آنتی الیگارشی

#یادداشت

✍ مرتضی کربلایی لو

‍ 🔻ناصرالدین شاه شب یکشنبه، دهم ذی القعده یک سال مانده به شروع قرن سیزده قمری، در خواب، پیامبر را می بیند که : "دست مبارک را به کف پاهای برهنه من گذارده، میلی بود مثل آهن سرش گرد، سوراخ به پای من یعنی کف پای من نصب می فرمودند." سلطان پنجاه ساله است و چهارده سال و یک هفته مانده به آن ذی القعده و روزی که قرار است ترور شود، تعبیر این خواب چیست؟
این سوال من که تعبیر این خواب چیست، دیگر چه سوالیست؟ بیننده خواب فوت کرده و ما در آن آینده ای قرار گرفته ایم که نسبت به او، دیگر آینده به حساب نمیاید، بس که دوریم از او و حیاتش. اما این رویا، متنی تاریخی است، برای من. و تحلیل می طلبد. ناصرالدین شاه، به زعم من، سلطانی بیقرار است و مدام از پاهایش کار می کشد، در رفتن از این قصر به آن قصر و نماندن در یکجا. سلطنت آباد، عشرت آباد، صاحبقرانیه، قصر قاجار، عمارت دوشان تپه، ارگ گلستان و ... ده جای دیگر که هر روز جایگاه متفاوت شاه از روز قبل است. هیچ اشاره ای به مسیری که برای رسیدن به این کاخها می پیماید نیست. به خلاف قهرمان قاجار، عین السلطنه مثلا، که دائم از سختی و گرما و سرمای راه می نالد. ...ناصرالدین شاه به خوی ایلاتی اش باقیست که همواره در ییلاق قشلاق کردن اند. ضمیر ناآگاه کار می کند: پیامبر این پای بیقرار و نااستوار را به قصد سوراخ کردن در دست گرفته. ابوذر غفاری هم با ایشان است. در ناآگاه ناصرالدین شاه، پیامبری که کف چیزی را سوراخ بکند کیست؟ شاید خضر، که کف کشتی سوراخ کرد و مصلحتی پشت این خرابکاریش بود. التفات این شاه به چیست؟ به ابرهاست، به باد است، و به گل ها. همه بی دوامند و همه در گذرند و همه عمر موقت دارند. پاهای بیقرار دارند همه. پس همخویشند با شاه. پیامبر این پاها را که رهاننده شاه اند از یکجانشستن، دست گرفته تا سوراخ کند تا او پاگیر شود، و بماند، نرود. چه بازی غریبی است. سلطانی که التفاتش به سیلان و ناآرامیها و بیقراریهاست، و علاقه به کره زمین دستساز دارد ناخواسته، نزدیک نیم قرن دوام میاورد. والا سی و پنج سال عمر ایده آل یک سلطنت موفق است.

@antioligarchie
https://t.me/antioligarchie/25752