Ardalan.amin.javaheri

ساعت یازده و بیست و نه دقیقه شب بود، من در صندلی شاگرد نشسته بودم و بلند میخندیدیم.

نگاهم از داشبورد که ساعت را نشان می‌داد به چهره خندان اش افتاد، پسرک خنده رو، با لیوان نوشیدنی در دست اش که برایم جذاب تر اش می‌کرد.

موهای بلند که حتی بعد از ساعت ها هنوز حالت خیس داشت، چشمانی درشت که پشت عینک پنهان بود، و صورتی کم مو با تی شرت خاکستری.

باید از ته خیابان دور میزدیم تا به سمت خانه برویم، داشت حرف هایی که در رستوران زده بودیم را مسخره می‌کرد و من هم از خنده ریسه میرفتم...

از نی نوشابه اش کمی نوشید و دور زد، حالا ماشین مثل سدی بین مسیر بود که راه را برای هر دو طرف می‌بست. سرم را برگرداندم و دیدم رو به رویمان یک پارکینگ بزرگ طبقاتی است..

همان لحظه اتومبيل یک تکان شدید خورد، مثل اسباب بازی که زیر پای یک بزرگ سال خورد شود..

آن همه آهن عظیم الجسه، درست مثل کاهو در سالاد داشت خورد می‌شد. فهمیده بودم تصادف کرده ایم ولی همه چیز درست شبیه قبل آن لحظه آهسته بود، خیلی آهسته..!

نوشابه از دستت در آمده بود و در حالی که معلق بود هنوز بیرون نمیریخت، عینک ات نرم ترین فلز آن شب بود که فقط با موج تصادف از چشمانت بیرون پرت میشد...

کادوی شهرک سازی بچگی هایم را می‌دیدم که داشتم با آن بازی می‌کردم، ماشین های آتش نشانی که نزدیک خیابان می‌گذاشتم...

دوستم که سال ها بود با او قهر بودم، خنده های تو در رستوران و شبی که قرار بود فوق‌العاده باشد..

دوست مسخره ات که فکر می کرد با من خیلی رفیق است، خواهر ات که دیروز برای تولد تو به من زنگ زده بود، ابر هایی که شبیه گوسفند های کلورادو بودند، شبی که روی سقف محکم اتومبیل تو ستاره ها را تماشا می کردیم، وقتی از دل شکستگی دبیرستان ات برایم گفتی، روزی که قرار بود دنبال من بیایی ولی با همکار ات بیرون رفتی، پدرت را که هیچوقت نمیخواستی ببینی...!

داد هایی که سرم کشیده بودی، آن حس تنهایی که میگفتی وقت شنا کردن در آب میکنی...

وقتی پاهایم را روی داشبورد می‌گذاشتم و نگران بودی تصادف نکنیم، چراغ قرمزی که سبز می‌شد و یاد ات میرفت راه بیفتی، کتابی که اصرار داشتی بخوانم و برایم گرفته بودی ، فیلم (دِ آن دوویینگ) که هنوز تا آخر آنرا ندیدیم...

فکر میکنی اینها تمام کارهای نکرده ای بود که داشتیم؟!

دستم را به سمت دستان بی جان تو می‌آوردم ولی ما داشتیم از هم دور می‌شدیم، میخواستم به آغوشت بیایم ولی به کمربند لعنتی گیر کرده بودم...

ماشین می چرخید و همان‌قدر که بدنم محکم شده بود گردنم با شدت می چرخید، تو هنوز کنارم بودی، انگار داشتی اتفاقات را در 527 کلمه خلاصه می‌کردی تا اگر زنده ماندی آن ها را بنویسی...

ساعت یازده و سی دقیقه شده بود، همه چیز در یک دقیقه خلاصه میشد، تمام خاطراتم، تمام روز هایمان،
حالا در نگاه نگران نگهبان پارکینگ رو به رویی، که هیچ از ما نمی‌دانست برق میزد...

در تمام این چرخش ها میخواستم بگویم،
که کاش در نوشته ی 527 کلمه ات جا برای این می گذاشتی
که باز هم بگویی،

دوستم داری....

داستانک: #تصادف
نویسنده: #اردلان_امین_جواهری

https://t.me/ardalanjavaheri

❤47

4.17K viewsardalan Amin Javaheri, edited 20:14