Սյամոյի մասին պետք է ոչ միայն գրել կամ նրան քննադատել, այլև կում անել ու երեսին թքել

«Եթե իրոք ես արել եմ ինչ-որ մի սխալ՝ իմ ազգին, իմ պետությանը վերաբերող, խնդրեմ, ասում եմ, ձևակերպեք, եթե չունենամ դրա պատասխանը, արեք, ինչքան ուզում եք, դրա մասին խոսեք, գրեք»,-հայտարարել է Սյամոն ԶԼՄ-ներից մեկի տաղավարում՝ փորձելով իբր արդար, ազնիվ մարդու տպավորություն թողնել:

Սյամոյի դժբախտությունն այն է, որ նա չի դադարել մեծ ինքնահավան լինել, տառապել սեփական անձի անսխալականության բարդույթով, իրեն բոլորից գիտակ ու ճիշտ համարել՝ ինքն իրեն օբյեկտիվ հայացքով նայելու առավելությունից հրաժարվելով: Ակնհայտ է, որ «սամոյիզմը» ոչ մի լավ տեղ ոչ մեկին չի տարել. ինքնաքնությունն ու ինքնախարազանումը մարդ մնալու պարդադիր պայման է, որից Սյամոն լրիվ զերծ է՝ ինքն իրեն մեծ ք*քի տեղ դնելով:

Սյամոն պետք է «եթե»-ով չխոսեր. «եթե»-ն ո՞րն է, եթե փաստերը բոլորի առաջ են, եթե նրա հետագիծը բոլորին հայտնի է, իսկ 44-օրյա պետարազմում խաղացած գերբացասական դերի մասին ալամ-աշխարհը գիտի, ինչպես և այն, թե կոնկրետ ում հետ էր նա իր սեռական կրքերը բավարարում բունկերներում ճիշտ այն պահին,երբ Նիկոլն Արցախն էր հանձնում թուրքին:

Սյամոյի ապրածը ծայրից ծայր սխալ է, նա չունի կենսագրություն, և հենց այդ պատճառով է, որ երեսը չի բռնում՝ բաց տեքստով հայտարարելու, թե ինչպիսի հավակնություններ ունի նույն արցախցիների հարցում կամ քաղաքականութան մեջ: Այս մարդուց զզվում են բոլորը, այս մարդու ով լինելուց տեղյակ է ամեն մեկը, հետևաբար՝ Սյամոյի մասին պետք է ոչ միայն գրել կամ նրան քննադատել, այլև կում անել ու երեսին թքել՝ նրան ուղարկելով գրողի ծոցը:

Սյամոյին կախաղան է սպասվում

Սյամոն կոչ է արել չստել ու պատմությունը գլխիվայր չներկայացնել: «…բայց երբ որ դուք ստում եք, ձեր պատմությունը գլխիվայր եք դնում ու փորձում եք հերոսացնեք մարդիկ, որոնք ընդհանրապես կապ չունեն էս երկրի… թալանից բացի ուրիշ ոչ մի բանով չեն զբաղվել, ա՛յ ստեղ ասում եմ՝ տղե՛րք, մի րոպե կանգնեք, ես ձեզ հատ-հատ…»,-հայտարարել է Սյամոն:

«Թալան» եզրը հայ իրականության մեջ ամենաշատը գործածել են ՔՊ-ական պոպուլիստները նախկին իշխանությունների մասին խոսելիս: Նիկոլը, օրինակ, հենց այդ եզրի գոյության շնորհիվ է մարդ դարձել: Սյամոն Նիկոլի՞ց է որոշել օրինակ վերցնել՝ աճելու ու զարգանալու համար, քաղաքական դաշտում կայանալու, ապագա ունենալու համար այն անիմաստ տեղն արծարծելով:

Պատմությունը գլխիվայր շրջելու փորձեր անում են Նիկոլն ու իր թայֆան: Օրինակ՝ Նիկոլը 44-օրյա պատերազմն անձնապես մեծ ձեռքբերում է համարում, Սյամոն էլ «ձեռքերն է լվանում»՝ փորձելով ինքն իրեն կատարվածի համար մեղավոր չկարգել ու պարտության մեղավոր ցանկացածին հռչակել ՝բացի իրենից մի դեպքում,երբ հայտնի է, թե օրգիաների մեջ էր նա բունկերներում գտնվում: Ընդ որում՝ նա, ինչպես և սիրուհու ամուսինը, հենց նախկիններին է մատնացույց անում՝ հայտարարելով, թե եթե չթալանեին, բանակն ավելի լավ զինված կլիներ: Ասում է այնպես, ասես, Նիկոլը չէ, որ հայտարարում է, թե պետք է 2018-ին՝ հեղափոխության ժամանակ, ասեր, որ Արցախն Ադրբեջան է և վերջ. այդպես ավելի անկեղծ կլիներ:

Արցախն Ադրբեջան սարքելու գործում անուրանալի ներդրում ունեցող Սյամոն ունի՞ բարոյական իրավունք՝ հոխորտալու այնպես, ինչպես հիմա է անում: Ոչ միայն չունի, այլև մահապատժի է արժան՝ օրենքով, որ գուցե կյանքի կոչվի,ե թե վերջապես երկրում իշխանափոխություն լինի:

Աննայի հերոսը

Այլոց չհերոսացնելու վերաբերյալ Սյամոյի հայտարարությունը հստակորեն խոսում է նրա ունեցած հոգեբանական կոպլեքսների մասին: Լինելով էգոցենտրիկ անձնավորություն՝ Սյամոն չի կարողանում հանդուրժել այն իրականությունը, որի մեջ հայտնվել է ինքը՝ սկսած առնվազը 2000-ականներից: Ինչի՞ մասին է մշտապես երազել Սյամոն: Սյամոն երազել ու հիմա էլ երազում է արժանանալ այն նույն հարգանքին ու պատվին, որին արժանացել են արցախյան առաջին պատերազմի հայ հերոսները՝ Թաթուլից՝ Մոնթե: Նա համարում է, որ միակ հերոսը, որն արժան է համազգային ակնածանքի, ինքն է, իսկ մյուսները հորինովի հերոսներ են՝իր եղունգին ոչ արժանի: Եթե Սյամոն ունենար ճար, եթե համար էր, որ իր ռեյտինգին դա չի խփի, ապա թալանչի կհռչակեր և Մոնթեին: Բայց գուցե և չաներ դա, քանի որ օբյեկտիվ պատճառներով պայմանավորված՝ զոհված հերոսները չեն կարող իր համար «կանկուրենտ» համարվել. Սյամոն հաշիվներ ունի կենդանի, այլ ոչ թե զոհված հերսաների հետ, որոնք չեն կարող խոսել ու իր դիմակը պատռել:

Իսկ իրականությունն այն է, որ այսօր Սյամոն միայն մի մարդու համար է հերոս՝ Աննայի, ընդ որում՝ ոչ միայն սեքսուալ իմաստով. չլիներ Սյամոն, այսօր Ստեփանակերտը չէր դառնա Խանքենդի, ու Աննան Մեհրիբանի մոտ պարզերես չէր լինի՝ ադրբեջաական փողերի զոռով միլիարդատեր դառնալով:

Աղազարյան Հովիկի հայտարարագիրը. տնեցիները գործազուրկ են, ինքն էլ նստած է չոր աշխատավարձի վրա

ՔՊ-ի «պայծառ ճակատ» Աղազարյան Հովիկը նույպես, պարզվում է, ճոխ կյանքով չի ապրում՝հիմնաանում սնվելով ԱԺ-ից ստացված ախատավարձով: Համենայն դեպս՝ այդպես ենք հասկանում՝ընթերցելով 2023-ի վերաբերնալ այս տարի ներկայացրած նրա հայտարարագիրը:

Այսպես՝պարզվումէ ՝ հովիկի կինն ու ապու անունը կրող որդին գործզուրկ են,իսկ ընտանիի հայրը համատեղ սեփականության սեփականության իրավունքով ունի 1 բնակարան ԵՐևանում, միանձնյա սեփականությամբ՝ հողամաս Սուրենավանում: Հովիկն ունի նաև մեքենա՝ 2012թ.-ի «Chevrolet»,կանխիկ դրամն էլ տարվա սկզբում եղել է 6000000, վերջում՝ դրա կեսը:հովիկի եկամտի միակ աղբյուրը, դատելով, հայտարարագրից, ԱԺ-ն է. 10751710 դրամ եկամուտ է ստացել աշխատավարձի տեսքով այնտեղից:Մի 65000 դոլարի էլ Հովիկը վարկի մայր գումարի մնացորդ ունի, փոխառության մնացորդի չափն էլ կազմել է մոտ 24000 դոլար: Վերջ, այսքանով Հովիկի էղած-չեղածի մասին ինֆորմացիան սահմանափակվում է, իսկ թե որքանով է եղած տեղեկություն օբյեկտիվ, կարելի է միայն ենթադրել:

Սյամոն փորձել է աշխատավարձով ապրող արդար մարդու տպավորություն թողնել

Ուղիղ ձևակերպված հարցին՝ դուք չե՞ք թալանել, Սյամոն կտրուկ պատասխանել է.«Ե՞ս: Եթե ես թալանած լինեմ, կփորձեն գոնե մի փաստ դնեն»:

Փաստեր պահանջող Սյամոն, որ միամիտ աչքեր է արել, փորձել է հասարակության մոտ արդար, ազնիվ, իր քրտինքով հաց վաստակող մարդու տպավորություն գործել: Փաստեր ներկայացնելու խնդիրը, իհարկե, Դատախազությանն է, և իշխանափոխությունից հետո բազմաթիվ փաստեր ի հայտ կգան՝ Սյամոյի լեզուն մի տեղ մտցնող, բայց հիմա էլ, նույնիսկ Նիկոլի ժամանակներում կան փաստեր, որոնք չեն խոսում Սյամոյի արդարամտության մասին:

Մասնավորապես՝ հայտնի է, որ նախքան 44-օրյա պատերազմը Սյամոն հսկայական՝միլիոնավոր դոլարների հասնող պարտքեր է ունեցել ՌԴ-ում: Ասում են՝ հենց պարտատերերից էլ փախչել է Հայաստան՝ այստեղ ինչ-որ կերպ Նիկոլի թևի տակ պարտակվելու: Ավելին՝ կան հստակ տեղեկությւոններ այն մասին, որ նա Հակոբյան Աննայի հետ բունկերներում թրև է եկել հենց այդ պարտքերը մարելու հույսով. Նիկոլը Սյամոյին էլ է բաժին հատկացրել Արցախի վաճառքից ստացված փողերից, որոնց օգնութամբ Սյամոն ոչ միայն պարտքերն է փակել, այլև մեկընդմիշտ ու հիմնավորապես լուծել է իր սոցիալական խնդիրները՝ թոռների համար անհոգ ապագա կառուցելով:

Հիմա սա թալան չէ՞, թե՞ թուրքից փող վերցնելն ամեն ինչ է՝ բացի թալանից: Երանի՜ թե Սյամոն թուրքին թալանած լիներ, ասենք փողը վերցներ, բայց Արցախը պահեր: Ա՛յ դա ռեալ հերոսություն կլիներ: Բայց ոչ, եթե թալանել, ապա միայն սեփական ժողովրդին, իսկ թուրքերի հետ պետք է ազնիվ վարվել. եթե խաբվեն, մարդամեկի հետույքը կարող են պճղած դեղձ սարքել:

Սյամոն գիտի այդ կանոնները, դրա համար էլ մարդն արեց ամեն ինչ՝ վերցրած փողերի տակ չմնալու, փողի դիմաց համապատասխան ապրանքը կոնկրետ հասցեով առաքելու:

Սյամոն ուզում է Հայաստանում կրկնել 90-ականների իր արցախյան «քաջագործությունները»

Սյամոն, խոսելով Ստեփանակերտի իր տան մասին, պնդել է, որ երբեք ոչինչ ու ոչ մեկին չի թալանել, իսկ նախկինում եղած բոլոր աղմկահարույց պատմություններն էլ, օրինակ՝ ոսկու, սարքովի են եղել. Արցախի բանակից մի գրոշ անգամ, ըստ Սյամոյի, իր պատճառով, չի վատնվել:

Սյամոյին ճանաչողները, իհարկե, կծիծաղեն նրա այս չքմեղանքների վրա ու նույնիսկ երևի կծաղրեն էլ՝ ի վիճակի լինելով անձամբ պատմել նրա մասնակցությամբ Արցախում տեղի ունեցած տոտալ թալանի ընթացքում արձանագրված կուրյոզ պատմություններ: Բայց հասարակության որոշ շերտի մոտ կարող է տպավորություն ստեղծվել, թե իսկապես Սյամոն բացարձակ ազնիվ, անվճար ինքնազոհողության պատրաստ մարդ է: Հասարակության այդ շերտին էլ, սակայնն, կարող են խելքի բերել Հայաստան բռնագաղթած արցախցնիները. ով-ով, բայց նրանք հո լավ գիտեն, թե ինչեր էր Սյամոն անում Արցախում 90-ականներին, երբ դեռ «ձիու վրա» էր:

Այսօր, երբ Սյամոն պայքարում է մի յուղոտ պաշտոնի թուշ լինելու համար, հո դա չի՞ անում, որ Հայաստանի պետությանն օգուտ բերի, անում է, որ 90-ականների արցախյան «քաջագործությունները» կրկնի, որ հիմա էլ այստեղ մարդկանց թալանի, ռեկետ ու տեռոր անի, գրպանը հաստացնի ու պոռնո վիրտերի մեջ գլուխը հանգիստ խրի՝ այս կամ այն անբարոյականի պահանջմունքները բավարարելով:

44-օրյա պատերազմն էլ հո բոլորի աչքի առաջ է, հո դա էլ ոչ մեկից չես թաքցնի…

Սյամոյի «մահը» Արցախին շանս տվեց

Հարցին՝ ո՞ւմ էիք խանգարում Ղարաբաղում, ինչո՞ւ ձեզ չեզոքացրեցին, Սյամոն պատասխանել է.«Բոլորին, ինչքան թալանչի գիտես»:

Սյամոն երկար տարիներ ի վեր փորձում է հասարակությանը կամ ոչ այնքան հասարակներին համոզել, թե իբր իր գլուխն արհեստականորեն են կերել: Իբր ինքն այնքան լավն էր ու պուպուշ, որ ոմանք, նախանձից պայթելով, գաղտնի ժողով արեցին ու որոշեցին տակը փորել: Սյամոն նրանց թալանչի է հռչակում՝ չթաքցնելով, թե հատկապես ում է այդպիսին համարում, ում նկատի ունի՝ ՔՊ-ական տերմինաբանությունը չարաշահելով:

Բայց արդյոք Սյամոյի արցախյան կարիերայի մայրամուտը նրա պուպուշ լինելո՞ւ, թե՞ հակառակ որակներով օժվտած լինելու հետևանք էր: Օրինակ՝ պուպուշն ընդունա՞կ է մարդու դեմ մահափորձ կազմակերպել…Սյամոն բնածին քիլեր է, որը, եթե Արցախից չլիկվիդացվեր, 2020-ի տխուր պատմությունը կարող էր շատ վաղուց կյանքի կոչվել: Սյամոն «դավադիտ» էր արել բոլորին, քամել էր արցախցիներին՝ Արցախը վերածելով իր հոր բոստանի: Նա «բեսպրեդելշիկ» է իր էությամբ, ուստի Արցախը բոքսի տանձիկ էր սարքել՝ այն կթելով ու մաշելով այնպես, ինչպես կաներ միայն թշնամին:

Սյամոյի անկումը փրկեց Արցախն ու երաշխավորեց դրա՝ տասնամյակներ տևած վերելքը:

Ո՞ւմ է Սյամոն հիմա մեղադրում

Սյամոն Արցախում իր չստացված կարիերայի մեղավորությունը բարդել է «թալանչիների» վրա, ինչը նորություն չէ, իհարկե.նա նման կերպ մեկ անգամ չէ, որ փորձել է ինքնահաստատվել: Շատ քիչ մարդիկ կան, ցավոք, որոնք պատրաստ են սեփական ձախողումների մեղքը որոնել սեփական գործողություններում կամ զբաղվել ինքնաքննությամբ, և Սյամոն ակնհայտորեն նման մարդկանց թվին չի պատկանում:

Բայց Սյամոյի նման պնդումների ֆոնին մի շատ հետաքրքիր հարց է առաջանում՝ իսկ հիմա ո՞վ է Սյամոյի «գլուխն ուտում»: Սյամոն թերևս դժվար թե չհամաձայնվի, որ նրա ներկայիս ստատուսը շատ քիչ բանով է տարբերվում իր կյանքի այն շրջանից, որն իր մոտ այքնան էլ լավ ասոցիցիաներ չի առաջացնում. Սյամոն հիմա, ինչպես և այն ժամանակ, ձեռնունայն է, և սա՝ այն դեպքում, երբ հայտնի է ,թե Հակոբյան Աննային բունկերներում ինչ կարգի էլիտար ծառաություններ էր մատուցու 44-օրյայի ժամանակ:

Հիմա ո՞վ է մեղավոր Սյամոյի նեկայիս կարգավիճակի համար, ո՞ւմ է Սյամոն մեղադրում, էլի «թալանչիների՞ն», բայց չէ՞ որ այդ «թալանչիները» ներկայումս Հայատանում ոչինչ չեն որոշում. երկիրը Նիկոլին է պատկանում: Թերևս տրամաբանական կլինի, եթե Սյամոն մեղադրի Նիկոլին, բայց ինչո՞ւ այդ մասին չի բարձրաձայնում, վախենում է, որ Նիկոլը «կթրաշի՞», թե՞ դեռ հույսեր ունի, որ Աննան ի վերջո կգնահատի:

Իրականում Սյամոյին հիմա «պադնոշկա» են տալիս, առաջ չեն թողնում, որովհետև գիտեն նրա խայտառակ էության մասին, գիտեն, որ եթե շատ վերցրեց վրեն, հետո լուրջ պրոբլեմ է դառնալու:

ՔՊ-ական բառիգի հայտարարագիրը. 100000 դոլարի վարկ, սեփական տուն՝ Մասիսում

ՔՊ-ական բառիգ Հովհաննիսյան Արթուրը ևս հայտարարագիրէ ներկայացրել՝ իբր թափանցիկ դարձենլու 2023-ի ընթացքում իր տնօրինածը: Մասնավորապես պարզվելէ,որ նա Երևանում տուն չունի,բայց փոխարենը տարևվա ընթացքում ձեռք է բերել հողամասի վրա կառուցված, իր տնտեսական շինություններով անհատական բնակելի տուն Մասիսում, վարում 2013թ.-ի արտադրության «Ford»,ունեցած կանխիկ դրամի չափն էլ կազմել է 1450000: Բառիգի եկամուտը ստացվել է ԱԺ-ից՝ 10056576 դրամ աշխատավարձի տեսքով,միաժա,մանակ գտնվում է վարկի տակ, որի մայր գումարի մնացորդի չափը հաշվետու տարում կազմել է մոտ 100000 դոլար, որի մարմանն ուղղված վճարումները կազմել են մոտ 6000000 դրամ:

Խոշոր հաշվով ի՞նչ տարբերություն Սյամոյի ու թուրքերի միջև

Սյամոն արցախյան ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը մեղադրել է իր ջգրու Արցախը կործանելու համար ու ասել, թե ձև չունեին. Արցախը կա՛մ հանձնելու էին Ադրբեջանին, կա՛մ իրեն, բայց, փաստորեն, ըստ Սյամոյի, նախընտրեցին հանձնել Ադրբեջանին:

Նախ՝ հարց է առաջանում՝ ի՞նչ էր անելու Սյամոն մի դեպքում, երբ հայտնի է, որ նա ոչ մի պլան «բ» Արցախի իշխանություններին չի ներկայացրել այն դեպքում, երբ նույն Շահրամանյանը պատրաստ է եղել՝ վերջին պահին իշխանությունը տալու Սյամոյին: Մյուս կողմից՝ խոշոր հաշվով ի՞նչ տարբերություն՝ իշխանությունն ում էր հանձնվելու, Սյամյի՞ն, թե՞ թուրքերին, եթե արդյունքը նույնն էր լինելու. Ադբեջանի կազմում ցանկացած կարգավիճակով ապրելու պատրաստ և որևէ արցախցի չէր գտնվելու: Հետևաբար՝ Սյամոյի հայտարարությունները հույժ մանիպուլյատիվ են ու ևս մեկ ագամ ի ցույց են դնում նրա դավաճան էությունը նաև այն իմստով, որ Սյամոն պնդում է, թե Արցախի իշխանությունները հոժարակամորեն են հանձնել Արցախը: Իսկ ի՞նչ պետք է անեին այդ մարդիկ այն դեպքում, երբ մեկը տասի հարաբերակցությամբ էին ուժերրը, երբ հանձնված էին կարևորագույն դիրքերը, երբ Նիկոլը փաստացի հայտարարում էր, թե ռուսներն են Հայաստանի դեմ իբր դավադրություն հյուսել՝ Արցախի միջոցով երկիրը ներքաշելու պատերազմի մեջ: Շահրամանյանն ի՞նչ պետք է աներ,եթե ի սկզբանե էլ պարզ էր, որ Արցախի ՊԲ-ն ադրբեջանական բանակի դեմ շանս չուներ, ու ընդամենն ավելորդ արյուն էր թափվելու:

Սյամոն անբարո մանիպուլյատոր է, որի ողջ նպատական Արցախի ռազմաքաղաքական ամբողջ էլիատային վարկաբեկելն է՝ իր անձնական հաշվարկներից ելնելով:

Սյամոն փորձում է «սվաղել» իր լրտես լինելը

Սյամոն Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը կրկին անվանել է 5-րդ շարասյուն՝ տրտնջալով, թե եթե իրեն լսեին, հիմա լրիվ այլ իրավիճակում կլինեին:

Սարսափելի տհաճ է տեսնելը, թե ինչպես է թուրքական ազդեցության գործակալը Արցախի ղեկավարութանն անվանում 5-րդ շարասյուն՝ թութակելով ՔՊ-ականների անբարո խոսույթը: Առաջին անգամ չէ, որ Սյամոն նման կերպ է արտահայտվում Արցախի ղեկավարության մասին. նպատակը տպավորություն ստեղծելն է, թե ինքը ո՛չ 5-րդ, ո՛չ 4-րդ կամ 24-րդ շարասյան ներկայացուցիչ չէ, այլ իբր հանդիսաում է հայրենասեր, իմաստուն մարդ, որին չլսելը հանգեցրել է նման ողբերգության:

Մինչդեռ իրականում 5-րդ շարասյունը հենց ինքն է Նիկոլի ու Հակոբյան Աննայի հետ միասին, 44-օրյա պատերազմը՝ վկա, ուղղակի, ինչպես ասում են, գողն առաջինն է գոռում՝ բռնեք գողին: Բայց որքան երկար այդ տերմինը գտնվի Սյամոյի կեղտոտ բերանին, արծարվի, այնքան ավելի մեծ թվով մարդկանց համար պարզ կդառնա, թե ինչ է նա իրենից ներկյացնում ու իրականում որ շարասյան ներկայցուցիչն է Հայաստանում:

Ի՞նչ է ներկայացնում, Հակոբյան Աննայի «սոսկեն» չի՞…

Սյամոն արցախցիներին «ցիգան» է անվանում

Սյամոն մեղադրել է արցախցիներին իրեն չլսելու ու Ադրբեջանի կազմում չհարմարվելու պաճառով Երևանի փողոցներում «ցիգան» դառնալու համար: Ըստ Սյամոյի՝ ա՛յ եթե իրեն լսեին ու Ադրբեջանի կազմում ապրելուց չհրաժարվեին, հիմա լրիվ այլ իրավիճակ կլիներ:

Սեփական ժողովրդին սիրողը, որպիսին ցանկանում է ինք զինք ներկայացնել Աննայի սիրեկանը, այդ ժողովրդին «ցիգան» կկոչի՞: Միայն այն, որ նա Հայաստան բռնագաղթած արցախցիներին անվանում է ցիգան, խոսում է ունեցած ծայրահեղ ցինիզմի մասին: Փոխարենը թուրքերին կամ Նիկոլին մեղադրելու, Սյամոն, փաստորեն, հասարակ արցախցիներին է մեղադրում՝ ցույց տալով իր իրական վերաբերմունքը ժողովրդի հանդեպ, ինչը, իհարկե, ինչ-որ տեղ դրական է, քանի որ ևս մեկ ավելորդ անգամ հաստատում է այն ճշմարտությունը, որ Սյամոյին ոչ մի դեպքում չի կարելի վստահել:

Ինչ վերաբերում է Ադրբեջանի կազմում չմնալուն ու չհարամարվելուն, ապա դեռ հարց է՝ արցախցիները Սյամոյի գաղափարը մերժել են՝ ադրբեջանցիների գերիշխանության տակ չմնալո՞ւ, թե՞ Սյամոյի կողմից դե ֆակտո չկառտավարվելու: Երկուսն էլ «մի սանրի կյտավ են»

Սյամոն մեծ-մեծ բրդել է

Նկատառմանը, որ եթե նույնիսկ ինքը դառնար Արցախի ղեկավար, մեկ է՝ այն գտնվելու էր Ադրբեջանի ենթակայան տակ, Սյամոն արձագանքել է՝ հեքիաթներ պատմելով. իբր ինքը նախ իրավիճակը կկայունացներ այնպես, որ արցախցիները ստիպված չէին լինի լքել Արցախը, ապա՝ հետագայում հանրաքվեով կորոշվեր Արցախի կարգավիճակի հարցը, և ոչինչ չէր լինի առանց ժողովրդի ազատ կամարտահայտման:

Սյամոն անիմաստ գլուխ է գովացել. նախ՝ Ադրբեջանի նպատակը միշտ եղել ու մնացել էր հայաթափված Արցախ ստանալը, բայց այնպես, որ կարողանա մարսել, ինչն էլ Նիկոլի ջանքերով տեղի ունեցավ, ապա՝ անկախ նրանից, թե Սյամոն էր լինելու Արցախի սատրապը,թե՝ ցանկացած այլ մեկը,Ադրբեջանը երբեք Արցախում հանրաքվե թույլ չէր տալու, քանի որ դա ինքնաբերաբար նշանակելու էր Արցախի կորուստ, եթե, իհարկե, նախքան այդ հիպոթետիկ հանրաքվեն Ադրբեջանը ասենք մի 1մլն ադրբեջանցի չբերեր ու չվերաբնակեցներ Արցախում այնպես, որ այդ հանրաքվեի արդյունքը ավտոմատ կերպով բավարարեր Բաքվի պահանջմունքները: Հետևաբար՝ Սյամոն, սևացնելով Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը, ինքն իրենից փորձել է Սասունցի Դավթի կերպար կերտել՝ չհասկանալով, որ ինքն իրեն ընդամենը դնում է ծիծաղելի իրավիճակի մեջ՝ է՛լ ավելի անհույս դարձնելով սեփական հանրային ռեյտինգի վիճակը:

Բոզոյանների ու արտահերթ ընտրությունների ծուղակը

Մինչ Սրբազան պայքարը խոստանում է է՛լ ավելի ծավալվել ու չմարել, որոշ քաղաքագետներ ու պրոպագանդիստներ արդեն իսկ սկսել են այն թաղել՝ հայտարարելով, թե իշխանափոխության միակ ռեալ ուղին արտահերթ ընտրություններն են՝ հաշվի առնելով այն, որ իմպիչմենտի միջոցով հնարավոր չի լինելու Նիկոլին փաստի առաջ կանգնեցնել. ՔՊ-ականների մեջ պառակտում մտցնելը չի ստացվում: Մասնավոարպես՝ այս տեսակեգտին է քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանը, որ նախ հայտարարել է, թե իշխանություններն ունեն ընտրական լեգիտիմություն՝ չունենալով քաղաքական լեգիտիմություն, ապա իշխանափոխութան միակ իրական եղանակ է համարել արտահերթ ընտրությունների անցկացումը:

Բայց որքանո՞վ է այս թեզը կենսունակ կամ արդարացված, եթե հաշվի ենք առնում ոչ վաղ անցյալը: Խնդիրն այն է, որ նման կարծիք կար նաև 2021-ին, երբ էլի ընդդիմությունից ոմանք պնդում էին, թե արտահերթ ընտրություների անցկացման դեպքում Նիկոլի վերարտադրությունն անհնար է լինելու՝ հաշվի առնելով այն ավերը, որ նա բերել էր ազգի գլխին: Մինչդեռ ստացվեց տրամագծորեն հակառակը, և Նիկոլին հաջողվեց ոչ միայն վերարտադրվել, այլև փաստացի լեգիտիմացնել Արցախի կորուստը, և սա՝ այն դեպքում, երբ նա փաստացի Սահմանդարության խախտմամբ էր մնացել վարչապետ սեփական հրաժարականից հետո: Ընդ որում՝ ուշագրավ է, որ պրակտիկորեն ոչ ոք կասկածի տակ չդրեց այդ ընտրությունների արդյունքները՝ չնայած այդպես էլ չպարզվեց այն հարցը, թե ասենք ինչու որոշ քաղաքներում ընտրությունների օրը «տարան լույսերը», կամ առհասարակ ինչպե՞ս կարող էր դե ֆակտո երկրի 1/3-ը ռազմի դաշտում թողած ու երկրի Սահմանադրությունը ոտնահարած իշխանությունը ԱԺ-ում մեծամասնություն կազմել, դա գործնականում հնարավո՞ր էր:

Նիկոլի կողմից վերահսկվող արտահերթ ընտրությունների միջոցով իշխանափոխության հասնելու մասին պնդումներն ակնհայտորեն հեքիաթների դաշտից են, և չի կարող գտնվել մեկը, ով կարող է հակառակն ապացուցել, եթե, իհարկե, Նիկոլին չի համարում աշխարհի աենաազնիվ ու արդար մարդը, ոստիկանապետութան վերածված նիկոլական Հայաստանն էլ՝ իրական ժողովրդավարութան բաստիոն.Նիկոլի հովանու ներքո արտահերթ ընտրությունների մասին քարոզն իրականում ծուղակ է,որում երկրորդ անգամ հայտնվելն ուղղակի անթույլատրելի ճոխություն կլինի:

Ինչ վերաբերում է իշխանությունների ունեցած որևիցե տեսակի լեգիտիմոթյանը, ապա այդ թեզն ուղղակի ջախջախվում է ասենք նույն Երևանի ավագանու ընտրությունների խայտառակ պատկերի ծանրության տակ: Փաստն այն է, որ ներկայիս քաղաքապետ Ավինյան Տիկոյի գրանցած արդյունքները ջախջախեցին իշխանությունների լեգիտիմության մասին միֆը՝ ապացուցելով, որ առնվազը Երևանում ՔՊ-ի ռեալ էլեկտորատը չի գերազանցում 10%-ը, և սա՝ այն դեպքում, երբ Տիկոյի նախընտրական քարոզչությունը, ըստ էության, իր վրա էր վերցրել Նիկոլը՝սեփական դեմքով փորձելով ձայներ կորզել երևանցիներից: Այդ հանգամանքն իշխանություններին չօգնեց նույնիսկ հավաքների մարդաշատության հարցը լուծել. դրանց մասնակիցները գրեթե բացառապես մարզերից բերված պետական աշխատողներն էին: Այսինքն՝ գործ ունեինք վարչական ռեսուրսի տոտալ չարաշահման հետ: Այս փաստը կարո՞ղ է որևիցե տեսակի լեգիտիմություն հաղորդել Նիկոլի իշխանությանը,հատկյապես երբ հաշբվի ենք առնում, որ ազգաբնակչության կեսից ավելին այսօր կենտրոնացված է Երևանում: Ավելին՝ հայտարարելով, թե Նիկոլն ունի ընտրական լեգիտիմություն՝ այդ համոզման կրողները ջուր են լցնում Նիկոլի ջրաղացին՝ քաղաքական լեգիտիմության հարցը դարձելով խիստ հարաբերական, գնահատողական հասկացություն:

Մարուքյան Էդմոնը շարունակում է լիզել Նիկոլի կոշիկները

Պարզվում է՝ Նիկոլի նախկին դեսպան, իսկ այժմ նրա իսկ կողմից ընդդիմադիր դաշտ որպես ագենտ գործուղված Մարուքյան Էդմոնը որոշել է իրեն իրավունք վերապահել՝ խորհուրդներ տալու ընդդիմությանն ու Սրբազան շարժմանը: Ավելին՝ վերջին «լայվից» պարզ է դարձել, որ կլասիկ Էդմոնի հետույքը հատկապես երկու բանից է վառվել՝ Դատարանի կողմից երրորդ նախագահին արդարացնելու փաստից ու Սրբազան շարժման առաջնորդի հետ նրա ունեցած հանդիպումից: Էդմոնը, մասնավորևապես, հայտարարել է, թե Շարժումը մատաղ արվեց Սերժ Սարգսյանի տանը:

Էդմոնի լպրծունության մասին նոր չէ, որ պետք է հանրությունը տեղեկանա. սրա կաշին շատ ավելի լպրծուն է, քան ասենք Սևանի սիգինը, և այս մասին գիտեն բոլորը՝ անկախ քաղաքական հայացքներից:

Էդմոնը սրտացավությունից ելնելո՞վ է սկսել ընդդիմությանը խորհուրդներ տալ, Սերժ Սարգսյանին ու մյուսներին թիրախավորել, թե՞ Նիկոլի պատվերն է որոշել կատարել՝ վարկաբեկելու Սրբազան շարժումն ու այդպիսով, բնականաբար, նպաստելու Նիկոլի ամրապնդմանը:

Ակնհայտ է, որ եթե Էդմոնն իր երկրի համար սրտացավ լիներ ու լպրծուն մորթապաշտ չլիներ, Նիկոլի կողմից Արցախի վաճառքից հետո չէր գնա ու նրա մոտ դեսպան չէր բանի, իսկ հետո էլ նրա իսկ պատվերով գործից չէր դուրս գա ու դաշտը նման ձևով չէր պղտորի: Պղտորում է, քանի որ հասկանում է, որ Նիկոլի քաղաքական ոչնչացումը հղի է իր համար ճակատագրական հետևանքներով, ուստի հիմա փորձում է վարկաբեկել նրանց, ովքեր կարող են լուծել ու, անկասկած, լուծելու են Նիկոլի հարցերը: Էդմոնը հասկանում է, որ ինքը քաղաքական բորոտ է, և Նիկոլի վերջանալուց հետո ուղղակի ստիպված է լինելու լքել դաշտը կամ գուցե նաև արտագաղթել երկրից՝ Նիկոլի շնորհիվ կուտակածը վայելելու: Նա պարզապես չի ցանկանում փախստական դառնալ՝ նախընտրելով լիզել Նիկոլի կոշիկները,քան դրսևորել արժանապատվություն ու դաշտից հեռանալ:

Երվանդ Բոզոյանը Նիկոլի իշխանության «ջրաղացին ջուր է լցնում»

Քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանը հայտարարել է, թե Սերժ Սարգսյանի ընտրությունը երբեք չի համարվել լեգիտիմ, մինչդեռ Նիկոլն ընտրվել է թե՛ 2018-ին, թե՛ 2021-ին:

Ինչի՞ց սկսվեց Հայաստանի անկումը: Այն սկսվեց նախևառաջ 2018-ի իրադարձությունների լեգիտիմացմամբ և 2017-ին երկրում կայացած ընտրությունների պախարակմամբ՝ ընտրություններ, որոնք, ի դեպ, նորանկախ Հայասանի պատմության մեջ բացառիկ էին իրենց մաքրությամբ, և որոնց արդյունքերը կասկածի տակ չդրվեցին ո՛չ այն ժամանակվա ընդդիմության, ո՛չ էլ միջազգային հանրության կողմից՝ արժանանալով վերջինիս կողմից բարձր գնահատակնների:

Հարց է առաջանում՝ իսկ ո՞վ է սահմանում՝ ինչ չափանիշներով է որոշվում այս կամ այն քաղաքական գործչի ընտրության լեգիտիմության աստիճանը, կամ ինքն իրեն որպես այս իշխանություններին ընդդիմադիր ներկայացնող, իբր գաղափարական հակադրության մեջ գտնվող քաղաքագետն ինչպե՞ս կարող է փաստացի ողջունել 2018-ի «հեղափոխությունը», եթե հայտնի է, թե ինչի այն հանգեցրեց ընթացքում և ինչի կարող է հանգեցնել ամենավերջում: Իրականում Նիկոլը հենց Սահմանադրության կոպիտ ոտնահարմամբ վերցրեց իշխանությունը՝ իր իշխանության ողջ ընթաղցքում այդպես էլ հարգանք չդրսևորելով երկրի մայր օրենքի նկատմամբ: Հետևաբար՝ ի սկզբանե Սամանադրությունը ոտնահարած իշխանությունն ինպե՞ս կարող է հավակնել լեգիտիմության դափնիներին, իսկ դե յուրե ու դե ֆակտո լեգիտիմ իշխանությունը հայտարարվել ոչ լեգիտիմ ընտրված. 2017-ի ընտրություններին առասպելական Նիբիրուի բնակիչնե՞րն էին մասնկցել ու իշխանություն ձևավորել:

Հստակ է մեկ բան՝ նրանք, ովքեր ցայսօր էլ Նիկոլի վայ հեղափոխությունը համարում են լեգիտիմ, իշխանությունների «ջրաղացին ջուր լցնողներ են»: Չի կարող փողոցի օգնությամբ լեգիտիմ ընտրված իշխանությանը գահընկեց արած սուբյեկտը համարվել լեգիտիմ՝ անկախ նրանից, թե ինչ է դրա անունը, Նիկո՞լ, թե՞ ասենք Երվանդ Բոզոյան:

Կլասիկ Էդմոնը պատրաստվում է կյանքի կոչել Նիկոլի նոր պրոյեկտը

Ընդդիմությանն ու Սրբազան շարժումը վարկաբեկելուն զուգահեռ Նիկոլի ագենտ Մարուքյան Էդմոնը տեղեկացրել է, որ առաջիկայում պատրաստվում է ձևավորել մի «պլատֆորմ», նախաձեռնություն, որը մերժելու է համագործակցությունը թե՛ նախկին բոլոր իշխանությունների, թե՛ ՔՊ-ի հետ՝ համախմբելու իր «ուղիղ եթերը նայող» բոլոր մարդկանց: Էդմոնը վստահություն է հայտնել, որ իր տեսակետները կիսումեն հարյուր հազարավոր մարդիկ, իսկ ինքն էլ ընդամենը հնչեցնում է իր պես մտածողների ձայնը:

Պետք է հասկանալ, թե ինչ է անում Էդմոնը, որ, ըստ էության, Նիկոլի պատվերն է հենց հիմա կատարում: Վարկաբեկելով ընդդիմութանն ու Սրբազան շարժումը՝ նա հայտարարում է նոր՝ իբր երրորդ բևեռ ստեղծելու իր մտադրության մասին այն դեպքում, երբ բոլորին է հասկանալի, թե իրականում ինչի մասին է Էդմոնը խոսում. իշխանական պրոյեկտի հետ գործ ունենք, որի նպատակն է լինելու ընդդիմությունից ձայներ, ռեսուրս փախցնելն ու 2026-ի ընտրություններում ՔՊ-ի շանսերը մեծացնելը: Ավելին՝ սևացնելով իրական ընդդիմությանը՝ Նիկոլի պուճուր ագենտը հընթացս փորձում է լուծել նաև իր նեղանձնային խնդիրը. Էդմոնը դեռ հույս ունի՝ «ջրի երեսին մնալու» ու մի քիչ էլ հարստանալու՝ խաղալով Նիկոլի ու նրա դրսի տերերի կեղտոտ խաղը:

Մինչդեռ Էդմոնն իրականում քաղաքական բորոտ է, և դժվար է պատկերացնել, թե այդ ինչ կոնտինգենտ պետք է լինի, որ Նիկոլ-Էդմոն զույգի խաբեությանը տրվի: Վստահաբար Էդմոնին չի հաջողվելու կայացնել իր նոր ստեղծվելիք պլատֆորմը, քանի որ չի գտնվելու նորմալ մեկը, ով կհամաձայնի նրա հետ քաղաքական ճանապարհ անցնել. Էդմոնը փչացել է վաղուց, ուստի ոչ ոք չի ցանկանալու նրա հետ ճանապարհ անցնել՝ չկիսելու նրա իսկ տխուր ճակատագիրը:

Իսկ 2018-ին քանի՞ դաստակ էր կտրվել, կամ քանիսի՞ մատներն էին օդի մեջ պայթել

Երվանդ Բոզոյանը որպես չհաջողված, իրենց նպատակին չհասած ռեպրեսիաների օրինակ բերել է 2018-ին նախկին իշխանությունների կողմից հեղափոխության դեմ իբր ձեռնարկված ռեպրեսիաները՝ հայտարարելով, թե քանի որ այն ժամանակ կային հստակ նպատակ և դրան հասնելու հաջորդական քայլեր, ռեպրեսիաներն իրենց նպատակին չծառայեցին, իսկ քանի որ Արբազան շարժումը չունի հստակ նպատակ ու մշակված քայլեր, ռեպրեսիաներով հնարավոր եղավ այն ճնշել:

Նախ՝ սխալ է Շարժման մասին խոսել անցյալ ժամանակով, և բոլոր նրանք, ովքեր շտապում են այն մարած համարել, մի փոքր շտապում են: Մյուս կողմից՝ անհասկանալի է, թե ինչից ելնելով է Բոզոյանը հայտարարում, թե հեղափոխության ժամանակ իշխանություններն իբր ռեպրեսիաների էին դիմել, որոնք, սակայն, ազդեցություն չունեցան: Հարց՝ այն ժամանակ քանի՞ հոգու դաստակ էր փողոցում կտրվել, կամ քանիսի՞ մատներն էին պայթել, քանի՞ անգամ էին ուժայիններն անթույլատրելի զինատեսակներ կիրառել ցուցարարների դեմ և այլն: Այսօր մեկը ձայն է հանում, գնում-կանգնում է Հրապարակում, Նիկոլը մի թափից 20000 ոստիկան է կառավարության շենքի դիմաց կոնսոլիդացնում: Այն ժանանակ կա՞ր նման բան, այն ժամանակ Հայաստանը ոստիկանապետությո՞ւն էր, ավելի շատ ոստիկան կար, քան զինվո՞ր՝ բանակում:

Ընդհակառակը, այսօր շատերը նույն նախկին իշխանություններին են մեղադրում 2018-ին Ռադիոտան դուռն ազատորնե ջարդած Նիկոլի հանդեպ ոչ բավարար խստություն ցուցաբերելու համար: Հիմա մեկը կհամարձակվի՞ գնալ գոնե Ռադիոտան դռան շեմը ու ասենք գոռալ «Նիկոլ դավաճան»: Կարմիրբերետավորներն այնպես «կիլկա կանեն» այդ դժբախտին, որ քիչ չի թվա Բոզոյանին:

Սրբազան շարժումը ոչ թե մարել է, այլ փորձ է արվում նոր ստրատեգիա մշակել, որը կբացառի արնահեղությունը: Շարժման առաջնորդները հասկացել են, որ գործ ունեն մի գժի հետ, որը պատրաստ է հարյուրավորներին փողոցներում սպանել, բայց չլքել սեփական աթոռը. Նիոլը քարտ-բլանշ է ստացել Թուրքիայի շահերը Կովկասում սպասարկող արևմտյան ուժերից, ուստի ինչ կամենա, այն էլ անելու է՝ չմտածելով հետևանքների մասին: Նման դեպքում պատասխանատվությունը թերևս ընկնում է ընդդիմության վրա, որն էլ փորձելու է պայքարն այնպես կազմակերպել, որ Նիկոլի արյան ծարավը չհագենա:

Կլասիկ Էդմոնը մի բանից է շատ վառվում

Սրբազան շարժումը, Սերժ Սարգսյանին և մյուսներին թիրախաբվորելը Մարուքյան Էդմոնի պարագայում ունեն նաև խորը հոգեբանական-ենթագիտակցական դրդապատճառներ. Էդմոնը չար նախանձով է լցված Սրբազան շարժման հանդեպ այն պարզ պատճառով, որ այն, ըստ էության, կայացել է ու բռնել ժամանակի փորձությունը: Մինչդեռ Էդմոնը հասկանում է, որ եթե ինքը նույնիսկ «ոռով էլ բոմբ գցի», հրապարակներում մի 127 հոգուց ավել մարդ չի հավաքի, այդ 127 հոգու ճնշող մեծամասնությունն էլ ծանոթ-բարեկամ կլինի: Այս հանգամանքը Էդմոնի գանգուղեղում մութ զգացմունքներ է առաջացնում՝ ստիպելով է՛լ ավելի ժրաջանորեն կատարել Նիկոլի հրահանգը՝ սևացնելու, վարկաբեկելու ժողովրդական շարժումը:

Մինչդեռ նախանձի ու մաղձի փոխարեն Նիկոլի կլասիկ ագենտը պետք է վերլուծեր իր անհաջողության ու Սրբազան շարժման հաջողության նախապատճառները: Հուշենք Էդմոնին, որ իր անկման պատճառը նախևառաջ իր ով լինելն է. այս տարիների ընթացքում հազար ու մի «կաշի է փոխել» Էդմոնը, ինչի պատճառով այսօր ստիպված է գոյությունը քարշ տալ Նիկոլի ագենտի կարգավիճակում՝ հույսով, որ իր ստորությունեները կուրատորի կողմից կգնահատվեն, և վաղն ամեն ինչ լավ կլինի: Բայց թող ինքն իրեն իզուր չխափի. Ո՞վ է մինչև վերջ խերվել Նիկոլից, որ Էդմոնը խերվի:

Ի՞նչը ստիպեց Էդմոնին պատռել փոքրիկ հետույքը

Մարուքյան Էդմոնը, որպես իր կողմից Սրբազան շարժման փաստացի պախարակման ու մերժման հիմնավորում, ներկյայացրել է հատկապես Բագրատ Սրբազանի հանդիպումը երրորդ նախագահի հետ՝ հայտարարելով, թե դրանից հետո ինքը հասկացավ, որ բոլորը հավասար են, բայց կան ավելի հավասարներ:

Իսկ Էդմոնն ի՞նչ էր ակնկալում, Սրբազան շարժման առաջնորդը պետք է հյուրընկալվեր ի՞ր տանը, թե՞ Աշոտիկի: Ա՛յ այդ դեքում Էդմոնը սեփական հեռախոսի տեսախցիկի առջև կսկսեր փառաբանել Սրբազանին ու գովեստի խոսքեր շռայլել Շարժման հասցեին, բայց ոչ միայն այն պատճառով, որ Սրբազանի հետ հանդիպումը նրան ահավոր կշոյեր ու կընդգծեր իր չեղած կարևորությունը, այլև՝ այն, որ դա իսկապես կլիներ շարժման վերջը:

Էդմոնը վառված է Սարգսյան-Սրբազան հանդիպումից հատկապես այն պատճառով, որ այդ հանդիպումը միայն ամրապնդել է Շարժումը, իսկ Շարժման ամրապնդումը հավասարազոր է Նիկոլի քաղաքական վախճանին: Միով բանիվ՝ Նիկոլն ուղղակի պատվեր է իջեցրել Էդմոնին՝ ցինիկաբար վարկաբեկելու Շարժումը հենց այդ հանդիպումից հետո, քանի որ գիտի Սերժ Սարգսյանի թափն ու Շարժման իրական պոտենցիալը: Ահա սա է պատճառը, որ կլասիկ Էդմոնը որոշել է նման ամոթալի կերպով վարվել սեփական հեռախոսի տեսախցիկի հետ՝ ի տես ալամ-աշխարհի պատռելով փոքրիկ հետույքը