Նիկոլը դավե՞ր է նյութում Սուրիկի դեմ

Մամուլը, հղում անելով սեփական աղբյուրներին, գրել է, որ Նիկոլի թիրախում է հայտնվել Պապիկյան Սուրիկը, որին սորոսականների թևից որևէ մեկով փոխարինելու ծրագրեր ունի Նիկոլը. նրան դուր չի եկել կուսակցության ներսում Սուրիկի հեղինակության աճն ու այն խոսակցությունները, որ իրեն կարող են փոխարինել երեկվա լակոտով:

Ինչպես հայտնի է, ՔՊ վարչության խայտառակ ընտրությունները, ավելի ճիշտ՝ դրանց ընթացքում արձանագրված ճչացող խախտումները, որոնք ամեն կերպ կոծկելու փորձեր էին անում Նիկոլի թիմակիցները, բացի Դավոյան Արփոյի անվան հետ կապվելուց, կապվում էին նաև Պապիկյան Սուրիկի անվան հետ: Հնարավո՞ր է, արդյոք, որ աղմկահարույց ընտրություններն իրականում Նիկոլի պրիվատ խաղի հետևանք լինեն՝ ուղղված Պապիկյան Սուրիկի անձի հետագա վարկաբեկմանը՝ սորոսական Դավոյան Արփոյի մասնակցությամբ: Բնավ բացառված չէ՝ նկատի ունենալով այն պարզ ճշմարտությունը, որ ՔՊ-ում առանց Նիկոլի «ճանճը չի տզզում»: Ընդ որում՝ բացառված չէ, որ սորոսականների ու Նիկոլի դաշինքը թաքուն պահելու նպատակով է, որ ընտրվել է թրքասորոսական Դավոյան Արփոյի անձը՝ հենց նրան հռչակելով՝ կատարվածի հիմնական մեղավոր՝ որպես հեռակա թիրախ ունենալով, սակայն, բանակի հերն անիծող Սուրիկին:

Նիկոլից ամեն ինչ սպասելի է՝ նկատի ունենալով թե՛ նրա էությունը, թե՛ աթոռի հանդեպ ունեցած պաշտամունքը. «կուտի» ցանկացածին՝լավ ու վատ չանելով, միայն թե պահպանի աթոռը:

Պապիկյան Սուրիկն իր «էշն է քշում»

Լրագրողները Պապիկյան Սուրիկից հետարքրվել են՝ արդյոք հնարավո՞ր է նախագիծ մշակեն և ծառայությունից ազատեն այն զինծառայողներին, որոնք բազմաթիվ հոգեբանական ու ֆիզիկական խնդիրներով գերությունից վերադառնալուց հետո կրկին մեկնում են ծառայության, ինչին ի պատասխան Սուրիկը ժխտողական արձագանք է շպրտել՝ «ավետելով», որ երբ բարեփոխումների ամբողջ փաթեթն ավարտվի, ինքն ասուլիս կտա՝ նկատի ունենալով «Զինվորական ծառայության» վերաբերյալ օրենքում լրացումներ և փոփոխություններ անելու նախագիծը:

Որքանո՞վ է բարոյական կամ մարդասիրական այն երևույթը, երբ ադրբեջանական գերությունից վերադարձած զինվորներին կրկին ուղարկում են բանակ՝ նկատի ունենալով թե՛ այդ զինվորի բարոյահոգեբականական վիճակը, թե՛ խոշտանգվածությունը, թե ՕԳԳ-ն ու թե է՛լ ինչ ասես: Ի դեպ՝ հարցը ոչ միայն մարդասիրության տիրույթում է, այլև, ինչու ոչ, ազգային անվտանգության, որին առնչվող ռիսկերի մասին չեն կարող տեղյակ չլինել հատկապես ԱԱԾ-ի աշխատակիցները: Ասել կուզի՝ սա մի հարց է, որը պետք է լրջագույնս վերլուծվի, ու խնդրին ցուցաբեվող վերաբերմունքը փոխվի, ինչին, սակայն, կարծես այնքան էլ հակված չէ Պապիկյան Սուրիկը:

Մյուս կողմից՝ հարց է առաջանում՝ կապված Սուրիկի ասուլիսի հետ, որը, փաստորեն, տեղի է ունենալու միայն պոստ ֆակտում: Արդյոք ճիշտ չէ՞ր լինի, ասուլիս տար հիմա, քան թե միայն այն ժամանակ,երբ բանը բանից անցած կլինի:Իհարկե ճիշտ կլիներ, ուղղակի խնդիրն այն է, որ սրանք մի ծայրում են, ճշմարտությունը՝ հակառակում:

«Վիճակագիրը»

«Ֆեյսբուքից» «Թվիթեր» չված Նիկոլը վերջին գրառմամբ արձանագրել է, թե ինչպես է Ադրբեջանը, որ Արցախի հայերին իր քաղաքացիներն է կոչում, կրակում նրանց վրա գյուղատնտեսական աշխատանքներ կատարելիս: «2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից հետո գրանցվել է սպանության փորձի 54 դեպք, սպանվել է 3 քաղաքացիական անձ, վիրավորվել 16-ը։ Արդյո՞ք սա է ադրբեջանական կողմի՝ «ԼՂ հարցը լուծված է» նարատիվի կյանքի կոչումը»,-հայտնել է «վիճակագիր» Նիկոլը:

Նիկոլը, իհարկե, արձանագրել է ճշմարտությունը, ուղղակի հարցն այն է , թե բացի որոշակի վիճակագրություն ներկայացնելուց, է՛լ ի՞նչ գործառույթ ունի նա, եթե հաշվի ենք առնում այն պարզ ճշմարտությունը, որ ոչ ոք նրան ու նրա ահազանգերը վաղուց բանի տեղ չի դնում:

Ենթադրենք՝ Ադրբեջանը մտավ ու ցեղասպանեց արցախահայությանը, էլի Նիկոլը վիճակագրությո՞ւն է հրապարակելու՝ մուննաթ գալով օտարների վրա, թե՞ վերջապես քրտնած հետույքը շարժելու է՝ կյանքի նշաններ ցույց տալով:

Նիկոլը, իհարկե, պարզ մտքով չէ, որ գրել է իր թվիթերյան ուղերձը. նրա համար սա շատ լավ առիթ է՝ արձանագրելու այն իրողությունը, որ ռուս խաղաղախահների ազդեցիկությունը նվազում է, ու թուրքերը նրանց է՛լ բանի տեղ չեն դնում: Իհարկե, Նիկոլը ռուսների մոտ կարող է ձևացնել, որ շատ անհանգստացած է այդ հանգամանքով ու նույնիսկ իր այս գրառումը ի օգուտ խաղաղապահների առաքելության շարունակականության մեկնաբանել, սակայն պետք է միամիտ մեկը լինել՝ հավատալու Նիկոլի անկեղծությանը:

