Արևմուտքը կարող է պայթեցնել տարածաշրջանը

«Ամերիկայի ձայն»-ին տված հարցազրույցում Մինսկի խմբի ամերիկացի նախկին համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքը կարևոր հայտարարություններ է արել՝ նկատի ունենալով հատկապես այն լարված իրավիճակը, որ այժմ տիրում է տարածաշրջանում, երբ վերլուծաբաններն ու ռազմական փորձագետները գուժում են անխուսափելի նոր պատերազմ հենց այս ձմռանը:

Խոսելով արցախյան հակամարտության ներկա փուլի ու խաղաղության կամ պատերազմի հնարավորությունների մասին՝ Ուորլիքը, ըստ էության, սահմանել է խաղաղության գինը՝ հայտարարելով, որ հայ-ադրբեջանական կարգավորմամբ զբաղվելը պետք է պարտավորություն դառնա ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի համար, քանի որ հակառակ դեպքում կլինի վերադարձ ռազմական հակամարտությանը: «Իհարկե, ռուսական կողմը չպետք է վերահսկի գործընթացը, այլ պետք է լինի գործընթացի մասնակից տարածաշրջանի մյուս երկրների հետ մեկտեղ»,- ասել է նախկին համանախագահը՝ հավելելով՝ Թուրքիան կարող է շատ օգտակար դեր խաղալ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հակամարտության երկարատև կարգավորմանը հասնելու հարցում:

Ուորլիքը կարևոր շեշտադրումներ է արել, որոնք բացահայտում են ԱՄՆ-ի տարածաշրջանային քաղաքականության էությունն ու նպատակները: Նախ՝ խոսելով Արևմուտքի պարտավորության մասին՝ չդադարելու զբաղվել հիմնախնդրով՝ Ուորլիքը ներկայացրել է Արևմուտքի՝ տարածաշրջանային պրոցեսների վրա ունեցած ազդեցութան թուլացման անխուսափելի հետևանքը՝ պատերազմ՝ դրանով դիվանագիտորեն ակնարկելով կամ սպառնալով, թե ինչի կարող է հանգեցնել արևմտյան ջանքերի առհամարհումը հակամարտող կողմերին:

Այնուհետև Ռուսաստանին վերաբերող հատվածում Ուորլիքը գծել է այն գիծը, որն արևմուտքը ներկել է կարմիրով՝ սահմանափակելու Մոսկվայի ազդեցությունը Կովկասում. եթե Հայաստանն ու Ադրբեջանը տրվեն գայթակղությանը՝ խաղալու Մոսկվայի խաղը՝գերապատվություն տալով նրա միջնորդական ջանքերին՝ հակառակ արևմտյան շահերի, ապա այդ դեպքում նույնպես խաղը կարող է արյունոտ վերջաբան ունենալ:

Բայց ամենահետաքրքիրը Թուրքիային առնչվող հատվածն է. ամերիկացի նակին համանախագահը փաստացի Թուրքիային հռչակել է՝ անփոխարինելի միջնորդ հայ-ադբեջանական հարաբերությունների կարգավորման խնդրում՝ Անկարային հակադրելով Մոսկվային: Սյսինքն՝ որպես տարածաշրջանում կայունության ապահովման երաշխիք ԱՄՆ-ն տեսնում է Անդրկովկասում Թուքիայի ազդեցության մեծացումը: Պետք է արձանագրել, որ դատելով Ուորլիքի այս խոսքերից՝ Վաշինգտոնի ու Անկարայի տեսակետներն այս խնդրում ամբողջովին նույնական են:

Խաբեբա ծերուկը

ՔՊ-ական Ասլանյան Հակոբը հերթական մարազմն է դուրս տվել՝ ասելով.«Մենք տարածքի մասին պետք է չխոսանք, մենք պետք է խոսանք Լեռնաին Ղարաբաղի ազատ ինքնորոշման մասին»:Լրագրողի նկատառմանը, որ Հայաստանը 30 տարի է՝ այդ մասին է խոսում, խաբեբա ծերունին հակաճառել է.«Չէր խոսացել: 30 տարի Լեռնային Ղարավաղի մասին են խոսել, Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի մասին չեն մտածել…»:

Սովորաբար, ընդունված է կարծել, որ տարիները մարդուն իմաստացնում են, բայց այս մուտանտի դեպքում, փաստորեն, տարիները միայն «էծցրել են»՝ հիպոթալամուսում գորշ նյութ չթողնելով:

ՔՊ-ականը ոչ միայն ստորաբար կեղծել է այն բանակցային ժառանգության էությունը, որ բաժին է հասել Նիկոլին, և որի հիմքը Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի անձեռնմխելիությունն էր, այլև ստեղծել է տպավարություն, որ իրենք՝ ՔՊ-ական իշխանությունները, իբր շահեկանորեն տարբերվելով նախորդ իշխանություններից, կպած առաջ են տանում ինքնորոշման իրավունքի հարցը:

Ասլանյան Հակոբը գոնե «տելվիզոր» նայում է: Փաստն այն է, որ վերջին փաստաթղթերում, հայտարարւոթյուններում նույնիսկ «Լեռնային Ղարաբաղ» անունը չի նշվում՝ է՛լ չասած ինքնորոշման իրավունքի մասին չեղած հիշատակումների մասին: Եթե Նիկոլը լավն է, ապա ինչո՞ւ Արցախի ժողովրդի գոնե ինքնորոշման իրավունքի դրույթի մասին մի տառ անգամ չկա ո՛չ Եվրոպայում, ո՛չ էլ ՌԴ հովանու ներքո անցկացվող բանակցային փաստաթղթերում կամ հայտարարություններում: Նույնիսկ մշակութային կամ այլ տիպի ցածր ինքնավարության վերաբերյալ հիշատակումներ չկան ներկա փուլում, քանի որ Ալիևը հայտարարում է, որ նույնիսկ «Լեռնային Ղարաբաղ» անվամբ միավոր չկա Ադրբեջանում, հայերն ընդամենն ազգային փոքրամասնություն են՝ Ադրբեջանի կազմում, իսկ Նիկոլն էլ, բնականբար, լուռ սատարում է իր ազերի տիրոջը՝ աչքերը մանթոյից կամ հաճույքից կլորացնելով:

Ալխասի ծամոնը

Տեսախցիկները ֆիքսել են, թե ինչպես է ԱԺ պետաիրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովում ՔՊ-ական Ղազարյան Ալխասը, մաստակ ծամելով, որպես հարակից զեկուցող ներկայացնում պետական ռեգիստրի ծառայությունների հասանելիության և արդիականացման վերաբերյալ օրենքի նախագիծը:

Խայտառակ տեսարանը, որը հավերժացրել են տեսախցիկների օբյեկտիվները, չափազանց բնութագրական է մերօրյա Հայաստանի իշխանական վերնախավի աշխատելաոճի մասին իրական պատկերացում կազմելու առումով: Ա՛յ հենց մաստակ լմլմացնելով էլ երկիր են կառավարում,իսկ ավելի ճիշտ հերն անիծում. Ալխասի մաստակը կարելի է համարել յուրատեսակ խորհրդանիշ այն աշխատելաոճի ու մթնոլորտի, որ ընդհանուր առմամբ այսօր բնորոշ է ոչ միայն Նիկոլին, այլև ողջ պետական համակարգին, ինչի հետևանքով է, որ Հայաստանը զրոյացրել է իր սուբյեկտայնությունը, անվտանգային համակարգը վարի է գնացել, կորցրել ենք հայրենքի մի մասը, մյուսն էլ շուտով պատրաստվում ենք թուրքերին զոհաբերել:

ՔՊ-ն այդպես էլ իշխանություն չդարձավ, ինչպես Նիկոլը՝ պետական գործիչ: Սրանք մնացել են նույն ասֆալտներին փռվողներն ու սորսածին ակտիվիստները 2018-ի հեղափոխության՝ չկարողանալով մարսել այն նոր ստատուսը, որին արժանացել են Նիկոլի արկածախնդրությամբ:

Լավա փուչիկ չի արել…

Նիկոլն ասել է՝ ինչպես շարժել Գռզոյի նախանձը

Հենվելով վերջին վիճակագրական տվյալների վրա և արձանագրևելով այն դառը ճշմարտությունը, որ Հայաստանում աղքատությունը միայն խորանում է՝ Նիկոլը Կառավարության նիստում արել է իր գլխավոր եզրահանգումը՝ասելով.«Ծայրահեղ աղքատության աճ ունենք: Այն հաղթահարելու միակ միջոցը աշխատելն է. աղքատությունը հաղթահարելու այլ տարբերակ չկա»: Միաժամանակ Նիկոլը հայտարարել է, թե Հայաստանում գործազրկությունը «պատմականորեն» նվազագույն աստիճանի է հասել: Ըստ Նիկոլի՝ մասնավոր սեկտորն ունի աշխատող գտնելու պրոբլեմ:

Նիկոլը մոռացել է ևս մեկ կարևոր ցուցանիշ հրապարակել, որի ֆոնին է՛լ ավելի արտահայտիչ կլիներ այն դառն իրականությունը, որում հայտնվել է երկիրը. հասարակության աղքատացման հետ մեկտեղ շեշտակիորեն բարձրանում է ՔՊ-ականների ու նրանց կոշիկները լիզող չինովնիկների սոցիալական մակարդակը՝ իսկապես գերազանցելով պատմական մաքսիմումը: Այսինքն՝ բնակչությունն աղքատանում է, նիկոլականները՝ ծաղկում՝ ի հաշիվ աղքատացող բնակչության կողմից մուծվող հարկեի ու տուրքերի:

Մյուս կողմից՝ ուշագրավ է ստացվել Նիկոլի ինքնաարդարացումը՝ աշխատատեղերի տոտալ ավելցուկի ու ծույլերի մասին պատմված հեքիաթ-առակի տեսքով:Փաստորեն՝ Նիկոլը պնդում է, որ ոմն ալկաշ այնքան արդյունավետորեն է աշխատում ու ծաղկեցնում էկոնոմիկան, որ խեղճ գործատուները, սեփական բիզնեսների բումի ձեռքը կրակն ընկած, չեն կարողանում աշխատակիցներ գտնել ու վերջ տալ աղքատությանը: Չեն կարողանում, քանզի մարդիկ ծույլ են, աշխատել չեն սիրում, իսկ ա՛յ եթե սիրեին, կհասնեին Գռզոյի կենսամակարդակին. ուզո՞ւմ եք, որ Գռզոն ձեզ նախանձի, աշխատեք:

Մի ժամանակ էլ Նիկոլը հայտարարում էր, թե Հայաստանում չկա աղքատություն, քանզի աղքատությունը մարդկանց գլուխներում է: Հիմա էլ մոտավորապես նույն բանն է ասում՝ առանց անատոմիական մանրամսնությունների՝ դրանով ոչ միայն աղավաղելով իրականությունն ու ի ցույց դնելով իր իրական երեսը, այլև թերևս խեղաթյուրելով հայ ժողվորդի իրական նկարագիրը՝ աշխատասիրությունն ու «քարից հաց քամելու» բացառիկ ունակությունը:

Ալենի արկածները

Հայաստանի «թիվ մեկ ֆուտբոլասերը» իր խոժոռած մռութն է Կատարի ստադիոնից ի ցույց դրել աշխարհին՝ «ջիջիլ գցելով» յուր չուզողներին. Ալենին բախտ է վիճակվել աշխարհի խաղերին հետևելու հենց ստադիոնից:

Ալենը, անշուշտ, կայֆեր-կայծերի արժեքն իմացող, սեփական հաճույքներն ամեն ինչից վեր դասող ՔՊ-ականներից է, որ պատրաստ է հարկ եղած դեպքում մի ամբողջ աշխարհ անցնել՝ բավարարելու սեփական ցանկությունները: Օրինակ՝ երազո՞ւմ էր համազգային ողբի ֆոնին հունական կղզիներում Հրաչիկի ու մյուսների հետ կայֆեր վայելելու մասին, մարդն արեց ու հետո կանգնեց ու լրատվամիջոցներին հաթաթա տվեց, թե իր անձնական կյանքը չի պատրաստվում որևէ մեկի հետ քննարկել: Նույն պատմությունն էլ հիմա է կրկնվում ուղղակի այլ աշխարհագրութամբ ու մի փոքր այլ ձևաչափով:

Սրանք թքած ունեն բոլորի վրա, բայց հատկապես սեփական ընտրազանգվածի: Ալենների համար միևնույնն է՝ ով ինչ կմտածի կամ ինչպես կգնահատի. սովորական «գաստրալյորներ» են, ոչինչ ավելի:

Իհարկե, չի կարելի պնդել, որ աշխարհի մյուս երկրների ղեկավարները կամ բարձրաստիճան չինովնիկները ասկետներին հատուկ զուսպ կենցաղավարության սիրահարներ են, քանզի կյանքի կռվի իմաստը շատերի համար հենց հաճույքներն են, բայց նրանք գոնե այնքան խելք ու շնորհք ունեն, որ իրենց կայֆերը թաքուն են անում՝ աչք չծակելու, այնինչ սրանք դրա շնորհքն էլ չունեն՝ նախընտրելով ամեն անգամ ուղիղ եթերում բռնաբարել սեփական հեռոխոսի օբյեկտիվը:

Դումանյան Վահրամը թքած ունի

Ինչպես հայտնի է, այս օրերերին բավական մեծ աղմուկ է բարձրացել՝ կապված ամանորյա միջոցառումների կազմակերպիչների կողմից Կառավարության շենքին, Պատմության թանգարանի շենքին և այլ կից պատմական հուշարձաններին հասցվող վնասի հետ, երբ քաղաքը լուսավորելու հետևանքով, փաստորեն, անդառնալի վնաս է հասցվում շենքերին, որը, ըստ մասնագետների, պրակտիկորեն չվերականգնվող է:

ԿԳՄՍ նախարար Դումանյան Վահրամն է արձագանքել այդ մտահոգություններին՝ ասելով. «Այս ամենը ժամանակավոր երևույթ է, այնպես որ՝ ժամանակավոր զարդարանքների համար նախարարությունը հատուկ գիտամեթոդական նիստով դա չի քննարկվում, իսկ քաղաքապետարանը պարտավորված է, և վստահ եմ, որ կանի, կվերակագնի։ Կլինի ճաք, կլինի անցք, քաղաքապետարանը կվերականգնի»:

Առաջին անգա՞մ է Հայաստանը Նոր տարի նշում: Մարդկության հետ եկել, մարդկության հետ էլ գնալու է այդ տոնը, և դժվար է մտաբերել, թե է՛լ որ իշխանությունների օրոք է, որ տոնախմբության անվան տակ քաղաքապետարանը նման մասշտաբների վնաս է հասցրել քաղաքին՝ փորձելով իբր լուսավորել քաղաքը: Ընդ որում՝ ի տարբերություն նախորդ տարիների արդեն երկու տարի է՝ ո՛չ քաղաքի, ո՛չ էլ երկրի տրամադրությունը բնավ տոնական չէ այն ամենի պատճառով, ինչ որ Նիկոլը բերեց երկրի գլխին:

Դումանյան Վահրամի համար, իհարկե, ամեն ինչ ժանանակավոր է, նրա համար չկան հավերժական արժեքներ, ու քանի որ չկան, չկա և դրանց համար անհանգստանալու անհրաժեշտություն, չկա անհրաժեշտություն ինչ-որ բան քննարկելու, գնահատելու ու հետո միայն իրագործելու: Ի՞նչ կարևոր է, թե վահրամդումանյաններից հետո ինչ կլինի քաղաքի ու երկրի հետ. կարևորը ներկան է, իրենց փորն ու աթոռը:

Հաստատ Ավինյան Տիկոյի տխմար մտահղացումն է. չիմանալով՝ է՛լ ինչ անի, որ ժամանակից շուտ սկսած քարոզարշավն իր հաղթական ավարտին հասցնի, ընկել է շենք-շինությունների ջանին:

Լավրովը բացահայտեց Նիկոլի դավաճանությունը

Առցանց ասուլիսի ժամանակ ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը հանդես է եկել բավական կարևոր բացահայտումներով, որոնք լույս են սփռում վերջին շրջանում ընթացող հայ-ադրբեջանական բանակցությունների բովանդակության ու հակամարտության կարգավորման հնարավոր սցենարներին առնչվող հարցի վրա: Նասնավորապես՝ արձանագրելով, որ Մոսվան ի սկզբանե հանդես էր գալիս Արցախի կարգավիճակի վերավերյալ հարցի հետաձգման օգտին՝ Լավրովը փաստացի հայտարարել է, որ Նիկոլն իրենց կանգնեցրել է փաստի առաջ. Պրահայում անցկացված բանակցությունները փչացրել են ամեն ինչ: «ՌԴ-ն ուզում էր ԼՂ հարցը թողնել ապագային, սակայն Փաշինյանը Պրահայից բերեց այլ փաստաթուղթ»,-մասնավորապես՝ ասել է Լավրովը՝ նկատելով, որ հայերը վերջերս խոսում են ոչ թե ԼՂ կարգավիճակի, այլ իրավունքների մասին՝հղում կատարելով Ալմա-Աթային, ուստի, եթե դա է խնդիրը, ապա Բաքուն պատրաստ է Ղարաբաղի հայերին տրամադրել այն իրավունքները, որոնք ունեն Ադրբեջանի մյուս քաղաքացիները:

«Թարգմնանաբար» Լավրովն ասում է հետևյալը՝ ես՝ ձեզ համար, դուք՝ ո՞ւմ համար: Եվ իսկապես շատ խելք պետք չէ ունենալ՝ արձանագրելու, որ նույնիսկ այս վիճակում ԼՂ խնդրի կարգավորման ռուսական տարբերակը շատ ավելի հայանպաստ կլիներ, քան այն, ինչ բանակցվել ու հաստատվել է Պրահայում, երբ փաստացի կյանքի են կոչվել Իլհամի բոլոր երազանքները՝ փակելով ԼՂ կարգավիճակի հարցը:

Թե ինչու է Նիկոլը պարում Արևմուտքի դուդուկի տակ, իհարկե, Մոսկվայում շատ լավ հասկանում են. Հայաստանն ինքնասպանության տանելով՝ Նիկոլը լուծում է Կովկասը Թուրքերին հանձնելու հարցը՝ ծրագիր, որ գծագրվել է Արևմուտքում, և որի թիրախը հենց Ռուսաստանն է: Հարց է առաջանում՝ գոնե առերևութաբար չընդդիմանալով արցախահայությանը թալիշների կարգավիճակին իջեցնելու արևմտյան պլաններին՝ Մոսկվան հաշվարկե՞լ է դրանից բխող հետևանքները, թե՞ հիմա Մոսկվայի խնդիրները շատ ավելի գլոբալ են ու թույլ չեն տալիս՝շատ խորանալու ստեղծված իրավիճակի նյուանսներում: Իսկ միգուցե Մոսկվան կո՞ղմ է Արցախի խնդիրը դիտարկել մերձդնեստրյան բանաձևով՝ բնավ դեմ չլինելով հարցի լուծման նման սցենարին:

Մոսկվայի խնդին այն է,որ Կովկասի խաղն իրականում շատ ավելի գլոբալ է, իսկ Արևմուտքի ջանքերը՝զրոյացնելու Արցախի սուբյեկտայնությունը, նպատակ ունեն՝ ոչ թե Արցախից Մերձ Դնեստր սարքելու, որտեղ, ինչպես հայտնի է, տեղակայված են ռուսական զորքերը, այլ ռուս խաղաղապահների ոտքերի տակից հողը տանելու, իսկ եթե հանկարծ այնպես ստացվի, որ Մոսկվան կարողանա սեպարատ պայմանավորվածության հասնել Ալիևի հետ այդ հարցում, ապա անմիջապես մեջտեղ կհանեն Արցախի անկախության ճանաչման կամ ասենք Ալիևի պատերազմական հանցագործություններին առնչվող հարցերը՝ անմիջապես հայասիրության դիմակը քաշելով երեսներին:

Արցախի կամ Հայաստանի հարցը հակամարտող աշխարհում այլևս գլոբալ աշխարհաքաղաքական խաղի մի մասն է դարձել, ինչն է՛լ ավելի մշուշոտ է դարձնում դրա վերջնական լուծման հեռանկարները՝ հատկապես նկատի ունենալով թուրք-ադրբեջանական տանդեմի բացված ախորժակն ու Իրանի շուրջ խմորվող վտանգավոր պրոցեսները:

Անդոնի սիրածակը

ԱԺ Պաշտպանության և անվտանգության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նիստում Անդոնն ընկել է էքստազի մեջ՝ ուրախությունից «թռչկոտելով», ինչ է թե մի քանի ընդդիմադիր պատգամավոր իրենց մասնակցությունն են բերել զինվորականության ատեստավորմանն առնչվող հարցերի քննարկմանը: «Հազի՜վ ենք կարոտներս առնում, գնալ չկա՛», «Խնդիրներին պրոֆեսիոնալ մոտեցում եք տալիս», «Ձեր ներկայությունը շա՜տ լավ ա մեր աշխատանքի որակի բարելավման համար» արտահայտություններով Անդոնը շտապել է շոյել ընդդիմադիրների ինքնասիրությունը՝ ինքն իրեն չնմանվելով:

Անմիջապես բնական հարց է առաջանում՝ ի՞նչն է ստիպել Անդոնին նման սիրո խոստովանությամբ հանդես գալ, ի՞նչն է ստպել Անդոնին ոչ միայն հանդուրժել ընդդիմադիրների քննադատությունները, այլև վայելել նրանց ներկայության ամեն մի պահը:

Պատասխանը շատ պարզ է. իշխանություններն ուրախությունից չգիտեն՝ ինչ անեն՝ կապված ընդդիմության՝ ԱԺ վերադարձի հետ: Ինչո՞ւ, քանի որ խնդիր ունեն նույնիսկ ոչ այնքան ներքին լսարանին, որքան դրսին ապացուցելու, որ իրենք դեմոկրատներ են, իսկ նոր Հայաստանի քաղաքական համակարգն էլ ոչ մի կապ չունի Հյուսիսային Կորեայի քաղաքական սիստեմի հետ: Ասել կուզի՝ իշխանությունների համար տիտղոսային ընդդիմությունից բխում է ոչ թե վտանգ, այլ նույնիսկ օգուտ, քանզի նրանց խորհրդարանական ներկայությունը, ըստ ՔՊ-ականների, փաստում է այն ժողովրդավարության բաստիոնի գոյությունը, որի մասին պարբերաբար այստեղ, այնտեղ և ամենուր բարբաջում է Նիկոլը:

Երկրի համար ճակատագրական այս օրերին նույնիսկ Նիկոլի պես աներես մեկը չի կարողանում միայնակ կրել ծանր բեռի ողջ պատասխանատվությունը՝ կամենալով շառը գցել նաև ընդդիմությանը:

Կոմպլեքսներից զուրկ DJ-ը

Նիկոլի անձնական դիջեյը ԱԺ-ում հայտարարել է, թե իրենց քաղաքական թիմը՝ Նիկոլի գլխավորությամբ, սեփական սխալների ընդունման հարցում չունի կոմպլեքսներ: «Ես կարծում եմ՝ ամոթ չի ընդունել քո սխալները, ինձ թվում ա՝ ամոթ ա շարունակ դասեր չքաղել էդ դասերից և շարունակել սխալվել…»,-մասնավորապես՝ հայտարարել է Աղաջանյայն Էդիկը:

DJ Էդոն հերթական անգամ իրականությունը գունազարդել է իրեն հաճելի գույներով՝ խեղաթյուրելով Նիկոլի քառամյա կառավարման իրական պատկերը. Նիկոլն ու թիմը ոչ միայն չեն խոստովանում իրենց «պրավալը»՝ շարունակելով տզրուկի պես ծծել հայ ժողովրդի արյունը, այլև իրենց անցած ուղուց ոչ մի հետևություն չեն անում՝ «Թիվ մեկ պատասխանատուն եմ, բայց թիվ մեկ մեղավո՞րն եմ» նիկոլական հետպատերազմյան հայտնի հարցադրման սկզբունքով: Ի գիտություն DJ-ի՝սեփական սխալների ընդունման ողջ իմաստն ու նպատակը դրանք շտկելու կամք ցուցաբերելն է, իսկ եթե դա տեղի չի ունենում, ապա առաջանում է չափազանց ողբերգական պատկեր, այսինքն՝ այն, ինչինին ականատես ենք դառնում բոլորս ռեալ ժամանակում:

Փաստն այն է, որ Նիկոլն ու թիմը ոչ մի դաս էլ չեն քաղել, որևիցե հետևություն չեն արել իրենց ազգակործան սխալներից, իսկ դրա ապացույցը առնվազը վերջին երկու տարում Հայաստանի ու Արցախի շարունակական ոչնչացումն ու ազգի գահավիժումն է բոլոր ուղղություներով:

Չեն էլ անելու, քանզի իշխանությունը վերցրել են՝ ոչ թե ինչ-որ հետևություններ անելու, այլ թուրքական ծրագիրը մանրակրկտորեն իրագործելու՝ ծրագիր, որը բացառում է կովկասյան տարածաշրջանում հայկական էթնոսի ֆիզիկական գոյությունը:

«Անանսիտը»

Խաչատրյան Վիգենը հայտարարել է, թե մեր առավելությունն այն է, որ Հայաստանի իշխանությունները, քանի որ օրինական են, ընտրված են, գուցե ոչ արդյունավետ, գուցե ոչ ցանկալի ծավալներով, գուցե ոչ ակնկալվող հաջողություններով, բայց, այնուամենայնիվ, սպասարկում են Հայաստանի շահերը և որևիցե զիջում չեն անում Հայաստանում գործող այն ուժերին, որոնք սպասարկում են այլ պետության շահեր: «Սա է, որ հնարավորություն է տալիս Ֆրանսիային, ընդունենք՝ ներքին պալատին, կոչ անել կառավարությանը ռազմական օգնություն ցույց տալ Հայաստանին, սա է պաճառը, որ նույն Ադրբեջանը փորձում է կոշտ դիրքերից խոսել և տապալել բանակցությունների քաղաքակիրթ ձևը, որովհետև նա այնտեղ պարտված է՝ մեծ հաշվով, որովհետև սեղանին դրվում է կոնկրետ տրամաբանական լուծումներ…»,- լոպազացել է Վիգենը:

Վիգենի հայտարարություններն օնանզիմի են նման, որի նպատակը սեփական երևակայության միջոցով հանրության ցանկությունների բավարարումն է: Վիգենը տեղյա՞կ է, թե այսպես կոչված խաղաղության պայմանագրի որ տարբերակն է դրված Երևանի սեղանին, որ տարբերակի տակ է Նիկոլը ստորագրել՝ Ալիևի հետ ձեռք ձեռքի բռնած, կամ ինչ էր խոսում Լավրովն առցանց իր ասուլիսում՝ հեգնելով Նիկոլին: Արցախի ոչնչացումն ու արցախցիների թալիշացումը ի՞նչ կապ կարող են ունենալ հայկակական շահի հետ. Ալիևն ու Նիկոլը լսել անգամ չեն ուզում «Արցախ» կամ «ինքնորոշում» բառերը՝ պատրաստ ստորագրել ցանկացածի դեմ տված թղթի տակ, որը կերաշխավորի Իլհամի երկնագույն երազանքների ի կատար ածվելը:

Փաստն այն է, որ Նիկոլի ընտրված լինելու կեղծ հանգամանքը (այդպես էլ պարզ չդարձավ՝ ինչու ընտրությունների օրը տարան որոշ մարզային բնակավայրերի ու քաղաքների լույսերը…) օգտագործվեց ոչ թե Հայաստանի, այլ օտարների կողմից՝ առաջ բրդելու մաքսիմալ ոչ հայանպաստ ձևակերպումներ պարունակող այն դրույթները, որոնց տակ հնազանդորեն ստորագրեց Պրահայում Նիկոլը՝ Սոչիում փաստի առաջ կանգնեցնելով «մնագաուվաժայեմի» Վլադիմիր Պուտինին, ինչի մասին, ի դեպ, խոսեց նաև Լավրովը՝ պատռելով Նիկոլի դիմակը:

Ինչ վերաբերում է Ֆրանսիայի հայամնպաստ ժեստին, ապա եթե նույնիսկ Հայաստանի ղեկավարի դերում լիներ ոչ թե Նիկոլը, այլ ասենք որևիցե օրանգուտան, Ֆրանսիան այդ ժեստն անելու էր՝ժեստ,որը վերջին հաշվով ծառայեցվելու է ոչ թե Հայաստանի,այլ Ֆրանսիայի շահերին՝ կախված Փարիզի աշխարհաքաղաքական ու աշխարհատնտեսական հետարքրություններից ու առաջնահերթություններից. Նիկոլի դերակատարությունը կատարվածում պրակտիկորեն զրոյական է:

Եթե կա այս երկրում մի ուժ, որն իսկապես սպասարկում է այլ պետության կամ այլ ուժերի շահեր, ապա դա ՔՊ-ական իշխանությունն է՝ յուր մանր ու մեծ մանկլավիկներով. 4 տարում չտեսանք մի դրվագ,որ կապացուցեր հակառակը:

Եղոյան Արմանը՝ Նիկոլի սև խոռոչում

Ուղեղային լայն հնարավորություններով բնավ չփայլող ՔՊ-ական Եղոյան Արմանն ԱԺ-ում յուրատեսակ ուլտիմատում է առաջ քաշել՝ հոխորտալով, որ եթե ընդդիմությունը գա ու ներողություն խնդրի Նիկոլին ժամանակին «Արցախը Հայաստան է, և վե՛րջ» ասելու համար մեղադրելու համար, ապա ինքը կողմ կքվեարկի ընդդիմության նախագծին, քանի որ ընդդիմության նախագիծը կառուցված է այն նույն տրամաբանության ու թեզի վրա, որը ժամանակին Նիկոլը հնչեցրել է ու դրա համար ցայսօր դատափետվում է՝ մեղադրվելով պատերազմ հրահրելու համար:

Եղոյան Արմանը ինքն իրեն կորցրել է ժամանակի ու տարածության մեջ՝ ընկնելով Նիկոլի սև խոռոչը: Նա դեռևս չի կարողացել գլուխը մտցնել այն պարզ իրողությունը, որ Նիկոլի հասցեին ցայսօր հնչող մեղադրանքները միագամայն տեղին են նախ՝ այն պատճառով, որ «Արցախը Հայաստան է, և վե՛րջ»-ը Նիկոլը հնչեցրել էր ոչ տեղին ու ժամանակին՝ նկատի ունենալով բանակցային պրոցեսի 2020-ի հանգրվանի առանձնահատկություններն ու ընդհանուր մթնոլորտը, ապա՝ այն պարզ պատճառով, որ և՛ պատերազմի ժամանակ, և՛ դրանից հետո Նիկոլը հասցրեց ապացուցել իր այդ արտահայտության իրական նպատակն ու բնույթը՝ գործնականում դրսևորելով դրա հիմքում ընկած փիլիսոփայությունը չկիսող վայ գործչի վարքագիծ: Ավելին՝ չլիներ այդ վարքագիծը, ընդդիմությունն այսօր խորհրդարանում նախագիծ չէր ներկայացնի, չէր պարտադրի ՔՊ-ականներին միանշանակ դիքրորոշում արտահայտել Արցախի մասին:

«Արցախը Հայաստան է, և վե՛րջ» ասելով չէ, որ Ալիևը կամ աշխարհը ճանաչելու էին Արցախի սուբյեկտայնությունը կամ դրա ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը. դա տեղի էր ունենալու հայկական կողմի հավասարակշռված ու ոսկերչական ճշգրտությամբ վարվող դիվանագիտական պայքարի արդյունքում, իսկ եթե նույանիսկ մեզ չհաջողվեր կորզել մաքսիմումը, ապա ցանկացած դեպում Հայաստանը կկարողանար խուսափել աղետից՝ թեկուզ համաձայնվելով 5+2 տարբերակին, որը ներկայիս ողբերգության ֆոնին անիրական վայելք է թվում:

Նիկոլն էլ հո խոստովանե՞լ է, որ ուներ հնարավորություն՝ պատերազմի փոխարեն ընտրելու փոխզիջումային լուծման տարբերակը, բայց չգնաց դրան՝ նախընտրելով նախճիրն ու համաշխարհային մասշտաբի խայտառակությունը զուտ այն պատճառով, որ ասենք Նազարյայ Լենային ոչ ոք չմեղադրեր հողերը տալու համար…

Ձմեռ պապին

Փորձելով ինչ-որ կերպ արդարացնել Երևանի պատմամշակութային արժեք ունեցող շինությունների վնասման գնով կատարվող աշխատանքները՝ լուսավորելու, իբր տոնական տրամադրություն հաղորդելու քաղաքին՝ Ավինյան Տիկոն ասել է.«Մենք տևական ժամանակ է՝ քաղաքում չունենք տոնական տրամադրություն, և կարծում եմ, որ ինքներս մեզ, մեր երեխաներին պարտք ունենք՝ վերադարձնելու տոնական տրամադրությունը»:

Ավինյան Տիկոյի ճակատագրական սխալը տվյալ պարագայում այն է, որ քաղաքապետացուն կարծում է, թե Երևանին, երևանցիներին կամ առհասարակ երկրին տոնական տրամադրություն կարելի կլինի հաղորդել ընդամենը ինչ-որ լույսեր վառելով, քաղաքը տոնական լուսավորելով կամ տոնածառը շքեղ զարդարելով: Իրականությունն այն է, որ Ավինյան Տիկոն ինչ էլ անի, որքան էլ փող ծախսի կամ Հանրապետության հրապարակը լուսավառ դարձնի, ազգաբնակչության հիմնական մասի մոտ տոնական տրամադրություն չի լինելու, քանի որ երկրի ընդհանուր վիճակը տոնական տրամադրության տեղ չի թողնում. Հայաստանը ներսից ու դրսից աղետի մեջ է, ի՞նչ տոնական տրամադրության մասին կարող է խոսք լինել:

Հաասարակական միակ սեգմենտը, որի համար իսկապես ամեն օրն էլ տոնական է, ՔՊ-ականներն են ու նրանց հարող շերտը: Ա՛յ սրանց համար ամեն օրն էլ Նոր տարի է, ամեն օր՝ ուրախություն ու խինդ: Իսկ ինչո՞ւ չուրախանան, եթե դեռ մինչև երեկ սիգարետի փող անգամ չունեին, իսկ ահա այսօր դարձել են նորաթուխ միլիոնատերեր:

Դավոյան Արփիի այլասերությունը

Պատասխանելով հարցին՝ ինչո՞ւ իրենց կողմից այդքան քննադատված «կոստյումը», որը, իրենց պնդմամբ, ժամանակին կարվել էր Սերժ Սարգսյանի համար, Նիկոլը չփոխեց՝ մնալով նույն կոստյումի մեջ՝ առնվազը թուրքական ազդեցության գործակալ Դավոյան Արփին հայտարարել է, որ կառավարման խորհրդարանական ձևն իրեն արդարացրել է, իսկ հետո բարբաջել.«Այդ գերլիազորություններով կոստյումը չօգտագործվեց այնպես, ինչպես կօգտագործվեր Սերժ Սարգսյանի օրոք»:

Մի կողմ թողնելով խորհդարանական կառավարման մասին արփիդավոյանական պնդումների իսկության հարցը՝ արձանագրենք, որ ՔՊ-ականը կրկնել է իրենց հայտնի տրյուկը, երբ սեփական դավաճանության ու ապիկարության հետևանքների հանրային ընկալումը մեղմելու համար մանիպուլացվում է նախկին իշխանությունների կամ անձամբ երրորդ նախագահի անունը:

Դավոյան Արփիի պատկերացումները հայ իրականության մասին, փաստորեն, այլասերվածության բարձրագույն աստիճանի են հասնում: Տեսնես հայոց պատմության մեջ եղե՞լ է մի այնպիսի բռնապետ, որ կկարողանար անել այն ամենի կեսը, որ հենց հիմա անում է Նիկոլը սեփական ժողովրդի հետ: Ոչ միայն հայոց պատմության, այլև թերևս համաշխարհային պատմության մեջ չկա, չի եղել մի այնպիսի կերպար, որն այնքան վնաս հասցրած լինի սեփական ժողովրդին, որքան Դավոյան Արփիի սիրասուն շեֆը: Տեսնես այդ գերլիազորություններով կոստյումն է՛լ ինչպե՞ս պետք է օգտագործեր Նիկոլը, որ Դավոյան Արփին խոստովաներ աննախադեպ խայտառակությունը. երկրի ղեկը բռնազավթելու առաջին օրվանից մինչև այսօր ամեն օր Նիկոլը շարունակաբար բռնաբարում է հայոց պետականությունն ու այդ պետականությունն ապրեցնող պետական ինստիտուտները՝ իշխանությունից չզրկվելու, առանց այդ կոստյումի չմնալու համար. միայն դատաիրավական համակարգի հետ կատարվածն ու կատարվողը բավարար է՝ լիարժեք պատկերացում կազմելու համար, թե ինչ կարգի հրեշ է Նիկոլը ու թե ինչի է առհասարակ ընդունակ: Կամ եթե Սերժ Սարգսանը չարաշահում էր իր լիազորությունները, ապա այդ ինչպե՞ս փողոցային Նիկոլին հաջողվեց հեղափոխություն անել Հայաստանում այն դեպքում, երբ ցանկության դեպքում նախկին իշխանությունները կարող էին շարժումն ուղղակի հօդս ցնդեցնել մեկ հարվածով՝ գնալով ուժի գործադրման ճանապարհով: Չարեցին, քանի որ չցանկացան արյուն թափել, իսկ ահա Նիկոլը չխորշեց արյուն թափելուց ու մի ողջ սերունդ տարավ ու «Բայրաքթարի» բաժին դարձրեց՝ հնարավորություն տալով Իլհամին «լեգիտիմ» ճանապարհով բռնազավթել Արցախն ու Հայաստանի մի մասը:

Ալիևը սրում է յաթաղանը

Հայտն է դարձել, որ Շուշի-Քարին տակ խաչմերուկի հատվածում քաղաքացիական հագուստներով մի խումբ ադրբեջանցիներ բնապահպանական պատճառաբանությամբ փակել են Ստեփանակերտ-Գորիս մայրուղին: Փաստի առնչությամբ Արցախի տեղեկատվական շտաբը հայտարարություն է տարածել, որում, մասնավորապես, ասվում է. «Ակնհայտ է, որ Ադրբեջանն այս քայլով դիմում է սադրանքի Հայաստանի և Արցախի միջև ցամաքային կապի ընդհատման և խաղաղ բնակչությանը հոգեբանական ահաբեկչության ենթարկելու համար: Միջադեպի վերաբերյալ պատշաճ տեղեկացված է Արցախում տեղակայված ռուսական խաղաղապահ զորակազմի հրամանատարությունը: Արցախի լիազոր պետական մարմինները ձեռնարկում են բոլոր հնարավոր միջոցները իրավիճակի կարգավորման ուղղությամբ»:

Ադրբեջանն ակնհայտորեն փորձում է սադրել հայերին, ստեղծել հիմքեր՝ կրկին թեժացնելու իրավիճակը սահմանին, իսկ պլան մաքսիմումի հաջողության դեպքում առհավետ փակել Արցախի հարցը՝ այն կատարյալ անկլավի վերածելով: Ուշագրավը, սակայն, այստեղ առավելապես այն է, թե երբ է տեղի ունենում այս ամենը. Լավրովի վերջին հայտարարությունների ու Ռիքերի երևանյան այցի ֆոնին է Ալիևը որոշել սրել յաթաղանը, ինչը չի կարող պատահականություն լինել: Իլհամին Լավրովի՝Ալմա-Աթային արված հայտնի հղո՞ւմն է ոգևորել, թե՞ ամերիկացի դիվանագետի այցը Երևան, իսկ գուցե Ֆրանսիայում ուրոշակի հայանպաստ պրոցեսների յուրատեսակ արձագանքն է տեղի ուենցողն ու խմուրվողը:Այս պահին դժվար է միանշանակ որևիցե պնդում անել, բայց այն, որ իրավիճակի հնարավոր սրումն ու ռազմական սցենարը կարող է իրականություն դառնալ բացառապես առնվազն ուժային կենտրոններից գոնե մեկի թողտվության դեպքում, անքննարկելի է՝ նկատի ունենալով գերտերությունների ներգրավվածության մակարդակն ու տարածաշրջանային շահերը՝ Կովկասում:

Նիկոլն ինտեգրվում է թյուրքական աշխարհին

Հայաստանում ոչ միանշանակ արձագանքների է արժանացել հայ-հունգարական հարաբերոթյուններում տեղի ունեցող ձնհալը, երբ, փաստորեն, այլևս խոսք է գնում դիվանագիտական հարաբերութունների վերականգման մասին նույնիսկ հենց այս ձմռանը՝ ոչ ռեզիդենտ դեսպանների փոխադարձ նշանակման տեսքով:

Հիշեցնենք, որ Հունգարիայի հետ հարաբերությունները սառեցվեցին, դիվանագիտական կապերը խզվեցին այն բանից հետո,երբ այդ երկիրը հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանին սպանած ադրբեջանցի մարդասպան Ռամիլ Սաֆարովին արտահանձնեց Բաքվին, որին այնտեղ Ալիևը դարձրեց ազգային հերոս՝ բազմաթիվ պարգևների արժանացնելով:

Հունգարացիների հետ, որոնց նախնիները ծագումով Ալթայից են ու արյունակից թյուրքերին, հարաբերությունների կարգավորումը չէր լինի վիճելի ու նույնիսկ դատապարտելի, եթե Հունգարիան աներ գլխավորը՝ այն, ինչ Հայաստանն ակնկալում էր. դիմեր Ադրբեջանին՝ պահանջելով անվերապահորեն կատարել Հունգարիայի դատարանի վճիռը, դիմեր եվրոպական կառույցներին՝պահանջելով դատապարտել Ադրբեջանին Սաֆարովին ազատ արձակելու կամ հերսացնելու համար:

Հունգարիայի հետ հարաբերությունների կարգավորումը ոչ միայն հետևանք է նահատակված հայ սպայի հիշատակի հանդեպ իշխանությունների դրսևորած անարգանքի, որով փաստացի անարգվում է Հայաստանը, այլև այն ունի շատ ավելի լայն՝ աշխարհաքաղաքական կոնտեքստ. Նիկոլը, լինելով թյուրքական աշխարհի դեսպանը՝ Հայաստանում, այստեղ առաջ տանելով թուրքերի նարատիվները, իր էթնիկ ընդհանրությունն ադբեջանցիների հետ հպարտորեն ընդգծող և Թյուրքական պետությունների կազմակերպության անդամ Հունգարիայի հետ հարաբերությունների կարգավորումը կարևոր է համարում հենց թյուրքական աշխարհին Հայաստանի ինտեգրման տեսանկյունից. ոմանք որոշել են կառուցել նոր գլոբալ թյուրքական աշխարհ՝խնդիր ունենալով՝ այդ աշխարհի սրտից հանելու հայկական սեպը, իսկ այն հանելու երկու ճանապարհ կա՝ հայերի ֆիզիկական բնաջնջումը կամ Հայաստանի ինտեգրացիան դրան: Առայժմ նախապատվություն է տրվում երկրորդ տարբերակին, ինչը, սակայն ուղեկցվում է ադրբեջանահաճո նյուանսներով՝ ասենք Արցախի հայաթափման կամ դրա վերացման,ինչպես նաև միջանզցքային լոլոների վերաբերյալ պարտադրանքների տեսքով:

Պապայոն Գևորը՝ Ալեքսանյան Վահագի հետքերով

Ցանկանալով ծաղկեցնել նորհայաստանյան իրականությունն ու այն գունազարդել վարդագույնով՝ ՔՊ-ական Պապոյան Գևորը, պատմելով Դիլիջանի փողոցներից մեկի հիմնանորոգման մասին, եզրահանգել է.«Նոր Հայաստաում 2022 թվականին արվում ա մի բան, որն անգամ գերհզոր Խորհրդային Միությունը չի արել, չի հասցրել անել, չի կարողացել անել»:

Փաստորեն, ըստ Պապոյայ Գևորի, ստացվում է՝ Նիկոլը Սովետից հզոր մեկն է, Սովետը իսկի Նիկոլի եղունգը չկար, ԽՄԿԿ-ն էլ՝ ՔՊ-ի թայը:

Պապոյան Գևորը, որն իր հարցազրույցներում ամեն անգամ փորձում է ճոխացնել թառամած իրականությունը, այս անգամ շատ հեռուն է գնացել՝ Նիկոլին ակամա արջի ծառայություն մատուցելով: Փաստորեն՝ արդեն նախկինները՝ հեչ, հիմա արդեն ԽՍՀՄ-ի ստորացման ժամանակն է վրա հասել՝ լիարժեքորեն բացահայտելու Նիկոլ «շինարարի» կառավարման շրջանի «անզուգական» ձեռքբերումները: Այսինքն՝ մինչ Սիմոնյան Ալենի ախպերը փող է լվանում ասֆալտի գործի վրա՝ միջոցների մի մասն էլ վերև ուղարկելով, Հայաստանը գերազանցում է ԽՍՀՄ տարիների տնտեսական ձեռքերումները՝ասենք տիեզերք ինչ-որ արբանյակ թռցնելով:

Շեֆին մտնելը, իհարկե, կարյերային աճի համար անհրաժեշտ նախապայմաններից մեկն է, բայց այն,ինչ անում է Գևորը ուղիղ եթերներում, իսկական մազոխիզմ է՝ 18+ տարրերով: Երևի ուզում է հնարավորինս նմանվել իր կուսակից Ալեքսանյան Վահագին, ու ինչպես նա մի բաժին լափ ստացավ՝ անդադար մտնելով, Պապոյան Գևորն էլ հույս ունի իր հացուպանիրը փախցնել ՔՊ-ական լափամանից՝ այն Նիկոլի թակարդից մի կերպ պոկելով:

Վիգենը մրմռում է

Վստահեցնելով, որ իրենք շահագրգռված են ՌԴ-ի հետ հարաբերությունների խորացման հարցում՝ Խաչատրյան Վիգենը միաժամանակ հայտարարել է, թե չնայած վերջին տասնամյակներում Մոսկվան սովորել էր, որ Հայաստանի ճակատագիրը պետք է նախևառաջ քննարկել իրենց հետ, սակայն այժմ իրավիճակ է փոխվել: «Ռուսաստանին, հավանաբար, հաճելի չէ, որ Հայաստանի շահերի հետապնդման ժամանակ պետությունները սկսել են խոսել Հայաստանի հետ: Դա իրենց դուր չի գալիս, և ես դա չեմ համարում դաշնակցի վարքագիծ արդեն»,-ասել է Վիգենը՝ խոսելով Լավրովի վերջին հայտարարությունների թեմայով:

Վիգենի հինգերոդ կետը ակնհայտորեն մրմռում է, քանի որ Լավրովը փաստացի բացահայտել է Նիկոլի «պադպոլնի» խաղերն ու ՔՊ-ական ռեժիմին հասկացրել, որ Մոսկվայից այլևս չարժե «ոսկե սարեր» ակնկալել. եթե Երևանը համաձայն է արևմտյան տարբերակին, այսիքն՝ Արցախի չգոյության հեռանկարին, Մոսկվան խնդիր չի տեսնում:

Մյուս կողմից՝ հարց է առաջանում՝ կապված Վիգենի՝ «Հայաստանի շահերի հետապնդման ժամանակ պետությունները սկսել են խոսել Հայաստանի հետ» արտահայտությունը: Փաստորեն՝ պարզվում է, որ հանուն Նիկոլի աշխարհի տերություններն ու լուրջ պետությունները զբաղված են ոչ թե սեփական, այլ բացառապես հայ ժողովրդի շահերի սպասրկմամբ՝ այդ կարևորագույն խնդրի լուծմանը հասնելու ճանապարհին նախընտրելով Երևանի հետ ուղիղ կոնտակտները և չթողնելով, որ Մոսկվան ծպտուն անգամ հանի, եթե նկատի ենք առնում այն անքննարկելի իրողությունը, որ Նիկոլը հայկական շահերի սպասարկման հետ ոչ մի կապ չունի:

Վիգենի խոսքերը միջազգային հարաբերությունների տրամաբանության ու ներկայիս իրողությունների ֆոնին ուղղակի անհեթեթ են թվում, քանի որ նախ՝ մեծ քաղաքականության մեջ բոլոր նորմալ սուբյեկտները զբաղված են բացառապես սեփական շահերի սպասրկմամբ՝ ի տարբերություն Նիկոլի, որն ուղղակի օբյեկտ է, ապա՝ բաց է մնում Նիկոլի այդ «ձեռքբերման» արդյունքի հարցը: Մասնավորապես՝ հարց է առաջանում՝ իսկ ո՞րն է դրա արդյունքը, արցախահայերի ադրբեջանցիների վերածվելու անխուսափելի հեռանկա՞րը, թե՞ ասենք Հայաստանի տարածքի մի մասի անեքսիայի փաստը ու տոտալ պատերազմի իրական սպառնալիքը: Նիկոլի հետ աշխարհի երկխոսության ադյունքում ի՞նչ ունենք, ի՞նչ ձեռքբերումներ:

Ոչինչ էլ չունենք ու չենք էլ ունենալու, քանի դեռ վիգեններն են Հայաստանի տերերը: Հայաստանը շանս է ստանալու բացառապես այն ժամանակ, երբ քաղաքական ասպարեզից հաջողի լիկվիդացնել թուրքական շահերի սպասրակու ներքին թշնամիներին՝ թերթելով հայոց պատմության այս խայտառակ էջը:

Պոռնիկ տելեպուզիկը

Հայաստանյան ներքաղաքական դաշտը մշտապես լի է եղել ու է «կաշի փոխող», բարոյական ու քաղաքական սկզբունքներ չունեցող, հանուն պաշտոնի ու դիրքի տարբեր մարդկանց ու ուժերին քծնելուն, իսկ հարկ եղած դեպքում նույն րոպեին «քցելուն» ընդունակ անբարեհույս տարրերով:

Տելեպուզիկի դեմքով մի անհասկանալի տարր է արդեն մեկ տասնամյակից ավել անկապ զվռնում հայաստանյան քաղաքական դաշտում՝ ջանալով ինչ-որ կերպ սրանից-նրանից մի թուլափայ պոկել՝ պարբերաբար ճամբարափոխ լինելով:

Շահինյան Հովհաննես անուն-ազգանունը ծանո՞թ է ձեզ: Շատերին՝ թերևս ոչ, ինչը բնական է, քանզի հանրությունը պարտավոր չէ սեփական հիշողությունը ծանրաբեռնել ամեն մի ցինիկ խեղկատակի մտապահելով: Արի ու տես, որ այս քաղաքական պոռնիկը, որին կարելի է Հայաստանի բացարձակ չեմպիոն համարել ճամբարափոխության հարցում, որ իր անիմաստ կյանքի ընթացքում հասցրել է լինել մե՛կ ՀՀԿ-ի (հենց ՀՀԿ-ի շնորհիվ էլ 2005-ին Արբակիրի քաղաքապետ դարձավ), մե՛կ ՕԵԿ-ի, մե՛կ ԲՀԿ-«Ծառուկյան» դաշինքի, մե՛կ էլ ՀՅԴ-ի դռան շունը՝ վերջում հանգրվանելով, ըստ էության, Քոչարյանի թևի տակ, ինքն իրենից փորձել է հավատարիմի մի կեղծ կերպար կերտել՝ ֆեյսբուքյան իր էջում կիսվելով ֆեյսբուքյան օգտատերերից մեկի մի տխմար ստատուսով՝ ՀՀ երրորդ նախագահին «предатель» անվանելով:

Ի դեպ՝ ստատուսը, որը յուղ է քսել տելեպուզիկի սրտին, բնավ օրիգինալներից չէ ու, ըստ էության, կրկնում է հետհեղափոխական շրջանում նախկին իշխանությունների հասցեին պարբերաբար հնչող այն դատարկ մեղադրանքների շարանը, որոով երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի ու նրա թիմի քաղաքական ախոյանները (գաղտնի կամ բացահայտ) ինչ-որ կերպ ջանում են սևացնել նրանց վաստակն ու այդպիսով ինքնահաստատվել: Հիմնական թեզն էլ այն է, թե իբր 2018-ի հեղափոխությունը Սերժ Սարգսյանն ինքն իր դեմ է կազմակերպել՝ իբր ողջ կյանքը երազելով ասենք Հակոբյան Աննային դե ֆակտո առաջին տիկին դարձնելու մասին: Համաձայնե՛ք, որ ավելի մեծ նոնսենս կամ դավադրապաշտություն՝ գերազանցող մարդկային երևակայության բոլոր սահմանները, թերևս դժվար է բստրել. հեղափոխությունը գծագրվել և իրականացվել է համաշխարհային ուժային կենտրոնների կողմից, նրանց կոնսենսուսի հիման վրա՝ նույն Սերժ Սարգսյանին դնելով ցուգցվանգի առաջ, իսկ թե խոշոր հաշվով ինչի մասին էր Նիկոլի հեղափոխությունը, պարզ դարձավ Արցախի դավադիր կորստով, երբ Հայաստանից Նիկոլի ձեռամբ խլվեց նաև հենց Սերժ Սարգսյանի գործունեության արդյունք հանդիսացած հազարամյակի հաղթանակը:
Մի՞թե Շահինյան Հովիկը, որ ժամանակին իր ճամբարափոխության մոլուցքը համեմատել էր լրագրողների՝այս ԶԼՄ-ից այն ԶԼՄ աշխատանքի անցնելու հետ, անտեղյակ է իրականությանը: Իհարկե, տեղեկացված է, բայց այնքան անբարոյական ու ստոր է, որ երկրի դժբախտության հաշվին իբր քաղաքական դիվիդենտներ է փորձում շահել՝ հավատարիմ ներկայանալով: Սա ու սրա նմանները Նիկոլից ոչնչով չեն տարբերվում՝ ուղղակի ներկայանալով հակառակ կողմից…

Հարց է ծագում՝ ի՞նչն է ստիպել հայաստանյան քաղաքական դաշտի գլխավոր տելեպուզիկին այսպես իքնախայտառակվել ու տվայտվել՝ նկատի ունենալով նրա մարդկային տեսակը: Հարցի պատասխանը շատ պարզ է. տարբեր մարդկանց հացը կերած ու հացի համը բերանում մնացած այս քամելեոնը, որոշում ընդունելով Երևանի քաղաքապետի ընտրություններին մասնակցություն ունենալու մասին (այդ մասին նա 2 ամիս առաջ մի ֆեյսբուքյան ստատուս էր գրել), ըստ երևույթին, իր նոր տերերի ոտքերն է լիզում ինչ-որ մեկի դռանը կապած հաչան շնիկի օրինակով՝ հույս ունենալով վերադարձնել «աղջիկ ժամանակների» փառքը:

Օկուպանտ Հովիկը

Մեկնաբանելով իր՝ ավելի վաղ արած այն հայտարարությունը, ըստ որի՝ Հայաստանը, կնքելով զինադադարի պայմանագիրը, դարձավ օկուպանտ՝ Աղազարյան Հովիկը հայտարարել է, թե Արցախին ցուցաբերած աջակցությունը չետք է ներկայացվեր որպես պետական քաղաքակնություն՝ Հայաստանի կողմից: «Որովհետև աշխարհը էդ երկու սկզբունքներով ա շարժվում՝ տարածքների ամբոջականություն և սահմանների անձեռնմխելիություն: Երբ որ Հայաստանը ստորագրեց որպես կողմ էդ զինադադարի փաստաթուղթը, փաստորեն, վկայեց՝ ինքը ոչ թե որպես միջնորդ ա ստորագրում, այլ որպես կողմ ա ստորագրում՝ հակամարտությանը, ինչը և Արցախի դուրս գալը բանակցությունների գործընթացից մեզ կանգնեցրեց շատ խնդիրների առաջ…»:

Հովիկի՝ սեփական ադրբեջանահաճո հայտարարությունների յուրատեսակ այս մեկնաբանությունը կարելի է թանգարանային նմուշ համարել, որ իսկապես արժե հավերժացնել՝ հետագա սերունդներին ցույց տալու, թե ինչ կարգի դեգեներատներով է լցված եղել հայկական խորհդարանը Նիկոլի կառավարման տարիներին:

Արժե՞, արդյոք, երկար-բարակ լեկցիա կարդալ, թե որքան անհեթեթ է ստացվել Հովիկի բացատրությունը, թեևս ոչ, բայց մի հարց չտալ ուղղակի չենք կարող՝բա ազգերի ինքնորոշման իրավունքը,ա՛յ ընկեր,ո՞վ է դա չեղարկել, դո՞ւ, թե՞ շեֆդ:

Չեղակել է Ալիևը, Հովիկն ու շեֆն էլ հիմա դա հաստատում են, հաստատում են, որ Արցախի թեման փակեն, անցնեն Հայասանի կործանամն հաջորդ արարի բեմադրմանը՝ «Զանգեզուրի միջանցքի» հանձնմանը՝ «խոսացած» պատերազմով՝ թակարդը գցելու ոչ միայն Հայաստանը, այլև Իրանը, որ վերջապես կյանքի կոչվեն պանթյուրքական ծրագրերը, որի կատարածուներն են հովիկազաղարյաններն ու Նիկլը:

«Հոգատար» Արսենը

ԱԺ տնտեսական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նիստում Թորոսյան Արսենը ոռից օյիոն է հանել՝ ուրախություն հայտնելով այն փաստի առնչությամբ, որ ծխախոտի գինը բարձրանալու է: Ըստ արսենի՝ աշխարհի փորձը հուշում է, որ ծխախոտի գներն ուղիղ համեմատական են ծխոցների թվի աճի կամ նվազման հետ, և եթե գները բարձրանում են, ապա ծխողների թիվն անմիջապես իջնում է:

Իրականում Թորոսյան Արսենը խորապես թքած ունի թե՛ աշխարհի բոլոր երկրների, թե՛ հատկապես Հայաստանի քաղաքացիների առողջության վրա, և դա նա ապացուցել է իր՝ ԱՆ ղեկավար լինելու տարիներին: Տվյալ պարագայում Թորոսյան Արսենը երկու հարց է փորձել լուծել. փորձել է ոչ միայն անկարևոր ներկայացնել մեզանում, ցավոք սրտի, լայն սպառման ապրանք դարձած ծխախոտի գների բարձրացման փաստը, որը խփելու է ծխողների գրպանին, այլև՝ օգտակար, այնուհետև, ըստ երևույթին, փորձել է ինքնափիառվել՝ հոգատար նախիկն Առողջապահության նախարար ձևանալով ու ստեղծելով տպավորություն, թե իշխանությունները հոգ են տանում ազգաբնակչության առողջության մասին այն դեպքում, երբ ինչպես հայտնի է, իշխանությունները խորապես թքած ունեն մարդկանց վրա էլ, նրանց առողջության էլ:

Կգտնվի՞ մեկը, ով կհավատա Թորոսյան Արսենի լոլոներին: Դժվար թե. 4 տարում սրանք բոլորն էլ հասցրել են պատռել դիմակները՝ ի ցույց դնելով իրենց այլանդակ երեսները:

Մոսկվան Նիկոլին սպառնում է հաշվեհարդարով

Մինչ Իրանի սահմանի մոտակայքում անցկացվող թուրք-ադրբեջանական լայնամասշտաբ զորավարժությունների, Իրանի 14 քաղաքացիների՝ Լեռնային Ղարաբաղ այցելելու կապակցությամբ Բաքվի կողմից Թեհրանին հասցեագրված հիստերիայի, Զասի՝ Հայաստանին օգնություն ցուցաբերելու վերաբերյալ նախագծի ընդունման անհրաժեշտության մասին հայտարարության ֆոնին Մոսկվայում ընթանում էին ռուս-ադրբեջանական բանակցություններ, որոնց արդյունքում Լավրովը, հիմնահենքային համարելով Պրահայում ստորագրված փաստաթուղթը, հայտարարել է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության պայմանագրի կնքման կարևության մասին Ալմա-Աթայի հռչակագրի սկզնբունքներով, որոնք, ինչպես հայտնի է, նույն Լավրովը մեկնաբանել էր որպես ապացույց այն բանի, որ Լեռնային Ղարաբաղը բացառապես Ադրբեջանի տարածք է (Ալմա-Աթայի թեման շրջանառության մեջ էր դրվել Նիկոլի համառ ջանքերի պատճառով որպես նվեր ադրբեջանական դիվանագիտությանը), Մոսկվայից մի յուրատեսակ մեսիջ է ստացվել՝ուղղված ուղիղ Նիկոլին, որը կասկածի տակ է դնում տարածաշրջանում տեղի ունեցողի վերաբերյալ Մոսկվայից հնչող պաշտոնական հայտարարությունների անկեղծությունը. ռուսները սպառնում են Նիկոլի հետ հաշվեգարդար տեսնել:

Մասնավորապես՝ ռուսաստանաբնակ հայ մեդիագործիչ Արամ Գաբրիելյանովն է իր տելեգրամյան ալիքում նախազգուշական հայտարությամբ հանդես եկել՝ուղղված Նիկոլին՝ գրելով. «Հուսով եմ՝ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հասկանում է, որ փոխադարձ վտանգավոր խաղ է խաղում Ռուսաստանի և Պուտինի հետ։ Եթե Նիկոլը վերջին բոլոր հայտարարություններից հետո հրաժարվի պայմանագրի ռուսական տարբերակից և Արցախը հանձնի «վաշինգտոնյան սցենարով», ապա Ռուսաստանի ձեռքերը կազատվեն, և նա կպաշտպանի հայ ժողովրդի իշխանափոխության իրավունքը…»։

Ցանկացած նորմալ մեկի համար պարզից էլ պարզ է, որ Գաբրիելյանովը սեփական մտքերը չէ, որ «թղթին է տվել». նրա շուրթերով խոսում է Կրեմլը՝ աներկբայորեն Նիկոլին գահընկեցությամբ պսառնալով:

Բայց հարց է առաջանում՝ եթե Նիկոլի ստորագրած պրահայան փաստաթուղթը Մոսկվայի սրտովն է, ինչի մասին, խոսել է Լավրովը Բայրամովի հետ բանակցություններից հետո, ապա ո՞րն է Նիկոլի մեղքը: Ստացվում է՝ Մոսկվան հա՛մ նալում, հա՛մ մեխո՞ւմ է՝ այդպես էլ չկողմնորոշվելով, թե՞ Լավրովի հայտարարություններն առավելապես դիվանագիտական ձևականություններ են, իսկ տակից բոլորովին այլ խաղ է գնում՝ բոլորը բոլորի դեմ սկզբուքնով, երբ այլևս պարզ էլ չէ՝ կոնկրետ ովքեր են այդ բոլորը:

Նիկոլը հայտնվել է մի վտանգավոր պտտահողմում, որից պարզ չէ՝ ինչպես է դուրս պրծնելու այնպես, որ չկորցնի աթոռը՝մի բան, որը նրա կյանքի իմաստն է, միակ նպատակակտը՝ այս տիեզերքում: