Սյամոյի անհամոզիչ ինքնափիառը

Մեկնաբանելով Արցախում ստեղծված իրավիճակն ու դրա պատճառները՝ Սյամոն Արցախի իշխանություններին մեղադրել է անհեռատես լինելու համար՝ հայտարարելով, որ նրանք պարտավոր էին կանխատեսել այսօրվա բլոկադան և նախքան այս Արցախում մթերք կուտակել: Սյամոն այս կոնտքեստում փորձել է պարզաբանել, թե ինչին է ինքը ձգտում: Ըստ նրա՝ իր համար խնդիրը ոչ թե պաշտոնն է, այլ պատասխանատվություն վերցնելու կարողությունը: Այսինքն՝ Սյամոն Արցախում ստեղծված ծանրագույն իրավիճակի ֆոնին փորձել է իքնափիառվել ու համոզել, որ ի տարբերություն այլոց, ինքն իբր պատասխանատու մարդ է, և եթե իրեն վստահվեր պաշտոն, ապա Արցախն այս օրին չէր հասնի:

Սյամոյի խոսքերը գուցե ինչ-որ տեղ ընկալելի կամ արժանահավատ կհնչեին, եթե չլիներ վերջին տարիների նրա հետագիծը: Խնդիրն այն է, որ պատասխանատվությունից խոսում է մի մարդ, որը պատերազմի օրերին անձամբ է ղեկավարել Արցախի անվտանգության խորհուրդը: Այսինքն՝ կրել է պատասխանատվություն ու կրելով պատասխանատվութուն՝ ապացուցել, որ պատասխանատվություն կրել չի կարողանում. ոչ միայն ցայսօր էլ չի ընդունում իր պատասխանատվության բաժինը 44-օրյայի հետևանքների համար, այլև հասկանալով, որ իրեն Արցախում դրել են «չուչելի» տեղ՝ շարունակել է լինել ԱԽՔ, մինչդեռ կարող էր հրաժարական տալ հենց այն պահին, երբ հասկացավ, որ իրեն այնտեղ իբր բանի տեղ չեն դնում: Թող հրաժարական ներկայացներ ու այսօր իսկապես պատասխանատվություն չէր կրի 44-օրյայի հետևաքների համար ու գուցե նույնիսկ ստիպեր մարդկանց վերագնահատել իր մասին առկա կարծիքը:

Բայց, անկասկած, միայն Սյամոյի կենսագրության վերահիշյալ կտորը չէ, որ պետք է համոզի արցախցիներին՝ հավատ չտածելու նրա խոսքերին: Բա հեռավոր 90-ականնե՞րը, բա այդ տարիների համար ո՞վ պետք է պատասխանատվություն կրի, «Սադի Գոքո՞րը»: Ախր ամեն ինչ տեղի է ունեցել արցախցիների աչքի առաջ, չէ՞, հո այսօրվա արցախցիները երեկ լուսնից չեն իջել:

Անդոնը փորձել է լեգիտիմություն հաղորդել ոչ միայն իր հանձնաժողովին, այլև դրանում Նիկոլի հնչեցրած ելույթին

Մեկնաբանելով ընդդիմության մերժողական դիրքորոշումը՝ կապված 44-օրյա պատերազմի հանգամանքները քննող հանձնաժողովի աշխատանքների հետ՝ Անդոնը հայտարարել է, թե ընդդիմության այդօրինակ դիրքորշումը պայմանավորված է նրանով, որ չեն ցանկանում գործ ունենալ իրական փաստերի հետ: Միաժամանակ Անդոնը հավելել է, որ ճիշտ չի համարում ավելի վաղ հնչեցված առաջարկը՝ քննիչ հանձնաժողովը դարձնելու «տեսակետների բախման հարթակ»:

Անդոնը փորձել է լեգիտիմություն հաղորդել ոչ միայն իր հանձնաժողովին, այլև դրանում Նիկոլի հնչեցրած ելույթին, որը կարելի է լավ բեմադրված շոու համարել՝լիարժեք պատասխանատվությունից խուսափելու ու պարտության իրական պատճառները կոծկելու: Իսկ Անդոնի մոտ հարց չի՞ առաջանում՝ ինչո՞ւ է ընդդիությունը բոյկոտել: Բոկոտել է, քանի որ բոլորն էլ շատ լավ հասկանում են, թե որն է Անդոնի հանձնաժողովի բուն առաքելությունը. Նիկոլին արդարացնելն է, և հենց դրան էր միտված վերջինիս ելույթը, որը հրճվանքով ունկնդրում էր ստրուկ Անդոնը: Կարծել, թե Հայաստանն ու Արցախը դրսի ուժերի թելադրանքով ծրագրված պարտության տարած ուժը կարող է զբաղվել ինքնախարազանամբ կամ ինքն իրեն մատնել, հիմարություն կլիներ, քանի որ եթե մի փոքր խիղճ ունենային կամ՝ դաստիարակություն, քաղաքական դաշտից առհասարակ կանհետանային:

ՔՊ-ում պետք է գիտակցեն, որ Անդոնի՝ նմանօրնակ ֆորմատի ու ֆունկցիոնալությամբ հանձնաժողովի գործունեությունն ու ինքնին գոյությունը միայն խորացնում է կասկածներն ու թուլացնում իշխանության հիմքերը. փաստերը մեթոդաբար կոծկելն ու կեղծելը չի կարող պատշաճ հետաքննություն համարվել:

Նիկոլն ասել է, թե ինչու է ինքնաթիռներ գնել

Անդոնի հանձնաժողովում հանդես գալով բազմաթիվ «փչոցներով»՝ դրանցից մեկով Նիկոլը բացատրել-բացահայտել է, թե ինչու են պատերազմի օրերին այդպես էլ երկինք չբարձրացած «ՍՈւ 30»-ներ գնել ու դրա ֆոնին «սելֆիավատ» եղել. այդ մարտական ինքնաթիռների գնումը Նիկոլը իր խոսքում հռչակել է որպես ապացույց այն բանի, որ ինչ որ բանակին անհրաժեշտ է եղել, ինքը տվել ու չի խնայել:

Նիկոլը խոստովանել է, որ «ՍՈւ»-երը գնել է բացառապես մեկ նպատակով՝ ինքն իրեն «չվառելու»: Եթե Նիկոլը Հայաստանի ու Արցախի դեմ հյուսված դավադրության կարևոր մասնիկ լիներ, ինչո՞ւ պետք է բյուջեից հսկայական գումարներ դուրս գրեր ու հայոց բանակը «ՍՈւ»-երի տեր սարքեր: Բա Արցախը ծախողը «ՍՈւ» կառներ…

Ա՛յ հենց այսօվա համար էլ Նիկոլը «ՍՈւ»-եր էր գնել, գնել էր, որ ինքն իրեն ապահովագրեր, որ երբ գար ժամանակը՝ Անդոնի շինծու թատրոնում ստեր փչելու, իր այդ քայլը կռվան սարքեր՝ ընդդեմ «զրպարտիչների» ու քաղաքական ընդդիմախոսների՝ ապացուցելու՝ անզուգական գերագույն հրանաատար է եղել, իսկ պարտության մեղավորները բացառապես զինվորականներն են եղել, որ իրեն խաբել ու Արցախն Իլհամի ջեբն են գցել:

Եվ այսքանից հետո կգտնվի՞ մեկը, ով Անդոնի հանձնաժողովը ճշմարտությունը պարզելու վայր կհամարի…

Հայտնի է, թե ինչ արժողության է Գռզոյի ձեռքի ժամացույցը

Գռզոն է հայտարարագիր ներկայացրել՝ փորձելով «պատմել», թե որքան է հասցրել կուտակել, ինչ ունեցվածքի տեր մեկն է. տասնյակ անշարժ գույք, միլիարդավոր դրամներ, ծով բիզնեսներ ու նույնիսկ երկու վարկ՝ որոնց մայր գումարի մնացորդը տարեվերջին եղել է մոտ 68 մլն դրամ: Նաև պարզվել է, օրինակ, որ Գռզոն հանգստի մեծ սիրահար է՝ իր «կայֆի» համար փողեր չխնայող. տարվա ընթացքում նա 2 անգամ ծախս է արել հանգստի համար՝ ընդհանուր 77․6 մլն դրամ:

Գռզոյի հայտարարագրում, սակայն, ամենաշատն աչք է ծակում նրա ձեռքի ժամացույցը, որը նա ձեռք է բերել պատերազմից հետո՝ 2021-ին. ժամացույցի արժեքը կազմել է 23 մլն դրամ կամ ավելի քան 60000 դոլար:

Իհարկե, Գռզոն Նիկոլից շատ ավելի ազնիվ է գտնվել. չնայած դոլարային մուլտիմիլիարդատեր են երկուսն էլ, բայց այս մեկը, ըստ երևոյթին,պայմանավորված ինչ-ինչ գործոններով, ինք զինք չքավոր չի ներկայացրել՝ գտնելով, որ անհատակ ունեցվածքի ու դրանից բխող համապատասխան համբավի պարագայում պարզ անբարոյականություն ու աչք ծակող կեղծիք կլիներ, եթե ինքն իրեն չքավոր հռչակեր՝ կրկնելով Նիկոլի ձեռագիրը, որ Գռզոյից է՛լ ավելի հարուստ մեկն է այլևս:

Մյուս կողմից՝ Գռզոն չի կարողացել ներկայացնել այնպիսի մի հայտարարագիր, որն իրեն անխոցելի կդարձներ իմիջային առումով: Օրինակ՝ հարց է առաջանում՝ հանդիսանալով մի քաղաքական թիմի անդամ, որն ինքն իրեն ներկայացնում է՝ պարզ ժողովրդի շահերի պաշտպան՝ իշխանության գալով հարուստների կապրիզները քննադատելով՝ արդյոք պարտադի՞ր էր հետպատերազմյան այս ծանր փուլում ձեռքի ժամացույցին տալ 60000 դոլար: Օրինակ՝ Գռզոն գիտի՞. որ իրենից անհամեմատ ավելի հարուստ Բիլ Գեյթսը ընդամենը 40 դոլարանոց «Casio» է կրում, իսկ աշխարհի ամենաազդեցիկ մարդկանցից մեկը հանդիսացող Վլադիմիր Պուտինը՝ Գռզոյի ժամացույցից վեց անգամ ավելի էժան արժողությաբ «Blancpain»: Հիմա որ 60000 դոլարի փոխարեն ասենք մի 5000 դոլարանոց «Cartier» կրեր Գռզոն (դե օլիգարխ տղա ա, ինչպե՞ս կարող է Բիլ Գեյթսի նման «բատանիկի» նման համեստ լինել), ԱԺ նիստերից կուշանա՞ր, թե՞ թանկ հանգստի չէր կարողանալու մեկնել՝ ուշանալով ինքնաթիռից: 60000-անոց ժամացույցն էլ 15 մլն-անոցն էլ, 500 դոլարանոցն էլ ու նույնիսկ Գեյթսի Casio-ն էլ խոշոր հաշվով նույն հիմնական գործառույթն են ճշգրտորեն իրականացնում, ի՞նչ իմաստ ունի աչք ծակել չքավորության մեջ խեղդվող երկրում հատկապես մի դեպքում, երբ ձեռք բերածդ ունեցվածքի ծագումնաբանությունն այդպես էլ առեղծված է մնում:

Չնայած Գռզոյից ի՞նչ նեղանանք, բա Հակոբյան Աննայի չափ չկա՞ էս տղեն. Նիկոլի կնիկն էլ 30000 դոլարանոց ժամացույց է կապում մի դեպքում,երբ մինչև երեկ բնակվում էր ղռերում…

Նիկոլը դեռ փորձում է մարսել

Անդոնի հանձնաժողովում Նիկոլի կապիկությունները, որոնց նպատակը մեկն էր՝ պարտության ու պատերազմի մեղքն այլոց վրա բարդելը, թերևս հայ իրականության մեջ ամենալկտի շոուների թվին կարելի է դասել: Բազմաթիվ ստերի շարքում, սակայն, Նիկոլը մի թեզ էլ է փորձել առաջ մղել՝ կամա-ակամա հակասության մեջ մտնելով իր՝ ավելի վաղ արած այն հայտարարության հետ, թե 44-օրյա պատերազմ կարող էր և չլինել, սակայն խաղաղ կարգավորման վերջանրդյունքը նույնն էր լինելու: Ի դեպ՝ նրա՝ ԱԺ-ում հնչեցրած այդ հայտարարությունը պատճառ դարձավ համազգային ցասման ու քաղաքական լրջագույն պրոցեսների:

Անդոնի հանձնաժողովում նույնպես Նիկոլը անհաջող կերպով փորձել է «սրբագրել» իրականությունն ու այն ներկայացնել այնպես, որ պատերազմի մեղքն իր վրա չընկնի:

Մասնավորապես՝ ինքն իրեն հարց է ուղղել ՝ կարո՞ղ էինք խուսափել 44-օրյա պատերազմից՝ պատասխանելով.«Ամենայն հավանականությամբ՝ այո, եթե նախորդ 25 տարիների ընթացքում լուծած լինեինք Ղարաբաղի հարցը»: Հայտարարել է ու նայել իր ձախ կողմում հանգրվանած Անդոնին:

Կասկած չկա՝ Նիկոլին ինչ-որ մեկը հուշել է, թե ինչպես կարող է մոռացության տալ ոչ հեռու անցյալում ԱԺ-ում հնչեցրած իր ելույթն ու դրանից բխող պատասխանատվությունը թոթափել ուսերից: Ըստ երևույթին, հենց Անդոնն էլ հուշել է. Նիկոլի այս ստոր թիմակիցը ստեր ու կեղծիքներ հրամցնելու մեծ վարպետ է, որ երբեք խղճի խայթ չի զգում, քանզի նրա զգայարանները փողն է բթացրել:

Հարց է առաջանում՝ ի՞նչ նկատի ունի Նիկոլը «Արցախի հարցի լուծում» ասեկլով: 25 տարի բոլոր նախկին իշխանուրթյուններն ամեն ինչ արել են՝ Արցախը դե ֆակտո անկախ պետություն պահելու:Մեղավո՞ր են, որ Նիկոլի նման ստոր չեն գտնվել ու հայրենիքն օտարների գրպանը չեն գցել: Մարդիկ ատամներով հայ ժողովրդի շահերն են պաշտպանել, այնինչ հետո պետք է գար մի անհայրենիք դուրսպրծուկ ու Արցախը նվեր տար Իլհամին՝ ձեռքի հետ էլ պայմանավորված պատերազմում բազմահազար հայ երիտասրադների կյանքը խլելով, որ դավաճան չհամարվի:Մինչդեռ Անդոնը չէ, որ հանրությանը պետք է պարզաբանի 44-օրյայում տեղի ունեցածն ու տոտալ դավաճանութան փաստերը վեր հանի. գիտենք՝ ինչպես է եղել, ինչու է եղել ու ում ձեռամբ է եղել:

Բազմահազար երեխաների արյունը Նիկոլի, Սյամոյի ու նրանց ընդհանուր սիրո՝ Հակոբյան Աննայի խղճին է…

Վարդապետյան Աննան սեր է փնտրում

Վարդապետյան Աննայի «հերոսությունների» մասին մամուլը չի դադարում ահազանգել: Օրերս մի հին հեռուստացույց նվեր ստացած այս «տիկինը», բանից պարզվում է, «պռասլուկշաների» կչրքոտ սիրահար է. դատախազներին ու նույնիսկ իր տեղակալներին անդադար գաղտնալսում է՝ հասկանալու՝ ով ինչ կարծիք ունի իր մասին: Եվ ահա այն բանից հետո, երբ այդ գաղտնալսումների արդյունքում պարզվել է, որ համակարգում Աննային ուղղակի տանել չեն կարողանում, մի շարք դատախազներ ստիպված են եղել հրաժեշտ տալ իրենց պաշտոններին, հարուցվել են ծառայողական քննություններ և այլն:

Փաստորեն՝ Վարդապետյան Աննան համառորեն սեր է փնտրում յուր համակարգում, բայց սիրո փոխարեն ատելություն է գտնում. նրան ոչ ոք չի սիրում, իսկ ատում են, քանի որ այս մի բուռ արարածը համակարգը սարքել է Նիկոլի հոր «դուքյանը»՝փորձելով այնպես զտել այն, որ այնտեղ մնան միայն թունդ նիկոլականները:

Բայց թող իզուր չչարչարվեն. «պռասլուշկաները» այս դեպքում խիստ ավելորդ են, քանզի առանց դրանց էլ կարող են վստահ լինել, որ ինչպես գլխավոր դատախազի աթոռին հայտնված Նիկոլի նախկին օգնականին, այնպես էլ նրա փրչոտ շեֆին բոլորն այնտեղ ատում են: Սիրելու բա՞ն են, որ սիրեն:

Եվրոպացիները կարևոր արձանագրում են արել Ադրբեջանի մասին

Եվրոպացիները կարևոր արձանագրում են կատարել. Ռասիզմի և անհանդուրժողականության դեմ եվրոպական հանձնաժողովի (ՌԱԵՀ)՝ Ադրբեջանի վերաբերյալ 6-րդ զեկույցում արձանագրվել է՝Ադրբեջանը շարունակում է ռասիստական կարծրատիպեր քարոզող լեզվի օգտագործումը և թշնամանքի հրահրումը. հանրային քննարկումները նշանավորվել են քաղաքական գործիչների հրապարակային հայտարարություններում Հայաստանի դեմ հրահրող հռետորաբանության կիրառմամբ, այդ թվում՝ ամենաբարձր քաղաքական մակարդակում, ինչպես նաև ավանդական և սոցիալական լրատվամիջոցներում ատելություն պարունակող բովանդակության լայն տարածմամբ: Զեկույցում արձանագարվել է նաև այն խայտառակ փաստը, որ հայատյացությունը քարոզվումէ նաև դպրոցներում ու այլ կրթօջախներում, ինչը կարող է հետագա թշնամանքի համար հող նախապատրաստել:

Արձանագրումն այս ակամա արձանագրում է նաև մեկ այլ ողբերգական փաստ. չնայած Ադրբեջանը բոլոր մակարդակներում իր հանրությանը հայատյացություն է ներշնչում, սակայն Հայաստանում որոշ գուգոներ, գռզոներ, վիգեններ կամ ասենք անդոններ՝ գումարած մարիակարապետյաններին կամ ասենք լուլուներին ու գագոներին, մերձկասպյան թաթարների հանդեպ սեր են քարոզում՝ հայտարարելով, որ իրենք նախևառաջ հայ հասարակութան առողջության մասին են մտածում: Ինչպես հայտնի է, օրերս Արսենյան Գուգոն էր նման ցինիկ հայտարարությամբ հանդես եկել՝ մտքում երազելով թուրքերի հետ ազատ առևտուր անել:Ի դեպ՝ նկատենք, որ Թուրքիայում ևս հայատյացության մակարդակը բավական բարձր է, ու չնայած ադրբեջանցիների համեմատ օսմանները կարող են հայասեր նկատվել, սակայն այնտեղ նույնպես հայատյացությունը չափազանց լայն տարածում է ստացել հատկապես Էրդողանի վարած ազգայնամոլական քաղաքականության հետևանքով: Ավելին՝ նույն Ադբեջանի հայատյացության աղբյուրը կարելի է Թուքիային համարել. Իլհամը Անկարայի կծան շունն է՝ Կովկասում:

ՔՊ-ում տեղյա՞կ են այս զեկույցից: Չենք կասկածում: Կարվե՞ն հետևություններ, ոչ մի դեպքում. Նիկոլի վզին «խաղաղության օրակարգ» են դրել, որը նա մինչև վերջ խոստացել է առաջ տանել, իսկ դա ենթադրում է մեկ բան՝ սեփական հետույքը թուրքերի առաջ հնարավոնս լայն բացել՝ անկախ նրանց հայատյացության աստիճանից:

Նախկին իշխանությունների վաստակը հենց այն է, որ ունենալով չորուցամաք երկիր՝ կարողացել են ռազմաքաղաքական բալանս ապահովել ու զսպել թուրքին՝ չգալու ու չբռնաբարելու հայրենի վարազներին:

Նիկոլի սիրած կենդանիներից ՔՊ-ական խոզը (անձնագրով՝ Ալեքսանյան Վահագ) մի ստատուս է երկնել՝ փորձելով Անդոնի հանձնաժողովում Նիկոլի 3 ժամանոց ելույթի ֆոնին շեֆին փիառել: Ինչպես միշտ, կախվել է նախկինների մի տեղից ու փորձել իբր թվերով ապացուցել, որ իր փնթի շեֆն ավելի հայրենաեր է, քան նախկին իշխանություններն են եղել.2008-2018 (մայիս) ընթացքում Հայաստանը գնել է ընդամենը 354 միլիարդ դրամի զենք,վստահեցրել է խոզը,իսկ ահա իրենք 2018 (մայիս) – 2020-ին 608 միլիարդ դրամի զենք են գնել: «Նույն այդ 2008-2018 տարիներին Ադրբեջանը ՄԻԱՅՆ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻՑ, ըստ տարբեր աղբյուրների, գնել է մոտ 5 միլիարդ դոլարի զենք։ Է՛լ չեմ խոսում Իսրայելից, Բելառուսից, Չեխիայից զենքի գնումների մասին, որոնց հանրագումարային արժեքը ևս միլիարդավոր դոլարներ կկազմի»,- եզրափակել է իր խոսքը վարազի փրչոտ դեմքով ՔՊ-ականը:

Վահագի թիրախում էլի հայտնվել են միամիտներն ու ռազմական, ռազմաքաղաքական գործերից չհասկացող շերտերը. դե ամեն մեկը պարտավոր չէ իմանալ այն նրբությունները, որոնք զրոյացնում են Ալեքսանյան Վահագի փաստարկները:

Բանն այն է, որ այն թվերը որոնք վկայակոչել է Վահագը, ոչինչ չեն փաստում, քանի որ նախքան Նիկոլի արկածախնդրությունը հայ-ռուսական հարաբերություններն այնքան բարձր մակարդակի վա են գտնվել, որ շատ զենքեր ու զինատեսակներ, զինամթերք ու այլ անհրաժեշտ պարագաներ Մոսկվան հենց այնպես՝ ձրի է Հայաստանին բաշխել. ռազմաքաղաքական դաշնակիցների պարագայում դա լրիվ նորմալ երևույթ է, ինչը թույլ էր տալիս Հայաստանին բյուջետային սուղ միջոցներն ուղղել սոցիալ-տնտեսական ոլորտներ՝ մեղմելու բնակչության սոցիալական դժվարությունները: Ավելին՝ այն տարիների պաշտոնական վիճակագրության մեջ լիովին արտացոլված չեն այն գնումները, որոնք արվել են ՀՀ իշխանությունների կողմից՝ պայմանավորված նախևառաջա ոլորտի սպեցիֆիկայով. ի տարբերություն ներկայիս խեղկատակների նախկին իշխանությունները կարևորում էին գաղտնիության պահպանումը՝ ելնելով ՀՀ անվտանգության շահերից:

Ինչ վերաբերում է Ադրբեջանին, ապա այդ երկիրը միշտ էլ Հայաստանից շատ փող է ունեցել ու ունենալու է. դե «Շահ Դենիզը», ցավոք, Սևանի ավազանի հետ ոչ մի կապ չունի: Բայց նախկին իշխանությունների վաստակը հենց այն է, որ ունենալով չորուցամաք երկիր (համեմատած Ադրբեջանին)՝ կարողացել են ռազմաքաղաքական բալանս ապահովել ու զսպել թուրքին՝ չգալու ու չբռնաբարելու հայրենի վարազներին:

Բայց պարզվեց՝ վարազները դեմ չեն, որ իրենց «շինեն»՝ դեմից ու հետևից…

Տկլոր հետույքով այս արարածն ընդդիմությանը շփոթել է «ՔՊ» կոչվող քաղցկեղի հետ

Օրերս «Հ1»-ի Պետոյի տաղավարում հյուրընկալված խոզանման Ալեքսանյան Վահագը հարցին՝ արդյոք ներքաղաքական կյանքի սրացման փորձը կապ ունի՞ սահմանային սրացումների հետ, թե՞ ոչ, պատասխանել է, թե «հայտնի ուժերը» իրենց օրակարգը պլանավորում ու գործողությունների են դիմում դրսի թելադրանքով, քանի որ կան դրսի ուժեր, որոնց ձեռնտու չէ արցախյան հիմնախնդրի խաղաղ լուծումը: Առանց տրուսիկ-մայկա մնացած այս ՔՊ-ականը փաստացի ՌԴ-ին մեղադրել է ընդդիմության գործողությունների միջոցով Նիկոլի համար պարբերաբար գլխացավանք առաջացնելու համար:

Տկլոր հետույքով զինվորական ծառայություն անցած այս արարածն ընդդիմությանը շփոթել է «ՔՊ» կոչվող քաղցկեցի հետ, քանի որ հայտնի է, որ որպես այդպիսին «Քաղաքացիական պայմանագիր» կոչվող բացիլը 100%-անոց դրսի պրոյեկտ է, որը նախագծել ու իրականցնում են գլխավորապես թուրքերը՝ իրենց որոշ արևմտյան կուրատորների ձեռքերով: Այս իամստով ՔՊ-ի ամբողջ գործունեությունը կարելի է գործակալական որակել ու մեկիկ-մեկիկ փաստել, թե կոնկրետ որ ուժերի ծրագրի տակ են սրանք մտել. Էրդողանի շնիկներն են, որ պարբերաբար ենթարկվում են ինստրուկտաժի՝ կոնկրեր ժամանակահատվածի համար ստանալով կոնկրետ հանձնարարություններ: Կարծո՞ւմ եք ՝պատահական էր, որ Նիկոլը ՀՀ զինանշանի փոփոխության անրաժեշտության մասին սկսեց խոսել Թուրքիա գնալ-գալուց հետո…

Հիմա այս «ինոագենտի» թերմացք խոզը ընդդիմությանն է մեղադրում օտարների «դուդուկի տակ պարելու» համար: Հարց է առաջանում՝ եթե ընդդիմությունը տեսնում է, որ արևմտյան հարթակներում բանակցությունները ոչնչացնում են Արցախը՝այն հավիտենապես դարձնելով «Ղարաբաղի տնտեսական գոտի», եթե արձանագրում է, որ ելնելով ՌԴ-ին Կովկասից քշելու մոլուցքից՝ Արևմուտքն Ադրբեջանին կոչ է անում ներել արցախցիներին ու վերաինտեգրել, եթե խնդիր է դրված՝ ռուս խաղաղապահների ոտքը կտրելու Արցախից, ապա ինչպիսի՞ն պետք է լինի ընդդիմության կամ, առհասարակ, ցանկացած նորմալ հայի արձագանք՝ այդ պրոցեսներին, եթե նպատակակետը Արցախի հավերժությունն է: Ո՞րն է այստեղ «ինոագենտությունը»,եթե փաստն այն է, որ ռուսական հարթակն օբյեկտիվորեն շատ ավելի հայանպաստ է, քան արևմտյանը. ռուսներին Արցախը պետք է հայերով, իսկ Արևմուտքին՝ առանց հայերի:

Իսկ ի՞նչ է պետք խոզին, մայկա-տրուսի՞կ, բայց չէ՞ որ կենդանիները չեն թաքցնում իրենց ամոթույքները. Ալեքսանյան Վահագի պես անամոթ են:

Կեղտակեր խոզը կրկին փորձել է պարզերես անել Նիկոլին. ստացվել է հակառակը

Նիկոլի ռետինե խաղալիքի դերում հանդես եկող ՔՊ-ական Ալեքսանյան Վահագը կիսահռետորական հարց էր բարձրացրել, թե արդյոք նախկին իշխանությունները, որ պնդում են՝ Նիկոլը հանձնում է Արցախը, Արցախը Հայաստանի մա՞ս են ճանաչել, որ մի բան էլ Հայաստանի ղեկավարը կարողանար այն հանձնել: «Եթե չեն ճանաչել անկախությունը, էստեղից չի՞ հետևում, որ ճանաչել են՝ Ադրբեջանի մաս»,-հարցրել է խոզը Պետրոսին՝ որպես Արցախից հրաժարում ներկայացնելով երրորդ նախագահի՝ տարիներ առաջ արած հայտարարությունն այն մասին, որ ՀՀ-ի կողմից Արցախի անկախության չճանաչումն ու երկրորդ անգամ հանրաքվեի գնալու պատրաստակամությունը հայկական կողմի փոխզիջումն է:

Ալեքսանյան Վահագն իր նմանօրինակ տրամաբանությամբ ևս մեկ անգամ ի ցույց է դրել այն ճաշմարտությունը, որ խոզերը զերծ են որևիցե լոգիկայից. դրանք միայն սիրում են կեղտ ուտել, այսինքն՝ անել այն, ինչ անում է Վահագն ամեն անգամ՝ փորձելով Նիկոլին արդարացնել:

Հիմա որ Նիկոլը Շուշիում հետույքը պատռելով Արցախը՝ Հայաստան հռչակեց, վերջնարդյունքում հանձնե՞ց, թե՞ պահեց Արցախը: Թե՞ Սերժ Սարգսյանն էր ելնում-նստում ու ադրբեջանի 86600 քկմ-ից խոսում կամ ԱԺ ամբիոնից հայտարարում Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության անձեռնմխելիության մասին: Նախորդ իշխանությունների խնդիրն է եղել այնպես աենլ, որ Արցախի հանրաքվեի արդյունքները ճանաչի ողջ աշխարհը, իսկ այդ ճանապարհին երկրորդ հանրաքվեի անհրաժեշտություն է զգացվել՝ հանրաքվե, որը պետք է անցկացվեր 75%-ը 25%-ի համամասնութամբ, ինչը, բնականաբար, երաշխավորելու էր Արցախի անկախությունը՝ անկախություն, որ ճանաչելի կդառնար նաև մնացյալ աշխարհի կողմից: Իսկ մինչ այդ արվել է ամեն ինչ՝ այն դե ֆակտո որպես անկախ պետություն պահպանելու համար:

Ինչ վերաբերում է Նիկոլի հանձնել-չհանձնելուն, ապա հարց է առաջանում՝ եթե Արցախն այդքան օտար է Հայաստանին, ապա ո՞վ է տվել իրավունք Նիկոլին՝ տնօրինելու արցախցիների ճակատագիրը՝ տարբեր միջագային հարթակներում գրեթե ամենամսյա ռեժիմով դավաճանելով հայության ազգային շահերը: Կամ եթե Արցախը Հայաստանինը չէր, ո՞վ էր Նիկոլի լեզվից քաշում՝ Շուշիում հակառակը պնդել, թե՞ խնդիր էր դրված պատերազմ սանձազերծել,որ հարցը լուծվի թուրքական պլանով, ու Շուշին անցնի Իլհամին:

Նիկոլը ոչ միայն Արցախը, այլև Հայաստանն է հանձնել՝ երկրի գլխավոր քաղաքական մարմինը վերածելով խոզակերպերի «արտովայրի»…

Նիկոլի թուլատն ի ցույց է դրել սոցիալական պատասխանատվության իր ցածրագույն մակարդակը

Հարցին՝ ինչո՞ւ Ադրբեջանը հարձակվեց ոչ թե նախկին իշխանությունների տարիներին, այլ՝ Նիկոլի, վերջինիս թուլատ Ալեքսանյան Վահագն արձագանքել է.«Էդ հարցի պատասխանը ես չունեմ, բայց ինձ թվում ա՝ եթե ինչ-որ մեկը կպնդի, որ եթե, ենթադրենք, Սերժ Սարգսյանը լիներ ՀՀ նախագահ, պատերազմն այլ ելք էր ունենալու, չարաչար կսխալվի»:

Իրականում ոչ միայն վերոհիշյալ հարցի, այլև մնացյալ բոլոր հարցրեի պատասխանը ՔՊ-ական բոլուկի այս ամենատիպիկ ներկայացուցիչը չունի ու ունենալ չի կարող: Մինչդեռ ցանկացած նորմալ մեկի համար առանձնապես գաղտնիք չէ խոզին տրված հարցի պատասխանը. պատերազմ սկսվեց, քանի որ Նիկոլը սկսեց բանակցել իր զրոյական կետից՝ զրոյացնելով նախորդ տասնամյակների այն դիվանագիտական ձեռքբերումներն ու ժառանգությունը, որը երաշխավորելու էր Հայաստանի ու Արցախի արժանապատիվ գոյությունը: Բայց Նիկոլը, որ այսօր Արցախի կործանման համար մեղավոր է կարգում նախագահներին ու ինքն իրեն անմեղ հռչակում, նախընտրեց պատերազմի սանձազերծման տարբերակը՝ նախքան այդ թուլացնելով բանակը, բայց ստեղծելով տպավորություն, թե իբր զինում է այն, «ՍՈւ»-եր է ձեռքբերում ու պատրաստվում գրավել Բաքուն: Այսինքն՝ պատերազմն ու դրա հետևանքների համար Իլհամի հետ համահավասար կերպով կիսում է նրա եղբայր Նիկոլը, ու այստեղ երկրորդ կարծիք լինել չի կարող:

Իսկ ահա խոզի այն պնդումը, թե եթե Նիկոլի փոխարեն Սարգսյանը լիներ նախագահ, պատերազմը նույն ելքն էր ունենալու, կենցաղային անբարոյականություն է. նախ՝ Սարգսյանի դիվանագիտական վաստակը թույլ չէր տալու Իլհամին բռունցք թափահարել,իսկ եթե, այնուամենայնիվ, Իլհամը գնար արկածախնդրութան, ապա «Իսկանդերը» հաստատ ոչ թե 20%-ով, այլ 200%-ով էր պայթելու Իլհամի գլխին, ու առնվազը կրկնվելու էր քառօրյայի պատմությունը, երբ Բաքուն ռուսներին ծնկաչոք խնդրում էր պարտադրել հայերին հակահարձակման չդիմել:

Այս ամենն Իլհամն ու Էրդողանը կանխատեսել էին, իհարկե, և հենց այդ կանխատեսումն էր պատճառը, որ 2018-ին հեղաշրջում կազմակերպեցին Սերժ Սարգսյանի դեմ՝ իշխանության բերելով թուրքի լակոտին. Իլհամի խոստովանությունը, որ իրենք ամենաուղղակի կերպով ներդրում են ունեցել ՀՀ-ում իշխանափոխության գործում, ոչ ոք չի մոռացել:

Խուլ խոզը

Մարդ-վարազ Ալեքսանյան Վահագը ընդդիմությանը մեղադրել էր Անդոնի հանձնաժողովի աշխանքներին չմասնակցելու համար: Միաժանանակ ՔՊ-ականը հայտարարել է, թե ընդդիմադիրները չեն եկել Օնիկ Գասպարյանի հարցաքննմանը ու չեն գալու «վարչապետի հետ հարցուպասախանին», քանի որ գալու դեպքում այլևս չեն կարողանալու իշխանությունների հասցեին «անհոդաբաշխ» մեղադրանքներ հնչեցնել:

Իսկապե՞ս… Այս իքնավստահ խոզը, փաստորեն, բացարձակ խուլ է, քանի որ եթե գոնե լսող խոզ լիներ, ապա լսած կլիներ ընդիմության կողմից բերվող պատճառաբանությունները՝ վերաբերող մասնակցել-չմասնակցելու խնդրին: Ընդդիմությունը չի մասնակցել Անդոնի հանձնաժողովի աշխատանքներին ու չի ցանկանում հարցեր ուղղել Նիկոլին այն պատճառով, որ շատ լավ հասկանում է՝այդ ամենը ծայրից՝ծայր բեմադրություն է, մի տրագիկոմեդիա, որի նպատակը Նիկոլին «ջրից չոր դուրս բերելն է»: Մինչդեռ ընդդիմությունը չի ցանկանում մասնակից դառնալ Նիկոլի կապիկություններին՝ չլեգիտիմացնելու ու հեղինակություն չհաղորդելու թրքաբարոների խաղերին: Ինչպե՞ս կարող է ՔՊ-ի հանձնաժողովը որևիցե ճշմարտություն բացահայտել, եթե երկիրը պայմանավորված, դավադիր պատերազմի մեջ ներքաշողը Նիկոլն է եղել: Ընդդիմությունն էլ, հանրության նորմալ հատվածն էլ շատ լավ գիտի, որ Անդոնի հանձնաժողովը կոչված է ընդամենը մեկ բանի՝ մարդկանց «աչքերին թոզ փչելու», ուստի՝ եթե ի սկզբանե պարզ է՝ ինչ են հանձնաժողովում անելու, ապա ինչո՞ւ պետք է ընդդիմոթյունը մասնակից դառնա այդ խեղկատակությանը ու սկսի խաբել հանրությանը՝ պնդելով, թե իբր կա շանս՝ իրական եղելությունը բացահայտելու:

44-օրյա պատերազմի մասին ողջ ճշմարտությունն ի հայտ է գալու իշխանափոխությունից հետո միայն, և հուսով ենք, որ երբ գա ցուցմունք տալու ժամանակը, ՔՊ-ականները «թռած» չեն լինի երկրից:

Անդոնը Նիկոլի համար կոմֆորտ զոնա է ապահովել

Հարցին՝ ընդունո՞ւմ եք, որ վարչապետի համար ֆորմատ է փոխվել, քանի որ եղել է առաջարկ՝ բանավեճի ֆորմատով կազմակերպելու հանձնաժողովի լսումները, Անդոնը բացասական պատախան է տվելմ, բայց միաժամանակ խոստովանել, որ ներկայիս ձևաչափն ընտրվել է Նիկոլի հետ խորհրդակցելուց հետո. քննիչ հանձաժողովը բանավիճելու միջավայր չէ:

Անդոնի խոսքերից ստացվում է, որ ձևաչափն ուղիղ կերպով սահամվել է Նիկոլի կողմից և ընտրվել է հատկապես այն ֆորմատը, որը լավագույն, ամենահարմարավետ պայմաններն է ստեղծում՝ ստեր փչելու ու կատարվածը լավ քողարկելու:Եթե լիներ բաց բանավեճ, ու հանրությունը ճիշտն ու սխալն իրար կողք կողքի դնելու, դրանք բաղդատելու հնարավորություն ստանար՝ շանս ունենալով նաև լսելու Նիկոլի թեզերը հերքող ճշմարտություններ, ապա 44-օրյա պետերազմի ողջ եղելությունը կոծկելն Անդոնի ու Նիկոլի համար դառնալու էր անհնարին, ուստի որոշում է կայացվել ի սկզբանե այնպիսի մի ֆորմատ ընտրել, որը ռիսկի տակ չէր դնի ՔՊ-ի չեղած քաղաքական կապիտալն, ու Նիկոլը բոլոր դեպքերում ճիշտ կհռչակեր:

Իսկ իրականությունն այն է, որ ինչ ֆորմատ էլ Անդոնն ու շեֆը մոգոնեն, հասարակությունն իրականության մասին Նիկոլի խոսքերից չէ, որ պետք է տեղյակ դառնա. հազվադեպ կարելի է այսօր հանդիպել այնպիսիներին, որոնք տեղյակ չեն պատերազմում մեր կրած պարտության բուն պատճառների մասին, չիմանան այն դավաճանի անունը, որի փառասիրությանը կուլ գնացին Արցախն ու Հայաստանը. իշխանությունը ձեռքից բաց չթողնելու պատճառով է, որ Նիկոլը ներքաշեց Հայաստանը կանխորոշված ելքով պատերազմի մեջ՝ պարտությունից հետո դավաճան չանվանվելու: Ախր Նազարյան Լենայիա հարցազրույցը կա, չէ՞:

Անդոնի հիացմունքի պատճառը

«Հ1»-ի Պետրոսի տաղավարում հյուրընկալված Անդոնը հայտարարել է, թե լինելով լեգիտիմ՝ իրենք արել են ամեն ինչ՝ պաշտպանելու Հայաստանի ազգային շահը և որպես իր խոսքերի ապացույց մատնանշել է Նիկոլի հետ «առաջին օրվա հանդիպման մեջ» մի շատ կարևոր դրվագի դուրս գալը՝ կապված Շուշիի հետ և այնուամենայնիվ «պարոն Փաշինյանի» չհամաձայնվելու հետ:

Ըստ երևույթին, Անդոնը խոսել է պատերազմի թեժ օրերին Պուտին-Նիկոլ հեռախոսային բանակցությունների մասին, երբ Նիկոլը մերժել է Պուտինի՝ պատերազմը դադարեցնելու վերաբերյալ առաջարկը, երբ ռուսական կողմն առաջարկել էր, որ Շուշին չհանձնվի թուրքերին, բայց այնտեղ վերադառնա ազերի բնակչությունը: Նիկոլը խոսոտվանել է, որ իրեն այդ առաջարկությունը թվացել է դավադիր, ինչի հիմքով էլ հրաժարվել է պատերազմը կանգենցնել մեզ համար անհամեմատ ավելի բարենպաստ պայմաններով:

Հարց է առաջանում՝ ի՞նչն է այստեղ գովելի, ինչո՞ւ է Անդոնը գովաբանում Նիկոլի անհեռատես որոշոմը, որի պատճառով հայկական կողմը կրել է հավելյալ կորուստներ՝ ասենք հազարավոր զոհերի տեսքով:

Վերջնարդյունքում ի՞նչ ստացվեց, Շուշին մնա՞ց հայկական, թե՞ Հայաստանն էլ թրքացվեց: Նիկոլի կողմից Պուտինի բազմաթիվ առաջարակների մերժումը պետական դավաճանությանը հավասար քայլ է. մերժելու իմա՞ստը, եթե այլևս պարզ էր, որ որևիցե պարագայում հայկական կողմը հաղթանակի շանս չէր ունենալու:

Իմաստ, իհարկե, կար, և այդ իմաստը Նիկոլի քաղաքական շահն էր: Ահա թե ինչու է Անդոնը հիացմունքով խոսում այդ մասին. եթե Նիկոլը համաձայներ Պուտինի առաջարկին, ապա, ըստ Անդոնի տրամաբանութան, մեծ էր հավանականությունը, որ նա կարող էր կոչվել դավաճան, բայց քանի որ հազարավոր երեխաների սպանութան պատճառ դարձավ, վերջում էլ Հայաստանը հանձնեց թուրքերին, է՛լ դավաճան չէ, հերոս է, իսկ սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ Անդոնը կշարունակի մնալ իր աթոռին, որի գինը Հայաստանի թրքացումն է, ինչն էլ, ինչպես հայտնի է, Անդոնի երազանքն է:

Փաստորեն՝ հազարավոր էրեխեք անիմաստ կոտորվեցին, որ Անդոնը չկորցնի ՔՊ-ական բարձրաստիճանի իր կարգավիճակը…

Ի՞նչ ցույց տվեց ՔՊ-ականի մահը

ՔՊ-ական Խաչատրյան Վիգենի անժամանակ մահը (նրա մահն անժամանակ են համարում հենց ՔՊ-ականները) մի չափազանց էական փաստ ի հայտ բերեց, որից Նիկոլն ու մյուս կենդանի ՔՊ-ականները պետք է ուզած-չուզած լրջագույն հետևություններ անեն. այդ մարդու մահը ցույց տվեց, թե հանրությունը որքան մեծ արգահատանք է զգում ՔՊ-ական ողջ թիմի հանդեպ: Խաչատրյան Վիգենի մահվան կապակցությամբ, մասնավորապես, նույն սոցցանցերում արված գերբացասակ (մեղմ ասած) մեկնաբանությունները հազարների են հասնում՝ ի ցույց դնելով թերևս ոչ այնքան կոնկերտ անհատի, որքան հենց ամբողջ ՔՊ-ի հանդեպ գոյություն ունեցող հանրային տոտալ ատելությունը:

Իսկ ի՞նչ է դա նշաշանակում: Դա նշանակում է, որ այն թրքահաճո օրակարգը, որի ջատագովն էր նաև մեռածը, խորապես օտար է հայ ժողովրդին ու հասարակությանը: ՔՊ-ի կամ նույն Խաչատրյան Վիգենի հանդեպ այսքան ատելություն դուրս չէր ժայթքի, եթե թրքական օրակարգ պարտադրելու Նիկոլի նկրտումներն այսքան վառ արտահայտված չլինեին:

Բայց թող որևէ մի այլ ՔՊ-ականի չթվա,թե եթե ինքը լիներ մեռնողի դերում, ֆեյսբուքյան մեկնաբանություններն ավելի մեղմ էին լինելու: Պակերացնո՞ւմ եք՝ ի՞նչ կկատարվի, եթե վաղը մեռնողն ասենք Գռզոն լինի: Ատելութան կրկնակի ու եռակի, եթե ոչ տասնապատիկ ավել չափաբաժին դուրս կհորդի, ու Նիկոլին վերջնակնապես պարզ կդառնա՝ինչ կարող է իրեն սպասվել իշխանության կորստից հետո:

Այս ամենը շատ լավ հասկանում են ՔՊ-ականները ու հենց դրա պատճառով է, որ ատամներով կառչած են մնում իրենց աթոռներից. կյանքի ու մահվան հարց է դարձել իշխանության մնալ-չմնալը,ու վայ այն օրը, երբ մայր կմտնի Նիկոլի արևը…

Նիկոլի մարդակեր իշխանության իրական դեմքը՝ Քյարամյան Արգիշտիկ

Նախկին ակտիվիստ Տիգրան Առաքելյանն պատմել է, թե ինչ տեսակ արարածի է վերածվել Հայաստանի քննչական կոմիտեի նախագահը: մարդուն բերման են ենթարկել Երևանի քննչական վարչություն, խուզարկել բնակարանը, տևական ժամանակ պահել են Քննչական վարչությունում ու խոշտանգել, սպառնացել ընտանիքով հանդերձ վերացնել: Ընդ որում՝ սպառնացողն էլ եղել Քյարամյան Արգիշտիկը: «Ջուրը լցրել են վրաս և էլեկտրաշոկով մարմնի տարբեր հատվածներում սկսել են վառել»,-սեփական գլխին եկած կտտանքներն է նկարագրել Արգիշտիկի զոհը: Ընդ որում՝ նույն Առաքելյանը հայտնել է նաև, որ ՔԿ-ում, ձերբակալվածների պահման վայրերում, կալանավայրերում մասսայական խոշտանգումների և ստորացման են ենթարկվում ընդդիմադիր հայայացքներով քաղաքացիներ:

Փաստորեն՝ նախկին ակտիվիստը բացահայտել է Նիկոլի իշխանության իրական դեմքը, և այդ դեմքը Քյարամյան Արգիշտիկն է, որը մարդակերի է վերածվել ու դարձել Նիկոլի համար «մարդ մորթող»:

Սա ուղղակի խայտառակություն է, և եթե Հայաստանում կա գոնե մի կաթիլ օրենք ու իրավունք, Քյարամյան Արգիշտիկը պետք է մի րոպե չմնա իր պաշտոնին, բայց քանի օրենքն ու իավունքը Նիկոլը վաղուց թաղել է խորը փոսում, անկասկած է, որ Արգիշտիկին մատով դիպչող չի լինելու, իսկ քաղաքացու հայտարարություններն էլ որակվելու են՝ կեղծիք:

Նիկոլն իր իշխանությունը կառուցել է բացառապես արյան ու բռնության վրա մի դեպքում, երբ իշխանությունը վերցնելիս «ոստիկանը մերն էր» գոռում: Ստացվեց այնպես, որ ոստիկանը դարձավ իսկապես «մերը»՝ այսինքն՝ ՔՊ-ինը, իսկ քաղաքացիները հայտնվեցին արգիշտիկների ամենակուլ երախում:

Առը քեզ՝ ժողովրդավարություն…

Ծերուկ ազերին

Մի ոտքը գերեզման դրած, մյուսով՝ օդը կեղտոտող ՔՊ-ական Ասլանյան Հակոբը հանդես է եկել իր հերթական վայրահաչոցներով ու պնդել, թե մինչև 2018-ը ստորագրված բոլոր համաձայնագրերում Արցախը տրվել է Ադչբերաջին, և Արցախը ճանաչվել է՝ Ադրբեջանի մաս: «Թող իրենք իզուր տեղն իրենց չճղեն»,-հայտարարել է այս անբարոյականն ու կոնկրետ ՀՅԴ-ին մեղադրել Ալմա Աթայի հռչակագրով իբր Արդբեջանի տարածքային ամբողջականությունը կամ Արցախը որպես Ադրբեջան ճանաչելու համար:

Այս զզվելին, փաստորեն, շարունակում է իր հին երգը, բայց այդպես էլ չկարողանալով ցույց տալ գոնե մի ստորագրված փաստաթուղթ կամ հռչակագիր, որով Հայաստանը ճանաչած կլիներ Արցախը որպես Ադրբեջան նախքան Նիկոլը: Անառակ այս ծերունին, քողարկելով իրականությունը, իրեն լսողներից բորձել է թաքցնել այն իրողությունը, որ Հայաստանը վերապահումներով է ստորագրել Ալմա Աթայաի հռչակագիրը՝ շեշտելու, որ Արցախի հարցը չի դիտարկում Արդեջանի տարածքային ամբոջականության կոնտեքստում, և որ Արցախն իրականում Ադրբեջան չէ ու երբեք չի լինելու:

Պետք է արձանագրել, որ Ալմա Աթայի հռչակագիրն առաջինն արցախյան հակամարտության կոնտեքստում մեջտեղ բերած ուժը ՔՊ-ն է, նույնիսկ Բաքուն էլ չէ, ՔՊ-ն է, քանի որ ադրբեջանական պրոպոգանդայի այլասերված մտքով անգամ չէր կարող անցնել Հայաստանի կողմից վերապահումներով ստորագված հռչակագիրը ներկայացնել՝ Հայաստանի կողմից Արցախը որպես Ադրբեջան ճանաչելու վերաբերյալ փաստաթուղթ: Այսինքն՝ հակոբասլանյանները Իլհամից ավելի թուրք են գտնվել՝ մեջտեղ բերելով այս խոսույթը, որ մեղքն այլոց վրա բարդեն:

Չի ստացվելու, ձեր կերած կեղտերի համար վբացառապես դո՛ւք եք պատասխան տալու…

Իլհամի սպառիչ պատասխանը՝ Արևմուտքի հայամետ ժեստերին

Մինչ ԱՄՆ-ում ու Եվրոպայում փորձում են Արցախի շուրջ ստեղծված իրավիճակում ինչ-որ կերպ պարզերես լինել՝ հայամետ ժեստեր անելով, իսկ նրանց հայաստանյան սպասարկուներն էլ այդ ժեստերը մեկնաբանում են որպես վերահաս փրկության նախանշան, Իլհամն է կրկին հոխորտացել ու հասկացրել, որ քանի դեռ իր մեծ քիթը գործնականում չի տրորվել, Ադրբեջանի համար ոչինչ են լինելու զանազան բանաձևերն ու քննարկումները:

Ադրբեջանի ՊՆ զորամասերից մեկի Մարտական դրոշի հանձնման արարողության ժամանակ Նիկոլի բեղավոր եղբայրը կրկին հոխորտացել է ու վստահեցրել, որ ի բանակը հիմա շատ ավելի հզոր է, քան 44-օրյայի ժամանակ՝ ցանկացած պահի ջախջախիչ հարված տալուն պատրաստ: «Այսօր բոլորը տեսնում են, որ այն ուժերը, որոնք ժամանակին Ղարաբաղի հայերի համար ինչ-որ հատուկ կարգավիճակ էին պահանջում, արդեն բոլորովին այլ հայտարարություններ են անում։ Մենք տեսնում ենք, որ Հայաստանի ղեկավարները, որոնք ժամանակին ասում էին՝ Ղարաբաղը Հայաստան է, վերջակետ, հիմա կրկնում են իմ խոսքերը՝ Ղարաբաղը Ադրբեջան է»,-հայտարարել է Իլհամը, որի արտգործնախարարը բացառել է արցախահայերին հատուկ երաշխիքներ տալը:

Իլհամի խոսքերը թարգմանաբար նշանակում են հետևյալը՝ կա՛մ Հայաստանի կապիտոլյացիա ու Արցախի հայաթափում, կա՛մ նոր պատերազմ ու Երևանի գրավում:

Հարց է առաջանում՝ ի՞նչ է Նիկոլը սրան հակադրում: Պատասխան՝ ոչինչ: Հարց համար 2՝ ի՞նչ է սրան հակադրում մարդասեր, քաղաքակիրթ աշխարհը: Պատասխան՝ տեսական հարթության մեջ շատ բան, իսկ ահա գործնականում՝ ոչ մի բան: Իլհամի «դուխը» իրեն ուտում է այն պարզ պատճառով, որ նա գիտի՝ ինչ էլ անի, ոչ ոք իր «հավին քշա չի ասի», քանզի Մոսկվան խուսափում է թուրքերի հետ բախումից, իսկ Արևմուտքին Ադրբեջանը պետք է Իրանի դեմ ճնշում,իսկ հետագայում նաև ուժ գործադրելու համար: Վե՛րջ, սա է իրականությունը:

Իսկ ի՞նչ ունի Նիկոլը: Նիկոլն էլ «ժողովրդավարություն» ունի, որ ավելի դաժան բռնապետություն է, քան Իլհամինը, քանի որ Իլհամի բռնապետությունը գոնե ուղղված չէ ազերիների ազգայի շահերի դեմ, իսկ ահա նրա հայ եղբոր բռնապետությունը ծայրից՝ ծայր թրքանպաստ ու հայադավ է՝ որպես վերջնանպատակ ունենալով Հայաստանի ֆիզիկական չգոյությունը:

Ի՞նչ է կատարվում Ռուսաստանում

Պուտինի խոհարար, «Վագների» ղեկավար Պրիգոժինը հայտարարել է, որ Դոնի Ռոստովը գրավելուց հետո պատրաստվում են լարժվել Մոսկվայի ուղղությամբ: Նա ՌԴ պաշտապանության նախարարին ու բանակի գլխավոր շտաբի պետին է պահանջել՝ բացատրություններ ներկայացնելու ռազմաճակատում կատարվողի համար: Նկատենք, որ սրանից առաջ էլ նուն Պրիգոժինը Բախմուտի թեժ մարտերի օրերին տելեգրամյան ալիքով մի քանի անգամ ուղերձ էր հղել ՌԴ ՊՆ-ին՝ բավարար քանակության զենք ուղարկելու ու իր զինվորներին անպաշտպան չթողնելու՝ սպառնալով լքել ճակատը: Ասել կուզի՝ Շոյգու-Պրիգոժին-ԳՇ պետ հակամարտությունը նոր չէ:

ՌԴ-ում ստեղծված լարված իրավիճակից ելնելով՝ Պուտինն է ուղերձ հղել՝ կոչ անելով «Վագներին» չդավաճանել հայրենիքն ու ներքին խժդժություններ չառաջացնել մի շրջանում, երբ դա ՌԴ-ին ամենաքիչն է պետք, ու չնայած դեռևս լիարժեքորեն պարզ չէ՝ռաջիկա ժամերին կամ օրերին ՌԴ-ում իրադարձություններն ինչ հունով են զարգանալու, բայց հարցերը՝ կապված բանակում այսօրինակ ներքին ապստամբութան հետ, բազմաթիվ են ու ոչ միանշանակ:

Ուկրաինայում պատերազմը «ջրի երես դուրս բերեց» ՌԴ-ի խոցելիությունը այդ երկրում ԽՍՀՄ գոյութան վերջին շրջանից առակա 5-րդ շարասյան իմաստով: Այդ շարասյունն այնքան է հզորացել, որ սկսել է բացահայտորեն աշխատել ՌԴ ազգային աշահերի դեմ, և այդ մասին գիատակցում է նաև Պուտինը, որի իրական աջակիցները ռուսաստանյան քաղաքական էլիտայում այնքան էլ շատ չեն՝ չնայած առերես ժպտացողների պակաս գոյոթյուն չունի: Արևմուտքի նպատակը նախևառաջ ոչ թե Ուկրաինայում Կիևի հաղթանակն է,այլ Մոսկվայում Պուտինի դեմ 5-րդ շարասյան կողմից կամ դրա աջակցությամբ հեղաշրջում կազմակերպելն ու ՌԴ-ն բացառապես Արևմուքի հանքահումքային կցորդ դարձնելը՝ զրկելու Մոսկվային սուվերենություն ձեռք բերելու հեռանկարից: Այսինքն՝ ստեղծվել է չափազանց պայթյունավտանգ մի իրավիճակ, որը կարող է ճակատագրական դառնալ ՌԴ-ի համար. կարող են կրկնվել 90-ականները, երբ ԽՍՀՄ փլուզման հետևանքով Ռուսասանը, իսկ նրա հետ նաև մյուս խորհդրային երկրները կրեցին տիտանական կորուստներ,իսկ ՌԴ-ին հազիվ հաջողվեց տոտալ փլուզումից ու մասնատվելուց փրկվել:

Ո՞վ է Պրիգոժինը, որը, փասորեն, իր քայլերով ռազմական հեղաշրջաման համար նախապայմաններ է ստեղծում: Պրիգոժինը Պուտինի խոհարարն է, այսինքն՝ ամենավստահելի մարդկանցից մեկն այս աշխարհում: Շատ հավանական է, որ Պրիգոժինի այսօրինակ ապստամբությունը Կրեմլի հետ պայմանավորվածութան հետևանք լինի, քանի որ եթե իրավիճակն այնպիսին է, որ Պուտինը պետք է հեռանա, ապա խնդիր է դրվելու նրան փոխարինել ոչ թե 5-րդ շարասյան անդամներից մեկով՝ թառած ռուսական քաղաքական էլիտայում, այլ՝ հայրենասեր մեկով: Այսինքն՝ խնդիր կա՝ թույլ չտալու ՌԴ-ում Փետրվարյան հեղափոխության կրկնություն ու պետության փլուզում: Պրիգոժինի ապստամբությունը կարող է համաձայնեցված լինել Պուտինի հետ՝ խուսափելու ՌԴ-ի համար վատթարագույն սցենարից:

Ի՞նչ կտա դա մեզ: Անքննարկելի է,որ իրական ազգային Ռուսաստանի վերածնունդը բխում է ՀՀ շահերից և միաժամանակ մահացու վտանգ է Նիկոլի համար, քանի որ ՌԴ ազգային շահերից չի բխում ՀՀ-ի թրքացումը, որի ջատագովն է Նիկոլը: Եթե նույնիսկ բանը չհասնի Պուտինի հեռացմանը, ապա ՌԴ-ն այլևս նույնը չի լինելու, ու արագանալու է 5-րդ շարասյունից մաքրման պրոցեսը, որը թերևս առաց այն էլ ընթանում է, բայց՝ ոչ ցանկալի տեմպերով:

Սպասենք իրադարձությունների հետագա զարգացմանը:

Ռուսաստանում տեղի ունեցող իրադարձությունները կարող են ճակատագրական դառնալ Նիկոլի համար

ՌԴ-ում տեղի ունեցողը, անկասկած, ուղղակիորեն ազդելու է նաև Հայաստանի վրա. չնայած ընդունված է Նիկոլին համարել գլխավորապես Արևմուտքի դրածո կամ արևմտյան կենտրոններից հովանավորվող գործիչ, սակայն անհերքելի է նաև այն, որ նա հովանավորներ ունի նաև ՌԴ-ում ու գլխավորապես հենց այդ հովանավորների շնորհիվ է, որ նրան հաջողվում է Էդրողանի աջակցոթյամբ պահպանել իր իշխանությունը:

Հարց է առաջանում, թե ի՞նչ կարող է լինել Նիկոլի հետ, եթե Ռուաստանում Պրիգոժինի ապստամբությունը տա իր պտուղները, եթե այն ստիպի ՌԴ-ին առավել ինտենսիվորեն ինքնամաքրվել ներսից, եթե այնպիսի ուժեր դառնան գերիշխող, որոնց համար կենաց-մահու հարց կլինի հետխորհրդային երկրներում ՌԴ երբեմնի հզոր ազդեցութան վերականգնումը:

Եթե դա տեղի ունենա, ապա կասկած չկա, որ Նիկոլը հայտնվելու է աննախանձելի վիճակում. նա կարող է զրկվել իր քաղաքական հովանավորներից ՌԴ-ում՝ հայտնվելով մուրճի ու սալի արանքում: Իրական ազգային ուժերը չեն կարող Հայաստանում կատարվող այս կատավասիան հանդուրժել, քանի որ օբյեկտիվորեն Հայաստանը ռուսական շահի տեսանկյունից շատ կարևոր երկիր է, որը, սակայն, հենց հիմա Նիկոլն է քանդում՝ ստեղծելով նախապայմաններ՝ Կովկասից Մոսկվային դուրս դնելու:

Հենց որ Մոսկվան հասկանա, որ Նիկոլի թրքամետ քաղաքականությունն իրական վտանգ է իր համար, Հայաստանում մեծ հավանականութամբ իշխանափոխություն տեղի կունենա, բայց որպեսզի Մոսկվայում հասունանա այդ գիտակցումը, ՌԴ-ում պետք է էական բան փոխվի: