🔴 درباره ماجرای پناهیان...
1. پناهیان چه گفت؟ یکبار مرور کنیم، گفت:
دوقطبی سازی بد است.
هرکسی دوقطبی ایجاد کرد با او برخورد کنید.
چه کیهان باشد چه جمهوری اسلامی.
کجا نسبت ناروایی به کیهان داد؟
گویی کسی بگوید:
آقای رئیس قوه قضائیه هرکسی دزدی کرد و به بیت‌المال تعدی کرد با او برخورد کنید.
چه پسر رهبری باشد
چه پسر خاتمی باشد...
بعد یک عده فریاد واسلاماه بلند کنند که تو به پسر رهبری نسبت دزدی دادی!
اسلوب این نوع سخن اقتضا می‌کند هردو سر طیف را بیان کند، در وزان جمله شرطیه که تعلیق در آن جریان دارد نه اسناد.
2. اما درباره پناهیان، او کیست؟
وقتی به #روند_دینداری نگاه میکنم می‌بینم حلقه وصل مردم و دیانت منبری های اثرگذار هستند:
طیفی دین خود را از مرحوم کافی گرفتند و طیفی از مرحوم فلسفی.
طیفی پای منبر شیخ حسین انصاریان بزرگ شدند و طیفی پای منبر مرحوم فاطمی نیا.
اما طی دو دهه گذشته طیف بسیار زیادی از #بچه‌های_انقلاب پای منبر پناهیان بزرگ شدند و قد کشیدند.
پناهیان برای شان از اسلام گفت، هم از جمال اسلام و هم از جلال اسلام. پناهیان از نماز خوب گفت، از تشکیلات گفت، از تقوا گفت، از اعتکاف گفت، از تربیت دینی گفت و همه با خوانشی جدید و معمولاً رو به جلو... و شد مایه رشد و ارتقاء طیفی از انقلابی‌ها.
آغاز ماجرای #پیاده‌روی_اربعین را شاید خیلی ها به یاد نداشته باشند. چه کسی بیشترین محتوا را درباره این مناسک اجتماعی تولید کرد، بيشترين تبلیغ را کرد، سال‌های سال رفت و آمد، جماعتی از جوانان را #اربعین با خود برد تا کم‌کم طعم آن را فراگیر کند.
همین پناهیان سال‌های سال #اسلام_سیاسی گفت. از #دوقطبی واقعی گفت، وسط ده‌ها #فتنه از اولین کسانی بود که سینه سپر کرد، فریاد زد، راه تحلیل را باز کرد. همان موقع هایی که بسیاری از منبری های انقلابی در تقیه یا سکوت یا تردید بودند. چقدر مثال یادمان می‌آید اینجا.
3. همه این‌ها یعنی پناهیان بی عیب و ایراد است؟ یعنی همه حرف های او درست است؟ یعنی هیچ نقدی به او وارد نیست؟ خیلی روشن است پاسخ منفی است. مسئله در نقد نیست، مسئله سطح واکنش و جنس واکنش است. بدانیم کسی را نقد می‌کنیم که حداقل دو دهه خطیب و منبری جبهه انقلاب بوده و چند نسل را برای انقلاب رشد داده. حالا نقد کنیم، جدی هم نقد کنیم اما با لحاظ همین نکته.
4. مسئله این است: نقد کنیم هرجا اشکالی بود اما بدانیم چگونه! زدن امثال پناهیان از بیخ و بن، مصداقی از #قدرنشناسی است. خدا از انسان‌های #ناسپاس خوشش نمی‌آید، عقوبت می‌کند. آخرین مورد پیش روی مان #رئیسی است. همان‌هایی که امروز علم زدن پناهیان را در دست دارند، چند صباح قبل با همین سبک و سیاق رئیسی را می‌زدند جماعت #ناسپاس‌ها و اینجا چقدر جای پای #جریان_خاص پررنگ است.
5. این حجم از حمله به پناهیان برای چیست؟ برخی واقعاً دلسوزانه از سر درد نقد می‌کنند، می‌دانم #قاطبه بچه‌های انقلابی اینگونه اند. اما #برخی را می‌شناسم دردشان چیز دیگری است. نقدشان از روی #احقاد_بدریه است.
نقد کنیم، اما منصفانه و بدون ناسپاسی، همین!/
✍ایزدی
1. پناهیان چه گفت؟ یکبار مرور کنیم، گفت:
دوقطبی سازی بد است.
هرکسی دوقطبی ایجاد کرد با او برخورد کنید.
چه کیهان باشد چه جمهوری اسلامی.
کجا نسبت ناروایی به کیهان داد؟
گویی کسی بگوید:
آقای رئیس قوه قضائیه هرکسی دزدی کرد و به بیت‌المال تعدی کرد با او برخورد کنید.
چه پسر رهبری باشد
چه پسر خاتمی باشد...
بعد یک عده فریاد واسلاماه بلند کنند که تو به پسر رهبری نسبت دزدی دادی!
اسلوب این نوع سخن اقتضا می‌کند هردو سر طیف را بیان کند، در وزان جمله شرطیه که تعلیق در آن جریان دارد نه اسناد.
2. اما درباره پناهیان، او کیست؟
وقتی به #روند_دینداری نگاه میکنم می‌بینم حلقه وصل مردم و دیانت منبری های اثرگذار هستند:
طیفی دین خود را از مرحوم کافی گرفتند و طیفی از مرحوم فلسفی.
طیفی پای منبر شیخ حسین انصاریان بزرگ شدند و طیفی پای منبر مرحوم فاطمی نیا.
اما طی دو دهه گذشته طیف بسیار زیادی از #بچه‌های_انقلاب پای منبر پناهیان بزرگ شدند و قد کشیدند.
پناهیان برای شان از اسلام گفت، هم از جمال اسلام و هم از جلال اسلام. پناهیان از نماز خوب گفت، از تشکیلات گفت، از تقوا گفت، از اعتکاف گفت، از تربیت دینی گفت و همه با خوانشی جدید و معمولاً رو به جلو... و شد مایه رشد و ارتقاء طیفی از انقلابی‌ها.
آغاز ماجرای #پیاده‌روی_اربعین را شاید خیلی ها به یاد نداشته باشند. چه کسی بیشترین محتوا را درباره این مناسک اجتماعی تولید کرد، بيشترين تبلیغ را کرد، سال‌های سال رفت و آمد، جماعتی از جوانان را #اربعین با خود برد تا کم‌کم طعم آن را فراگیر کند.
همین پناهیان سال‌های سال #اسلام_سیاسی گفت. از #دوقطبی واقعی گفت، وسط ده‌ها #فتنه از اولین کسانی بود که سینه سپر کرد، فریاد زد، راه تحلیل را باز کرد. همان موقع هایی که بسیاری از منبری های انقلابی در تقیه یا سکوت یا تردید بودند. چقدر مثال یادمان می‌آید اینجا.
3. همه این‌ها یعنی پناهیان بی عیب و ایراد است؟ یعنی همه حرف های او درست است؟ یعنی هیچ نقدی به او وارد نیست؟ خیلی روشن است پاسخ منفی است. مسئله در نقد نیست، مسئله سطح واکنش و جنس واکنش است. بدانیم کسی را نقد می‌کنیم که حداقل دو دهه خطیب و منبری جبهه انقلاب بوده و چند نسل را برای انقلاب رشد داده. حالا نقد کنیم، جدی هم نقد کنیم اما با لحاظ همین نکته.
4. مسئله این است: نقد کنیم هرجا اشکالی بود اما بدانیم چگونه! زدن امثال پناهیان از بیخ و بن، مصداقی از #قدرنشناسی است. خدا از انسان‌های #ناسپاس خوشش نمی‌آید، عقوبت می‌کند. آخرین مورد پیش روی مان #رئیسی است. همان‌هایی که امروز علم زدن پناهیان را در دست دارند، چند صباح قبل با همین سبک و سیاق رئیسی را می‌زدند جماعت #ناسپاس‌ها و اینجا چقدر جای پای #جریان_خاص پررنگ است.
5. این حجم از حمله به پناهیان برای چیست؟ برخی واقعاً دلسوزانه از سر درد نقد می‌کنند، می‌دانم #قاطبه بچه‌های انقلابی اینگونه اند. اما #برخی را می‌شناسم دردشان چیز دیگری است. نقدشان از روی #احقاد_بدریه است.
نقد کنیم، اما منصفانه و بدون ناسپاسی، همین!/
✍ایزدی