⭕️اوایل شیوع کرونا بود و ضدعفونی کار روزه من و دوستم حسین شده بود؛ عصر که می شد کار ضدعفونی معابر رو را با یک بسم الله شروع می کردیم و کارمان تا نیمه های شب ادامه می یافت .
🔶خیلی نگذشت که مغازه دارها و مردم به کار ما عادت کردند و کمی که دیرتر از زمان مقرر به جلوی مغازه و خانه شان میرسیدیم نگران می شدند و هول ورشان می داشت که نکند ما هم کرونایی شده ایم.
🔶در یکی از همین روزها که لباس پلو خوری ام تنم بود و فرصت نشده بود قبل از کار لباسم را تعویض کنم،بعد اتمام کار ضدعفونی از دوستم خواستم تا شلنگ ضد عفونی را به سمتم بچرخاند تا لباسهایم را ضدعفونی کنم

🔶فردای آن روز وقتی چشمم افتاد به لباسی که نصفه شبی درش آورده بودم و گذاشته بودمش حیاط، یه لحظه برق از چشمانم پرید و در کسری از صدم ثانیه لبخندم قهقه ای شد که همه را به حیاط کشاند.

🔶لباس پلو خوری ام حالا یه جای سالم هم نداشت حتی نمی توانست نقش دم کنی قابلمه را هم بگیرد.
🔶از آن روز به بعد، حسین تا مرا می دید می گفت اخی بچم از بس نو نوار کرد؛ کرونا دلباخته اش شد.

#خاطره_نگاشت
#تولید_محتوا
👈با ما همراه شوید
⚡️@ardabilnasra