Հարց՝ ի՞նչ է իր կողմից անում Հայաստանը՝ սանձելու ազերիների ախորժակն ու լկտիությունը: Ոչինչ, դեռ մի բան էլ Նիկոլը սեփական անատամ կեցվածքով ոգևորում է մերձկասպյան թաթարներին՝ ոչնչացնելու հայությանը՝ Իլհամի հետ «պինգպոնգ խաղալով»:

Թուրքիան Հայաստանի դեմ հարձակման հո՞ղ է նախապատրաստում

Միրզոյան Արոյի հայտնած ցավակցություններին ի պատասխան Չավուշօղլուն շտապել է շնորհակալություն հայտնել իր պաշտոնակցին, ինչը կարելի է գնահատել որպես բարեկրթության ու նույնիսկ բարեկամության ժեստ, որ, սակայն, չափազանց խաբուսիկ կարող է լինել Թուրքիայում այս օրերին ահագնացող հակահայկական քարոզչության ֆոնին:

Խնդիրն այն է, որ թուրքական մի շարք աղբյուրներ Ստամբուլում տեղի ունեցած ահաբեկչության հեղինակ են հռչակել հայկական ԱՍԱԼԱ-ին՝ մեղադրելով քրդերի հետ համագործակցության համար, ինչը, իհարկե, որևիցե հիմնավորում չունեցող, լկտի քարոզչական հնարք է՝ հեռուն գնացող նպատակներով. բացի այն, որ Թուրքիայում է՛լ ավելի են բորբոքվելու հակահայ տրամադրությունները, որոնք ներկա պահին առանց այն էլ բավական զգալի են, թուրքերը կարող են նմանօրինակ զրպարտանքներն օգտագործել՝ ռազմաքաղաքական խնդիրներ լուծելու, Հայաստանի վրա հարձակվելու անձամբ կամ միջնորդավորված՝ ասենք նույն Ադրբեջանի միջոցով: Դրա փորձը կա, ու նույն փորձը հուշում է, որ Թուրքիային ոչ ոք չի կարողանալու հակազդել:

Ու չնայած այս ամենին, չնայած Թուրքիայում հատկապես 2020-ի արցախյան պատերազմից հետո բորբոքված հակահայկական տրամադրույուններին, որոնց մասին վկայում են թուրքագետները, Հայաստանի իշխանությունները շարունակում են թրքասիրութան քարոզ տանել ու ամեն քայլի թութակի պես կրկնել, թե իբր Հայաստանը հավատարիմ է խաղաղության օրակագին, պատրաստ է թուրքերի ոտքի տակ միջանցք դառնալ՝ օգնելու Իլհամին՝ ամենակարճ ճանապահով Էրդողանի հետ կապվելու՝ չհաշվարկելով, որ ցանկացած պահի ՀՀ սուվերեն տարածքում նույն թուրքերը կարող են սարքած տեռոր կազմակերպել, ասենք ազերիներ տեղափոխող մի ավտոբուս պայթեցնել ու դրա համար «քրդերի հետ համագործակցող» հայերին մեղադրելմ զորք մտցնել՝ Հայաստանի սուվերեն տարածքում ստեղծելով բուֆերային գոտի:

Չնայած ինչ են անում բանակի ներուժը,եթե Երևանում ունեն սեփական քաղաքական բուֆերը՝ ի դեմս ՔՊ-ի…

Խաչատրյան Արմենի մուննաթը

ՔՊ-ական Խաչատրյան Արմենը խոստովանել է, որ մարտական գործողություններին կամավորներին ընդգրկելը ծայրահեղ անհրաժեշտություն է դարձել, ինչը լավ օրից չէ: «Կառավարության որոշման համաձայն՝ նրանք վարձատրվում են, թեև կամավորությունը և վարձատրությունն իրար հակասող սկզբունքներ են։ Եթե մարդն ասում է՝ ես կամավոր եմ և գնում եմ հայրենիքին ծառայելու, չպետք է ակնկալի վարձատրություն, բայց պետությունը գնացել է դրան և վարձատրում է»,-հայտարարել է ՔՊ-ականը:

Այն, որ բանակի վիճակն իսկապես օրհասական է, իսկ Պապիկյան Սուրիկն այս ողջ ընթացքում փաստացի զբաղված է եղել ՊՆ շենքի պատերին թիթեռ նկարելով, փաստ է. Հայաստանն իրեն հատկացված հետպատերազմյան 2 տարին ուղղակի մսխել է, ինչպես և մսխեց նախապատերազմական երկու տարին, երբ գալով իշխանության՝ սրանք անմիջապես ¼-ով կրճատեցին ռազմական ծախսերն ու կլուբնիկախեղդ արեցին բանակը՝ դրանից իրենց համար PR մատերալ սարքելով:

Հիմա Խաչատրյան Արմենն էլի փորձել է սեփական թիմին փիառել այն հիմքով, թե իբր Նիկոլն այնպիսի պետություն է կառուցել, որ նույնիսկ կամավորալաններին վարձատրում են: Որ կամավորներին վարձատրում են, իհարկե, վատ չէ, քանի որ դա հավելյալ շահագրգռվածություն է ստեղծում, բայց հարցը վարձատրելով փակել-ավարտել չի ստացվի. այսօր 44-օրյա պատերազմի կամավորականները տառացիորեն անտերության են մատնված պետության կողմից ու ոչ մի օգնություն չեն ստանում: Օժանդակություն չեն ստանում նաև նրանք, որոնք պատերազմում կորցրել են իրենց առողջությունն ու հաշմանդամ դարձել: Մարդիկ, իրենց կյանքն ու առողջությունը դնելով Նիկոլի կողմից կազմաքանդված պետության համար, այսօր ձեռնունայն են մնացել՝ ստիպված լինելով ինքնուրույնաբար հոգալ իրենց կենսական խնդիրները: Խնդիրը զգալի է հատկապես սոցիալապաս վատ պայմաններում ապրող կամավորականների դեպքում, երբ կարիք է զգացվում բժշկական օժանդակության կամ վիրահատության, որ մարդիկ ոտքի կանգնեն, կարողանան ընտանք կերակրել, բայց այդ օժանդակությունն այդպես էլ չի տրվում՝ կամավորական լինելու պատճառաբանությամբ:

Հայրենասիրությունը՝ հայրենասիրություն, բայց սերը երկկողմանի է լինում, բայց հաստատ ոչ այս դեպքում. Նիկոլը միայն ինքն իրեն է սիրում…

«Ուժեղ տղեն»

ՔՊ-ական Հովհաննիսյան Արթուրը հայտարարել է, թե Ադրբեջանի ոչ կառուցողական կեցվածքը չպետք է տպավորություն ստեղծի, թե Հայաստանը թույլ է: «Խաղաղության օրակարգը մեր պետության ուժի մասին է, որովհետև մեզ հաջողվել ա 44-օրյա պատերազմի ծանր պարտությունից հետո մեր խաղաղության օրակարգը դարձնել միջազգային հանրության նաև օրակարգ»,-պնդել է ինքնախաբեության հործանուտում հայտնված նախկին լրագրողը:

Անկոտրում երևալ փորձած Արթուրն իրականում ծիծաղելի վիճակում է հայտնվել՝ Նիկոլի կապիտուլյացիան ու այդ կապիտուլյացիայի հիմքով Հայաստանին բոլորի կողմից պարտադրվող խաղաղությունը մատուցելով որպես համազգային ձեռքբերում:

Մասնավորապես՝ հարց է առաջանում, թե է՛լ ի՞նչ պետք է թուրքերը դնեին Նիկոլի վզին, որ Արթուրը վերջապես հասկանար, որ նախ՝ «խաղաղություն» ասվածը խիստ խաբուսիկ է, ապա՝ ավելի լավ կլիներ,եթե նման խաղաղույունը կորչեր առհասարակ, քանի որ այս խաղաղությունը մահախոսականն է Արցախի, գերեզմանափորն է Հայաստանի ու նոր ցեղասպանության բոթաբերն է հայ ժողովրդի:

Ինչ վերաբերում է միջազգային հանրությանը, որըին շարունակում են արթուրները հուսալ, ապա արձանագրենք, որ հենց այդ միջազգային հանրութան անտարբերության ու ադրբեջանասիրության հետևանք է Նիկոլի այն խաղաղությունը, որի գովքն է արել Հովհաննիսյան Արթուրը՝ մատնելով սեփական ստրկամտությունն ու չհայությունը:

ՔՊ-ականների համար, իհարկե, այս խաղաղությունից ավելի լավ խաղաղույուն դժվար է պատկերացնել, քանի որ սա մի խաղաղսւթյուն է,որի տերը ոչ թե հայն է, այլ Նիկոլին միլիարդներով կերկոխ արած «կիրթ մարդը»:

Ցանկացած պատերազմից հետո էլ խաղաղություն է հաստատվում բոլոր դեպքերում, ուղղակի հարցն այն է, թե ով է այդ խաղաղութան իրական շահառուն, կամ ում հաշվին է այն հաստատվում:

Ի՞նչ սկզբունքով է Աննան ընտրում իր զոհերին

Աննան է կրկին անգամ ինքնափիառվել՝ այցելելով հերոսաբար նահատակված Տարոն Անդրեասյանի տուն: Նախկինում Աննան հաճախ էր այցելում զոհվածների ու հերոսացածների տները, տեսակցում նրանց հարազատներին, իբր ցավակցում ու ոգեշնչում, իսկ հետո վերադանալով կառավարական դաչաներ՝փսխում հոգու խորքում կուտակված ողջ մաղձը. այնքան ծաղր, չարակամություն, նողկանք ու ատելություն, որքան որ կա Աննայի ստատուսներում՝ մեր զոհված տղերքի հարազատներին հասցեագրված, հաստատ չի գտնվի անգամ Մեհրիբանի հոգում:

Հիմա հարց է առաջանում՝ ի՞նչ երեսով է Աննան այցելում հայրենիքի համար նահատակված ինքնազոհաբերված հերոսներից մեկի ծնողներին, գուցե այն հույսով,որ նրանք ծանթ չե՞ն իր հակահայ ստատուսներին, թե՞ Տարոն Անդրեասյանի պարագան առանձին է՝ տարբեր մյուսներից, և կոնկրետ նրա հանդեպ Աննան ինչ-որ զգացմունքներ է տածում: Իսկ ի՞նչ չափորոշիչներով է Աննան առաջնորդվում զոհվածների տներն այցելելիս, քաղաքակա՞ն,թե՞ մեկ այլ:

Սկզբունքորեն Աննայի համար միևնույնն են զոհվածների՝ թե՛ ընդդիմադիր, թե՛ իշխանամետ հայացքներ ունեցող ընտանիքներն ու հարազատները. նրանք բոլորն էլ Աննայի կողմից ընկալվում են՝ թշնամիներ ու անբարոյականներ, որոնց երեխաների ինքնզոհողության արդյունքում Աննային դեռ չի գաջողվել թաղել 5000-ամյա մեռելին:

Եթե սրանք շարունակեն մնալ իշխանության, կհաջողվի:

Սուրիկի «ախռանիկը»

Պարզվում է՝ Անդոնը ստանձնել է Պապիկյան Սուրիկի «ախռանիկի» դերը՝ սրտնեղելով ասենք նրանից, որ երեկ լրագրողները անհաջող փորձ էին կատարել՝ տեղեկանալու, թե արդյոք հնարավոր չէ՞ փոխել տուն վերադարձած ռազմագերիների հանդեպ պետության ցուցաբերած վերաբերմունքը: Անդոնը տրտնջացել է լրագրողների կազմած «չինական պատից»՝ վստահեցնելով, թե իբր իրենք այնպես են բարեփոխելու բանակը, որ հավքն ի թևով, օձն իր պորտով հայոց սահմանը չանցնի:

Լրագորղներին բանակ ուղարկելու մասին կոչեր հնչեցրած Անդոնի վախը՝ հասարակության համար յուրատեսակ սանիտարի գործառույթ կատարող լրագողական համայնքից, ընկալելի է ու գիտականորեն բացատրելի: Նախ՝ ի գիտություն Անդոնի լրագորղների հետաքրքասիրությունը պայմանավորված է ոչ թե Պապիկյան Սուրիկի անձի բացառիկությամ, այլ նրանով, որ չնայած պատերազմից անմիջապես հետո նույն Անդոնը շարունակաբար խոսում է պրոֆեսիոնալ բանակ կառուցելու, բանակում արմատական բարեփոխումների մասին՝ առաջ քաշելով անհայտ արդյունք խոստացող նոու-հանուներ՝ ակնհայտորեն ստվերելու նախկին իշխանությունների արած-չարածը, սակայն չգիտես ինչու Անդոնի խոստումնալից լոլոներին զուգահեռ անընդհատ փոքրանում են պետության սահմանները:Այսինքն՝ մի կողմից՝ Անդոնը խոստանում է մարտունակ բանակ, մյուս կողմից՝ թուրքերն ընդամենը ժամեր տևած մարտերի պատճառով սեփականում են տասնյակ դիրքեր՝գերիշխող բարձունքների վրա գերիշխանություն հաստատելով ու հետո սպառնալով, թե իրենք տեսնում են Սյունքի քաղաքաները, Սևանը և այլն:

