Միաժամանակ այս կամ այն երկրի վիճակն ավելի է բարդանում, եթե համագործակցության փոխշահավետ եզրեր չեն գտնվում հատկապես այն պետությունների հետ, որոնք աշխարհում հեգեմոն են կամ ուղղակի շատ մեծ ազդեցություն ունեն տվյալ երկրի անվտանգության երաշխավորման հարցում:
Արդյոք Գրիգորյան Արմենի խոսքերից բխո՞ւմ է, որ 2020-ի պատերազմը հենց վերոհիշյալ սկզբուքների, մեխանիզմների չգոյության հետևանք էր: Բնականաբար, 2020-ի պատերազմն երեք չէր լինի, եթե իշխանության չգար երիտասարդ վայ հեղափոխականների թիմը, որի առաջին առաքելությունը դարձավ Հայաստանի համար գերկարևոր երկրների հետ հարաբերությունների փչացումը, գերտերություններից Ռուսաստանի հետ շանտաժի լեզվով խոսելը, «հայկական ժողովրդավարությունը» որպես անվտանգության երաշխիք հռչակելը՝ մյուս՝ շատ ավելի կարևոր գործոնների բացառման հաշվին: Այսինքն՝ որպեսզի Ադրբեջանը հնարավորինս զերծ մնար պատերազմ սանձազերծելու վերաբերյալ մեղադրանքներից, հարկավոր էր, որ նախ Հայաստանը միջազգայնորեն մեկուսացվեր՝ տալով Ադրբեջանին շանս՝ միջազգային ասպարեզում շատ ավելի համոզիչ դարձնելու սեփական թեզերը: Եվ դա Նիկոլն արեց. արմենգրիգորյանների ձեռքը բռնած՝ տվեց Իլհամին բացառիկ շանս՝ անխոչընդոտ կերպով հայերի սպանդ իրականացնելու, և՛ դրա հետ մեկտեղ արդար «համարվելու»:
Ինչ վերաբերում է ներկային, ապա Գրիգորյան Արմենի ամպագոռգոռ խոսքերը գրոշի արժեք չեն կարող ունենալ, քանի որ Նիկոլը վաղուց է ապացուցել, որ իր օրոք Հայաստանը չի կարող համարվել վստահելի կամ իրապես շահավետ գործընկեր, քանի որ բոլորին «հա» ասելով արտաքին քաղաքականություն չեն վարում, անվտանգության հավելյալ երաշխիքներ չեն վաստակում. դա մարմնավաճառներին բնորոշ վարքագիծ է:
«Բոլոր մեր գործընկերների հետ մեր հարաբերությունների ինտենսիվացումը, փոխշահավետ համագործակցությունը Հայաստանի անվտանգության համար հավելյալ երաշխիքներ են ստեղծում»,-լրագրողի հետ հարցազրույցում հայտարարել է Գրիգորյան Արմենը՝ վստահեցնելով, որ Հայաստանը հենց այդ ուղղությամբ էլ շարժվում է:
Գրիգորյան Արմենի խոսքերը, իհարկե, դասագրքային ճշմարտություն են, քանի որ անվտանգային լրջագույն խնդիրներ սովորաբար ունենում են այն երկրները, որոնք իզոլացվում են, որոնք չեն կարողանում միջազգային գործընկերների հետ համագործակցության եզրեր գտնել: Միաժամանակ այս կամ այն երկրի վիճակն ավելի է բարդանում, եթե համագործակցության փոխշահավետ եզրեր չեն գտնվում հատկապես այն պետությունների հետ, որոնք աշխարհում հեգեմոն են կամ ուղղակի շատ մեծ ազդեցություն ունեն տվյալ երկրի անվտանգության երաշխավորման հարցում:
Արդյոք Գրիգորյան Արմենի խոսքերից բխո՞ւմ է, որ 2020-ի պատերազմը հենց վերոհիշյալ սկզբուքների, մեխանիզմների չգոյության հետևանք էր: Բնականաբար, 2020-ի պատերազմն երեք չէր լինի, եթե իշխանության չգար երիտասարդ վայ հեղափոխականների թիմը, որի առաջին առաքելությունը դարձավ Հայաստանի համար գերկարևոր երկրների հետ հարաբերությունների փչացումը, գերտերություններից Ռուսաստանի հետ շանտաժի լեզվով խոսելը, «հայկական ժողովրդավարությունը» որպես անվտանգության երաշխիք հռչակելը՝ մյուս՝ շատ ավելի կարևոր գործոնների բացառման հաշվին: Այսինքն՝ որպեսզի Ադրբեջանը հնարավորինս զերծ մնար պատերազմ սանձազերծելու վերաբերյալ մեղադրանքներից, հարկավոր էր, որ նախ Հայաստանը միջազգայնորեն մեկուսացվեր՝ տալով Ադրբեջանին շանս՝ միջազգային ասպարեզում շատ ավելի համոզիչ դարձնելու սեփական թեզերը: Եվ դա Նիկոլն արեց. արմենգրիգորյանների ձեռքը բռնած՝ տվեց Իլհամին բացառիկ շանս՝ անխոչընդոտ կերպով հայերի սպանդ իրականացնելու, և՛ դրա հետ մեկտեղ արդար «համարվելու»:
Ինչ վերաբերում է ներկային, ապա Գրիգորյան Արմենի ամպագոռգոռ խոսքերը գրոշի արժեք չեն կարող ունենալ, քանի որ Նիկոլը վաղուց է ապացուցել, որ իր օրոք Հայաստանը չի կարող համարվել վստահելի կամ իրապես շահավետ գործընկեր, քանի որ բոլորին «հա» ասելով արտաքին քաղաքականություն չեն վարում, անվտանգության հավելյալ երաշխիքներ չեն վաստակում. դա մարմնավաճառներին բնորոշ վարքագիծ է:
«Հաշվենկատ» Նարեկը
ԱԺ-ում պատասխանելով հարցին՝ որքանո՞վ է նպատակահարմար պետական պաշտոնյաների հսկայական աշխատավաձերն է՛լ ավելի մեծացնելը՝ պարգևավճարները աշխատավարձերում ներառելու տեսքով մի դեպքում, երբ թոշակառուների կենսաթոշակները կամ նպաստառուների նպաստները կա՛մ մնում են հիմնականում նույնը, կա՛մ էլ բարձրացվում են ընդամենը մեկ-երկու հազար դրամով՝ Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Մկրտչյան Նարեկը հռետորական հարց է տվել. «Եթե պարգևավճարները բաշխենք թոշակառուներին, քա՞նի լումայով կբարձրանա նրանց գումարը»:
Նիկոլի նախարարը, ըստ էության, նման կերպ աննպատակահարմար էր համարել պետական ծառայողների ու պաշտոնյաների աշխատավարձերի մեծացման փոխարեն գումարները սոցիալապես խոցելի խմբերին ուղղելը՝ համարելով, որ ավելացումը նկատելի չի լինի:
Չնայած Մկրտյան Նարեկի «հիմնավորումները» կարող են գայթակղիչ թվալ՝ նկատի ունենալով նպաստառուների ու թոշակառուների հսկայական թիվը, բայց ամեն բան այնքան էլ միանշանակ չէ: Խնդիրն այն է, որ չնայած նույն Նիկոլը պարբերաբար մուննաթ է գալիս, թե իբր փողը շատ է, բայց այն ծախսելու տեղ չկա, իրական կյանքում Հայաստանն ու դրա բնակչությունը բնավ հարուստի տպավորություն չեն թողնում: Եթե Մկրտչյան Նարեկը կարծում է, որ կենսաթոշակառուների մեծ թվի պատճառով չարժե փողերի վերաբաշխում անել, քանի որ տարբերությունն իրեն զգացնել չի տա, ապա կարելի էր այդ փողերը, պաշտոնյաների գրպաններն ուղղելու փոխարեն, ուղղել բանակի կարիքների բավարարման ուղությամբ: Սկսած զենք գնելուց մինչև ամրաշինական աշխատանքներ փողի կարիք է զգացվում: Օրինակ՝ իրանական անօդաչուներից մեկի արժեքը նույնիսկ 1000 դոլարը չի գերազանում: Լինելով բավական էժան՝այն արդեն իսկ հասցրել է ապացուցել իր մրցունակությունը կռվի դաշտում՝ լուրջ խոչընդոտներ ստեղծելով այն կողմի համար, ում դեմ, որ օգագործվում է: Եվուրեմն՝ ի՞նչն է խանգարում, որ չինովնիկներին է՛լ ավելի հարստացնելու, բայց դրա դիմաց նրանց ՕԳԳ-ն նույնը թողնելու փոխարեն այդ միջոցներով մի քանի հարյուր հատ նման անօդաչու գնեն, տրամադրեն բանակին: Ծախսելու տեղ չկա՞…
Բայց Նիկոլին այդ ամենն ուղղակի հակացուցված է, քանի որ նախ՝ առանձնապես մտադիր չէ ծնկած վիճակից ոտքի կանգնեցնել բանակը, ապա՝ իր համար միևնույնն է, թե այս կամ այն ռազմական բախման հետևանքով հայկական կողմը քանի զոհ կունենա, քանի երեխայի գլուխ ուտելով թուրքն առաջ կգա: Որքան թուրքը շատ հայի գլուխ ուտի, այնքան հայերը շուտ կգիտակցեն,որ «խաղաղության օրակարգը» այլընտրանք չունի:
ԱԺ-ում պատասխանելով հարցին՝ որքանո՞վ է նպատակահարմար պետական պաշտոնյաների հսկայական աշխատավաձերն է՛լ ավելի մեծացնելը՝ պարգևավճարները աշխատավարձերում ներառելու տեսքով մի դեպքում, երբ թոշակառուների կենսաթոշակները կամ նպաստառուների նպաստները կա՛մ մնում են հիմնականում նույնը, կա՛մ էլ բարձրացվում են ընդամենը մեկ-երկու հազար դրամով՝ Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Մկրտչյան Նարեկը հռետորական հարց է տվել. «Եթե պարգևավճարները բաշխենք թոշակառուներին, քա՞նի լումայով կբարձրանա նրանց գումարը»:
Նիկոլի նախարարը, ըստ էության, նման կերպ աննպատակահարմար էր համարել պետական ծառայողների ու պաշտոնյաների աշխատավարձերի մեծացման փոխարեն գումարները սոցիալապես խոցելի խմբերին ուղղելը՝ համարելով, որ ավելացումը նկատելի չի լինի:
Չնայած Մկրտյան Նարեկի «հիմնավորումները» կարող են գայթակղիչ թվալ՝ նկատի ունենալով նպաստառուների ու թոշակառուների հսկայական թիվը, բայց ամեն բան այնքան էլ միանշանակ չէ: Խնդիրն այն է, որ չնայած նույն Նիկոլը պարբերաբար մուննաթ է գալիս, թե իբր փողը շատ է, բայց այն ծախսելու տեղ չկա, իրական կյանքում Հայաստանն ու դրա բնակչությունը բնավ հարուստի տպավորություն չեն թողնում: Եթե Մկրտչյան Նարեկը կարծում է, որ կենսաթոշակառուների մեծ թվի պատճառով չարժե փողերի վերաբաշխում անել, քանի որ տարբերությունն իրեն զգացնել չի տա, ապա կարելի էր այդ փողերը, պաշտոնյաների գրպաններն ուղղելու փոխարեն, ուղղել բանակի կարիքների բավարարման ուղությամբ: Սկսած զենք գնելուց մինչև ամրաշինական աշխատանքներ փողի կարիք է զգացվում: Օրինակ՝ իրանական անօդաչուներից մեկի արժեքը նույնիսկ 1000 դոլարը չի գերազանում: Լինելով բավական էժան՝այն արդեն իսկ հասցրել է ապացուցել իր մրցունակությունը կռվի դաշտում՝ լուրջ խոչընդոտներ ստեղծելով այն կողմի համար, ում դեմ, որ օգագործվում է: Եվուրեմն՝ ի՞նչն է խանգարում, որ չինովնիկներին է՛լ ավելի հարստացնելու, բայց դրա դիմաց նրանց ՕԳԳ-ն նույնը թողնելու փոխարեն այդ միջոցներով մի քանի հարյուր հատ նման անօդաչու գնեն, տրամադրեն բանակին: Ծախսելու տեղ չկա՞…
Բայց Նիկոլին այդ ամենն ուղղակի հակացուցված է, քանի որ նախ՝ առանձնապես մտադիր չէ ծնկած վիճակից ոտքի կանգնեցնել բանակը, ապա՝ իր համար միևնույնն է, թե այս կամ այն ռազմական բախման հետևանքով հայկական կողմը քանի զոհ կունենա, քանի երեխայի գլուխ ուտելով թուրքն առաջ կգա: Որքան թուրքը շատ հայի գլուխ ուտի, այնքան հայերը շուտ կգիտակցեն,որ «խաղաղության օրակարգը» այլընտրանք չունի:
Նիկոլի կնկա հետնորդուհին
Ինչպես հայտնի է, ՊՆ-ն կազմակեպել է մարտական հրաձգության դասընթացներ, որոնց մասնակցում են նաև կանայք: Ընդ որում՝ այդ դասընթացներին, ինչպես վիճակագրությունն է փաստում, մասնակցում են բազմաթիվ զոհվածների այրիներ, քույրեր և այլն:
Պարզվում է, սակայն, որոշ ՔՊ-ականներ որոշել են սեփական գովազով զբաղվել՝ նմանակելով, մասնավորապես, տխրահռչակ «Էրատոյին». իրենից հայրենասեր հայուհու կերպար է փորձել կերտել ամենահակահայ ՔՊ-ական, թուրք տղամադկանց մեծ սիրահար Դավոյան Արփին՝ սեփական ֆեյսբուքյան էջում զետեղելով իր ավտոմատավոր լուսանկարներն ու միաժամանակ Պապիկյան Սուրիկին շնորհակալություն հայտնելով:
Ակնհայտ է, որ Դավոյան Արփին տվյալ պարագայում փորձել է կապկել ոչ անհայտ Աննային: Ինչպես հայտնի է, պատերազմից առաջ ու դրա ընթացքում էլ Աննան էր խոտերի վրա պարկած սնայպերի կերպարով հանդես գալիս հանրության առաջ՝ իրենից կերտելով հայրենքի պաշտպան կնոջ կեղծ կերպար: Դավոյան Արփին էլ, փաստորեն, տարածաշրջանային մեծ պայթյունից առաջ է նույնն անում՝ փորձելով հանրությանը համոզել, որ հարկ եղած դեպքում պատրաստ է և թուրք սպանել:
Դավոյան Արփիին բանակից ներս թողնելն ակնհայտորեն հայադավ քայլ է, քանի որ սովորելով կրակել՝ ՔՊ-ական թրքահպատակն ավելի շուտ պատրաստ է հայ զինվորներին թիկունքից խոցել, քան կրակել ասկյարի գլխին: Երևի որոշել է հնարավոր պատերազմի դեպքում հենց այդ նպատակով էլ զինվորագրվել, որ կարողանա թիկունքից թուրքերին աջակցել:
Վիճակներս իսկապես աննախանձելի է…
Ինչպես հայտնի է, ՊՆ-ն կազմակեպել է մարտական հրաձգության դասընթացներ, որոնց մասնակցում են նաև կանայք: Ընդ որում՝ այդ դասընթացներին, ինչպես վիճակագրությունն է փաստում, մասնակցում են բազմաթիվ զոհվածների այրիներ, քույրեր և այլն:
Պարզվում է, սակայն, որոշ ՔՊ-ականներ որոշել են սեփական գովազով զբաղվել՝ նմանակելով, մասնավորապես, տխրահռչակ «Էրատոյին». իրենից հայրենասեր հայուհու կերպար է փորձել կերտել ամենահակահայ ՔՊ-ական, թուրք տղամադկանց մեծ սիրահար Դավոյան Արփին՝ սեփական ֆեյսբուքյան էջում զետեղելով իր ավտոմատավոր լուսանկարներն ու միաժամանակ Պապիկյան Սուրիկին շնորհակալություն հայտնելով:
Ակնհայտ է, որ Դավոյան Արփին տվյալ պարագայում փորձել է կապկել ոչ անհայտ Աննային: Ինչպես հայտնի է, պատերազմից առաջ ու դրա ընթացքում էլ Աննան էր խոտերի վրա պարկած սնայպերի կերպարով հանդես գալիս հանրության առաջ՝ իրենից կերտելով հայրենքի պաշտպան կնոջ կեղծ կերպար: Դավոյան Արփին էլ, փաստորեն, տարածաշրջանային մեծ պայթյունից առաջ է նույնն անում՝ փորձելով հանրությանը համոզել, որ հարկ եղած դեպքում պատրաստ է և թուրք սպանել:
Դավոյան Արփիին բանակից ներս թողնելն ակնհայտորեն հայադավ քայլ է, քանի որ սովորելով կրակել՝ ՔՊ-ական թրքահպատակն ավելի շուտ պատրաստ է հայ զինվորներին թիկունքից խոցել, քան կրակել ասկյարի գլխին: Երևի որոշել է հնարավոր պատերազմի դեպքում հենց այդ նպատակով էլ զինվորագրվել, որ կարողանա թիկունքից թուրքերին աջակցել:
Վիճակներս իսկապես աննախանձելի է…
«Այգեպանը»
Պարզվում է՝ ծառ տնկելով «փառավորվելու» Նիկոլի ու ընտանիքի օրինակին էր հետևել նաև քաղաքապետացու Ավինյան Տիկոն՝ շաբաթ տեղի ունեցած համապետական ծառատունկին իր ու ընտանիքի մասնակցության վերաբերյալ ֆեյսբուքյան մեկնաբանությունը համեմելով «փիլիսոփայական» մտքերով: «Համոզված եմ, որ այն հասարակությունը, որը կմեծացնի ծառ տնկող սերունդ, այլևս երբեք չի վերածվի ծառ հատող և բնությանը միտումնավոր վնաս հասցնող հանրության»,-սեփական մտքի «անծայրածիր» հորիզոններն է բացահայտել արևմտյան հատուկ ծառայությունների սիրելին:
Հարց՝ այդ ո՞ր հասարակության մասին է խոսում կամ տողատակում ակնարկում «այգեպան» Տիկոն: Չլինի՞ թե Հայաստանի հասարակությանն է նկատի ունեցել՝ հասարակություն, որ հետզհետե այլասերվում է Նիկոլի իշխանության օրոք: Հասարակությունը, ի գիտություն Տիկոյի, պլաստիլինի պես մի բան է. այնպիսինն է դառնում, ինչպիսին նրան կերտում է պետությունը: Այս պարզ ճմարտությունը գիտակցելով է, որ զարգացած երկրները մեծ ուշադրություն են դարձնում «սոցիալական ինժեներիա» ասվածին՝ փորձելով ստանալ իրենց պատկերացրած հանրությունը:
Իսկ ինչպիսի՞ հասարակություն է ուզում ունենալ Նիկոլը, կամ նույն Ավինյան Տիկոն՝ երևանցի: Եթե հանրությունը պետք է դաստիարակվի ՔՊ-ական արժեհամակարգով, մուրճով մարդու կերպարով, մարիխուանա հարգող բարձրաստիճանների օրինակով, ապա Հայաստանում երբեք չի ձևավորվի այն հասարակությունը, որի մասին իբր երազում է Տիգրանը: Դժբախտությունն այն է, որ այսօր Հայաստանը կառավարում է մի ուժ, որը հատել ու հատում է ոչ միայն ծառը կամ կանաչապատ այգիները, այլև՝ նախևառաջ Հայաստանի պետության արմատը: Չի հատում, այլ արմատախիլ է անում հայի ինքնությունը՝ դրա փոխարեն թուրքական մոլախոտ ցանելով:
«Այգեպա՛ն, ի՞նչ ես անում, շամբը բուրաստան չի լինի…»:
Պարզվում է՝ ծառ տնկելով «փառավորվելու» Նիկոլի ու ընտանիքի օրինակին էր հետևել նաև քաղաքապետացու Ավինյան Տիկոն՝ շաբաթ տեղի ունեցած համապետական ծառատունկին իր ու ընտանիքի մասնակցության վերաբերյալ ֆեյսբուքյան մեկնաբանությունը համեմելով «փիլիսոփայական» մտքերով: «Համոզված եմ, որ այն հասարակությունը, որը կմեծացնի ծառ տնկող սերունդ, այլևս երբեք չի վերածվի ծառ հատող և բնությանը միտումնավոր վնաս հասցնող հանրության»,-սեփական մտքի «անծայրածիր» հորիզոններն է բացահայտել արևմտյան հատուկ ծառայությունների սիրելին:
Հարց՝ այդ ո՞ր հասարակության մասին է խոսում կամ տողատակում ակնարկում «այգեպան» Տիկոն: Չլինի՞ թե Հայաստանի հասարակությանն է նկատի ունեցել՝ հասարակություն, որ հետզհետե այլասերվում է Նիկոլի իշխանության օրոք: Հասարակությունը, ի գիտություն Տիկոյի, պլաստիլինի պես մի բան է. այնպիսինն է դառնում, ինչպիսին նրան կերտում է պետությունը: Այս պարզ ճմարտությունը գիտակցելով է, որ զարգացած երկրները մեծ ուշադրություն են դարձնում «սոցիալական ինժեներիա» ասվածին՝ փորձելով ստանալ իրենց պատկերացրած հանրությունը:
Իսկ ինչպիսի՞ հասարակություն է ուզում ունենալ Նիկոլը, կամ նույն Ավինյան Տիկոն՝ երևանցի: Եթե հանրությունը պետք է դաստիարակվի ՔՊ-ական արժեհամակարգով, մուրճով մարդու կերպարով, մարիխուանա հարգող բարձրաստիճանների օրինակով, ապա Հայաստանում երբեք չի ձևավորվի այն հասարակությունը, որի մասին իբր երազում է Տիգրանը: Դժբախտությունն այն է, որ այսօր Հայաստանը կառավարում է մի ուժ, որը հատել ու հատում է ոչ միայն ծառը կամ կանաչապատ այգիները, այլև՝ նախևառաջ Հայաստանի պետության արմատը: Չի հատում, այլ արմատախիլ է անում հայի ինքնությունը՝ դրա փոխարեն թուրքական մոլախոտ ցանելով:
«Այգեպա՛ն, ի՞նչ ես անում, շամբը բուրաստան չի լինի…»:
Նիկոլն ու Գռզոն «հաքել են»
Մեկնաբանելով Դատախազության կողմից «Սիլ պլազա» բիզնես կենտրոնի սեփականաշնորհման օրինականության դատական կարգով վիճարկման փաստը՝ այլայլված Գռզոն լրագրողների հետ զրույցում իր ուրախությունն է հայտնել ու վստահեցրել, որ այն լուրերը, ըստ որոնց՝ ինքն այդ շենքը մի քանի հազար դոլարով է ձեռք բերել, սուտ է. շենքի տեղը ժամանկին եղել է մի պատ, որը հետո Գռզոյի ջանքերով թանթանաների է վերածվել: «Ի՞նչ կապ ունի էդ պատը և «Սիլ պլազան», որը վերջնական արդյունքում կառուցված է»,-բորբոքվել է Գռզոն ու վստահեցրել, որ բացառված է, որ Նիկոլի հետ քննարկում ունենա. դա կնշանակի, որ հաջորդ օրվանից ինքը Խաչատուր Սուքիասյանը չէ:
Գռզոն, իհարկե, տհաճ վիճակում է հայտնվել՝ ստիպված լինելով ևս մեկ անգամ բոլորին հիշեցնել՝ ով է ինքը, իսկ ով՝ Նիկոլը: Բայց այստեղ ուշագրավը ոչ այնքան Գռզոյի պատի պատմությունն է, այսինքն՝ այն, թե սկզբից պա՞տն է եղել, թե՞ Գռզոն, այլ՝ այն, թե ինչո՞ւ է Վարդապետյան Աննան Գռզոյի «գյամերը քաշել»:
Նիկոլի Հայաստանն իրավական պետություն չէ, և առնվազը աններելի միամտություն կլիներ կարծելը, թե Վարդապետյան Աննան երկրում արդարության մթնոլորտի հաստատման անաչառ սկզբունքից ելնելով է, որ որոշել է փորփրել Գռզոյի մութ անցյալը: Տվյալ պարագայում անտեղի է նույնիսկ խոսել էժան փիառի մասին ու պնդել, թե այս քայլով Նիկոլը կամ Վարդապետյան Աննան իբր ինքնափիառվում են՝ ի ցույց դնելու իրենց անկաշառությունն ու օրենքի առաջ բոլորին հավասար դարձնելու մղումը. Գռզոյի կալիբրը թույլ չի տալիս:
Մեծ է հավանականությունը, որ այս քայլով Նիկոլը փորձում է լուծել քաղաքական խնդիր ու ցույց տալ Գռզոյին՝ որը որից հետո է: Ենթադրելի է, որ Նիկոլն էլ է արդեն սկսում նեղվել Գռզոյի մեծացող ազդեցությունից՝ հասկանալով, որ նման տեմպերով շուտով ինքը կարող է դառնալ ուղղակի «մեխի գլուխ»: Վարդապետյան Աննային քոքելով Գռզոյի դեմ՝ վերջինիս, ըստ էության, հասկացնում է, որ միակ ինքնիշխանն է այս երկրում, ու եթե նույնիսկ Խաչատուրն Աննայի սրտի օլիգարխն էլ է, ապա կան կարմիր գծեր, որոնք նա չպետք է հատի: Իհարկե, առանձին հարց է այն, թե կոնկրետ որո՞նք են այդ կարմիր գծերը՝ հաշվի առնելով հնարավոր դետալային նրբությունները:
Մյուս կողմից՝ բացառված չէ, որ Գռզոն չի արդարացրել Նիկոլի ինչ-ինչ փողային ակնկալիքներ: Հնարավոր է՝ կա՛մ ինչ-որ բանից փայ չի հանել կամ խոստացել ու չի տվել, և հիմա Նիկոլը, խրելով կռիսականը, Գռզոյին հիշեցնում է՝ ով է իսկական շեֆը, ով՝ վիրտուալը:
Սպասենք զարգացումներին…
Մեկնաբանելով Դատախազության կողմից «Սիլ պլազա» բիզնես կենտրոնի սեփականաշնորհման օրինականության դատական կարգով վիճարկման փաստը՝ այլայլված Գռզոն լրագրողների հետ զրույցում իր ուրախությունն է հայտնել ու վստահեցրել, որ այն լուրերը, ըստ որոնց՝ ինքն այդ շենքը մի քանի հազար դոլարով է ձեռք բերել, սուտ է. շենքի տեղը ժամանկին եղել է մի պատ, որը հետո Գռզոյի ջանքերով թանթանաների է վերածվել: «Ի՞նչ կապ ունի էդ պատը և «Սիլ պլազան», որը վերջնական արդյունքում կառուցված է»,-բորբոքվել է Գռզոն ու վստահեցրել, որ բացառված է, որ Նիկոլի հետ քննարկում ունենա. դա կնշանակի, որ հաջորդ օրվանից ինքը Խաչատուր Սուքիասյանը չէ:
Գռզոն, իհարկե, տհաճ վիճակում է հայտնվել՝ ստիպված լինելով ևս մեկ անգամ բոլորին հիշեցնել՝ ով է ինքը, իսկ ով՝ Նիկոլը: Բայց այստեղ ուշագրավը ոչ այնքան Գռզոյի պատի պատմությունն է, այսինքն՝ այն, թե սկզբից պա՞տն է եղել, թե՞ Գռզոն, այլ՝ այն, թե ինչո՞ւ է Վարդապետյան Աննան Գռզոյի «գյամերը քաշել»:
Նիկոլի Հայաստանն իրավական պետություն չէ, և առնվազը աններելի միամտություն կլիներ կարծելը, թե Վարդապետյան Աննան երկրում արդարության մթնոլորտի հաստատման անաչառ սկզբունքից ելնելով է, որ որոշել է փորփրել Գռզոյի մութ անցյալը: Տվյալ պարագայում անտեղի է նույնիսկ խոսել էժան փիառի մասին ու պնդել, թե այս քայլով Նիկոլը կամ Վարդապետյան Աննան իբր ինքնափիառվում են՝ ի ցույց դնելու իրենց անկաշառությունն ու օրենքի առաջ բոլորին հավասար դարձնելու մղումը. Գռզոյի կալիբրը թույլ չի տալիս:
Մեծ է հավանականությունը, որ այս քայլով Նիկոլը փորձում է լուծել քաղաքական խնդիր ու ցույց տալ Գռզոյին՝ որը որից հետո է: Ենթադրելի է, որ Նիկոլն էլ է արդեն սկսում նեղվել Գռզոյի մեծացող ազդեցությունից՝ հասկանալով, որ նման տեմպերով շուտով ինքը կարող է դառնալ ուղղակի «մեխի գլուխ»: Վարդապետյան Աննային քոքելով Գռզոյի դեմ՝ վերջինիս, ըստ էության, հասկացնում է, որ միակ ինքնիշխանն է այս երկրում, ու եթե նույնիսկ Խաչատուրն Աննայի սրտի օլիգարխն էլ է, ապա կան կարմիր գծեր, որոնք նա չպետք է հատի: Իհարկե, առանձին հարց է այն, թե կոնկրետ որո՞նք են այդ կարմիր գծերը՝ հաշվի առնելով հնարավոր դետալային նրբությունները:
Մյուս կողմից՝ բացառված չէ, որ Գռզոն չի արդարացրել Նիկոլի ինչ-ինչ փողային ակնկալիքներ: Հնարավոր է՝ կա՛մ ինչ-որ բանից փայ չի հանել կամ խոստացել ու չի տվել, և հիմա Նիկոլը, խրելով կռիսականը, Գռզոյին հիշեցնում է՝ ով է իսկական շեֆը, ով՝ վիրտուալը:
Սպասենք զարգացումներին…
Մարզպետը Պապիկյան Սուրիկին «վառել է»
ԱԺ-ում լրագրողների հետ ճեպազրույցում Վայոց ձորի մարզպետ Գրիգորյան Արարատը բավական ուշագրավ բացահայտում է արել՝ ԳՇ պետին հանելով սուտ: «Ադրբեջանցիները մնում են նույն տեղում, Ջերմուկից երևում են անզեն աչքով, տեղյակ չեմ՝ ԳՇ պետը ո՞ր խմբին է նկատի ունեցել, երբ ասել է, թե հետ են գնացել»,-հայտարարել է Արարատը՝ արձագանքելով ԳՇ պետի այն պնդմանը, որ թուրքերը գրավված դիրքերից հետ են քաշվել:
Ակնհայտորեն գործ ունենք ստի հետ. կա՛մ մարզպետն է ստում, կա՛մ ԳՇ պետը: Երկու պարագայում էլ ակնհայտ է քաոսը, իսկ եթե ավելի անկեղծ լինենք, ապատեղեկատվության տարածումը, ինչը, իհարկե, բացատրելի է. մեծ է հավանականությունը, որ Պապիկյան Սուրիկը ստիպել է ԳՇ պետին անել այնպիսի հայտարարություններ, որոնք առնվազը ջուր չէին լցնի կրակին՝ հանրությանը գցելով թմբիրի մեջ:
Ինչ վերաբերում է մարզպետի կողմից ապատեղեկատվության տարածման հնարավորությանը, ապա դա այնքան էլ հավանական չէ. ո՛չ քաղաքական, ո՛չ էլ մեկ այլ տեսանկյունից նպատակահարմար չէ սահմանային իրական վիճակի բացահայտումը՝ նկատի ունենալով իշխանություններին ոչ ձեռնտու իրավիճակն ու այն անվտանգային ռիսկերի ծավալերը, որոնք այդպես էլ իշխանությունները չեն կարողանում մարսել՝ ստիպված լինելով, ըստ էութան, հանրության «գլխի տակ փափուկ բարձ դնել»:
Այս իրավիճակում ճիշտ կլիներ ստանալ անձամբ Պապիկյան Սուրիկի մեկնաբանությունը, բայց նա, ինչպես հայտնի է, չխոսկան է դարձել.երևի հոգնել է ստելուց:
ԱԺ-ում լրագրողների հետ ճեպազրույցում Վայոց ձորի մարզպետ Գրիգորյան Արարատը բավական ուշագրավ բացահայտում է արել՝ ԳՇ պետին հանելով սուտ: «Ադրբեջանցիները մնում են նույն տեղում, Ջերմուկից երևում են անզեն աչքով, տեղյակ չեմ՝ ԳՇ պետը ո՞ր խմբին է նկատի ունեցել, երբ ասել է, թե հետ են գնացել»,-հայտարարել է Արարատը՝ արձագանքելով ԳՇ պետի այն պնդմանը, որ թուրքերը գրավված դիրքերից հետ են քաշվել:
Ակնհայտորեն գործ ունենք ստի հետ. կա՛մ մարզպետն է ստում, կա՛մ ԳՇ պետը: Երկու պարագայում էլ ակնհայտ է քաոսը, իսկ եթե ավելի անկեղծ լինենք, ապատեղեկատվության տարածումը, ինչը, իհարկե, բացատրելի է. մեծ է հավանականությունը, որ Պապիկյան Սուրիկը ստիպել է ԳՇ պետին անել այնպիսի հայտարարություններ, որոնք առնվազը ջուր չէին լցնի կրակին՝ հանրությանը գցելով թմբիրի մեջ:
Ինչ վերաբերում է մարզպետի կողմից ապատեղեկատվության տարածման հնարավորությանը, ապա դա այնքան էլ հավանական չէ. ո՛չ քաղաքական, ո՛չ էլ մեկ այլ տեսանկյունից նպատակահարմար չէ սահմանային իրական վիճակի բացահայտումը՝ նկատի ունենալով իշխանություններին ոչ ձեռնտու իրավիճակն ու այն անվտանգային ռիսկերի ծավալերը, որոնք այդպես էլ իշխանությունները չեն կարողանում մարսել՝ ստիպված լինելով, ըստ էութան, հանրության «գլխի տակ փափուկ բարձ դնել»:
Այս իրավիճակում ճիշտ կլիներ ստանալ անձամբ Պապիկյան Սուրիկի մեկնաբանությունը, բայց նա, ինչպես հայտնի է, չխոսկան է դարձել.երևի հոգնել է ստելուց:
Լրագրության թշնամին
Լրագրողների հետ ճեպազրույցում Գռզոն էլի «փրփրել» ու հունից դուրս է եկել՝ թիրախավորելով ընդդիմադիր ԶԼՄ-ներից մեկի լրագրողին՝վստահեցնելով, որ ոչ թե ինքն ունի ապօրինի կամ անհայտ ծագման գույք ու հարստություն, այլ՝ տվյալ լրատվամիջոցի սեփականտերը և այլն: Ընդ որում՝ նա դա արել ու ասել է՝ ձայնը «աշխարհով մեկ գցելով» ու զայրանալով, թույլ չտալով, որ լրագրողը հարցը մինչև վերջ հնչեցնի:
Այն, որ այլոց գումարները կամ ունեցվածքը հաշվելը Գռզոյին սովորական մահկանացու չի դարձնում, փաստ է. մեկը լինի հարցնող՝ էդ միլիարդներդ աշխատավարձո՞վ ես կուտակել կամ ինչպե՞ս ես դարձել «նոր Հայաստանի» թիվ մեկ օլիգարխը՝ հեղափոխությունից հետո երկիրը «դուքյանդ» սարքելով: Բայց սա հարցի մի կողմն է: Ոչ պակաս կարևոր է թերևս մեկ այլ խնդիր՝Գռզո-լրագրողներ հարաբերությունները: Գռզոյի պահվածքը ոչ միայն ոչ ադեկվատ է, այլև՝ փողոցայինին հարիր: Չի կարողանում մի քանի րոպե զսպել էմոցիաները, չի կարողանում մնալ բարեկրթության շրջանակներից ներս մի դեպքում, երբ քաղաքական գործչի էթիկայի պարտադիր նորմերից մեկն էլ լրագրողների հետ նորմալ շփվելու ունակությունն է: Երևում է, թե որքան է ատում Գզռոն լրագրությունը, որքան է հուշտ եղած նրանցից, ովքեր իրենց հարցերով նրան մտցնում են տուպիկը՝ ստիպեով բախվել սեփական անցյալի ու ներկայի արյունոտ պատին:
Թո՛ղ Նիկոլին ատի. Նիկոլից էլ «մեծ» լրագրո՞ղ…
Լրագրողների հետ ճեպազրույցում Գռզոն էլի «փրփրել» ու հունից դուրս է եկել՝ թիրախավորելով ընդդիմադիր ԶԼՄ-ներից մեկի լրագրողին՝վստահեցնելով, որ ոչ թե ինքն ունի ապօրինի կամ անհայտ ծագման գույք ու հարստություն, այլ՝ տվյալ լրատվամիջոցի սեփականտերը և այլն: Ընդ որում՝ նա դա արել ու ասել է՝ ձայնը «աշխարհով մեկ գցելով» ու զայրանալով, թույլ չտալով, որ լրագրողը հարցը մինչև վերջ հնչեցնի:
Այն, որ այլոց գումարները կամ ունեցվածքը հաշվելը Գռզոյին սովորական մահկանացու չի դարձնում, փաստ է. մեկը լինի հարցնող՝ էդ միլիարդներդ աշխատավարձո՞վ ես կուտակել կամ ինչպե՞ս ես դարձել «նոր Հայաստանի» թիվ մեկ օլիգարխը՝ հեղափոխությունից հետո երկիրը «դուքյանդ» սարքելով: Բայց սա հարցի մի կողմն է: Ոչ պակաս կարևոր է թերևս մեկ այլ խնդիր՝Գռզո-լրագրողներ հարաբերությունները: Գռզոյի պահվածքը ոչ միայն ոչ ադեկվատ է, այլև՝ փողոցայինին հարիր: Չի կարողանում մի քանի րոպե զսպել էմոցիաները, չի կարողանում մնալ բարեկրթության շրջանակներից ներս մի դեպքում, երբ քաղաքական գործչի էթիկայի պարտադիր նորմերից մեկն էլ լրագրողների հետ նորմալ շփվելու ունակությունն է: Երևում է, թե որքան է ատում Գզռոն լրագրությունը, որքան է հուշտ եղած նրանցից, ովքեր իրենց հարցերով նրան մտցնում են տուպիկը՝ ստիպեով բախվել սեփական անցյալի ու ներկայի արյունոտ պատին:
Թո՛ղ Նիկոլին ատի. Նիկոլից էլ «մեծ» լրագրո՞ղ…
Դավոյան Արփիի հոգեկանը խառնվել է
Դավոյան Արփին մեծապես տվայտված է. լրագրողական նյութերը, իր մասին մամուլի հրապարակումները նրան ստիպել են վերագնահատել կյանքի անցած ճանապարհն ու պատիվ պահանջել իրեն զուր տեղը վարկաբեկողներից. լրագրողների հետ զրույցում վերջին շրջանում իր մասին մամուլում տեղ գտած հրապարակումների հեղինակներին սպառնացել է դատարանով՝ միևնույն ժամանակ ցիտելով Չերչիլ. «Ամեն հաչող շան հետևից, որ քար նետես, տեղ չես հասնի»:
Թուրքերին սեփական անձից առավել սիրող Դավոյան Արփին, ըստ երևույթին, խնդիրներ է ունեցել կուսակցության ներսում՝ կապված ՔՊ վարչության ընտրություններում նրա ունեցած դեստրուկտիվ դերակատարության մասին մամուլում տեղ գտած հրապարակումների հետ. հենց նրան էին մեղադրել ներքին «մուտիտների» ու ստվերային կռիսությունների համար, որի պատճառով, փաստորեն, ՔՊ-ն խայտառակվեց՝ փաստելով իր չկայացվածությունը:
Բայց թերևս միայն սրա մասին մամուլում տեղ գտած հրապարակաումները չեն, որ հունից հանել են Դավոյան Արփիին. նրան հունից հանում է նաև այն, որ մամուլը պարբերաբար իրեն բռնացնում է թրքասիրության դրսևորումների մեջ՝ հասարակությանը փորձելով իրազեկել՝ ինչ է իրենից ներկայացնում ՔՊ-ական այս երեսփոխանը, ում ազդեցության գործակալն է և այլն:
Արփիի համար ամենաբարդը լինելու է պարզելը, թե որտեղից, ինչ աղբյուրից է մամուլին հայտնի դարձել իր «մուտիտների» մասին. խիստ հավանական է, որ այդ ինֆորմացիան սպրտդել է դուրս հենց ՔՊ-ի ներսից, և այս իմաստով Արփիի կռիվը, փաստորեն, լինելու է ոչ այնքան լրագրողների հետ, որոնք ընդամենը տեղեկատվություն են փոխանցում հանրությանը կամ մեկնաբանում ընթացիկ իրադարձությունները՝ բնությամբ ու օրենքով իրենց հատկացված իրավունքի շրջանակներում, որքան՝ սեփական թիմակիցների՝ հայտնաբերելու իր ու գուցե նաև վերադասի դեմ աշխատողներին:
Հաջողություն ենք մաղթում Արփին իր դեգերումներում…
Դավոյան Արփին մեծապես տվայտված է. լրագրողական նյութերը, իր մասին մամուլի հրապարակումները նրան ստիպել են վերագնահատել կյանքի անցած ճանապարհն ու պատիվ պահանջել իրեն զուր տեղը վարկաբեկողներից. լրագրողների հետ զրույցում վերջին շրջանում իր մասին մամուլում տեղ գտած հրապարակումների հեղինակներին սպառնացել է դատարանով՝ միևնույն ժամանակ ցիտելով Չերչիլ. «Ամեն հաչող շան հետևից, որ քար նետես, տեղ չես հասնի»:
Թուրքերին սեփական անձից առավել սիրող Դավոյան Արփին, ըստ երևույթին, խնդիրներ է ունեցել կուսակցության ներսում՝ կապված ՔՊ վարչության ընտրություններում նրա ունեցած դեստրուկտիվ դերակատարության մասին մամուլում տեղ գտած հրապարակումների հետ. հենց նրան էին մեղադրել ներքին «մուտիտների» ու ստվերային կռիսությունների համար, որի պատճառով, փաստորեն, ՔՊ-ն խայտառակվեց՝ փաստելով իր չկայացվածությունը:
Բայց թերևս միայն սրա մասին մամուլում տեղ գտած հրապարակաումները չեն, որ հունից հանել են Դավոյան Արփիին. նրան հունից հանում է նաև այն, որ մամուլը պարբերաբար իրեն բռնացնում է թրքասիրության դրսևորումների մեջ՝ հասարակությանը փորձելով իրազեկել՝ ինչ է իրենից ներկայացնում ՔՊ-ական այս երեսփոխանը, ում ազդեցության գործակալն է և այլն:
Արփիի համար ամենաբարդը լինելու է պարզելը, թե որտեղից, ինչ աղբյուրից է մամուլին հայտնի դարձել իր «մուտիտների» մասին. խիստ հավանական է, որ այդ ինֆորմացիան սպրտդել է դուրս հենց ՔՊ-ի ներսից, և այս իմաստով Արփիի կռիվը, փաստորեն, լինելու է ոչ այնքան լրագրողների հետ, որոնք ընդամենը տեղեկատվություն են փոխանցում հանրությանը կամ մեկնաբանում ընթացիկ իրադարձությունները՝ բնությամբ ու օրենքով իրենց հատկացված իրավունքի շրջանակներում, որքան՝ սեփական թիմակիցների՝ հայտնաբերելու իր ու գուցե նաև վերադասի դեմ աշխատողներին:
Հաջողություն ենք մաղթում Արփին իր դեգերումներում…
Ո՞վ է Նիկոլի թշնամին
ՀՀ գլխավոր դատախազությունից հայտել են, որ քրեական հետապնդում է հարուցվել ԵՊԲՀ նախկին ռեկտոր Միքայել Նարիմանյանի նկատմամբ՝ ԵՊԲՀ-ի՝ առանձնապես խոշոր չափերով գույքի հափշտակության համար. խոսքը մոտ 100000 դոլարի մասին է:
Ինչպես հայտնի է, ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանն ավելի վաղ ֆեյսբուքյան ուղիղ եթերում խոսել էր այս մասին՝ հայտարարելով, որ առաջնային թիրախի դերում իրականում հենց ինքն է: Ի դեպ՝ պարզվում է, որ Վարդապետյան Աննան գործն այնպես է «կարել», որ այն առնչություն է ձեռք բերել նաև Իշխան Սաղաթելյանի հոր հետ:
Ակնհայտորեն գործ ունենք դատարիրավական կատավասիայի հետ. միայն անհեռատեսները կարող են պնդել, որ գործն ունի զուտ իրավական արմատներ, քանի որ չտեսնել շինծու գործում քաղաքական դրդապատճառներ, կնշանակի անտեղյակ լիներ նորհայատսանյան դաժան իրականության մասին:
Ի՞նչ է կատարվում: Կատարվում է այն, որ Նիկոլը, ըստ էության, վախեցել է՝տեսնելով ի սատարումն Արցախի օրերս կայացած ցույցը, որը փաստեց այն մասին, որ ժողովրդի աջակցությունը վայելող հայրենասեր ուժերը մտադիր չեն Արցախն անտեր թողնել՝ հանձնելով այն Նիկոլի քմահաճությանը. Արցախն երբեք չի լինելու Ադրբեջանի կազմում,և վեր՛ջ:
Թիրախավորելով Արմեն Աշոտյանին ու Իշխան Սաղաթելյանին (խիստ հավանական է, որ Նիկոլի զոհերի թիվն այսքանով չսահմանափակվի)՝ Նիկոլը շարքային շանտաժի է դիմում. Ուզում է վախեցնել ընդդիմադիրներին, որ եթե նրանք չխաղան իր խաղի կանոններով, ապա կպատժվեն նույնիսկ այն դեպքում, եթե դրա համար իրավական հիմքեր չլինեն: Օրինակ՝ կոնկրետ այս դեպքում գործ ունենք «մատից ծծած» գործի հետ, որի նպատակն Աշոտյանի դեմ ցուցմունք կորզելն է՝գործիչ, որն այն քչերից է, որ ի վիճակի է փաստարկված կերպով հերքել իշխանական ցանկացած կեղծիք ու դավադիր թեզ:
Նիկոլի թիվ մեկ թշնամին գրագետ մարդն է, և իշխանությունը վերցնելու օպերացիայի սկզբից ի վեր նա հենց այդ տեսակի դեմ է պայքար տանում՝ խաղադրույք կատարելով կա՛մ սոցիալական ցածր պատասխանատվություն կրողների, կա՛մ թերուսների ու տգետների վրա. եթե Հայաստանի կրթական համակարգը նախորդ տասնամյակներին իր առջև դրված խնդիրը կատարելապես լուծեր,Նիկոլն այսօր վարչապետ չէր լինի՞:
ՀՀ գլխավոր դատախազությունից հայտել են, որ քրեական հետապնդում է հարուցվել ԵՊԲՀ նախկին ռեկտոր Միքայել Նարիմանյանի նկատմամբ՝ ԵՊԲՀ-ի՝ առանձնապես խոշոր չափերով գույքի հափշտակության համար. խոսքը մոտ 100000 դոլարի մասին է:
Ինչպես հայտնի է, ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանն ավելի վաղ ֆեյսբուքյան ուղիղ եթերում խոսել էր այս մասին՝ հայտարարելով, որ առաջնային թիրախի դերում իրականում հենց ինքն է: Ի դեպ՝ պարզվում է, որ Վարդապետյան Աննան գործն այնպես է «կարել», որ այն առնչություն է ձեռք բերել նաև Իշխան Սաղաթելյանի հոր հետ:
Ակնհայտորեն գործ ունենք դատարիրավական կատավասիայի հետ. միայն անհեռատեսները կարող են պնդել, որ գործն ունի զուտ իրավական արմատներ, քանի որ չտեսնել շինծու գործում քաղաքական դրդապատճառներ, կնշանակի անտեղյակ լիներ նորհայատսանյան դաժան իրականության մասին:
Ի՞նչ է կատարվում: Կատարվում է այն, որ Նիկոլը, ըստ էության, վախեցել է՝տեսնելով ի սատարումն Արցախի օրերս կայացած ցույցը, որը փաստեց այն մասին, որ ժողովրդի աջակցությունը վայելող հայրենասեր ուժերը մտադիր չեն Արցախն անտեր թողնել՝ հանձնելով այն Նիկոլի քմահաճությանը. Արցախն երբեք չի լինելու Ադրբեջանի կազմում,և վեր՛ջ:
Թիրախավորելով Արմեն Աշոտյանին ու Իշխան Սաղաթելյանին (խիստ հավանական է, որ Նիկոլի զոհերի թիվն այսքանով չսահմանափակվի)՝ Նիկոլը շարքային շանտաժի է դիմում. Ուզում է վախեցնել ընդդիմադիրներին, որ եթե նրանք չխաղան իր խաղի կանոններով, ապա կպատժվեն նույնիսկ այն դեպքում, եթե դրա համար իրավական հիմքեր չլինեն: Օրինակ՝ կոնկրետ այս դեպքում գործ ունենք «մատից ծծած» գործի հետ, որի նպատակն Աշոտյանի դեմ ցուցմունք կորզելն է՝գործիչ, որն այն քչերից է, որ ի վիճակի է փաստարկված կերպով հերքել իշխանական ցանկացած կեղծիք ու դավադիր թեզ:
Նիկոլի թիվ մեկ թշնամին գրագետ մարդն է, և իշխանությունը վերցնելու օպերացիայի սկզբից ի վեր նա հենց այդ տեսակի դեմ է պայքար տանում՝ խաղադրույք կատարելով կա՛մ սոցիալական ցածր պատասխանատվություն կրողների, կա՛մ թերուսների ու տգետների վրա. եթե Հայաստանի կրթական համակարգը նախորդ տասնամյակներին իր առջև դրված խնդիրը կատարելապես լուծեր,Նիկոլն այսօր վարչապետ չէր լինի՞:
Սիմինդյան Հակոբի արտառոց քծնանքը
Լրագրողների հետ զրույցում անդրադառնալով ՔՊ-ի չորրորդ վարչության խայտառակ ընտրություններին՝ Սիմինդյան Հակոբը տեղի ունեցած վերահաշվարկը համարել էր ՔՊ-ի ներսում իբր առկա կատարյալ ժողովրդավարության արտացոլում՝ սեփական պնդումը համեմելով բավական էկզոտիկ համեմատությամբ: «Մեր կուսակցությունը առանձնանում է նրանով, որ ընտրություններով է ձևավորում իր ղեկավար կազմին… հիշեցնեմ՝ անգամ ԱՄՆ-ում Ջորջ Բուշի ընտրությունների ժամանակ խնդիր եղավ, գնացին, վերահաշվարկ արեցին, Բուշը ընտրվեց նախագահ»,-հայտարարել է Հակոբը:
Փաստորեն՝ Սիմնիդյան Հակոբի համար ՔՊ-ական Հայաստանը մի ողջ Ամերիկա է, Նիկոլն էլ՝ Ջորջ Բուշ: Իսկ հետաքրքիր է՝ Դավոյան Արփին այդ դեպքում ո՞վ է, գուցե Մոնիկա Լևինսկի՞ն…
ՔՊ-ականներն ակնհայտորեն խառնվել են իրար՝ փորձելով տարբեր հնարքներով մեղմել ներկուսակցական սկանդալը, որի պատճառով, ի դեպ, ըստ մամուլում տեղ գտած տեղեկությունների, կարող է պատժվել նաև Պապիկյան Սուրիկը և ոչ միայն: Որպեսզի պատժվողների շարքին ինքն էլ չդասվի, Սիմինդյան Հակոբը, ըստ երևույթին, որոշել է Նիկոլին մի այլ կարգի մտնել՝ նրա գլխավորած քաղաքական ուժը դասելով զարգացած ժողովրդավարությամբ պետությունների քաղաքական ուժերի շարքին:
Իսկ իրականությունն այն է, որ առանց Նիկոլի ՔՊ-ում «ճանճը չի տզզում», և ըստ որոշ տեղեկությունների՝ տեղի ունեցած կեղծարարության մասին նախօրոք Նիկոլը տեղյակ է եղել, ուղղակի մատը մատին չի խփել. նպատակ ունի՝ պարզեցնելու ներկուսակցական ջրերն ու վերադասավորումներ կատարել՝ հավատարիմ մնալով ինքնապահպանման յուր բնադզին:
Լրագրողների հետ զրույցում անդրադառնալով ՔՊ-ի չորրորդ վարչության խայտառակ ընտրություններին՝ Սիմինդյան Հակոբը տեղի ունեցած վերահաշվարկը համարել էր ՔՊ-ի ներսում իբր առկա կատարյալ ժողովրդավարության արտացոլում՝ սեփական պնդումը համեմելով բավական էկզոտիկ համեմատությամբ: «Մեր կուսակցությունը առանձնանում է նրանով, որ ընտրություններով է ձևավորում իր ղեկավար կազմին… հիշեցնեմ՝ անգամ ԱՄՆ-ում Ջորջ Բուշի ընտրությունների ժամանակ խնդիր եղավ, գնացին, վերահաշվարկ արեցին, Բուշը ընտրվեց նախագահ»,-հայտարարել է Հակոբը:
Փաստորեն՝ Սիմնիդյան Հակոբի համար ՔՊ-ական Հայաստանը մի ողջ Ամերիկա է, Նիկոլն էլ՝ Ջորջ Բուշ: Իսկ հետաքրքիր է՝ Դավոյան Արփին այդ դեպքում ո՞վ է, գուցե Մոնիկա Լևինսկի՞ն…
ՔՊ-ականներն ակնհայտորեն խառնվել են իրար՝ փորձելով տարբեր հնարքներով մեղմել ներկուսակցական սկանդալը, որի պատճառով, ի դեպ, ըստ մամուլում տեղ գտած տեղեկությունների, կարող է պատժվել նաև Պապիկյան Սուրիկը և ոչ միայն: Որպեսզի պատժվողների շարքին ինքն էլ չդասվի, Սիմինդյան Հակոբը, ըստ երևույթին, որոշել է Նիկոլին մի այլ կարգի մտնել՝ նրա գլխավորած քաղաքական ուժը դասելով զարգացած ժողովրդավարությամբ պետությունների քաղաքական ուժերի շարքին:
Իսկ իրականությունն այն է, որ առանց Նիկոլի ՔՊ-ում «ճանճը չի տզզում», և ըստ որոշ տեղեկությունների՝ տեղի ունեցած կեղծարարության մասին նախօրոք Նիկոլը տեղյակ է եղել, ուղղակի մատը մատին չի խփել. նպատակ ունի՝ պարզեցնելու ներկուսակցական ջրերն ու վերադասավորումներ կատարել՝ հավատարիմ մնալով ինքնապահպանման յուր բնադզին:
Մելքոնյան Գագոն կուրացել է
Հարցին՝ ինչո՞ւ տեսանելի չէ այն տնտեսական բումը, որի մասին Նիկոլը խոսում էր ԱԺ-ում, վերջինիս գրպանային գեներալ Գագոն պատասխանել է.«Գիտեք՝ մինչև հեղափոխությունը ամբողջ երկիրը խոսում էր աղքատության մասին, հիմա ես է՛լ չեմ լսում, որ աղքատություն կա. սաղս հավասար ապրում ենք: Էն ժամանակ ամեն օր փողոցներում մուրացկանների էի տեսնում, հիմա սաղ Երեանում մի երկու տեղ գտնեք, թե չէ: Էնպես որ՝ մեր իշխանության օրոք անգամ մուրացկանների քանակն է քչացել: Հա, թանկությունները շատ են, բայց դե ամբողջ աշխարհում թանկություն է, հիմա մեր կառավարությունը ի՞նչ անի, որ սենց ա: Էս էլ կանցնի, բոլորս էլ հավասար ապրում ենք»:
Մելքոնյան Գագոն կուրացել է, փաստորեն, նրա աչքերն այնպես են փառակալել ու կորցրել տեսնելու ունակությունը, որ մարդը կորցրել է իրականության զգացումը: Իսկ գուցե բեղե՞րն են հաստացել, որոնց տակից չեն երևում Հայաստանի աղքատ հասարակությունն ու այդ հասարակությանը խեղդող այն սոցիալական խնդիրները, որոնց ո՛չ հատակն է երևում, ո՛չ էլ՝ լուծման ուղիները:
Ի՞նչն է կուրացրել Գագոյին: Գագոյին կուրացրել են փողն ու դրա աղբյուր դարձած Նիկոլին մտնելու նրա անհագ ցանկությունը: Տեսնես որտե՞ղ է տեսել սոցիալական հավասարություն ինքնաշեն գեներալը, Բաղրամյան-Սայաթ-Նովա ճանապարհի՞ն, թե՞ Նիկոլի դաչաներ տանող զարտուղի ճամփեքին:
Գագոյի պնդումն այնքան անհեթեթ է, որ կարիք չկա անգամ այն հերքել ասենք տնտեսագիտական ինչ-որ հիմնավորումներով, քանի որ ցանկացած մեկը, ով Գագոյի նման կույր չէ կամ զգայարանները բթացրած, կփաստի, որ նման գնաճի ու աշխատավարձերի պայմաններում լայն զանգավածների համար կյանքը բնավ չի լավանում,այլ ընդհակառակը: Այս երկրում միայն գագոների աշխատավարձերն են ամսեամիս բարձրանում, որ Նիկոլն իրեն ավելի ապահով զգա սեփական նստավայրում:
Թո՛ղ լափեն, բալքա մի օր կշտանան…
Հարցին՝ ինչո՞ւ տեսանելի չէ այն տնտեսական բումը, որի մասին Նիկոլը խոսում էր ԱԺ-ում, վերջինիս գրպանային գեներալ Գագոն պատասխանել է.«Գիտեք՝ մինչև հեղափոխությունը ամբողջ երկիրը խոսում էր աղքատության մասին, հիմա ես է՛լ չեմ լսում, որ աղքատություն կա. սաղս հավասար ապրում ենք: Էն ժամանակ ամեն օր փողոցներում մուրացկանների էի տեսնում, հիմա սաղ Երեանում մի երկու տեղ գտնեք, թե չէ: Էնպես որ՝ մեր իշխանության օրոք անգամ մուրացկանների քանակն է քչացել: Հա, թանկությունները շատ են, բայց դե ամբողջ աշխարհում թանկություն է, հիմա մեր կառավարությունը ի՞նչ անի, որ սենց ա: Էս էլ կանցնի, բոլորս էլ հավասար ապրում ենք»:
Մելքոնյան Գագոն կուրացել է, փաստորեն, նրա աչքերն այնպես են փառակալել ու կորցրել տեսնելու ունակությունը, որ մարդը կորցրել է իրականության զգացումը: Իսկ գուցե բեղե՞րն են հաստացել, որոնց տակից չեն երևում Հայաստանի աղքատ հասարակությունն ու այդ հասարակությանը խեղդող այն սոցիալական խնդիրները, որոնց ո՛չ հատակն է երևում, ո՛չ էլ՝ լուծման ուղիները:
Ի՞նչն է կուրացրել Գագոյին: Գագոյին կուրացրել են փողն ու դրա աղբյուր դարձած Նիկոլին մտնելու նրա անհագ ցանկությունը: Տեսնես որտե՞ղ է տեսել սոցիալական հավասարություն ինքնաշեն գեներալը, Բաղրամյան-Սայաթ-Նովա ճանապարհի՞ն, թե՞ Նիկոլի դաչաներ տանող զարտուղի ճամփեքին:
Գագոյի պնդումն այնքան անհեթեթ է, որ կարիք չկա անգամ այն հերքել ասենք տնտեսագիտական ինչ-որ հիմնավորումներով, քանի որ ցանկացած մեկը, ով Գագոյի նման կույր չէ կամ զգայարանները բթացրած, կփաստի, որ նման գնաճի ու աշխատավարձերի պայմաններում լայն զանգավածների համար կյանքը բնավ չի լավանում,այլ ընդհակառակը: Այս երկրում միայն գագոների աշխատավարձերն են ամսեամիս բարձրանում, որ Նիկոլն իրեն ավելի ապահով զգա սեփական նստավայրում:
Թո՛ղ լափեն, բալքա մի օր կշտանան…
Նիկոլի «սրբագրիչը»
Մեկնաբանելով Նիկոլի «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»-ը՝ Խաչատրյան Վիգենը փորձել է բոլորին ստիպել Նիկոլի այսօրինակ արկածախնդությանը նայել բոլորովին այլ տեսանկյունից: Ըստ Վիգենի՝ Նիկոլի այդ արտահայտությունը կրել է բացառապես ներքաղաքական ենթատեքստ՝ ուղղված լինելով նախկին իշխանություններին, որոնք իբր սեպ էին խրում ու հիմա էլ են սեպ խրում Երևանի ու Ստեփանակերտի միջև: «Նիկոլ Փաշինյանն էլ շատ չի խորանում էդ հարցում»,-լրագրողի հետ զրույցում ծիծաղելով ասել է Վիգենը՝ հայտարարելով՝ նրանք, ովքեր փորձում են Արցախն այժմ էլ հանել Հայաստանի դեմ, շառլատանությամբ են զբաղվում:
Հարց՝ երբ Ալիևը մատին փաթաթան էր սարքում սեփական հայտարարություններում չխորացող Նիկոլի խոսքերը՝ Արցախի վրա հարձակվելու իրավունք ձեռք բերելու, ինչո՞ւ վիգենները չէին համենում բեղավորին բացատրել, որ չարժե լուրջ ընդունել Նիկոլի խոսքերը, ինչո՞ւ չէին բացահայտում Նիկոլի տարօրինակ առանձնահատկությունները կամ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքին բնորոշ սպեցիֆիկ կողմերը: Ճիշտ է՝ գուցե այդ ամենի արդյունքում Իլհամը չփոխեր իր որոշումը, բայց գոնե ՔՊ-ականները սեփական խղճի կամ հանրության առաջ ինչ-որ իմաստով այսօր գուցե մաքուր լինեին: Չնայած խիղճը՝ ո՞ւր, սրանք՝ ո՞ւր…
Երկրորդ՝ ուշադրութան է արժանի նաև Վիգենի այն պնդումը, թե իբր նախկին իշխանոթյունները կամ ներկայիս ընդդիմությունը Արցախը Հայաստանի դեմ է հանում:
Իրականությունն այն է, որ Արցախը Հայաստանի դեմ է հանում ոչ թե ընդդիմությունը, այլ հենց իշխանությունը՝ արցախցուն հանձնելով Իլհամի ողորմածությանը: Հիմա եթե Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմությունը փորձում է կասեցնել կործանարար ընթացքն ու չթողնել մեր հայրենիքի մի մասը Ադրբեջանի հոշոտմանը, հեռացնո՞ւմ է Ստեփանակերտը Երևանից, եթե հեռացնում է, ապա ո՞ր Երևանից, Նիկոլի՞: Եթե Նիկոլի Երևանից, ապա ընդդիմությունը խիստ հայրենանվեր գործ է անում՝ հաշվի առնելով Նիկոլից արցախցիների համար բխող վտանգը. Արցախի համար թիվ մեկ վանգը նախ Նիկոլից է գալիս ու հետո միայն՝ Իլհամից:
Մեկնաբանելով Նիկոլի «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»-ը՝ Խաչատրյան Վիգենը փորձել է բոլորին ստիպել Նիկոլի այսօրինակ արկածախնդությանը նայել բոլորովին այլ տեսանկյունից: Ըստ Վիգենի՝ Նիկոլի այդ արտահայտությունը կրել է բացառապես ներքաղաքական ենթատեքստ՝ ուղղված լինելով նախկին իշխանություններին, որոնք իբր սեպ էին խրում ու հիմա էլ են սեպ խրում Երևանի ու Ստեփանակերտի միջև: «Նիկոլ Փաշինյանն էլ շատ չի խորանում էդ հարցում»,-լրագրողի հետ զրույցում ծիծաղելով ասել է Վիգենը՝ հայտարարելով՝ նրանք, ովքեր փորձում են Արցախն այժմ էլ հանել Հայաստանի դեմ, շառլատանությամբ են զբաղվում:
Հարց՝ երբ Ալիևը մատին փաթաթան էր սարքում սեփական հայտարարություններում չխորացող Նիկոլի խոսքերը՝ Արցախի վրա հարձակվելու իրավունք ձեռք բերելու, ինչո՞ւ վիգենները չէին համենում բեղավորին բացատրել, որ չարժե լուրջ ընդունել Նիկոլի խոսքերը, ինչո՞ւ չէին բացահայտում Նիկոլի տարօրինակ առանձնահատկությունները կամ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքին բնորոշ սպեցիֆիկ կողմերը: Ճիշտ է՝ գուցե այդ ամենի արդյունքում Իլհամը չփոխեր իր որոշումը, բայց գոնե ՔՊ-ականները սեփական խղճի կամ հանրության առաջ ինչ-որ իմաստով այսօր գուցե մաքուր լինեին: Չնայած խիղճը՝ ո՞ւր, սրանք՝ ո՞ւր…
Երկրորդ՝ ուշադրութան է արժանի նաև Վիգենի այն պնդումը, թե իբր նախկին իշխանոթյունները կամ ներկայիս ընդդիմությունը Արցախը Հայաստանի դեմ է հանում:
Իրականությունն այն է, որ Արցախը Հայաստանի դեմ է հանում ոչ թե ընդդիմությունը, այլ հենց իշխանությունը՝ արցախցուն հանձնելով Իլհամի ողորմածությանը: Հիմա եթե Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմությունը փորձում է կասեցնել կործանարար ընթացքն ու չթողնել մեր հայրենիքի մի մասը Ադրբեջանի հոշոտմանը, հեռացնո՞ւմ է Ստեփանակերտը Երևանից, եթե հեռացնում է, ապա ո՞ր Երևանից, Նիկոլի՞: Եթե Նիկոլի Երևանից, ապա ընդդիմությունը խիստ հայրենանվեր գործ է անում՝ հաշվի առնելով Նիկոլից արցախցիների համար բխող վտանգը. Արցախի համար թիվ մեկ վանգը նախ Նիկոլից է գալիս ու հետո միայն՝ Իլհամից:
Երևանը կռմբակոծվի՞
Ինչպես հայտնել է Երևանի քաղաքապետարանը, քաղաքի բազմաբնակարան շենքերի շքամուտքերում փորձնական կփակցվեն բնակչության կցագրման վերաբերյալ տեղեկատվական թերթիկներ. քաղաքապետարանի մոտ ցանկություն է առաջացել բնակչությանն իրազեկել պատսպարման վայրերի գտնվելու մասին:
Գլխավոր հարցը, որ առաջանում է՝ քաղաքապետարանի այսօրինակ նախաձեռնության հետ կապված, հետևյալն է՝ գործ ունենք նախապատերազմական նախապատրաստության հե՞տ, թե՞ ինչ-որ PR ակցիայի, որի գաղափարական հայրը կարող է ասենք Ավինյան Տիգրանը լինել:
Խնդիրն այն է, որ այս հարցին ճշմարիտ պատասպան գտնելը չափազանց դժվար է՝ հաշվի առնելով մի կողմից՝ տարածաշրջանում ստեղծված պայթյունավտանգ իրավիճակը՝ չնայած խաղաղության մասին անընդհատ կրկնվող հայտարարություններին, մյուս կողմից՝ նույն Ավինյան Տիկոյի փիառվելու անհագ ցանկությունը՝ կապված քաղաքապետ ընտվելու վերաբերյալ նրա ունեցած ծրագրերի հետ:
Այս իմաստով վերոհիշյալ տարբերակների հավանականությունը պետք է 50/50 գնահատել թերևս ու գուցե նաև խորքային հետևություններ անել երկրին ու քաղաքին սպասվող ապագայի մասին. եթե պատերազմ է, ու սա իսկապես նախապատրաստություն է սպասվելիք առհավիրքին, ապա վա՜յ մեզ, իսկ եթե գործ ունենք Ավինյան Տիկոյի կապրիզների հետ, ապա կրկնակի վա՜յ:
Ինչպես հայտնել է Երևանի քաղաքապետարանը, քաղաքի բազմաբնակարան շենքերի շքամուտքերում փորձնական կփակցվեն բնակչության կցագրման վերաբերյալ տեղեկատվական թերթիկներ. քաղաքապետարանի մոտ ցանկություն է առաջացել բնակչությանն իրազեկել պատսպարման վայրերի գտնվելու մասին:
Գլխավոր հարցը, որ առաջանում է՝ քաղաքապետարանի այսօրինակ նախաձեռնության հետ կապված, հետևյալն է՝ գործ ունենք նախապատերազմական նախապատրաստության հե՞տ, թե՞ ինչ-որ PR ակցիայի, որի գաղափարական հայրը կարող է ասենք Ավինյան Տիգրանը լինել:
Խնդիրն այն է, որ այս հարցին ճշմարիտ պատասպան գտնելը չափազանց դժվար է՝ հաշվի առնելով մի կողմից՝ տարածաշրջանում ստեղծված պայթյունավտանգ իրավիճակը՝ չնայած խաղաղության մասին անընդհատ կրկնվող հայտարարություններին, մյուս կողմից՝ նույն Ավինյան Տիկոյի փիառվելու անհագ ցանկությունը՝ կապված քաղաքապետ ընտվելու վերաբերյալ նրա ունեցած ծրագրերի հետ:
Այս իմաստով վերոհիշյալ տարբերակների հավանականությունը պետք է 50/50 գնահատել թերևս ու գուցե նաև խորքային հետևություններ անել երկրին ու քաղաքին սպասվող ապագայի մասին. եթե պատերազմ է, ու սա իսկապես նախապատրաստություն է սպասվելիք առհավիրքին, ապա վա՜յ մեզ, իսկ եթե գործ ունենք Ավինյան Տիկոյի կապրիզների հետ, ապա կրկնակի վա՜յ:
«Գաղափարական» Գռզոն
«Մենք, որպես ընտանիք, գույքը մեզ համար էդքան կարևոր չի՝ նյութականը: Մեզ կարևոր ա, որ երկրում էն գործիքները, որոնք որ հնարավոր է օգնեն՝ Հայաստանի Հանրապետությունը զարգանա, Հայաստանի Հանրապետությունն օրենքի երկիր լինի, էդ բարեփոխումներն են կարևոր մեզ համար»,-հայտարարել էր մուլտիմիլիարդատեր Սուքիասյան Խաչոն լրագրողների հետ ունեցած ճեպազրույցում՝ իրենից գաղափարական մեկը շինելով:
Ցանկացած մեղսունակ մեկի համար Գռզոյի այսօրինակ հայտարարությունները ոչ միայն ծիծաղ, այլև խորը նողկանք են առաջ բերում՝ նկատի ունենալով այն իրակիան նկարագիրը, որ գռզոներն ունեն այս երկրում: 90-ականների համազգային թալանի գլխավոր մասնակիցներից մեկը, որը սովետական Հայաստանի ունեցվածքի կողոպուտի հաշվին բոշայից փաշա դարձավ՝ ներքուստ, իհարկե, մնալով նախկին մանրը, այսօր իրեն փորձում է համաշխարհային կլասի ցեղական կապտալիստ ներկայացնել՝ խաղադրույք կատաևելով մարդկանց կարճ հիշողության կամ չիմացության վրա՝ չհասկանալով,որ դժվար թե Հայաստանում գտնվի ադեկվատ մեկը, ով Գռզոյին լավ չի ճանաչում:
Եթե նյութականը Գռզոյի համար էական չէ, ապա ինչո՞ւ է անթաքույց թուրքական պետության գովազդով կամ թուրքերի հանդեպ եղբայրական սիրո մասին լոլոներ քարոզելով զբաղվում, գաղափարական համոզմուքններից ելնելո՞վ է դա անում,թե՞ ավելի շատ փող աշխատելու ու կեղեքելու մոլուցքով: Եթե, այնուամենայնիվ, առաջինի հիմքով, ապա շատ ավելի վատ, իսկ եթե՝ երկրորդի, ապա թող ինքն իրենից «փիլիսոփա» չսարքի:
Գռզոն խորապես թքած ունի բարեփոխումների էլ, դրանց իրագործողների վրա էլ. Գռզոյի համար բարեփոխում կարող է համարվել միայն այն, ինչն իր շահերց է բխում, ինչն իրեն ավելի ազդեցիկ ու հարուստ է դարձնում, իսկ մնացածը քնարական զեղումներ են, մտավարժանքներ:
Եթե իսկապես Գռզոն նյութականով ապրող, փողը կուռք դարձրած, քաքակեր մեկը չէ, ինչպես պնդում է, ապա դա ինչ-որ կերպ փաստելու մի շատ հեշտ ձև կա: պատերազմից հետո թե՛Հայաստանում, թե՛ Արցախում հսկայական թիվ են կազմում անտուն, ծայրահեղ աղքատության գիրկն ընկած ընտանիքները: Օրինակ՝ ի՞նչն է խանգարում նյութականն առհամարհած ունեցող Գռզոյին իր անհատակ կարողությունից մաս հատկացնել այդ ընտանքիների խնդիրնեի լուծմանը կամ ասենք հոգալ պատերազմի կամավորականների առողջության վերականգնման ծախսերը. բազմաթիվ են այն քաջորդիները, որոնք այսօր առհամարհված են Նիկոլի կողմից հենց միայն այն պատճառով, որ պատերզմին կամավորագրվել են հայրենսերին վայել վարք դրսևորել:
Ո՞նց անի էսքան բանը խեղճ մարդը, ընտանիքին մի կերպ յոլլա տանի՞, թե՞ Նիկոլի արկածախնդրության հետևանքները շտկի…
«Մենք, որպես ընտանիք, գույքը մեզ համար էդքան կարևոր չի՝ նյութականը: Մեզ կարևոր ա, որ երկրում էն գործիքները, որոնք որ հնարավոր է օգնեն՝ Հայաստանի Հանրապետությունը զարգանա, Հայաստանի Հանրապետությունն օրենքի երկիր լինի, էդ բարեփոխումներն են կարևոր մեզ համար»,-հայտարարել էր մուլտիմիլիարդատեր Սուքիասյան Խաչոն լրագրողների հետ ունեցած ճեպազրույցում՝ իրենից գաղափարական մեկը շինելով:
Ցանկացած մեղսունակ մեկի համար Գռզոյի այսօրինակ հայտարարությունները ոչ միայն ծիծաղ, այլև խորը նողկանք են առաջ բերում՝ նկատի ունենալով այն իրակիան նկարագիրը, որ գռզոներն ունեն այս երկրում: 90-ականների համազգային թալանի գլխավոր մասնակիցներից մեկը, որը սովետական Հայաստանի ունեցվածքի կողոպուտի հաշվին բոշայից փաշա դարձավ՝ ներքուստ, իհարկե, մնալով նախկին մանրը, այսօր իրեն փորձում է համաշխարհային կլասի ցեղական կապտալիստ ներկայացնել՝ խաղադրույք կատաևելով մարդկանց կարճ հիշողության կամ չիմացության վրա՝ չհասկանալով,որ դժվար թե Հայաստանում գտնվի ադեկվատ մեկը, ով Գռզոյին լավ չի ճանաչում:
Եթե նյութականը Գռզոյի համար էական չէ, ապա ինչո՞ւ է անթաքույց թուրքական պետության գովազդով կամ թուրքերի հանդեպ եղբայրական սիրո մասին լոլոներ քարոզելով զբաղվում, գաղափարական համոզմուքններից ելնելո՞վ է դա անում,թե՞ ավելի շատ փող աշխատելու ու կեղեքելու մոլուցքով: Եթե, այնուամենայնիվ, առաջինի հիմքով, ապա շատ ավելի վատ, իսկ եթե՝ երկրորդի, ապա թող ինքն իրենից «փիլիսոփա» չսարքի:
Գռզոն խորապես թքած ունի բարեփոխումների էլ, դրանց իրագործողների վրա էլ. Գռզոյի համար բարեփոխում կարող է համարվել միայն այն, ինչն իր շահերց է բխում, ինչն իրեն ավելի ազդեցիկ ու հարուստ է դարձնում, իսկ մնացածը քնարական զեղումներ են, մտավարժանքներ:
Եթե իսկապես Գռզոն նյութականով ապրող, փողը կուռք դարձրած, քաքակեր մեկը չէ, ինչպես պնդում է, ապա դա ինչ-որ կերպ փաստելու մի շատ հեշտ ձև կա: պատերազմից հետո թե՛Հայաստանում, թե՛ Արցախում հսկայական թիվ են կազմում անտուն, ծայրահեղ աղքատության գիրկն ընկած ընտանիքները: Օրինակ՝ ի՞նչն է խանգարում նյութականն առհամարհած ունեցող Գռզոյին իր անհատակ կարողությունից մաս հատկացնել այդ ընտանքիների խնդիրնեի լուծմանը կամ ասենք հոգալ պատերազմի կամավորականների առողջության վերականգնման ծախսերը. բազմաթիվ են այն քաջորդիները, որոնք այսօր առհամարհված են Նիկոլի կողմից հենց միայն այն պատճառով, որ պատերզմին կամավորագրվել են հայրենսերին վայել վարք դրսևորել:
Ո՞նց անի էսքան բանը խեղճ մարդը, ընտանիքին մի կերպ յոլլա տանի՞, թե՞ Նիկոլի արկածախնդրության հետևանքները շտկի…
Աննամուս Գագոն
Մելքոնյան Գագոն, արձագանքելով նկատառմանը՝ նախկին իշխանությունները մարտունակ բանակ ժառանգեցին, մինչդեռ այս իշխանությունը չկարողացավ այն զարգացնել, ասել է. «Մարտունակ բանակ ասելով՝ առաջին հերթին պետք է հասկանալ, որ զինվորները հոգեպես պատրաստ են պատերազմի, այդ ոգին մեր զինվորների մեջ միշտ եղել է: Բայց մենք զինվորներին ի՞նչ սպառազինություն ենք տվել, պետք է խոսենք, թե ինչո՞ւ սպառազինություն չգնեցինք, ինչու չգնեցինք այն սպառազինությունը, որը մեզ պետք էր: Մենակ զինվորով հաղթանակ էինք տանելո՞ւ: Համապատասխան սպառազինություն պետք է լինի, որ մենք կարողանանք ինչ-որ խնդիրներ լուծել»:
Գագոն իր մեջ ուժ չի գտնում՝ տղմարդավարի խոստովանելու իրենց իշխանության ճակատագրական բացթողումնեն ու,ըստ էության, պետական դավաճանությունը:
Հարց է առաջանում՝ Գագոն իր մուննաթն ո՞ւմ է ուղղում, եթե հանրահայտ փաստ է, որ Նիկոլը, գալով իշխանության, անմիջապես դեն է նետել այն ցուցակը, որը հստակորեն սահմանում էր այն զենքերի ու զինատեսակների, ռազմամթերքի՝ նախկին իշխանությունների կողմից կազմված ցանկը, որոնք պետք է գնվեին՝ բարձրացնելու բանակի մարտունակությունը: Օինակ՝ հայտնի է, որ այդ ցուցակով հեղափոխությունց առաջ հայկական պետությունը նախատեսում էր գնել անօդաչու սարքեր՝ հավասարակշռելու ադրբեջանական բանակի հնարավորությունները: Անիմաստ «սամալյոտ» գնելու տեղը մարդիկ, հստակ հաշվարկներից ելնելով, կազմել էին գնումների ցանկը, ո՞վ էր ստիպել «գեներալ» տերմինը վարկաբեկող բեղավոր Գագոյի շեֆին այն չեղարկել: Հաստատ Էրդողանն ու Ալիևը, որոնց փողերով այսօր ՔՊ-ականները դարձել են հացի տեր:
Մյուս կողմից՝ եթե հայկական բանակը չուներ սպառազինություն, ինչպե՞ս կամ ի՞նչ հիմքով էր Իլհամը հայտարարում, որ հայկական բանակը իրենց է թողել 5 մլրդ դոլարի զենք՝ հետն էլ մուննաթ գալով, թե այդ ո՞վ է հայերին այդքան զինել: Գագոյի բեղերի վաճառքից առաջացած փողերո՞վ էին գնվել այդ զենքերը, թե՞ Նիկոլն էր հրապարակներից գրպանը դրած դրանք հանձնել Պաշտպանության նախարարութանը…
Գագոն մի կոպեկի նամուս չունի. եթե նամուս ունենար այսքան մեծ ստեր ու «կռուտիտներ» չէր հորինի ու վերջապես կխոստովաներ, որ եթե Նիկոլին նախկինները նույնիսկ խորհրդային հռչակավոր «Царь-бомба»-ն էլ ժառանգեին, միևնույն է՝ այն Իլհամի դեմ չէր ուղղելու. բա Աննան 5 մլրդ դոլարն իզո՞ւր էր վերցրել:
Մելքոնյան Գագոն, արձագանքելով նկատառմանը՝ նախկին իշխանությունները մարտունակ բանակ ժառանգեցին, մինչդեռ այս իշխանությունը չկարողացավ այն զարգացնել, ասել է. «Մարտունակ բանակ ասելով՝ առաջին հերթին պետք է հասկանալ, որ զինվորները հոգեպես պատրաստ են պատերազմի, այդ ոգին մեր զինվորների մեջ միշտ եղել է: Բայց մենք զինվորներին ի՞նչ սպառազինություն ենք տվել, պետք է խոսենք, թե ինչո՞ւ սպառազինություն չգնեցինք, ինչու չգնեցինք այն սպառազինությունը, որը մեզ պետք էր: Մենակ զինվորով հաղթանակ էինք տանելո՞ւ: Համապատասխան սպառազինություն պետք է լինի, որ մենք կարողանանք ինչ-որ խնդիրներ լուծել»:
Գագոն իր մեջ ուժ չի գտնում՝ տղմարդավարի խոստովանելու իրենց իշխանության ճակատագրական բացթողումնեն ու,ըստ էության, պետական դավաճանությունը:
Հարց է առաջանում՝ Գագոն իր մուննաթն ո՞ւմ է ուղղում, եթե հանրահայտ փաստ է, որ Նիկոլը, գալով իշխանության, անմիջապես դեն է նետել այն ցուցակը, որը հստակորեն սահմանում էր այն զենքերի ու զինատեսակների, ռազմամթերքի՝ նախկին իշխանությունների կողմից կազմված ցանկը, որոնք պետք է գնվեին՝ բարձրացնելու բանակի մարտունակությունը: Օինակ՝ հայտնի է, որ այդ ցուցակով հեղափոխությունց առաջ հայկական պետությունը նախատեսում էր գնել անօդաչու սարքեր՝ հավասարակշռելու ադրբեջանական բանակի հնարավորությունները: Անիմաստ «սամալյոտ» գնելու տեղը մարդիկ, հստակ հաշվարկներից ելնելով, կազմել էին գնումների ցանկը, ո՞վ էր ստիպել «գեներալ» տերմինը վարկաբեկող բեղավոր Գագոյի շեֆին այն չեղարկել: Հաստատ Էրդողանն ու Ալիևը, որոնց փողերով այսօր ՔՊ-ականները դարձել են հացի տեր:
Մյուս կողմից՝ եթե հայկական բանակը չուներ սպառազինություն, ինչպե՞ս կամ ի՞նչ հիմքով էր Իլհամը հայտարարում, որ հայկական բանակը իրենց է թողել 5 մլրդ դոլարի զենք՝ հետն էլ մուննաթ գալով, թե այդ ո՞վ է հայերին այդքան զինել: Գագոյի բեղերի վաճառքից առաջացած փողերո՞վ էին գնվել այդ զենքերը, թե՞ Նիկոլն էր հրապարակներից գրպանը դրած դրանք հանձնել Պաշտպանության նախարարութանը…
Գագոն մի կոպեկի նամուս չունի. եթե նամուս ունենար այսքան մեծ ստեր ու «կռուտիտներ» չէր հորինի ու վերջապես կխոստովաներ, որ եթե Նիկոլին նախկինները նույնիսկ խորհրդային հռչակավոր «Царь-бомба»-ն էլ ժառանգեին, միևնույն է՝ այն Իլհամի դեմ չէր ուղղելու. բա Աննան 5 մլրդ դոլարն իզո՞ւր էր վերցրել: