Ավինյան Տիկոմ ոչ ավանդական կողմնորոշում ունի

«Ընդդեմ գենդերային բռնության ակտիվության 16-օրյակի»-ին նվիրված համաժողովի ժամանակ Ավինյան Տիկոն հայտարարել է՝ պետությունը կանանց բռնության հարցում ունի շատ մեծ պարտավորություն: «Պետք է կամք դրսևորել օրենսդրական դաշտում, սակայն պետք է հասկանալ, որ շատ հարցեր հենց հասարակության ներսում են պարփակված՝ ավանդապաշտության կեղծ օրակարգերով»,-ասել է մարիխուանայի մեծ սիրահար Տիգրանը:

Ավիյան Տիկոյի հայտարարությունները ոչ միայն չեն դիմանում որևիցե քննադատության՝ նկատի ունենալով, թե որ թիմի անդամ է այդ խոսքերի հեղինակը, այլև բավական վտանգավոր են ավանդականի մասին Տիկոյի ունեցած այլասերված պատկերացումների առումով:

Պարադոքսն այն է, որ կանանց նկատմամբ բռնության անթույլատրելիության մասին երկար-բարակ փիլիսոփայում է մեկը, որի շեֆի ուղիղ հրահանգով ընդամենն ամիսներ առաջ ոստիկանական ուժերն իսկակական ծեծուջարդ կազմակերպեցին «Եռաբլուրում»՝ բռնության ենթարկելով զոհված հերոսների անպաշտպան մայրերին, նրանց խայտառակելով, իսկ հետո էլ, ինչպես պարզվեց, դատի տալով: Հարց՝ այսքանից հետո արդյոք ունի՞ Ավինյան Տիկոն կամ ցանկացած այլ ՔՊ-ական «շիշկա»՝ խոսելու կանանց նկատմամբ բռնության թեմայով: Հարցի պատասխանը թերևս պարզ է:

Մյուս կողմից՝ Տիկոն, փաստորեն, անուղղակիորեն թիրախավորել է հայ հանրությանն ու ընտանիքին բնորոշ ավանդական արժեհամակարգը՝ հենց դրանից բխեցնելով բռնության դրսևորման փաստերը, ինչը ոչ միայն կոպիտ սխալ է, այլև՝ թերևս մտածված քայլ՝ վարկաբեկելու ավանդական արժեհամակարգը: Ի գիտություն Տիկոյի՝ հենց ավանդական արժեհամակարգի մեծ ազդեցության շնորհիվ է, որ իր տարբերություն շատ և շատ արևմտյան երկրների, Հայաստանում կանանց նկատմամբ դրսևորվող բռնությունների թիվն էապես քիչ է: Ավանդական արժեհամակարգի շնորհիվ գործում են հասարակական այն ներքին մեխանիզները, որոնց օգնութամբ հաջողությամբ ինքնակարգավորվում են նույն այդ հանրութան ներսում ծագող խնդիրները: Ավանդական արժեհամակագի փլուզման դեպքում Հայաստանի հասարակությունն ուղղակի անկում կապրի՝ կորցնելով իքնքավերականգնողական մեխանիզմները: Ի դեպ՝ սորոսական ՔՊ-ականների հիմնական առաքելություններից է նաև ավանդական արժեհամակարգի փլուզումը, հասրակաության ատոմիզացմանը տանող պրոցեսների արագացումը:

Չի ստացվի:

Ալիևը Մոսկվայի «ջրաղացի՞ն է ջուր լցնում», թե՞ թակարդ է լարում

ԱԳՆ մամուլի քարտուղար Վահան Հունանյանը արձագանքել է Ալիևի այն հայտարարությանը, որ Ադրբեջանը չի մասնակցի Բրյուսելում սպասվող քառակողմ ձևաչափին: Ընդգծելով, որ Հայաստանը պատրաստ է դեկտեմբերի 7-ի հանդիպմանը՝ Պրահայում ձեռք բերված պայմանավորվածության և ձևաչափի համաձայն՝ նախարարությունից միաժամանակ հավաստիացրել են, որ ադրբեջանական կողմի բոլոր հայտարարությունները, թե հայկական կողմը փորձում է խաթարել Բրյուսելում սպասվող հանդիպման անցկացումը և խաղաղության գործընթացը, իրականության հետ որևէ աղերս չունեն։

Ինչպես հայտնի է, Ալիևը հայտարարել է,որ Ֆրանսիան չի կարող Բաքվի և Երևանի միջև խաղաղ գործընթացի մաս լինել, քանի որ Մակրոնը Պրահայի հանդիպումից հետո հակաադրբեջանական հայտարարություններ է արել, իսկ Ֆրանսիայի Սենատը Հայաստանին աջակցող բանաձև է ընդունել։ Ի դեպ՝ միաժամանակ Բաքվի բռնապետը տեղեկացրել էր,որ իրենք «Զանգեզուրի միջանցքի» թեման քննարկել են ռուս պաշտոնյաների հետ վերջին հանդիպումների ժամանակ, ու չի կարծում, որ Հայաստանը կկարողանա արգելափակել այն: «Ինչ վերաբերում է Իրանին, ապա նա նույնպես չի անի դա, քանի որ հետաքրքրված է տարածաշրջանային կոմունիկացիոն նախագծերով։ Այս նախագծերը ոչ թե ուղղված են որևէ մեկի դեմ, այլ ընդհակառակը, օգուտ կբերեն բոլոր կողմերին».ասել է Իլհամը:

Ալիևի հայտարարությունները հնչում են ՀԱՊԿ երևանյան գագաթնաժողովի ու Խովաևի հետ ունեցած հանդիպումից հետո, փաստորեն, ինչը նշանակում է, որ Ալիևի խոսքերում կա նաև որոշակի ռուսական հետք. Մակրոնին բոյկոտելը չի կարող ռուսական կողմի սրտով չլինել: Ի դեպ՝ Պուտինի երևանյան այցին ընդառաջ հնչում էին տեսակետներ, որ իրականում այդ այցի նպատակը միջանցքի հարցը լուծելն է, և հաշվի առնելով, որ նույն Նիկոլն արդեն իսկ հասցրել է հայտարարել, որ Երևանը որոշակի ազդակներ է ստացել և հնարավոր է նորից սկսի Հորադիզ-Մեղրի-Օրդուբադ-Սադարակ-Երասխ երկաթուղու վերականգնման աշխատանքը, ամեն ինչ իր տեղն է ընկնում:

Մյուս կողմից սրվում է հարցը՝ կապված «Զանգեզուրի միջանցք» կոչվածի հետ՝ նկատի ունենալով Ալիևի նկրտումներն ու սադրանքները՝ Լաչինի միջանցքի նկատմամբ վերասհկողություն սահմանելու համար հիմքեր ստեղծելու ուղղությամբ, որի դրսևորումներից են Հայաստանի ու նույնիսկ ռուսների հասցեին հնչող այն վերջին կեղծ մեղադրաքները, թե իբր այդ միջանցքը ծառայում է Արցախի ռազմականացման համար և այլն: Հստակ է մեկ բան՝ եթե Բաքուն համաձայնվում է այսպես կոչված միջանցքի հայկական տարբերակին, այսինքն՝ ՀՀ սուվերենության ներքո գործող երթուղու, որին դեմ չէ աև Իրանը, ապա անխուսափելիորեն դնելու է Լաչինի միջանցքի կարգավիճակի վերանայման հարց՝փոխադարձության սկզբունքով, ինչի մասին, ի դեպ, Ալիևը վաղուց է հայտարարել, բայց որի վերաբեյալ ոչինչ ասված չէ 2020-ի եռակողմ հայտարարությունում: Այսինքն՝ կա՛մ Ադրբեջանը ստանալու է սուվերեն միջանցք՝ Նախիջևանի հետ կապվելու, կա՛մ կտրելու է Հայաստանի ու Արցախի ցամաքային կապը՝ Լաչինում անցակետեր տեղադրելով:

Եթե Բաքուն իսկապես գնա այդ ճանապարհով, ապա դրանով, ըստ էության, աղբանոցը կնետի նոյեմբերի 10-ի հայտարարությունը՝ մարտահրավեր նետելով գուցե ոչ այնքան Երևանին, որը «ձեռքերը լվացել է» Ստեփանակերտից, որքան Մոսկվային, որի համար այդ միջանցքի գոյությունը կենսական է:

Բախում՝ Բաքվի ու ռուս խաղաղապահների միջև

ԼՂ-ում խաղաղապահ առաքելություն իրականացնող ռուսական ուժերն արձագանքել են Բաքվի հիստերիային՝ կապված ռուսների կողմից Մաղավուզ բնակավայրի անվանումն օգտագործելու հետ: Ընդգծելով, որ առաջին անգամ չէ, որ Արցախի տեղանքներն անվանվում են իրենց տեղական անուններով՝ ռուսական զորախումբը իր տարակուսանքն է հայտնել ազերիների կողմից նման սուր արձագանքի առթիվ ու, ըստ էության, խորհուրդ տվել ոչ միայն համակեպվել Արցախում ռուսական ուժերի գոյության փաստի հետ, այլև համագործակցել՝ կանխելու անցանկալի միջադեպերը:

Բաքվին ակնհայտորեն զայրացնում է այն, որ հատկապես վերջին շրջանում ռուս խաղաղապահները, դրսևորելով օբյեկտիվություն, արձանագրում են ադրբեջանցիների կողմից իրականացվող սադրանքներն ու կրակոցները՝ խաղաղ բնակչութան դեմ՝ խուսափելով ծածկադմփոցից ու այդպիսով փակելով Ադրբեջանի ախորժակն ու հասկացնլով, որ երկրորդ Փառուխ այլևս չի լինելու: Այդ հանգամանքն է, որ ազերիներին գրգռում է և ստիպում հիմքեր որոնել՝ խաղաղապահ առաքելությանը իբր ոչ օբյեկտիվ կեցվածք դրսևորելու համար մեղադրելու. խաղաղապահները չեն կարող բռնել հակամարտող կողմերից ո՛չ մեկի, ո՛չ մյուսի կողմը, քանի որ հակառակ պարագայում կդադարեն դիտարկվել՝ չեզոք կողմ: Բաքուն հենց դրան է փորձում հասնել, որ խաթարվի ռուս խաղաղապահների իմիջն ու հիմք տա Բաքվին՝ ձերբազատվելու ռուսական մտրակից: Կարճ ասած՝ խաղաղապահներից ուզում են սարքել Մակրոն:

Ալիևը, փորձելով Պուտինի աչքին երևալ որպես դաշնակից, իր «բարեկամության» գինն է պահանջում Մոսկվայից՝ Արցախի մնացյալ հատվածի հանձնում կամ գոնե Սյունիքով արտատարածքային միջանցք, ինչին Մոկսվան չի կարող գնալ, քանի որ այդ դեպքում նախ՝ կկորցնի Հայաստանը վերջնականապես, ապա՝ կվտանգի սեփական անվտանգությունը՝ ստիպված լինելով դուրս գալ տարածաշրջանից ու հանձնվել Իլհամ-Էրդողան հանցագործ զույգի բարի կամքին: Արցախը ռուսական շահերի տեսանկյունից կենսական տարածք է, որը Մոսկվան մինչև վերջ աշխատելու է ատամներով պահել:

«Հայրենասերները»

ԵԱՀԿ խորհրդարանական վեհաժողովի աշնանային նստաշրջանի աշխատանքներին մասնակցող Հայաստանի Ազգային ժողովի պատվիրակության կազմում ընդգրկված ՔՊ-ականները՝ DJ Էդոն, Կարապետյան Մարիշն ու ասենք Խանդանյան Սաքոն, բավական սրտաճմլիկ ելույթներով են հանդես եկել ԽՎ աշխատանքների շրջանակում՝ կոչ անելով պատժել Իլհամին, խերխել Մեհրիբանին, պարգևատրել խաղաղասեր Հայաստանին, պաչել Նիկոլի ճակատը և այլն: Կարճ ասած՝ կողքից դիտողի կամ լսողի համար փորձել են ստեղծել տպավորություն, թե իբր իսկական հայրենասերներ են՝ պատրաստ՝ կրծելու ցանկացած մեկի կոկորդը, ով կհանդգնի տրորել հայի ոտքը:

Եվրոպայում գիտե՞ն, թե ինչով են զբաղված ՔՊ-ականները երկրի ներսում: Օրինակ՝ ճանաչո՞ւմ են Կարապետյան Մարիշին կամ երբևիցե տժժացե՞լ են DJ Էդոյի ռեմիքսների տակ…

Խնդիրն այն է, որ նույն այս ՔՊ-ականները, որ ԵԱՀԿ ԽՎ-ի առաջ փորձել են ներկայանալ՝ մի բուռ հայրենասերներ՝ Հայաստանի արգանդից ծնված, իրականում շուլեր դեմքեր են՝ երկրի ներսում թրքապաշտություն ու պարտվողականություն քարոզող, իսկ դրսում հայրենասեր խաղացով:

Հետևաբար՝ հարց՝ նույնիսկ Wi-Fi սարքի միջոցով մարդկանց լրտեսելու ընդունակ արևմուտքցիները մի՞թե տեղյակ չեն, թե սրանք կոնկրետ որ երկրի շահերի իրական արտահայտողն ու գործակալներն են՝ առնվազն ազդեցության: Իհարկե, տեղյակ են: Եթե տեղյակ են, ուրեմն շատ լավ գիտեն, որ ՔՊ-ականներն իրականում ձևացնում են, թե Հայաստանի դարդն են: Իսկ եթե ձևացնում են, ուրեմն չեն կարող լուրջ ընդունվել, քանզի Հայաստանի տարածքների կամ գերիների մասին մտահոգվել կարող են միայն ուղնուծուծով հայերը, բայց ոչ երբեք մարիշներն ու էդոները՝ տակից Իլհամին պաս տալով: Հետևաբար՝ ոչ մի եվրոպացի այդպես էլ բանի տեղ չի դնելու ՔՊ-ականների կոչերը՝ շատ լավ իմանալով, որ անտարբերությամբ չեն վարկաբեկելու սեփական հեղինակությունը. բա թուրքից բողոքողը թուրքի շա՞հ կսպասարկի նույն այդ թուրքի ագրեսիայի զոհ դարձած սեփական հայրնեիքում: Պարզ է, չէ՞, ինչ է կատարվում:

Քանի դեռ Հայաստանում իշխանափոխություն չի եղել, բոլորը շարունակելու Հայաստանին բանի տեղ չդնել ու չհարգել. ախր ո՞նց հարգեն Կարապետյան Մարիշի կամ «պետական այրի» վերածված DJ-ի երկիրը:

Աղազարյան Հովիկը՝ Մոզամբիկից

Լրագրողի զարմանք արտահայտող հարցին՝ ինչպե՞ս կարող է Հայաստանը, գտնվելով ՀԱՊԿ-ում, ոչինչ չակնկալել, սափրագլուխ Աղազարյան Հովիկն արձագանքել է.«Դե հիմա, բանը…գիտե՞ք՝ ոնց ա, նորից եմ ասում՝ կարող ա պատահի՝ վաղը չէ մյուս օրը Մոզամբիկը հարձակվի մեր վրա, ՀԱՊԿ-ը մեզ պաշտպանի էդ փաստով»:

Փաստորեն՝ Աղազարյան Հովիկի ընկալմամբ Հայաստանի համար սպառնալիքը բխում է ոչ թե թուրքերից, այլ Մոզամբիկից: Այսինքն՝ Հայաստանը անդամակցել է ՀԱՊԿ-ին, որ Մոզամբիկց պաշտպանվի, որ երբ Մոզամբիկի սևամորթները գան ու ասենք փորձեն թրաշել Աղազարյան Հովիկի ծիտրի բեղերը, ՀԱՊԿ-ը բռնի կոնկրետ ածիլող սևականի ձեռքը՝ այն համապատասխան տեղ մտցնելով…

Ոչ միայն Աղազայան Հովիկի, այլև մյուս ՔՊ-ակաների ու անձամբ Նիկոլի ելույթներում մի տեսակ նկատվում են ՀԱՊԿ-ի նկատմամբ հանդուրժողականության դրսևորումներ, ինչը չի կարող հետաքրքրասիրություն չբորբոքել: Ի՞նչ է ասել Պուտինը Նիկոլին կամ որտեղ, որ սա «փափկել է»՝ ստիպելով Աղազարյան Հովիկին հիմար վիճակում հայտնվել: Նկատի ունենալով, որ Նիկոլի բերանը փակելու միայն մեկ ձև կարող է լինել՝ նրա աթոռին չսպառնալու տեսքով, ենթադրելի է, որ Մոսկվան Նիկոլի հանդուրժողականության դիմաց նրան իշխանություն է խոստացել, ավելի ճիշտ՝ աթոռի անձեռնմխելիություն, քանի որ առնվազը ֆանտաստ պետք է լինել՝ մտքի ծայրով անգամ անցկացնելու, որ Նիկոլը Պուտինի «Aurus»-ում կարող էր պետականանպաստ օրակարգ քննարկել՝ ընդհանուրը անձնականից գերադասելով:

Մնում է՝ տեսնենք՝ Մոզամբիկը երբ է հարձակվում…

Ճանապա՛րհ տվեք բռնապետին

ԱԺ ընդդիմադիր պատգամավորներից Քրիստինե Վարդանյանն Ոստիկանությանն ու իրավապաշտպաններին ահազանգել է հայաստանյան իրականությունը շատ դիպուկ կերպով պատկերող մի միջադեպի մասին. Լոռու մարզի բնակիչները պատգամավորին ահազանգել են այն մասին, որ մի քանի քաղաքացի դաժան ծեծի է ենթարկվել Պարեկային ծառայության աշխատակիցների կողմից: Միջադեպը տեղի է ունեցել այն բանից հետո, երբ Պարեկային ծառայությունը փորձել է ճանպարհն ազատել Նիկոլի շարասյան համար և այդ ընթացքում վեճի է բռնվել տարեց քաղաքացու հետ: Խոսակցությանը միջամտել է տարեց քաղաքացու տղան, որից հետո միջադեպին միջամտել են ավելի մեծ թվով Պարեկային ծառայության աշխատակիցներ՝ դաժան բռնության ենթարկելով քաղաքացիներին, օգտագործելով նաև արցունքաբեր գազ:

Ծանոթ տեսարան է, դե իհարկե. գրեթե մեկին մեկ կրկնվել է «Եռաբլուրի» խայտառակությունը՝ ավելորդ անգամ ի ցույց դնելով Նիկոլի իշխանության բնույթը: Ի՞նչ բնույթ ունի Նիկոլի իշխանությունը: Միանշանակ է՝ բռնակալական, քանզի միայն բռնապետական երկրներում կարող է քաղաքացու անվտանգությունն ու առողջությոնը պետության կողմից ստորադասվել բացարձակ միապետի կոմֆորտին՝ չունենալով ոչ մի հետևանք:

Երբ Նիկոլը ինտենսիվորեն մարդկանց գիտակցությունը շոկաթերապիայի էր ենթարկում՝ փորձելով թուլացնել մարդկանց զգոնությունն ու կոծկել իր բուն առաքելությունը, ՀՀ քաղաքացիներին 3 մլն վարչապետ էր անվանում՝ իրեն համարելով նրանցից ամենավերջինը: Հիմա, երբ ուժայինները տրորում են քաղաքացիներին, տեսնես մեկը չի՞ հարցնում՝ բա վարչապետներին փողոցում կամ գերեզմաններում տշում են, բա…

Ճար ունեք, ճար արեք:

Ահա թե ո՞ւր է մեզ տանում Նիկոլը

Ինչպես ահազանգել է ՀՀ նախկին ՄԻՊ, «Թաթոյան» հիմնադրամի ղեկավար Արման Թաթոյանը, Սյունիքի մարզի Գորիսի Շուռնուխ գյուղի դպրոցի անմիջապես դիմաց ադրբեջանական անօրինական զինված տեղակայում է հայտնվել, որտեղ մեծ տառերով գրված է «Önce vatan»՝ կարգախոս, որը պանթյուրքիստական շովինիզմի հայտնի լոզունգբներից մեկն է համարվում՝ դեռ Աթաթուրքի իշխանության ժամանակներիցից ի վեր՝ նշանակելով «Առաջ հայրենիք»: «Պարզ է, որ թիրախավորում են անգամ երեխաների, փորձում են ահաբեկել ու ճնշում գործադրել մեր երեխաների նկատմամբ: Այն հատուկ արված է մեծ տառերով ու այնպես, որ երևում է երեխաներին:Ակնհայտ է, որ սա արվել է խաղաղ բնակչությանը ագրեսիվություն ցուցադրելու համար»,-մասնավորապես՝ ցավով արձանագրել է Թաթոյանը:

Իրականում հայ երեխաների ու, առհասարակ, հայաստանյան ողջ հանրության ամենամեծ դժբախտությունը, անշուշտ, Թաթոյանի մատնանշածը չէ. մենք դժբախտ ենք այն պատճառով, որ ընտրել ենք մի իշխանության, որի սրտում է գրված «Önce vatan» լոզունքգը,դա է արտահայտում նրանց իրական էությունը: Երջանիկ կլինեինք, եթե խնդիրը միայն սահմանափակվեր ադրբեջանաթուրքական տանդեմից եկող արտաքին վտանգով, բայց փաստն այն է, որ այդ վտանգն այսօր առավելապես մեր ներսում է՝ Կառավարության շենքերում թառած:

ՔՊ-ականները տեղով «Önce vatan» են, իսկ անձամբ Նիկոլը՝«Karabağ Azerbaycan'dır», որ հետևողականորեն կյանքի են կոչում պանթյուրքիստական այն պրոյեկտը, որի մասին արդեն մեկ դար է՝ երազում են թուրքերն ու ադրբեջանցիները: Այն, որ մեր երեխաներն այսօր ստիպված են տեսնել «Önce vatan» ազգայնական լոզունգը, հետևանք է այն պարտվողական ու անատամ քաղաքականության, որը վարել ու դեռ վարելու է ՔՊ-ական խունտան, ու եթե այսպես գնա, «Önce vatan»-ը կարող է ոչ հեռու ապագայում հայտնվել Հանրապետության հրապարակի տոնածառի տեղում՝ ողջունելով հայաստանցիներիս նովրուզը:

Մտածել է պետք՝ ուր է մեզ տանում Նիկոլը:

Նիկոլի «հերոսության» հետևանքը

Նիկոլի՝ «ՀԱՊԿ Հավաքական անվտանգության խորհրդի հռչակագրի և Հայաստանի Հանրապետությանը օժանդակություն ցուցաբերելու համատեղ միջոցառումների մասին» փաստաթղթերի տակ չստորագրելը իշխանական քարոզչամեքենան արդեն գրեթե մեկ շաբաթ է՝ փորձում է թանկով ծախել հայ հանրության վրա՝ այդ փաստը մատուցելով որպես Նիկոլի «հայրենասիրության» ապացույց, փաստ՝ վկայող Նիկոլի՝ Հայաստանի անվտանգությանն առնչվող հարցերում դրսևորած անհողդողդության, «դուխի» մասին: Ընդ որում՝ որպես Նիկոլի «հերոսության» բացառիկության ապացույց հաճախ հռետորական հարց է բարձրացվում՝ բա նակինները կկարողանայի՞ն կանգնել Պուտինի դիմաց ու «չէ» ասել. Նիկոլը միակն է ՀՀ նորանկախ պատմության մեջ, որ կարողացել է նայել ՌԴ ղեկավարի աչքերի մեջ ու ասել «նետ»:

ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Ստանիսլավ Զասը որոշ փակագծեր է բացել՝ իրավիճակի հետ կապված՝ հայտնելով.«Իրավիճակը հեշտ չէ առաջին հերթին Հայաստանի և Ադրբեջանի սահմանին. այնտեղ գրեթե ամեն օր փոխհրաձգություններ են լինում: Ընդհանուր առմամբ, միջոցառումների այն համալիրը, որն առաջարկում է ՀԱՊԿ-ը որպես օգնություն Հայաստանին և որում կան տարբեր միջոցներ՝ և՛ քաղաքական, և՛ դիվանագիտական, և՛ ռազմական, այդ թվում՝ առաքելության ուղարկում այս սահման, որտեղ այն իրատեսորեն կգնահատի իրավիճակը, ընդհանուր առմամբ աջակցություն է ստացել բոլոր պետություններից: Միակ բանը, որին չի հաջողվել հասնել, այնտեղ ստեղծված իրավիճակի համախմբված գնահատումն է»:

Ի դեպ՝մի ուշագրավ հայտարարությամբ էլ հանդես է եկել Պեսկովը «Մոսկվա․Կրեմլ․ Պուտին» հաղորդման ժամանակ՝ ասելով. «Միշտ փորձեր արվել են՝ ՀԱՊԿ-ը փլուզելու, դրանք կշարունակվեն նաև հետայսու։ Բայց, ամեն դեպքում, մենք տեսնում ենք, որ չնայած բոլոր բարդություններին, այդ կառույցը պահանջված է և արդյունավետ»:

Փաստորեն՝ ստացվում է, որ Նիկոլը, ինչ-որ իմաստով ընկնելով ձևի հետևից, փաստացի տապալել է Հայաստանին ՀԱՊԿ աջակցության փաթեթը, ինչի պատճառով Մոսկվայի կողմից նրա գործողությունները գնահատվել են որպես ՀԱՊԿ-ը ներսից քանդելու փորձեր:

ՀԱՊԿ-Հայաստան հարաբերությունների խզման հարցում աշխարհում աենաշահագրգռված երկիրը Ադրբեջանն է: Նիկոլը կոնկրետ Իլհամի պատվե՞րն է կատարել, թե՞ իր արևմտյան տերերի ծածուկ հրահանգը՝սեպ խրելու առանց այն էլ Հայաստանի դարդերով չապրող ու աշխարհով մեկ խայտառակ եղած ՀԱՊԿ-ի ու Հայաստանի միջև: Հավանական է թե՛ մեկ, թե՛ մյուս տարբերակը՝ միևնույն արդյուքնով: Դատելով Մոսկվայից հնչող գնահատականներից՝ Նիկոլին ընկալում են որպես իրենց մեջքից հարվածող՝ թեևս շատ լավ հիշելով նաև Յուրի Խաչատուրովի հետ կապված հայտնի պատմությունը, երբ իշխանությունը վերցնելուն պես դեռևս ՀԱՊԿ-ը նեկայացնող Խաչատուրովի նկատմամբ ինչ-որ շինծու գործ հարուցեցին՝ այդ կառույցը դարձնելով համաշխարհային մասխարա: Արդյունքում՝ Արցախի կորուստ, Հայաստանի սուվերենության լիակատար ոչնչացում և այլն:

Մնում է տեսնենք՝ այս մի արկածախնդրությունն ինչ է արժենալու Հայաստանին ու դրա բազմաչարչար ժողովրդին:

Քերոբյան Վահանը լազվել է

Նիկոլին օրուգիշեր փիառելուց երևի հոգնած ու տանջված, գուցե նաև զզված՝ Քերոբյան Վահանն այս անգամ որոշել է մաքուր ինքնափիառ կազմակերպել՝ մի փոքր լազվելով. «Երկու տարի է, ինչ ծառայում եմ ժողովրդիս նախարարի դերում։ Ամեն առավոտ ինձ աշխատանքի տարել են սերը և նվիրվածությունը՝ իմ ժողովրդի նկատմամբ, մեր հայրենիքի ազատության համար զոհված նահատակների սուրբ հիշատակն ու վառ ապագայի հավատը…»:

Հարց՝ հատկապես ինչո՞ւմն է կայանում Քերոբյան Վահանի ծառայությունը,երբ նկատի ես առնում ասենք խաղաղագործների ներկայիս ողբերգական վիճակը: «Մեդալակիր» Վահանի ծառայությունը երևի կայանում է նրանում, որ տնտեսությունը շարունակաբար անկում է ապրում, վերամբարձ թվերը դարձել են խիստ անհամոզիչ, իսկ Լարսով գյուղմթերք տեղափոխելը վաղուց դարձել է շատերի երկնագույն երազանքն այն դեպքում, երբ նույն ադրբեջանաթուրքական կամ վրացական ֆուռերի համար ոչ մի խոչընդոտ չի ստեղծվում: Իմաստ ունի՞ շարունակել այն «ձեռքբերումների» թվարկումը, որոնցով հպարտանում է Քերոբյան Վահանը…

Ախպոր պես, սերդ ու նվիրվածությունդ քե՛զ պահիր, հրաժարակա՛ն տուր ու հեռացիր…

Նիկոլինն ուրիշ է դե

Մալայզիայի նոր վարչապետ Անվար Իբրահիմը որոշում է կայացրել հրաժարվել իրեն տրամադրված Mercedes S600-ից՝ պետական փողերը տնտեսելու ու հավելյալ ծախսերից խուսափելու՝ հայտարարելով, որ կօգտագոծի իր վարչակազմի տրամադրության տակ գտնվող այլ մեքենա:

Մալայզիայի տնտեսությո՞ւնն է ավելի զարգացած, թե՞ Հայաստանինը: Հայաստանի տնտեսության համեմատումը Մալայզիականի հետ նույնն է, ինչ ասենք Լուսնի համեմատումը՝ Արեգակի հետ:

Սիմոնյան ալենի 200000-անոց «BMW»-ն ի՞նչ եղավ: Ասում են՝ ՃՏՊ-ի զոհ է դարձել ԱԺ նախագահին սպասարկող ու նրա թանկագին խաթեր համար սալոնից գնված այդ պրեմիում դասի մեքենան՝ ստիպելով Ալենին նեղվել: Քանի՞ պրեմիում դասի մեքենա է սպասրակում աղքատիկ Հայաստանի հեղափոխական չտեսներին, մեկը տեղյա՞կ է, կամ տարեկան կտրվածքով քանի՞ տասնյակ միլիոններ են մսխվում՝ պետական բյուջեից էլիտար դարձած սավսալագների հետույքների կոմֆորտն առավելագույնս ապահովելու համար, քանի՞ պրեմիում դասի մեքենա է սրանց հետույքի տակ մաշվում, մեկը գիտի՞:

Երբ հեղափոխություն էին անում, իրենց կեղծ քարոզչությունը կառուցում էին նախևառաջ ժուժկալության գովեստի վրա. պատրաստվում էին «թալանածը» հետ բերել, բաշխել ժողովրդին, իրենք էլ մետրոյով կամ հեծանիվով գնալ աշատանքի ու գալ: Ի՞նչ ունենք հիմա:Հիմա ունենք աննախադեպ կայֆեր ու կայծեր, հիմա ունենք փոշիացած միլիարդներ, վթարի ենթարկված ալենական պրեմիումներ և այլն: Այսինքն՝ ունենք այն, ինչի դեմ իբր պայքարում էինք ու ապստամբում:

Ինչո՞ւ: Շատ պարզ պատճառով, քանի որ սրանք հասկացել են՝ ինչ էլ անեն, մեկ է՝ մարսելու են, մեկ է՝ իրենցով էլի հիանալու են, մեկ է՝ Նիկոլի ճուճուլն էլի ուտելու են: Ինչո՞ւ են ուտելու: Ա՛յ դա կիմանան միայն Նիկոլի զոմբիները:

Բարի ախորժակ…

Աղազարյան Հովիկի «ատմասկան»

Փորձելով արդարացնել բանակի ներկայիս խարխուլ վիճակը՝ Աղազարյան Հովիկը հայտարարել է.«Չես կարա էսօր գրպանիցդ փողը հանես, ասես՝ ինձի մի քիչ տանկ տվեք, մի քիչ էս տվեք, մի քիչ էն տվեք…որևէ երկիր, եթե ուզենա մեզի զենք վաճառի, ինքը շատ խնդիրներ պիտի լուծի, մինչև էդ զենքը վաճառի. Թուրքիայի հետ հարաբերություններ կա, Ադրբեջանի հետ հարաբերություններ կա, չգիտեմ, Պակիստանի հետ հարաբերություններ կա…»: Աղազարյան Հովիկը միաժամանակ արձանագրել է, որ չնայած կարելի է կաշառքով հարցեր լուծել ու զենք գնել, բայց իրենք այդ ճանապարհով չեն ուզում գնալ. ուզում են, որ 100 մլն-ը դառնա սպառազինություն:

Աղազարյան Հովիկը ստել է. ժամանակակից աշխարհում զենք ձեռք բերելու ոչ մի խնդիր ընդհանրապես չկա նույնիսկ այն դեպքում, եթե զենքի գնորդը տեռորիստ է: Տվյալ պարագայում գործում է «Փողին՝ մուննաթ» սկզբունքը, որը զենքի սև շուկայի սահմանադրությունն է (խոշոր հաշվով՝ ոչ միայն սև շուկայի):

Մյուս կողմից՝ խոստովանելով, որ իր կողմից սեփական խոսքի առաջին հատվածում մատնանշած խնդիրները հորինածին են՝ Աղազարյան Հովիկը մյուս բլեֆն է մեջտեղ գցել՝ ասելով, թե իբր չնայած կարող են կաշառելով հարցեր լուծել, բայց չեն անում:

Հարց՝ իսկ ինչո՞ւ չեն անում, եթե դրանով կարող է լուծվել Հայաստանի պաշտպանունակության խնդիրը: Իրենց օրինակելի վարքով փորձում են կանխել այլ երկրներում կոռուպցիայի մակարդակի ա՞ճը՝սեփական երկրում դրա մակարդակը բարձրագույնի հասցնելով, թե՞ այս ամենն ընդամեը «ատմասկա» է՝ բանակը թուրքի դիմաց անզեն թողնելու: Հայրենասերի համար մեկ չէ՞, թե զենքի ձեռք բերումն ինչ ճանապարհով է տեղի ունենում, եթե նրա թիվ մեկ խնդիրը սեփական հայրենիքի փրկությունն է, այլ ոչ թե թշնամու «ջրաղացին ջուր լցնելը»:

ՔՊ-ականները հերթական կլոունությունն են անում. Իլհամի հետ հանգելով բանավոր պայմանավորվածության այն մասին, որ հիմա էլ Հայաստանի տերիտորիաներն են տալու թուրքերին հերթական պայմանավորված պատետրազմով, իմաստ չեն տեսնում՝ զենք ձեռք բերելու կամ առնվազն այն ծավալի, որ կդժվարացներ հերթական արյունոտ ներկայացման բեմադրությունը:

Էս են սրանք, ու ավելին ակնկալել ուղղակի չի կարելի:

Ալիևը բռնել է եվրոպացիների դամարը

Հարավային Կովկասում Եվրամիության հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը հանդես է եկել թվիթերյան գրառմամբ՝ լղոզված, ոչ ադեկվատ գնահատական տալով տարածաշրջանում Բաքվի ջանքերով խմորվող վտանգավոր պրոցեսներին: Անդրադառնալով Բաքու կատարած իր վերջին այցին՝ Կլաարը գրել է.«Մի քանի միտք անցած շաբաթվա վերջին Ադրբեջան կատարած այցի արդյունքների վերաբերյալ.

1. Ադրբեջանի նախագահի կարևոր հանձնառությունը՝ ԵՄ կողմից աջակցվող ձևաչափին.

2. Շատ մարտահրավերներ մնում են չլուծված: Ադրբեջանից և Հայաստանից պահանջվում է զսպվածություն և ուժեղ քաղաքական կամք՝ լարվածությունը թուլացնելու և համապարփակ կարգավորման հասնելու համար»:

Ինչպես կարելի է արձնագրել, եվրոպացի պաշտոնյան հերթական անգամ հավասարության նշան է դրել ագրեսոր Ադրբեջանի ու Հայաստանի միջև՝ փաստացի գովերգելով Իլհամին այն դեպքում, երբ հայտնի է, թե ինչ ինտենսիվությամբ է հատկապես վերջին շրջանում Բաքուն խախտում հրադադարը թե՛ հայ-ադրբեջանական սահմանին, թե՛ Արցախում:

Ինչի՞ հետևանք է Կլաարի ադրբեջանանպաստ դիրքորշումը: Նախ պետք է ֆիքսել, որ ՔՊ-ակաների կողմից որպես մեծ ձեռքբերում համարվող եվրոպացի դիտորդների առաքելությունն արդեն իսկ Հայաստանում կարելի է տապալված համարել՝ նկատի ունենալով այն, որ Բաքուն նրանց փաստացի բանի տեղ չի դնում, իսկ նրանք էլ կածես թե ծպտուն չեն հանում այն մասին, թե ինչպիսի սանձարձակ կեցվածք է Բաքուն դրսևորում: Մյուս կողմից՝ ակնհայտ է, թե ինչով կարող է պայմանավորված լինել եվրոպացու հիացմունքը Բաքվով. պատճառն ակնհայտորեն Ադրբեջանի՝ ռուս խաղաղապահների առաքելության վարկաբեմանն ուղղված քայլերն են ու այն տեղեկատվական պատերազմը, որ կարծես թե կողմերը վարում են միմյանց դեմ՝ առայժմ կապված հայկական տեղանունների գործածության հետ: Այսինքն՝ եթե Ալիևը հենց վաղը Հայաստանի կեսը գրավի, բայց բավարարի եվրոպացիների ցանկությունը՝ դուրս մղելու ռուսներին Արցախից, կլաարները ծպտուն անգամ չեն հանի, չեն էլ հիշի այն մասին, թե ասենք ինչպես է Ալիևը շարունակաբար ստորացնում Մակրոնին. նավթն ու հակառուսականությունը թմրեցրել են եվրոպացիների զգայարանները:

Արտաքին խաղացողները բավական ցինիկ պահվածք են դրսևորւմ հայ-ադրբեջանական հակամարտության հարցում, ինչն է՛լ ավելի է ընդգծում ներքին ռեսուրսների հաշվին Հայաստանի առաջ ծառացած խնդիրների լուծման կարևորությունը, բայց համազգային աղետն էլ հենց այն է, որ այդ ներքին ռեսուրսները Նիկոլը ներսից կրծում- վատնում է՝ Հայաստանը սկուտեղի վրա մատուցելով աշխարհաքաղաքական գիշատիչներին:

Մարազմատիկ ՔՊ-ականը

Վկայակոչելով սեփական ապրածը՝ ՔՊ-ական Ասլանյան Հակոբը, հիացած Նիկոլով, վստահեցրել է.«Վերջին 50 տարվա մեջ այդպիսի դեմոկրատական մոտեցում Հայաստանում երբեք չի եղել: Ովքեր ոնց ուզում են՝ նեկայացնեն, ինչ ուզում են՝ ասեն, ես իմ կյանքի տեսածով եմ ասում՝ այն դեմկրոտիան, այն ազատությունները, այն հնարավորությունները, որ այսօր ստեղծվում է և ստեղծվել է արդեն որոշակիորեն հայ ժողովրդի առջև, դա շնորհիվ թավշյա, ոչ բռնի հեղափոխության արդյունք է, որ այսօր մեր ժողովուրդն այսօր մեր երկրի տերն է իրեն կարծում՝անկախ նրանից, թե մենք էսօր ինչ դրության մեջ ենք ապրում, այսօր մենք մեզ մարդ ենք զգում…»: Ի դեպ՝ շատ հեռուն գնալով՝ Ասլանյան Հակոբը նաև վստահություն է հայտնել, թե այժմ լուծվում են հայ ժողովրդի առջև վերջին 200-300 տարվա ընթացքում կուտակված խնդիրները:

Իրեն վերջապես մարդ, այլ ոչ թե անասուն զգացող ծեր ՔՊ-ականը խոր ինքնախաբեության մեջ է գտնվում՝ արբեցած բարեկեցիկ կյանքի հաճույքներից, համենայն դեպս՝ այն հաճույքներից, որոնք տարիքի բերումով նրան կարող են դեռևս հասանելի լինել:

Հարց՝ ի՞նչ խնդիր է լուծում Նիկոլի «դեմոկրատիան» Հայաստանի համար օրհասական այս վիճակում, եթե, իհարկե, նման երևույթ բնության մեջ առհասարակ գոյություն ունի: Օրինակ՝ Իլհամը սպառնում է իրենով անել Հայաստանի կեսը, ծերուկ Հակոբի դեմկոկրատիան նրան զսպո՞ւմ է: Միակ բանը, որ զսպում է, այլ երկրների հակազդեցությունն է թուրք-ազերիական ծրագրերին, որոնց ձեռնտու չէ կամ որոնց համար վտանգավոր է թուրանական պրոյեկտի իրագործումը: Բոլորը խորապես թքած ունեն հայաստանյան չեղած դեմոկրատիայի վրա, քանզի փլոզվող ու դեռևս նոր աշխարհակարգի ձևավորման փուլում գտնվող աշխարհում ոչ մեկի դարդը թրաշամանուկների կամ մարազմատիկ բիձեքի դեմոկրատիան չէ. բոլորը գոյության խնդիր են լուծում՝ ի տարբերություն «դեմկորատ» Հակոբի թիմի, որը լուծում է թուրքերի խնդիրները՝ ի հաշիվ հայ ազգի: Փաստ է՝ ո՛չ անվտանգային հարցերում, ո՛չ էլ տնտեսական խնդիրներում Նիկոլի առասպելական դեմոկրատիան եղանակ չի ստեղծում. բոլորը թքած ունեն նրա թրաշին:

Ինչ վերաբերում է վերջին դարերի ընթացքում կուտակված հայ ժողովրդի խնդիրների լուծմանը, որին իբր ձեռնամուխ է եղել Նիկոլը, ապա պետք է ծերունի ՔՊ-ականին փաստել, որ Նիկոլին հաջողվել է լուծել ոչ թե հայ ժողովրդի, այլ թուրքերի ազգային երազանքների իրագործման խնդիրը: Ապացույցը վարի տված Արցախն ու վարի տրվելիք Սյունքն է, որին դեռ ականատես ենք դառնալու հենց այս ձմռանը՝համաձայն քաջատեղյակ աղբյուրների:

Նիկոլի ստիմուլը՝ Վարդապետյան Աննային

Իշխանությունները «Պետական պաշտոններ և պետական ծառայության պաշտոններ զբաղեցնող անձանց վարձատրության մասին» օրենքում փոփոխոթյուներ ու լրացումներ կատարելու եղանակով որոշել են մինչև կոկորդը բավարարել ընդամենը մի քանի ամիս առաջ Նիկոլի ձեռքի տակի աշխատող, իսկ այսօր այլևս մարդկային ճակատագրեր որոշող Վարդապետյան Աննայի ցանկությունները՝ նրա ֆինանսական հնարավրություններն էապես հզորացնելով. դատախազությունում ինքնավար պաշտոն զբաղեցնող պաշտոնյաներին, այդ թվում՝ գլխավոր դատախազին դրույքաչափի 100%-ի չափով հավելավճար են տրամադրելու: Արդյուքնում կոնկրետ Վարդապետյան Աննայի՝ սեփական պաշտոնից կորզվող եկամուտը ամսական կտրվածքով կկազմի 2,5 մլն դրամ կամ ավելի քան 6000 դոլար:

Ցանկացած նորմալ մեկի մոտ հարց կարող է առաջանալ՝ ի՞նչն է ստիպել Նիկոլին գերագնահատել գլխավոր դատախազի գործառույթներն ու փողի մեջ խեղդել իր նախկին անձնական ենթակային, եթե նույն թոշակառուների թոշակը բարձրանում է ընդամենը մի քանի հազար դրամով՝ այն էլ ի հաշիվ նպաստների կրճատման:

Աշխատավարձի բարձրացման փաստը կարող է բացատրվել միայն մեկ բանով՝ Նիկոլին Աննայի կողմից մատուցվող հատուկ ծառայությունների կարևորությամբ. հենց նրան է, ինչպես հայտնի է, վստահված արդարադատության համակարգի հերն անիծելու «բարձր» առաքելությունը: Շեֆը որոշել է կերկոխ անել Վարդապետյան Աննային՝ ընդդիմադիրների վրա ավելի հաճույքով գործ կարելու, իհարկե, արդարության առաջամարտիկի դիմակի տակ: Բոլոր նրանք, ովքեր այս կամ այն կերպ առնչվում են Նիկոլի աթոռային խնդիրներին, պետք է շատ լավ վարձատրվեն, որ աչքները կուշտ լինի, որ ավելի հնազանդորեն ու հեզորեն ծառայեն, որ Նիկոլի հանցակիցը դառնան:

Հոգատար տեր է Նիկոլը՝ թքած ունենալով մյուսների վրա:

Երկնագույն Հայաստանի եվրոպական երազանքը

Հայաստանում ԵՄ դեսպան Անդրեա Վիկտորինը «Հայաստանում իրավապաշտպան կանայք քայլեր են ձեռնարկում գենդերային բռնության դեմ» 2020-2022թթ. նախագծի շրջանակում տեղի ուենցող «Գենդերային բռնության կանխումը Հայաստանում» ազգային կոնֆերանսում վերջապես բացահայտել է, թե ինչ է իրենց պետք Հայաստանում՝ հայտարարելով, որ ժամանակն է որ Հայաստանը վավերացնի Ստամբուլյան կոնվենցիան: «Մենք միասին պետք է դիմակայենք այն մարդկանց, որոնք ասում են, թե այդ քաղաքականությունը ճիշտ չէ։ Անհրաժեշտ է հստակ հակախտրական իրավական բազա։ Սա այն է, ինչը մեզ պետք է այստեղ՝ Հայաստանում»,-մասնավորապես՝ ինքնաբացահայտվել է Վիկտորինը:

Ստամբուլյան կոնվենցիայի ընդունումը, ինչպես հիշում եք, հնարավոր եղավ հետաձգել ազգային ուժերի կոշտ պայքարի հետևանքով, երբ ինքնաքայքայվող աշխարհին ու հայաստանյան լիբերալներին պարզ դարձավ, որ Հայաստանը չի պատրաստվում ընտանեկան, ավանդական արժեքների քայքայման համար օրենսդրական հիմք ստեղծել՝ դուր գալու արևմտյան գլոբալիստներին, որոնց քարոզած քայքայիչ արժեհամակարգի ձեռքը նույն արևմտյան առողջ ուժերն ու հասարակություններն էլ են կրակն ընկել:

Հիմա էլի մեջտեղ են, փաստորեն, փորձում բերել Ստամբուլյան կոնվենցիայի թեման՝ հստակորեն շարադրելով, թե ինչպիսի Հայաստան են գլոբալիստները ցանկանում տեսնել. «երկնագույն» Հայաստանն է այն երազանքը, որը կործանման եզրին հայտնված երկրում ցանկանում է կյանքի կոչել տիկին Վիկտորինը՝ ուրվագծելով Հայաստանի գլխին գալիքն այն դեպքում, եթե իշխանությունները կտրուկ որոշեն փոխել Հայաստանի օրենտացիան՝ մեզ սարքելով Թուրքիայի գաղութ:

Իսկ հետաքրքիր է՝ տիկին Վիկտորինին չի՞ հետաքրքրում, թե Հայաստանի ժողովուրդն ինչ է ուզում եվրոպացիներից այն էլ ճակատագրական այս օրերին: Նրանք, իհարկե, թքած ունեն մեր «խածելկաների» վրա՝ բացառապես առաջ տանելով իրենց ձեռնտու օրակարգը: Ո՞րն է այն: «Գույնզգույն» Հայաստան՝ գորշ Թուրքիայի կազմում:

Նիկոլը դեմ չէ հետույքով աշխատելուն, ուղղակի հիմա մնում է հասկանալ՝ հանրությունն ինչին է կողմ…

Ավինյան Տիկոն օրենքի վրա թքած ունի

Լրատվամիջոցների ուշադրության կենտրոնում է կրկին հայտնվել Ավինյան Տիկոն: Ինչպես արդարացիորեն արձանագրել են որոշ ԶԼՄ-ներ, Տիկոյի պաշտոնավարումը Երևանի քաղաքապետի պաշտոնում ապօրինի է, քանի որ նա այն համատեղում է մեկ այլ պաշտոնի հետ, ինչն արգելված է Երևան քաղաքում տեղական ինքնակառավարման մասին ՀՀ օրենքի 48-րդ հոդվածի 8-րդ կետի համաձայն:

Փաստորեն՝ Ավինյան Տիկոն ոչ միայն փոխքաղաքապետ է, քաղաքապետացու, որ յուր նախընտրական քարոզչությունը սկսել է դեռ «Սուրմալուի» փլատակների ներքո, այլև զբաղեցնում է ԱՆԻՖ տնօրենների խորհրդի նախագահի պաշտոնը, ինչը ոչ միայն օրենքի կոպիտ խախտում է, այլև՝ կոռուպցիայի բուն՝ երևույթ, որի դեմ իբր պայքարում են Ավինյան Տիկոն ու իր թիմը:

Ոչ մեկն էլ ոչ մի բանի դեմ չի պայքարում,այլ ընդամենը դեմագոգիայով են զբաղվում. Հայաստանում կոռուպցիոներներ են բացառապես նախկինները կամ նրանց հետ փոխկապակցված մարդիկ, իսկ ա՛յ տիգրանավինյանները, որոնց ձեռքում է հանկարծ հայտնվել երկրի ղեկը, արդարության ու հակակոուպցիոն պայքարի առաջամարտիկներ են, ու թող մեկը փորձի հակառակն ապացուցել:

Մոտավորապես պարզ է, չէ՞, թե ինչ է սպասում երևանցիներին, եթե հանկարծ քաղաքապետ դառնա Ավինյան Տիգրանը. բազմահազարմյա Երևանից կմնա միայն դրա առաջին տառը՝ այն էլ, եթե բախտներս բերի:

Ալիևը որոշել է ինքնասպան լինել

Իլհամի՝ Իրանի Հյուսիսային Ատրպատականի բնակչությանը տիրություն անելու վերաբերյալ Թեհրանին ուղղված սադրիչ մեսիջներից հետո գործի է լծվել Իլհամի կցորդ Ադրբեջանի Միլլի Մեջլիսը ու սկսել է դիտարկել այդ երկրի անվանափոխության հարցը. մասնավորապես՝ ազերի պատգամավորներից մեկն է հանդես եկել նման կոչով: «…Երկիրը պետք է կոչվի Հյուսիսային Ադրբեջան։ Նաև, ինչպես մյուս բաժանված ժողովուրդների սահմանումներում, առկա են հյուսիս և հարավ բառերը: Կարծում եմ՝ սա խթան կհանդիսանա նաև հարավային ադրբեջանցիների համար»,-հոխորտացել է Ադրբետջանում նոր Սահմանադրության ընդունման կարևորությունն ընդգծած Գուդրաթ Հասանգուլիևը:

Մյուս կողմից՝ ադրբեջանցիները հաթաթա են տվել նաև Մոսկվային՝ թիրախավորելով ռուս խաղաղապահներին: Տարածաշրջանային հարցերով խորհրդարանական հանձնաժողովի նախագահ Սիյավուշ Նովրուզովը, մասնավորապես, խաղաղապահների կողմից հայկական տեղանունների գործածության պատրվակով Մոսկվային մեղադրել է անջատողականության սերմանման համար: «Արևմտյան Ադրբեջանում մեր հազարավոր տեղանուններն արդեն փոխվել են հայերի կողմից։ Այս դեպքում անօրինական է, որ ռուս խաղաղապահները սեպտեմբերից սատարում են անջատողականությանը՝ խեղաթյուրելով ադրբեջանական տեղանունների անվանումները։ Եթե խաղաղապահները չեն կարողանում կատարել իրենց գործառույթները, թող դադարեցնեն իրենց գործունեությունը։ Մեզ խաղաղապահներ են պետք, ոչ թե անջատողականներ»,-ասել է Նովրուզովը:

Ալիևն ակնհայտորեն մնացել է 44-օրյա պատերազմի կեղծ հաղթանակի (դրա համար նա բացառապես պարտական է Նիկոլին) տակ՝ իրենից մի նոր Ալեքսանդր Մակեդոնացի երևակայելով ու դառնալով օտար երկրների ձեռքին գործիք՝ Մոսկվայի ու Թեհրանի դեմ պայքարում:

Վայելելով Իսրայելի, Թուքիայի ու նրանց հետևում կանգնած Արևուտքի բացահայտ աջակցությունը՝ Իլհամը փորձում է խաղալ հակասությունների վրա, ու չնայած մինչ այս պահը նրա մոտ դա այնքան էլ վատ չի ստացվել, բայց այժմ, երբ, ըստ էության, հատվում են Մոսկվայի ու Թեհանի կարմիր գծերը, այդ խաղը կարող է Իլհամի վերջի սկիզբը լինել. Մոսկվան ու Թեհրանը, որ այժմ դարձել են միմյանց համար կարևոր դաշնակիցներ՝ունենալով ընդհանուր շահեր ու նպատակներ, կարող են ուղղակի պայմանավորվել ու այնպես տրորել Իլհամի մեծ քիթը, որ ադրբեջանցիների սերունդներն անեծքով հիշեն այն օրը, երբ Իլհամը հայերի դեմ պատերազմում հաղթանակ տոնեց:

Հայաստանի շահերից է բխում Ադրբեջանում իրականության զգացումի կորուստը, քանզի հենց դա է, որ երաշխավորելու է Բաքվի վերջը՝ այն Ուկրաինայի ճակատագրին արժանացնելով:

Վալոդի չափորոշիչները

Արտահայտվելով դատախազների ու, մասնավորապես, ՀՀ գլխավոր դատախազի աշխատավարձերի բարձրացման թեմայով, երբ փաստացի կրկնակի աճ է նախատեսվելու առանց այն էլ ոչ կարիքավոր այդ պաշտոնյաների համար՝ Վարդանյան Վալոդն ասել է.«Մենք պետք է հստակ հասկանանք, որ իրավապահ համակարգում՝ կլինի դատական իշխանություն, կլինի դատախաական մարմիններ, քննչական մարմիններ, մենք պետք է արժանապատիվ աշխատավարձ ու վարձատրություն տանք, իհարկե, խոսքը վերաբերում է հենց արժանիքահեն անձանց, անձանց, ովքեր իրոք կատարում են կարևոր գործառույթ… այս առումով ես խնդիր չեմ տեսնում…»:

Վալոդի խոսքում կարևորագույն թեզը թերևս «արժանիքահեն անձանց» մասին շեշտադրումն է: Խնդիրն այն է, որ նախքան որոշելը, թե ով ինչ արժանիքներ ունի, հարկ է սահմանել այն արժեհամակարգը կամ չափորոշիչը, որով կատարվումէ գնահատումը:

Որոնք են Վարդանյան Վալոդի ու նրա շեֆի կրիտերիաները, որոնցով առաջնորդվելով, փաստորեն, որոշում է կայացվելու այս կամ այն պաշտոնյայի աշխատավարձի բարձրացման մասին: Հաշվի առնելով այն, որ ներկայիս Հայաստանում իշխող խունտան խոշոր հաշվով թքած ունի մարդկանց մասնագիտական որակների վրա՝ բացառապես կարևորելով քաղաքացու՝ Նիկոլի հանդեպ դրսևորած հնազանդության աստիճանը՝ ակնհայտ է, թե ինչ սկզբունքով է առաջնորդվելու ներսից գերեվարված հայկական պետությունը՝ չինովնիկներին վարձատրելու. այն, որ հենց իրավապահ կամ դատաիրավական համակարգն է դարձել Նիկոլի առատաձեռնության թիրախ, բնավ պատահական չէ, քանի որ դրանով Նիկոլը լուծելու է իր քաղաքական խնդիրները՝ սեփական աթոռի ամրապնդումից մինչև մրցակիցների չեզոքացում: Այնպես որ՝ տվյալ պարագայում Վարդանյան Վալոդի «արժանիքահենը» պետք է ընկալել հենց այս իմաստով՝ Նիկոլի նեղանձնային շահերի:

Խոզի լափը

Մի ճղճղան խոզ է թավալ գալիս ԱԺ ՔՊ-ական ցեխերում՝ ժամանակ առ ժամանակ հանդես գալով մուննաթախառը բոցաշունչ ելույթներով՝ ուղղված ընդդիմության ու Նիկոլի հեղինակությունը կասկածի տակ դնողների դեմ. Ալեքսանյան Վահագը ԱԺ-ում տանում է Նիկոլի փչացած ռադիոյի դերը՝ իր դատարկաբանութամբ հաճախ յուղելով շեֆի սիրտը:

Ալեքսանյան Վահագի կյանքում մեծ իրադարձություն է տեղի ունեցել. Նիկոլը վերջապես գնահատել է իր բոլուկի վառ անդամներից մեկի տանջանքը ու նրան նշանակել է ՔՊ վարչության փոխնախագահ՝ ի ցույց դնելով, թե որ չափորոշիչներով է առաջնորդվում ինքը սեփական թիմում նախընտրելիների շրջանակը գծելիս:

Այն, որ Նիկոլի մարդությունը դրական կազդի հայտնի կենդանու հետ ասոցացվող անձի կյանքի որակի վրա, անկասկած է, բայց հարց է ծագում, թե դրանից ՔՊ-ն որքանո՞վ կշահի կամ կկորցնի՝ նկատի ունենալով այդ քաղաքական ուժի ներսում գոյություն ունեցող գաղջ մթնոլորտը:

Նիկոլն անձնապես, իհարկե, կշահի՝ հաշվի առնելով Ալեքսանյան Վահագի ֆանատիզմն ու անդեմությունը,բայց ա՛յ ՔՊ-ն, որպես քաղաքական ուժ, աներկբայորեն կկորցնի. դրա ներսում իշխող դիրք կզբաղեցնի հերթական միջակությունն ու անդեմ, անթրաշ մեկը, որը դժվար թե բարձրացնի ներկուսակցական դեմոկրատիայի մակարդակը:

Նիկոլին հիմա միջակություններ ու պնակալեզներ են պետք՝ շարունակելու բոլոր դեպքերում հանդիսանալ ՔՊ-ի միակ առանցքը:

Արևմուտքը կարող է պայթեցնել տարածաշրջանը

«Ամերիկայի ձայն»-ին տված հարցազրույցում Մինսկի խմբի ամերիկացի նախկին համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքը կարևոր հայտարարություններ է արել՝ նկատի ունենալով հատկապես այն լարված իրավիճակը, որ այժմ տիրում է տարածաշրջանում, երբ վերլուծաբաններն ու ռազմական փորձագետները գուժում են անխուսափելի նոր պատերազմ հենց այս ձմռանը:

Խոսելով արցախյան հակամարտության ներկա փուլի ու խաղաղության կամ պատերազմի հնարավորությունների մասին՝ Ուորլիքը, ըստ էության, սահմանել է խաղաղության գինը՝ հայտարարելով, որ հայ-ադրբեջանական կարգավորմամբ զբաղվելը պետք է պարտավորություն դառնա ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի համար, քանի որ հակառակ դեպքում կլինի վերադարձ ռազմական հակամարտությանը: «Իհարկե, ռուսական կողմը չպետք է վերահսկի գործընթացը, այլ պետք է լինի գործընթացի մասնակից տարածաշրջանի մյուս երկրների հետ մեկտեղ»,- ասել է նախկին համանախագահը՝ հավելելով՝ Թուրքիան կարող է շատ օգտակար դեր խաղալ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հակամարտության երկարատև կարգավորմանը հասնելու հարցում:

Ուորլիքը կարևոր շեշտադրումներ է արել, որոնք բացահայտում են ԱՄՆ-ի տարածաշրջանային քաղաքականության էությունն ու նպատակները: Նախ՝ խոսելով Արևմուտքի պարտավորության մասին՝ չդադարելու զբաղվել հիմնախնդրով՝ Ուորլիքը ներկայացրել է Արևմուտքի՝ տարածաշրջանային պրոցեսների վրա ունեցած ազդեցութան թուլացման անխուսափելի հետևանքը՝ պատերազմ՝ դրանով դիվանագիտորեն ակնարկելով կամ սպառնալով, թե ինչի կարող է հանգեցնել արևմտյան ջանքերի առհամարհումը հակամարտող կողմերին:

Այնուհետև Ռուսաստանին վերաբերող հատվածում Ուորլիքը գծել է այն գիծը, որն արևմուտքը ներկել է կարմիրով՝ սահմանափակելու Մոսկվայի ազդեցությունը Կովկասում. եթե Հայաստանն ու Ադրբեջանը տրվեն գայթակղությանը՝ խաղալու Մոսկվայի խաղը՝գերապատվություն տալով նրա միջնորդական ջանքերին՝ հակառակ արևմտյան շահերի, ապա այդ դեպքում նույնպես խաղը կարող է արյունոտ վերջաբան ունենալ:

Բայց ամենահետաքրքիրը Թուրքիային առնչվող հատվածն է. ամերիկացի նակին համանախագահը փաստացի Թուրքիային հռչակել է՝ անփոխարինելի միջնորդ հայ-ադբեջանական հարաբերությունների կարգավորման խնդրում՝ Անկարային հակադրելով Մոսկվային: Սյսինքն՝ որպես տարածաշրջանում կայունության ապահովման երաշխիք ԱՄՆ-ն տեսնում է Անդրկովկասում Թուքիայի ազդեցության մեծացումը: Պետք է արձանագրել, որ դատելով Ուորլիքի այս խոսքերից՝ Վաշինգտոնի ու Անկարայի տեսակետներն այս խնդրում ամբողջովին նույնական են: