آنتی الیگارشی

#دیدگاه

⭕️ بازسازی روزهای پر هیجان دهه ۶۰

✍ مسعود شفیعی کیا

🔻 فضای ایجاد شده این روزها در التهاب ترور یک فرمانده ارشد، بازسای و تداعی کننده فضای احساسی هیجانی دهه شصت است.

به خصوص روزهای جنگ که به مناسبت های مختلف مردم همیشه در صحنه، کف خیابان ها بودند و شعار « جنگ، جنگ تا پیروزی » مثل همین شعار « انتقام سخت » ورد زبان شان بود.

موج هیجانی ای که انقلابیون را روی ابرهای غرور، فاتح کربلا و قدس و کاخ سفید می کرد.
موجی خطرناک که بخش منطقی و واقع نگر مغز را کور می کرد، و متعصبانه و خشمگین بر هر واقع نگری آوار می شد.

و دقیقا همان موجی که سیاسیونی که امروز هم بعضا حاکمند گاهی بر روی آن سوار بودند و گاهی در پشت آن پنهان!

مثلا دقیقا همان روزهایی که کودکان مدرسه ای قلک هایشان را در میادین شهر برای کمک به جبهه کوه می کردند و همه محله ها شده بود ستاد کمک رسانی و حلقوم ملت از شعار جنگ جنگ تا پیروزی و « نه شرقی نه غربی، جمهوری اسلامی » و « مرگ بر آمریکا » پاره می شد، بی سر و صدا مک فارلین آمریکا به ایران آمد و سپس هواپیماهای سی ۱۳۰ آمریکایی حامل سلاح از تلاویو در فرودگاه تبریز می نشست!
و تا رقیبان داخلی و استخبارات صدام این نقل و انتقال را لو ندادند، جناب رفسنجانی و روحانی و ... هم مردم را محرم این راز نمی دانستند!

برای همین خیلی به اینطور فضاهای غیر واقعی خوشبین نیستم.

فضایی که هم مردم و هم مسئولانی را دلخوش می کرد که این عملیات کار صدام را تمام می کند، و نمازجمعه را در کربلا می خوانیم و سپس به سوی قدس می رویم.

ولی بار سنگین آن موج احساسات بر دوش اندک رزمندگان بود و میلیون ها کف خیابانی پس از تخلیه احساسات به خانه هایشان باز می گشتند!

خدا رحمت کند امثال شهید مجید پازوکی را در حکایت تنگی و نفسگیری جنگ با عصبانیت می گفت: کجان اونایی که مثل... می گن جنگ جنگ تا پیروزی، چرا نمیان خط؟!

در مسجد محله مان دو طیف داشتیم عده ای که فقط جنگ جنگ تا پیروزی گو بودند و عده ای که در جبهه بالغ شده بودند و اهل شعار نبودند، همیشه بین این دو طائفه جر و بحث بود، که جبهه ای ها شعارها را مسخره می کردند چون توی جنگِ بی رحم واقعیت را لمس کرده بودند، ولی شعاری ها که پشت جبهه را رها نمی کردند دفاع ایدئولوژیک از شعار ها می کردند و جبهه ای ها را محکوم!

به عنوان مثال شعارها در شهر این بود که ملت عراق دربند صدامند و ما باید آزادشان کنیم ولی واقعیت در جبهه این بود که آن ملت اغلب به دلیل ورود ایران به بخشی از خاک عراق پس از فتح خرمشهر متعصبانه نیرو اعزام می کنند و به جز موارد انگشت شمار رحمی ندارند، و یا می گفتند صدام رو به زوال و ... است ولی هر روز مجهز تر و قدرتمندتر می شد.

و همانگونه که امروز آمریکا را نابود می دانند، صدام را هم آن روز نابود می دانستند، که دمار روزگار رزمندگان را در آورده بود.

ابتدای ورود ناوهای جنگی آمریکا به خلیج فارس و جنگ نفتکش ها، در پادگان شهید محلاتی پشت ورزشگاه تختی به عنوان « مدافعان خلیج فارس » آموزش می دیدیم، روز آخر آموزش محسن رضایی سخنرانی کرد و چون آمریکا به سکوهای ما حمله کرده بود جو احساسی بود، و دقیقا همین سخنان روزهای اخیرش را هم آنجا داشت، می گفت آمریکایی ها تابوت کم می آورند و فلان و بهمان و ما هم شعار می دادیم، در سرچشمه هم به عنوان مدافع خلیج فارس رژه رفتیم و آقای خامنه ای به عنوان رییس جمهور سخنرانی حماسی داشت.

البته این فضای احساسی تا انهدام چند کشتی و سکوی نفتی و هواپیمای مسافر بری و بمباران تهران و برخی از شهرهای بزرگ بیشتر ادامه نداشت، چون به محض کشیده شدن جنگ موشکی به شهرها و نیروگاه ها و زیرساخت ها که منجر به قطعی چندین ساعته برق و فلج شدن زندگی مردم شد همان شعاری های مسجدی هم خیلی کم شدند.

و امروز همان تیم گرداننده جنگ که آنرا با کوفتن بر طبل تهی احساسات به سرخوردگی جام زهر پذیرش قطعنامه منتهی کرد، بازسازی این فضای احساسی دهه شصت برایشان خیلی حیاتی است، تا واقعیت های کثیف را که به فاجعه آبان منتهی شد را پوشش دهند و شاید هم تتمه زیرساخت ها را به تیررس یانکی ها سپرده و مذاکرات مک فارلینی دیگر در مچ خوابیده ایران طراحی کنند.

سخن زیاد است و مجال و حوصله ی طرحش اینجا نیست، ولی برای اینکه میزان واقعی نیل به مطالبه ی انتقام را درک کنید، بدانید که تصمیم گیر این مطالبه «شورای عالی امنیت ملی» است که فضای بنزینی آبان ماه را آنگونه مدیریت کرد!
و خود بخوان حدیث این مجمل!

@antioligarchie

4.9K viewsedited 05:42