Ինչպես է դա պատահաում, երևի գիտի միայն Անդոնը, որ, սակայն չի ցանկանում լրագրողների հետ կիսել յուր մտորումներն ու կարծիքը, քանի որ վախենում է ժամանակից շուտ բացահայտել այն թուրքական պլանը, որը նրա ու թիմակիցների ձեռքին է դրել Ռեջեփը՝ Հայաստանը սեղմ ժամկետներում կալմեջ անելու:

Նիկոլի ուշիմ աշակերտը

Որպես ՀՀ տարածքով Ադրբեջանին տրվելիք միջանցքի վերաբերյալ Նիկոլի ու Իլհամի միջև առկա պայմանավորվածությունների մասին խոսակցությունների անհավաստիության ապացույց Չախոյան Տարոնը մատնանշել է այն, որ, ըստ իրեն, դրա մասին խոսում են միայն Ալիևն ու ընդդիմությունը, մինչդեռ ինքը հավաստիացնում է, որ նման բան ուղղակի գոյություն չունի, ավելին՝ այդ ընդդիմությունն է, որ իշխանության գալու գնով պատրաստ է տալ այդ միջանցքն ու մեղքը բարդել Նիկոլի վրա:

Չախոյան Տարոնը, փաստորեն ընդդիությանը շփոթել է Նիկոլի հետ՝ փորձելով շեֆի անպատասխանատու վարքագիծն ապրիորի պրոյեկտել ընդդիմության վրա՝ դիմելով կլասիկ մանիպուլյացիոն հնարքի, ինչը, իհարկե, ինչ-որ իմաստով բնական է. մարդն ինչ տեսել, այն էլ սովորել է:

Ի՞նչ է տեսել Տարոնը: Տարոնը տեսել է այն, թե ինչպես է յուր շեֆը Արցախը կործանելու ողջ մեղքը գցում ընդդիմության՝ նախկին իշխանությունների վրա՝ «ջրից չոր դուրս գալու» միտումով: Հիմա նույն բանը Տարոնն է անում՝ հակառակ նշանով, ինչը, իհարկե, նոնսենս է նախ՝ քանի որ ընդդիմությունն իշխանատենչությամբ չի տառապում՝ իշխանությունը համարելով հոգս ու պատասխանատվություն և չունի պետք՝ այն ցանկացած գնով վերցնելու, ապա՝ ոչ ոք այս երկրում Նիկոլի պես չի մասնագիտացել պանիպուլյացիայի «արվեստում»՝ սեփական գործողությունների պատասխանատու կարգելու դրանց հետ առնչություն չունեցող սուբյեկտներին:

Ինչ վերաբերում է Նիկոլի բանավոր պայմանավորվածությունների մասին ընդդիմության հավաստիացումներին, ապա,ինչպես ասում են տառապանքը փորձ ունի. դրա ճշմարտացիության ապացույցը 44-օրյա պատերազմի խայտառակ պարտությունն էր, որն արձանագրվեց միայն այն պատճառով, որ Նիկոլը բանակի ու հայ ժողովրդի թիկունքի հետևում ստորագրեց նոյեմբերի 10-ի տխրահռչակ հայտարարոթյունը՝ իբր տասնյակ հազարավոր կյանքեր փրկելով:

Մեկը լինի՝ ասի՝ եթե կյանքերի դարդն էիր, թույլ չտայիր, որ պատերազմ լիներ կամ գոնե թույլ չտայիր, որ այն 44 օր տևեր՝ հատկապես որ թե՛ մեկի, թե՛ մյուսի հնարավորությունն ունեիր:

«Ինքնորոշված» Աղազարյան Հովիկը

Աղազայան Հովիկը հայտարարել է, թե իբր իրենք կարողացան աշխարհին ցույց տալ, որ ՀՀ–Ադրբեջան հարաբերությունները պետք է տարանջատել Արցախ-Ադրբեջան հարաբերություններից, որովհետև Արցախի ժողովուրդը ինքնորոշվել է:

Այս ՔՊ-ականը, իհարկե, երբեք չի փայլել լայն մտահորիզոնով, բայց տվյալ դեպքում գործ ունենք ոչ թե նրա սահմանափակ մտավոր կարողությունների հետևանք հանդիսացող տարըմբռնման կամ զավեշտի հետ, այլ՝ խաբեության:

Հարց՝ Աղազարյան Հովիկին՝ այդ որտե՞ղ է գրված, որ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները ունեն կարգավորվելու շանս այն բանի շնորհիվ, որ դրանք անջատ են հանդես գալիս արցախյան հիմնախնդրից կամ, առավել ևս, քանի որ արցախահայությունն արդեն ինքնոորոշվել է: Որտե՞ղ է գրված արցախահայության ինքնորոշման իրավունքի մասին կամ դրա՝ արդեն իսկ որպես կայացած փաստ լինելու: Այսօր Ալիևը հասել է նրան, որ անգամ Մոսկվան խուսափում է «Լեռնային Ղարաբաղ» տերմինից, իսկ Արևմուտքն առհասարակ մտադիր է թաղել արցախյան հարցը հողի հաստ շերտի տակ, ու միակ ստատուսը, որին կարող է հավակնել արցախցին, Ադրբեջանի հպատակ լինելն է: Ի՞նչ ինքնորոշման մասին է բարբաջել Աղազարյան Հովիկը, հայտնի չէ:

Ինչ վերաբերում է Հայաստան-Ադրբեջան հարաբերություններին կամ դրանց կարգավորման ռեալ հեռանկարներին, ապա այդ ամենը ևս միֆ է, քանի որ ո՛չ Բաքվում, ո՛չ էլ Անկարայում մտադիր չեն խաղաղություն կառուցել. Թուրքը կխաղաղվի միայն այն ժամանակ, երբ Կովկասից կհեռանա վերջին հայը:

Շանս՝ Հայաստանի համա՞ր

Մեհրիբան խանումը դադարեցրել է ՄԱԿ-ի Կրթության, գիտության և մշակույթի կազմակերպությունում (ՅՈՒՆԵՍԿՕ) բարի կամքի դեսպանի յուր գործունեությունը՝ մի պաշտոն կամ առաքելություն, որ երկար տարիներ ի վեր շահագործել է այդ կազմակերպությունը ադրբեջանական նավթադոլարներով խեղդած Մեհրիբանը:

Սա, անկասկած, Հայաստանի համար բավական դրական իրադարձություն պետք է նկատել, քանի որ գաղտնիք չէ, թե ինչպես էր Լուկաշենկոյի այս հարճը իր պաշտոնը բանեցնում ընդդեմ Հայաստանի ու հայկական հուշարձանների՝ ստիպելով ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին շատ հաճախ աչք փակել Արցախում հայկական հուշարձանների նկատմամբ իրագորվող ադրբեջանական վայրագությունների վրա:

Ադրբեջանը, որ ցինիկաբար առաջարկել էր ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին ուսումնասիրել «հայկական վանդալիզմից» տուժած ադրբեջանական մշակութային կառույցների վիճակը «օկուպացված տարածքներում», փաստորեն, ինքն է պարբերաբար ոտնձգություններ կատարել հայկական հոգևոր-մշակութային կոթողների նկատմամբ և ցայսօր էլ կատարում է, իսկ «Ղազանչեցոցն» ու «Կանաչ ժամը» այդ ամենի մի չնչին մասն են միայն՝ չհաշված հայկական հնամենի վանքերը որպես աղվանական ժառանգություն ներկայացնելը և այլն:

Մեհրիբանի հեռացումով ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ում Հայաստանի հնարավրությունները, իհարկե, կընդլայնվեն, կբարձրանա այդ կազմակերպութան հեղինակությունն ու է՛լ ավելի արդյունավետ կդառնա դրա աշխատանքը, բայց այս ամենը՝ միայն այն դեպքում, եթե Հայաստնն իսկապես պատշաճ աշխատանք տանի կազմակերպության ներսում: Ամենամեծ հարցն էլ հենց այն է, թե արդյոք կտանի՞, թե՞ ոչ:

Խնդիրն այն է, որ մեկ անգամ չէ, որ համոզվել ենք ՔՊ-ական իշխանության անատամության, անսկզբունքայնության հարցում հատկապես այն դեպքերում, երբ բանը հասնում է թուրքերին «ատամ ցույց տալուն» կամ Հայաստանի ու Արցախի բնական իրավունքների պաշտպանությանը: Շատ մեծ հարց է, թե արդյոք նույն ԱԳՆ-ն, որ դարձել է Արաբատի «դուքյանը», որքանո՞վ կհամենա օգտվել առիթից ու ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի հետ նոր որակի երկխոսություն վարել՝ մի կողմից պատռելու ազերիների դիմակը, մյուս կողմից՝ պաշտպանելու հայոց հոգևոր- մշակութային ժառանգությունը՝ Արցախի բռնազավթված տարածքներում, որ, փաստորեն, ունեն նաև քաղաքական մեծ նշանակություն. դրանք են վկայում՝ ում հողն է եղել Արցախն ի սկզբանե ու ովքեր են այդ հողի իրական տերերը:

Հայ-իրանական բարեկամությունը՝ թշնամիների թիրախում

Հայաստանում վանդալիզմը նոր հորիզոններ է նվաճում՝ ստանալով բավական վտանգավոր երանգներ: Մասնավորապես՝ հիմա էլ պղծել են Նժդեհի արձանը՝ դրա պանդվանդանին պարսկերեն գրելով «Մահ Խամենեիին»: Ի դեպ՝ միայն Նժդեհի արձանի վրա չէ, որ ինքնադրսևորվել են վանդալները. մեկ այլ արձանի վրա էլ է հայտնաբերվել նման գրառում:

Վանդալիզմի այս դեպքն ակնհայտորեն տարբերվում է նրանով, որ, փաստորեն, այն ուղղված է ոչ միայն հայերի, այլև բարեկամ իրանցիների դեմ, իսկ ավելի կոնկրետ՝ Իրանի ներկայիս իշխանությունների՝ հաշվի առնելով այն, թե ով է Խամանեին. Իրանի հոգևոր առաջնորդն է ու այդ երկրում բարձրագույն իշխանություն կրողը: Շերլոկ Հոլմս պետք չէ լիել՝ հասկանալու, թե ում ձեռքի գործը կարող է լինել ատելության դրսևորման այս արտահայտչաձևը:

Ինչպես հայտնի է, միառժամանակ առաջ մամուլում հաստատված տեղեկություն էր տարածվել այն մասին, որ որոշներ ծրագրել էին պայթեցնել Իրանի դեսպանատունը Հայաստանում: Տեռորը, սակայն, բարեբախատաբար, կանխվել էր ու բանը բանից չէր անցել: Ակնհայտ է, որ թե՛ վանդալիզմի վերջին դրսևորումները, թե՛ Իրանի դեսպանատան պայեթեցման փորձը մեկ ընդհանուր օպերայից են՝ գրված հայ և իրանցի ժողովուրդների թշնամիների ձեռամբ:

Հայաստանը հայնվել է թուրքերի ու ազերիների, ինչպես նաև նրանց հակաիրանական պլանները հովանավորող ուժերի թիրախում. նպատակ ունեն՝ ինչ-որ կերպ սեպ խրելու երկու բարեկամ երկրների միջև, լարվածություն մտցնելու, որպեսզի կարողանան Հայաստանը շեղել քիչ թե շատ պրոիրանական ուղուց՝ Թեհրանին թակարդը գցելով: Այս ամենի համատեքստում խիստ էական է դառնում իշխանութունների, բայց հակապես իրավապահների ադեկվատության խնդիրը. Հայաստանին հարկավոր է հզոր, մեզ հետ բարեկամական հարաբերությունների մեջ գտնվող Իրան, իսկ այս նախապայմաններից ցանկացածի բացակայության դեպքում Հայաստանը կարող է ուղղակի ոչնչանալ՝ նկատի ունենալով արևելյան ու արևմտան մեր թշնամիների ստրատեգիական ծրագրերը, որոնց զսպիչ ուժի դերում հանդես է գալիս սուվերեն Թեհրանը:

Նիկոլը մահվան հո՞տ է առել

Տեսախցիկները ֆիքսել են, թե ինչպես են Նիկոլի անվտանգությունն ապահովող ՊՊԾ աշխատակիցները մուտք գործում ԱԺ նիստերի դահլիճ ու հանգիստ տեղավորվում ընդդիմադիր պատգամավորների գխավերևում, ինչը բացառիկ երևույթ է անկախ Հայաստանի խորհրդարանի ողջ պատմության ընթացքում:

Բայց սա միակ աննախադեպ բանը չէ, որ Նիկոլի օրոք ու նրա «դաբրոյով» ականատես են դառնում ՀՀ քաղաքացիները. աշխարհում դժվար է պեղել որևիցե երկրի խորհրդարան, որի պատգամավորները նիստերի դահլիճ մուտք գործելու իրավունք ստանան բացառապես ոտից-գլուխ զննվելուց հետո միայն:

Նիկոլը մահվան հո՞տ է առել: Եթե առել է, ապա ումի՞ց է առել կամ ինչո՞ւ են նրա մոտ զգայարաններն ու ինքնապահպանման բնազը սրվել: Հոգեկան լրջագույն խնդիրներ ունեցող Նիկոլի վախը կարող է պայմանավորված լինել թերևս սպասվելիքով. հաստատ ուզում է անել կամ արդեն իսկ արել է մի բան, որը նրան կարող է արժանացնել ասենք Իցհակ Ռաբինի ճակատագրին:

Նիկոլի աչքը բացահայտորեն վախեցած է Հոկտեմբերի 27-ից, ու հիմա փորձում է անել ամեն ինչ, որ այն է՛լ երբեք չկրկնվի ոչ միայն խորհրդարանի դահլիճում, այլև ասենք սեփական տան զուգարանում: Բայց Նիկոլը չի հասկանում, որ եթե ոմանց մտքին տեղ լինի, ոչ մի ՊՊԾ իրեն չի փրկի, իսկ քիլերների ամենասիրած աշխատանքը հանրային դեմքերին կյանքից զրկելն է. դրանից հեշտ ու եկատաբեր թիրախ նրանց համար ուղղակի գոյություն չունի:

Եվուրեմն՝ ո՞րն է Նիկոլի երկարակեցության գաղտնիքը, միայն մի բան՝ հրաժարականը:

Գագոյի նիկոլությունը

Ըստ երևույթին, ազդված Նիկոլի վերջին ինքնաասուլիսից՝ Մելքոնյան Գագոն ուղիղ եթերում կրկնել է նիկոլական այն տխմար թեզը, թե իբր Հայաստանը մեկ անգամ չէ, որ փաստաթղթավորված կերպով ճանաչել է Արցախը որպես Ադրբեջանի անքակտելի մաս՝ իր խաբեությունը համոզիչ դարձենլու նպատակով բարձրաձայնելով ինչ-որ տարեթվեր՝1991, 2011 և այլն: Ի դեպ՝ ի թիվս այլ ախմախությունների Գագոն, փորձելով հիմնավորել այն, թե իբր նախկին իշխանությունները Ստեփանակերտը համարել են Ադրբեջան, ասել է.«Երբ որ 2011-ին գծում էին Հայաստանի սահմանները, Հայաստանի սահմաններից դուրս համարել են Ադրբեջան. մի քանի անգամ էդ բանն էղել ա»:

Հիմա հարց՝ բացառապես գուբախտի ապրանք «գեներալին»՝ եթե Երևանը Արցախը ճանաչել է՝ Ադրբեջանի մաս այն էլ մի քանի անգամ, տասնամյակներով ինչի՞ մասին են բանակցել Հայաստանի իշխանությունները Ալիևների հետ,Մինսկի խբի համանախագահ գերտերոթունների միջնորդությամբ: Եթե թեման փակ էր, Մոսկվան, Ֆրանսիան ու Վաշինգտոնը «մո՞ւկ էին տշում» հայի ու թուրքի հետ, եթե Հայաստանն առանց վերապահումների ստորագրել էր արցախադավ փաստաթղթեր, Իլհամն ո՞ւմ էր սպասում՝ մեկընդմիշտ փակելու Ղարաբաղի հարցն ու Ստեփանակերտը Խանքենդի դարձնելու, Գագոյի՞ն:

Ո՛չ Նիկոլի, ո՛չ էլ նրա ուղիղ աղիքի միկրոֆլորայի սիրահարները բարոյական սահմաններ չեն ճանաչում՝ հանդիսանալով տխմարներ ու փորձելով մյուսներին էլ տխմարացնել: Ամենաբարձր մակարդակով շրջանառելով ադրբեջաական կեղծ, քարոզչական թեզեր՝ սրանք Հայաստանն ու Արցախն անելանելի վիճակում են դնում՝ միաժամանակ փորձելով պատասխանատվությունից ինչ-որ կերպ «ուխոդ լինել» ու իրենց քաղաքական մրցակիցներին կամ ախոյաններին կարգել իրենց կերած կեղտերի հեղինակներ:

Վա՜յ այն հասարակությանը, որին ճիշտ ու սխալ պետք է բացատրի գենետիկորեն հայ, բայց արժեհամակարգային իմաստով թուրք գեներալը:

Գռզոն «ռազբիրատ է» արել ԱԺ-ում

Տեսախցիկները ֆիքսել են, թե ինչպես է Գռզոն, հերթական անգամ ձայնը գլուխը գցած, ԱԺ միջանցքում ռազբիրատ անում ոչ նորմատիվային լեքսիկոնով, ու եթե չլիներ ՔՊ-ական պատգամավորուհին, որը Գռզոյի թեժ բանավեճն ընդդիմադիր պատգամավորի հետ ընդհատել է՝ մի կաթիլ մեղրի պատմության կրկնությունը կանխելով, հայտնի չէ, թե ինչ սցենարով կզարգանային իրադարձությունները Ագային ժողովի միջանցքներում:

Անկախ նրանից, թե ինչն է բորբոքել Գռզոյին, իսկ նա կարող է բորբոքվել միայն այն ժամանակ, երբ հարցը վերաբերում է սեփական շահերին, ֆորմատը, որն ընտրել է Գռզոն՝ ընդդիմադիրի հետ «ռազբորկա» անելու, հարկ է դատապարտել. պատգամավորները շատերից տարբերվում են նաև նրանով, որ հարցեր քննարկելիս չեն առաջնորդվում կենցաղային սկզբունքներով՝ ալամ-աշխարհի աչքի առաջ թամաշա դառնալով: Խնդիրների պարզաբանման համար այլ ֆորմատներ գոյություն ունեն, որոնց մասին նույն Գռզոյին պետք է որ հուշած լինեին:

Գռզոյի այսօրինակ վարքագիծը կարող է պայմանավորված լինել երկու՝ միմյանց հակասող հնարավոր հանգամանքով. կա՛մ ինքնավստահությունը Գռզոյին ելել-ուտում է՝ նրան մի այլ կարգի «դուխավորելով», կա՛մ նյադերն են սկսել տեղիք տալ՝ պայմանավորված ասենք «Սիլ պլազայի» շուրջ բարձրացած աղմուկով ու Նիկոլի հետ ունեցած հարաբերությունների որոշ նյուանսներով:

Գուցե խի՞ղճն է սկսել տանջել: Խի՞ղճ, իսկ ի՞նչ է դա…

Ի՞նչ է հուշել Անդոնին ենթագիտակցությունը

Վստահեցնելով, որ բանակում այժմ ընթացող գործընթացներն ունեն պատերազմից հետո դասեր քաղելու նպատակ՝ Անդոնը ԱԺ ամբիոնից հայտարարել է.«Չհավատալ դրան, դա նշանակում է ոչինչ չանել: Որպեսզի հավատաս դու պետք ա տեսնես, թե ինչ ա ուզում անի պետությունը. թերահավատությունը մեզ ոչ մի տեղ չի տանելու»:

Անդոնն իրականում շոշափել է մի շատ խորքային խնդիր՝ քաղաքացու՝ սեփական պետության հանդեպ ունեցած հավատի ու վստահության հարցը, որն այսօր Հայաստանի համար տառացիորեն դարձել է թիվ մեկ խնդիր:

Բայց նախքան փիլիսոփայելը Անդոնը պետք է պատասխանի մեկ այլ հարցի՝ ինչպե՞ս պատահեց, որ հեղափոխության օրերին հայ ժողովրդի ջախջախիչ մեծամասնության վստահությունը վայելած իշխանությունը դարձավ մարդկանց «աչքի փուշը»:

Անդոնը շատ լավ զգում է, թե ինչ ցածր մակարդակի է հասել հանրային վստահությունն իրենց հանդեպ, ու չնայած ամեն գնով փորձում է բոլորին համոզել, թե իբր նպատակադրվել են բարեփոխել բանակն ու պատերազմից դասեր քաղել, բայց առնվազը ենթագիտակցորեն հասկանում է, որ որևէ սթափ մտածող մեկը ոչ մի կաթիլ վստահություն ու հավատ անդոնների ու նրանց բստրած ծրագրերի նկատմամբ չունի, և դա մի խնդիր է, որը դատարկ ելույթներով կամ ասենք լրագրողներին հայհոյելով չի լուծվի:

Ինչ էլ ասի կամ որքան էլ կոկորդ պատռի Անդոնը այս կամ այն ամբիոնից, բոլորի աչքի առաջ է պատերազմի դառը փորձը. 44-օրա պատերազմով անցած հասարակությունը չի կարող ապրիորի վստահել այդ պատերազմում հայկական կողմի պարտությունը երաշխավորած անդոններին, չի կարող հավատալ մի ուժի, որն իր կառավարման ամբողջ ընթացքում բացի կականից, այլ բան չի տվել այս երկրին՝ «Եռաբլուրը» մի մեծ «բնակավայրի» վերածելով:

Ձեռքի մեջ ձվածեղ էլ անեն, օգուտ չունի…

Ավինյան Տիկոյի «կուտը»

Լրագրողների հետ ճեպազրույցում մի քանի անգամ կրկնելով, որ իրեն այս պահին չի հուզում քաղաքապետի ընտրությունների թեման՝ Ավինյան Տիկոն հավաստիացրել է, որ Աջափնյակի մետրոյի հարցը շարունակում է իրենց ուշադրության կենտրոնում մնալ: Արձագանքելով դիպուկ նկատառմանը, որ աշխատանքները կանգ են առել այդ ուղղությամբ՝ Տիկոն արձագանքել է.«Հաջորդ տարի մենք ունենալու ենք Աջափնյակի մետրոյի նախագիծ, և, վստահաբար, Աջափնյակում մետրոյի կայարանը կառուցվելու է»:

Աջափնյակի մետրոյի՝արդեն յուրատեսակ ոդիսականի վերածված թեմայի շուրջ օրեր առաջ քաղաքապետ Հրաչիկն էր խոսել ու հարցին՝ հնարավո՞ր է 2023-ին սկսվի մետրոյի կառուցումը, բացասական պատասխան էր տվել ու հայտարարել, որ դեռ պետք է հասկանան՝ ինչ փողերով են նախագիծը կյանքի կոչելու՝ այդպես էլ հրաժարվելով կառուցման կոնկրետ ժամկետներ նշել:

Փաստորեն՝ Ավինյան Տիկոն «բլթնում է». մետրոյի թեման բացառապես քարոզչական փուչիկ է, որը, անկասկած, տեղ է գտնելու Տիկոյի ապագա պայքարի նարատիվներում՝ քաղաքապետի պաշտոնի համար պայքարի: Ստացվում է՝ կա ինչ-որ ծրագիր կամ նախագիծ, որի ռեալիզացման հստակ ժամկետներ նշելուց ձեռնպահ է մնում քաղաքապետը՝ ակնհայտորեն հասակցնելով, որ այն, խոշոր հաշվով, իրատեսական չէ, իսկ ահա Տիկոն շտապում է հուսադրել բնակչությանը՝ մարդկանց մոտ ապագա հոգատար քաղաքապետի «իմիջ» կերտելով: Եթե իրատեսական չէ, ինչո՞ւ է Տիկոն երևանցիների մոտ զուր հույսեր արդնացնում, փորձում դիվիդենտներ քաղել:

Ոչինչ էլ չիկառուցվելու. դեռ հարց է՝ Հայաստան մնալո՞ւ է, որ մի բան էլ կառուցեն, թե չկառուցեն…

Մազոխիստ Ալենը

Սիմոնյան Ալենը հայտարարել էր, թե ի հեճուկս ընդդիմության հայկական կողմը հետպատերազմյան երկու տարում լավ բանակցում է՝ հավաստիացնելով, որ միաջազգային ասպարեզում կարելի է շատ երկար նշել մեր դիվանագիտութան հաղթանակները. բանակցող փոխելու անհրաժեշտություն չկա: Միաժամանակ Ալենը, ապացուցելու համար Նիկոլի «դիվանագիտական ձեռբերումների» իրական լինելը, ասել է.«Էս նման ներգրավվածություն ԱՄՆ-ի կողմից, Ֆրնասիայի կողմից, Ռուսաստանի կողմից նույնիսկ չի եղել Մինսկի խմբի այսպես ասած գովաբանված ֆորմատի ամենաակտիվ ժամանակահատվածում, արդյոք դա հաղթանակ չէ՞…»:

Ալենը հաղթանակի մասին խիստ այլասերված պատկերացումներ ունի՝ տարված լինելով մազոխիստական հակումներով, քանի որ միայն ցավից սեռական հաճույք ստացող այլասերվածի մտքով կարող է անցնել՝ վերջին երկու տարվա մղձավանջը հայկական կողմի դիվանագիտական հաղթանակ որակելու:

Թե ինչու է Ալենը Մազոխի հետևորդ դարձել՝ պարուրվելով վերջինիս բնորոշ արատներով, մեկնաբանելի է. նրան այդ անել ստիպել է սեփական աթոռի հանդեպ ունեցած կիրքը, լավ կյանքից զրկվելու վախը, պետական փողերի հաշվին հարյուր հազարավոր դոլարներ արժեցող թանկարժեք սեդաններով սեփական հետույքը ֆռռացնելու թուլությունը. Նիկոլի հեռացումը դանալու է ալենների կյանքի գլխավոր մղձավանջը, ուստի՝ թեկուզ բարոյալքման գնով սրանք հիմա ստիպված են ապուշի կարգավիճակում հայտնվել հանրության առաջ ու անիմաստ բարբաջել՝ Իլհամի երկնագույն երազանքների ստրուկին ներկայացնելով՝ անփոխարիելի բանակցող՝ դրա համար չունենալով ոչ մի փաստական ապացույց, ոչ մի գրոշի արժեք ունեցող թուղթ և այլն:

Ալենի ինչի՞ն է պետք վերադասի հետույքի անձնական կյանքը. նա դրանով փող է աշխատում ու վայելում կյանքը…

Ադրբեջանի դատապաշտպանները

Նախիջևանի իրավական կարգավիճակին առնչվող խնդրի վերաբերյալ հարց-նկատառմանը, թե արդյոք հայկական կողմը մտադիր չէ՞ օրակարգ բերել Նախիջևանի կարգավիճակի հարցը՝ ռուս-թուրքական համապատասխան պայմանագրի վերանայման անհրաժեշտության հետ կապված՝ նկատի ունենալով, որ դրա 100 տարին արդեն լրացել է, ու այդ խնդրի վերհանումը կարող է հայկական դիվանագիտության համար հավելյալ ռեսուրս ապահովել, ՔՊ-ականներ Հովհաննիսյան Արթուրն ու Պապոյան Գևորը զուտ իրենց ու իրենց քաղաքական ուժին բնորոշ արձագանք-պատասխան են տվել. մեկը հայտարարել է, որ հիմա Նախիջևանի հարցն օրակարգում չէ, քանի որ իշխանոթյունները այժմ զբաղված են Հայաստանի ու Արցախի «պետական շահերի» սպասարկմամբ ու չեն կարող շեղվել բուն օրակարգից, իսկ ահա վերջինս մեղադրել է ԶԼՄ-ներին, որ իրականության հետ կապ չունեցող բաներ են գրում ու հայ ժողովրդին զուր տեղը հուսադրում. մեդիայում տեղ գտնող պնդումներն ու տեսակետները չունեն փաստաղթավորված ուժ, ժողովրդի հույզերի հետ են ուղղակի խաղում:

Հիշեցնենք, որ 1921-ի մարտի 16-ին Խորհրդային Ռուսաստանը և Թուրքիան Մոսկվայում կնքեցին պայմանագիր՝ Նախիջևանը հանձնելով Խորհրդային Ադրբեջանի խնամակալությանը։ Միջազգային իրավունքի տեսակետից դա միանշանակ ապօրինի պայմանագիր էր. երկու երկրներ իրենց իսկ կողմից ինքնիշխան ճանաչված մի երրորդ պետության տարածքը հանձնում էին չորրորդին՝ առանց նրանց մասնակցության և նույնիսկ կարծիքը հարցնելու: Դրա հետևանքով ընդամենը հաշված տասնամյակների ընթացքում Նախիջևանն ամբողջությամբ հայաթափվեց, ոչնչացվեց հայկական հոգևոր-մշակութային ժառագությունն ու հետքը՝ հազարավոր խաչքարերից՝ հարյուրավոր եկեղեցիներ:

Սա՝պատմությունը, իսկ ի՞նչ է ասում մեզ ներկան: Ներկան, ցավոք, ընդհանրապես լավ բան չի հուշում՝ նկատի ունենալով՝ ովքեր են ներկայիս հայոց ղեկավարները: Պապոյան Գևորն ու Հովհաննսիյան Արթուրը հնչեցված հարցին պատասխանել են տիպիկ ՔՊ-ական ոճով՝ միախառնելով կեղծ պոպուլիզմն ու խաբեությունը փաստերի կեղծմանը: Նիկոլն էլ, եթե այդ հարցի հասցեատերը լիներ, վստահաբար, նույն կերպով կպատասխաներ՝ մեկտեղելով Արթուրի ու Գևորի մանիպուլյացիաները:

Նկատենք, որ հարցադրումը չնայած միանգամայն տեղին, բայց սարսափելի միամիտ է. հարցի հասցեատերրը նրանք են, ովքեր ոչ միայն Նախիջևանը հետ չեն բերելու, այլև Արցախը ազերիներին հանձնելուց հետո հիմա էլ լծվել են Զանգեզուրի խնդրի լուծմանը՝ սպասելով Իլհամի՝ ճիշտ պահին անելիք իշմարին: Ինչքան որ Էրդողանը կընդունի Հայոց ցեղասպանութան փաստն ու Կարսը հետ կտա, այնքան էլ Արաբատն ու Նիկոլը Նախիջևանի հարց կդնեն ու կամրապնդեն մեր դիրքերը:

Երևանն էլ մնա, գոհ ենք…

Գռեհիկ Զարեհը

Լրագրողներին որպես անձնական թշնամի ընկալող Սինանյա Զարեհը հարցին՝ ի՞նչ ներդրումների մասին է շարունակաբար խոսում, երբ 2018-ին խոստացվածը դեռ չեն արել, արձագանքել է առհամարհական կերպով ու հայտարարել, որ գռեհիկ հարցերին չի պատասխանում՝ադպիսով թողնելով միանգամայն տեղին հնչեցված հարցն անպատասխան:

Իսկ հարցը տեղին է, քանի որ վերջերս կազմակերպված սփյուռքահայերի մասնակցությամբ կայացած գագաթնաժողովն այնպես էր գովազդվում, որ տպավարություն էր ստեղծվել, թե Սինանյան Զարեհը վերջապես հայտնաբերել է հայ ժողովրդի երջանկության բանաձևը, ու շուտով Սփյոռքի ներդրումների շնորհիվ Հայաստանի տնտեսությունը, Նիկոլի ձևակերմամբ, բում է ապրելու:

Սինանյան Զարեհը, ինչպես նշվեց, բացի այն, որ հարցը թողել է անպատասան, դեռ մի բան էլ հարցը որակել է որպես գռեհիկ, իսկ թե հատկապես ինչ հիմքով,անկեղծ ասած, անհասկանալի է: Ավելի ճիշշտ շատ էլ լավ հասկանալի է, և ահա թե ինչ հիմնավորմամբ է նա դա արել: Խնդիրն այն է, որ բորոլ դիպուկ հարցերը Թուրքիայի ազդեցության գործակալ Զարեհի համար գռեհիկ են, քանի որ դրանք ունեն իրականությունը բացահայտող ու արած-չարածն ի ցույց դնող հատկություն: Հարցին չի պատասխանել, քանզի պատասխան չի ունեցել ու երևի ալարել է անիմաստ բաներ բստրել՝ տպավոոություն ստեղծելու, թե իբր թեմայի մեջ է: Մի դեպքում, երբ Զարեհի բուն առաքելությունը Հայաստան-Սփյուռք հարաբերությունների քայքայումն ու թուրքական ծրագրերի իրակաացնումն է, ինչպե՞ս կարելի է ակնկալել ներդրումներ: Եթե նեդրումներ լինեն էլ, ապա դրանք լինելու են թուրքական փողեր, որոնց նպատակն է լինելու ոչ թե զարգացնել, այլ խժռել հայկական տնտեսությունը, Հայաստանը տնտեսապես Թուրքիա դարձնել: Նախ՝ տնտեապես, հետո՝ քաղաքականապես, իսկ հետո՝ցեղասպանություն: Սա է Թուրքիայի նպատակը, որի սպասարկուն է գռեհիկ Սինանյան Զարեհը: